The history of metaphysics is a history of the search for its proper object. This search ultimately fails on the very terms it has set for itself. But the failure of this project reveals to philosophy new possibilities for investigation and new modes of inquiry. With the “privilege of unknowing,” the search can continue with renewed vigor as it is no longer considered under the sign of failure but marked with the love of the Creator for His creatures. Ang kasays kasaysaya ayan n ng metapi metapisik sika a ay kasays kasaysaya ayan n ng paghah paghahana anap p sa sarili sarili nitong nitong tanong. Sa pagkakapako nito nito sa kaal kaalam aman an,, nauu nauuwi wi sa aporia ang proyek proyekto to ng metapi metapisik sika. a. Ngunit Ngunit ang kabiguang ito ay nagbubukas ng bagong pamamaraan ng pagsasaliksik at bagong posibilidad ng pagtatanong. Sa tulong ng pribilehiyo ng hindi pag-alam ( privilège d’inconnaissance) d’inconnaissance) maaaring magpatuloy ang paghaha paghahanap nap nang nang may paniba panibagon gong g lakas lakas sapagk sapagkat at hindi hindi na ito tanda tanda ng pagkabigo kundi bunga ng pagmamahal ng Maykapal sa kinapal. Ano ba ang tanong ng Metapisika? What does it seek? •
Concerned with seeking the fundamental nature of being and the world.
•
Examines the true nature of reality.
Why does this project fail? Bakit nagiging n agiging isang aporia (kahangalan) ang prokekto ng metapoisika? •
•
•
•
It fails because what it seeks is too big. It’s as big as all the people here on earth, not only people, but everything. In a way, we all have our own personal, individual searches for the n ature of reality, it’s all different, and it’s all relative. It tries to understand what cannot be understood. The nature of reality can be traced to God. Kahit ano pang explanation ang gawin mo, babalik at babalik ka sa Diyos. At hindi kayang ipaliwanag ang Diyos. Metaphysics fails because it tries to explain and make sense of the nature of reality. Gusto nitong gawing “kaalaman” ang nature of reality o ang Diyos, ngunit alam natin na hindi ito kaya. God’s incomprehensibility defies any comprehension. Man, like God, cannot be conceptualized
But the failure of this project reveals to philo new possibilities for investigation and new modes of inquiry
•
•
Accepting God’s incomprehensibility. Accepting also the fact that, to define man is to destroy him, because one is limiting him, boxing him in. Such a knowledge does not reinforce the humanity in man, but such a knowledge destroys it or, in any case, threatens it. Now we understand that being incomprehensible, is a good thing, that in this case, to not know, is to be like God. Better than the animals that we can know, we can define.
Sa tulong ng pribilehiyo ng hindi pag-alam ( privilège d’inconnaissance) maaaring magpatuloy ang paghahanap nang may panibagong lakas sapagkat hindi na ito tanda ng pagkabigo kundi bunga ng pagmamahal ng Maykapal sa kinapal. •
•
With this (being incomprehensible is a privilege), we can then again continue to search for the nature of reality (PLEASE DEFINE THIS), because we don’t consider this incomprehensibility as a failure, but a privilege that God has bestowed upon us. Pero bakit pa naghahanap kung hindi naman makikita? o
o
o
Just like everything in life, we still have to learn, we still have to search. Through learning and searching, we grow. Now, we have the confidence to see and learn about other things, because we’re secured at the fact that our incomprehensibility is not a bad thing. We are now more free because we are not burdened by this
The meaning of religio can be understood on the basis of the dialectic between its three roots: relegere, re-ligare, and re-eligere. This is reflected in the three hermeneutic circles in which the structure of religious experience is revealed to be different from the structure of knowledge. Religious discourse is poetic: the naming of God happens in the different registers of polyphony, excess, contradiction, and finally silence. Mauunawaan ang religio bilang pagtatalaban ng re-legere, re-ligare, at re-eligere. Sinasalamin ito ng tatlong kabilugang hermenyutiko na nakaugat sa kaibahan ng balangkas ng tanong-sagot at tawag-tugon. Poetiko ang diskursong angkop sa karanasang relihiyoso: ang pagpapangalan sa
Diyos ay nagaganap larangan ng polyphony , kalabisan, pagsasalungat, at sa wakas katahimikan. Mauunawaan ang religio bilang pagtatalaban ng re-legere, re-ligare, at re-eligere. •
Re-legere = muling pagbasa o
o
•
•
Pagbibigay kahulugan sa pagkatao sa pagbabasa, dahil lahat ng aspeto ng buhay ng tao, pinag-uusapan sa bibliya.
Re-ligare = muling pagbuklod o
Muling pagtatali
o
Isang tipan (relation) ng bibliya at ng tao
o
Reconnect to the things that matter.
