386

အတၱမ်ဥ္းၿပိဳင္မ်ား

နီလာထက္ တစ္ေယာက္ အလုပ္ရၿပီ။ သုိ႔ေပမင့္ အလုပ္က မစေသး။ ဘာလို႔တုန္းဆိုေတာ့ ဆုိင္ေတာင္ မဖြင့္ရေသးဘူးေလ။ အရင္အလုပ္ကေန နားၿပီးကတည္းက သည္းႀကီးမည္းႀကီး အလုပ္လိုက္ရွာေနရတာ။ ခုေတာ့ ကိုသန္႔စင္ေအာင္ေကာင္းမႈနဲ႔ ေနာက္တစ္ဆုိင္မွာ အလုပ္ရၿပီ။ သူလိုပဲ အေဆာင္က မိန္းကေလး ေလးေယာက္ေလာက္ အလုပ္ရတယ္။ ခုေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ ဖြင့္တဲ့အထိ ေစာင့္ရံုပဲ။ ရတဲ့အလုပ္က ဘိလိယက္ခံုမွာ မာကာလုပ္ရမွာ။ နီလာထက္ရဲ႕ အကၽြမ္းက်င္ဆံုးအလုပ္။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ရြာကေန အေျမာ္အျမင္ရွိရွိနဲ႔ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး အလုပ္လာလုပ္လို႔ ခုလို ေအးေအး ေနႏုိင္တာ မဟုတ္ရင္ ရြာမွာက ေက်းရြာဥကၠဌဆုိတာေတြ၊ ရယက ဥကၠဌဆုိတာေတြကို ေၾကာက္ေနရတာ။ အားရင္ လယ္သိမ္းမယ္။ အိမ္သိမ္းမယ္။ မသိမ္းေစခ်င္ရင္ ငါ့ကို ဘယ္ေလာက္ေပး ဆုိတာေတြနဲ႔။ အေမလည္း သူ႔ေယာက်္ားနဲ႔သူသာ အဆင္ေျပရင္ ၿပီးတာပဲ။ အငယ္ေတြလား။ အုိး ကိုယ့္အေမရဲ႕ သားသမီးေတြ ကိုယ့္ေမာင္ႏွမေတြဆုိေပမယ့္ ကိုယ့္ အေဖနဲ႔ ရတဲ့ သားသမီးေတြမွ မဟုတ္တာ။ လွည့္ကို မၾကည့္ဘူး။ နီလာထက္ တစ္ေယာက္ မန္းေလးကို ေရာက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ ၁ ႏွစ္ခြဲ ၂ ႏွစ္နီးပါး ရွိၿပီ။ ရုပ္ရည္က ေျပာေလာက္ေအာင္ေတာ့ မလွဘူး။ လူက ပိန္ပိန္ပါးပါးေပမယ့္ ေနာက္ကို ေကာက္ထြက္ေနတဲ့ တင္ပါးလံုးလံုးေလးနဲ႔ဆုိေတာ့ ရႈိးျပလို႔ ေကာင္းတာေပါ့။ အေဆာင္မွာက ကိုယ္ေလာက္ သန္႔သန္႔ ျပန္႔ျပန္႔ လွလွပပ မရွိေတာ့ သူမ်ားေတြနဲ႔ ယွဥ္လုိက္ရင္ နီလာထက္ကိုပဲ အားလံုးက ပိုၿပီး ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ၾကတယ္။ က်န္တဲ့ေနရာမွာ မသိသာေပမယ့္ အလုပ္ေလွ်ာက္တဲ့ေနရာမွာက် အေတာ္ေလး စကားေျပာတယ္ေလ။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး အေ၀းသင္တက္တုန္းကလည္း မန္းေလးမွာပဲ တက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ မန္းေလးအထာကို အေတာ္ေလး ေနာေၾကေနၿပီ။ မန္းေလးမွာက ရုပ္သာ သိပ္အေခ်ာအလွႀကီးေတြ မရွိၾကတာ ကိုယ္လံုးေတြက တယ္မိုက္ပဲ။ မုိက္ဆို တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လွ်ာထြက္ေလာက္ေအာင္ စက္ဘီးနင္းရတာေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့။ သူမ်ားေတြလို ဆုိင္ကယ္လည္း မဝယ္ႏုိင္ေသးေတာ့ စက္ဘီးနဲ႔ပဲ ႏွစ္ပါးသြားရတာေပါ့။ အလုပ္လုပ္ရမယ့္ ေနရာက နီလာထက္ အေဆာင္နဲ႔ဆုိ သိပ္ေတာ့ အေဝးႀကီးမဟုတ္။ ဆယ္ျပ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ မဂၤလာေစ်းေပၚ နင္းတက္ဖို႔ေတာ့ အားမရွိ။ ဒါေၾကာင့္အဲဒီအတက္ဆုိ ဆင္းတြန္းရသည္။ စၿပီးအလုပ္ေလွ်ာက္ကစတုန္းက မ်က္စိလည္ၿပီး ေလွ်ာက္ရွာေနရေသးေပမယ့္ ခုေတာ့ ဘယ္မွာရွိတယ္ဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသြားၿပီ။ အေပၚ ေရာက္ရင္ အဆံုးထိသာ နင္းသြား။

အဲဒီဆုိင္က ဂိမ္းဆုိင္၊ ကေဖးနဲ႔ ဘိလိယက္ခံုတြဲဖြင့္ထားတာ။ ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာ ကေဖး၊ ဘယ္ဘက္ကို ခ်ဳိးလုိ္က္ရင္ ဂိမ္းခန္းထဲ ေရာက္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုး ထဲမွာမွ ဘိလိယက္ခံု။ အေတာ္ေလးေတာ့ က်ယ္သည္။ ဂိမ္းခန္းထဲမွာ ေဆးေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေလးေတြ ဂိမ္းလာေဆာ့ၾကတယ္။ အဆင္ေျပလို႔ ဖန္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ဆရာဝန္ကေတာ္ ျဖစ္ရခ်ည္ေသးရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ဒီလုိေနရာမွာ ဒီဆုိင္ရွိတယ္ဆုိတာ သိတဲ့သူက နည္းနည္းေလး၊ ဂိမ္းဆုိင္က လူေတြနဲ႔ ဂ်ာႀကီး အသိေတြေလာက္ပဲ သိၾကတာ။ ဂ်ာႀကီးဆိုတာ မန္ေနဂ်ာကိုသန္းေဇာ္ကို ေျပာတာ။ သူနဲ႔ သိတဲ့လူေတြဆိုေတာ့ ေဘာစိေတြပဲ မ်ားမွာေလ။ ေမွ်ာ္လင့္ရတာေပါ့ .. အလုပ္စကတည္းက အဆင္မေျပခ်က္မ်ား မေျပာခ်င္ေပါင္။ ဆုိင္ဖြင့္ပြဲေတာင္ မလုပ္။ ဘာမွလည္း မေကၽြး။ ကပ္ေစးနည္းခ်က္မ်ား ကမ္းကုန္။ ဂိမ္းခန္းထဲက ခ်ာတိတ္ေလးေတြကေတာ့ ဒီဘက္ထဲက မမေတြကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ၾကတယ္။ မဖြင့္ခင္ကတည္းက ခ်ာတိတ္ေလးေတြ ဂိမ္းခန္းထဲကေန ကူးၿပီး လာေဆာ့ၾကတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ေတြ မ်ားတယ္။ အလန္းေလးေတြလည္း ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ထိေတာ့ အခ်ဥ္မေတြ႕ေသးဘူး။ ေအးေဆးပါ။ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ နီလာထက္အလုပ္သြားဖို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေစာင့္ရသည္။ ရြာကေန အတူတူ ရုန္းကန္ဖို႔ ၿမိဳ႕ကိုတက္လာတာဆုိေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေဖးေဖးမမ ဂရုစိုက္ရသည္။ မေတာ္လုိ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ တစ္ခုခု ျဖစ္ရင္ အားကိုးစရာက ဒီလူေတြပဲရွိသည္။ ရြာမွာလို မဟုတ္။ အလုပ္ကို သြားရင္းနဲ႔ လမ္းမွာ သြားေရးက်စရာေလးေတြ မနာလိုစရာေလးေတြ ေတြ႕ရသည္။ အင္းေလ၊ ရွိပါေစ။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ကိုယ္ပဲေလ။ တစ္ေန႔ကိုယ္လည္း သူတို႔လုိ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ဆုိင္စဖြင့္ၿပီးကတည္းက နီလာထက္တစ္ေယာက္ ေန႔ဆုိင္းေရာ ညဆုိင္းေရာ မနားမေနဆင္းသည္။ ေလာကမွာ အရာရာကို ဖန္တီးႏုိင္တာ ေငြပဲ ျဖစ္သည္။ မည္္းေနတာ ျဖဴသြားႏုိင္သည္။ မလွတာကို လွေအာင္ ဖန္တီးႏုိင္သည္။ ေလာေလာဆယ္ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးဝယ္ႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ အလုပ္ကို မနားတမ္းဖိလုပ္သည္။ ေဖာက္သည္ေတြ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္လည္း အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္သည္။ အမွတ္မွတ္တာ .. အလံုးစီတာ ေသခ်ာစိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ အမွားအယြင္းနည္းေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ ဒီၾကားထဲ လာၿပီး ရစ္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာမ်ားကိုလည္း ဧည့္ခံရေသးသည္။ နဂို လာထုိးေနက် သက္က်ားအုိႀကီးေတြ၊ စားဖားႀကီးေတြကေတာ့ လူၾကည့္ၿပီး မာကာေရြးထုိးတတ္ၾကသည္။ အဲဒီေတာ့ နီလာထက္အတြက္ အလုပ္နားခ်ိန္ဆုိတာ မရွိသေလာက္ပင္။ ဂိမ္းခန္းထဲက ခ်ာတိတ္ေတြကေတာ့ အဆင္ေျပသည့္ မာကာႏွင့္ ထိုးၾကသည္။ ဂိမ္းခန္းထဲက ဆိုလုိ႔ မႏူးမနပ္ေလးေတြၾကားထဲမွာ စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္စရာ ေကာင္းသည့္ ခ်ာတိတ္ေလးတစ္ေယာက္ေတြ႕သည္။ အရပ္ရွည္ရွည္ အသားကလည္း ျဖဴဥလို႔၊ စကားေျပာလည္း

