1 . உன்னருககே நநானிருப்கபேன் அந்தி சநாயும் கநரம்… மிதமநான கேடல் கேநாற்ற.. சூரியன் தனது கவேலலை முடித்து கசநாம்பேலைநாகே கேடல் கபேநார்லவேக்குள் ஒளிந்துக் ககேநாள்ளும் கநரம்… அழகிய ஆரஞ்சு வேண்ணம் தீட்டப்பேட்ட வேநானமும், கேடலும் கசரும் இடத்லத ரசித்துக் ககேநாண்கட, ஒரு பேநாலறை மீது அமர்ந்து, அழகிய ககேநாலுசுகேள் ககேநாஞ்சிய பேநாதத்லத தண்ணீருக்குள் அலளைந்து விலளையநாட்டிக் ககேநாண்கட, பேளிங்கு கபேநால் இருந்த தண்ணீரின் அடியில் ஓடி விலளையநாடிக் ககேநாண்டிருந்த வேண்ண மீன்கேலளை ரசித்துக் ககேநாண்டிருந்தநாள் அந்தப் பேநாலவே… அவேள் கேநால்கேலளை அலசக்கும் கபேநாது எழுந்த அந்த சதங்லகேச் சத்தத்தில் மீன்கேள் விலைகி ஓட, அலத ரசித்துச் சிரித்தவேள், சிறிது கநரம் அலசக்கேநாமல் லவேத்திருந்து, சலைசலைப்பு அடங்கியவுடன், அந்தப் பேநாதங்கேலளை கநருங்கி, அலவேகேள் அவேளைது கேநால்கேலளைக் கேடிக்கே, அந்த விலளையநாட்டு பிடித்தவேளைநாய் கவேகுகநரம் மீன்கேளுடன் விலளையநாடிக் ககேநாண்டிருந்தநாள். சூரியனின் ஒளிப்பிழம்பு மங்கி மலறையத் கதநாடங்கியதும், கலைசநாகே இருள் கேவிழத் கதநாடங்கி இருந்தது. மீன்கேள் கேடித்துக் ககேநாண்டிருந்த இடத்திலும் வேலி எடுக்கேத் கதநாடங்கே, கேநால்கேலளை கவேளிகய எடுக்கே நிலனத்தவேள், என்ன முயன்றம் முடியநாமல் சந்கதகேத்துடன் உள்களை பேநார்க்கே, அங்கு கேண்ட கேநாட்சியில் அதிர்ந்து கபேநாய் கூச்சலிடத் கதநாடங்கினநாள். கேநால்கேலளை கவேறித்தனமநாகே உள்ளிருந்த மீன்கேள் கேடித்துக் ககேநாண்டிருக்கே, அந்த இடத்தில் எல்லைநாம் ரத்தம் கேசியத் கதநாடங்கி இருந்தது. அந்தக் கேநாட்சிலயக் கேண்டு கமலும் பேயந்தவேளைநாகே, கவேகேமநாகே கேநாலலை இழுத்துக் ககேநாண்டு, பேநாதமளைகவே இருந்த தண்ணீரில் ஓடத் கதநாடங்கி இருந்தநாள்… அவேள்… அந்த சிற கபேண். சுற்றி சுற்றி அந்த இடத்திகலைகய ஓடிக் ககேநாண்டிருந்தவேள், அப்கபேநாழுது தநான் தண்ணீர் இடுப்பேளைவிற்கு உயர்ந்திருப்பேலத உணர்ந்தநாள். பேயம் இதயத்லதக் கேவ்வே, அங்கிருந்து தப்பிக்கும் விதமநாகே கேலரலயத் கதடி கவேகேமநாகே தண்ணீரிகலைகய ஓடத் துவேங்கே கேலர என்றை ஒன்ற கேண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வேலர அவேளைது கேண்ணில் பேடநாமல் அவேலளை கமலும் திலகேக்கே லவேத்தது. இதயம், கதநாண்லடக் குழியில் வேந்து குதிக்கே, சிலை வினநாடிகேள் அவேள் கசய்வேதறியநாது நின்றை கநரம், தண்ணீர் அவேளைது கேழுத்தளைவிற்கு உயர்ந்திருந்தது. அப்கபேநாழுது சிறிகத சிறிது தூரத்தில் கேலர கபேநான்றை ஒன்ற கதன்பேட, தன்னுலடய பேலைத்லத எல்லைநாம் ஒன்ற திரட்டி ஓட முயன்றைவேலளை தடுப்பேது கபேநாலை, திடீகரன்ற சுழல் கபேநாலை ஒன்ற அவேள் முன்கன விரிந்தது. அந்த சுழல் ஒரு குலகே கபேநாலை இருக்கே, அந்த பேநாலவே அதிர்ந்து நின்றைநாள். அந்த குலகே அந்த இடத்லதகய அலடத்துக் ககேநாண்டு நின்றைது. அதற்கு கமல் அந்த இடத்தில் இருந்து தப்பிக்கே முடியநாமல், அந்த சுழலுக்குள் கசல்லை இருந்தவேளின் லகேகேலளை ஒரு வேலிய கேரம் பேற்றி இழுக்கே, அந்த பேநாலவே அந்த சுழலில் சிக்கேநாமல் கவேளியில் வேந்தநாள். அந்த கேரத்தின் கசநாந்தக்கேநாரலனப் பேநார்க்கே அவேள் முயன்றக் ககேநாண்டிருக்கே, அந்த ஆடவேன், கேநாற்றில் கேலரந்து கபேநானநான். “எங்கே கபேநாறீங்கே? நீங்கே யநாரு? நில்லுங்கே…” அந்தப் கபேண் புலைம்பிக் ககேநாண்டிருக்கே, “மலைரு… ஏய் மலைரு… எழுந்து பூ மநார்ககேட்டுக்கு வேரப் கபேநாறியநா இல்லலையநா?” என்றை குரல் ககேட்கேவும், உறைக்கேத்திகலைகய அந்த குரலலை ஆரநாய முற்ப்பேட்டநாள். அவேள் ஆரநாய்ந்து துழநாவி முடிப்பேதற்குள், மீண்டும் பேலைமுலறை அந்த குரல் அவேலளை அலழத்திருக்கே, கமல்லை உறைக்கேம் க்லலைந்து விழிப்புத் தட்டியது. கேண்கேலளைத் திறைக்கே முடியநாமல், திறைந்துப் பேநார்த்தவேள், சுற்றி இருந்த இடத்லத உணர்ந்து எழுந்து அமர்ந்தநாள். பேளிங்கு முகேகமங்கும் முத்து முத்தநான வியர்லவேத் துளிகேள்… இன்னமும் அந்த ககேநாடிய நிகேழ்ச்சியின் விலளைவேநால் துடித்துக் ககேநாண்டிருந்த இதயம்.. அந்த இதயத் துடிப்பின் கவேகேம் குலறைவேதற்குள், மீண்டும் வேநாயிலில் இருந்து அந்தக் குரல். “மலைரு… இப்கபேநா வேரப் கபேநாறியநா இல்லலையநா? சூரியன் உச்சிக்கு ஏறைரதுக்குள்ளை பூலவேப் பேறிச்சு ககேநாண்டு கபேநாய் கபேநாடணும். இப்பேடி தூங்கிட்டு இருந்தநா என்ன கசய்யறைது?” என்ற ககேட்கே, அதற்கு கமல் தநாமதிக்கே முடியநாமல், தனது பேநாலய எடுத்து சுருட்டிக் ககேநாண்கட,
“இகதநா ஒரு பேத்து நிமிஷத்துலை வேந்துடகறைன்க்கேநா… இன்லனக்கு ஒரு நநாள் மன்னிச்சிருங்கே…” என்ற கூறிக் ககேநாண்கட, கவேகேமநாகே தண்ணீலர எடுத்துக் ககேநாண்டு புழக்கேலடக்குச் கசன்றைநாள். அகத கவேகேத்துடன் குளித்து வேந்தவேள், கநரநாகே வேநாயிலில் நின்றிருந்த அந்த கபேண்மணியின் முன்பு கசன்ற நின்றைநாள். புத்தம் புதிதநாய் பூத்த கரநாஜநா கபேநாலை இருந்த மலைலரப் பேநார்த்து, அத்தலன கநரம் அவேள் மீதிருந்த சிற ககேநாபேமும் கபேநாய், முகேத்தில் புன்னலகே ஒட்டிக் ககேநாள்ளை, அந்த கபேண்மணி அவேளைது முகேத்லத வேழித்து திருஷ்டி கேழித்தநார். “இப்பேடி கவேண்கேலைச் சிலலை மநாதிரி இருக்கேறை உன்லன விட்டுட்டு எப்பேடித் தநான் உங்கே அம்மநாவேநாலை உசுர விட முடிஞ்சகதநா? உங்கே அருலம உங்கே அப்பேனுக்கு புரியுதநா? எங்கே? நீ கேலடயிலை சம்பேநாதிச்சு ககேநாடுக்கேறைலத எல்லைநாம் குடிலலையும், சீட்டநாட்டத்துலையும் கதநாலலைச்சிட்டு இப்பேடி கேஷ்டப்பேடுத்தறைநாகன.. என்னத்த கசநால்லைப் கபேநா.. கூடகவே இந்த கவேத்தலலைப் பேநாக்கு புலகேயிலலை கவேறை…” தன் பேநாட்டிற்கு அவேர் புலைம்பிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, மலைர் கமன்லமயநாகே புன்னலகேத்தநாள். “எங்கேளுக்கு எந்த குலறையும் இல்லைக்கேநா… வேநாங்கே நநாம கபேநாய் பூலவேப் பேறிக்கேலைநாம்..” என்ற கசநால்லிவிட்டு அவேள் முன்கன கசல்லை, அவேளைது அலசந்தநாடும் கூந்தலலை பேநார்த்து சிரித்தபேடி ‘அக்கேநா’ என்ற மலைரநால் அலழக்கேப்பேடும் ஐம்பேலதத் தநாண்டிய கபேண்மணி மநாரியம்மநா அவேலளைத் கதநாடர்ந்தநார். “கேண்ணு… அந்தப் பேக்கேம் கரநாம்பே கவேய்யிலைநா இருக்கு… இந்தப் பேக்கேம் நில்லு மலைரு. அப்கபேநாத் தநான் முகேம் கேருக்கேநாம இருக்கும்…” அந்த மநாரியம்மநாள் கசநால்லை, அவேலரப் பேநார்த்து விரக்தியநாகே புன்னலகேத்தவேள், “கேருத்தநா கேருத்துட்டு கபேநாகுதுக்கேநா.. அதனநாலை எனக்கு நன்லம தநாகனத் தவிர ககேடு எதுவும் இல்லைக்கேநா…” கசநான்னவேள் கவேலலையில் கேவேனமநானநாள். அதற்கு கமல் அங்ககே கமமௌனம் மட்டுகம குடிககேநாள்ளை, கவேலலையும் விலரவேநாகே நடந்து முடிந்தது. கவேயில் ஏறவேதற்குள் பூக்கேலளைப் பேறித்துக் ககேநாண்டு தஞ்சநாவூருக்கு கசல்லும் பேஸ்சில் ஏறி இருவேரும் அமர, பேஸ் தஞ்சநாவூலர கநநாக்கி நகேரத் கதநாடங்கியது. “அக்கேநா… எனக்கு என்னகவேநா நம்ம கபேரிய ககேநாவில் சிவேலனப் பேநார்க்கேணும் கபேநாலை ஆலசயநா இருக்கு. நீங்கே வேரீங்கேளைநா? அம்மநா இருக்கும் கபேநாது கபேநானது.. அப்பேறைம் எங்கே?” விரக்திகயநாடு கசநான்னவேலளை, மநாரியம்மநாள் பேரிதநாபேமநாகேப் பேநார்த்தநார். “எனக்கு ககேநாஞ்சம் கவேலலை இருக்கு மலைரு. உங்கே மநாமநா வீட்லை தநான் இருக்கேநாரு. உடம்புக்கு ககேநாஞ்சம் முடியலைன்னு கேநாலலையிகலைகய கேஞ்சி வேச்சிட்டு வேந்கதன். கபேநாய் தநான் ஆட்டுக்கேநால் சூப் வேச்சிக் ககேநாடுக்கேணும். நநாம கவேணநா இன்கனநாரு நநாள் கபேநாகவேநாமநா?” என்ற தன்லமயநாகேகவே ககேட்ட மநாரியமநாலளைப் பேநார்த்த மலைர், மறப்பேநாகே தலலையலசத்தநாள். “இல்லலைக்கேநா.. எனக்கு என்னகவேநா இன்லனக்ககே கபேநாகேணும் கபேநாலை இருக்கு… கபேநாயிட்டு சீக்கிரகம வீட்டுக்கு வேந்துடகறைன்… நீங்கே கபேநாய் மநாமநாலவேப் பேநார்த்துக்ககேநாங்கே…” என்ற கசநான்னவேள், கசநான்னது கபேநாலைகவே மநார்க்ககேட்டில் பூலவே விற்றை பிறைகு, மநாரியம்மநாள் ஊருக்கு திரும்பிச் கசல்லை பேஸ் ஏறிவிட, மலைர் தஞ்லசயின் அலடயநாளைத்லத கநநாக்கிச் கசன்றைநாள். தஞ்லச கபேரிய ககேநாவில், உலைகே அதிசயங்கேளில் ஒன்றைநாகே கபேநாற்றைப்பேடுவேது. நமது தமிழகேத்துக்ககே சிறைப்லபே ககேநாடுப்பேது நமது தஞ்லசக் ககேநாவில். அதன் வேநானளைநாவிய ககேநாபுரம் எங்கு இருந்து பேநார்த்தநாலும் பிரமிப்லபே ஏற்பேடுத்தும். உள்களை கேம்பீரமநாகே வீற்றிருக்கும் சிவேலிங்கேம். உலைகேத்திற்கு யநாவுமநாய் நின்ற அருள் பேநாலிக்கும் 13 அடி சிவேலிங்கேம்… அவேருக்கு எதிகர பிரம்மநாண்டமநாய் கேநாட்சியளிக்கும் நந்தி கதவேர். உள்களை மிகேவும் அழகும், தநாத்பேரியமும் நிரம்பிய சிற்பேங்கேள். பேநார்க்கே பேநார்க்கேத் கதவிட்டநாத அழகு. அத்தலனயும் கேருங்கேற்கேளினநால் ஆனலவே. ககேநாவிலலைச் சுற்றிலும் அறிய பேலை கேல்கவேட்டுகேள். நமது நநாட்லட யநாகரல்லைநாம் ஆளைக் கூடும் என்பேது கபேநான்றை கதநாலலை கநநாக்கு பேநார்லவே ககேநாண்ட சிற்பேங்கேளும் அதில் இடம் கபேற்றிருப்பேது சிறைப்பு. கவேளிநநாட்டவேலர மட்டுமின்றி, நமது நநாட்டவேர்கேலளையும் அதிசயமநாகே பேநார்க்கே லவேக்கும் கபேருலம ககேநாண்ட ஸ்தலைம் என்றைநால், அது கபேநாய்யநாகேநாது. கபேருந்து நிறத்தத்தில் இருந்து ஒரு மினி பேஸ்சில் வேந்துக் ககேநாண்டிருந்த மலைர், கவேகுதூரத்தில் இருந்கத ககேநாவிலின் ரநாஜ ககேநாபுரத்லத கேண்டு மகிழ்ச்சியலடந்தநாள்.
“ஹய்… அது தநாகன கபேரிய ககேநாவில்? அம்மநா கூட வேந்த நியநாபேகேம் இருக்கு… நநானும் அம்மநாவும் லகேக் ககேநார்த்துக்கிட்டு பிரகேநாரத்லத சுத்தி வேந்கதநாம். அது தநாகன அம்மநாகவேநாட கேலடசி நநாள். மறநநாள் கேநாலலையிகலைகய அவேங்கே விபேத்துலை இறைந்துட்டநாங்கேகளை..” மனம் வேலிக்கே நிலனத்துக் ககேநாண்டவேள், தன் வேநாழ்க்லகே தடம் மநாறிப் கபேநான நிகேழ்வுகேலளை எண்ணி கவேதலன ககேநாண்டநாள். “கபேரிய ககேநாவில்லை இறைங்கேறைவேங்கே இறைங்குங்கே…” கேண்டக்டரின் குரலில் கதளிந்து, கீகழ இறைங்கி, கபேரிய ககேநாவிலின் வேநாயிலுக்கு வேந்து நின்றைநாள். முன் பிரகேநாரத்தின் வேநாயிலில் நின்ற, நந்தியுடன் கசர்த்து கபேரிய ககேநாபுரத்லதயும் கேண்டு கேளித்தவேள், கமல்லை ககேநாவிலினுள்களை நுலழந்தநாள். கநரநாகே சிவேனின் சன்னதிலய கநநாக்கிச் கசன்றைவேள், பூ மலைர்கேளைநால் அலைங்கேரிக்கேப்பேட்டிருந்த கபேருமநாலன தரிசித்து, அங்கிருந்து கிளைம்பே மனமின்றி, சிறிது கநரம் கேண்கேலளை மூடி அந்த சன்னதியிகலைகய அமர்ந்தநாள். ஏகனநா மனதினில் அத்தலன கநரம் அலடத்துக் ககேநாண்டிருந்த துக்கேம் கபேநாய், கலைசநானது கபேநாலைவும் நிம்மதியநாகேவும் உணர, அவேளைது முகேத்தில் இருந்த கசநாகேமும் கமல்லை வேடியத் துவேங்கியது. சிறிது கநரத்தில், தன் கமல் ஊசி கபேநான்ற எதுகவேநா துலளைக்கும் உணர்வு… யநாகரநா குறகுறகவேன பேநார்க்கிறைநார்கேள் என்பேது மட்டும் நன்றைநாகே புரிய கேண்கேலளை திறைக்கேநாமகலைகய மலைர் அமர்ந்திருந்தநாள். கவேகுகநரம் வேலர தன் மீது அப்பேடி ஒரு உறத்தலலை உணர்ந்தவேள், அதற்கு கமல் அமர முடியநாமல், கேண்கேலளைத் திறைந்துப் பேநார்த்தநாள். அந்த இடத்தில் அவேலளைத் தவிர கவேற யநாரும் இல்லலை. ‘அப்பேடி யநார் என்லனப் பேநார்த்திருப்பேநாங்கே? இங்கே தநான் யநாரும் இல்லலைகய..’ என்ற நிலனத்துக் ககேநாண்டவேள், பிரகேநாரத்லத சுற்றை எண்ணி, பேடிகேலளை கநநாக்கி நடந்தநாள். பேடிகேளுக்கு அருககே இருந்த இடத்திற்கு கமகலை ஒரு புறைநா இன்கனநாரு புறைநாவுடன் மூக்ககேநாடு மூக்கு உரசி ககேநாஞ்சிக் ககேநாண்டிருப்பேலத பேநார்த்து ரசித்துக் ககேநாண்டு, அந்த கேநாட்சியில் ஈர்க்கேப்பேட்டவேளைநாய், அலதப் பேநார்க்கே வேசதியநாகே, பேடிகேளிகலைகய அமர்ந்துக் ககேநாண்டநாள். அவேள் ஒரு புறைம் ரசித்துக் ககேநாண்டிருக்கே, “கரநாம்பே அழகேநா இருக்கே புறைநா… உன்கனநாட கபேநாட்கடநாலவே நநான் எடுத்துக்கேகறைன்… ககேநாஞ்சம் அலசயநாம இருங்கே பேநார்ப்கபேநாம்…” என்றை குரல் ககேட்கேவும், பேட்கடன்ற மலைர் குரல் வேந்த திலசலய திரும்பிப் பேநார்த்தநாள். கநடிய உயரமும், உயரத்திற்கு ஏற்றை உடலைலமப்பும், அடர்ந்த மீலசயும், அந்த மீலசக்கு கீகழ கீற்றைநாகே அந்த புறைநா கஜநாடிலய ரசிக்கும் இதழ்கேளின் புன்சிரிப்பும், கேண்கேளில் ஒன்ற பேநாதி மூடிக் ககேநாண்டும், இன்கனநான்ற குவியத்தின் வேழியநாகே அந்த புறைநா கஜநாடிலய பேடம் பிடிப்பேதில் மும்முரமநாகே இருப்பேலதப் பேநார்த்த மலைரின் கேண்கேளில் சுவேநாரசியம் கூடியது. அந்த ஆடவேலனகய பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்த மலைருக்கு, அவேன் கபேநாட்கடநா எடுப்பேலத நிறத்திவிட்டு, அவேலளைத் திரும்பிப் பேநார்த்த கபேநாது தநான், தநான் ஒரு ஆலண கேண்ணிலமக்கேநாமல் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருக்கிகறைநாம் என்பேகத உலரத்தது. நநாக்லகேக் கேடித்துக் ககேநாண்டு கவேகேமநாகே அங்கிருந்து பேடிகேளில் இறைங்கியவேலளைப் பேநார்த்து சீட்டி அடித்தவேன், அவேள் துள்ளிக் குதித்து ஓடும் அழலகே தனது குவியத்தில் கசகேரித்துக் ககேநாண்டு, மீண்டும் புறைநாவின் பேக்கேம் திரும்பினநான். பேடிகேளில் இறைங்கி ஓடி வேந்தவேள், சிறிது தூரம் வேந்த பிறைககே நின்ற திரும்பிப் பேநார்த்தநாள். அவேன் கவேகறைநாரு சிற்பேத்தின் அருககே நின்ற பேடம் பிடித்துக் ககேநாண்டிருப்பேலதப் பேநார்த்து, ஒரு கபேருமூச்சுடன் திரும்பி நடக்கேத் கதநாடங்கினநாள். மனதினில் மீண்டும் தனது அன்லனயின் நிலனவு வேந்து ஒட்டிக் ககேநாள்ளை, முன்பு வேந்த கபேநாது, தனது அன்லனயின் லகேப் பேற்றிக் ககேநாண்டு நடந்து வேந்த பேநாலதயில், அவேரது நிலனவுகேலளை சுமந்து ககேநாண்டு நடந்துக் ககேநாண்டிருந்தவேளின் முன்பு, அந்த இலளைஞன் ககேமரநாவுடன் நின்றிருந்தநான். சட்கடன்ற நின்றைவேள், யநாகரன்ற நிமிர்ந்துப் பேநார்க்கே, எதிகர இருந்தவேலன அலடயநாளைம் கேண்டுக் ககேநாண்டவேள் மூச்சலடக்கே நின்றைநாள். அவேனும் வேழிலய விடநாமல் நின்றக் ககேநாண்டிருக்கே, அவேலனச் சுற்றிக் ககேநாண்டு கசல்லை நிலனத்து அவேள் நகேர,
“இந்த ககேநாவிலுக்கு நீங்கே அடிக்கேடி வேருவீங்கேளைநா?” அந்த ஆடவேன் ககேட்கே, மறப்பேநாகே தலலையலசத்தவேள், திரும்பேவும் விலைகிச் கசல்லை நிலனத்தநாள். “ஒரு நிமிஷம் நிக்கேலைநாம் இல்லை…” அவேனது குரல் அவேலளைத் கதக்கே, திரும்பேநாமகலைகய நின்றைவேள், அவேன் என்ன கசநால்லைப் கபேநாகிறைநான் என்பேலத ஆவேலுடன் ககேட்கே நிலனக்கே, அவேளைது ஒருபேக்கேம் மனகமநா, “என்ன இது? இப்கபேநா தநான் பேநார்த்த ஒருவேலர இப்பேடி ரசிச்சிட்டு நிக்கேறைது சரியநா?” என்ற ககேநாட்டு லவேக்கே, “நநான் கபேநாகேணும்…” என்றை கசநால்லுடன் அங்கிருந்து நகேர்ந்து கசன்றைநாள். அவேலன விட்டு நகேர்ந்து கசன்றைநாலும், மனகமன்னகவேநா அவேனிடகம தங்கிக் ககேநாண்டு சண்டித் தனம் கசய்யத் துவேங்கியது. தன்லன நிலனத்து அதிர்ச்சியும் ஆச்சரியமும் ககேநாண்டவேளைநாகே மலைர் அங்கிருந்த முருகேன் சன்னதியில் கசன்ற நின்றைநாள். மனம் மீண்டும் குழம்பியக் குட்லடயநானது. அன்ற தநான் சந்தித்த ஒருவேலன தநான் ரசிப்பேலதயும், மிகேவும் பேழகியவேன் கபேநால் உணர்வேலதயும் எண்ணி கவேட்கியவேள், முருகேலனகய பேநார்த்துக் ககேநாண்டு நிற்கே, கேண்கேள் மட்டுகம முருகேனிடம்… மனம், ‘அவேன் என்ன கசய்துக் ககேநாண்டிருப்பேநான்? தன்லனத் கதநாடர்வேநாகனநா?’ என்றை ககேள்விகேலளைகய அணிவேகுத்து நின்றைது. “இகதன்னடநா இது புது குழப்பேம்… ஏன் இந்த புது சலைனம்? எனக்கு மிகே முக்கிய கேடலமகேள் எல்லைநாம் இருக்ககே. அலத நிலறைகவேத்தநாம எனக்கு ஏது புது வேநாழ்க்லகே?” என்ற நிலனத்துக் ககேநாண்டவேள், மனலத திலச திருப்பே முயன்றைநாள். தன்னுலடய வீட்டின் நிலலைலமயும், இப்கபேநாழுது தநான் இருக்கும் நிலலைலயயும் எண்ணிப் பேநார்த்தவேள், மனலத அவேனிடம் இருந்து திருப்பி கவேற்றியும் கேண்டநாள். மீண்டும் தனது தநாயின் நிலனவுகேளுக்குள் புகுந்தவேலளைப் பேநார்த்த அந்த இலளைஞன், அவேலளை கநருங்கி வேந்தநான். அவேன் கநருங்கி வேரவும், ஆலச ஒருபுறைம் சந்கதநாஷ கும்மநாளைமிட, அவேளைது நிலலை கபேயநாகே பேயமுறத்த, ‘என்ன?’ என்பேது கபேநாலை பேநார்த்தவேலளை, “உங்கேலளை நநான் ஒரு கபேநாட்கடநா எடுத்துக்கேலைநாமநா?” அவேன் இயல்பேநாகேக் ககேட்கே, மலைருக்கு சுள்களைன்ற ககேநாபேம் வேந்தது. ஏற்கேனகவே தநான் கேலைங்கி இருக்கும் நிலலையில், கமலும் அவேன் இவ்வேநாற ககேட்டது ககேநாபேத்லதக் ககேநாடுக்கே, “உங்கே மனசுலை என்ன நிலனச்சிட்டு இருக்கீங்கே? என்லனப் பேநார்த்தநா ஊர் கபேர் கதரியநாதவேங்கே எல்லைநாருக்கும், கபேநாட்கடநாவுக்கு கபேநாஸ் ககேநாடுக்கேறை கபேநாண்ணு மநாதிரியநா கதரியுது? உரிலமயநா வேந்து ககேட்டுட்டு இருக்கீங்கே? என்கிட்கட இந்த கவேலலை எல்லைநாம் கவேண்டநாம். இங்கே தநான் கபேநாட்கடநா எடுக்கே அவ்வேளைவு சிற்பேம் இருக்ககே… அலத எடுக்கே கவேண்டியது தநாகன. எதுக்கு கபேநாறை வேர கபேநாண்ணுங்கேலளை எல்லைநாம் கதநாந்தரவு கசய்யறீங்கே? வேந்துட்டநாங்கே ஒரு ககேமரநாலவேத் தூக்கிக்கிட்டு… ஏகதநா நநானநா இருக்கேறைதநாலை இகதநாட விடகறைன்.. கவேறை கபேநாண்ணநா இருந்தநா கவேட்டி சநாச்சிருப்பேநா…” என்ற எரிந்து விழுந்துவிட்டு, நகேர்ந்து கசன்றைவேலளை கேண்ணிலமக்கேநாமல் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தவேன், கவேகேமநாகே அவேள் அருகில் கசன்றைநான். “என் கபேர் பீஷ்மநா…” என்றை குரல் ககேட்டு சட்கடன்ற நின்றைவேள், அவேலன முலறைக்கே, “நநான் கபேநாட்கடநா எடுக்கேறைவேன் இல்லலைங்கே… நநான் ஒரு டநாக்டர்.. என்கனநாட கசநாந்த ஊர் திருச்சி… சிலை நநாள் எனக்கு இப்பேடி கபேநாட்கடநா எடுக்கே கதநாணும்…அப்கபேநா என்கனநாட கேநாகமரநாலவேத் தூக்கிட்டு வேந்திடுகவேன். அப்பேடித் தநான் இன்லனக்கும் வேந்கதன்…” என்ற விவேரம் கசநான்னவேன், “உங்கேலளை ஒகர ஒரு கபேநாட்கடநா எடுத்துக்கேலைநாமநா? என்னகவேநா இந்த ககேநாவில்லை இருக்கேறை சநாமி கபேநாலை கரநாம்பே அழகேநா இருக்கீங்கே…” என்ற பீஷ்மநா ககேட்கேவும், சிலை வினநாடிகேள் திலகேத்தவேள், பேதில் கபேசநாமல் நகேரத் கதநாடங்கே, பீஷ்மநா அவேலளை வேழி மறித்து நின்றைநான். “நகேர்ந்து வேழிலய விடுங்கே” மலைர் எச்சரிக்கேவும்,
“நீங்கே தநாகன ஊர் கபேர் கதரியநாதவேங்கேளுக்கு கபேநாட்கடநாவுக்கு கபேநாஸ் ககேநாடுக்கே மநாட்கடன்னு கசநான்னீங்கே? இப்கபேநா தநான் என்கனநாட ஊர் கபேர் கசநால்லிட்கடகன… ஒகர ஒரு கபேநாஸ் ககேநாடுக்கேலைநாம் இல்லை…” அவேன் கேண்கேலளைச் சுருக்கி, ககேஞ்சுவேது கபேநாலைக் ககேட்கேவும், மலைருக்கு இதழ்கேளில் புன்னலகே அரும்பியது. “ஊர் கபேர் கசநான்னநாலும் முன்ன பின்ன கதரியநாதவேங்கேளுக்கு கபேநாஸ் தர மநாட்கடன்…” புன்னலகேயுடன் அவேள் கசநால்லை, பீஷ்மநா தன்லனகய ஒருமுலறை சுற்றிக் கேநாண்பித்தநான். அவேனது கசய்லகேயில் குழம்பிப் கபேநாய் நின்றை மலைர், புருவேத்லத சுருக்கே, “இகதல்லைநாம் பேலழய கஜநாக்குங்கே… உங்கேளுக்கு இது கூடவேநா புரியலை… சரி விடுங்கே.. இப்கபேநா என்கனநாட ககேமரநாவுக்கு என்ன பேதில் கசநால்லைப் கபேநாறீங்கே?” குறம்பேநாகே அவேன் ககேட்கே, “கபேப்கபே…” என்ற அழகு கேநாட்டி விட்டு, அவேலனத் தநாண்டி ஓடியவேலளை கேண்டு சிரித்தவேன், “கபேநாஸ் தநான் தர மநாட்கடங்கேறீங்கே? உங்கே கபேலரயநாவேது கசநால்லிட்டு கபேநாகேலைநாம் இல்லை…” என்ற அவேன் சத்தமநாகேக் ககேட்கே, “மலைர்ககேநாடி…” என்ற கசநால்லிக் ககேநாண்கட ஓடியவேளின் குரல் கேநாற்கறைநாடு கேலரந்து வேந்து அவேனது கேநாதுகேளில் புகுந்தது. “ககேநாடி… லநஸ் கநம்… அவேளும் அப்பேடித் தநான் இருக்கேநா… ஆனநா… கவேறம் ககேநாடின்னு கபேர் லவேப்பேநாங்கேளைநா என்ன? ஒருகவேலளை, முல்லலைக் ககேநாடி, ” என்ற சிரித்துக் ககேநாண்கட, அவேளுக்குத் கதரியநாமல், ஏற்கேனகவே எடுத்திருந்த புலகேப்பேடங்கேலளை ஒரு மண்டபேத்தில் அமர்ந்து பேநார்லவேயிடத் துவேங்கினநான். தன்னுலடய ககேமரநாவில் முதல்முலறை ஒரு கபேண்ணின் புலகேப்பேடம்… அதுவும் சற்றம் நநாகேரீகேம் இன்றி ஒரு கபேண்லண அவேள் அனுமதி இன்றிகய தநான் புலகேப்பேடம் எடுத்தலத நிலனத்து வேருந்தத் கதநான்றைநாமல், அவேள் கேண்கேலளை மூடி அமர்ந்திருந்த நிலலைலய மனதினில் ஓட்டிப் பேநார்த்தவேன், கேண்கேலளை மூடி தியநான நிலலையில் அமர்ந்தநான். கேண்கேளுக்குள் மலைரின் உருவேம்… புன்னலகேயுடன் எழுந்து ககேநாவிலலை விட்டு கவேளியில் வேந்தவேன், தூரத்தில், மலைர் யநாருடகனநா ககேநாபேமநாகே கபேசுவேது கபேநாலை இருப்பேலதக் கேண்டு, ‘ஏதநாவேது பிரச்சலனகயநா?’ என்ற கவேகேமநாகே அவேள் அருகில் கசல்லை, அகத கநரம், மலைர் அந்த கேநாருக்குள் ஏறி இருந்தநாள். “கதரிஞ்சவேங்கே கபேநாலை…” பீஷ்மநா நிலனத்துக் ககேநாண்டு, தன்னுலடய லபேக்லகே எடுத்துக் ககேநாண்டு, திருச்சிலய கநநாக்கி பேயணப்பேட்டநான்.
2. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் தமிழ்நநாட்டின் கநற்கேளைஞ்சியமநாம் தஞ்லச மநாவேட்டம். தஞ்லச என்பேது ஒரு கபேருநகேரமநாகே இருந்தநாலும், பேலை சிறிய கிரநாமங்கேலளை தன்னுள் உள்ளைடக்கியது. ஒவ்கவேநாரு கிரநாமங்கேளிலும் முக்கிய கதநாழிலைநாகே விவேசநாயகம நலடப்கபேற்ற வேருகிறைது. அது மட்டுமல்லைநாமல், பேலை சிறைப்பு வேநாய்ந்த ககேநாவில்கேலளையும், பேலை புகேழ் கபேற்றை கேல்லூரிகேளும், இந்தியநாவிகலைகய… ஏன் உலைகேத்திகலைகய தமிழுக்கு பேல்கேலலைக் கேழகேம் அலமந்த சிறைப்பு கபேற்றை நகேரம். கேநாலலைச் சூரியன் மிதமநான சூட்டுடன் ஒளிலயப் பேரப்பிக் ககேநாண்டிருக்கே, கேஞ்சிக் கேலையத்லத தூக்கிக் ககேநாண்டு, புத்தம் புதிய நநாலளை எதிர்கநநாக்கி, தங்கேளைது வேயலலை கமற்ப்பேநார்லவேயிடகவேநா, அல்லைது கவேலலைக்ககேநா கசன்றக் ககேநாண்டிருந்தனர் மக்கேள். “ஏகலைய் கசநாக்கேநா.. அங்கே நின்னு என்ன கவேடிக்லகேப் பேநார்த்துட்டு இருக்கே? சட்டு புட்டுன்னு வேந்து பூவே பேறிக்கே கவேண்டியது தநாகன…” ஒரு குரல் எங்கிருந்கதநா ககேட்கே, கபேசுவேது யநார் என்ற புரிந்து ககேநாண்டவேன் கபேநாலை, குரல் வேந்த திலசலய திரும்பிப் பேநார்த்தவேன், “வேகரன் மநாரியக்கேநா.. நம்ம ககேநாடிய இன்னும் கேநாகணநாகம… அதநான் இங்கே நின்னு பேநார்த்துட்டு இருக்ககேன்.” அந்த கசநாக்கேன் கசநால்லைவும், மநாரி அவேன் அருககே விலரந்து வேந்தநார்.
“கநத்து நடந்தலத நிலனச்சு உள்ளை உட்கேநார்ந்து கேண்ணக் கேசக்கிக்கிட்டு இருக்கேநாகளைநா என்னகவேநா? அவேளுக்கு என்ன ஆறதல் கசநால்லி என்ன நடக்கேப் கபேநாகுது?” கபேருமூச்சுடன் கசநால்லிவிட்டு திரும்பே, தூரத்தில் ககேநாடி வேருவேது கதரிந்தது. “அகதநா ககேநாடி வேந்துட்டநா…” மநாரியின் நிம்மதிக் குரலில், கசநாக்கேனும் நிம்மதி உணர்வுடன் மநாரியுடன் நடக்கே, ககேநாடிகயநா அவேர்கேலளைப் பேநார்த்ததும் கவேகேமநாகே நடந்து வேந்து அவேர்கேளுடன் இலணந்துக் ககேநாண்டநாள். “கமல்லை வேநா… கமல்லை வேநா… உன்லனத் தநான் கேநாணும்னு கசநாக்கேனும் நநானும் கபேசிட்டு இருந்கதநாம். என்ன? இன்னமும் கநத்து நடந்தலதகய நிலனச்சிட்டு இருக்கியநா?” மநாரி ககேட்கே, “அலத நிலனக்கே நிலனக்கே எனக்கு மனசு ஆறைலலைக்கேநா.. உடம்கபேல்லைநாம் நடுங்குது.. அப்பேடிகய கசத்துடலைநாம் கபேநாலை இருக்கு… எத்தலன அவேமநானம்?” என்ற இன்னமும் முன்தினம் நடந்த சம்பேவேத்தில் இருந்து மீளைநாதவேலைநாய் அவேள் கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, மநாரி அவேளைது லகேலய அழுத்தினநார். “உங்கே அப்பேன என்னத்லத கசநால்லை? கபேத்த கபேநாண்ணுன்னு ககேநாஞ்சம் கூடவேநா இல்லை..” மநாரியும் கநஞ்சம் விம்மக் ககேட்கே, “எங்கே அம்மநா இருந்திருந்தநா இப்பேடி எல்லைநாம் நடந்திருக்கேநாது.. நடக்கே விட்டு இருப்பேநாங்கேளைநா? இந்த மநாதிரி ஒரு நிலலைலமயிலை நநான் நிக்கே மநாட்கடன்லை… கபேநாத்தி பேநாதுகேநாத்த உறைவுகேள் இல்லைநாம நநான் அனநாலதயநா நிக்கேகறைன்..” அவேளைது உதடுகேள் துடிக்கே கேண்கேளில் இருந்து கேண்ணீர் வேழியத் கதநாடங்கேவும், மனதும் வேரிலசயநாகே நடந்த அலனத்லதயும் நியநாபேகேத்தில் ககேநாண்டு வேர, அவேள் விம்மலுடன் மநாரியின் கதநாளில் சநாய்ந்தநாள். மநாரிக்கும் அவேளைது நிலலைலய நிலனத்து வேருத்தம் தநான்… என்ன கசய்வேது.. விதியின் லகேயில் கபேநாம்லமயநாகே விலளையநாடும் இந்த பிள்லளைலய நிலனத்து மனம் கேனக்கேச் கசய்தது. ‘அன்ற தநான் மட்டும் தனிகய விட்டு விட்டு வேரநாமல் இருந்திருந்தநால், இவேளுக்கு இந்த நிலலை வேந்திருக்கேநாகத…’ என்றை எண்ணம் எழுவேலதயும் தடுக்கே வேழியற்றைவேரநாய் மநாரியும் நிற்கே, இருவேலரயும் பேநார்த்த கசநாக்கேன் தநான் நிலலைலமலய லகேயில் எடுத்துக் ககேநாண்டநான். “வேயலுக்கு எல்லைநாம் கேநாலலையிகலைகய தண்ணி பேநாய்ச்சியநாச்சு… இப்கபேநா என்னத்துக்கு நீங்கே தண்ணிய திறைந்து விட்டுக் கிட்டு நிக்கேறீங்கே? இதுக்கும் கமலை கவேள்ளைம் வேந்தநா பூகவேல்லைநாம் உதிர்ந்து கபேநாயிடும்… சீக்கிரம் கபேநாய் கவேலலைலயப் பேநாருங்கே. நநாலளைக்கு வியநாபேநாரத்துக்கு கபேநாகேணும் இல்லை…” கசநாக்கேன் சற்ற உயர்த்திய குரலில் இருவேலரயும் விரட்ட, கேண்கேலளை துலடத்துக் ககேநாண்ட இருவேரும் கவேலலைலய கேவேனிக்கேச் கசன்றைனர். என்னதநான் லகேகேள் கவேலலை கசய்துக் ககேநாண்டிருந்தநாலும், இருவேருகம தங்கேளின் நிலனவுகேளில் மூழ்கி இருந்தனர். அன்ற தஞ்லசயில் பூலவே விற்றை பிறைகு, மலைலரத் தனிகய விட்டு ஊருக்கு வேந்து கசர்ந்தும், மநாரியின் மனகதன்னகவேநா ஏகதநா ஆபேத்லத உணர்த்த, புரியநாத ஒரு கேலைக்கேத்லத உணர்த்திக் ககேநாண்கட இருந்தது. அதற்கு ஏற்றைநாற்கபேநால் மலைரும் கவேகுகநரம் வேலர வேந்து கசரநாமல், மறநநாள் கேநாலலை அவேள் வேந்து கசர்ந்த ககேநாலைம் மநாரியின் மனத்திலரயில் கேநாட்சியநாகே விரிய, “லஹகயநா…” என்ற விம்மி அழத் கதநாடங்கினநார். “என்னநாச்சு அக்கேநா?” அருகில் நின்றை ககேநாடி அவேலரத் தநாங்கிப் பிடிக்கே, “என்னநாலை தநாகன உனக்கு இந்த நிலலைலம… நநான் அன்னிக்கு தனியநா விட்டுட்டு வேந்திருக்கேக் கூடநாது… எல்லைநாம் என்னநாலை தநான்…” என்ற அழத் கதநாடங்கே, ககேநாடிக்கும் அழுலகே பீறிட்டது. “இப்கபேநா அய்யநா வேரதுக்குள்ளை கரண்டு கபேரும் கவேலலைய பேநார்க்கேப் கபேநாறீங்கேளைநா இல்லலையநா?” தன்லன கேட்டுப்பேடுத்திக் ககேநாண்ட கசநாக்கேன் விரட்ட, மநாரி கேண்கேலளைத் துலடத்துக் ககேநாள்ளை, “அக்கேநா.. ஒரு கரண்டு நிமிஷம் வேந்துடகறைன்… ஒரு மநாதிரி இருக்கு..” கேண்கேலளைத் துலடத்துக் ககேநாண்ட ககேநாடி கசநால்லிவிட்டு நகேர, “இந்தநா மலைரு…” என்ற அலழத்த மநாரி, அவேள் திரும்பிப் பேநார்த்து, “நநான் மலைர் இல்லை.. ககேநாடி… என்லனக்ககேநா மலைர் கேசங்கி கபேநாயிட்டநா..” கநநாந்த குரலும், மீண்டும் உதடு துடிக்கே வேந்த அழுலகேலய அடக்கிக் ககேநாண்டு அங்கிருந்து நகேர்ந்து கசன்றைவேளின் பின்னநால்,
நநாக்லகே கேடித்துக் ககேநாண்டு, “பேநார்த்து பேத்திரமநா கபேநாயிட்டு வேநா… எங்கேயநாவேது விழுந்து கிழுந்து வேச்சிடநாகத…” சன்னமநான குரலில் கசநால்லிட்டு, கேண்ணீருடன் மநாரியும் கீகழ குனிந்துக்ககேநாள்ளை, ககேநாடியும் விரக்திப் புன்னலகேயுடன் திரும்பி நடந்தநாள். “இன்னும் இந்தப் புள்லளைய எப்பேடி சமநாதநானப்பேடுத்தப் கபேநாகறைகனநா?” கபேருமூச்சுடன் மநாரி, மனதினில் கநநாந்துக் ககேநாண்டு, தனது கவேலலைலயத் கதநாடர்ந்தநார். கபேரும்பேள்ளைம்… தஞ்லச கிரநாமங்கேளில் ஒன்ற… அந்த அழகிய மலைர்கேள் பூத்துக் குலுங்கும் அந்த இடத்தின் கநளிந்து வேலளைந்து கசல்லும் சநாலலையில், ஒரு கபேருந்து ஊர்ந்து வேந்துக் ககேநாண்டிருந்தது. “கஹ பேஸ் வேந்தநாச்சு… சீக்கிரம் ஏறங்கே…” என்றைபேடி சிலைர் நின்றம் நிற்கேநாமல் ஊர்ந்துக் ககேநாண்டிருந்த கபேருந்திற்குள் முண்டி அடித்துக் ககேநாண்டு ஏறி இடம் பிடித்து, அறிந்தவேர் கதரிந்தவேருக்ககேல்லைநாம் துண்லட கபேநாட்டு சீட்டு பிடிக்கே, அந்த கூட்டத்தில் தத்தளித்த பேடி, தநான் ககேநாண்டு வேந்திருந்த உலடலமகேலளை எல்லைநாம் எடுத்துக் ககேநாண்டு, பீஷ்மநாவும் கபேருந்தில் இருந்து இறைங்கினநான். ஒருவேநாற தனது கபேட்டிலயயும், லகேயில் ககேநாண்டு வேந்திருந்த கலைப்டநாப் லபேலயயும், கேநாகமரநாலவேயும் எடுத்துக் ககேநாண்டு இறைங்கி நின்ற ஒரு கபேருமூச்சுடன், சுற்றி முற்றிப் பேநார்த்தநான். அழகிய வேயல்கவேளிகேள் நிரம்பிய இடம் தநான்… தூரத்தில் பேநாத்தி கபேநாலை மலைர்கேளும் நடப்பேட்டு பூத்துக் குலுங்கே, கேண்கேளுக்கு பேசுலமயநாய் இருந்தது. “நல்லைகவேலளை… கேருத்தம்மநா பேடத்துலை வேரநா மநாதிரி ஒரு கபேநாட்டல் கேநாடநா இல்லை… நம்ம ரசலனக்கு ஏத்தது கபேநாலைத் தநான் இருக்கு… தினமும் பேடம் பிடிக்கே நிலறைய இயற்லகே கேட்சிகேள் கிலடக்கும்” என்ற மனதில் சந்கதநாஷப்பேட்டுக் ககேநாண்டவேன், தனது ககேமரநாலவே லகேயில் எடுத்தநான். ஒரு சிட்டுக் குருவி, அங்கிருந்த கநற்கேதிரின் மீது அமர்வேலதக் கேண்டதும், லபேகேலளை மறைந்து, தனது ககேமரநாவுடன் கமல்லை அடிகயடுத்து லவேத்து, தனது ககேமரநாவின் கலைன்ஸ் வேழியநாகே அந்த சிட்டுக் குருவிலய பேடம் பிடிப்பேதற்கேநாகேகவே கேநாத்திருந்தது கபேநாலை அவேனுக்கு சிறிது தூரத்தில் ஒரு அலசவு. கேநாதில் விழுந்த கேண்ணநாடி வேலளையலின் சத்தம்.. தலலையில் சூடி இருந்த மல்லிலகேயின் நறமணம், அந்த மண் வேநாசலனலயயும் மீறி அவேனது நநாசிலய எட்ட, அந்த வேநாசலன பீஷ்மநாலவேக் கேவேர்ந்தது. “யநார் வேரநாங்கே?” மனதினில் எழுந்த ஆர்வேத்தில், கேண்கேளின் அருகில் இருந்த ககேமரநாலவே இறைக்கி, தன் அருககே திரும்பிப் பேநார்த்தநான். ஒரு கபேண் தலலைலயக் குனிந்த பேடி வேருவேலதக் கேண்டு ககேநாண்டவேன், அவேலளை ஊன்றி கேவேனித்தநான். “கஹ இவே.. இவே…” சந்கதநாஷம் மனதினில் நிலறைக்கே, கமதுவேநாகே குதிக்கேவும் கசய்தநான். அதற்குள் மலைர் அவேன் அருகில் வேந்திருக்கே, “ககேநாடி..” சந்கதநாஷக் கூக்குரலலை அவேன் எழுப்பே, மலைர் நிமிர்ந்துப் பேநார்த்தநாள். அகத சிரிக்கும் கேண்கேள்… அழகிய சிவேந்கே ஆரஞ்சு சுலளைகேள் கபேநான்றை உதடுகேள்.. நீண்ட பின்னலில் சூடி இருந்த மல்லிலகேச் சரம்… அன்ற கபேநாலை இன்றம் புதிதநாகே பூத்த மலைர் கபேநாலை இருந்தவேலளைப் பேநார்த்தவேனுக்கு உள்ளைம் அவேளிடம் சரியத் கதநாடங்கியது. இத்தலன நநாட்கேளைநாகே கவேறம் நிழகலைநாவியமநாகே பேநார்த்து ரசித்து, அன்ற நடந்த நிகேழ்வுகேலளை ரசித்துக் ககேநாண்டிருந்தவேன், இன்ற மீண்டும் அவேலளைப் பேநார்த்ததில் துள்ளிக் குதித்தநான். மீண்டும் அவேலளைக் கேநாண்கபேநாமநா என்ற உள்ளிருந்த சிற ஏக்கேம் விடுபேட்டு, அவேலளைக் கேண்ட மகிழ்ச்சியில் மனம் நிரம்பியது. அவேள் கநருங்கி வேர இருந்த சிற இலடகவேளிலய ஓட்டமநாகேகவே கேடந்து கநருங்கியவேன், “கஹ… ககேநாடி.. நீ எங்கே இங்கே?” கேண்கேளில் ஆச்சரியமும், உல்லைநாசமும் பேடர பீஷ்மநா ககேட்கே, மலைர் பேட்கடன்ற நிமிர்ந்துப் பேநார்த்தநாள். அவேளைது கேண்கேளிலும் ஆச்சரியமும், அகத அளைவிலைநான மகிழ்ச்சியும், ஆனநால் அகதல்லைநாம் சட்கடன்ற மநாறிய ஒரு கசநாகேமுகம பிரதிபேலிக்கே, “நீங்கே… நீங்கே?” மலைர் ககேட்கே,
“நநான் தநான் டநாக்டர்… நநாம தஞ்சநாவூர் ககேநாவில்லை பேநார்த்கதநாகம..” அவேளுக்கு தன்லன நிலனவு இல்லலை என்றை ஏமநாற்றைம் கதநான்றினநாலும், தன்லன நிலனவுப் பேடுத்துவேதில் அவேன் முலனய, மலைர் கமல்லை புன்னலகேத்தநாள். “உங்கேலளை எனக்கு நிலனவிருக்கு டநாக்டர்… ஆனநா.. நீங்கே இங்கே எங்கேன்னு தநான் ககேட்கே வேந்கதன்…” கசநால்லிவிட்டு சிரித்தவேலளை பீஷ்மநா கேண்ணிலமக்கேநாமல் பேநார்த்தநான். “வேநாவ்…” அவேனது மனம் அவேளைது சிரிப்லபே ரசிக்கே, கவேளியிகலைநா.. “உன்லனப் பேநார்க்கேத் தநான் வேந்கதன்னு கசநான்னநா?” பீஷ்மநா கசநான்னதும் பேட்கடன்ற சிரிப்பு நின்றவிட, “சும்மநா விலளையநாடநாதீங்கே சநார்.. நநான் இங்கேதநான் இருக்ககேன்னு உங்கேளுக்கு இப்கபேநா வேலர கதரியநாது தநாகன…” குறம்பேநாகே என்றைநாலும் அவேளைது குரலில் ஒரு வித இறக்கேம் இருக்கேத் தநான் கசய்தது. “சும்மநா கசநான்கனன் ககேநாடி… நநான் இங்கே இருக்கேறை ஆரம்பே சுகேநாதநார நிலலையத்துக்கு டநாக்டரநா வேந்திருக்ககேன்… இங்கே உன்லனப் பேநார்த்ததும் எனக்கு… எனக்கு கரநாம்பே கரநாம்பே ஹநாப்பியநா இருக்கு…” கேண்கேள் மின்ன கசநான்னவேலனப் பேநார்த்தவேள், சிலலைகயன நின்றக் ககேநாண்டிருந்தநாள். அவேளைது தவேத்லத கேலலைத்தது கபேநாலை, தூரத்தில் வேந்த பேஸ் ககேநாடுத்த ஹநார்ன் சத்தம் அவேலளைக் கேலலைக்கே, “சரிங்கே… நீங்கே எங்கே ஊருக்கு வேந்ததுலை கரநாம்பே சந்கதநாசம்… நநான் உங்கேலளை அப்பேறைம் வேந்து பேநார்க்கேகறைன்… எனக்கு ககேநாஞ்சம் கவேலலை இருக்கு… வேகரன்…” என்றைவேள், மறநிமிடம் கவேகேமநாகே நகேர்ந்துச் கசல்லை, தன் பின்னநால் வேந்த பேஸ்லச சபித்துக் ககேநாண்கட திரும்பிப் பேநார்த்தவேன், மீண்டும் மலைலரப் பேநார்க்கே, அவேகளைநா அங்கிருந்த கதன்லன மரங்கேளின் இலடயில் கசன்றக் ககேநாண்டிருந்தநாள். “ஹ்ம்ம்… கிரநாமம் இல்லை… என் கூட கபேசறைலதப் பேநார்த்தநா யநாரநாவேது ஏதநாவேது கசநால்லைப் கபேநாறைநாங்கேன்னு ஓடிட்டநா கபேநாலை இருக்கு… இனிகம எங்கேப் கபேநாகேப் கபேநாறைநா.. கபேசிக்கேலைநாம்..” மனதினில் நிலனத்து மகிழ்ந்துக் ககேநாண்டவேன், அப்கபேநாழுது தநான் பேஸ்சில் இருந்து இறைங்கி வேந்த ஒருவேலரப் பேநார்த்தநான். அவேகரநா கவேகேமநாகே தன்லன கநநாக்கி ஓடி வேருவேலத பேநார்த்தவேன், “இவேர் தநான் எனக்கு அசிஸ்கடண்ட்கடநா.. லகேலை மருந்துப் கபேட்டியும், மநாலலையும் வேச்சிருக்கேநாரு…” தனக்குள்களை கபேசிக் ககேநாண்கட அவேலன கநநாக்கி திரும்பி நின்றைநான். “சநார்… சநார்… இந்தப் பேக்கேமநா டநாக்டர் சநார் யநாலரயநாவேது பேநார்த்தீங்கேளைநா?” பேதற்றைமநாகே அவேர் ககேட்கே, “டநாக்டரநா? அவேர் எப்பேடி இருப்பேநாரு?” என்ற பீஷ்மநா அவேனிடம் ககேட்கேவும், அவேலன ஒரு மநாதிரிப் பேநார்த்த அந்த இலளைஞன், நக்கேலைநாகே உதட்லட சுழித்து, “இவ்வேளைவு கபேரிய ஆளைநா இருந்துக்கிட்டு உங்கேளுக்கு இது கூட கதரியலலைகய சநார்…” என்ற ககேலியநாகேக் கூறை, பீஷ்மநாவின் குறம்பு அதிகேரித்தது. ஆனநாலும் மனதின் ஒரு ஓரத்தில், ‘என்லனப் பேநார்த்தநா டநாக்டர் மநாதிரி கதரியலலையநா?’ என்றை ககேள்வி எழகவே கசய்தநாலும், சிறிது கநரத்தில் விலட கேண்டுப் பிடித்து விடும் ஆர்வேத்துடன், அவேலனப் பேநார்த்தநான். “அதநான் கதரியலலைன்னு கசநால்கறைன் இல்லை.. நீங்கேகளை கசநால்லுங்கே…” அவேரிடகம பீஷ்மநா ககேட்கே, அவ்வேளைவு எளிதில் விலட கசநால்லிவிடுகவேனநா என்ற உறதி எடுத்துக் ககேநாண்டவேன் கபேநால், “நீங்கே சினிமநாவுலை எல்லைநாம் டநாக்டர எப்பேடி கேநாட்டுவீங்கே? அதுவும் இந்த மநாதிரி ஒரு கிரநாமத்துலை உள்ளை டநாக்டர்…” என்ற பேதில் ககேள்வி ககேட்கே, அப்கபேநாழுது தநான் அவேன் தன்லன ஏன் ஒரு மருத்துவேனநாகே கேருதவில்லலை என்பேலத புரிந்துக் ககேநாண்டு, தனக்குள் சிரித்துக் ககேநாண்டவேன், “ஹ்ம்ம்… எப்பேடி? கேழுத்துலை ஸ்கடதஸ்ககேநாப்.. அப்பேறைம் கபேரிய கேண்ணநாடி கபேநாட்டுக்கிட்டு ஒரு வேயசநானவேர்…” பீஷ்மநா கசநால்லிக்ககேநாண்கட வேரும் கபேநாழுகத, “அகத தநான் சநார்… அந்த மநாதிரி இந்தப் பேக்கேம் யநாலரயநாவேது பேநார்த்தீங்கேளைநா?” அவேன் பேதட்டத்துடன் ககேட்கே, பீஷ்மநா உதட்லடப் பிதுக்கினநான்.
“என்ன அவேரு ஹநாஸ்பிடல்லை இருந்து கேநாணநாம கபேநாயிட்டநாரநா? இப்பேடி பேயத்கதநாட கதடறீங்கே? இல்லை… மருந்து கபேட்டிலய வேச்சிட்டு கபேநாயிட்டநாரநா?” அவேன் கமலும் வேம்பு வேளைர்க்கே, “நீங்கே கவேறை சநார்… அவேர் இந்த ஒன்பேது மணி பேஸ்சுலை தநான் வேகரன்னு ஆஸ்பேத்திரிக்கு கபேநான் பேண்ணி இருந்தநார். நநானும் பேஸ் உள்களை அவேலரப் பிடிச்சு மநாலலை கபேநாடலைநாம்ன்னு, பேஸ் உள்ளை எல்லைநாம் ஏறிட்கடன்… அங்கே டநாக்டலரக் கேநாகணநாம்… ஒரு கவேலளை வேழி கதரியநாம இறைங்கிட்டநார் கபேநாலைன்னு திரும்பே இறைங்கே வேந்தநா… அந்த கூட்டத்துலை இறைங்கேறைதுகுள்ளை பேஸ்லச எடுத்துட்டநான், அந்த கேண்டக்டர்.. அதநான்… பேஸ்லச திருப்பி இங்கே ககேநாண்டு வேந்து விடச் கசநான்கனன்…” என்ற அவேன் கபேருலமயநாகேவும், சலிப்பேநாகேவும் கசநால்லை, பீஷ்மநா சிரிக்கேத் கதநாடங்கினநான். “உங்கே ஒருத்தருக்கேநாகே பேஸ்லசகய திருப்பிட்டு வேந்தநாரநா?” அதிசயமநாகேக் ககேட்கே, “பின்ன.. அப்பேறைம் ஜஜுரம் தலலைவேலின்னு வேந்தநா மருந்து தர மநாட்கடன் இல்லை…” அவேன் கபேருலம பீற்றை பீஷ்மநா ஓரளைவு அவேன் கசநால்லை வேருவேலத புரிந்துக் ககேநாண்டநான். “எனக்கு ஊருக்குள்ளை கபேநாகே வேழி கசநால்லுங்கே… அதுவும் இங்கே ஆரம்பே சுகேநாதநார நிலலையம் இருக்கேநாகம.. அதுக்கு பேக்கேத்துலை கபேநாகேணும்…” என்ற பீஷ்மநா வேழி ககேட்கேவும், “ஓ… நீங்கே நநாட்டநாலம அய்யநா வீட்டுக்கு கபேநாகேப் கபேநாறீங்கேளைநா? சரி தநானுங்கே… இங்கே பேடம் பிடிக்கிறைதநா இருந்தநா அவேர் கிட்டத் தநான் ககேட்கேணும். இங்கே ஒரு குழந்லத பிறைந்தது முதல்… இறைக்கேறை வேலர அவேர் அனுமதி இல்லைநாம எதுவுகம நடக்கேநாதுங்கே…” என்ற ஒரு மநாதிரிக் குரலில் புலைம்பிக் ககேநாண்கட, கீகழ கிடந்த பீஷ்மநாவின் ஒரு லபேலயத் தூக்கே, பீஷ்மநா அவேலனத் தடுத்தநான். “நநானும் அங்கே தநானுங்கே கபேநாகறைன். நீங்கேகளை எப்பேடி கரண்டு கபேட்டிலயத் தூக்கிட்டு கபேநாவீங்கே? நநான் எடுத்துக்கேகறைன்..” என்ற அவேன் கசநால்லிவிட்டு, பீஷ்மநாவின் கபேட்டி ஒன்லறைத் தூக்கே, மீதமிருந்த லபேகேலளை தூக்கிக்ககேநாண்டு பீஷ்மநா அவேலனப் பின்கதநாடர்ந்தநான். இரண்டடி எடுத்து லவேத்த பிறைகு, பீஷ்மநா மலைர் கசன்றை திலசலயத் திரும்பிப் பேநார்க்கே, சிறிது தூரத்தில், ஒரு மரத்தின் பின்பு ஒளிந்துக் ககேநாண்டபேடி மலைர் அவேலனகய பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருக்கே, ஒரு தலலையலசப்புடன் அவேளிடம் இருந்து விலடப்கபேற்றைவேன், “உங்கே கபேர் என்னன்னு கசநால்லைகவே இல்லலைங்கேகளை…” என்ற அந்த உதவியநாளைரிடம் கபேச்சுக் ககேநாடுத்தநான். “நீங்கே ககேட்கேகவே இல்லலைங்கேகளை..” என்றைவேன், “என் கபேரு துலரங்கே.. இந்த ஊர்க்கேநாரன் தநான்..” என்ற கதநாடங்கியவேன், அந்த ஊலரப் பேற்றி கபேசிக் ககேநாண்கட வேர, ஆரம்பே சுகேநாதநார நிலலையம் வேந்து கசர்ந்தது. அதற்கு அருகிகலைகய இருந்த ஒரு வீட்டின் முன்பு பீஷ்மநாலவே ககேநாண்டு நிறத்தி, “அய்யநா வேந்த உடகன வேணக்கேம் கசநால்லுங்கே சநார்… இல்லை அய்யநாவுக்கு ககேநாபேம் வேந்துடும்..” துலர எச்சரிக்லகே கசய்து, வீட்டினுள் அவேசரமநாகே உள்ளை ஓட, பீஷ்மநா உதட்லடப் பிதுக்கி அந்த அய்யநா வேருவேதற்கேநாகே கேநாத்திருந்தநான். சினிமநாவில் கேநாட்டுவேது கபேநாலை, வேயது முதிர்ந்த ஒருவேலர நநாட்டநாலமயநாகே எதிர்ப்பேநார்த்திருந்த பீஷ்மநா, ஒரு இலளைஞகன வேந்து நிற்கேவும் கேண்கேலளை விரித்து ஆச்சரியம் கேநாட்டினநான். “இவேங்கேளைநா உங்கே நநாட்டநாலம… இல்லை இவேரு நநாட்டலமகயநாட லபேயனநா?” அருகில் இருந்த துலரயிடம் பீஷ்மநா ரகேசியமநாகேக் ககேட்கே, “முறக்கு மீலசலயப் பேநார்த்தநா கதரியலலைங்கேளைநா.. இவேரு தநான் எங்கே நநாட்டநாலம…” துலர கசநால்லைவும், மீண்டும் பீஷ்மநாவின் பேநார்லவே அந்த நநாட்டநாலமலய கநநாக்கித் திரும்பியது. கேழுத்து நிலறைந்த தங்கேச் சங்கிலிகேலும், லகேயில் கபேரிய தங்கேக்கேநாப்பும், கேநாதில் லவேர கேடுக்கேணுமநாகே இருந்தவேலனப் பேநார்த்த பீஷ்மநாவுக்கு சிரிப்பு தநான் வேந்தது. அதலன அடக்கிக் ககேநாண்டு, அவேருக்கு ‘வேணக்கேம்’ கசநால்லியவேலனப் பேநார்த்த அந்த நநாட்டநாலம..