Re-eligare = muling pagpili o
o
•
Literal na pagbasa ng bibliya.
Naiintindihan ko na hindi ako ang nagtatakda ng lahat ng mga patakaran at pangyayari Tatanggapin o tatanggihan ang pananampalataya (ngunit laging nandoon)
Reigion inspires us? It re-configures us to believe in it? Have faith in it?
Sinasalamin ito ng tatlong kabilugang hermenyutiko na nakaugat sa kaibahan ng balangkas ng tanong-sagot at tawag-tugon. •
•
•
Word/scripture Walang salita, kung walang naisulat o o Walang maisusulat kung walang salita Magisterium/ecclesial community o Walang kahulugan kung walang magbibigay kahulugan (interpretation) o Ang salita/word ang siyang nagbibigay inspirasyon sa tao Indibidwal/sarili o Itinatakda ng salita ang kahulugan nito sa tao, ngunit kailangan ito tanggapin ng tao
Poetiko ang diskursong angkop sa karanasang relihiyoso •
Poetiko ang diskurso ng karanasang relihiyoso dahil masasabi nating wala ng “reference”.
•
• •
Wala na yung mga orihinal na reference (moses) etc. Masasabi rin na hindi mahahawakan talaga ang pinaka-orihinal ng reference. Ngunit may sense parin ang lahat, may saysay parin ang sinasabi ng bibliya. Kabaliktaran ng intertexuality (paliwanag-paliwanag)
ang pagpapangalan sa Diyos ay nagaganap larangan ng polyphony , kalabisan, pagsasalungat, at sa wakas katahimikan. Utilizes the variety of genres in scripture and stresses its lack of a single theological center Each genre has a different way of naming God and thus calls for a different response Excess o We name God in so many ways, we call him so many things. o Taking together all these names will not move us to understanding God better Contradiction Silence o Finally understanding that we cannot comprehend him? •
•
•
• •
“Prayer is the religious experience par excellence, for it is the sole human act that opens the religious dimensions and never ceases to underwrite, to support, and to suffer this opening.” It bears the three wounds of alterity, agony, and desire. Thus exposed, prayer reveals in its woundedness the “abyss of transcendence.” “Panalangin ang karanasang relihiyoso par excellence sapagkat ito ang tanging kilos-tao na nagbubukas sa larangang relihiyoso at walang-humpay nitong pinahihintulutan, in aalalayan, at pinagdurusahan ang pagbubukas na ito.” Taglay nito ang tatlong sugat ng kaibahan ( hetairos), pakikipagbuno (agonos), at paghahangad (eros). Sa kanyang pagkahubad, binubuksan ng panalanging sugatán ang “bangin ng pagsasaibayo.” “Panalangin ang karanasang relihiyoso par excellence sapagkat ito ang tanging kilos-tao na nagbubukas sa larangang relihiyoso at walang-humpay nitong pinahihintulutan, in aalalayan, at pinagdurusahan ang pagbubukas na ito.” Binubuksan ng panalangin ang larangang relihyoso dahil ang panalangin ang siyang nagbibigay daan sa atin upang makausap ang diyos. Isang garantiya, suporta at nagdadala ang panalangin sa pagbukas na ito patungo sa diyos.. •
•
•
•
•
Ito lang ang tanging paraan upang makausap ang diyos, upang marinig tayo nito It supports us, it gives us strength to tell God what we want to tell him, it secures our hearts because we enter into this partnership with god. However, it also bears our imperfections, makikita rin ang dusa na ito sa 3 sugat.
Taglay nito ang tatlong sugat ng kaibahan (hetairos), pakikipagbuno (agonos), at paghahangad (eros). hetairos (other): a comrade, mate, partner. the speech, the words in prayer affects and modifies the sender and not its addressee. •
o
o
o
•
Iba ang naapektuhan, hindi ang dinadasalan, kundi ang nagdadasal Kapag nagdadasal tayo, naiintindihan natin na kailangan pala natin ng tulong ng banal Tinatanggal an gating kayabangan
agonos (struggle): It also implies a moving agent towards a legal dispute (as a lawsuit ), which suggests other forms of intention such as exertion and struggle. Prayer is prey to its addressee. The person praying addresses it to the divine ear, who has, since the beginning, been listening and has thus waited for and even expected our prayers. With that, being heard by god is an ordeal, because speech is being put to the test like no other. Our speech is exposed in all that it seeks to hide... o
napipilitan tayong isabi lahat
o
nahihiya tayo (confession)
o
we know that we are called by God to goodness, but we refuse?