ေကာင္းသည္။ သို႔ေပမယ့္ ေဆးေက်ာင္းသားတို႔ထံုးစံ ဂိမ္းေဆာ့လိုက္ က်ဴထုိးလိုက္ႏွင့္ အထူးသျဖင့္ ဂီမ္းခန္းထဲမွာပဲ အေနမ်ားသည္။ နီလာထက္ ကိုင္သည့္ခံုက ဂိမ္းခန္းထဲ ဝင္သည့္ အေပါက္ႏွင့္ အနီးဆံုး။ ဒါေၾကာင့္ ဂိမ္းခန္းထဲမွ အသံမ်ားကို အကုန္ၾကားရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ဂိမ္းေဆာ့ေနတာကို ျမင္ေနရသည္။ ခုန ေကာင္ေလးကို သူတို႔က ငညိဳလို႔ ေခၚၾကသည္။ ေနာက္မွ နာမည္ရင္းကို ေမးၾကည့္ရမည္။ တစ္ရက္ေတာ့ ဂိမ္းေဆာ့ေနၾက မွန္ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ရယ္၊ ဂ်ပိန္တစ္ေယာက္ရယ္၊ ငညိဳေလးရယ္ လာထိုးၾကသည္။ နီလာထက္ခံုကို မွန္ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္က ေရြးထုိးသည္။ ဒီေတာ့မွ သူ႔နာမည္ကို သိရသည္။ ထြန္းျမတ္ညိဳတဲ့ .. နာမည္ကလည္း တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးသားထဲမွာေတာ့ စဥ္းစားထားသည္။ ဒီခ်ာတိတ္ေလးနဲ႔ေတာ့ အီ ဦးမွပါပဲ .... “နီလာထက္၊ ငါဘယ္ႏွမွတ္လဲ” “လက္စထိတယ္၊ ေဖာင္း၊ ေဖာင္း” “ယုတ္မာတယ္။ နာ့ကို ေဆ့တယ္။ မထိုးတတ္တဲ့လူပဲ လာအႏုိင္က်င့္ေနတယ္” ခ်ာတိတ္ေတြ ဆူညံပြက္ေနေအာင္ ကစားၾကသည္။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ငညိဳတစ္ေယာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္းထိုးတတ္သည္။ က်န္တဲ့သူေတြက ေပါက္ကရ ေလွ်ာက္ထုိးၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ထုိးေနၾကတာက စႏူကာ ... ေျပာမေျပာခ်င္ဘူး။ “ညိဳေလး၊ မင္းက်ဴထိုးတာၾကာၿပီလား” ခ်ာတိတ္က ၾကားဟန္မတူ။ ေဆးလိပ္ကို ခဲထားရာမွ ခ်ၿပီး သြားထုိးသည္။ တလြဲထုိးျပန္သည္။ သူ႔ဟာႏွင့္သူေတာ့ ဟုတ္ေနၾကတာပါပဲ။ မွန္ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ျငင္းခုန္ေနၾကသည္။ ဂ်ပိန္ကေတာ့ အာလူးေက်ာ္စားေနသည္။ အလွည့္ကုန္သြားေတာ့ ငညိဳလည္း အာလူးေက်ာ္လာစားသည္။ မွန္ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္အနက္ ဖက္တီးေကာင္အလွည့္ ေရာက္သြားသည္။ “ညိဳေလး၊ မင္းက်ဴးထုိးတာ ၾကာၿပီလားလို႔” ငညိဳက သူ႔ကိုျပဴးၾကည့္သည္။ “မင္းကို ေမးေနတာ၊ က်ဴထုိးတာၾကာၿပီလားလို႔” ခ်ာတိတ္ကရယ္သည္။ “ဟ .. အသာလုပ္ပါ။ ငညိဳဆိုလည္း ငညိဳေပါ့။ ဘယ္ႏွယ့္ ညိဳေလး ျဖစ္သြားရတာလဲ။ နားေထာင္ရတာ အသည္းယားလုိက္တာ”

ခ်ာတိတ္ကလည္း ေခသူမဟုတ္ပါ။ ဒီေလာက္ဆုိ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ အင္း .. မိန္းကေလးက စရတာ လြယ္ေတာ့ သိပ္မလြယ္ .... ခ်စ္စႏုိးနဲ႔ ေခၚတာေပါ့ဟ။ ငညိဳဆိုတဲ့နာမည္ႀကီးေခၚရတာ ေအာက္လို႔။ ရာဇဝတ္သားလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔” “အမေလးဗ်ာ။ သူေျပာမွပဲ ကိုယ္ေတာင္ အလကားေနရင္း ရာဇဝတ္မႈ က်ဴးလြန္ရဦးမယ္။ စာတိုငညိဳဆိုတာ မၾကားဖူးဘူးလား” “ၾကားဖူးသားပဲ။ ဘာလဲ မင္းက မိတၳီလာက လာတာလား” “မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့နာမည္က ထြန္းျမတ္ညိဳေလ။ အဖ်ားဆြတ္ၿပီး ငညိဳ လို႔ ေခၚတာ” “ေခၚခ်င္ပါဘူး။ နာမည္ႀကီးက ဆုိးတယ္။ ညိဳေလးလို႔ပဲ ေခၚမယ္” “ေခၚခ်င္သလိုသာ ေခၚေတာ့ဟာ .. အဲ .. ငါ့အလွည့္ေရာက္ၿပီ” သူ က်ဴထုိးတာကို ၾကည့္ရတာနဲ႔တင္ အေတာ္ေလးေႂကြပါသည္။ အရပ္က အရမ္းမရွည္ေပမယ့္ ၾကည့္လို႔ေကာင္းသည္။ မွန္ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ ဂ်ပိန္တုိ႔ကေတာ့ ပံုစံေတြကိုက ပံုမက်ပန္းမက်ေတြ၊ သူကေတာ့ ထူးျခားေနသည္။ ေဆးလိပ္ကေတာ့ လက္ကမခ်။ က်ဴထိုးလိုက္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္လိုက္၊ အာလူးေၾကာ္စားလုိက္ႏွင့္ သူတစ္ေယာက္ထဲ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီေန႔ ေပ်ာ္ရပါသည္။ ခ်ာတိတ္ႏွင့္ အေတာ္ေလး စကား ေျပာျဖစ္သည္။ က်ဴထိုးရင္း ေနာက္ၾက ေျပာင္ၾကႏွင့္။ ေရေျမာင္းေလးေတာ့ ေဖာက္ၿပီးၿပီ။ ေရလာဖို႔ပဲ လိုေတာ့သည္။ နီလာထက္ ညျပန္ခ်ိန္က ၁၁ နာရီ ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဧည့္သည္ရွိလွ်င္ ရွိသလို ဆက္ဝင္ေပးသည္။ တစ္ဆုိင္လံုးတြင္ ေန႔ေရာ ညပါ အခ်ိန္ျပည့္ဆင္းတာ နီလာထက္တစ္ေယာက္ထဲ ရွိသည္။ ေငြသည္သာ အေရးႀကီးဆံုးလို႔ ခံယူထားသူမို႔ ေငြမ်က္ႏွာအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ အပင္ပန္းခံရသည္။ က်ဴခံုက မနက္ဆုိ ၈ နာရီခြဲေလာက္မွ ဖြင့္ေသာ္လည္း ဂိမ္းခန္းက ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဖြင့္လည္း မသိ။ မနက္ ၈ နာရီ နီလာထက္တို႔ ေရာက္လွ်င္ ဂိမ္းခန္းမွာက ဆူညံပြက္ေနၿပီ။ သူတို႔အေခၚ လူစံုၿပီေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွ ဒီဘက္မွာ ဆုိင္ဖြင့္ဖို႔ ျပင္တုန္းဆင္တုန္း ရွိေသးသည္။ ဖံုသုတ္ ခံုသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနတုန္းပင္ ငညိဳႏွင့္ တစ္သုိက္ ဒီဘက္ကူးလာၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္း ငညိဳက စႏူကာ မထိုးေတာ့။ နံပါတ္ေဘာခ်ည္း