“பேட்டணத்துக்கேநாரங்கே இல்லை துர.. அதநான் சட்டுன்னு மரியநாலத கதரிய மநாட்கடங்குது…” பீஷ்மநாவிற்கு ககேநாட்டு லவேக்கே நிலனத்து முதலில் கபேசத் கதநாடங்கி, “சரி கசநால்லுங்கே… எத்தலன நநாலளைக்கு பேடம் பிடிக்கேப் கபேநாறீங்கே? எத்தலன கபேர் வேருவீங்கே? கவேளியூர்லை தங்கே கபேநாறீங்கேளைநா? இல்லை உள்ளூர்லை இடம் கவேணுமநா?” அவேர் ககேட்டுக் ககேநாண்கட கபேநாகே, பீஷ்மநா அவேர் கபேசி முடிக்கும் வேலர கேநாத்திருந்தநான். கபேசி முடித்த அந்த நநாட்டநாலம ககேள்வியநாகே எதிரில் நிற்பேவேலனப் பேநார்க்கே, “நநான் இந்த ஹநாஸ்பிடலுக்கு புதுசநா வேந்திருக்கேறை டநாக்டர்…” பீஷ்மநா கசநால்லி நிறத்தவும், மற்றை இருவேருகம அதிர்ந்து விழித்தனர். அகேண்ட கநற்றியும், கநற்றியில் வேழிந்து இருந்த ககேசமும், நீண்ட நநாசியும், கேண்கேள் நிலறைந்த குறம்புச் சிரிப்பும், பீஷ்மநாலவே ஒரு புலகேப்பேடத் துலறைலய கசர்ந்தவேன் என்ற அவேர்கேள் கேருதியது தவேகறை அல்லை என்னும் அளைவிற்கு, சர்வே லைட்சணமும் கபேநாருந்தி, அழகும் கேம்பீரமும், உயரமுமநாகே இருந்தவேனது கேழுத்தில் கதநாங்கியது ககேமரநா….. பீஷ்மநாலவே அளைவிட்டுக் ககேநாண்டிருந்த நநாட்டநாலமலய பீஷ்மநாவும் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருக்கே, அருகில் இருந்த துலரகயநா, வேரும் வேழியில், பீஷநாவுடன் கபேசியவேற்லறை சிறிது நடுக்கேத்துடன் நிலனவு கூர்ந்துக் ககேநாண்டிருந்தநான். “நீங்கே டநாக்டரநா? கபேநாய் கசநால்லைநாதீங்கே சநார்… சும்மநா பேடத்துலை டநாக்டர் கவேஷம் கேட்டப் கபேநாறைவேங்கே தநாகன? இந்த ஆஸ்பேத்திரியிலை ஷஷூட்டிங் எடுக்கேணுமநா? அதுக்கு என்கனநாட அனுமதி கவேணுமநா?” மீண்டும் பீஷ்மநாவிடம் ககேள்விகேள் வேந்து விழ, “சரிங்கே… உங்கே கபேர் என்ன? எனக்கு உங்கேலளை அய்யநான்னு கூப்பிடறைது அவ்வேளைவு கேம்ஃபேர்டபிளைநா இருக்கேநாது. நீங்கே என் வேயசு தநாகன இருப்பீங்கே? கபேர் கசநால்லிகய கூப்பிடலைநாம்ன்னு நிலனக்கிகறைன்… இல்லை நீங்கே என்லன விட வேயசுலை கபேரியவேங்கேன்னநா… நநான் உங்கேலளை அய்யநான்கன கூப்பிடகறைன்…” பீஷ்மநா கசநால்லிக் ககேநாண்டிருக்கும் கபேநாகத, அந்த நநாட்டலமயின் கேவேனம் சிதறி, கவேகறைங்ககேநா நிலலைத்திருப்பேத்லத பீஷ்மநா உணர்ந்தநான். அவேனது பேநார்லவே கசன்றை திலசயில் திரும்பிப் பேநார்த்த பீஷ்மநாவின் கேண்கேளில் மலைர் கசன்றக் ககேநாண்டிருப்பேது விழுந்தது. “ஆமநா… இவேன் ஏன் ககேநாடிலயப் பேநார்க்கேறைநான்? இவேகனநாட பேநார்லவேகய சரி இல்லலைகய…” என்ற பீஷ்மநா நிலனத்துக் ககேநாண்டிருக்கும் கபேநாகத, “ஏய் ககேநாடி… இந்தப் பேக்கேம் எங்கே வேந்த? கசத்த இரு…” என்ற நநாட்டநாலம அவேளிடம் விலரய, பீஷ்மநாவிற்கு உள்ளுக்குள் எரியத் துவேங்கியது. “இப்கபேநா என்னத்துக்கு அவே கிட்ட கபேநாறைநான்?” பீஷ்மநா உள்ளுக்குள் கபேநாருமிக் ககேநாண்கட ககேநாடிலயப் பேநார்க்கே, ககேநாடிகயநா அவேன் அருகில் வேந்தவுடன் பேயத்துடன் நின்றிருந்தநாள். அவேளைது கேண்கேளிகலைநா அளைவுக்கு அதிகேமநான பேயம்… அந்த பேயம் தந்த நடுக்கேம் அவேளைது உடலின் கமல்லிய நடுக்கேத்தில் கதரிய, அந்த நநாட்டநாலம அவேலளை எந்த அளைவிற்கு பேயப்பேடுத்தி இருப்பேநான் என்ற நிலனத்த பீஷ்மநாவின் லகேகேள் இறகியது. “நநான் அப்பேநா வீட்டுக்கு வேந்துட்டநாரநான்னு பேநார்க்கே வீட்டுக்கு கபேநாயிட்ட வேந்கதன்…” தந்தியடித்த வேநார்த்லதகேளுக்கு இலடகய அவேள் கசநால்லி முடிக்கே, “உங்கே அப்பேன் தநான் ரநாவு முழுக்கே குடிச்சிட்டு விழுந்து கிடந்தநாகன… இங்கே தநான் கதநாட்டத்துலை எங்கேயநாவேது இருப்பேநான்.. இப்கபேநா அவேலன என்னத்துக்கு கதடறை? என்லனத் கதடினநாலும் அர்த்தமுண்டு…” கசநால்லிக் ககேநாண்கட, அவேளைது கேன்னத்தில் லகே லவேக்கே நநாட்டநாலம முயலை, ககேநாடி அவேனிடம் இருந்து விலைகி ஓரடி பின்னநால் நகேர்ந்தநாள். “அய்யநா…” பீஷ்மநாவின் உயர்ந்த குரல், நநாட்டநாலமலயத் திரும்பிப் பேநார்க்கே லவேத்தது. “ஐகயநா… டநாக்டர் சநார்… அய்யநா கபேசிட்டு இருக்கும் கபேநாது குறக்கே கபேசினநா அவேருக்கு பிடிக்கேநாது” துலர கமல்லை பீஷ்மநாவிடம் கசநால்லை, அலதக் கேண்டுக் ககேநாள்ளைநாதவேன்,
“அய்யநா… என்லன இங்கே நிக்கே வேச்சிட்டு அங்கே நீங்கே கபேச கபேநாயிட்டீங்கே? நநான் இருக்கேவேநா கிளைம்பேவேநா?” கவேண்டுகமன்கறை ககேத்தநாகே பீஷ்மநா ககேட்கே, நநாட்டநாலமகயநா, அவேன் இலடயிட்ட கேடுப்பில், “உன் கூட கபேச எனக்கு என்ன இருக்கு? ஊருக்குள்ளை மருத்துவேம் தநாகன பேநார்க்கே வேந்த… இப்பேடி கசநாக்கேநா சுத்தறை கவேலலை எல்லைநாம் கவேண்டநாம்… எங்கே ஊரு கபேநாம்பேலளைங்கே எல்லைநாம் பேத்திரம்.. எவேளுக்கேநாவேது ஏதநாவேது நடந்துச்சு.. உன்லன இந்த ஊர்லை இருந்து சும்மநா விட மநாட்கடன்…” நநாட்டநாலம எச்சரிக்கே, அவேனது எச்சரிக்லகேலயக் கேண்டுக் ககேநாள்ளைநாத பீஷ்மநாவின் பேநார்லவே ககேநாடிலய கநநாக்கித் திரும்பே, அவேள் கேசப்பேநான பேநார்லவேலய அந்த நநாட்டநாலமலய கநநாக்கி வீசிக் ககேநாண்டிருந்தநாள். “இவே ஏகதநா ஆபேத்துலை சிக்கி இருக்கேநா கபேநாலை இருக்கு.. அடுத்த தடவே பேநார்க்கும் கபேநாது அவேகிட்ட ககேட்கேணும்” ஒரு முடிலவே எடுத்து பின், பீஷ்மநா, ‘நநான் இருக்கிகறைன்’ என்பேலதப் கபேநாலை ககேநாடிலயப் பேநார்க்கே, அவேனது பேநார்லவே ககேநாடியின் மீது இருப்பேலத உணர்ந்த நநாட்டநாலம, கவேகேமநாகே வீட்டின் உள்களை கசன்ற ஒரு சநாவிலய எடுத்துக் ககேநாண்டு வேந்தநான். “இந்தநா… பிடி… அகதநா அந்த வீடு தநான் நீ இருக்கே கவேண்டிய வீடு… கபேநா.. இங்கே நின்னு என்ன கவேடிக்லகேப் பேநார்த்துட்டு இருக்கே? உன்லனப் பேநார்த்தநா மருத்துவேம் பேநார்க்கே வேந்தநா கபேநாலை இல்லை.. சும்மநா கேநாச ககேநாடுத்துட்டு டநாக்டர்ன்னு கசநால்லிக்கிட்டு வேந்துட கவேண்டியது..” முதலில் இருந்த மரியநாலத குலறையவும், பீஷ்மநா ககேநாடிலயத் திரும்பிப் பேநார்த்தநான். ஆனநால் ககேநாடிகயநா, அவேலன நிமிர்ந்துக் கூட பேநார்க்கேநாமல் நின்றைது ஏமநாற்றைத்லதக் ககேநாடுக்கே, சநாவிலயப் கபேற்றக் ககேநாண்ட பீஷ்மநா, நநாட்டநாலம கேநாட்டிய வீட்லட கநநாக்கி கவேகேமநாகே நடந்தநான்.
3.உன்னருககே நநானிருப்கபேன் சநாவிலய வேநாங்கிக் ககேநாண்டு பீஷ்மநா கவேகேமநாகே அந்த நநாட்டநாலம கேநாட்டிய வீட்லட கநநாக்கி நடக்கே, துலரகயநா அவேனது ககேநாபேம் தன் மீது தநான் என்ற நிலனத்துக் ககேநாண்டு, “சநார்… சநார்… ககேநாஞ்சம் நநான் கசநால்றைலத ககேளுங்கே டநாக்டர் சநார்… அப்கபேநா நநான் கசநான்னகதல்லைநாம் சும்மநா… ஒரு பில்ட்டப்புக்கு.” கசநால்லிக்ககேநாண்கட பீஷ்மநாவின் பின்னநால் ஓட, பீஷ்மநாகவேநா, திரும்பி அவேலன முலறைத்துவிட்டு, நநாட்டநாலம கேநாட்டிய வீட்டின் முன்பு கசன்ற நின்றைநான். லகேயில் இருந்த சநாவிலய திறைப்பேதற்கு ஏதுவேநாகே பிடித்துக் ககேநாண்டு, முன்கன நடந்தவேனின் கேண்கேளில் அங்கிருந்த அழகிய ககேநாலைம் பேட, அதன் மீது மிதிக்கே இருந்த கேநால்கேலளை நகேர்த்திக் ககேநாண்டநான். “ககேநாலைம் கரநாம்பே அழகேநா இருக்கு..” மனதில் நிலனத்துக் ககேநாண்டவேன், வீட்டின் சநாவிலயக் ககேநாண்டு வீட்லடத் திறைக்கே, உள்ளிருந்து நநாசிலயத் துலளைக்கேநாத அளைவிற்கு கமல்லிய புலகே கவேளிவேந்தது. கமல்லை உள்களை நுலழந்தவேன், வீட்டின் உள்களை சுத்தம் கசய்து, பேளிச்கசன்ற லவேக்கேப்பேட்டிருந்தலதப் பேநார்த்து பீஷ்மநாவிற்கு சிற சந்கதகேம் எழுந்தது. “நநான் வேரப் கபேநாகறைன்னு உங்கேளுக்கு முன் கூட்டிகய கதரியுமநா?” சந்கதகேமநாகே பீஷ்மநா ககேட்கே, “ஆமநா டநாக்டர் சநார்… என்ன சநார் கதரியநாத மநாதிரிகய ககேட்கேறீங்கே? இங்கே ஆஸ்பேத்திரிக்கு புது டநாக்டர் வேரநாங்கேன்னு கசய்தி வேந்துச்கச.. ஏகதநா கஹல்த் இன்ஸ்கபேக்டர்கிட்ட இருந்து கலைட்டர் வேந்துச்சுன்னு அய்யநா கேநாதுலை கபேநாட்டநாங்கே… நீங்கேளும் இன்லனக்கு கேநாலலையிலை வேரதநா கபேநாஸ்ட் ஆபீசுக்கு கபேநான் கசய்திருந்தீங்கே கபேநாலை இருக்கு… ஊர்லை பேரபேரப்பேநா கசய்தி வேந்துச்சு… அதநான் நநான் உங்கேலளை அலழக்கே வேந்கதன்.. ஆனநா… வீட்லட எல்லைநாம் நநான் சுத்தம் கசய்யலலைகய… ஒருகவேலளை அய்யநா…” என்ற இழுத்தவேன் உச்சுக் ககேநாட்டி விட்டு, “அவேர் இகதல்லைநாம் கசய்திருக்கே மநாட்டநாருங்கே… கவேறை யநாகரநா தநான் கசய்திருக்கேணும்..” துலர கபேசிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, பீஷ்மநாவின் மனதில் மின்னல் கவேட்டியது. ‘ஒருகவேலளை இது ககேநாடியின் கவேலலையநாகே இருக்குகமநா? அவே தநாகன இந்தப் பேக்கேம் இருந்து வேந்தநா மநாதிரி இருந்தது.. அப்கபேநா அவே தநான், நநான் இங்கே தநான் தங்கேப் கபேநாகறைன்னு கதரிஞ்சு சுத்தம் கசய்து வேச்சிருப்பேநாகளைநா?… அப்பேடித் தநான் இருக்கும்… அதநான் என் முகேத்லதக் கூட பேநார்க்கேநாம தவிர்த்தநாளைநா?” அத்தலன கநரம் ககேநாடி தன்லன நிமிர்ந்து கூடப் பேநார்க்கேநாமல் இருந்த கேடுப்பு மட்டுப்பேட, முகேத்தினில் கேள்ளைப் புன்னலகே வேந்து ஒட்டிக் ககேநாண்டது.
“கேள்ளி.. எனக்கேநாகே வீட்லட கிளீன் பேண்ணிட்டு வேந்து தநான் இப்பேடி என்லன கேண்டுக்கேநாத மநாதிரி நடிச்சியநா? இரு நநானும் என்ன கசய்யகறைன்னு பேநாரு” என்ற தனக்குள் முணுமுணுத்துக் ககேநாண்டு, அங்கிருந்த ஒரு அலறைக்குள் கசன்ற, தன்னுலடய கபேட்டிகேலளை லவேக்கே, துலரயும் அவேலனப் பின்கதநாடர்ந்து கசன்றைநான். அவேன் வேருவேலத உணர்ந்தவேன், ககேநாடிலயப் பேற்றி கமலும் கதரிந்து ககேநாள்ளும் ஆவேலில், “ஏன் துலர… உங்கே அய்யநா கபேர் என்ன?” என்ற கமல்லை கபேச்லசத் கதநாடங்கினநான். “அய்யநா கபேரு குணகசகேரன்…” துலர உடகன பேதில் கசநால்லை, “ஆனநா… கபேநாதுவேநா சினிமநாவுலை எல்லைநாம் நநாட்டநாலமன்னநா ககேநாஞ்சம் வேயசநானவேங்கேலளைத் தநாகன கேநாட்டுவேநாங்கே?” சந்கதகேமநாகே அவேன் ககேட்கே, அக்கேம் பேக்கேம் யநாகரனும் இருக்கிறைநார்கேளைநா என்பேலத உறதிப் பேடுத்துக் ககேநாள்ளை துலர திரும்பிப் பேநார்த்தநான். அவேனது கசயல் சந்கதகேத்லத ககேநாடுக்கேவும், பீஷ்மநாவின் மனதில் சுவேநாரஸ்யம் கூடியது. “கரண்டு வேருஷத்துக்கு முன்ன ககேநால்லலைலை இருக்கேறை கிணத்துலை தண்ணி எடுக்கேப் கபேநான கபேரிய அய்யநா, தடுக்கி விழுந்து, கிணத்து சுவேத்துலை தலலை கமநாதி இறைந்துட்டநாருன்னு கசய்தி கவேளிய வேந்துச்சு…. ஆனநா அகதல்லைநாம் கபேநாய்ன்னு எங்கேளுக்குத் கதரியும்ங்கே. அவேரு கரநாம்பே நல்லைவேரு.. திடமநாவும் இருப்பேநாரு.. தடுக்கி விழுந்து எல்லைநாம் அவேரு சநாகே கேநாரணகம இல்லலைங்கே. சின்னவேரு ககேநாஞ்சம் கபேநாண்ணுங்கே விஷயத்துலை அப்பேடி இப்பேடி இருப்பேநாரு.. கபேரியய்யநா சின்னவேலர கேண்டிக்கேவும், இவேர் தநான் தள்ளி விட்டுட்டநாகரநான்னு ஒரு கபேச்சு இருக்குங்கே… ஏன்னநா… கேநாரியம் முடிஞ்ச உடகன இவேரு பேதவிக்கு வேந்துட்டநாருங்கே..” என்ற கசநான்னவேனிடம், “ககேநாலலையநா?” பீஷ்மநா அதிர்ந்துக் ககேட்கேவும், “ஐகயநா சநார்… ஏன் சத்தம் கபேநாட்டு கபேசறீங்கே?” துலர பேதறினநான். “அந்த குணகசகேரன் என்னகவேநா கசய்துவிட்டு கபேநாகேட்டும்… நமக்கு என்ன? நம்ம கபேச்சு ககேநாடுத்த கேநாரியம் கவேறை…” மனதினில் நிலனத்துக் ககேநாண்டவேன், “சரி… உங்கே அய்யநா ஒரு கபேநாண்லணப் பேநார்த்த உடகன ஓடினநாகர… அந்த கபேநாண்ணு யநாரு? அந்த கபேநாண்ணு பேநார்க்கேகவே பேநாவேமநா இருந்துச்சு… ஏகதநா பேயந்து நடுங்கின கபேநாலை இருக்கு” என்ற கமல்லை கபேச்லசக் ககேநாடுக்கே, துலர உச்சு ககேநாட்டினநான். “அந்த கபேநாண்ணு கபேரு ககேநாடிங்கே.. கரநாம்பே நல்லை மநாதிரி.. பேநாவேம்ங்கே… அந்த கபேநாண்ணுக்கு பேநாசமநான உறைவுங்கே நிலலைக்கேநாத அளைவு துரதிர்ஷ்டமநான கபேநாண்ணுங்கே.. கரண்டு வேருஷத்துக்கு முன்ன அவேங்கே அம்மநாவும், அடுத்து கூடகவே கூடப் பிறைந்ததும் தவேறிட்டநாங்கே.. உசுகரநாட இருக்கேறை குடிக்கேநார அப்பேனநாலை அந்த கபேநாண்ணுக்கு எந்த பேநாதுகேநாப்பும் இல்லை… இப்கபேநா இந்த நநாட்டநாலம கிட்ட சிக்கிக்கிட்டு அந்த கபேநாண்ணு தவிக்குதுங்கே” வேருத்தத்துடன் கசநால்லிக் ககேநாண்கட கசன்றைவேன், “என்னகவேநா கபேநாங்கே… அகதநாட விதி..” என்ற முடிக்கே, பீஷ்மநாவின் கநஞ்சம் வேலித்தது. “அவேளுக்குன்னு யநாரும் இல்லலையநா? அது தநான் கேடவுள் என்லன இங்கே வேர வேச்சு இருக்கேநாரநா?” மனம் நிலனக்கே, அதற்கு கமல் மற்றைவேனிடம் கவேகறைந்த ககேள்வியும் ககேட்கேநாமல், “சரிங்கே துலர… எனக்கு குளிக்கேணும்.. ஒகர கேச கேசன்னு இருக்கு… ககேநாஞ்சம் இடத்லதக் கேநாட்டறீங்கேளைநா?” என்ற ககேட்கேவும், “சரிங்கே சநார்… கிணத்துலை இருந்து தண்ணிய கசந்தித் தநான் குளிக்கேணும்… இருங்கே.. கவேண்ணீர் அடுப்பு பேத்த வேச்சிட்டு வேகரன்…” என்ற துலர பின்பேக்கேம் ஓட, துணிகேலளை எடுத்துக் ககேநாண்டு, பீஷ்மநா அவேலனப் பின் கதநாடர்ந்தநான். அங்கு கசன்ற பேநார்த்த துலர அதிர்ந்து நிற்கே, பீஷ்மநா அலத எதிர்ப்பேநார்த்தும் பேநார்க்கேநாதது கபேநாலை கேண்கேள் விரிய பேநார்த்துக் ககேநாண்டு நின்றைநான்.
“சநார்… நீங்கே வேந்தநா குளிப்பீங்கேன்னு இகதல்லைநாம் யநாரு சநார் கரடி கசய்து வேச்சிருப்பேநா?” என்ற ககேட்ட துலரயிடம், “உங்கே ஊர்லை யநார் கசய்திருப்பேநாங்கேன்னு என்லனக் ககேட்டநா எனக்கு என்னத் கதரியும்? எப்பேடிகயநா எனக்கு குளிக்கே தண்ணி கரடியநா இருக்கு… நநான் குளிச்சிட்டு வேகரன்… நம்ம ஹநாஸ்பிடல் கபேநாகேலைநாம்…” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், துலர அதிர்ந்து பேநார்க்கே, பீஷ்மநா குழம்பிப் கபேநானநான். “என்ன துலர நநான் என்ன ககேட்டுட்கடன்னு இப்பேடி ஷநாக் ஆகேறீங்கே? இன்லனக்ககே ட்யூட்டி ஜநாயின் பேண்ணிடலைநாம்ன்னு இருக்ககேன்” பீஷ்மநா கசநால்லை, துலர மீண்டும் உச்சுக் ககேநாட்டினநான். “என்ன துலர இங்கே ஹநாஸ்பிடல்ன்னு ஒண்ணு இருக்கேநா இல்லலையநா?” பீஷ்மநா சற்ற கேடுப்புடன் ககேட்கே, “இருக்கு… ஆனநா இல்லலைங்கே… அங்கே கபேநாய் நீங்கே ஒண்ணும் பேண்ண முடியநாதுங்கே… நீங்கே தயநாரநாகி வேநாங்கே.. கநர்லை பேநார்த்தநாத் தநான் எல்லைநாம் புரியும்…” என்ற கசநால்லிவிட்டு துலர விலைகிச் கசல்லை, பீஷ்மநா கவேகேமநாகே கிளைம்பித் தயநாரநாகே வேந்தநான். “சநார்… இந்தநாங்கே… நம்ம பேக்கேத்து வீட்லை கசநால்லி உங்கேளுக்கு கேநாலலையிலை சநாப்பிட இட்லி வேநாங்கிட்டு வேந்கதன். அடுத்த கவேலளைக்கு நம்ம டீக் கேலடயிலை கசநால்லி உங்கேளுக்கு எடுப்பு சநாப்பேநாடு ககேநாண்டு வேந்து தரச் கசநால்கறைன்…” அவேனது வேயிற்றக்கேநான ஏற்பேநாட்லட கசநால்லிவிட்டு, பீஷ்மநாவிற்கு உணலவே எடுத்து லவேக்கே, அதுவேலர மலைலர சந்தித்த சந்கதநாசம், அவேள் தனக்கேநாகே பேநார்த்து பேநார்த்து கசய்த உற்சநாகேம் அலனத்லதயும் மீறிய பேசி, வேயிற்லறை கிள்ளைத் துவேங்கியது. துலர எடுத்து லவேத்த இட்லிலயயும், அதற்கு கதநாட்டுக்ககேநாள்ளை அவேன் ககேநாண்டு வேந்திருந்த சநாம்பேநாலரயும் ஒரு லகேப் பேநார்த்தவேன், “கரநாம்பே நல்லைநா இருக்கு துலர.. நீங்கே சநாப்ட்டீங்கேளைநா?” என்ற ககேட்டது தநான் தநாமதம், “இகதநா… எனக்கும் ஒரு பேநார்சல் வேநாங்கிட்டு வேந்துட்கடனுங்கே.. கபேநான்னம்மநா வீட்டு இட்லி மல்லிலகேப் பூ கபேநாலை இருக்கும். அலத யநாரநாவேது விடுவேநாங்கேளைநா? நீங்கே எப்கபேநா ககேட்பீங்கேன்னு தநான் நநான் கேநாத்துட்டு இருந்கதன்” கசநால்லிக் ககேநாண்கட, கவேகேமநாகே அவேன் வேநாங்கி வேந்திருந்த இட்லிக்கேலளை பிட்டு சநாம்பேநாரில் அலதக் குளிப்பேநாட்டி உண்ணத் துவேங்கே, பீஷ்மநா உண்டு முடித்து தயநாரநாகே நின்றைநான். “உள்ளை கபேநான இட்லிக்கு ஒரு அலர மணி கநரம் தூங்கினநா நல்லைநா இருக்குங்கே… ககேநாஞ்சம் நநான் பேடுக்கேவேநா?” மீண்டும் துலர ககேட்கேவும், பீஷ்மநாவிற்கும் அன்ற ஏகனநா மருத்துவேமலன கசல்லை மனம் இல்லைநாமல், ஊலரச் சுற்றிப் பேநார்க்கும் எண்ணம்.. அதுவும் ககேநாடிலய மீண்டும் பேநார்க்கும் ஆவேல் எழவும் துலரலயப் பேநார்த்து சிரித்தநான். “தூங்கேலைநாம் துலர.. ஆனநா.. கமநாதல்லை ககேநாஞ்சம் ஹநாஸ்பிடல் கபேநாயிட்டு அப்பேறைம் ஊலரச் சுத்திப் பேநார்க்கேலைநாம்ன்னு கயநாசலன.. நீங்கே கவேணநா தூங்குங்கே.. நநான் கபேநாயிட்டு வேகரன்…” என்ற பீஷ்மநா கசநான்னலதக் ககேட்டதும் துலர அலைறி அடித்து, தனது தூக்கேத்லத விரட்டினநான். “நீங்கேகளை கபேநானீங்கேன்னநா… உங்கேளுக்கு அலடயநாளைம் கதரியநாது… அதனநாலை நநான் கூட வேகரன் சநார்…” துலர பேதறிக் ககேநாண்கட பீஷ்மநாவுடன் கிளைம்பே, இருவேரும் அருகில் இருந்த மருத்துவேமலனக்குச் கசன்றைனர். மருத்துவேமலனயின் வேநாயிலுக்குச் கசன்றை அடுத்த வினநாடிகய, உள்ளிருந்த ஒரு ஆடு ஓடி வேரவும், பீஷ்மநா ஒரு நிமிடம் குழம்பிப் கபேநாய் அதற்கு நகேர்ந்து வேழிவிட, துலர கேலைக்கேத்துடன் பீஷ்மநாலவே ஏறிட்டநான். “துலர… நநான் கவேட்டினரி ஹநாஸ்பிடல்லை கவேலலை கசய்ய வேரலை… சுகேநாதநார நிலலையத்துலை தநான்…” என்ற கசநால்லிக் ககேநாண்கட கவேளியில் லவேத்திருந்த கபேநார்ட்லடப் பேநார்த்தவேன், அதன் மீது தட்டி கேநாய லவேத்திருந்த சநாணத்லதப் பேநார்த்து அதிர்ந்து நிற்கே, “இது தநான் சநார் நீங்கே வேந்த இடம்… ஆனநா… இது இப்கபேநா மநாடும் ஆடும் உலைநாத்தறை இடமநா தநான் இருக்கு. எல்லைநாம் நநாட்டநாலமகயநாட கவேலலை.. இங்கே வேந்த எந்த டநாக்டரும் கரண்டு மநாசத்துக்கும் கமலை இருந்தது இல்லை… அதநான்.. நநாகன சின்ன வேயித்து வேலி, தலலைவேலிக்கு எல்லைநாம் எனக்கு கதரிஞ்ச மருந்லத ககேநாடுப்கபேன்… அதுக்கும் கமலைன்னநா கபேரியநாஸ்பேத்திரிக்குக் தநான் தூக்கிட்டு கபேநாகேணும்…” துலர விளைக்கேம் கசநால்லை, பீஷ்மநா அவேலன புரியநாத பேநார்லவே பேநார்க்கேவும், எதுவும் கபேசநாமல், துலர உள்களை கசன்றைநான்.