We struggle because we don’t know if our speech is pure enough, if our sin has tainted it, if the FOOL is still there! Do we really mean what we say? Do we have the capacity to mean what we say? Can what we say be “pure” in His eyes? Wounded again is this speech on account of wanting to give voice to those who can't pray for themselves. Eros = desire o Desire to see God, be closer to God But we can’t o o Unless we die? Sa kanyang pagkahubad, binubuksan ng panalanging sugatán ang “bangin ng pagsasaibayo.” = “abyss of transcendence.” Prayer allows us to transcend the material world, it allows us to be closer to god in a way and yet, at the same time, we cannot be close enough to god to share in his complete goodness o
•
•
•
•
Prayer encloses us in that time, a bubble if you may. Where we can speak to god and connect with him We wound ourselves to get there? Why? Because we don’t deserve it, because we can’t reach it? Something painful always has to happen when we want to reach something unreachable
The unum argumentum found in St. Anselm’s Proslogion shows the dynamism between desire, faith, reason, and understanding. The id quo majus cogitari nequit is not only the summum bonum, but quiddam majus quam cogitari possit as well. The argument does not begin from a clear and distinct concept but with an opening to a transcendence that infinitely exceeds its limited horizon. This leads to a recognition of the Good who endows fullness of joy to the one who desires it. Ipanapakita ng unum argumentum ng Proslogion ni San Anselmo ang pagtatalaban ng paghahangad, pananampalataya, pangangatwiran, at pag-unawa. Hindi lamang summum omnium at summum bonum ang id quo majus cogitari nequit , ngunit quiddam majus quam cogitari posit din. Hindi nagsisimula ang pangangatwiran ng Kabanata II-IV sa isang malinaw at tumpak na konsepto, ngunit sa isang pagbubukas-loob ng pag-unawa sa kanyang katutubong abot-tanaw. Humahantong ang pangangatuwiran sa pagkikilala sa tunay na Mabuti na siyang nagkakaloob ng ganap na kagalakan sa taong naghahanap. The experience of evil is an enigma. In its incomprehensibility, it challenges philosophy to renounce the attempt to justify it. Nevertheless, faith remains possible in spite of evil. In this sense, evil can be an appeal to love God for nothing. Ang karanasan ng masama ay hiwaga. Bilang lampas sa pag-unawa, hinahamon nito ang pilosopiya na isuko ang anu mang pagtatangkang pangatwiranan ito. Gayunpaman, nananatilingposible ang pananampalataya kahit na may masama. Sa ganitong paraan, nagiging isang tawag ang kasamaan upang mahalin ang Diyos nang walang hinihintay na kapalit o paliwanag. Ang karanasan ng masama ay hiwaga. Bilang lampas sa pag-unawa, hinahamon nito ang pilosopiya na isuko ang anu mang pagtatangkang pangatwiranan ito. •
Maraming nagsasabi na ang diyos ay nasa lahat ng bagay, sa ibang tao, sa hayop etc etc
Ngunit, isn’t evil like that also? Evil has been able to penetrate even the holiest of places and like luck and miracles, it strikes us without warning What does that make evil? We can’t explain it, it’s an enigma. Evil can be an anti-thesis to God But, maybe we need evil? That’s why we can’t explain it, just like God. o Evil balances things out? Without evil, think about it, things would be perfect, we’ll be like God Evil is the hangal in us? Evil from our pride, our selfishness, our freedom Evil makes us different from God. Gayunpaman, nananatilingposible ang pananampalataya kahit na may masama. •
• • •
• •
•
•
•
•
•
What else do we have but our faith? It’s like a choice. Either you pick good, or evil. Why pick evil? If you understand God, you won’t pick evil Saints picked goodness, they beat their h angal You can prepare for evil, but you can’t prepare for all of them What will you do? Edi hope in God. Tanggapin na kasama natin ang Diyos sa galit na nararamdaman tungo sa kasamaan
Sa ganitong paraan, nagiging isang tawag ang kasamaan upang mahalin ang Diyos nang walang hinihintay na kapalit o paliwanag. •
•
•
Usually when we pray, it’s.. when we need it, it’s when we ask god for something But, in the face of evil, we can’t ask for anything back, we just hope, we have faith, we just pray Just like orals!
Hope is the steadfast commitment of the self not to let itself collapse; it turns to a light that is not yet clearly seen from within a situation in which life is experienced in darkness or as captivity. It is different from vitalism/naturalism, optimism, stoicism, and gnosticism because it is rooted in choice and commitment, which can nevertheless be dissociated from the temptation to despair.