ဝင္ထုိးသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ နီလာထက္ကိုင္ေသာ ဝိုင္းကို လာထိုးသည္။ အေျခအေနကေတာ့ အဆင္ေျပသည္။ အေတာ္ေလးလည္း ရင္းႏွီးလာသည္။ တစ္ဆုိင္လံုးက သူတို႔ကို စၾကသည္။ နီလာထက္ကေတာ့ မဆြတ္ခင္ကတည္းက ၫႊတ္ေနတာဆုိေတာ့ အေထြအထူး ေျပာစရာ မရွိ။ ထြန္းျမတ္ညိဳကလည္း ေပၚေပၚတင္တင္ပင္ သူ႔ကုိေၾကာင္သည္။ အားလံုး ေအးေအးေဆးေဆး။ တစ္ရက္ေတာ့ ထြန္းျမတ္ညိဳကေမးသည္။ “နီလာထက္ .. နင္မနက္ျဖန္ အားလား” “အားဘူးေလ။ အလုပ္လုပ္ေနတာကို၊ ဘာလို႔လည္း” “မနက္ျဖန္ ဆုိင္ပိတ္မယ္ဆို” သူေျပာမွ သိသည္ နက္ျဖန္ ဆုိင္ပိတ္မည္တဲ့။ ေပ်ာ္လုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ နက္ျဖန္ အနားရၿပီ။ ေသခ်ာေအာင္ ဘားခန္း မန္ေနဂ်ာ ကိုသီဟကိုသြားေမးသည္။ ဆုိင္အျပင္အဆင္ အနည္းငယ္လုပ္စရာရွိ၍ ဆုိင္ပိတ္မည္။ က်ဴခံုဖြင့္တာ တစ္လပဲ ရွိေသးေပမယ့္ က်န္တဲ့အပိုင္းေတြကေတာ့ အေတာ္ေလး ေဟာင္းေနေပၿပီ။ သို႔ေၾကာင့္ ျပင္မည္ ထင္သည္။ “နက္ျဖန္ အားရင္ နင့္အေဆာင္ကို ငါလာေခၚလွည့္မယ္” “အမ္မယ္ .. နင္က ငါ့အေဆာင္ သိလုိ႔လား” “သိတာေပါ့၊ သဲစုကို ေမးထားတာ” အဟက္ .. ဒီလိုေတာ့လည္း ခ်ာတိတ္က သူ႔ကို တကယ္စိတ္ဝင္စားေနမွန္း သိသာသည္။ ရင္ထဲမွာလည္း ေက်နပ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ ဆုိသည့္အတုိင္း ... “အမ္မာ၊ ငါ့အေဆာင္ကို ငါ့လာမေမးပဲနဲ႔ သူတို႔ကို ေမးစရာလား” “နင့္ေမးရင္ နင္က ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္ လုပ္လြန္းလို႔” “အမ္မာ .. နင္က ဘယ္ႏွခါမ်ား ေမးဖူးလို႔လဲ” ခ်ာတိတ္က ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ ခပ္ေအးေအးပင္။ ေဆးလိပ္ေလးဖြာလိုက္၊ က်ဴေလးထိုးလိုက္၊

ဂိမ္းေဆာ့လိုက္ႏွင့္။ ထူးျခားခ်က္ကေန႔ခင္းဆုိ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားသည္။ အေၾကာင္းရင္းက ေက်ာင္းသြားတက္ေနလို႔တဲ့။ ေန႔လည္ဆုိ ခဏ ဝင္လာတတ္ၿပီး ညေန ငါးနာရီေလာက္ကေန ညဆယ္နာရီ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ထိ ဂိမ္းေဆာ့လိုက္၊ က်ဴထုိးလိုက္ႏွင့္ ဆုိင္မွာ ရွိေနတတ္သည္။ ထုိေန႔ညဘက္ နီလာထက္ျပန္ေတာ့ မင္းသားေခ်ာက ေနာက္ကလိုက္လာသည္။ လမ္းမွာ စကားေတြ ေလွ်ာက္ေျပာၾက ေလွ်ာက္စၾကသည္။ ညဆုိင္းဆင္းေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း စၾကသည္။ နက္ျဖန္လာေခၚမွာကို သိသြားေသာေၾကာင့္ လုိက္ခ်င္သည္ဆုိၿပီး သာသနာဖ်က္ၾကသည္။ ခ်ာတိတ္က ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ ၿပံဳးၿပံဳးေလးပင္။ နက္ျဖန္ မနက္ ၈ နာရီ ခ်ိန္းလိုက္သည္။ ညက တစ္ညလံုး ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္။ နက္ျဖန္လာေခၚရင္ ဘယ္ေတြသြားမလဲ။ ဘာေတြ လုပ္မလဲ စိတ္ကူးယဥ္ရင္း အေတာ္ညဥ့္နက္သြားသည္။ ဘုရားသြားမည္။ မန္းေလးေတာင္တက္မည္။ ေဂါဝိန္ဆိပ္သြားမည္။ ၿပီးရင္ .. ရင္ေတြ အေတာ္ခုန္ေနသည္။ ေတာ္ၾကာ ေကာင္ေလးက ဇြတ္ႀကီးအဆင့္ေတြ ေက်ာ္ကုန္ရင္ ဒုကၡ။ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ သူတို႔ဘဲေတြနဲ႔ လိုက္သြားအိပ္ေတြ ၾကားဖူးသည္။ အကယ္၍ သူက ေတာင္းဆုိလာရင္ေကာ။ မေတာင္းပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းမိသည္။ ေတာင္းလာရင္လည္း ျငင္းဖို႔ေတာ့ စဥ္းစားထားသည္။ ညက အိပ္မေပ်ာ္သျဖင့္ မနက္က် အိပ္ေရးက မဝ။ သို႔ေပမယ့္ ၈ နာရီ မွီေအာင္ အိပ္ရာကေန လူးလဲ ထသည္။ ေခါင္းက မူးေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ခဲေလသမွ် သဲေရက်ေတာ့ အျဖစ္မခံႏုိင္။ တစ္ရက္တေလ နားရတာေလ။ ေဟာ လာပါၿပီ။ ခ်ာတိတ္က ဆုိင္ကယ္ႏွင့္လာေခၚသည္။ ေန႔စဥ္ ပံုမွန္ ဝတ္စားေနၾကပံုစံႏွင့္ပါပဲ။ နီလာထက္ကေတာ့ အစြမ္းကုန္ျပင္ဆင္ထားသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္ လည္ဖုိ႔ အတြက္ အလွဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္တတ္တာ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ သဘာဝပဲ မဟုတ္လား။ အလြန္ႀကီးလည္း မျပင္ရဲ။ ေတာ္ၾကာ ... “ဘယ္သြားမွာလဲ” “မနက္စာသြားစားမယ္ေလ။ ဘာစားၿပီးၿပီလဲ” “ဘာမွ မစားရေသးဘူး။ ပံုမွန္ဆုိရင္ေတာ့ စားၿပီးၿပီ။ ဒီေန႔ အိပ္ရာထေနာက္က်လို႔” “ဒါဆုိ Friends သြားရေအာင္” သို႔ႏွင့္ မိန္းဘက္က Friends သို႔ သြားၾကသည္။ ဝတ္ထားတာ ထမီမို႔ ေနာက္ကေလ အသာေလး တင္ပါးေလး တင္ၿပီး လုိက္သြားလိုက္သည္။ ပံုမွန္ စီးေနက်အတုိင္း ခံုကို ကိုင္ထားမိေတာ့ သူက နီလာထက္