“என்ன இது? மக்கேளுக்கேநாகே கேட்டி இருக்கேறை ஹநாஸ்பிடல்லை ஆடு மநாலட எல்லைநாம் யநார் கேட்டி வேச்சிருக்கேநா? அப்கபேநா மக்கேலளை விட இவேங்கே எல்லைநாம் கரநாம்பே முக்கியமநா கபேநாயிட்டநாங்கேளைநா?” பீஷ்மநா துலரலயப் பிடித்து உலுக்கே, துலர தடுமநாறி நின்றைநான். “இகதல்லைநாம் நநாட்டநாலமகயநாட கேநால்நலடகேள் டநாக்டர் சநார்… அவேகரநாட இடத்துலை எப்கபேநாப் பேநாரு கூலர கவேய கவேண்டிக் கிடக்குன்னு இங்கே கேட்டி வேச்சிருக்கேநார்… நீங்கே மருத்துவேம் எல்லைநாம் வீட்லை இருந்து தநான் பேநார்க்கேணும் சநார்…” பேவ்யமநாகே அவேன் கசநால்லை, பீஷ்மநா முஷ்டி இறகியது. அவேனது முகேத்தில் கதரிந்த ககேநாபேத்லதயும், லகேகேலளையும் பேநார்த்தவேன், “சநார்.. அய்யநா ககேநாஞ்சம் ககேநாபேக்கேநாரருங்கே… நம்ம வீட்லை இருந்கத மருத்துவேம் பேநார்த்துக்கேலைநாம்… எங்கே இருந்தநா என்ன? நமக்கு கவேலலை நடக்கேணும்…” துலர அவேலன சமநாதநானப்பேடுத்த முயலை, பீஷ்மநா கவேகேமநாகே கவேளிகய வேந்தநான். “இன்லனக்கு ஒருநநாள் தநான் லடம்… எல்லைநா ஆடு மநாடுகேலளையும் கவேளிய துரத்திட்டு, இடத்லத சுத்தமநா கேழுவி லவேக்கேணும்… கேநாசு ககேநாடுத்து ஆளுங்கேலளை கூப்பிடுவீங்கேகளைநா, இல்லை நீங்கேகளை கசய்வீங்கேகளைநா… எனக்குத் கதரியநாது… எனக்கு இன்லனக்கு சநாயந்தரத்துக்குள்ளை இந்த இடம் சுத்தமநா இருக்கேணும்…” பீஷ்மநா கசநால்லிக் ககேநாண்டிருக்கும் கபேநாகத, அங்கு வேந்த நநாட்டநாலம, கேலனத்துக் கேநாட்டி, தநான் வேந்தலத உணர்த்தினநான். திரும்பிப் பேநார்த்த பீஷ்மநா எதுவும் கபேசநாமல் நிற்கே, “அது இங்கேகய ஒரு ஓரமநா இருந்துட்டு கபேநாகேட்டும் டநாக்டர் தம்பி. நமக்கு வீட்லை இதுங்கேளுக்கு ககேநாட்டநாய் கேட்டி, அலத சுத்தப்பேடுத்த முடியலை.. என்ன கசய்ய?” குணகசகேரன் கபேரிதநாய் புலைம்பே, பீஷ்மநா அவேனிடம் பேதில் எதுவும் கபேசநாமல், “துலர… நநான் கசநான்னது நடக்கேலை… இந்த விஷயம் கவேறை மநாதிரி கபேநாகும் கசநால்லிட்கடன்… இந்த ஊருக்குள்ளை கபேநாலீலச வேர லவேக்கே கவேண்டநாம்ன்னு நிலனக்கிகறைன்…” என்ற கூறிவிட்டு, கவேகேமநாகே நடந்தவேலனப் பேநார்த்த துலர பேதறி நிற்கே, குணகசகேரன் துலரலய முலறைத்துக் ககேநாண்டு நின்றைநான். “அய்யநா… நீங்கே ககேநாபேப்பேடநாதீங்கே. நநான் கபேநாய் டநாக்டருக்கு எடுத்துச் கசநால்கறைன்..” துலர பேதறை, அவேலன அர்த்தப் பேநார்லவே பேநார்த்துக் ககேநாண்டு குணகசகேரன் விலைகிச் கசல்லை, துலர பீஷ்மநாலவேத் கதநாடர்ந்து ஓடினநான். “சநார்… சநார்… அய்யநாவுக்கு ககேநாபேம் வேந்திருச்சு. அவேருக்கு ககேநாபேம் வேந்தநா என்ன கசய்வேநாருன்கன கதரியநாது… நம்ம வீட்லை இருந்கத லவேத்தியம் பேநார்க்கேலைநாம் சநார்..” துலர ககேஞ்ச, கவேகேமநாகே அந்த ஹநாஸ்பிட்டலுக்கு திரும்பிச் கசன்றை பீஷ்மநா, அகத கவேகேத்துடன் உள்களை நுலழந்தநான். ஜன்னல் கேம்பிகேளில் கேட்டி இருந்த கேநால்நலடகேலளை அவிழ்த்து விட்டு, அலத கவேளியில் விரட்டியவேன், “துலர” என்ற குரல் ககேநாடுக்கே, துலர கசய்வேதறியநாது குழம்பி நிற்கே, மீண்டும் பீஷ்மநாவின் குரல் அவேலன அலழக்கேவும், துலர கவேகேமநாகே ஓடினநான். பீஷ்மநா அவிழ்த்து விட்டதும் அங்கிருந்த கேநால்நலடகேள் கவேகேமநாகே கவேளியில் ஓட, அதற்குள்ளைநாகேகவே பேலைமுலறை பீஷ்மநா அவேலன அலழத்திருந்தநான். “சநார்… என்ன சநார் இப்பேடி கசய்துட்டீங்கே? அய்யநா வேந்துடப் கபேநாறைநாருங்கே..” அவேன் கசநால்லிக் ககேநாண்டிருக்கும் கபேநாகத குணகசகேரன் அங்கு வேந்து நிற்கே, “உள்ளூர்லை ஆளுங்கேலளைக் கூப்பிட்டு இந்த இடத்லத சுத்தம் கசய்யச் கசநால்லு… இன்னும் கரண்டு மணி கநரத்துலை இந்த இடம் சுத்தமநா இருக்கேனும்.. அப்பேறைம் இங்கே கேட்டில் கடபிள் கசர்ன்னு ஏதநாவேது இருக்கேநா இல்லலையநா?” பீஷ்மநா குரலலை உயர்த்த, “அகதல்லைநாம் எங்கே கசநாந்தக்கேநாரங்கே வீட்லை இருக்கு. இப்கபேநா அலத எல்லைநாம் எடுத்துட்டு வேர முடியநாது…” துலர பேதில் கசநால்வேதற்குள் குணகசகேரன் பேதில் கசநால்லை, பீஷ்மநா துலரலயத் திரும்பிப் பேநார்த்தநான். “இந்த இடத்லத சுத்தம் கசய்துட்டு ஹநாஸ்பிடல் சநாமநான் எல்லைநாம் இன்லனக்கு சநாயந்திரத்துக்குள்ளை வேந்து கசரனும்… இல்லை… இந்த இடத்துக்கு கபேநாலீசும், அப்பேறைம் ககேநார்ட்லை இருந்து, அரசநாங்கே கசநாத்லத அபேகேரிச்சதநா கநநாட்டீசும் வேரும்… அலத நநான் வேர லவேப்கபேன்…” பீஷ்மநாவின் குரலில் இருந்த உறதிலய விட, அவேன் கசநான்ன வேநார்த்லதகேள் குணகசகேரலன கேட்டிப் கபேநாட,
“என்ன துலர… அதநான் டநாக்டர் கசநால்றைநார் இல்லை… கபேநாய் சீக்கிரம் கவேலலைலய கேவேனி… நம்ம ஊருக்கு நல்லைது பேண்ண டநாக்டர் தவியநா தவிசிட்டு இருக்கேநார்.. நீ என்னடநான்னநா மசமசன்னு நிக்கேறை?” குணகசகேரன் கசநால்லைவும், துலர ஆச்சரியமநாகே அவேலனப் பேநார்க்கே, பீஷ்மநா நக்கேல் சிரிப்புடன், அங்கிருந்து நகேர்ந்துக் ககேநாண்கட, “நநான் இந்த ஊலரச் சுத்திப் பேநார்த்துட்டு வேகரன்… நீங்கே ஆகே கவேண்டிய கவேலலைலயப் பேநாருங்கே…” என்ற கசநான்னவேன், தனது லகேப் கபேசிலயயும், ககேமரநாலவேயும் எடுத்துக் ககேநாண்டு நகேர, குணகசகேரன் பேல்லலைக் கேடித்தநான். “ச்கச… வேந்து ஒகர மணி கநரத்துலை என்லன இப்பேடி அசிங்கேப்பேடுத்திட்டநாகன… இருடநா இது இல்லலைனநாலும் உன்லன கவேறை விதத்துலை கேவேனிச்சு இந்த ஊலர விட்டு விரட்டகறைன்..” என்ற சூளுலரத்துக் ககேநாள்ளை, அலத அறியநாத பீஷ்மநாகவேநா, தனது லகேயில் இருந்த ககேமரநாவில் அந்த கிரநாமத்தில் இருந்த அழகிய கேநாட்சிகேலளைப் பேடம் பிடித்துக் ககேநாண்கட, கமல்லை சுற்றி வேர, ஓரிடத்தில், ககேநாடி, உலைகே கசநாகேங்கேள் கமநாத்தமும் தன்னுலடயகத என்பேது கபேநாலை அமர்ந்திருக்கே, பீஷ்மநா அவேள் அருகில் கசல்லைலைநாமநா கவேண்டநாமநா என்றை கயநாசலனயுடன் நின்றைநான்.
4. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் அவேளைது அருகில் கசல்லைலைநாமநா கவேண்டநாமநா என்றை கயநாசலனயுடன் நின்றை பீஷ்மநா, அவேளைது அருககே கசன்ற கபேச கேநாகலைடுத்து லவேக்கே, அதற்குள் மநாரி அவேளைருககே வேந்திருந்தநார். “ஏய் ககேநாடி… வேநாயிலை எனக்கு நல்லைநா வேந்துரும்.. கபேநாடி… கபேநாய் கவேலலைலயப் பேநாரு. இப்பேடிகய உட்கேநார்ந்துக்கிட்டு இருந்தநா என்னத்துக்கு ஆவேறைது? கபேநாழப்லபேப் பேநாரு…” என்ற விரட்ட, “அடடடடநா… உங்கே கரண்டு கபேருக்கும் இகத கவேலலையநாப் கபேநாச்சு… கபேநாய் கவேலலைலயப் பேநார்க்கேப் கபேநாறீங்கேளைநா? இல்லை இப்பேடிகய கேலத கபேசிட்டு இருக்கேப் கபேநாறீங்கேளைநா? அய்யநா வேந்துட்டநா, அப்பேறைம் என்னநாலை ஒண்ணும் கசய்ய முடியநாது…” கசநாக்கேன் குரல் ககேநாடுக்கே, மநாரி கேடுப்புடன் ஒரு கபேருமூச்லச கவேளியிட்டநார். “இவேனுக்கு கபேரிய இவேன்னு நிலனப்பு.. இரு.. அக்கேநா.. அக்கேநான்னு வேருவேநான் இல்லை.. அப்கபேநா அவேன் மூக்குலை கசநாக்கேநா குத்தகறைன்..” மநாரி லகேகேலளை அதற்கு ஏற்றைநார் கபேநாலை கசய்து கேநாட்டவும், ககேநாடியின் முகேத்தில் கமலிதநான ஒரு புன்னலகே அரும்பியது. “உங்கே அம்மநாவும், உன் கூட பிறைந்தவேளும், அந்த ஆத்தநா மகேமநாயியும் உனக்கு துலணயநா இருப்பேநாங்கே.. நீ கேவேலலைப்பேடநாம வேநா மலைரு..” என்ற கூறிவிட்டு, நநாக்லகே கேடித்துக் ககேநாண்டவேர், “ககேநாடி… வேநா.. கபேநாகேலைநாம்…” என்ற மநாரி அலழக்கே, “உங்கேளைநாலை மலைர்ன்னு கூப்பிடறைலத மநாத்திக்கே முடியலை இல்லை…” என்ற ககேட்டுவிட்டு, மநாரி வேநாயலடத்து நிற்கும் கபேநாகத, “நநான் வீட்டுக்கு கபேநாயிட்டு வேகரன் மநாரியக்கேநா… இப்கபேநாலதக்கு எனக்கு கவேலலை கசய்ய முடியும்ன்னு கதநாணலை…” என்ற கசநால்லிவிட்டு, மநாரி தடுத்து நிறத்துவேதற்குள், கவேகேமநாகே நடக்கேத் கதநாடங்கினநாள். இருவேரின் உலரயநாடல்கேலளையும் ககேட்டுக் ககேநாண்கட வேந்த பீஷ்மநா, அவேலளை இப்கபேநாழுது பின் கதநாடர்வேது சரி இல்லலை என்றை முடிலவேயும், அவேளைது பிரச்சலனகேலளைக் கேண்டிப்பேநாகே விலரவில் ககேட்கட தீர கவேண்டும் என்றை உறதியுடன், வேந்த சுவேடின்றி நகேர்ந்து கசன்றைநான். கமல்லை கவேயில் உச்சியில் ஏறைவும், தநாகேமும், பேசியும் கசர்ந்துக் ககேநாள்ளை, கமல்லை நடந்து தநான் தங்கி இருக்கும் வீட்லட கநநாக்கி நடந்தநான். “மதிய உணவு எங்ககே வேநாங்குவேது? துலர ஏற்பேநாடு கசய்திருப்பேநானநா?” என்ற பேலைவேநாற கயநாசித்துக் ககேநாண்கட, மருத்துவேமலனலய தநாண்டி, அங்கு நடக்கும் சுத்தம் கசய்யும் கவேலலைகேலளை பேநார்த்துக் ககேநாண்கட, வீட்டினுள் கசல்லை, அங்கு துலர அயர்ந்து உறைங்கிக் ககேநாண்டிருந்தநான். “துலர… துலர…” பீஷ்மநா எழுப்பே,
“சநார்… சுத்தம் எல்லைநாம் நடந்துட்டு இருக்கு சநார்… இன்லனக்குள்ளை சநாணத்கதநாட நநாத்தம் கபேநாகேறை மநாதிரி சரி பேண்ணிடலைநாம்ன்னு நிலனக்கிகறைன்…” கேண்கேலளைக் கூட திறைக்கேநாமல் உறைக்கேத்திகலைகய புலைம்பியவேலனக் கேண்ட பீஷ்மநா சிரித்து, “துலர… எனக்கு கரநாம்பே பேசிக்குது.. தநாகேமநா கவேறை இருக்கு… ககேநாஞ்சம் குடிக்கிறை தண்ணிக்கும் மதிய சநாப்பேநாட்டிற்கும் ஏற்பேநாடு கசய்யறீங்கேளைநா?” என்ற பீஷ்மநா ககேட்கேவும், துலர பேட்கடன்ற எழுந்து அமர்ந்தநான். அவேன் தனக்கேநாகேத் தநான் இவ்வேநாற சுறசுறப்பேநாகே எழுந்து அமர்கிறைநான் என்ற பீஷ்மநா நிலனக்கே, “சும்மநா வில்லைநாடநாதீங்கே சநார்…” என்றை துலரயின் வேநார்த்லத புரியநாமல் பீஷ்மநா பேநார்க்கே, “பின்ன என்ன சநார்… உள்ளை இருந்து கேமகேமன்னு மசநாலைநா வேநாசம் எல்லைநாம் வேந்துச்கச… வேலட வேநாசமும் வேந்துச்சு… நீங்கே எல்லைநாம் கசய்துட்டு விலளையநாடறீங்கேளைநா?” துலர ககேட்கே, அவேன் ‘விலளையநாடுவேலத’ தநான் அந்த மநாதிரி ககேட்டு இருக்கிறைநான் என்ற புரிந்துக் ககேநாண்ட பீஷ்மநா, “ஆமநா… நீங்கேளும் நநானும் மநாமன் மச்சநான் பேநாருங்கே… வில்லைநாடநா..” அகத நக்கேலுடன் கசநால்லிவிட்டு, வீட்டின் உள்களை கசல்லை, துலர கூறியது கபேநாலைகவே வீட்டின் உள்களை மசநாலைநாவின் வேநாசம் கேமகேமத்துக் ககேநாண்டிருந்தது. மனதினில் சந்கதகேம் எட்டிப்பேநார்க்கே, கவேகேமநாகே சலமயல் அலறைக்குள் நுலழந்தவேன், அங்கு மூடி லவேத்திருந்த பேநாத்திரங்கேலளைக் கேண்டு துலரலயத் திரும்பிப் பேநார்க்கே, கவேகேமநாகே அவேன் அருககே வேந்த துலர, பேநாத்திரங்கேளின் கமல் மூடி லவேத்திருந்த தட்டுக்கேலளை திறைந்துப் பேநார்த்து, நநாக்கில் எச்சில் வேழிய, “சநார்… அலசவேம் சநார்… அதுவும் மீனும், இறைநாலும், வேலடயும்.. ஆஹநா… சநாப்பிட்டு அடுத்த தூக்கேம் கபேநாடத் தநான் கவேணும் கபேநாலை… எப்பேடி சநார்? நீங்கேகளை இத்தலனயும் சலமச்சு எடுத்து வேச்சீங்கே? என்லனயும் கூப்பிட்டு இருந்தநா… கபேச்சு துலணக்கு உதவியநா இருந்திருப்கபேன் இல்லை…” என்ற பீஷ்மநாலபேப் பேநார்த்து சப்புக்ககேநாட்டி கசநால்லைவும், பீஷ்மநா தலலையிகலைகய அடித்துக் ககேநாண்டநான். “ஏன் சநார்… சலமக்கிறை அப்கபேநா கபேசினநா உங்கேளுக்கு டிஸ்டர்ப்பேநா இருக்குமநா? உப்பு கேநாரம் கபேநாட மறைந்துடுவீங்கேளைநா?” பீஷ்மநா தலலையில் அடித்துக் ககேநாள்ளைவும் துலர அவ்வேநாற ககேட்கே, “துலர.. இலத நநான் சலமக்கேலை… கவேறை யநாகரநா வேந்து சலமச்சு இருக்கேநாங்கே.. நநான் என்ன பேநாத்திரம்… சநாமநான் கசட்டு எல்லைநாம் தூக்கிட்டநா வேந்கதன்.. இலத எல்லைநாம் சலமக்கே…” கேடுப்புடன் பீஷ்மநா அவேனது அறிவுக் கேண்லணத் திறைக்கே முயலைவும், “ஆமநால்லை…” துலர ரநாகேம் பேநாட, “நல்லைநா ரநாகேம் பேநாடுங்கே.. நநாகன பேசியிலை கேண்ணு கதரியநாம.. உங்கேலளை சநாப்பேநாடு வேநாங்கிட்டு வேர கசநால்லைணுகமன்னு கேடுப்புலை வேந்கதன்… இங்கே என்லன சலமச்சியநான்னு ககேட்டு நீங்கே கேநாகமடி பேண்ணிக்கிட்டு நிக்கேறீங்கே..” பீஷ்மநா பேசியில் கவேடிக்கே, துலர சிறிது பேதட்டமநாகே நின்றைநான். “சநார்… அப்கபேநா நீங்கே இல்லைன்னநா… கபேய் கீய் வேந்து சலமச்சு இருக்குமநா?” சுற்றி முற்றி பேநார்த்துக் ககேநாண்கட துலர ககேட்கேவும், “ஆமநா… எந்த கபேய்க்கு என் கமலை இந்த அளைவு அக்கேலறை… ஒருகவேலளை ஏதநாவேது கமநாகினிகயநாட கவேலலைகயநா?” அவேனது பேயத்லதப் பேநார்த்த பீஷ்மநா, கமலும் அவேலன பேயப்பேடுத்த, துலர எச்சில் கூட்டி விழுங்கினநான். “சரி… விடுங்கே… உங்கேளுக்கு கவேலலை மிச்சம்… யநார் சலமயல் கசய்தநா என்ன? நமக்கு கசநாற தநான் முக்கியம்… கபேநாய் லகேலயக் கேழுவிட்டு வேகரன்… நீங்கேளும் தட்லட எடுத்து லவேங்கே..” என்ற கசநால்லிக் ககேநாண்கட ககேநால்லலைப் புறைம் கசல்லை, அங்கு மல்லிலகேப் பூக்கேள் உதிர்ந்திருப்பேலதப் பேநார்த்தவேனின் இதழ்கேளில் புன்னலகே தநானநாகே வேந்து ஒட்டிக் ககேநாண்டது. மல்லிலகேப் பூ.. கேநாலலையில் மலைலரப் பேநார்த்த கபேநாது அவேள் தலலையில் சூடி இருந்த மல்லிலகேச் சரத்லத நிலனவு கூர்ந்தவேன், அவேனுக்கு வேந்து சலமத்தது மலைர் தநான் என்றை முடிவுக்கு வேந்து இதழில் புன்னலகேயுடன் கிணற்றைடிக்குச் கசல்லை, அங்கு கிணற்றின் சுவேர் மலறைவில் மலைலரப் பேநார்த்தநான்.
“கஹ… ககேநாடி… இங்கே என்ன கசய்துட்டு இருக்கே?” பேட்கடன்ற பீஷ்மநா குரல் ககேநாடுக்கே, கிண்கிணிச் சிரிப்புடன் மலைர் எட்டிப் பேநார்க்கே, பீஷ்மநா கவேகேமநாகே அவேலளை கநருங்கிச் கசன்றைநான். “லஹகயநா… நநான் இங்கே இருக்கேறைலத நீங்கே கேண்டுப்பிடிச்சிட்டீங்கேளைநா?” சிரிப்புடன் ககேட்டவேலளைப் பேநார்த்தவேன், “ஹ்ம்ம்… உன் மல்லிலகேப் பூ தநான் கேநாட்டிக் ககேநாடுத்துச்சு.. ஆமநா.. என்ன வீட்டுக்குள்ளை வேந்து சலமயல் எல்லைநாம் கசய்து வேச்சிருக்கே? யநாரநாவேது பேநார்த்தநா எதுவும் கசநால்லை மநாட்டநாங்கேளைநா?” அவேளிடம் கபேச்லச வேளைர்க்கே பீஷ்மநா ககேட்கே, கேநாதில் இருந்த கதநாங்கேட்டநான்கேள் அலசய, மலைர் மண்லடலய உருட்டினநாள். “என்லன யநாரநாவேது பேநார்த்தநா ஏதநாவேது கசநால்லுவேநாங்கே தநான்… அதுக்கேநாகே பேசிகயநாட நீங்கே வேருவீங்கேன்னு கதரிஞ்சும் நநான் சும்மநா எப்பேடி இருக்கேறைது. வீட்லை சநாமநான் கசட்டு எதுவுகம இல்லலைகய.. அதநான் எங்கே வீட்லை இருந்து ககேநாஞ்சம் பேநாத்திரத்லதயும், சலமயல் சநாமநாலனயும் எடுத்துட்டு வேந்து சலமச்சு வேச்கசன்..” மலைர் கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, பீஷ்மநா சிரிக்கேத் கதநாடங்கினநான். “எதுக்கு சிரிக்கேறீங்கே?” அப்பேநாவியநாகே அவேள் ககேட்கே, “இல்லை.. எனக்கு பேசிக்கும்ன்னு கதரிஞ்சு.. ரிஸ்க் எடுத்து வீடுக்குள்ளை வேந்து சலமச்சு வேச்சிருக்கிகய.. இது உனக்ககே ஓவேரநா இல்லை.. ஆமநா.. யநாரநாவேது பேநார்த்திருந்தநா என்ன ஆகேறைது? என் கபேர் இல்லை ககேட்டுப் கபேநாகும்… ஏற்கேனகவே உங்கே நநாட்டநா…டநா..டநா..லம அய்யநா கவேறை நநான் இந்த ஊருக்குள்ளை ஹீகரநா கவேஷம் கபேநாட்டு உன்லன மநாதிரி கபேநாண்ணுங்கேலளை எல்லைநாம் ஏமநாத்த வேந்ததநா கசநால்லி எச்சரிக்லகே கசய்திருக்கேநார். எனக்கு ஏம்மநா வேம்பு…” விலளையநாட்டநாகே பீஷ்மநா கசநால்லை, மலைரின் முகேம் சுருங்கியது. அலத உடகன கேண்டுக் ககேநாண்டவேன், “என்னநாச்சு ககேநாடி? நநானும் வேந்ததுலை இருந்கத கேவேனிச்சுக்கிட்டு தநான் இருக்ககேன்.. அந்த குணகசகேரன் உனக்கு ஏதநாவேது பிரச்சலன கசய்யறைநானநா?” கேண்கேள் சுருங்கே வேந்து விழுந்த பீஷ்மநாவின் ககேள்வியில் அதிர்ந்தவேள், தலலைலயக் குனிந்தபேடி சிலை வினநாடிகேள் நின்றைநாள். “என்ன ககேநாடி/ நநான் ககேட்கேறைதுக்கு பேதில் கசநால்லைநாம இப்பேடிகய நின்னுட்டு இருக்கே?” கமலும் அவேன் துருவிக் ககேட்கே, “அகதல்லைநாம் கபேநாகே கபேநாகே நநாகன கசநால்கறைன் டநாக்டர் சநார்… இப்கபேநா நநாகன அலத எல்லைநாம் ககேநாஞ்சம் மறைந்து சிரிக்கேணும்ன்னு நிலனச்சிட்டு இருக்ககேன்… நீங்கே என்னன்னநா… அலதகய ககேட்கேறீங்கேகளை.. நநாலளைக்கு சநாயந்திரம் ககேநாவிலுக்கு பேக்கேத்துலை இருக்கேறை ஆத்தங்கேலரக்கு வேந்துடுங்கே. அங்கே என்ன நடக்குதுன்னு உங்கேளுக்ககே கதரியும்…” என்ற கசநான்னவேள், தனது குரலலை கநநாடியில் சரி கசய்துக் ககேநாண்டு, “ஆமநா.. டநாக்டர் சநார்.. என்ன நிலனப்புலை எந்த சநாமநானும் இல்லைநாம கவேறம் துணிமணிலய தூக்கிட்டு இந்த ஊருக்குள்ளை வேந்தீங்கே? இங்கே என்ன உங்கே ஊர் கபேநாலை கபேரிய கஹநாட்டல் எல்லைநாம் இருக்கும்ன்னு நிலனப்கபேநா?” லகேகேலளை ஆட்டி கிண்டலைநாகே ககேட்டவேலளை, கேண்கேள் இலமக்கே மறைந்து பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநான். “டநாக்டர் சநார்ர்ர்…” என்ற நீட்டி முழக்கியவேள், அவேன் அலசயநாது நிற்கேவும், “சரியநா கபேநாச்சு… நநான் பேநாட்டுக்கு கபேசிக்கிட்கட இருக்ககேன்… நீங்கே எங்கேகயநா கேனவு கலைநாகேத்துக்கு கபேநாயிட்டீங்கே?” என்ற கிண்டலலைக்கே, “இங்கே கஹநாட்டல் இல்லலைன்னநாலும்… உன்லனப் கபேநாலை ஒரு அழகேநான கபேநாண்ணு வேந்து சலமச்சு ககேநாடுக்கேகறைன்னு கசநால்லுவேநாங்கேன்னு ஒரு எண்ணம் தநான்… அந்த எண்ணம் இப்கபேநா பேலிச்சிட்டிருக்கு இல்லை…..” அது கபேநாலைகவே அவேனும் கிண்டல் கசய்ய, மலைர் வேநாய்விட்டு சிரிக்கேத் கதநாடங்கினநாள். அகத கநரம், “என்ன இது? லகே கேழுவே கபேநான டநாக்டர இன்னமும் கேநாகணநாம்… நிஜமநாகவே இந்த வீட்லை கமநாகினி கபேய் இருக்கேநா?” சத்தமநாகேகவே வினவிக் ககேநாண்டு வேந்த துலரயின் குரல் மலைரின் கேநாதுகேளில் எட்டவும், “சரிங்கே டநாக்டர் சநார்… நீங்கே கபேநாய் சநாப்பிடுங்கே. பேசிக்குதுன்னு வேந்தீங்கே. நநானும் அறிவில்லைநாம நிக்கே வேச்சு கபேசிட்டு இருக்ககேன். நல்லைநா சநாப்பிட்டு கரஸ்ட் எடுங்கே. நநான் வேகரன்…” என்ற விலடப்கபேற்றைவேள், அதற்குள் துலர வேந்துவிடவும், அங்கிருந்த குளியலைலறைக்குள் புகுந்துவிட, பீஷ்மநா துலர வேந்த திலசலயத் திரும்பிப் பேநார்த்தநான்.