Ang pag-asa ay mahinahong pagkahawak sa sarili at pagbaling sa liwanag na hindi pa naaaninagan sa isang kalagayan ng buhay na nararanasang kadiliman o bilangguan. Iba ito sa optimismo, vitalismo, Stoicismo at gnosticismo sapagkat ito’y pasiya at pagtataya ng sarili na hindi mahihiwalay sa tukso na mawalan ng pag-asa. Ang pag-asa ay mahinahong pagkahawak sa sarili at pagbaling sa liwanag na hindi pa naaaninagan sa isang kalagayan ng buhay na nararanasang kadiliman o bilangguan. We all have problems, problems that if we think about it, will drive us into the ground We see a lot of examples of people failing to have hope, to collapse = suicide, not going to class anymore Light at the end of the tunnel, nakakakita tayo ng pag-asa kahit parang wala na Mga trapped sex workers seen on tv imbestigador, sabi nung isa na nananalangin lang siya, alam niyang makakaraos dn Iba ito sa optimismo, vitalismo, Stoicismo at gnosticismo sapagkat ito’y pasiya at pagtataya ng sarili na hindi mahihiwalay sa tukso na mawalan ng pag-asa. Optimismo o Hiwalay sa problema (think positive) Kapag optimist ka, hindi mo sinasagot o hinaharap ang problema, o sinasabi mo lamang na may magandang mangyayari, hindi mo tinataya ito sa sarili mo o Makikita ito sa ibang tao, kapag sinabihan sila n g think positive etc. Vitalismo o Sinasabing isang natural na pangyayari ang pag-asa, ngunit paano nito pinapaliwanag ang mga walang pagasa? Stoicismo Nagsasarili ako, hindi ko sinasali ang iba sa akin, umaasa ako sa sarili o ko lamang Indifference, walang pakialam o o Ngunit ang pagasa ay umaasa sa iba, umaasa sa kapwa tao at sa diyos o Pagasa at pagmamahal o Ngunit, aktibong paghihintay ang pagasa Gnosticismo o Umaasa lamang kapag alam na ang mangyayari, o mga pangyayari But, real hope shines when you do not you, umaasa ka lang talaga o kung umaasa ka kahit di mo talaga alam ang mangyayari sayo Aren’t we moved to pray when we don’t know what’s going to happen? o You will not despair when hoping in God •
•
•
•
•
Hope is delivered from self-deception and frustration if it does not fix its gaze on a particular object but transcends these until it anchors itself on God who is the foundation and end of pure and absolute hope. In this way, time is redeemed and the self, too, from the labyrinth of its freedom. Maiiwasan ng pag-asa ang tukso ng paglilinlang sa sarili at walang-katuturang pagnanais kung hindi ito ganap na nakapako sa isang tiyak na inaasahan ngunit sumasaibayo hanggang makakagat sa Diyos na Siyang batayan ng ganap at dalisay na pag-asa. Sa ganitong paraan, naliligtas ang panahon at pati na ang paliku-likong landas ng kalayaan. Maiiwasan ng pag-asa ang tukso ng paglilinlang sa sarili at walang-katuturang pagnanais kung hindi ito ganap na nakapako sa isang tiyak na inaasahan ngunit sumasaibayo hanggang makakagat sa Diyos na Siyang batayan ng ganap at dalisay na pag-asa. Hindi totoong pagasa ang pagasang umaasa sa mga bagay na hindi diyos. •
•
•
•
•
•
All other things are susceptible to evil, except god. Saan ka pa ba pwede umasa? Usually, umaasa lang tayo kung hindi sa mga bagay (lotto), sa tao (kaibigan, love). It has often failed us Ngunit, kung iisipin natin, hindi ba’t baka nabubulag lang tayo kapag umaasa tayo sa mga ibang bagay? Lotto, umaasa tayo sa machine, pero, in truth, umaasa talaga tayo kay God na bigyan tayo ng biyaya. Ngunit, kailangan parin nating maintindihan, na mali ang pag-asang ganito, na kahit na sa diyos pala tayo umaasa, mistulang mas ginagawa nating pokus ang lotto kaysa sa diyos Dapat, sa diyos lang umasa at hayaang siya ang gumawa ng paraan. Ngunit, hindi dapat maging pasibo, hindi pwedeng sa lotto parin umasa, kailangan parin natin gawin ang lahat ng ating makakaya. o
“mahirap lang po kami”
Sa ganitong paraan, naliligtas ang panahon at pati na ang paliku-likong landas ng kalayaan.
•
•
•
Parati nating naririnig ang mga salitang, “wala ng panahon”, madalas, nagmamadali tayo, tsaka lamang tayo gagalaw kapag, “wala ng panahon”. “Dali, wala ng panahon”. Subalit, ang paninigas ng panahon, ang pagkulong sa panahon, ay nagpapakita ng kawalan ng pagasa. Dahil, kapag kinukulong na natin ang panahon at kapag nilalagay na natin sa sarili nating mga kamay, isinasantabi na natin ang pagasa. Pagasa = panahon. Itulog mo lang ang problema mo. Kapag may pinagdaraanan ka, daanan mo lang, wag kang tatagal. o
Give examples of this