လက္ကို ယူကာ သူ႔ခါးကို ဖက္ခုိင္းသည္။ အေတာ္ေလးေတာ့ ရင္ခုန္မိသည္။ မရဲတရဲနဲ႔ ဖက္ေတာ့လည္း ယားလို႔တဲ့။ မထူးပါဘူးဆုိၿပီး အားရပါးရ ဖက္ပစ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာကုန္းေလးကို မွီၿပီး လုိက္သြားသည္။ စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးေနမိသလို လံုၿခံဳသလို ခံစားရသည္။ ရြာမွာ အေဖ ဆံုးၿပီးကတည္းက မလံုၿခံဳေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားရတာ ခုခ်ိန္ထိပင္ ျဖစ္သည္။ Friends မွာ လူျပည့္ေနသည္။ မရမက ေနရာ ရွာၿပီး ထိုင္သည္။ မနက္စာစားရင္ ေရာက္တတ္ရာရာ ေပါက္ကရမ်ား ေျပာျဖစ္သည္။ ခ်ာတိတ္ကား ညစ္ညမ္းဟာသမ်ား အေတာ္ေလး ကၽြမ္းက်င္ပံုရသည္။ ရယ္လိုက္ရတာ အူေတာင္ နာသည္။ မနက္စာစားၿပီး ဘုရားႀကီးသြားၾကသည္။ သူက တက္ၿပီး ေရႊခ်သည္။ ဘာဆုေတြ ေတာင္းလဲလို႔လည္း ေမးသည္။ နီလာထက္ကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ ၿပီးေတာ့ မန္းေလးေတာင္ သြားၾကသည္။ ေတာင္ေပၚကို ဆုိင္ကယ္ႏွင့္တက္သည္။ ေတာင္ေပၚမွာ တက္ေနရင္းနဲ႔ပဲ သူကေမးသည္။ ခ်စ္သလားတဲ့။ အေျဖေပးစရာ လိုေနေသးလို႔လားကြယ္။ ႏွလံုးသားထဲမွာ မင္းပဲ ရွိေနတာကိုလို႔ ျပန္ေျဖမိသည္။ ခ်ာတိတ္က ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရေအာင္ ဆိုၿပီး ျပန္လာၾကသည္။ ျပန္လာေတာ့ ေန႔လည္ တစ္နာရီေက်ာ္ေနေပၿပီ။ ဗထူးကြင္းနားက ေအးခ်မ္းေျမမွာ ထမင္းဝင္စားသည္။ ဘယ္မွာ သြားၾကည့္မလဲတဲ့။ ၿမိဳ႕မသြားမလားတဲ့။ ၿမိဳ႕မက တင္ေနတာ Transporter ဆိုလားပဲ။ နီလာထက္ကေတာ့ ဘယ္ကားေနေန ၾကည့္ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မင္းသားက မႀကိဳက္ရင္ မၾကည့္နဲ႔ဆုိၿပီး 101 ကို သြားၾကသည္။ ေသာၾကာေန႔ဆုိေတာ့ ျပမွာက အခ်စ္ကားဆုိပဲ။ ၂ နာရီပြဲကို ဝင္ၾကည့္ၾကသည္။ အဲဒီမွာျပတဲ့အခ်စ္ကားက အမေလး ေၾကာက္စရာႀကီး။ အျပာခန္းေတြမွ အမ်ားႀကီးပဲ။ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာေတြဆို တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေတာင္ မဟုတ္ပဲ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ သံုးေယာက္ေတြ။ ကိုယ္ေတာ္ကို ေျပာျဖစ္သည္။ ဘာေတြ မဟုတ္က ဟုတ္ကေတြ လိုက္ျပတာလဲလို႔ေမးေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ အသာေလးၿပံဳးၿပီး ပါးေလးကို ညင္ညင္သာသာ နမ္းသည္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ခြင္ထဲ ဖက္ထားၿပီး တိုးတိုးေလးေျပာသည္။ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ရင္ ၿပီးတဲ့အထိၾကည့္ပါတဲ့။ အမွန္အတုိင္းေျပာရင္ မ်က္လံုးထဲမွာ ျပာေနၿပီ။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ပူထူရွိန္းဖိန္းေနၿပီ။ ေခၽြးေတြလည္း ပ်ံေနၿပီ။ ေကာင္ေလးက ရုိးမလိုလိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္လည္သည္။ ထင္ထားတာထက္ အမ်ားႀကီးကို ပိုဆုိးေနသည္။ သို႔ေပမယ့္ ရုန္းထြက္ႏုိင္စြမ္းအား မရွိေတာ့ပါ။ ႏႈတ္ခမ္းထက္က ခ်ဳိၿမိန္တဲ့အနမ္းတုိ႔ေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ့ေလ်ာ့လုမတတ္ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနတုန္းမို႔လုိ႔။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ အဲဒီနားတင္ ကိစၥျပတ္သြားႏိုင္သည္။ ဇာတ္ကားကေတာ့ ၿပီးသြားသည္။ ဘာေတြ ျဖစ္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္။ ျပန္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ ဘယ္သြားရမလဲ မစဥ္းစားရေသး။ သို႔ႏွင့္ ေရႊႏိုင္လြန္သြားၿပီး ေရခဲမုန္႔သြားစားၾကသည္။ ဘာလိုလုိႏွင့္ ၄ နာရီေတာင္ ထိုးသြားၿပီ။ အခ်ိန္သိပ္မက်န္ေတာ့။ ညေနဘက္ အေဆာင္မွာ မီးလာမည္ထင္သည္။ မီးပူတုိက္စရာေတြ ရွိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ေတာ္က ဘယ္ထပ္ သေဝထုိးဦးမည္ မသိ။ ဆုိင္ကယ္ႏွင့္ တၿမိဳ႕လံုးေလွ်ာက္ပတ္ေနရာမွ ညေနဘက္ ေဂါဝိန္ဆိပ္သို႔သြားၾကသည္။ ေနဝင္ဆည္းဆာကို

သူ႔ပုခံုးေလးကို မွီၿပီး ၾကည္ႏူးရတာကလည္း အရသာတစ္မ်ဳိး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုအခ်ိန္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ေန႔တုိင္းရႏုိင္မလဲ။ အေတာ္ေလးေတာ့ ခက္ခဲသည့္ အေမးပု စၦာျဖစ္သည္။ ၆ နာရီခြဲေလာက္မွ အေဆာင္ျပန္ေရာက္သည္။ တစ္ေနကုန္ေလွ်ာက္လည္ရ၍ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ေပ်ာ္သည္။ အေဆာင္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႕သြားေတာ့ ဝိုင္းစၾကသည္။ ထြန္း ျမတ္ညိဳကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတုိင္း ၿပံဳးျပသည္။ “နက္ျဖန္လာေခၚလွည့္မယ္” “ဘယ္သြားဦးမလို႔လဲ။ နက္ျဖန္ အလုပ္ျပန္ဆင္းရမယ္ေလ” “အလုပ္သြားရင္ လာေခၚမယ္လို႔ေျပာတာ” ဒီလိုနဲ႔ ေနတိုင္းအႀကိဳအပို႔ တာဝန္ယူေပးသည္။ ညဆယ့္တစ္နာရီေလာက္မွ ေမာေမာပမ္းပမ္း နဲ႔ ဘီးနင္းၿပီး ျပန္ရမယ့္အစား ဆုိင္ကယ္ေလးေနာက္ကေန အသာေလး လုိက္သြားရံု ဘဝကိုေတာ့ တိုးတက္သြားၿပီ။ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အလုပ္က မနားမေန လုပ္ရျပန္သည္။ တစ္လမွာ နားရက္ သံုးရက္ေပးေပမယ့္ ေလာဘႀကီးေသာ နီလာထက္က တစ္ရက္မွမနား။ အခ်ိန္ျပည့္ ရက္ျပည့္ အလုပ္ဝင္သည္။ ဆုိင္ကယ္ဝယ္ႏုိင္ဖုိ႔ ေငြက စုရေသးသည္။ အရင္လို အလွျပင္ပစၥည္းဖိုးေတာ့ မကုန္ေတာ့။ ခ်ာတိတ္က ဝယ္ေပးသည္။ အေတာ္ေလး သက္သာသြားသည္။ ခုတေလာ ဆုိင္မွာ အသက္ေလးဆယ္ခန္႔ရွိေသာ လူႀကီးတစ္အုပ္စု လာထုိးသည္။ သူတို႔က ေလးေယာက္။ ႏွစ္ေယာက္တြဲစီ စႏူကာထိုးလုိက္၊ ရာရွင္ထုိးလုိက္ႏွင့္။ သိပ္လည္း မထိုးတတ္ၾက။ သူတို႔ေျပာပံုအရေတာ့ တစ္ေယာက္က အထည္လုပ္ငန္း လုပ္သည္ဆုိ၏။ အေတာ္ေလး ခ်မ္းသာဟန္တူသည္။ ခံုဖိုးရွင္းလွ်င္ သူ႔ကို အမ်ားဆံုး ရွင္းခုိင္းသည္။ တစ္ေယာက္က ဆီေရာင္းသည္ဟု နားစြန္နားဖ်ားၾကားရသည္။ က်န္ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းေတာ့ မသိ။ သူတို႔လာထုိးလႈ်င္ နီလာထက္ ကိုင္ေသာ ခံုကိုသာ ေရြးထုိးေလ့ရွိသည္။ သူတို႔ႏွင့္ အတူ အာလူးေက်ာ္လာစားဖို႔လည္း အၿမဲေျပာသည္။ အထူးသျဖင့္ ဟို အထည္ေရာင္းသည္ဆုိေသာ ပုဂၢိဳလ္က နီလာထက္ကို အေတာ္မ်က္စိက်ဟန္ရွိသည္။ လာရင္လည္း နီလာထက္ကို ထိကပါးရိကပါး ေျပာၾကသည္။ ေဖာက္သည္ဆုိေတာ့လည္း အထုိက္အေလ်ာက္ ဆက္ဆံရျပန္သည္။ ဒီလုိႏွင့္ အေတာ္ပင္ ရင္းႏွီးသည့္ အေနအထားကို ေရာက္ခဲ့သည္။ တစ္ရက္ေတာ့ ဘားခန္းထဲထိ ေခၚၿပီး သူတို႔ႏွင့္အတူ ေန႔လည္စာ စားဖုိ႔ ေခၚသည္။ နီလာထက္က စားၿပီးၿပီဆိုၿပီး အသာပင္ ျငင္းသည္။ သို႔ႏွင့္ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းကာ အေအးလိုက္ေသာက္ပါဦး ျဖစ္သြားသည္။