“என்ன சநார்.. லகே கேழுவே இவ்வேளைவு கநரமநா? பேசிக்குது சநார்.. நீங்கே சநாப்பிட்டு மிச்சம் மீதி வேச்சநா… நநான் முழுங்கிட்டு ககேநாஞ்சம் தூங்குகவேன்…” சலிப்புக் கேநாட்டி கசநான்னவேனிடம் சிறிது கநரம் விலளையநாட எண்ணிய பீஷ்மநா, “அதுவேநா துலர… நநான் இந்தப் பேக்கேமநா வேந்துக்கிட்டு இருந்கதனநா.. ஜல்… ஜல்ன்னு ககேநாலுசுச் சத்தம்… கேநாத்துலை மல்லிலகேப் பூகவேநாட வேநாசம் கவேறை வேந்துச்சு… அப்பேறைம் கேண்ணநாடி வேலளையல் சத்தம்…” துலரயின் முகேம் மநாறியலதக் கேண்டு புன்னலகேலய அடக்கிக் ககேநாண்டு அவேன் கசநால்லைவும், “சநார்… நிஜமநாவேநா கசநால்றீங்கே? கவேண்டநாம் சநார்… உள்ளை வேந்திருங்கே.. நநாம சநாப்பேநாட்லட எல்லைநாம் தூரக் ககேநாட்டிருகவேநாம்… நநான் கபேநாய் கபேநான்னம்மநாக்கேநா வீட்லைகய சநாப்பேநாட்டு வேநாங்கிட்டு வேந்துடகறைன்…” என்ற சிறிது நடுக்கேத்துடன் கசநால்லை, பீஷ்மநா அதற்கு கமல் புன்னலகேலய அடக்கே முடியநாமல் சிரிக்கேத் கதநாடங்கினநான். “இவேருக்கும் கமநாகினி பிடிச்சிருச்கசநா?” என்ற துலர மனதினில் கபேசிக் ககேநாண்டிருக்கே, “பேசிக்குது துலர… சநாப்பிடலைநாம் வேநாங்கே…” என்ற அலழத்துக் ககேநாண்டு அங்கிருந்து நகேர்ந்து கசல்லை, துலரகயநா, இப்கபேநாழுது சநாப்பிடும் ஆலசகய அற்றப் கபேநானவேனநாய், “சநார்… சநார்… கவேண்டநாம் சநார்.. கமநாகினி சலமச்சலத சநாப்பிட்டநா… அது கமநாகினி கலைநாகேத்துக்கு நம்மலளை தூக்கிட்டு கபேநாயிடும்…” துலர பேதறை, அவேலனத் திரும்பிப் பேநார்த்த பீஷ்மநா, “அதுக்கு மருந்து சநாப்பிடுக்கேலைநாம் துலர… என் கிட்ட அதுக்கு மருந்திருக்கு…” என்ற விஷமமநாகேக் கூறை, ‘ஓ… அப்கபேநா சரி…” துலர பின் கதநாடர, பீஷ்மநா சிரித்துக் ககேநாண்கட, அங்கிருந்த தட்டில் உணலவே கபேநாட்டுக் ககேநாண்டு, துலரக்கும் ககேநாடுத்துவிட்டு அமர்ந்தநான். “நிஜமநா உங்கே கிட்ட கமநாகினி கபேய் கிட்ட இருந்து தப்பிக்கிறை மருந்து இருக்கேநா?” துலர உணலவே லகேயில் எடுத்த துலர ககேட்கே, அப்கபேநாழுது தநான் முகேத்தில் புண் சிரிப்புடன், கிண்டலைநாகே பீஷ்மநா அவேலனப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருப்பேலதக் கேண்டு, லகே அந்தரத்தில் கதநாங்கியது. அவேனது பேயத்லத உணர்ந்து ககேநாண்ட பீஷ்மநா, கவேகேமநாகே உணலவே வேநாயில் திணித்துக் ககேநாள்ளை, சிலை நிமிடங்கேள் துலர அவேலன கேண்ணிலமக்கேநாமல் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநான். “எனக்கு ஒண்ணும் ஆகேநாது துலர… இது இந்த ஊர்லை எனக்கு கதரிஞ்சவேங்கே தநான் கசய்து வேச்சதநாம்… நநான் லகே கேழுவே கபேநான கபேநாது.. அவேங்கேலளைப் பேநார்த்கதன்.. லதரியமநா சநாப்பிடுங்கே…” என்ற உறதியநாகேச் கசநால்லைவும், “நிஜமநாவேநா… நிஜமநா தநான் கசநால்றீங்கேளைநா? உங்கேளுக்கு இந்த ஊர்லை கதரிஞ்சவேங்கே இருக்கேநாங்கேளைநா?” என்ற மீண்டும் மீண்டும் துலர ககேட்டுக் ககேநாண்கட இருக்கே, “நம்பிக்லகே இல்லலைன்னநா நீங்கே கவேளிய கபேநாய் சநாப்பிட்டுக்ககேநாங்கே… எனக்கு ஒண்ணும் பிரச்சலன இல்லை… மீன் வேறவேல் கசம ருசியநா இருக்கு. எங்கே அம்மநா தநான் நல்லை குக்ன்னு நிலனச்சிட்டு இருந்கதன்… இந்த ருசி அலத மிஞ்சிடும் கபேநாலை இருக்ககே…” என்ற கசநால்லிக் ககேநாண்கட ரசித்து ருசித்து அவேன் உண்ணத் துவேங்கே, நடப்பேது நடக்கேட்டும் என்ற துலர கவேகேமநாகே உண்ணத் துவேங்கினநான். மலைர் கசநான்னது கபேநாலைகவே உணலவே உண்டு முடித்து உண்ட அலுப்பு தீர உறைங்கி எழுந்தவேன், மநாலலை மருத்துவேலனக்குச் கசன்றைநான். சுத்தம் கசய்யும் கவேலலைகேள் ஓரளைவிற்கு முழுலம கபேற்ற, அந்த மருத்துவேமலனயின் கபேநாருட்கேளைநான கேட்டில், கசர் கபேநான்றைலவேகேளும் அந்த மருத்துவேமலனயின் வேநாயிலில் கிடக்கே, அந்த குணகசகேரனிடம் ‘கபேநாலீஸ்’ என்னும் கசநால் கவேலலை கசய்வேலத உணர்ந்தவேன், கவேலலைகேலளை பேநார்லவேயிட்டுக் ககேநாண்கட உள்களை கசல்லை, அங்கு ககேநாபேமநாகே நின்றக் ககேநாண்டிருந்த குணகசகேரலனப் பேநார்த்துவிட்டு தள்ளி நின்ற கவேலலைகேலளை பேநார்லவேயிட்டுக் ககேநாண்டிருந்தநான். “ஹ்ம்ம்… துலர இன்னும் இந்த சநாணத்கதநாட நநாத்தம் கபேநாகேகவே இல்லலைகய…” பீஷ்மநா ககேட்கேவும், குணகசகேரலன ஒரு பேநார்லவே பேநார்த்துவிட்டு அவேனிடம் திரும்பிய துலர, “சநார்… சுவேத்லத எல்லைநாம் நல்லைநா துலடச்சு கசநாப்பு கபேநாட்டு கேழுவி விட்டு இருக்கு… நநாலளைக்கு கவேள்லளை அடிச்சிட்டநா சரியநா கபேநாயிரும் சநார்… ஏற்கேனகவே தலரக்கு நிலறைய பினநாயிலை ககேநாட்டி சுத்தம் கசய்திருக்கு…” என்ற அவேன் கசநால்லைவும்,
“மக்கேள் பேயன்பேடுத்த அரசநாங்கேம் கேட்டி வேச்சிருக்கேறை இடத்லத இப்பேடி கசய்துட்டு நல்லைநா கவேடிக்லகே பேநார்க்கேறைநாங்கேய்யநா… நநாலளைக்கு எல்லைநா கவேலலையும் முடியணும்.. நநான் கபேநாய் இங்கே கவேண்டியலவேகேலளைக் ககேட்டு கபேநான் பேண்ணிட்டு வேகரன்..” என்ற நகேர்ந்து கசன்றைவேன், அப்கபேநாழுது தநான் தனது கசல்லில் இருந்த டவேர் மிகேவும் குலறைவேநாகே இருப்பேலத உணர்ந்து, தனது கபேநாலனப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட நடந்துச் கசன்றைநான். ஓரிடத்தில் டவேர் நன்றைநாகே வேரவும், அங்கு நின்ற, மருத்துவேமலனக்கு கதலவேயநான மருந்துகேள் கபேநான்றைவேற்லறை கூறிவிட்டு, தனது அம்மநாவிற்கு அலழக்கே, யநாகரநா விசும்பும் சத்தம் ககேட்டது. “யநாரு அழுதுட்டு இருக்கேநாங்கே?” கயநாசலனயுடன் சுற்றி முற்றி பேநார்த்தவேன், ஒரு மரத்தின் அடியில் ககேநாடி அமர்ந்திருப்பேலதப் பேநார்த்து கவேகேமநாகே அவேள் அருகில் கசன்றைநான். “ககேநாடி..” பீஷ்மநா அலழக்கே, பேட்கடன்ற நிமிர்ந்துப் பேநார்த்தவேள், பேயத்துடன் அவேலனப் பேநார்த்து விழிக்கே, “என்ன ககேநாடி? என்லனப் பேநார்த்து எதுக்கு பேயப்பேடறை? நநான் தநான் டநாக்டர்… என்ன ஆச்சு? எதுக்கு அழுதுக்கிட்டு இருக்கே?” பீஷ்மநா ககேட்கே, ககேநாடி எதுவும் கசநால்லைநாமல் அழத் கதநாடங்கினநாள். “என்னன்னு கசநால்லிட்டு அழுதநா தநாகன எனக்கும் கதரியும்… என்லன கவேறை ஆளைநா நிலனக்கேநாகத ககேநாடி… ப்ளீஸ்…” என்ற பீஷ்மநா ககேட்கே, “என்லன… என்லன உங்கேளுக்கு யநாருன்கன கதரியநாத கபேநாது.. எனக்கு நீங்கே எப்பேடி நீங்கே உதவே முடியும்?” அழுலகேயுடன் ககேட்ட ககேநாடியின் அருககே அமர்ந்தவேன், அப்கபேநாழுது தநான் தனது அன்லனக்கு அலழத்தது நிலனவு வேர, “அம்மநா… நநான் ககேநாஞ்ச கநரத்துலை கூப்பிடகறைன்…” என்ற கபேநாலன லவேத்தவேன், மீண்டும் ககேநாடிலயப் பேநார்த்தநான். “எனக்கு என்ன முடியுகதநா அந்த உதவிலய நநான் கசய்யகறைன் ககேநாடி… கசநால்லு… உனக்கு என்ன தநான் பிரச்சலன…” என்ற மீண்டும் ககேட்கே, “எங்கே அப்பேநா தநான் பிரச்சலன.. அவேருக்கு இந்த குடிப்பேழக்கேத்லத பேழக்கின அய்யநா தநான் பிரச்சலன. கரண்டு கபேலரயும் உங்கேளைநாலை என்ன கசய்ய முடியும்?” விரக்தியநாகே ககேட்டவேலளை அதிர்ச்சியுடன் பேநார்த்தவேன், கமல்லை ஒரு மூச்லச கவேளியிட்டு, “உங்கே அப்பேநாவுக்கு இருக்கேறை குடிப் பேழக்கேத்லத மருந்து ககேநாடுத்து நிறத்திடலைநாம் ககேநாடி… நநாட்டநாலமயினநாலை என்ன பிரச்சலன?” என்ற பீஷ்மநா ககேட்டுக் ககேநாண்டிருக்கும் கபேநாகத, “ஊருக்குள்ளை வேந்த அன்லனக்ககே உன் கவேலலைலயத் கதநாடங்கிட்டயநா?” என்றை குணகசகேரனின் குரல் வேர, பீஷ்மநா கமல்லை திரும்பிப் பேநார்க்கே, ககேநாடிகயநா நடுக்கேத்துடன் எழுந்து நின்றைநாள். “என்ன ககேநாடி… இங்கே இவேன் கூட என்ன கபேசிக்கிட்டு இருக்கே?” குணகசகேரன் அவேலளை மிரட்ட, “நநான் தனியநாத் தநான் இங்கே உட்கேநார்ந்துக்கிட்டு இருந்கதன்… இவேரு தநான் வேந்து ‘ஏன் இங்கே உட்கேநார்ந்து இருக்கே? ஏன் அழுகேறை?’ன்னு சும்மநா லந லநன்னு ககேள்வி ககேட்டுக் கிட்டு இருக்கேநார்… நநான் என்ன கசய்யறைது?” என்ற அவேள் கசநால்லைவும், பீஷ்மநா ககேநாடிலய அதிர்ச்சியுடன் பேநார்க்கே, “அவேன் தநான் கதலவேயில்லைநாதலத கபேசறைநான் இல்லை… கூட நீயும் கபேசிக்கிட்டு இருப்பிகயநா?” மீண்டும் அவேனது குரலலைக் ககேட்டவேள், ‘நநான் வேகரனுங்கேய்யநா..’ என்றை முணுமுணுப்புடன் விலைகிச் கசல்லை, பீஷ்மநா இயலைநாலமயுடன் அவேலளைகய பேநார்த்துக் ககேநாண்டு நின்றைநான். “என்ன அவேலளைப் பேநார்த்துக்கிட்டு நிக்கேறை? உன் பேவுசு எல்லைநாம் ஆஸ்பேத்திரிகயநாட நிறத்திக்ககேநா… அவே நநான் கேட்டிக்கேப் கபேநாறை கபேநாண்ணு. அவே அப்பேன் என்கிட்ட அம்பேதநாயிரம் ரூவேநாய்க்கு அவேலளை வித்துட்டநான்.. அவே என் கசநாந்தம்.. அவே கமலை இனி உன் பேநார்லவே பேட்டுச்சு… நநான் கபேநால்லைநாதவேனநா ஆகிடுகவேன்…” என்ற குணகசகேரன் மிரட்டிச் கசல்லை, அவேன் கசநான்னலவேகேள் மூலளைக்கு எட்டகவே சிலை வினநாடிகேள் பிடிக்கே, அவேன் கசநான்ன கசய்தி
புரிந்ததும், பீஷ்மநா அதிர்ச்சிலய உள்வேநாங்கிய பேடி ககேநாடி கசன்றை திலசலய கவேறிக்கே, அவேனது கசல்கபேநான் இலசக்கேத் கதநாடங்கியது.
5. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் பீஷ்மநாவின் கசல்கபேநான் குரல் ககேநாடுக்கேவும், கவேறித்துக் ககேநாண்டிருந்த திலசயிடம் இருந்து பேநார்லவேலய பிரித்துக் ககேநாண்டவேன், தனது கசல்கபேநானின் திலரயில் ஒளிர்ந்த தனது அன்லனயின் புலகேப்பேடத்லதப் பேநார்த்து, அலத எடுத்து கேநாதிற்குக் ககேநாடுத்தநான். “என்னம்மநா எப்பேடி இருக்கீங்கே? உங்கேகிட்ட கபேசி கரநாம்பே நநாள் ஆச்சு இல்லை…” பீஷ்மநா ககேட்கேவும், “பீஷ்மநா… நீ வேந்து ஒரு நநாள் கூட முழுசநா முடியலை… அதுக்குள்ளை இப்பேடிக் ககேட்கேறிகய… அப்கபேநா இன்லனக்கு ஒருநநாலளைக்குள்ளை நீ பேலை எதிர்ப்பேநாரநாத நிகேழ்வுகேலளை சந்திச்சிட்ட கபேநாலை…” தனது மகேனின் மனநிலலைலய உணர்ந்தவேர் கபேநாலை அவேனது தநாய் ககேட்கே, பீஷ்மநா கபேருமூச்கசநான்லறை கவேளியிட்டநான். “என்னன்னும்மநா கசநால்றைது?” என்றைவேன், கேடகேடகவேன்ற அன்ற நடந்த அலனத்லதயும் கசநால்லி முடிக்கே, அவேனது தநாயிடம் அப்பேடி ஒரு அலமதி. “என்னம்மநா அலமதியநா இருக்கீங்கே? நநான் நிலனக்கிறைது தப்பேநா சரியநா?” வேளைர்ந்த பிள்லளையநானநாலும், சிற பிள்லளைப் கபேநாலை தன்னிடம் கேருத்துக் ககேட்கும் பிள்லளைலய நிலனத்து மனதில் மகிழ்ந்துக் ககேநாண்டவேர், “பீஷ்மநா.. உன்னநாகலைகய சுயமநா முடிகவேடுக்கே முடியும்ன்னு நநான் நம்பேகறைன்… எனக்கு ஸ்கூல்லை இன்னும் ஒரு மநாசத்துலை லீவ் விடப் கபேநாறைநாங்கே. அப்கபேநா நநான் வேந்து பேநார்த்துட்டு அந்த கபேண்லணப் பேத்தி கசநால்கறைன். ஆனநா… இப்கபேநா அது நமக்கு முக்கியம் இல்லை… அந்த கபேண்கணநாட வேநாழ்க்லகே..” “ஆமநாம்மநா…” அவேசரமநாகே பேதில் கசநான்னவேலன நிலனத்து கபேருமூச்கசநான்லறை கவேளியிட்டவேர், “அந்த கபேண்லண அந்த ககேநாடுலமக்கேநாரன்கிட்ட இருந்து மீட்கேறைது தநான் முக்கியம். என்ன கசய்யணுகமநா கசய். ஆனநா… கேநாதல் கீதல்ன்னு என் கேநாதுலை எதுவும் விழக் கூடநாது கசநால்லிட்கடன்…” ஒரு ஆசிரிலய கதநாரலண கேலைந்து அன்லனயநாகே அவேர் கசநால்லை, ஒரு கபேருமூச்சுடன், “இப்கபேநா அது தநான் கரநாம்பே முக்கியம்… இங்கே நடக்கேறைது எல்லைநாகம புதுசு புதுசநா இருக்கு…” பீஷ்மநா கசநால்லிக் ககேநாண்டிருக்கும் கபேநாகத, ககேநாடி ஒரு கமல்லிய புன்னலகேயுடன் அவேன் அருககே வேர, மீண்டும் என்ன? என்றை குழப்பேத்துடன், அவேள் வேரும் கேநாரணத்லத அவேன் கயநாசிக்கே முயன்றக் ககேநாண்டிருக்கே, “சரி… நீ கபேநாய் உன் கவேலலைலயப் பேநாரு. நநான் இங்ககே ட்யூசன் எடுக்கேப் கபேநாகறைன்.. பேசங்கே வேந்துட்டநாங்கே…” என்ற இலணப்லபேத் துண்டித்தவேர், பீஷ்மநாலவே நிலனத்து மிகுந்த கயநாசலனக்குச் கசன்றைநார். தன்னருககே வேரும் மலைலரப் பேநார்த்து குழம்பிக் ககேநாண்டிருந்த பீஷ்மநா அவேள் அருககே வேந்ததும், அவேள் கூறிவிட்டுச் கசன்றை வேநார்த்லதகேள் நிலனவுக்கு வேரவும் அங்கிருத்து கவேகேமநாகே நடக்கே முயலை, அவேலன முந்திக் ககேநாண்டு, மலைர் அவேலன வேழி மறித்தநாள். “இப்கபேநா எதுக்கு என்லன கபேநாகே விடநாம தடுக்கேறை? நநான் பேநாட்டுக்கு என் கவேலலைலயப் பேநார்த்துட்டு கபேநாகறைன். நீ அழுதது தநாங்கேநாம நநான் உன்கிட்ட வேந்து கபேசினது என் தப்புத் தநான். வேழிலய விடு.” என்ற ககேநாபேமநாகே கேத்த, அவேலன வேழி மறித்தவேளின் கேண்கேகலைநா கேண்ணீர் சிந்தத் துவேங்கியது. “எப்கபேநாப் பேநாரு அழநாத. எனக்கு அழறைவேங்கேலளைக் கேண்டநாகலை பிடிக்கேநாது.” முகேத்லத திருப்பிக் ககேநாண்ட பீஷ்மநாவிடம் கமல்லிய குரலில்,
“ஏன் அழுதன்னு ககேட்டீங்கே தநாகன. எல்லைநாம் அந்த குணகசகேரனநாலை வேந்தது. அவேனுக்கு கபேரிய மன்மதக் குஞ்சுன்னு மனசுலை நிலனப்பு. ஊருலை கபேநாண்ணுங்கேலளை இம்லச பேண்ணினது பேத்தநாதுன்னு என்லனயும் கசய்ய வேந்துட்டநான். எங்கே அப்பேநா ஏற்கேனகவே குடிகேநாரன் தநான். ஆனநா.. கவேளிநநாட்டு சரக்கேநா வேநாங்கிக் ககேநாடுத்து, எங்கேலளை இந்த பேநாடுபேட லவேக்கிறைநான். அதுவும் தவிர, எங்கே அப்பேன் கவேலலை கசய்யநாலமகய தினக் கூலி கவேறை… எதுக்குத் கதரியுமநா?” என்ற நிறத்த, பீஷ்மநா அலசவேற்ற நிற்கே, “அந்த பேணம் முழுதும் எனக்கேநான விலலை. என்லனக்கு கவேணநா எங்கே அப்பேநாவே தண்ணியிலை தள்ளைநாட விட்டுட்டு பூலவே வேநாங்கிக்கிட்டு எங்கே வீட்டுக்கு வேருவேநான். இவேலன நநான் உள்களை விடலலைன்னநா… கவேளிய நின்கன கேநாது கூசறை வேநார்த்லதகேலளை கசநால்லி என்லன ககேநாஞ்ச ஆரம்பிப்பேநான். ஊருக்குள்ளை என் மநானகம கபேநாகும்…. இதுவேலர அவேகனநாட சுண்டு விரல் கூட என் கமலை பேட அனுமதிச்சது இல்லை… எப்பேடிகயநா அவேலன சமநாளிச்சு அனுப்பி லவேப்கபேன். ஆனநா… அது கதரியநாம ஊருக்குள்ளை பேலை கபேர் என்லன சந்கதகேக் கேண்கணநாட தநான் பேநார்க்கேறைநாங்கே..” கசநால்லிவிட்டு அழுதவேலளை அலணத்து ஆறதல் கசநால்லும் எண்ணம் எழுந்தநாலும், நிலலைலம சரியில்லலை என்பேலத உணர்ந்தவேன், தன்லனக் கேட்டுப்பேடுத்திக் ககேநாண்டு, அதற்கு தீர்வு கேநாண முயலைத் கதநாடங்கி இருந்தநான். அவேனது அலமதி மலைலர வேநாட்ட “நீங்கேளும் என்லன நம்பேலலையநா?” என்ற விசும்பேலுடன் ககேட்கே, “ச்கச.. ச்கச… உன்லன அவேன் பேணம் ககேநாடுத்து வேநாங்கி இருக்கேறை விஷயம் எனக்கு முன்னகய கதரியும். இருந்தநாலும்… இப்கபேநா இதுக்கு என்ன தீர்வுன்னு தநான் கயநாசிக்கிகறைன்…” என்ற பீஷ்மநா கசநால்லைவும், ஆவேலுடன் மலைர் அவேனது முகேத்லதப் பேநார்த்தநாள். “கபேசநாம…” அவேன் கதநாடங்குவேதற்குள், அவேள் கவேகேமநாகே ‘கபேசநாம…’ என்ற இலடயிட, அவேலளை விசித்திரமநாய் பேநார்த்தவேன், “கபேசநாம, கபேநாலீஸ்லை கபேநாய் கேம்ப்லளைண்ட் ககேநாடுத்துடலைநாமநா? நீ வேந்து லகேகயழுத்து கபேநாடு. நல்லை ஸ்ட்ரநாங் ககேசநா கபேநாட்டு உள்ளை தள்ளிடலைநாம்…” அவேன் கசநான்ன விதத்தில், அவேலன இப்கபேநாழுது விசித்திரமநாய் பேநார்ப்பேது மலைரின் முலறையநாயிற்ற. “என்ன இப்பேடி பேநார்க்கேறை? நநான் கசநால்றைது நிஜம். கேமிஷனர் கிட்டகய கபேநாய் ககேநாடுத்துட்டு வேந்துடலைநாம்… அவேரு கசநான்னநா இவேன் எல்லைநாம் ஒண்ணும் பேண்ண முடியநாது..” பீஷ்மநா உறதியநாகே கூறிக் ககேநாண்டிருக்கும் கபேநாகத, குணகசகேரன் மீண்டும் வேருவேலதக் கேண்டவேள், “அந்த ககேடு ககேட்டவேன் வேரநான்… நநான் அப்பேறைம் வேந்து உங்கேலளைப் பேநார்க்கேகறைன்…” என்ற கூறிவிட்டு, ஓடி மலறைந்தவேலளைப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்த பீஷ்மநா, மீண்டும் திரும்பி நடக்கே, “இங்கே நின்னு இன்னும் என்ன பேண்ணிக்கிட்டு இருக்கே?” என்றை குணகசகேரனின் குரலலை அசட்லட கசய்துவிட்டு, கதநாடர்ந்து நடந்து, மருத்துவேலனயின் உள்களை கசன்றைநான். பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்ததும், அவேன் எங்ககேநா கசன்ற கபேநான் கபேசிவிட்டு தநான் வேருகிறைநான் என்ற புரிந்துக் ககேநாண்ட துலர, “கபேநான் கபேச கபேநானீங்கேளைநா சநார்… இங்கே எல்லைநா இடத்துலையும் சிக்னல் கிலடக்கேநாது… சிலை இடங்கேள்லை தநான் கிலடக்கும்…” என்ற கசநால்லிவிட்டு, பீஷ்மநாவின் தலலையலசப்லபே பேநார்த்து, “முடிஞ்ச அளைவு எல்லைநாத்லதயும் சுத்தம் கசய்தநாச்சு சநார்.. கவேள்லளை அடிச்சநா இந்த கேலர எல்லைநாம் சரியநாகிடும் சநார்…” என்ற முடிக்கே, “நநாலளைக்கு அந்த கவேலலைகேலளை முடிச்சிட்டு… நநாலளை கேழிச்சு மருத்துவேமலன கசயல்பேடத் கதநாடங்கும்ன்னு ஊர்லை கசநால்லிடுங்கே.. இனி எவேன் என்ன கசய்யறைநான்னு பேநார்க்கேகறைன்…” ககேநாடிலய அவேன் பேடுத்தும்பேநாடும்… மருத்துவேமலனலய அவேன் லவேத்திருந்த விதம் இரண்லடயும் மனதில் லவேத்துக் ககேநாண்டு கேறவேத் கதநாடங்கினநான். “சநார்… ககேநாஞ்சம் பேநார்த்து சநார்.. அந்த அய்யநா ககேநாஞ்சம் ஒரு மநாதிரி ஆளு… உங்கேளுக்கு ஏதநாவேது ஆபேத்து வேரப் கபேநாகுது…” துலர கசநால்லைவும், அவேலனப் பேநார்த்து கதநாள்கேலளைக் குலுக்கியவேன், “நநானும் ககேநாஞ்சம் ஒரு மநாதிரி தநான்…” என்ற கிண்டலைநாகேச் கசநால்லிவிட்டு வீட்டிற்குள் கசல்லை, அவேனுக்கு ஒதுக்கேப்பேட்டிருந்த வீட்டின் பின்புறைச் சுவேற்றின் அருகிகலைகய அத்தலன கேநால்நலடகேளும் கேட்டி லவேக்கேப்பேட்டிருந்தது.