အေတာ္ႀကီးကို ေခၚေနေတာ့လည္း အားနာသျဖင့္ လိုက္သြားမိသည္။ “ညီမေလး ဘာေသာက္မလဲ” “သံပုရာပဲ ေသာက္မယ္” ဘားခန္းကား ေအးစိမ့္လွသည္။ ထုိလူႀကီးေလးေယာက္ႏွင့္ ေနရသည္မွာ အေတာ္ေလးကို စိတ္က်ဥ္းက်ပ္သည္။ က်ဴခံုဘက္မွ က်န္သူမ်ားက မနာလိုေသာ မ်က္လံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေကာင္ေလး ေက်ာင္းသြားေနခ်ိန္ျဖစ္၍ ျပႆနာ မရွိေသာ္လည္း မနာလိုသူ တစံုတေယာက္မွ ေခ်ာက္တြန္းလွ်င္ ရႈပ္ကုန္မွာလည္း စုိးရေသးသည္။ အထည္စက္ရံုပိုင္ရွင္နာမည္က ကိုသန္းေငြစိုးျဖစ္သည္။ လူပံုခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္သည္။ လူပင္ငယ္ေသးေသာ္လည္း အေတာ္ပင္ ခ်မ္းသာၾကသည္။ သူတို႔ႏွင့္ တခါထုိင္ၿပီးသြားလွ်င္ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ထုိင္ဖို႔ ဝန္မေလးေလာက္ေအာင္ပင္ စကားေျပာေကာင္းၾကသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ကိုသန္းေငြစုိးက သူ႔ကို အေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားေနသည္ ဆုိတာပင္။ ထြန္းျမတ္ညိဳတစ္ေယာက္ စိတ္တုိေနသည္။ သူက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ တန္ဖိုးထား ဆက္ဆံပါလ်က္ႏွင့္ ေနာက္မီးလင္းေနသည္ဟု သတင္းက အတိအက် ရထားသည္။ လာၿပီး ေျပာတဲ့သူက က်ဴခံုမွ မာကာတစ္ေယာက္၊ သို႔ႏွင့္ ေန႔လည္ပိုင္း ရွိတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ခ်က္ကင္ လုိက္ခုိင္းသည္။ စိတ္ကို ေအးေအးထားသည္။ အေျဖက YES. ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္တိုေနသည္။ ညဘက္ အိမ္ျပန္ပို႔ေတာ့ ေမးျဖစ္သည္။ “ေန႔လည္ဘက္ မင္းကို အေအးတုိက္တုိက္ေနတဲ့ ဘိုးေတာ္ေတြက ဘယ္ကလဲ” ဆုိင္ကယ္ေနာက္ဘက္မွ ခ်က္ခ်င္း အသံထြက္မလာ။ ခဏေနမွ ... “ကာစတမ္မာေတြပါ။ ေန႔တုိင္းလာေနက်ေလ ... နီလာ့ခံုကိုပဲ လာထုိးေနက်။ ဘာလို႔လဲ” “ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ သိခ်င္လို႔ ေမးတာပါ။ ေန႔တုိင္းဆိုေတာ့ မထူးဆန္းဘူးလား” “ဘာလဲ မနာလိုေတြ ျဖစ္ေနတာလား” နီလာထက္ရဲ႕ လက္သြယ္သြယ္ေလးေတြက သူခါးကို ပိုတင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားသည္။ ေက်ာကို

မွီၿပီးထုိင္ေနေသာ နီလာထက္၏ လက္ကေလးေတြကို ထြန္းျမတ္ညိဳ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုင္မိသည္။ ရင္ထဲမွာ ခံစားခ်က္ေတြ ေရာေထြးေနသည္။ အခ်စ္၊ ေဒါသ၊ မနာလိုစိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ေရာႁပြန္း လႊမ္းမိုးေနသည္။ ပထမတစ္ေခါက္ ေလွ်ာက္လည္တုန္းက ရေအာင္ မေတာင္းမိတာ ေနာင္တရသည္။ မျဖစ္ေခ်ေတာ့။ ဒီတုိင္းဆုိရင္ ကိုယ္ ဥ ထားတဲ့ ပန္းေလး သူမ်ား အရင္က်ဳံးသြားမည္။ စိတ္ေတြႂကြတက္လာသည္။ နာရီကို ရုတ္တရက္ၾကည့္လုိက္သည္။ ၁၁ နာရီ ေက်ာ္ကာစပဲ ရွိေသးသည္။ ဒီအခ်ိန္ဆုိ ပစိဖိတ္မွာ အခန္းရေလာက္ဦးမည္။ ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ ဆုိင္ကယ္ကို ၇၃ လမ္းမွ ၃၅ လမ္းဘက္သို႔ ခ်ဳိးခ်လိုက္သည္။ “ညိဳေလး .. ဘယ္သြားမလို႔လဲ” “ပစိဖိတ္ကို” နီလာထက္ေၾကာင္သြားသည္။ ပစိဖိတ္ကို ဘာသြားလုပ္မလို႔ပါလိမ့္။ “ဘာလုပ္မလို႔လဲ” “နားမလို႔” “နားမလို႔ ဟုတ္လား။ ညိဳေလးရယ္ မင္းဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္မလို႔လဲ” “ကိုယ့္ခ်စ္သူနဲ႔ ေအးေအး ေဆးေဆး နားခ်င္လုိ႔ေပါ့” “ဒါျဖင့္ ... ” “အေဆာင္မျပန္နဲ႔ေတာ့” နီလာထက္ နားထဲ မိုးႀကိဳးပစ္သလို ခံစားလုိက္ရသည္။ ေက်ာကို မီွထားရာမွ ဆတ္ကနဲ ထလိုက္သည္။ “အာ .. မင္း မဟုတ္တာေတြ မလုပ္နဲ႔ေနာ္” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ နီလာနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ဖို႔ အခြင့္အေရးမွ မရတာ ... ”

“အာ .. မင္း ကလည္း ... မဟုတ္ဘူးကြာ။ မင္း မႀကိဳက္ဘူးဆုိရင္ နီလာ အဲဒီလူႀကီးေတြနဲ႔ မလိုက္ေတာ့ပါဘူးကြာ။ အဲလို မလုပ္ပါနဲ႔” ထြန္းျမတ္ညိဳ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့။ ၃၅ လမ္း ထိပ္ေရာက္လွ်င္ ၇၈ လမ္းဘက္သို႔ ခ်ဳိးခ်လိုက္သည္။ၿပီး လမ္းေဘးက အုတ္ခံုေလးေဘးမွာ ဆုိင္ကယ္ကို အသာရပ္လုိက္သည္။ “ညိဳေလး မင္းဘာလုပ္မလို႔လဲ” “မင္းကို ေမးစရာ ရွိလို႔” နီလာထက္ကား မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္လ်က္ ရွိေနသည္။ ရင္ထဲမွာလည္း ငိုခ်င္စိတ္က လႈိက္ကာ လႈိက္ကာတက္လာသည္။ “မင္း ကိုယ့္ကို တကယ္ေရာ ခ်စ္ရဲ႕လား” နီလာထက္ မ်က္ရည္ေပါက္ကနဲ က်သြားသည္။ ရက္စက္လိုက္တာကြယ္။ မင္းကိုခ်စ္လို႔မွ မင္းေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ခဲ့တာေပါ့။ “ကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ လိုက္ခဲ့ပါကြာ” ထြန္းျမတ္ညိဳက နီလာထက္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္း ဖူးဖူးေလးကို နမ္းလိုက္သည္။ မီးမ်ား လင္းထိန္ေနေသာ္လည္း လမ္းမတြင္မူ လူသြားလူလာ ျပတ္သေလာက္ပင္ျဖစ္ေနၿပီ။ နီလာထက္ကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲထည့္လိုက္သည္။ ဒီေန႔ည အျပတ္ကိုင္ေတာ့မည္။ “လာ၊ တက္” နီလာထက္ ဆုိင္ကယ္ေပၚ တက္လိုက္သည္။ ရင္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းမႈ၊ ေဝခြဲမရမႈ ေတြ ရႈပ္ေထြးေနသည္။ ခ်စ္သူကား အေသြးအသားကို ေတာင္းဆိုေနေခ်ၿပီ။ နီလာထက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ခ်လိုက္သည္။ ေက်ာေပၚသို႔ အသာေလး မွီလိုက္သည္။ ထြန္းျမတ္ညိဳက နီလာထက္ လက္ကေလးကို ကိုင္ထားသည္။ ဆုိင္ကယ္ေလး တစ္စီးကား ၇၈ လမ္းေပၚတြင္ စတင္ ေျပးလႊားေနေခ်ၿပီ။ ပစိဖိတ္သို႔ ေရာက္သည္။ ထမင္းခ်ဳိင့္မ်ား၊ အထုပ္အပိုးမ်ားႏွင့္ သူတို႔ကုိ ဟိုတယ္က ခပ္ေအးေအးပင္ လက္ခံသည္။ မွတ္ပံုတင္ .. နီလာထက္ ဘယ္သြားသြား မွတ္ပံုတင္ ယူသြားေလ့ရွိသည္။ သို႔ေပမယ့္

ထြန္းျမတ္ညိဳက သူ႔မွတ္ပံုတင္ ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ သို႔ႏွင့္ သူတုိ႔အေပၚတက္ခဲ့သည္။ သူ႔ဘာသာ အခန္းရွာၿပီး တက္သြားေသာ ထြန္းျမတ္ညိဳကိုၾကည့္ၿပီး နီလာထက္ တစ္ေယာက္ သက္ျပင္းခုိးခ်မိသည္။ ခုနက ေၾကာက္ေနတာေတြ၊ စိတ္ညစ္ေနတာေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီး ရင္ေတြ ခုန္ေနသည္။ ထြန္းျမတ္ညိဳလက္ကို တြဲရင္း သူ႔ပုခံုးကို မွီၿပီး လို္က္သြားလိုက္သည္။ အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အသာပင္ ေသာ့ဖြင့္ၿပီး အထဲဝင္လိုက္သည္။ အခန္းကား အေကာင္းစားပင္။ ဒီလိုအခန္းမ်ဳိးမွာ တစ္ခါမွ မအိပ္ဖူး။ အျဖဴေရာင္ ေရျမႇဳပ္ေမြ႔ယာႏွင့္ ပန္းႏုေရာင္ ေစာင္ႏွင့္ ... “ကဲ ပင္ပန္းလာတယ္မဟုတ္လား။ လက္ထဲကဟာေတြခ်၊ ေရခ်ဳိးရေအာင္ ....” အမွန္အတုိင္း ေျပာရရင္ လုိက္သာလုိက္လာတာ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေၾကာက္ေနေသးသည္။ ရွက္ရြံ႕မႈက ဖုံးကြယ္၍ မရ။ သို႔ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္းသြားေရခ်ဳိးျဖစ္သည္။ အက်ႌအပိုက မပါသျဖင့္ ယူနီေဖာင္းကိုပင္ ဂရုတစိုက္ ေခါက္ရသည္။ နီလာထက္ ေရခ်ဳိးၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ ထြန္းျမတ္ညိဳက ဝင္ခ်ဳိးသည္။ ဟိုတယ္မွာ towel ျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ေရစင္ေအာင္ သုတ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကkတင္ေပၚတက္ၿပီး ေစာင္ၿခံဳေနလုိက္သည္။ ခဏေနေတာ့ ထြန္းျမတ္ညိဳ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူလည္း ေရသုတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚ တက္လာသည္။ ရင္ေတြ ကား ပြင့္ထြက္မတတ္ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနေပၿပီ။ ေစာင္ကို ဇြတ္ၿခံဳထားၿပီး တစ္ဘက္လွည့္ေနမိသည္။ ထြန္းျမတ္ညိဳလည္း ေစာင္ကို ၿခံဳလိုက္သည္။ အသာေလး ဝင္ၿပီး ခါးေလးက ေနာက္မွ ဖက္လုိက္သည္။ ေရခ်ဳိးၿပီးကာစ ႏူးညံ့ေသာ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ေထြးေပြ႔မိသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး ရွိန္းဖိန္းေနသလို ခံစားရၿပီး အေၾကာအခ်င္မ်ား ေတာင့္တင္းလာသည္။ ေအာက္မွ မေတာ္တဆ သြားထိမိေသာ အရာေၾကာင့္ နီလာထက္ တြန္႔သြားသည္။ ထြန္းျမတ္ညိဳကလည္း ရင္ခြင္ထဲ အသာေလးဆြဲသြင္းလိုက္သည္။ နားရြက္ေလးကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးႏွင့္ အသာအယာ ကိုက္လုိက္သည္။ နီလာထက္ တစ္ကိုယ္လံုး ရွိန္းဖိန္းထသြားသည္။ “အို” အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားျဖင့္ လက္ကို ေနာက္ဘက္ တြန္းလိုက္မိသည္။ ထြန္းျမတ္ညိဳ၏ ေပါင္ကို တြန္းမိသြားသည္။ “မလုပ္နဲ႔ ယားတယ္။ ခစ္ ခစ္” ထြန္းျမတ္ညိဳက နားရြက္ကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားျဖင့္ အသာေလး ကိုက္ရင္း ခါးေလးကို ေနာက္သို႔ဆြဲလိုက္သည္။ ခုနက ေထာက္ေနေသာ အရာက ေပါင္ႏွစ္ခုၾကားထဲ တိုးဝင္လာျဖင့္ နီလာထက္ ေယာင္ၿပီး ေပါင္ကို စိမိသည္။ အလိုေလး .. အထဲမွ ေခါင္းျပဴၿပီး ထြက္လာေသာ အရာက စိထားေသာ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ၾကားထဲသို႔ ဇြတ္တုိးဝင္လာသည္။ စိုစိ စိုစိနဲ႔မို႔ လန္႔ၿပီး ေနာက္ျပန္ ဖက္လုိက္မိသည္။ ထြန္းျမတ္ညိဳက လူခ်င္းပူးေနရာမွ ခြာလိုက္ၿပီး ေစာင္ကို ေက်ာလည္ေလာက္ထိ ေလွ်ာခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူ၏ မ်က္ႏွာကို သူ႔ဘက္လွည့္လိုက္သည္။ နီလာထက္က ကိုယ္လံုးေလးပါ အလုိက္သင့္လွည့္ေပးလုိက္သည္။ ထြန္းျမတ္ညိဳလည္း အခ်ိန္မဆုိင္းပဲ ပါးေလးကို နမ္းခ်လိုက္သည္။

“ရႊတ္” ႏူးညံုေသာ အထိအေတြ႕မွာ စူးရွေသာ ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးက ေရာပါလာသည္။ ဖူးေနေသာ ပန္းႏုေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စုပ္ယူလိုက္သည္။ နီလာထက္ကလည္း အလိုက္သင့္ပင္ လက္ကေလးကို ေျမႇာက္ၿပီး ပုခံုးအထက္မွ သိုင္းဖက္လုိက္သည္။ စုပ္ယူနမ္းရႈိုက္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္စံု ကြဲကြာမသြားေအာင္ အထူးသတိထားရသည္။ ထြန္းျမတ္ညိဳကလည္း ခ်ဳိင္းေအာက္မွ ပင့္ကာ သိုင္းဖက္လုိက္သည္။ ကိုယ္လံုးကိုေတာ့ နီလာထက္ကိုယ္ေပၚ ဖိခ်လိုက္သည။ အေပၚမွ ဆြဲအားေၾကာင့္ ေထာင္မတ္ေနေသာ ေအာက္ပုိင္းမွ အရာတစ္ခုက နီလာထက္၏ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို ပြတ္တုိက္သြားသည္။ ထြန္းျမတ္ညိဳ သေဘာေပါက္လုိက္သည္။ အရာရာသည္ Auto မျဖစ္ႏုိင္၊ တခါတရံ Manually လုပ္ရန္ လုိအပ္သည့္အရာေတြ ရွိသည္။ အေပၚမွ အနမ္းကို မျပယ္ေစပဲ ဘယ္ဘက္လက္က ေအာက္ဘက္ရွိ ဟိုထုိးဒီထိုး ေလွ်ာက္ထုိးေနေသာ အရာတြက္ သင့္ေလ်ာ္ရာ ေနရာကို လက္ျဖင့္ စမ္းလုိက္သည္။ အေမြးႏုေလးေတြကို စမ္းမိသြားသည္ႏွင့္ လက္က အလုိလို ေအာက္ကို ဆက္စမ္းလိုက္သည္။ အကြဲေၾကာင္းေလး အလယ္က အဖုေလးတစ္ခုကို ဖိလိုက္မိသည္။ “အေမ့” နမ္းထားေသာ အနမ္းေလးျပယ္ၿပီး ခပ္တိုးတိုး ေအာ္သံေလး ထြက္လာသည္။ ထြန္းျမတ္ညိဳလည္း လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ ခ်ဳိင္းေအာက္မွသုိင္းကာ တင္းၾကပ္စြာဖက္ထားၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေခါင္းတေထာင္ေထာင္ႏွင့္ ေလွ်ာက္တိုးေနေသာ အရာကို သူ႔ေနရာမွန္ ဝင္ေစဖို႔ လံုးပန္းေနရသည္။ ေသခ်ာခ်ိန္သားကိုက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ အေပၚမွ အရွိန္ျဖင့္ ဖိခ်လိုက္သည္။ “အူး ..................” နီလာထက္ကား ေကာင္းေကာင္းပင္ မေအာ္ႏုိင္ေတာ့။ ထြန္းျမတ္ညိဳလည္း လက္တစ္ဘက္က ေခါင္းကို ေသခ်ာထိန္းထားၿပီး ျပင္းျပပူေလာင္ေသာ အနမ္းတုိ႔ကို အသက္ဆက္ေပးသည္။ ေအာက္မွာလည္း လက္တစ္ဘက္က ခါးသိမ္ေလးကို အားကုန္ဖက္ထားသည္။ နီလာထက္ ေကာ့တက္သြားသေလာက္ သူလည္း အေပၚကို လုိက္တြန္းေပးသည္။ နီလာထက္ကား ရင္ထဲမွာ တစံုတခုက ႁပြတ္သိပ္ၾကပ္ညပ္စြာ တိုးဝင္လာသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေအာက္မွာလည္း ေအာင့္ကနဲျဖစ္သြားသလို ရင္ထဲမွာလည္း အခံရခက္ႀကီး ျဖစ္သြားသည္။ လက္ႏွစ္ဘက္က ထြန္းျမတ္ညိဳ၏ ေခါင္းကို အားကုန္ ဖက္ထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းအစုံက ဖိၿပီး နမ္းေနမိသည္။ ခါးေကာ့ၿပီး ေဝဒနာကို ေျဖဖို႔ ႀကိဳးစားေသာ္ျငား ခ်ိန္သားကိုက္ ပါလာေသာ အရာက လံုးဝ အခ်ိန္အဆမလြဲပဲ ကုတင္ေပၚကို ျပန္ဖိခ်လုိက္သည္။ လူတစ္ကိုယ္လံုး အေၾကာေတြ တင္းၿပီး ညႇစ္လုိက္မိသည္။ ေပါင္လည္း အလုိလုိကားမိသြားၿပီး ထြန္းျမတ္ညိဳကို ခြၿပီးသြား ျဖစ္သြားသည္။ အငမ္းမရ နမ္းရႈိက္ေနေသာ ထြန္းျမတ္ညိဳမွာ ျပင္းထန္လွသည့္ ညႇစ္အားေၾကာင့္ မ်က္လံုးမ်ားပင္ ျပာေဝသြားသည္။ အဝင္အထြက္ ႏႈန္းထားကို ျဖည္းညင္းစြာ တင္လိုက္သည္။ နမ္းေနရင္းနဲ႔