அலதப் பேநார்த்த துலர, பீஷ்மநாலவேத் திரும்பிப் பேநார்க்கே, “இந்த வீட்லை நநானும் நீங்கேளும் தநாகன துலர… அதுங்கேளும் இருந்துட்டு கபேநாகேட்டும்… அவேங்கேலளைப் பேநார்க்கும் கபேநாது நல்லைநா தநான் இருக்கு…” கசநால்லிக் ககேநாண்டிருக்கும் கபேநாகத, ‘டநாக்டர் சநார்…’ என்றை குரல் வேரவும், பீஷ்மநா வேநாயிலுக்கு விலரந்தநான். அங்கு ஒரு வேநாலிபேன் தலலையில் அடிபேட்டு ரத்தம் கசநாட்ட நிற்கே, அலதப் பேநார்த்த துலர கவேகேமநாகே மருத்துவேப் கபேட்டிலய எடுத்துக் ககேநாண்டு வேந்தநான். “என்னநாச்சு? எப்பேடி இப்பேடி ஆச்சு?” ககேட்டுக் ககேநாண்கட பீஷ்மநா அவேனுக்கு முதலுதவி கசய்யத் கதநாடங்கே, “கதன்லன மரத்துலை இருந்து கீழ விழுந்துட்டநான் சநார்… கீழ இருந்த கேல்லு குத்திருச்சு… நல்லைகவேலளை அப்கபேநா தநான் ஏறைத் கதநாடங்கி இருந்தநான்…” வேந்தவேர்கேளும் பேதில் கசநால்லிக் ககேநாண்டிருக்கே, துலரயும் அருகில் நின்ற கேலத ககேட்டுக் ககேநாண்டிருந்தநான். அதற்குள் மருத்துவேமலனலய சுத்தம் கசய்ய வேந்தவேர்கேள் யநாகரநா துலரலய அலழக்கே, துலரலய அங்கு அனுப்பிவிட்டு, தனது பேணியில் கேவேனம் கசலுத்தியவேன், அந்த வேநாலிபேனுக்கு வேலி நிவேநாரணி ஒன்லறையும் ககேநாடுத்து அனுப்பி லவேத்தநான். “நல்லைகவேலளை கரநாம்பே கமலை ஏறின பிறைகு கீகழ விழலை.. இல்லலைன்னநா. இங்கே இருக்கேறை மருத்துவே உபேகேரணங்கேகளைநாட லைட்சணத்துக்கு ஒண்ணுகம கசய்திருக்கே முடியநாது.. என்ன தநான் ஊலர வேச்சு இருக்கேநாங்கேகளைநா?” என்ற புலைம்பிக் ககேநாண்கட, லகேகேலளை சுத்தம் கசய்து ககேநாள்வேதற்கு பின் பேக்கேம் கசன்றைவேனுக்கு அங்கு நின்றக் ககேநாண்டிருந்த மலைலரப் பேநார்த்து ஆச்சரியமநாகே இருக்கே, அவேலளைப் பேநார்த்து புருவேத்லத உயர்த்தினநான். “நீங்கே நிஜமநாகவே டநாக்டர் தநான்… நல்லைநா கேட்டு கபேநாடறீங்கே..” என்ற ககேலி கசய்து கவேகேமநாகே ஓடியவேலளைக் கேண்டு பீஷ்மநா சிரித்துக் ககேநாண்டிருக்கே, அங்கிருந்த மநாடுகேள் கேத்தத் கதநாடங்கின. “மநாடுங்கேலளைகய கேத்த லவேக்கிறை அளைவு நல்லைநா ஓடறைநா…” என்ற சிரித்துக் ககேநாண்கட திரும்பி வேந்தவேனின் மனதினில், அவேள் எப்பேடி அங்கு வேந்தநால் என்றை கயநாசலன விரவே, கயநாசலனகயநாடு அவேள் நின்றக் ககேநாண்டிருந்த இடத்லத ஆரநாய்ந்தவேன், அப்கபேநாழுது தநான் அவேள் பின் பேக்கேம் வேழியநாகே வேந்து கபேநாவேலத உணர்ந்து, விசிலைடித்துக்ககேநாண்கட உள்களை வேந்தநான். “ஹ்ம்ம்… ஒரு கநரம் அழு மூஞ்சியநா இருக்கே… ஒரு கநரம் வேநாயநாடியநாவும் இருக்கே… ஹ்ம்ம்…” கநநாடிக்கு ஒரு கபேருமூச்லச கவேளியிட்டுக் ககேநாண்கட உள்களை கசன்றைவேன், தனது கேணினிலய இயக்கிவிட்டு அமர்ந்தநான். பேட்கடன்ற மின்சநார இலணப்பு துண்டிக்கேப்பேடவும், “சுத்தம்… வீகட இருட்டநா இருக்ககே.. ககேநாசு கவேறை கேடிக்குது…” அந்த சுழலலை முதல் முதலைநாகே எதிர்ககேநாள்பேவேன், ‘ஹ்ம்ம்… கிரநாமம்னநா அப்பேடித் தநான் இருக்கும் பீஷ்மநா… எல்லைநாத்லதயும் கேடந்து வேந்தநா தநான் உன்னநாலை சநாதிக்கே முடியும்…” மனதினில் நிலனத்துக் ககேநாண்டவேன் எழுந்து கவேளியில் கசல்லை, வேநாயிலில் யநாகரநா பேடுத்திருப்பேது கதரிந்தது. “ஹகலைநா… யநார் சநார் நீங்கே? இங்கே வீட்டு வேநாசல்லை பேடுத்துக்கிட்டு என்ன கசய்துட்டு இருக்கீங்கே? ஒருநிமிஷம் நநான் சுதநாரிக்கேலளைன்னநா மிதிபேட்டு கபேநாயிருப்பீங்கே… எழுந்திருங்கே கமநாதல்லை…” பீஷ்மநா சத்தமநாகேப் கபேசவும், பேடுத்திருந்தவேன் எழுந்து அமர்ந்தநான். ‘யநார் இது? ஒருகவேலளை அந்த குணகசகேரன் வேம்பு கசய்ய ஆலளை அனுப்பி இருப்பேநாகனநா?’ என்ற பீஷ்மநா நிலனத்துக் ககேநாண்டிருக்கே, “நீ தநான் இந்த ஊருக்கு புதுசநா வேந்திருக்கேறை டநாக்டகரநா?” என்ற அந்த பேடுத்திருந்த மனிதன் குரல் ககேநாடுக்கே, ‘ஆமநா…’ என்றை ஒற்லறை வேநார்த்லதயில் பேதில் கசநால்லிவிட்டு, அவேன் யநாகரன்பேலத ஆரநாய முற்பேட, அந்த உருவேம் எழுந்து நின்றைது. “இகதநா பேநாரு… ககேநாடி எங்கே அய்யநாவுக்குத் தநான்னு பேரிசம் கபேநாட்டநாச்சு.. புரியுதநா… ஒழுங்கேநா வேந்த கவேலலைலயப் பேநாரு.. இல்லை இந்த ஊலர விட்டுப் கபேநா… ஒண்ணும் கதரியநாத என் பிள்லளை மனலச ககேடுக்கேப் பேநார்க்கேறியநா? என்னகவேநா அவே எதுக்கு அழுதநான்னு ககேட்கே வேந்துட்ட கபேநாலை… அது எதுக்கு அழுவுதுன்னு கதரிஞ்சு என்ன கசய்யப்
கபேநாறை? கேண்லணத் துலடச்சு விடப் கபேநாறியநா? என் கபேநாண்ணு லகேலயத் கதநாட்ட… கதநாட்ட லகேலய நீகய கேட்டுப் கபேநாட்டுக்கே கவேண்டி இருக்கும்… கசநால்லிட்கடன் ஆமநா…” என்ற அந்த மனிதன் கேத்திக் ககேநாண்டிருக்கே, பீஷ்மநாவிற்கு கேடுப்பேநாகே இருந்தது. “நீங்கே யநாரு?” பீஷ்மநா ககேட்கேவும், “நநான் ககேநாடிலயப் கபேத்தவேன்… யநாருக்கு அவேலளை கேல்யநாணம் கேட்டிக் ககேநாடுக்கேணும்ன்னு எனக்குத் கதரியும்… உன் கவேலலை என்னகவேநா அலதப் பேநாரு… இல்லை… உன்லன இந்த ஊலர விட்டு அசிங்ப்பேடுத்தி அனுப்பிடுகவேன்…” என்றைவேன் தன்னநால் எவ்வேளைவு முடியுகமநா, அந்த அளைவு கேத்திப் கபேச, சுற்றி இருந்த மக்கேள் கூடி கவேடிக்லகேப் பேநார்க்கேவும், பீஷ்மநாவிற்கு அவேமநானமநாகே இருந்தது. வேந்த முதல் நநாகளை இப்பேடி ஒரு கசநாற்கேலளை ககேட்கே கநரிட்டலத எண்ணி மனதினில் கநநாந்தவேன், மதுவின் வேநாலட கவேற மூக்லகே துலளைக்கேவும், என்ன கசய்வேகதன்ற ஓரிரு நிமிடங்கேள் கயநாசித்து, ஒரு வேழி கேண்டுவிட்ட திருப்தியில், ‘துலர’ என்ற அலழத்தநான். ஏகதநா சத்தம் ககேட்பேலத உணர்ந்து மருத்துவேமலனயில் இருந்து கவேகேமநாகே வேந்துக் ககேநாண்டிருந்தவேன், பீஷ்மநா அலழக்கேவும், ஓட்டமும் நலடயுமநாகே, “என்ன டநாக்டர் சநார்.. இவேலர என்ன கசய்யலைநாம்..” ககேட்டுக் ககேநாண்கட துலர அருகில் வேந்து, “கயநாவ்… இப்கபேநா என்னத்துக்கு இங்கே வேந்து நின்னுக்கிட்டு இருக்கே? சும்மநா இல்லைநாம கேத்தி கூப்பேநாடு கவேறை கபேநாட்டுக்கிட்டு இருக்கே? என்ன குடிச்சு இருக்கியநா?” ககேநாடியின் தந்லத கவேற்றிகவேலிடம் கேத்திக் ககேநாண்டிருக்கே, “துலர… இந்த ஊர்லை குடிக்கிறைவேங்கே ஒருத்தர் கூட இருக்கேக் கூடநாது. நநாம தநான் அவேங்கேலளை திருத்தி நல்வேழிப் பேடுத்தனும். அதனநாலை குடிக்கிறைவேங்கே இருந்தநாங்கேன்னநா எல்லைநாலரயும் பிடிச்சு இந்த ரூமுக்குள்ளை கபேநாட்டு பூட்டுங்கே. தஞ்சநாவூர்லை இருக்கேறை மறவேநாழ்வு லமய கவேலன வேரச் கசநால்லி கூட்டிக்கிட்டு கபேநாகேச் கசநால்லிடலைநாம். அங்கே அவேங்கே ககேநாடுக்கேறை ட்ரீட்கமண்ட்கட கவேறை… எல்லைநாம் வேரபேடி வேழிக்கு வேருவேநாங்கே…” பீஷ்மநா கசநான்ன மறவினநாடி, “ஆமநா சநார்… அங்கே கசநான்னபேடி ககேட்டு குடிலய நிறத்தலலைன்னநா நல்லைநா சூடு கேநாய்ச்சி இழுப்பேநாங்கே..” துலர ஒத்து ஊத, கவேற்றிகவேலிடம் அதிர்ச்சி கதரிந்தது. அலதயும் சமநாளித்துக் ககேநாண்டவேன், “என்னய்யநா குடிக்கே விடநாம கசய்யப் கபேநாறியநா? அதுவும் எப்பேடின்னு நநான் பேநார்க்கேகறைன்…” என்ற கேத்திக் ககேநாண்கட நகேரந்துச் கசல்லை, பீஷ்மநா அவேலனகய பேநார்த்துக் ககேநாண்டு நின்றைநான். “ககேநாஞ்சம் கநரத்துலை என்லன என்ன எல்லைநாம் கபேசிட்டநார்..” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், “நீங்கே அவேகரநாட கபேண்லண எப்கபேநாப் பேநார்த்தீங்கே சநார்.. ஏன்னநா… அய்யநா கிளைப்பிவிட்டுத் தநான் இந்த ஆளு இங்கே வேந்து இப்பேடி கபேசிட்டுப் கபேநாறைநாரு. அந்த கபேநாண்ணு கிட்ட இருந்து ஒதுங்கி இருக்கேறைது தநான் அந்த கபேநாண்ணுக்கு நல்லைது சநார்.. பேநாவேம் அது… இன்லனக்கு இன்னும் என்ன அனுபேவிக்கேப் கபேநாகுகதநா?” துலர கபேருமூச்கசநான்லறை கவேளியிட, பீஷ்மநா என்னகவேன்றக் ககேட்கே, “கநத்து எவேகனநா ஒருத்தன் அந்தப் கபேநாண்லண பிடிச்சிருக்குன்னு கசநால்லி கபேநாண்ணு ககேட்டு வேந்துட்டநான்.. உடகன அய்யநா அவேலளை வீட்டுக்குள்ளை கபேநாட்டு பூட்டிட்டு, கவேளிய நின்னு, ‘இவேலளை நநான் தநான் கேட்டிக்கேப் கபேநாகறைன்… இவேலளை விலலை ககேநாடுத்து வேநாங்கி இருக்ககேன். இவேளுக்கேநாகே தினம் தினம் நநான் கூலி ககேநாடுத்துக்கிட்டு இருக்ககேன்.. எவேனநாவேது இவேலளை கேல்யநாணம் கசய்துக்கேறை எண்ணம் இருந்தநா, அலத இகதநாட விட்டுடுங்கே’ன்னு… ஒருமநாதிரி தப்பேநான அர்த்தம் வேரும் கபேநாலை கசநால்லிட்டநாரு… அந்த கபேநாண்ணு தூக்கு கபேநாட்டுக்கே கபேநாயிடுச்சு… அலதயும் எப்பேடிகயநா கேண்டுக்கிட்டு உள்ளை கபேநாய்… ‘என்லன ஏமநாத்தி நீ உயிலர விட முடியுமநா’ன்னு ககேட்டு அந்தப் கபேண்லண பிடிச்சு கவேளிய இழுத்துட்டு வேந்து கவேளிய தள்ளிட்டநாருங்கே… அந்த கபேநாண்ணு அவேமநானத்துலை தவிச்சுப் கபேநாச்சுங்கே…” துலர பேரிதநாபேத்துடன் கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, குணகசகேரன் தநான் நிலனத்தலத விட ககேநாடுலமயநானவேன் என்பேலத அதிர்ச்சியுடன் ககேட்டுக் ககேநாண்டிருந்தநான்.
“என்னகவேநா கபேநாங்கே… அந்த பிள்லளைங்கே இவேர் கிட்ட மநாட்டி சீரழியறைது தநான்னு ஆண்டவேன் விதி… என்ன கசய்யறைது?” என்ற கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, அலத கேவேனிக்கேநாத பீஷ்மநா, தனது சிந்தலனயில் உழன்றக் ககேநாண்கட, அன்லறைய இரவு உணலவே முடித்துக் ககேநாண்டு பேடுத்துக் ககேநாண்டநான். பேழக்கேமில்லைநாத கமத்லதயற்றை கேட்டில்… ஏ.சி. இல்லைநாத அலறை… கவேறம் சத்தத்துடன் ஓடும் ஃகபேன்.. எல்லைநாவேற்லறையும் ஒருமுலறை சுற்றிப் பேநார்லவேலய ஓட்டிவிட்டு பேடுத்துக் ககேநாண்டவேனுக்கு உறைக்கேமும் வேர மறத்தது. அவேனது எண்ணங்கேள் முழுவேதும் ககேநாடிலயச் சுற்றிகய இருக்கே, உறைக்கேம் தழுவே கவேகுகநரம் பிடித்தது. கேநாலலையில் துலர வேநாங்கி வேந்த கபேநான்னம்மநா கேலட இட்லிலய பிட்டு வேநாயில் கபேநாட்டுக் ககேநாண்டு மருத்துவேமலனலய பேநார்லவேயிட்டுவிட்டு, ககேநாடி எங்கேநாவேது இருக்கிறைநாளைநா? என்ற பேநார்த்துக் ககேநாண்கட ஊலரச் சுற்றி வேந்தநான். ஒரு வேயலின் அருககே ககேநாடி மரத்தின் அருககே அமர்ந்திருப்பேலதப் பேநார்த்தவேன், கவேகேமநாகே அவேள் அருககே கசல்லை, அவேலனப் பேநார்த்ததும் எழுந்து நின்றைவேள், அவேலன முலறைத்து, “யநாரு சநார் நீங்கே? எதுக்கு என்லன சுத்தி சுத்தி வேரீங்கே? உங்கேலளை எனக்கு யநாருன்கன கதரியநாது. அப்பேறைம் எதுக்கு என்கிட்கட கபேச முயற்சி கசய்யறீங்கே? உங்கே கவேலலை என்னகவேநா அலதகய பேநார்க்கே கவேண்டியது தநாகன. கபேநாட்கடநா பிடிக்கே வேந்தநா அந்த கவேலலைலய மட்டும் தநான் பேநார்க்கேணும்… ச்கச… இந்த ஊர்லை எனக்கு நிம்மதிகய இல்லை… எதுக்கு தநான் இப்பேடி வேந்து கதநால்லலை கசய்யறைநாங்கேகளைநா?” என்ற கேத்தி அழுதவேலளைப் பேநார்த்த பீஷ்மநா அதிர்ந்து நிற்கே, “என்கிட்கட கபேச முயற்சி கசய்யகவே கசய்யநாதீங்கே… இங்கே இருந்து கபேநாயிடுங்கே. உங்கேலளைப் பேநார்க்கேகவே பிடிக்கேலை… நீங்கே கபேச வேந்தநாகலை எனக்கு கேஷ்டம் தநான்…” கதநாடர்ந்து கபேசியபேடி ஓகவேன்ற அழுதவேலளைப் பேநார்த்தவேன், கவேலலை கசய்பேவேர்கேள் அலனவேரும் அவேலன நிமிர்ந்துப் பேநார்க்கேவும், அங்கிருக்கே கூசி கவேகேமநாகே நகேர்ந்துச் கசல்லை, அழுது ககேநாண்கட ககேநாடி மநாரியின் அருககே கசன்றைநாள்.
6. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் ககேநாடி மநாரியின் கதநாள் சநாயவும் அவேலளைத் திரும்பி முலறைத்தவேன், “என்ன இவே இப்பேடி இருக்கேநா? இந்த கரட்லட கவேஷம் ஊருக்கேநாகேனநாலும், கமல்லை கசநால்லிட்டு நகேர்ந்து கபேநாயிருக்கேலைநாம்லை… இல்லை.. ஒரு கேண் ஜநாலட கேநாட்டி இருந்தநா கூட நநான் விலைகி கபேநாயிருப்கபேகன.. இப்பேடி என்லன யநாகரநா கபேநாறக்கியப் கபேநாலை பேநார்த்து இருக்கே கவேண்டநாம்…” புலைம்பிக் ககேநாண்கட நகேர்ந்து கசன்றைநான். ஆனநாலும் மனம் தநாளைநாமல், “இவேளும் ஒத்துலழச்சநா தநாகன என்னநாலை அவேகளைநாட பிரச்சலனகேலளை சரி கசய்ய முடியும்.. அவேகளைநாட தண்டலன கபேருசு தநான்.. அதுக்கேநாகே என்லன அசிங்கேப்பேடுத்துவேது சரியநா?” நிலனத்துக் ககேநாண்கட மருத்துவேமலனக்குச் கசன்றைவேன், அங்கு கவேலலைகேள் மிகே கவேகேமநாகே நடப்பேலத பேநார்லவேயிட்டுக் ககேநாண்கட, வீட்டிற்குச் கசன்றைவேன், என்ன கசய்வேது என்ற கதரியநாமல் அமர்ந்திருக்கே, சிலைர் உடல்நிலலை சரியில்லைநாமல், மருத்துவே உதவிக்கு வேந்தனர். சுகேநாதநார நிலலையத்திற்கு கவேண்டிய அலனத்து மருந்துகேளும் வேந்து கசர்ந்துவிட, பீஷ்மநாவிற்கு அன்லறைய கபேநாழுது மிகேகவேகேமநாகே கேடந்துச் கசன்றைது. அன்லறைய நநாளின் இறதியில் அடுத்த நநாளில் இருந்து மருத்துவேமலன கசயல்பேட தயநாரநாகே இருந்தது. மருந்துகேள் அந்தந்த இடத்தில் அடுக்கி லவேக்கேப்பேட்டிருக்கே, அந்த மருத்துவேமலனக்கு கதலவேயநான கேட்டில், கடபிள், கசர் கபேநான்றைலவேகேளும் உள்களை இடம் பிடித்துக் ககேநாண்டன. மீண்டும் ஒருமுலறை சுற்றிப் பேநார்த்துவிட்டு, துலர ககேநாண்டு வேந்திருந்த பூட்லட பூட்டிவிட்டு வீட்டிற்கு வேந்தவேனுக்கு சுடச் சுட உணவு தயநாரநாகே இருக்கே, “ஹ்ம்ம்… கரநாம்பே பேநாசம் தநான்..” மனதினில் திட்டிக் ககேநாண்கட, வேயிற்ற பேசியுடன் உண்ண அமர, “சநார்… சுடச் சுட சநாப்பேநாடு சநார்.. அதுவும் வேநாசலன கேமகேமக்குது…” துலர கவேகேமநாகே அவேன் அருககே வேந்து அமரவும், “அது எப்பேடிகயநா துலர… மீதி கநரகமல்லைநாம் நீங்கே என் கேண்ணு முன்னநாலை வேரலலைன்னநாலும், சநாப்பேநாட்டு கநரத்துக்கு என் கேண்ணு முன்னநாலை கேகரக்ட்டநா வேந்துடறீங்கே?” என்ற அவேன் கிண்டலைடிக்கே, துலர அவேலனப் பேநார்த்து முலறைத்தநான்.
“சநார்.. கேநாலலைலை இருந்கத கசநாற தண்ணி கூட ஒழுங்கேநா சநாப்பிடநாம நநான் அங்கே கவேலலை பேநார்த்து இருக்ககேன்.. என்லன கிண்டல் கசய்துக்கிட்டு இருக்கீங்கே…” துலர குலறைப்பேடவும், சிரித்த பீஷ்மநா, “சும்மநா கசநான்கனன்… சநாப்பிடுங்கே துலர… நநாலளையிலை இருந்து நிலறைய கவேலலை இருக்கு…” என்ற கசநால்லைவும், “நீங்கே எப்கபேநா சநார் கஹநாட்டலுக்கு கபேநாய் வேநாங்கிட்டு வேந்தீங்கே… கரநாம்பே நல்லைநா இருக்கு. எந்த கஹநாட்டல் சநார்… ஆனந்த விலைநாசநா?” என்ற ககேட்டுக் ககேநாண்கட சநாப்பேநாட்லட ஒரு லகேப் பேநார்த்தவேன், ‘இல்லை… கமநாகினி…’ என்றை பீஷ்மநாவின் குரலில் சநாதம் வேநாயில் சிக்கிக் ககேநாள்ளை, துலர கபேந்த விழித்தநான். “என்ன கசநால்றீங்கே சநார்? கமநாகினியநா? இன்லனக்குமநா?” பீதியுடன் ககேட்டவேலனப் பேநார்த்து கேண் சிமிட்டியவேன், உணலவே ரசித்து உண்ணத் துவேங்கினநான். துலர இன்னமும் கபேந்த விழித்துக் ககேநாண்டிருப்பேலதப் பேநார்த்தவேன், “என்ன துலர.. சீக்கிரம் சநாப்பிட்டு தூங்கேப் கபேநாங்கே… நநாலளையிலை இருந்து நமக்கு நிலறைய கவேலலை இருக்கு…” என்ற கவேகேமநாகே உண்டு விட்டு, தனது அலறைக்கு கசன்ற உறைங்கேத் துவேங்கினநான். மறநநாள் கபேநாழுது கவேகேமநாகே விடிய, மருத்துவேமலனக்கு கசன்ற தனது இருக்லகேயில் அமர்ந்தவேனுக்கு மதியம் வேலர கநநாயநாளிகேள் வேந்து கபேநாய்க் ககேநாண்டிருக்கே, கநரம் சரியநாகே இருந்தது. வேந்தவேர்கேள் சிலைர் அக்கேம் பேக்கேம் பேநார்த்துவிட்டு, ‘நீங்கே கரநாம்பே நல்லைது கசய்திருக்கீங்கே டநாக்டர் சநார்… எங்கேளுக்கு ஒரு கேநாய்ச்சல்ன்னநா கூட சின்ன டநாக்டர் கிட்டத் தநான் மருந்து வேநாங்கி சநாப்பிடுகவேநாம்…” அவேர்கேள் கசநால்லை, பீஷ்மநா துலரலயக் கிண்டலைநாகேப் பேநார்க்கே, துலர கநளியத் கதநாடங்கே, அவேர்கேகளைநா இருவேரின் பேநார்லவேலயயும் கேண்டு ககேநாள்ளைநாமல், “அவேரு ககேநாடுக்கேறை மருந்துலை ஏகதநா சரியநா கபேநாயிடும்… கபேருசநாச்சுன்னநா கவேளிய கபேநாகே கவேண்டியதநா இருக்கும்… கரநாம்பே கேஷ்டமநா கபேநாகும்… கேநால் உலடஞ்சு… லகே உலடஞ்சு நிலறைய கபேர் அவேதிப் பேட்டு கபேநாயிருக்கேநாங்கே.. விஷம் குடிச்சு இங்கே இருந்து அவ்வேளைவு கதநாலலைவு கபேநாகேறைதுக்குள்ளை நிலறைய உசுரு கபேநாயிருக்கு…’ என்ற கேண்ணீருடன் வேநாழ்த்திவிட்டு கசன்றைவேர்கேளும் அடக்கேம். இத்தலன நநாட்கேள் இல்லைநாத அளைவு இன்ற இந்தப் பேணிலய கதர்ந்கதடுத்த திருப்தி மனதினில் நிலறைக்கே, பேசிலயக் கூட மறைந்து வேந்திருந்தவேர்கேளுக்கு மருத்துவே உதவி கசய்துக் ககேநாண்டிருந்தநான். “டநாக்டர் சநார்… டநாக்டர் சநார்..” கிசுகிசுப்பேநாகே ஒரு குரல் ககேட்கே, பீஷ்மநா ஒரு கநநாயநாளிலயப் பேநார்ப்பேதில் மும்முறைமநாகே இருக்கேவும், அவேன் மீது ஒரு கேநாகிதம் வேந்து விழுந்தது. “யநார் இலதத் தூக்கிப் கபேநாட்டு இருப்பேநா?” கயநாசலனயுடன் சுற்றித் கதடியவேன், அங்கு யநாரும் இல்லைநாதலத கேண்டு, அவேர்கேளுக்கு மருந்துகேலளை ககேநாடுத்து அனுப்பி விட்டு, லகேகேலளைக் கேழுவே, “டநாக்டர் சநார்… டநாக்டர் சநார்…” மீண்டும் கிசு கிசு குரல். “இந்த குரல் ஏற்கேனகவே ககேட்டகதநா..” மனதினில் கயநாசித்துக் ககேநாண்கட, குரல் வேந்த திலசலயத் திரும்பிப் பேநார்த்தவேன், அங்கிருந்த சிறிய அலறையில் இருந்து மலைர் கவேளியில் வேருவேலதப் பேநார்த்து, ஆச்சரியத்தில் கேண் விரிக்கே, “எத்தலன கநரமநா கூப்பிட்டுக்கிட்டு இருக்ககேன்.. நீங்கே என்னடநான்னநா மும்முரமநா கவேலலையிலை மூழ்கிட்டீங்கே?” ஆதங்கேமநாகே ககேட்டவேலளைப் பேநார்த்தவேன், “கபேஷன்ட்ஸ் பேநார்க்கும்கபேநாது எனக்கு சுற்றப் புறைம் எதுவுகம நியநாபேகேம் இருக்கேநாது.. அப்பேடி இருக்கே… யநாகரநா கூப்பிடறைநாங்கேன்னு தநான் இருந்துட்கடன்…” பீஷ்மநா கசநால்லி முடிக்கே, மலைர் அவேலன கேண்ணிலமக்கேநாமல் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநாள். “என்ன அப்பேடி பேநார்க்கேறை?” அவேனது குரலில் கேலலைந்தவேள், கமல்லைப் பேடர்ந்திருந்த கேண்ணீர்த் திலரலய மலறைத்துக் ககேநாண்டு, “சநாப்பிடப் கபேநாங்கே… மணியநாகுது… அப்பேறைம்.. இன்லனக்கு சநாயந்திரம் ஆத்தங்கேலரக்கு வேர முடியுமநா?” என்ற ககேட்டு, அவேன் சம்மதமநாகேத் தலலையலசக்கேவும்,
“சரி… அப்கபேநா நநான் கிளைம்பேகறைன்… நீங்கே கபேநாய் சநாப்பிடுங்கே… இங்கே ஆளுங்கே வேந்துக்கிட்கட தநான் இருப்பேநாங்கே…” என்ற அவேலன தள்ளைநாத குலறையநாகே அனுப்பி லவேத்தவேள், அங்கிருந்து நகேர்ந்தநாள். “சநார்.. நிஜமநா கசநால்லுங்கே… இங்கே உங்கேளுக்கு யநாரு வேந்து சலமச்சு வேச்சிட்டுப் கபேநாறைது?” துலர சந்கதகேத்துடன் ககேட்கே, “இந்த ஊர்லை எனக்கு யநாலரத் கதரியும் துலறை… கமநாகினிப் கபேய் தநான் வேந்து சலமச்சு ககேநாடுத்துட்டு மநாயமநா மறைஞ்சு கபேநாயிடறைநா..” பீஷ்மநா கிண்டலைநாகே கசநால்லிக் ககேநாண்கட நகேர, துலர அவேலன குழப்பேத்துடன் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநான். அவேனிடம் ககேநாடி தநான் வேந்து சலமத்து லவேத்துவிட்டு கபேநாகிறைநாள் என்ற கசநால்லி விடலைநாமநா என்ற நிலனத்துக் ககேநாண்டவேன், ‘அது பிறைகு பிரச்சலன ஆகிவிடும்…’ என்ற நிலனத்துக் ககேநாண்டு, “கதரிஞ்சவேங்கே ஒருத்தங்கே கசய்யறைநாங்கே துலர… அவேங்கேலளை எனக்கு முன்லனகய கதரியும்.. ஆனநா.. இங்கே தநான் பேக்கேத்துலை இருக்கேநாங்கேன்னு எனக்குத் கதரியநாம கபேநாச்சு..” கசநால்லிக் ககேநாண்கட பீஷ்மநா உண்ணத் துவேங்கினநான். “என்னகவேநா சநார்… கசய்யறை கபேநாண்ணு நல்லைநா சலமக்குது. எங்கே அம்மநா கூட இப்பேடி சலமச்சது இல்லை..” என்ற கசநால்லிய துலர.. எதுகவேநா நிலனத்துக் ககேநாண்டு, கதநாண்லடயலடக்கே உண்பேலத நிறத்தினநான். அவேனது முகேத்லதப் பேநார்த்த பீஷ்மநா எதுகவேநா அவேனது மனதிற்குள் கசநாகேம் என்ற நிலனத்துக் ககேநாண்டு, எதுவும் கபேசநாமல் மீண்டும் மருத்துவேமலனக்குச் கசன்றைநான். மநாலலை வேலர அவேனது கவேலலைகேள் சரியநாகே இருக்கே, லகேகேலளை கமகலை தூக்கி கநட்டி முறித்தவேநாகறை மலைர் மநாலலை தன்லன ஆற்றைங்கேலரகயநாரம் வேரச் கசநான்னது நிலனவு வேர, பீஷ்மநா அவேளைது நிலனவுகேளுக்குத் தநாவினநான். முன்தினம் கேநாலலையில் தன்லன அந்த அளைவு கபேசி கநநாகேடித்தவேள், அந்த கநநாகேடித்த பேநாதிப்பு சிறிதும் இன்றி தனக்கு கவேளைநாகவேலளைக்கு சலமத்து லவேத்து, தனது பேசிலய உணர்ந்து சநாப்பிட அலழத்தது அலனத்லதயும் நிலனவு கூர்ந்தவேன், அவேளைது நடவேடிக்லகேகேள் ஒன்றக்ககேநான்ற கதநாடர்பில்லைநாமல் இருப்பேலதக் கேண்டுக் ககேநாண்டநான். அந்த நடவேடிக்லகேகேள் அலனத்தும் வித்யநாசமநாகே இருக்கே, இன்ற எப்பேடியும் அவேளிடம் அலதப் பேற்றி கபேசிவிட கவேண்டும் என்றை எண்ணத்துடன் மருத்துவேமலனயில் இருந்து கிளைம்பினநான். “துலர..” பீஷ்மநா அலழக்கே, துலர அவேன் முன்பு வேந்து நிற்கே, “துலர… இன்னும் யநாரநாவேது இருக்கேநாங்கேளைநா? இன்லனக்கு மட்டுகம நிலறைய கபேர் வேந்தநா மநாதிரி இருக்ககே..” பீஷ்மநா ககேட்கேவும், துலர புன்னலகேத்தநான். “அது ஒண்ணுமில்லை டநாக்டர் சநார்.. பேநாதி கபேரு உள்ளை இருக்கேறை கநநாலய எல்லைநாம் இப்கபேநா ககேநாண்டு வேந்து கேநாட்டிட்டு கபேநாறைதுக்கு கேநாரணம்.. புதுசநா வேந்திருக்கேறை டநாக்டர் கூட கபேசிப் பேழகி எப்பேடி இருக்கேநாருன்னு பேநார்க்கேத் தநான். இன்னும் ஒரு கரண்டு நநாலளைக்கு இப்பேடி கூட்டம் கேலலை கேட்டும் சநார்… அப்பேறைம் எங்கே இருக்கேநாங்கேன்னு நநாம தநான் கதடிப் கபேநாகேணும்…” என்ற கிண்டலைடித்தவேன், “நீங்கே வீட்டுக்குப் கபேநாறைதுன்னநா கபேநாங்கே சநார்… யநாரநாவேது வேந்தநா நநான் கூப்பிடகறைன்…” என்ற கசநான்னவேலனப் பேநார்த்து பேதிலுக்கு புன்னலகேத்தவேன், “நநான் குளிச்சிட்டு ககேநாஞ்சம் கவேளிய கபேநாயிட்டு வேகரன்… கபேநாட்கடநா பிடிக்கே வேநானம் கரநாம்பே அழகேநா இருக்கு…” என்ற கசநால்லிவிட்டு, கேடகேடகவேன குளித்து கிளைம்பித் தயநாரநாகே, கமலும் ஒருவேர் பீஷ்மநாலவேத் கதடி வேந்திருந்தநார். அலனத்லதயும் முடித்துவிட்டு, கிளைம்பி குளைக்கேலரக்குச் கசன்றைவேனுக்கு, அங்கு ஒரு பேநாலறையின் மலறைவில் வேந்து ஏற்கேனகவே அவேனுக்கேநாகே கேநாத்திருந்த மலைர் கதன்பேட, பீஷ்மநா ஆச்சரியத்துடன் அவேளைருகில் கவேகேமநாகேச் கசன்றைநான். “என்ன ககேநாடி… வேந்து கரநாம்பே கநரமநாச்சநா?” என்ற ககேட்டுக் ககேநாண்கட அங்கிருந்த சிற பேநாலறை மீது அமர்ந்தவேன், அவேளைது முகேத்லதப் பேநார்க்கே,
“ஹ்ம்ம்.. ஆமநா டநாக்டர் சநார். உங்கேகிட்ட நிலறைய விஷயங்கேள் கபேச இருக்கு. என்னநாலை கரநாம்பே கநரம் இங்கே உட்கேநார்ந்துகிட்டு இருக்கே முடியநாது. நநான் கசநால்லை கவேண்டியலத கசநால்லிடகறைன்…” மூச்சு விடநாமல் கபேசியவேலளை இலட கவேட்டியவேன், “நநானும் ககேட்கே கவேண்டியது நிலறைய இருக்கு…” பீஷ்மநா பேட்கடன்ற கேடுலமயுடன் கசநால்லி முடிக்கே, மலைர் அவேன் முகேத்லத அதிர்ச்சியுடன் பேநார்த்தநாள். “நநான் ஒரு விஷயம் கசநால்லிடகறைன் ககேநாடி… எனக்கு உன்லன கரநாம்பே பிடிக்கும். ஏன் எதுக்கு எப்பேடி… இந்த மூணு ககேள்விக்கும் என்கிட்ட பேதில் இல்லை.. ஆனநா.. பிடிக்கும்… உன்லன கபேரிய ககேநாவில்லை பேநார்த்த நநாள் முதலைநா… ஏகதநா ஒரு விதத்துலை என்லன நீ டிஸ்டர்ப் பேண்ணி இருக்கே. அது தநான் உண்லம. சிலை சமயம் உன்லன எங்கே பேநார்க்கேறைதுன்னு கயநாசிச்சதுண்டு… ஒரு தடவே நீ வேந்த திங்கேட்கிழலமலய நியநாபேகேம் வேச்சிக்கிட்டு, ஒருகவேலளை அகத கிழலம நீ வேருவிகயநான்னு ஒரு ஆலசயிலை கேநாலலையிலை இருந்து சநாயந்திரம் வேலர நநான் உட்கேநார்ந்துட்டு வேந்கதன்… இப்பேடி நிலறைய நநான் உன்னநாலை டிஸ்டர்ப் ஆனதுனநாலை தநான் உனக்கு என்ன பிரச்சலனன்னு கதரிஞ்சுக்கே இன்னமும் உன் பின்னநாடி வேகரன் புரியுதநா?” என்ற அழுத்தத்துடன் கூறியவேன், “இப்கபேநா கசநால்லு ககேநாடி.. அன்னிக்கு நீ யநார் கேநார்லை ஏறி கபேநான? ககேநாஞ்சம் சண்லடப் கபேநாட்டுட்டு ஏறிப் கபேநானது கபேநாலை இருந்தகத…” என்றைவேலன அதிர்ச்சியுடன் விழிகேள் கதறிக்கே பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தவேள், அவேன் இப்கபேநாழுது ககேட்ட ககேள்விக்கு மட்டும் பேதிலைநாகே, ‘அய்யநா…’ என்றை கசநாற்கேலளை உதிர்த்தவேளைது சநாந்தமநான முகேம் மநாறி ககேநாபேம் ககேநாப்பேளிக்கேத் கதநாடங்கியது. “அவேன் கேநார்லையநா? உன்லன அந்தப் பேநாடு பேடுத்தறைநான்.. அவேன் கேநார்லை ஏன் ஏறின?” குழப்பேத்துடன் ககேட்டவேன், அலத பேநாதியிகலைகய விடுத்து, “அகதல்லைநாம் சரி… அகதன்னநா எப்கபேநா நநானநா உன்கிட்ட கபேச வேந்தநாலும், என்லன ஊர் முன்னநாலை அவேமநானப்பேடுத்தறை… கநத்து கேநாலலையிலை நீ ஏன் அழுதுட்டு இருக்கேன்னு தநாகன ககேட்கே வேந்கதன்… அதுக்கு எதுக்கு அப்பேடி கேத்தி கபேசிட்டு கபேநாறை? எனக்கு கரநாம்பே அசிங்கேமநா கபேநாச்சு. இன்கனநாரு தடவே இப்பேடி கசய்தன்னு லவே.. கபேநாடின்னு கபேநாய்கிட்கட இருப்கபேன்.. நீயநாச்சு… உங்கே அய்யநாவேநாச்சு…” பீஷ்மநா ககேநாபேத்துடன் கசநால்லைவும், மலைர் அவேலனகய கவேறித்துக் ககேநாண்டிருந்தநாள். “என்ன கபேசநாம இருக்கே? எனக்கு இப்கபேநா பேதில் கசநால்லு. நீயநா வேந்து கபேசி… விலளையநாடி சலமச்சு வேச்சிட்டுப் கபேநானநா ஒண்ணும் இல்லை… நநான் உன்கிட்ட கபேசினநா மட்டும் உனக்கு பிரச்சலனயநா?” மனதில் கேனன்றக் ககேநாண்டிருந்தலவேகேலளை அவேன் ககேட்டு முடிக்கேவும், மலைர் அலமதியநாகே தலலைகேவிழ்ந்தநாள். “பேதில் கசநால்லு ககேநாடி…” பீஷ்மநா வேலியுறத்தவும், “அது.. உங்கேளுக்கு என்லன அந்த அய்யநா விலலைக்கு வேநாங்கிட்டநான்னு கதரியும் தநாகன.. அந்த சநாக்லகே வேச்சிக்கிட்டு அடிக்கேடி என்லன வீட்டுக்கு வேந்து கதநால்லலை பேண்ணுவேநான். அதனநாலை ஊருக்குள்ளை என்லனப் பேத்தி தப்பேநான ஒரு கபேச்சும் இருக்கு. சிலை கபேர் என்லனத் தப்பேநா கூட கூப்பிடுவேநாங்கே. அதநான் உங்கேலளை அப்பேடி கபேச கவேண்டியதநா கபேநாச்சு. உங்கேகிட்ட கபேசி.. அது இன்னும் கமநாசமநான கபேச்சுக்கு வேழி வேகுக்கேப் கபேநாகுதுன்னு பேயம் தநான்.. ஒரு பேதட்டம்..” கேண்ணீருடன் கசநான்னவேலளைப் பேநார்த்தவேனுக்கு பேரிதநாபேகம கமகலைநாங்கியது. “உன்லன இங்கேப் என்கூட கபேசறைலதப் பேநார்த்தநா யநாரும் எதுவும் கசநால்லை மநாட்டநாங்கேளைநா?” ககேட்டவேலன உற்ற கநநாக்கியவேள், “இந்த இடத்துக்கு யநாரும் வேர மநாட்டநாங்கே. இந்த இடத்துலை கபேய் நடமநாட்டம் இருக்கும்ன்னு இங்கே பேரவேலைநா ஒரு கபேச்சு இருக்கு. அதுவும் இந்தக் கேலரயிலை…” ககேநாடி கசநால்லைவும், பீஷ்மநா புன்னலகேயுடன் சுற்றி முற்றி பேநார்க்கே, “உங்கேளுக்கு பேயம் இல்லலையநா?” மலைர் மீண்டும் ககேட்கே, இல்லலை என்ற தலலையலசத்தவேன், “அப்பேடி ஒண்ணு இருக்கேறைலத நம்பேநாதவேன் நநான்… சரி அலத விடு.. இப்கபேநா என்கனநாட ககேள்விக்கு பேதில் கசநால்லு.. எனக்கு எதுக்கேநாகே எல்லைநாம் பேநார்த்துப் பேநார்த்து கசய்யறை? உனக்கு என்லன பிடிச்சிருக்கேநா?” பீஷ்மநா தனது முதல் உலரயநாடலில் வேந்து நிற்கே, மலைர் திலகேத்து அவேன் முகேத்லதப் பேநார்த்தநாள். “எதுக்கு இப்கபேநா இப்பேடி பேநார்க்கேறை?”