ၿငီးသံေလးက တျဖည္းျဖည္း ျပင္းထန္လာသည္။ ထြန္းျမတ္ညိဳလည္း ႏႈတ္ခမ္းမွ ေအာက္သို႔ေလွ်ာခ်ၿပီး လည္တုိင္ ျဖဴျဖဴေလးကို နမ္းရႈိက္လုိက္သည္။ လည္တုိင္မွာ တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာခ်ၿပီး သားျမတ္ဆီသို႔ ဦးတည္လာေသာ အနမ္းမ်ားက နီလာထက္ကို ရမၼက္ ပိုႂကြေစသည္။ ရင္သားႏွစ္ႁမႊာၾကား ကစားေနေသာ လွ်ာဖ်ားေလး၏ ဒဏ္ေၾကာင့္ တလူးလူး တလြန္႔လြန္႔ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။ ၿငီးတြားသံေလးမ်ားကား ထြန္းျမတ္ညိဳ၏ နားထဲတြင္ ေဗသုိဗင္၏ နဝမေျမာက္ ဆင္ဖိုနီအလား အတက္အက် ညီမွ်ေနသည္။ ထြန္းျမတ္ညိဳကား အားမလို အားမရျဖစ္လာသလို ခံစားရသည္။ ေသာက္ေနရင္း ငတ္ေနေသာ ပင္လယ္ေရကို တမ္းတမိသူအလား ေရွ႕သို႔သာ ဇြတ္တုိးေနမိသည္။ မသိသူဆိုလွ်င္ အစိုးရဓာတ္ဆီဆုိင္မွ ဆီထုတ္ေနသူအလား ဇြတ္ တိုးၿပီးရင္းသာ တုိးေနမိသည္။ နီလာထက္မွာမူ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ တိုးဝင္လာေသာ တြန္းအားကို စြမ္းႏိုင္သမွ် ညႇစ္ထုတ္ကာကြယ္ေနမိသည္။ လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ တစ္ဆုိ႔ေနသလို ခံစားရၿပီး တကိုယ္လံုး ေပ်ာ္ဝင္ေနသလားပင္ ထင္မွတ္ရသည္။ ထြန္းျမတ္ညိဳလည္း လက္ႏွစ္ဘက္ကို နီလာထက္၏ ဒူးေခါက္ေကြးေအာက္မွ လွ်ဳိသြင္းၿပီး လူကို အေပၚမွ တက္ဖိလုိက္သည္။ အရွိန္ႏွင့္ ထိခ်က္ျပင္းထန္လြန္းသျဖင့္ နီလာထက္ ေခါင္းထဲ မိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး အသံေတာ္ေတာ္က်ယ္ေအာင္ ေအာ္လုိက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ရမၼက္ျပင္းထန္လွေသာ ထြန္းျမတ္ညိဳကမူ မသိက်ဳိးကၽြန္ ျပဳကာ လူတစ္ကိုယ္လံုး ကၽြံဝင္သြားမလား မွတ္ရေအာင္ တုိးၿပီးရင္း တိုးေနသည္။ ေရငတ္ေနေသာ လူသည္ ေရကိုမြတ္သိပ္စြာ ေတာင့္တသကဲ့သို႔ ထြန္းျမတ္ညိဳလည္း တကိုယ္လံုးရွိသမွ် အင္အား ကုန္ခမ္းလုမတတ္ပင္ အားကုန္အသံုးျပဳေနသည္။ ေပါင္အခ်င္းခ်င္းရိုက္ခတ္သံမွာ နားထဲတြင္ ဘင္ခရာတီးသံကဲ့သို႔ပင္ ထင္ျမင္လ်က္ရွိသည္။ အေပၚမွတက္ဖိႏို္င္ေသာ အင္အား အေတာ္အသင့္ ကုန္ခမ္းသြားေသာအခါ ဒူးႏွစ္ဘက္ကို ျပန္ခ်ၿပီး ခါးမွကိုင္၍ ေဆာင့္သြင္းျပန္သည္။ ေဆာင့္အားျပင္းထန္လြန္းသျဖင့္ နီလာထက္မွာ ပက္လက္မေနႏိုင္ပဲ တံေတာင္ႏွစ္ဘက္ကို ေထာက္ထားၿပီး တေစာင္းေနေနရသည္။ လူလည္း အေတာ္ဟိုင္းေခ်ၿပီ။ သိုိ႔ေပမင့္ ကိစၥက မၿပီးေသး။ နီလာထက္မွာ ရွိသမွ်အင္အားကို အကုန္သံုးၿပီး လူကို လွည့္လုိက္သည္။ ကုတင္ေပၚတြင္ ေမွာက္လ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။ ထြန္းျမတ္ညိဳလည္း မထူးဘူးဆုိၿပီး အေပၚမွ ေမွာက္ခ်လုိက္သည္။ လက္ႏွစ္ဘက္က လံုးလံုး ဝိုင္းဝုိင္း အရာေလးႏွစ္ခုကို လွမ္းႏႈိက္ၿပီးသား။ သြင္းႏုိင္သေလာက္ အဆံုးထိ သြင္းဖို႔ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ေကာက္ေနေသာ တင္ပါးေလးမ်ားက လာခုေနသည္။ ကိစၥမရွိပါ။ နားနားေနေနေပါ့။ ျဖဴေဖြးႏုဖတ္ေနေသာ ေက်ာေလးကို အစုန္အဆန္ နမ္းေနမိသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ နီလာထက္တစ္ေယာက္ လည္ေခ်ာင္းတစ္ခုလံုး ေျခာက္ကပ္ကာ ေရဆာေနေခ်ၿပီ။

ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ အဝင္အထြက္ အေပးအယူ မွ်တသြားေသာအခါ အေတာ္ေလး ခရီးေရာက္ပါသည္။ အေမာလည္းေျပသြားသည္။ ျပန္လည္ အားျပည့္လာသမွ် အသြင္းအထုတ္ ႏႈန္းထား တုိးလာသည္။ စိတ္လည္းအေတာ္ေလးႂကြလာၿပီး ခါးကို ဆြဲမကာ ဒူးေထာက္ခုိင္းလုိက္သည္။ နီလာထက္မွာ ေလးဘက္ကုန္းအေနအထားသို႔ အလိုလုိ ေရာက္သြားသည္။ ေရလည္းငတ္လွၿပီ။ “ဒုတ္” “အမေလး၊ ေသပါၿပီ ညိဳေလးရဲ႕” စိတ္ကို ေလွ်ာ့လုိက္မိသည္ႏွင့္ အဆံုးထိတုိးဝင္လာေသာ အရာက သားအိမ္ေခါင္းဆီသို႔ တန္းေနသည္။ ညႇစ္အားကို ေယာင္လို႔ပင္ မေလွ်ာ့ရဲ။ ထြန္းျမတ္ညဳိ၏ လက္ႏွစ္ဘက္က နီလာထက္၏ ေသးသြယ္ေသာ ခါးေလးကို အၾကမ္းပတမ္း ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည္။ ေဆာင့္ခ်က္လည္း ပိုမိုျပင္းထန္လာၿပီး အရွိန္လည္း ျမန္လာသည္။ နီလာထက္မ်က္စိထဲ 101 တြင္ ၾကည့္ခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းထဲမွ ဇာတ္ကြက္ကို ျမင္ေယာင္လာမိသည္။ ဒီလိုအေနအထားမွာပင္ ဇာတ္လမ္းထဲမွ ေယာက်္ားႀကီးက သူ႔လိင္အဂၤါႀကီးမွ အရည္မ်ား ပန္းထြက္လာၿပီး ေကာင္မေလးကို ဇြတ္စုပ္ခုိင္းျခင္းျဖစ္သည္။ အကယ္၍မ်ား ငါ့ကို ဇြတ္စုပ္ခုိင္းရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ။ ရြံစရာႀကီးဟု ေတြးမိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအေတြးေၾကာင့္ အသိတစ္ခ်က္လြတ္သြားခ်ိန္မွာပင္ ရင္ထဲမွာ ေအာင့္သြားသည္။ “အေမ့” နီလာထက္ ေယာင္ယမ္းၿပီး ေနာက္ကို လက္ျဖင့္တြန္းမိသည္။ တဖပ္ဖပ္ႏွင္ ရိုက္ေနေသာ ထြန္းျမတ္ညိဳ၏ ေပါင္ကို တြန္းမိလ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။ “ညိဳေလး၊ နီလာ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အရမ္းေအာင့္တယ္ကြာ” ထြန္းျမတ္ညိဳက ဘာမွျပန္မေျပာ။ နီလာထက္ကို ဆြဲလွည့္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္လိုက္သည္။ နီလာထက္က သူ႔ကိုယ္ေပၚ ကားယားထုိင္ၿပီးသား ျဖစ္သြားသည္။ ဒူးကိုေကြး၍ ခြတက္လိုက္ေသာ နီလာထက္၏ ေျပာင္ဝင္းေနသည့္ ရင္သားေလးကို အငမ္းမရ ကုန္းစို႔လုိက္သည္။ “ကၽြတ္စ္” နီလာထက္ စုပ္သတ္ရံုသာ တတ္ႏုိင္ေတာ့သည္။ အသံပင္ ေကာင္းေကာင္းမထြက္ႏုိင္ေတာ့။ မ်က္လံုးထဲမွာ ၾကယ္ေတြလေတြသာ ျမင္ကုန္ေတာ့သည္။ ထြန္းျမတ္ညိဳ၏ ေခါင္းေလးကို ခပ္ဖြဖြေလး ဖက္ထားမိသည္။