“ஒண்ணும் இல்லை… நநான் என்ன நிலலைலமயிலை இருக்ககேன். நீங்கே எலதப் பேத்தி கபேசறீங்கே?” விரக்தியநாகேக் ககேட்டவேள், “அந்த அய்யநா ஒருவேழி ஆகேறை வேலர என்னநாலை எலதயும் கயநாசிக்கே முடியநாது. அதுவேலர என் மனசுலை கவேறை எந்த விஷயத்துக்கும் இடமில்லை…” என்ற கசநான்னவேலளை பீஷ்மநா பேநார்த்துக் ககேநாண்கட இருக்கே, “நீங்கே இங்கே வேந்தது எனக்கு கரநாம்பே சந்கதநாஷமநா இருக்கு. என்னகவேநா எனக்கு கபேரிய பேலைகம வேந்தது கபேநாலை.. நீங்கே பேஸ்லை இருந்து இறைங்கி வேந்தலத பேநார்த்த கபேநாகத எனக்கு எப்பேடி இருந்துச்சு கதரியுமநா?” என்ற ககேட்டவேளின் தலலைலயக் ககேநாத அவேன் லகேலய உயர்த்த, “கவேண்டநாம்… நீங்கே இப்கபேநா இருக்கேறை இடத்துலை இருக்கேறைது தநான் நம்ம கரண்டு கபேருக்குகம நல்லைது… தள்ளி நின்கன கபேசுங்கே..” எச்சரிக்லகே குரலில் கசநான்னவேலளை ஒரு சிலை வினநாடிகேள் கவேறித்துப் பேநார்த்தவேன், லகேகேலளை இறைக்கிக் ககேநாண்டு, “அந்த குணகசகேரனுக்கு நநான் ஒரு வேழி கசய்யகறைன்… சரி வேநா… கபேசிட்கட கபேநாகேலைநாம்…” என்ற அவேன் முன்கன நடக்கே, அவேலனத் கதநாடர்ந்து கசன்றைவேலளைத் திரும்பிப் பேநார்த்து, “நீ எங்கே சலமக்கே கேத்துக்கிட்ட? உன் சலமயல் கரநாம்பே நல்லைநா இருக்கு…” எனவும், மலைர் அவேலனப் பேநார்த்து புன்னலகேத்தநாள். “எங்கே அம்மநா கரநாம்பே நல்லைநா சலமப்பேநாங்கே… எங்கேலளைக் கேநாப்பேநாத்த அவேங்கே இங்கே இட்லிக் கேலட நடத்தினநாங்கே… எங்கே அம்மநா இட்லி இந்த ஊர்லை பேலைகபேருக்கு பிடிக்கும்…” என்ற கசநால்லி கபேருமூச்லச கவேளியிட்டவேள், “ஆனநா.. இனிகம நநான் வேந்து சலமச்சு லவேக்கே முடியநாது. உங்கேளுக்கு நநான் ஒரு ஏற்பேநாடு கசய்யகறைன். மநாரியக்கேநாலவே தினமும் வேந்து கசய்யச் கசநால்கறைன். அவேங்கேளும் வேலகே வேலகேயநா நல்லைநா கசய்வேநாங்கே..” மலைர் கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, “என்னது? நீ வேர மநாட்டியநா? எனக்கு உன் சலமயல் பிடிச்சிருக்ககே..” பீஷ்மநா இழுக்கேவும், “அதநான் வேர முடியநாதுன்னு கசநால்கறைகன டநாக்டர் சநார்.. நீங்கே அவேங்கே சலமயலலை சநாப்பிட்டு பேநார்த்துட்டு கசநால்லுங்கே… இப்கபேநா இந்த கபேச்சு கபேநாதும்… நீங்கே உங்கேலளைப் பேத்தி கசநால்லுங்கே…” மலைர் கபேச்லச திலச திருப்பே, “என் கபேரு பீஷ்மநா… நநான் ஒரு டநாக்டர்…” பீஷ்மநா கதநாடங்கேவும், “டநாக்டர் சநார்…” சிரித்த மலைலர கேண்ணிலமக்கேநாமல் பேநார்த்தவேன், “வேநாவ்…” என்ற மனதினில் நிலனத்துக் ககேநாண்டு, கமலும் அவேள் வேநாய் விட்டு சிரிக்கே, தனக்குத் கதரிந்த கஜநாக்குகேலளை கசநால்லிக் ககேநாண்கட வேந்தநான். சிறிது கநரம் வேலர, அந்த ஆற்றைங்கேலர முடியும் வேலர, சிரிப்புச் சத்தம் கதநாடர்ந்துக் ககேநாண்டிருக்கே, “என்ன சிரிக்கே மநாட்கடங்கிறை… இரு உனக்கு கவேறை கஜநாக் கசநால்கறைன்…” என்ற கபேசிக் ககேநாண்கட ஊருக்குள் நுலழயும் கநரம், சிலைர் அவேலன வித்தியநாசமநாகேத் திரும்பிப் பேநார்த்தலத உணர்ந்து, “என்ன ககேநாடி… உன் சத்தத்லதகய கேநாணும்…” என்ற ககேட்டுக் ககேநாண்கட திரும்பிப் பேநார்த்தவேன், அவேள் இருந்த இடம் கவேற்றிடமநாகே இருக்கேவும், “இவே எப்கபேநா கேநாணநாம கபேநானநா? கசநால்லைநாம ககேநாள்ளைநாம எங்கே கபேநானநா? ஒருகவேலளை நம்மகிட்ட கபேசினலத பேநார்த்து குணகசகேரன் அவேலளை சத்தம் இல்லைநாம தூக்கிட்டநாகனநா?” கபேசிக் ககேநாண்கட வேந்தவேள் கேநாணநாமல் கபேநாகேவும், பீஷ்மநா குழம்பிப் கபேநாய் நின்றைநான்.
7. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் “எங்கே கபேநானநா இந்த ககேநாடி? என்ன இது திடீர் திடீர்னு கேநாணநாம கபேநாறைநா? ஒருகவேலளை அந்த குணநா வேந்திருப்பேநாகனநா? அதநான் கசநால்லைநாம ககேநாள்ளைநாம கேநாணநாம கபேநாயிட்டநாகளைநா? இல்லை கவேறை ஏதநாவேதநா?” குழம்பிய
நிலலையில் அவேன் நடுவீதியில் நின்றைபேடி சுற்றி முற்றித் கதட, அந்தகநரம் மரக்கிலளை ஒன்ற கவேகேமநாகே கீகழ விழ பேதறி விலைகியவேன், அந்த மரத்லத ஆரநாய, அதில் ஒரு குரங்கு கதநாற்றிக் ககேநாண்டு கதநாங்கியது. “ஸ்சப்பேநா… ககேநாஞ்ச கநரத்துலை எனக்கு மூச்கச நின்னு கபேநாச்சு. கபேய் வேந்து கபேநாறை இடம்ன்னு அந்த ககேநாடி கசநான்னது எந்த அளைவு என் மனசுலை ஏறி இருக்கு? ஹ்ம்ம்…” என்ற கபேருமூச்சு விட்ட பேடி அங்கிருந்து நகேர்ந்தவேன் எதிரில் வேந்த ககேநாடிலயப் பேநார்த்து நிம்மதியுடன் புருவேம் உயர்த்த, ககேநாடியின் பேநார்லவேயும் ஒரு சிலை வினநாடிகேள் அவேலன கநரநாகே கேண்டுவிட்டு தநாழ, ஒரு புன்னலகேயுடன் தனது வீட்டிற்குச் கசன்றைநான். அங்கு ஒரு சிறவேன் அடிப்பேட்ட நிலலையில் அவேனுக்கேநாகே கேநாத்திருக்கே, அலதக் கேண்டு கவேகேமநாகே ஓடியவேன், அவேனுக்கு முதலுதவி கசய்து அனுப்பி விட்டு, தனது மடிக் கேணினியுடன் அமர, வேநாயிலில் இருந்து ‘சநார்’ என்றை குரல் ககேட்கே, கமல்லை எழுந்து வேநாயிலுக்குச் கசன்ற எட்டிப்பேநார்த்தநான். வேநாயிலில் ஒரு கபேண்மணி நின்றிருக்கே, “உங்கேளுக்கு என்னங்கே பேண்ணுது?” என்றை ககேள்விலய அடுத்து, “ஒரு நிமிஷம் இருங்கே… நநான் ஸ்கடத் எடுத்துட்டு வேந்துடகறைன்…” என்ற திரும்பியவேலன, “அய்யநா…” என்றை தீனக் குரல் கதக்கியது. “என்னநாச்சுங்கே? கரநாம்பே முடியலலையநா?” அவேன் ககேட்கேவும், ‘இல்லலை’ என்றைபேடி லகேகயடுத்து கும்பிட, பீஷ்மநா குழப்பேத்துடன் நின்றைநான். “என்னங்கே? என்ன ஆச்சு?” அவேன் ககேட்கேவும், “உங்கேளுக்கு சலமயல் கசய்து ககேநாண்டு வேந்திருக்ககேன் டநாக்டர்.. எங்கே ககேநாடிலய நீங்கே தநான் கேநாப்பேநாத்த கபேநாறீங்கே.. எனக்கு கவேறை எப்பேடி என் நன்றிலய கசநால்றைதுன்னு கதரியலை… அதுக்குத் தநான். நீங்கே நல்லைநா இருக்கேணும் டநாக்டர்..” என்ற வேநாழ்த்திவிட்டு, லகேயில் இருந்த டிபேன் ககேரியலர அவேனிடம் நீட்ட, பீஷ்மநா கபேச்சற்ற நின்றைநான். அவேன் கசயலிழந்து நிற்பேலதப் பேநார்த்து, “ம.. ம.. ககேநாடி நீங்கே கபேசினலத எல்லைநாம் கசநான்னநா.. அதனநாலை தநான் இந்த நன்றி… அவேலளை எப்பேடியநாவேது கேநாப்பேநாத்துங்கே தம்பி.. அவே கரநாம்பே நல்லை கபேநாண்ணு.. ஊர்லை கபேசறைது கபேநாலை எல்லைநாம் இல்லை. கரநாம்பே கேஷ்ட்டப்பேடறைநா தம்பி. நீங்கே தநான் அவேளுக்கு ஒரு வேநாழ்க்லகே ககேநாடுக்கேணும்…” என்றைபேடி நின்றைவேலரப் பேநார்த்தவேன் மனதினில், “அடிப்பேநாவி… இதுக்குத் தநான் அவ்வேளைவு அவேசரமநா கேநாணநாம கபேநானநாளைநா? ஆனநாலும் இந்த ககேநாடி கரநாம்பே கவேகேமநா தநான் கவேலலை கசய்யறைநா?” என்ற நிலனத்து சிரித்துக் ககேநாண்டவேன், “நன்றி எல்லைநாம் எதுக்குங்கே? அவேலளை எனக்கு பேநார்த்த முதல் பேநார்லவேயிலலைகய கரநாம்பே பிடிச்சுப் கபேநாச்சு.. அவேலளை கேநாப்பேநாத்த தநான் அந்த சிவேகன என்லன இங்கே அனுப்பி இருக்கேறைதநா நநான் நம்பேகறைன். அவேலளை கேநாப்பேநாத்தநாம நநான் இங்கே இருந்து கபேநாகே மநாட்கடன். அது நிச்சயம். இனிகமலும் அந்த அய்யநாவேநாலை அவேளுக்கு எந்த துன்பேமும் வேர விட மநாட்கடன். அதுவும் நிச்சயம்.. நீங்கே கேவேலலைப்பேடநாதீங்கே..” ஆறதலைநாகே கசநான்னவேலனப் பேநார்த்த மநாரியின் கேண்கேள் உலடப்கபேடுக்கேத் கதநாடங்கியது. “ககேநாடிலய லகே விட்டுடநாதீங்கே தம்பி. அந்தப் பிள்லளை பேநாவேம்…” ககேவிக் ககேநாண்கட கசநான்னவேர், அதற்கு கமல் நிற்கே முடியநாமல், டிபேன் பேநாக்லச திண்லணயில் லவேத்துவிட்டு அங்கிருந்து விலைகிச் கசல்லை, மநாரி ககேநாடியின் மீது லவேத்திருக்கும் பேநாசம் பீஷ்மநாவிற்கு புரிய, அவேலர நிலனத்து ஆறதலுடன், உணலவே எடுத்துக் ககேநாண்டு கசன்றைநான். மறநநாலளைய கபேநாழுதும் மநாரிகய நன்றிக்கேடன் பேட்டவேர் கபேநாலை அவேனுக்கு உணலவே ககேநாண்டு வேந்து ககேநாடுக்கேத் கதநாடங்கே, ககேநாடிக்கும் அவேருக்கும் என்ன சம்பேந்தம் இருக்கேக் கூடும் என்ற கயநாசிக்கேத் கதநாடங்கிய கவேலளையில், ககேநாடி தீக் கேநாயங்கேளுடன் அவேனது மருத்துவேமலனக்கு வேந்து நின்றைநாள். அவேலளைப் பேநார்த்து அதிர்ந்தவேன், “ககேநாடி… என்ன இது லகே எல்லைநாம் கேநாயம்? எப்பேடி ஆச்சு?” பேதட்டமநாகேக் ககேட்கே, ககேநாடிகயநா அவேலனப் கபேந்த கபேந்த விழித்துப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநாள். “என்ன ககேநாடி? எதுக்கு இப்பேடி பேநார்க்கேறை?” அவேளிடம் ககேட்டுக் ககேநாண்கட, லகேலய சுத்தம் கசய்து மருந்திட,
“நநான் கசய்த பேநாவேத்துக்கேநான விலலை தநான் இது..” விரக்தியின் உச்சத்தில் கசநான்னவேளின் கேண்கணநாடு கேண் கநநாக்கே முயன்றைவேன், அது முடியநாமல், அவேளைது முகேத்லதப் பேநார்க்கே, ககேநாடி அவேனது பேநார்லவே உணர்ந்து கமலும் தலலைலய குனிந்துக் ககேநாண்டநாள். “என்ன பேநாவேம் கசய்தன்னு நநான் கதரிஞ்சிக்கேலைநாமநா?” “ஹ்ம்ம்.. கபேண்ணநா பிறைந்தகத பேநாவேம்.. இதுலை தனியநா கவேறை நநான் பேநாவேம் கசய்யணுமநா?” ககேட்டவேளின் லகேலய பிடித்துக் ககேநாண்டவேன், எதுகவேநா மனதினில் கநருட, கபேசத் கதநான்றைநாமல் அமர்ந்திருக்கே, “மருந்து கபேநாட்டுட்டீங்கேன்னநா என் லகேலய விடுங்கே ப்ளீஸ்.. நநான் கபேநாய் கசநாற சலமக்கேணும். இல்லை எங்கே அப்பேநா வேந்து சத்தம் கபேநாடுவேநாங்கே..” என்ற அவேள் கசநால்லைவும், மருந்திட்டு கேட்டு கபேநாட்டவேன், வேலைது லகே என்பேதநால் புண் அதற்கு கமலும் கமநாசமநாகேநாமல் இருப்பேதற்கேநாகே, ‘ஒரு டிடி கபேநாடகறைன்..’ என்றைபேடி ஊசிலய லகேயில் எடுக்கே, “ஊசியநா… லஹகயநா கவேணநாம் டநாக்டர்.. எனக்கு ஊசின்னநாகலை பேயம்.. எனக்கு கவேண்டநாம்… ப்ளீஸ்.. ப்ளீஸ்…” ககேநாடி ககேஞ்சத் துவேங்கே, பீஷ்மநா ஊசிலய லகேயில் லவேத்துக் ககேநாண்டு அவேலளைகய சிரிப்புடன் பேநார்த்துக் ககேநாண்டு நின்றைநான். “டநாக்டர் சநார்.. கசநான்னநாக் ககேளுங்கே.. ஊசிலய மட்டும் கபேநாட்டீங்கேன்னநா நநான் நல்லைநா கேத்திடுகவேன்… அப்பேறைம் உங்கேளுக்குத் தநான் அவேமநானம்… விட்ருங்கே..” சுட்டுவிரல் நீட்டி மிரட்டியவேலளை அவேன் ஆழ்ந்து கநநாக்கே, அதற்கு கமல் அலமதியநாவேது ககேநாடியின் முலறையநாகே மநாறை, அவேலளை கநருங்கி ஊசி கபேநாட்டவேன், அவேள் அலமதியநாகே இருக்கேவும், “கவேளிய கபேநாய் என்ன கவேணநா கேத்தி கூப்பேநாடு கபேநாடு… என்ன நடக்குதுன்னு நநானும் பேநார்க்கேகறைன்..” அவேளைது கேநாகதநாரம் சுருண்டிருந்த கூந்தலலை ஊதியவேன், அருகில் இருந்த வேநாஷ்கபேசினில் லகேகேலளைக் கேழுவே, ககேநாடி கவேகேமநாகே அங்கிருந்து கவேளிகயறினநாள். அவேள் கபேநாவேலதப் பேநார்த்தவேன், “லஹகயநா… நிஜமநாகவே கவேளிய கபேநாய் கேத்தி கூப்பேநாட்டு கபேநாடுவேநாகளைநா?” என்ற எண்ணமிட, அதற்கு அவேசியம் இல்லலை என்பேது கபேநாலை கவேளியில் எந்த அரவேமும் இல்லைநாமல் கபேநாகே, பீஷ்மநா கபேருமூச்சுடன் தனது கவேலலைலயத் கதநாடர்ந்தநான். மநாலலை வேலர மருத்துவேமலனயில் இருந்தவேன், அக்கேம் பேக்கேம் ஊர்கேளில் இருந்தும் வேந்து மருத்துவே உதவிலய நநாடியவேர்கேளுக்கு உதவி கசய்து முடித்து, கசநாம்பேலைநாகே அமர்ந்தநான். “சநார்… வீட்டுக்குப் கபேநாகேலலைங்கேளைநா? ஊலரச் சுத்திப் பேநார்க்கே கபேநாலலையநா?” என்றை ககேள்விகேளுடன் துலர வேந்து ககேட்கே, “இல்லை துலர.. கரநாம்பே டயர்ட்டநா இருக்கு.. ககேநாஞ்சம் பேடுத்தநா கதவேலைநாம் கபேநாலை இருக்கு…” கசநார்ந்த நிலலையில் கூறியவேலனப் பேநார்த்த துலரக்கு கேவேலலை எழ, “உடம்புக்கு முடியலலைங்கேளைநா?” பேதட்டமநாகேக் ககேட்கே, “ஹ்ம்ம்.. பீவேர் வேரும் கபேநாலை இருக்கு… ஒரு மநாத்திலர கபேநாட்டு பேடுத்தநா சரியநா இருக்கும். எனக்கு ஒரு கஹல்ப் பேண்ணுங்கேகளைன்.. மநாரியக்கேநா வீட்டுலை கபேநாய் லநட்டுக்கு இட்லி கபேநாலை இருந்தநா கபேநாதும்ன்னு ககேநாஞ்சம் கசநால்லைச் கசநான்கனன்னு கசநால்லிடறீங்கேளைநா? அவேங்கே கவேறை ஏதநாவேது கசய்து எடுத்துட்டு வேரப் கபேநாறைநாங்கே..” என்ற கூறிக் ககேநாண்கட, வீட்லட கநநாக்கி நடந்தவேலனப் பேநார்த்த துலர, அவேன் கசநால்வேலதச் கசய்ய அங்கிருந்து அகேன்றைநான். மனம் பீஷ்மநாவிற்கேநாகே வேருத்தப்பேட்டநாலும், உள்ளூர, “ஓ.. மநாரியக்கேநா தநான் சலமயல் கசய்து லவேக்குதநா? நநான் நிஜமநாகவே கமநாகினி தநான் கசய்யுகதநான்னு பேயந்கத இல்லை கபேநாயிட்கடன். நல்லைநா பீதிலயக் கிளைப்பிட்டு இருக்கேநாங்கேப்பேநா…” மனதினில் ஆசுவேநாசமநாகே எண்ணிக் ககேநாண்டு, மநாரியின் வீட்லட கநருங்கிய கவேலளையில், ககேநாடியின் வீட்லட கநநாக்கி குணகசகேரன் கசல்வேது கதரிய, துலர பேதட்டமநாகே எண்ணினநான். “இன்லனக்கு என்ன பிரச்சலன பேண்ணப் கபேநாறைநாகரநா கதரியலலைகய… சீக்கிரம் இந்த விஷயத்லத டநாக்டர் சநார்s கிட்ட கசநால்லைணும்..” மனதினில் எண்ணிக் ககேநாண்டு மநாரியின் வீட்லட கநருங்கியவேன், பீஷ்மநா கசநான்னலத கவேகே கவேகேமநாகே கசநால்லிவிட்டு, பீஷ்மநாலவேத் கதடி வேந்தநான்.