လြတ္ထြက္သြားမွာ စိုးသည့္အလား။ သို႔ေပမယ့္ ေအာင့္သည့္ေဝဒနာက ပံုစံေျပာင္းကာ ဝင္ေရာက္လာသည္။ ေအာက္မွ ပင့္ခ်က္ေတြကို ခံႏုိင္ေအာင္ အေတာ္ပင္ ႀကိဳးစားရသည္။ ရုတ္တရက္ဆုိလွ်င္ အေပၚမွ တက္ေဆာင့္ေနသလိုလို။ ထြန္းျမတ္ညိဳလည္း အားရေအာင္ ႏို႔စုပ္ၿပီးေသာအခါ ေက်ာျပင္ကို ကုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္သည္။ ခံႏုိင္ရည္ မရွိေသာ္ျငား နီလာထက္က အေပၚမွ တက္ေဆာင့္ေပးသည္။ ေဆာင့္အားက ဘယ္ေလာက္ျပင္းထန္သလဲဆုိလွ်င္ ထြန္းျမတ္ညိဳမွ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထထိုင္မိမတတ္ပင္ ျဖစ္သြားသည္။ တိက်ျပင္းထန္ေသာ ထိခ်က္မ်ားက သူတို႔ႏွစ္ဦးအား အဆံုးစြန္ထိ ဖိတ္ေခၚေနေခ်ၿပီ။ နီလာထက္တစ္ေယာက္ မေနႏုိင္ေတာ့ပါ။ တကိုယ္လံုး ေဆာင့္ဆြဲခံရသလို .. က်ံဳ႕ဝင္လာသလို ခံစားရသည္။ ေရလည္း အလြန္ငတ္လာသည္။ ေခါင္းတရမ္းရမ္းႏွင့္ အားကုန္ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ “အား ........” နီလာထက္ ရင္ထဲမွ တင္းက်ပ္မႈေတြအားလံုး ေျပေပ်ာက္သြားသည္။ ေယာနိမွ အရည္ၾကည္မ်ား ဒလေဟာ ပန္းထြက္ကုန္သည္။ ထြန္းျမတ္ညိဳကလည္း နီလာထက္လိုပင္ ရွိသမွ် အားကုန္ သုတ္မ်ား ပန္းလႊတ္လိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဘက္ကေတာ့ နီလာထက္ကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားၿပီး ေခါင္းကိုေတာ့ သားျမတ္ႏွစ္ခုၾကား ကၽြံဝင္သြားမတတ္ ႏွစ္ျမႇဳပ္ထားသည္။ ျပင္းထန္ေသာ အသက္ရွဴသံမ်ား၊ ရိႈက္သံ ျပင္းျပင္းမ်ားက ခုနက တဖပ္ဖပ္ႏွင့္ အသားခ်င္းရိုက္ခတ္သံမ်ား၊ ကုတင္လႈပ္ရွားသံမ်ားကို အစားထိုးဝင္ေရာက္လာသည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး ခုတင္ေပၚ လွဲခ်လိုက္သည္။ ေခၽြးေလးမ်ား စို႔ေနေသာ နီလာထက္၏ ပါးျပင္ေလးကို တရိႈက္မက္မက္ ရႈိက္နမ္းလိုက္သည္။ မၾကာမီပင္ ႏွစ္ေယာက္လံုး အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္။ ဒီရက္ပုိင္း အားလံုး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျပန္ျဖစ္သြားသည္ .. နီလာထက္ရဲ႕ စြန္႔စားခန္းအေၾကာင္း ဘယ္သူမွ မသိလုိက္ .. အေဆာင္ကဟာေတြ မသိေအာင္ အေတာ္ပင္ သတိထားရသည္။ သို႔ေသာ္ မနက္ခင္းမွ ေရာက္သြားၿပီး ေရခ်ဳိး၊ အလုပ္ျပန္လာေသာ သူ႔ကို သတိမထားမိၾကတာ .. အေတာ္ေတာ့ အံ့ၾသဖုိ႔ ေကာင္းသည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ .. အေရးႀကီးတာက ထြန္းျမတ္ညိဳတစ္ေယာက္ ၿငိမ္သြားဖို႔ပင္။ ခုတေလာ စာေမးပြဲရွိသည္ဟု ၾကားမိသည္။ ေန႔ခင္းေတြ သိပ္လာေလ့ မရွိေတာ့ပဲ .. ညပိုင္းႏွင့္ မနက္ပိုင္းသာ အႀကိဳအပို႔လုပ္ရင္း ေရာက္လာေလ့ရွိသည္။ ၾကားထဲမွာေတာ့ ကိုသန္းေငြစိုးတို႔ႏွင့္ အီစီကလီ လုပ္ေနရသည္။ အေတာ္ေလးလည္း လက္သြက္ေျခသြက္ရွိသူမ်ားမို႔ နီလာထက္ကို တုိ႔ကနန္း ဆိတ္ကနန္း လာလာစၾကသည္။ နီလာထက္လည္း ဒီလူႀကီးေတြရွိေနသေရြ႕ ေန႔စဥ္ အစားအေသာက္မ်ဳိးစံုကို မရိုးတမ္းစားေနရသျဖင့္ ဗိုက္ေခါက္ပင္ အနည္းငယ္ထြက္လာသည္။ ဒီၾကားထဲ ထြန္းျမတ္ညိဳ ဆတ္ေဆာ့သျဖင့္ ေဆးက ေသာက္ရေသးသည္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ မဝေအာင္ အေတာ္ပင္ သတိထား ေနရသည္။

တေန႔ေတာ့ ဆုိင္ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေဘာစိတို႔ ဗ်ဴးေနတာ ေတြ႕မိသည္။ ေကာင္မေလးက ရွိလွမွ ၁၈ - ၁၉ ေလာက္ .. ကိုယ္လံုးကေတာ့ ထိုင္ေနသျဖင့္ ေသခ်ာမျမင္ရ။ ဆံပင္က ဂုတ္သာသာ။ ရုပ္ကေတာ့ အေတာ္ေခ်ာသည္။ ေဘာစိကေတာ့ ဘာေတြ ဗ်ဴးေနသည္ မသိ။ သို႔ႏွင့္ ေစာေရာက္ေနသည့္ ကခ်င္မေလးကို ေမးမိသည္။ လူသစ္ခန္႔ဖို႔ဟု သိရသည္။ ညဆုိင္းမွာ လူအေတာ္နည္းေနသျဖင့္ ၂ ေယာက္ထပ္ခန္႔မည္ဟု သိရသည္။ မၾကာပါ။ ေကာင္မေလးက ဆုိင္ဘက္ေရာက္လာသည္။ လံုးႀကီးေပါက္လွ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ အခ်ဳိးအစား ေျပျပစ္ေသာ မိန္းမေခ်ာေလးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ရြံဖို႔ ေကာင္းသည္က အသံ .. အသံက ခၽြဲပ်စ္ပ်စ္ႏွင့္ မသိရင္ ရင္ၾကပ္ေရာဂါမ်ား ရွိသလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ ထုိေန႔ တစ္ေန႔လံုး နီလာထက္မွာ ကိုသန္းေငြစိုးႏွင့္ အဖြဲ႔၏ ဒဏ္ကို ေတာ္ေတာ္ခံရသည္။ အႏွီမာကာ အသစ္ေလးကို ထုိင္ငမ္းသူက ငမ္းသည္။ သို႔တုိင္ နီလာထက္ကား ကိုသန္းေငြစိုး၏ အဓိက ပစ္မွတ္ႀကီး ျဖစ္ေနေခ်သည္။ မသိမသာ ဖင္ပုတ္ေခါင္းပုတ္က လုပ္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ နီလာထက္အဖို႔ ဘာမွေထြေထြထူးထူး မခံစားရ။ စရေနာက္ရတာႏွင့္ပင္ အေတာ္ေလး အိုေကေနၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဆရာဝန္မျဖစ္ေသးသူထက္ ဒီလူႀကီးကို ကပ္စားရတာ ပိုၿပီး ၿမိန္သည္။ ေနာက္အပတ္ တနလၤာေန႔က်လွ်င္ ဆီဒိုးနားမွာ ရႈိးပြဲရွိသည္။ နီလာထက္ တစ္ခါမွ ရႈိးပြဲမၾကည့္ဖူး။ ကိုသန္းေငြစိုးက ေခၚမည္ေျပာသည္။ ညေန တစ္ပိုင္းေလာက္နားၿပီး လုိက္သြားမည္ဟု စဥ္းစားထားသည္။ အဲဒီရက္ပုိင္း ထြန္းျမတ္ညိဳက စာေမးပြဲရွိသည္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို အပူမကပ္ျဖစ္ေတာ့။ ေလာကႀကီးကာ ေနတတ္လွ်င္ ေက်နပ္စရာခ်ည္းပင္။

ျပီးပါျပီ…။