அப்கபேநாழுது தநான் குளித்துவிட்டு வேந்த பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்த துலர, “சநார்.. பேச்லசத் தண்ணியிலையநா குளிச்சீங்கே? உடம்பு சரியில்லலைன்னு கசநால்லிட்டு இப்பேடி கசய்யறீங்கேகளை?” என்ற வேருத்தப்பேட, “கவேந்நீர் கபேநாட்டுக் ககேநாடுக்கே எனக்கு மலனவி இருக்கேநாளைநா என்ன? இருக்கேறை உடம்பு வேலியிலை எனக்கு எதுவுகம கசய்ய முடியலை துலர.. அதநான் பேரவேநால்லைன்னு பேச்சத்தண்ணியிகலைகய நநான் குளிச்சிட்டு வேந்துட்கடன்..” என்றைவேன், தநாகன அங்கிருந்த பேநாலலை எடுத்து கேநாய்ச்சி குடித்துவிட்டு கசரில் அமரவும், துலர சிறிது பேதட்டமநாகே நின்றைநான். “என்னநாச்சு துலர? என்னகவேநா பேதட்டமநா இருக்கேறைது கபேநாலை இருக்கீங்கே?” பீஷ்மநா ககேட்டது தநான் தநாமதம், “சநார்.. உங்கேலளை அந்தப் கபேநாண்ணு அசிங்கேப்பேடுத்தி இருக்கேலைநாம். ஆனநா எனக்கு என்னகவேநா அய்யநா உங்கே கிட்ட ககேநாஞ்சம் அடங்கேறைது கபேநாலை இருக்குங்கே. அதனநாலை கசநால்கறைன்… அய்யநா ககேநாடி வீட்லட கநநாக்கி கபேநாறைலத பேநார்த்கதன். என்னகவேநா அதநான் பேதட்டமநா இருக்கு.” தனது பேதட்டத்திற்கேநான கேநாரணத்லத அவேன் விளைக்கேவும், கநநாடியும் தநாமதிக்கேநாமல் பீஷ்மநா கிளைம்பினநான். “சநார்.. ககேநாஞ்சம் பேநார்த்து சூதநானமநா கபேசுங்கே..” துலர கசநால்லைவும், ஒரு சிற தலலையலசப்புடன் பீஷ்மநா துலரயுடன் ககேநாடியின் வீட்லட கநநாக்கிச் கசன்றைநான். “ககேநாடி… ஏய் ககேநாடி.. அங்கே உள்ளைநார உட்கேநார்ந்து என்ன கசய்துகிட்டு இருக்கே?” குணநாவின் குரலில், ஊகர கவேடிக்லகேப் பேநார்க்கே அங்கு கூடி இருக்கே, ககேநாடி வீட்டினுள்களை அழுலகேயுடன் அமர்ந்திருந்தநாள். “ககேநாடி… ஏய் கேழுத… அய்யநா கூப்பிடுறைநாங்கே இல்லை.. உள்ளைநார என்னத்லத கசய்துட்டு இருக்கே? கேட்டிக்கேப் கபேநாறை புருஷன் வேந்து கூப்பிடறைநாரு.. அவேருக்கு மருவேநாதி இல்லை..” கூடகவே ககேநாடியின் தந்லதயின் குரல். “நல்லைகவேலளை இவேனுக்கு கரண்டு கபேநாண்ணுங்கேகளைநாட அந்த கேடவுள் நிறத்துச்சு.. இல்லை.. இந்த அய்யநா எல்லைநா கபேநாண்லணயும் கேட்டிக்கிட்டு தநான் மறகவேலலை பேநார்ப்பேநாங்கே..” என்றை முணுமுணுப்புகேலளைத் தநாண்டிக் ககேநாண்டு பீஷ்மநா முன்னநால் வேந்தநான். அதற்குள் ஆகவேசமநாகே உள்களை நுலழந்த குணநா ககேநாடியின் முடிலயப் பிடித்து தர தரகவேன்ற இழுத்துக் ககேநாண்டு வேர, ஊர் மக்கேள் அவேள் மீது பேரிதநாபேப் பேநார்லவேலய வீசியது. ஒரு கேசந்த பேநார்லவேலய அவேர்கேள் மீது வீசிக் ககேநாண்கட குணநாவின் முன் நின்றை பீஷ்மநா, “அவே கமலை இருந்து லகேலய எடு..” என்ற உறம, குணநா அவேலன ஏளைனமநாகேப் பேநார்த்தநான். “அவே கமலை இருந்து லகேலய எடுன்னு கசநால்லிட்டு இருக்ககேன்.. ஒரு கபேண்லண இப்பேடி நடத்தறைது கரநாம்பே தப்பு. அதுவும் அவே சம்மதம் இல்லைன்னு கசநால்லைநாம கசநால்லும்கபேநாது நீங்கே இப்பேடி நடந்துக்கேறைது கரநாம்பே கரநாம்பேத் தப்பு..” கபேநாறலம அலனத்லதயும் இழுத்து பிடித்துக் ககேநாண்டு பீஷ்மநா கசநால்லை, குணநா ககேநாடியின் சிலகேயில் இருந்த லகேலய கமலும் இறகே பிடிக்கே, ககேநாடி வேலியநால் துடித்தநாள். அவேள் துடிப்பேலத பேநார்த்த பீஷ்மநாவின் ககேநாபேம் கேலரலயக்கேடக்கே, “ஏய்.. அவேலளை விடு…” என்ற உறமினநான். பீஷ்மநா தனக்கு சநாதகேமநாகேப் கபேசுவேலதப் பேநார்த்த ககேநாடி அந்த வேலியிலும் அவேனது முகேத்லதப் பேநார்த்து, அதில் இருந்த ககேநாபேத்தில் நம்பிக்லகே கபேற்ற அவேன் தன்லன கேநாப்பேநான் என்றை நம்பிக்லகேயுடன் லகே கூப்பே, பீஷ்மநா அவேலளைப் பேநார்த்துவிட்டு குணநாலவே கநருங்கினநான். “லகேலய எடுடநா…” கசநால்லிக் ககேநாண்கட பீஷ்மநா அவேனது லகேயில் ஒரு குத்துவிட, வேலியில் குணநா அவேள் கூந்தலில் இருந்து லகேலய எடுக்கே, கவேகேமநாகே ககேநாடி பீஷ்மநாவின் பின்னநால் கசன்ற நின்றைநாள். “என்ன கபேரிய தநாதநான்னு மனசுலை நிலனப்கபேநா? நநான் கேநாகலைஜ்லை பேடிக்கும் கபேநாகத ரவுடி.. ஏகதநா சும்மநா அலமதியநா கசநால்லி புரிய லவேக்கேலைநாம்ன்னு பேநார்த்தநா எகிறிகிட்டு கிடக்கே. என்கனநாட கபேலர கமடிக்கேல் கேநாகலைஜ்லை கசநால்லிப்பேநாரு…. என்லன யநாருன்னு கசநால்லுவேநாங்கே… லகேலய எடுன்னு கசநால்கறைன்.. என்னகவேநா அவே தலலை முடிலய பிடிச்சு இழுக்கேறை… எப்பேடி வேலிக்கும்ன்னு உனக்குத் கதரியுமநா?” ககேட்டுக் ககேநாண்கட குணநாவின் சுருட்லட முடிலய ககேநாத்தநாகேப் பேற்றை, குணநா வேலியநால் அலைறினநான்.
“வேலிக்குதநா… வேலிக்குதநா.. உனக்கு வேந்தநா ரத்தம்.. அவேளுக்கு வேந்தநா தக்கேநாளி சட்னியநான்னு கதநாட்டுப் பேநார்ப்பியநா? உன்லன என்ன கசய்யகறைன்னு பேநாரு..” என்றைபேடி தரதரகவேன்ற இழுக்கே, அலனவேரும் ஸ்தம்பித்துப் கபேநாய் பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்தனர். “ஏய் டநாக்டர்.. உன் கசநாலி என்னகவேநா அலத மட்டும் பேநார்த்துட்டு கபேநா.. என் கமலை லகேலய வேச்சிட்ட இல்லை.. உன்லன என்ன கசய்யகறைன்னு பேநாரு…” அந்த வேலியிலும் குணநா உறம, அவேலன பிடித்து தள்ளியவேன், “என்ன கசய்வே? இல்லை.. என்ன கசய்வேன்னு ககேட்கேகறைன்? ஊருக்குள்ளை உனக்கு இருக்கேறை மரியநாலத அவேங்கேளைநா ககேநாடுக்கேறைது இல்லை.. நீயநா மிரட்டி வேநாங்கேறைது. அலத வேச்சிக்கிட்டு நீ என்ன கசய்ய முடியும்ன்னு நிலனக்கிறை? என்லன இந்த ஊலர விட்டு துரத்திடலைநாம்ன்னு பேநார்க்கேறீங்கேகளைநா? அலதயும் முயற்சி கசய்து தநான் பேநாகரன்… உனக்கேநாச்சு எனக்கேநாச்சு..” கதனநாவேட்டநாகே பேதில் கூறிய பீஷ்மலவேப் பேநார்த்து குணநா ஒரு நிமிடம் அரண்டு தநான் கபேநானநான். அவேன் அப்பேடி நிற்லகேயிகலைகய.. “இந்த ஊர்லை இவேலளை மட்டும் இல்லை.. கவேறை எந்த கபேநாண்ணு கமலை உன் லகே பேட்டுச்சுன்னநாலும்.. நீ இருக்கேறை இடம் கதரியநாம அழிச்சிருகவேன் ஜநாக்கிரலத..” என்ற உறமிய பீஷ்மநா, பேநார்லவேயநால் ககேநாடியின் தந்லதலயத் கதட, அவேகரநா ஒருவேரின் பின்னநால் ஒளிந்துக் ககேநாண்டு நடப்பேலவேகேலளை கவேடிக்லகேப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநார். “அய்யநா… ககேநாடிகயநாட அப்பேநா… இங்கே ககேநாஞ்சம் வேரீங்கேளைநா?” பீஷ்மநா அவேலர அலழக்கேவும், “ஹநான்… நநான் வேர மநாட்கடன்.. என்லனயும் அடிப்பே..” என்ற அவேர் வேர மறக்கே, “இப்கபேநா வேரலலைன்னநா தநான் உங்கேளுக்கு பூலஜ நடக்கும்..” என்ற பீஷ்மநா அவேரிடம் நகேர ஓரடி எடுத்து லவேக்கே, கவேகேமநாகே அவேன் அருகில் வேந்தவேர், “கதரியநாம கசய்துட்கடன் தம்பி… இனிகம இப்பேடி குடிச்சிட்டு வேர மநாட்கடன்.. என்லன மறவேநாழ்வு லமயத்துக்கு எல்லைநாம் அனுப்பிறைநாதீங்கே..” என்ற அவேர் ககேஞ்சவும், தலலையில் அடித்துக் ககேநாண்ட பீஷ்மநா, “உன் கபேநாண்லண இனிகம குடிக்கேறைத்துக்கு பேணம் கவேணும்ன்னு கதநால்லலை கசய்த… அப்பேறைம் நீ குடிக்கே வேநாயும் இருக்கேநாது.. பேணம் வேநாங்கே லகேயும் இருக்கேநாது.. புரியுதநா? அந்தப் பிள்லளைய கேண் கேலைங்கேநாம பேநார்த்துக்கேணும்..” அவேன் மிரட்டல் கவேலலை கசய்ய, “சரிங்கேய்யநா… சரிங்கேய்யநா… நநான் இனிகம பேநாப்பேநாலவே பேத்திரமநா பேநார்த்துக்கேகறைன்.. நீங்கே கேவேலலைப்பேடநாம கபேநாங்கே..” மிகே பேவ்யமநாகே அவேர் கசநால்லைவும், பீஷ்மநா திரும்பி ககேநாடிலயப் பேநார்த்து, “உனக்கு இவேங்கேளைநாலை ஏதநாவேது கதநால்லலைன்னநா கசநால்லு… நநான் அடுத்த கேட்ட நடவேடிக்லகே எடுக்கேகறைன்…” என்ற கூறிவிட்டு நகேர, அவேன் பின்னநால் அரசல் புரசல் கபேச்சுக்கேள் எழத் துவேங்கியது. “நம்மநா அய்யநாலவே அடிச்சிட்டு சும்மநா கபேநாகேலைநாமநா? அவேரு டநாக்டரநா இருந்தநா மட்டும் என்னவேநாம்…” ஒருவேன் கூட்டத்தில் இருந்து குரல் ககேநாடுக்கே, “அவேரு என்ன சும்மநாவேநா அடிச்சநாரு.. சும்மநா கபேநாம்பேலளைப் பிள்லளைய கதநால்லலை கசய்தநா.. யநாரநாவேது தட்டி ககேட்டுத் தநாகன ஆகேணும்.. ஊர்லை இவேரு பேண்ணின அட்டகேநாசம் ககேநாஞ்சமநா என்ன? நம்மளைநாலை தநான் ககேட்கே முடியநாது.. நம்ம கபேநாழப்புக்ககே ஆப்பு வேச்சிருவேநாகே.. இவேரநாவேது ககேட்கேறைநாகரன்னு சந்கதநாஷப்பேடு… பேடிச்சவேர்கிட்ட ஜம்பேம் பேலிக்கேலலைலை…” என்ற பேலைவேநாற கபேச்சுக்கேள் எழ, ஏற்கேனகவே உடல்வேலியின் உபேநாலதயுடன் தலலைவேலியும் கசர்ந்துக் ககேநாள்ளை, “நீ வீடுக்குள்ளை கபேநா ககேநாடி.. இனிகம எந்த பிரச்சலனன்னநாலும் என் கிட்ட கசநால்லு… அப்பேறைம் நடக்கேறைகத கவேறை..” குணநாலவேப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட கசநால்லிவிட்டு, ககேநாடி உள்களை கசல்வேது வேலர பேநார்த்துக்ககேநாண்டு இருந்துவிட்டு, தனது வீட்லட கநநாக்கி பீஷ்மநா நடக்கே, துலர அவேலன பின்கதநாடர்ந்தநான். வீட்டிற்கு வேந்தவேன் ஒரு கசநாம்பு தண்ணீலர எடுத்து மடமடகவேன்ற குடித்துவிட்டு, “துலர… எனக்கு ஜஜுரம் வேந்துடுச்சு… கேண்கணல்லைநாம் எரியுது.. நநான் ககேநாஞ்சம் பேடுக்கேகறைன்.. நீங்கே ஹநாஸ்பிடல்லை இருங்கே… யநாரநாவேது எகமர்கஜன்சின்னு வேந்தநா என்லன தவேறைநாம கூப்பிடுங்கே.. நநான் தூங்கேகறைன்னு நீங்கே பேநார்க்கே கவேண்டநாம்..” என்ற
கூறிவிட்டு அலறைக்குள் கசன்ற பேடுத்துக்ககேநாள்ளை, துலர அவேன் கூறியவேநாகர மருத்துவேமலனக்கு கசல்வேதற்கேநாகே கவேளியில் கசல்லை, இட்லியுடன் மநாரி வீட்டினுள் பேநார்த்துக் ககேநாண்டு நின்றிருந்தநார். “அய்யநா இல்லலையநா..” மநாரி ககேட்கே, “இல்லை.. அவேர் இப்கபேநா தநான் கபேநாய் பேடுத்தநாரு.. நீங்கே சநாப்பேநாட்லட ககேநாடுங்கே.. நநான் ககேநாண்டு கபேநாய் வேச்சிடகறைன்.. அவேலர இப்கபேநா எழுப்பே கவேணநாம்…” துலர கசநால்லைவும், ஆகமநாதிப்பேநாகே தலலையலசத்தவேர், “தம்பிக்கு நன்றி கசநால்லைத் தநான் பேநார்த்கதன்.. உடம்புக்கு சுகேமில்லைல்லை… நல்லைநா தூங்கேட்டும்.. அப்கபேநாத் தநான் உடம்பு சீக்கிரம் கதறி வேரும்..” என்ற கூறிய மநாரி அங்கிருந்து அகேன்ற கசல்லை, துலரயும் தனது பேணிலயப் பேநார்க்கேச் கசன்றைநான். பேடுத்தவுடன் கேண்கேள் மூடிக் ககேநாண்டநாலும், ஆழ் மனதில் பேதிந்திருந்த ககேநாடியின் உருவேம் கமல்லை கேண்ணீருடன் கமகலைழும்பி அவேலனப் பேநார்த்து புன்னலகேக்கே, பீஷ்மநா அவேலளை அலணத்துக் ககேநாண்டநான். “ககேநாடி.. உனக்கு நநான் இருக்ககேன்… நீ எதுக்கேநாகேவும் கேவேலலைப்பேடநாகத.. இன்னும் ஒரு மநாசத்துலை அம்மநா வேந்ததும் உங்கே அப்பேநாகிட்ட கபேநாண்ணு ககேட்டு, உடகன கேல்யநாணத்லத முடிச்சுடலைநாம்… உனக்கும் அந்த குணநாகிட்ட இருந்து முழு விடுதலலை கிலடக்கும். அதுவேலர நநான் உனக்கு பேநாதுகேநாப்பேநா இருப்கபேன்… நீ எதுக்கேநாகேவும் அழக்கூடநாது.” கமல்லை அவேளிடம் கசநான்னவேன், அவேள் நிமிர்ந்துப் பேநார்க்கேவும், அவேளைது கநற்றியில் ஆதரவேநாகே முத்தமிட்டு அவேள் கேண்கணநாடு கேண் கேலைந்து நிற்கே, மலைர் நநாணத்துடன் அவேன் கதநாளில் சரண் புகே, பீஷ்மநா உல்லைநாச புன்னலகேயுடன் அவேலளை இறக்கிக் ககேநாண்டநான். சுகேமநான கேனவு தநான்… ஜஜுரமும், உடல் வேலியும் வேநாட்டினநாலும், கேனவில் கேண்ட கேநாட்சி தித்திக்கே, அலத கேலலைக்கே மனமின்றி, பீஷ்மநா கேண்கேலளை மூடிக் ககேநாண்டு கிடந்தநான். ஆதரவு கதடும் குழந்லதயநாகே மலைர் அவேன் மடி சநாய, அவேளைது தலலைலய கமல்லை வேருடியவேன், அவேளைது லகேலய தனது லகேக்குள் கபேநாத்திக் ககேநாண்டு, ஆற்றின் ஓட்டத்லத கேண்டு கேளித்துக் ககேநாண்டிருக்கே, மடியில் தலலை சநாய்திருந்தவேளும், ‘என் மனசு எவ்வேளைவு நிம்மதியநா இருக்கு கதரியுமநா?’ என்ற கூறிக் ககேநாண்கட அவேனது வேருடல்கேலளை ரசித்துக் ககேநாண்டிருந்தநாள். எத்தலன கநரம் இப்பேடி கேனவு கேண்டுக் ககேநாண்டிருந்தநாகனநா, சட்கடன்ற முகேத்தில் பேட்ட சில்லிட்ட தண்ணீரில் கேண்கேலளைத் திறைக்கே மனமின்றி, திறைந்தநால் மலைர் ஓடி விடுவேநாகளைநா என்றை கேவேலலையுடனும், “துலர இப்கபேநா எதுக்கு என்லன எழுப்பேறீங்கே? எனக்கு இப்கபேநா பேசிக்கேலை… நீங்கே சநாப்பிட்டு கபேநாய் கவேலலைலயப் பேநாருங்கே.. நநான் இன்னும் ககேநாஞ்ச கநரம் தூங்கேகறைன்..” என்ற கபேச, “துலர அண்ணன் இல்லை… நநான் தநான்…” கமல்லிய குரலில், பேட்கடன்ற கேண்கேலளைத் திறைந்தவேன், தலலையின் அருகில் அமர்ந்திருந்த மலைலரப் பேநார்த்து புன்னலகேயுடன் எழுந்து அமர, “இப்கபேநா எதுக்கு இப்பேடி பேதறி எழுந்துக்கேறீங்கே? நீங்கே பேடுங்கே.. உடம்பு நல்லைநா சுடுது கபேநாலை.. நநான் துணிப் பேத்து கபேநாட்டு விடகறைன்… சீக்கிரகம சரியநாகிடும்…” என்ற கசநான்னவேளின் லகேலயப் பேநார்த்தவேன், “உனக்ககே லகே இப்பேடி புண்ணநா இருக்கு. நீ எதுக்கு இப்கபேநா தண்ணியிலை லகேலய லவேக்கிறை?” அவேன் ககேட்கேவும், “உங்கேளுக்கு இப்பேடி இருக்கும் கபேநாது நநான் கவேறை என்ன கசய்யட்டும்? ககேநாஞ்சம் கபேசநாம பேடுங்கே.. நநான் ஈரத் துணிய கபேநாடகறைன்… சீக்கிரகம சரியநாகிடும்…” என்றைவேள், ஏகதநா முணுமுணுத்துக் ககேநாண்கட அந்த கவேலலைலய கசய்ய, பீஷ்மநா நிமிர்ந்து அவேள் முகேம் பேநார்த்தநான். “என்ன இப்பேடி பேநார்க்கேறீங்கே?” மலைர் கமன்லமயநாகேக் ககேட்கே, “இல்லை.. நீ வீட்டுக்குள்ளை இல்லைநாம இப்கபேநா எதுக்கு கவேளிய வேந்த? அவேன் உன்லன ஏதநாவேது கசய்துட்டநா என்ன கசய்ய?” குலறைப்பேட்டுக் ககேநாண்ட பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்து கேண்ணடித்துச் சிரித்தவேள், “அதநான் அவேலன பேலைமநா கேவேனிச்சிட்டீங்கேகளை.. அவேன் இப்கபேநாலதக்கு கவேளிய வேர மநாட்டநான்.. அதநான் உங்கேலளை பேநார்த்துட்டு கபேநாகேலைநாம்ன்னு வேந்கதன்.. வேந்தநா இப்பேடி ககேநாடி ககேநாடின்னு புலைம்பிட்டு இருக்கீங்கே.. அதநான் பேத்து
கபேநாட்கடன்..” புன்னலகேயுடன் மலைர் விளைக்கே, அவேலளை எட்டிப் பிடிக்கே பீஷ்மநா லகேயுயர்த்தவும், சிறிது தள்ளி நின்றைவேள், “உங்கேளுக்கு என்லன அவ்வேளைவு பிடிக்குமநா?” மலைரின் ககேள்விக்கு, ‘ஹ்ம்ம்… ஆமநா…’ பேட்கடன்ற வேந்த பீஷ்மநாவின் குரலில் சற்ற நிதநானித்தவேள், “எனக்கு ஏதநாவேது ஆகிடுச்சுன்னநா… ஒருகவேலளை என்லன அந்த குணகசகேரன் ககேநான்னுட்டநான்னநா?” கதநாண்லடயலடக்கே ககேட்டவேளின் முகேத்லத ஆழ்ந்து கநநாக்கியவேன், “அவேலன என் லகேயநாகலைகய ககேநான்னு கபேநாட்டுடுகவேன்..” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், பேட்கடன்ற சிரித்தவேள், “என்ன டநாக்டர் சநார்.. இப்பேடி ஒகர வேநார்த்லதயிலை உங்கே கதநாழிலலை.. உங்கே அம்மநாலவே எல்லைநாத்லதயும் விட்டு கஜயிலுக்கு கபேநாகறைன்னு கசநால்லிட்டீங்கே. அகதல்லைநாம் கவேணநாம்.. நீங்கே நல்லைநா இருந்தநாகலை அது கபேநாதும்.. எது நடந்தநாலும் எனக்கு எப்பேவும் துலணயநா இருப்கபேன்னு மட்டும் எனக்கு சத்தியம் கசய்து ககேநாடுங்கே..” வேநாய்கமநாழியநாகே பீஷ்மநாவிடம் அவேள் ககேட்கேவும், பீஷ்மநா அவேளைது லகேலயப் பேநார்க்கே, “என்ன லகே பிடிச்சு கசய்தநா தநான் சத்தியமநா? நீங்கே நல்லைவேரு டநாக்டர் சநார்… எப்பேவும் என் துலணக்கு இருப்கபேன்னு வேநாயநாகலைகய கசநால்லுங்கே அது கபேநாதும். உங்கே கபேருக்கு ஏத்தது கபேநாலை… மகேநாபேநாரதத்துலை வேர பீஷ்மர் கபேநாலை உங்கே வேநாக்லகே கேநாப்பேநாத்துவீங்கேன்னு எனக்கு நம்பிக்லகே இருக்கு…” உறதியநாகேக் கூறியவேலளைப் பேநார்த்தவேன், ஒரு கபேருமூச்சுடன், “என் உயிருள்ளைவேலர உனக்குத் துலணயநா.. உன்கனநாட நல்லைலத மட்டுகம கேருத்தில் ககேநாண்டு நநான் நடப்கபேன்.. கபேநாதுமநா?” என்ற ககேட்கே, “கரநாம்பே நன்றி டநாக்டர் சநார்.. முன் பின் கதரியநாத எனக்கேநாகே நீங்கே எவ்வேளைவு கபேரிய கேநாரியத்துலை இறைங்கி இருக்கீங்கே கதரியுமநா? என் நன்றிலய ஏத்துக்ககேநாங்கே…” என்றைவேள், பேட்கடன்ற அவேன் பேநாதத்தில் பேணிய, பீஷ்மநா அதிர்ந்து பின்வேநாங்கினநான். “என்ன ககேநாடி கசய்துட்டு இருக்கே? எழுந்திரு கமநாதல்லை…” தலலை விண் விண்கணன்ற கதறிக்கே பீஷ்மநா சிறிது சத்தமநாகேப் கபேச, “நீங்கே கமநாதல்லை தூங்குங்கே டநாக்டர் சநார்.. அப்கபேநா தநான் சரியநா கபேநாகும்… நநான் உங்கேளுக்கு தநாலைநாட்டு பேநாடகறைன்.. நல்லைநாத் தூக்கேம் வேரும்…” என்றைவேள், அவேன் பேடுத்ததும் பேநாடத் துவேங்கினநாள். கேநாதலிகய தநாலைநாட்டுப் பேநாடவும், அவேளைது குரலின் இனிலமலய ரசித்துக் ககேநாண்கட கேண் மூடியவேன், மநாத்திலரயின் பேயனநால் விலரவேநாகேகவே உறைங்கிவிட, அவேலனகய பேநார்த்துக் ககேநாண்டு கேண்ணீருடன் மலைர் அமர்ந்திருந்தநாள். “எனக்கு ஏன் இப்பேடி ஒரு விதிலய ஆண்டவேன் ககேநாடுத்தநான் டநாக்டர் சநார். நநான் எல்லைநாருக்குகம நல்லைது தநாகன கசய்திருக்ககேன். அதிர்ந்து கூட கபேசத் கதரியநாத எனக்கு ஏன் இந்த நிலலை? அப்பேடி இருந்தது தநான் என் தப்கபேநா? பேநாவேத்லத பேண்ணிட்டு சுத்தறைவேங்கே எல்லைநாம் இந்த உலைகேத்துலை சந்கதநாஷமநா வேநாழும் கபேநாது எனக்கு ஏன் இந்த துன்பேம் டநாக்டர் சநார்.. உங்கேளுக்கு இதுக்கு பேதில் கதரியுமநா?” ககேட்டவேள் கேண்கேலளைத் துலடத்துக் ககேநாண்டு, “உங்கேலளை ககேநாவில்லை பேநார்த்த கபேநாகத என் மனசுலலையும் ஏகதநா பேநாதிப்பு இருந்துச்சு டநாக்டர் சநார்.. எனக்கு உங்கேலளை கரநாம்பேப் பிடிக்கும். உங்கேலளை கேல்யநாணம் பேண்ணிக்கிட்டு, உங்கே லகேலயக் ககேநார்த்துக் ககேநாண்டு இந்த உலைகேத்லதகய சுத்தி வேரணும்… உங்கேலளைப் கபேநாலைகவே கரண்டு பிள்லளைலயப் கபேத்துக்கேணும்ன்னு நிலறைய ஆலச இருக்கு டநாக்டர் சநார்… ஆனநா.. எனக்கு அந்த குடுப்பிலன இல்லலைகய.. அந்த ஆண்டவேனுக்கு ஏன் இந்த வேஞ்சம்? இந்த பிரச்சலனனநாலை என்ன கசய்யறைது ஏது கசய்யறைதுன்னு புரியநாம குழம்பிட்டு இருந்த கபேநாது உங்கேலளை இந்த ஊர்லை பேநார்த்து நநான் அலடஞ்ச மகிழ்ச்சி.. உங்கே கூட கபேசிப் பேழகேறை இந்த உறைகவே கபேநாதுங்கே….” கேண்ணீருடன் கசநால்லிவிட்டு ஆற்றைங்கேலரயின் அருககே கசன்றைவேள், பேநாலறையின் மீதமர்ந்து, கயநாசலனக்குச் கசன்றைநாள்.
8. உன்னருககே நநானிருப்கபேன்
அடுப்பில் ககேநாதிக்கும் உலலைலய விட ககேநாடியின் மனது ககேநாதித்துக் ககேநாண்டிருந்தது. இன்ற குணநாவின் கசயல்கேள் பீஷ்மநாவினநால் தடுக்கேப்பேட்டு, தன்னுலடய தந்லதலய ஒடுக்கி லவேத்திருந்தநாலும், மீண்டும் இவேர்கேள் இருவேரும் தங்கேள் கவேலலைலயக் கேநாட்டத் துவேங்கே மநாட்டநார்கேள் என்பேது எந்த அளைவிற்கு நிச்சயம்? அதுவும் பீஷ்மநாலவே அந்த சண்டநாளைன் இனிகமல் இந்த ஊரில் விட்டு லவேப்பேது என்பேகத கபேரிய கேநாரியமநாகே இருக்கும் பேட்சத்தில், நநான் அவேனிடம் இருந்து என்லனக் கேநாப்பேநாற்றிக் ககேநாள்ளை, பீஷ்மநாவின் பின்னநால் ஒளிந்தது மிகேவும் தவேற.. தன்லனத் தநாகன கநநாந்துக் ககேநாண்டு அமர்ந்திருந்தவேளின் கேநாதுகேளில் இருவேரின் கபேச்சுக் குரல்கேள் நன்றைநாகேகவே விழுந்தது. தன்னுலடய சுயபேச்சநாதநாபேங்கேள் அலனத்லதயும் விட்டுவிட்டு, அந்த குரல்கேலளை கசவி மடுத்தவேளுக்கு, இத்தலன கநரம் தநான் பேட்ட கேவேலலை அலனத்தும் வீண் என்பேது கபேநாலைத் கதநான்றை, அவேலளையும் மீறி கநஞ்சில் உற்சநாகேம் பிறைந்தது. “என்ன கசநால்றீங்கே மநாப்பிளை? அந்த டநாக்டர இந்த ஊர்லை இருந்து அனுப்பே முடியநாதநா?” ககேநாடியின் தந்லதயின் அதிர்ந்த குரலலைத் கதநாடர்ந்து, “ஆமநா கவேலு… நநான் நம்ம மினிஸ்டர்க்கு கபேநான் கசய்து இவேகனநாட கபேநாக்கு சரி இல்லை. ஊர்லை கபேநாண்ணுங்கே எல்லைநாம் இவேலனப் பேநார்த்து பேயப்பேடறைநாங்கே. அதனநாலை அவேலன கவேறை ஊருக்கு மநாத்துங்கேன்னு கசநான்கனன்… அதுக்கு மினிஸ்டர் அலைறி… ‘யநார அவேலனயநா? ஏன் நநான் நல்லைநா இருக்கேறைது உனக்கு பிடிக்கேலலையநா? கபேநாண்ணுங்கே விஷயத்துலை அவேன் அப்பேடி இப்பேடின்னநா கபேநாலீஸ் கூட நம்பே மநாட்டநாங்கே. அவேகனநாட ககேரக்டர் அப்பேடி… லவேய்யநா கபேநான’ன்னு திட்டிட்டு வேச்சிட்டநாரு. நிஜமநாகவே அவேன் கசநான்னது கபேநாலை கேநாகலைஜ்லை கபேரிய ரவுடி தநான் கபேநாலைகவேய்யநா… மினிஸ்டகர இப்பேடி அலைறறைநாகர” குணநாவின் குரலும் ககேட்கே, ககேநாடியின் மனதில் கசநால்லை முடியநாத அளைவுக்கு நிம்மதி கபேருகியது. “நிஜமநாகவே அவேர் கேநாகலைஜ்ஜ கேலைக்கித் தநான் இருப்பேநார் கபேநாகலைகய.. ஹஹநாஹ் சந்கதநாஷமநா இருக்கு ஆண்டவேநா…” என்றைவேள் மனதினில் தனது சககேநாதரிலய நிலனத்து வேருந்தினநாள். சிலை வினநாடிகேளிகலைகய அவேர்கேளைது குரல் மீண்டும் ககேநாடியின் நிலனவுகேலளைக் கேலலைத்தது. “அந்த டநாக்டர ஆலளை வேச்சு தட்டிட கவேண்டியது தநான்..” குணநா கசநால்லைவும், “ஆமநாங்கே.. நநாகன அவேலனப் கபேநாய் தட்டிடகறைன்.. குடிக்கே விடமநாட்டநானநாம் இல்லை… ரூம்லை கபேநாட்டு பூட்டுகவேன்னு கவேறை கசநால்றைநான் அய்யநா…” ககேநாடியின் தந்லதயும் கூறைவும், “உன்கனநாட குடிப்பேழக்கேத்துக்கு எங்கே அம்மநாவும் அக்கேநாலவேயும் கேநாவு ககேநாடுத்தது பேத்தநாதநாய்யநா உனக்கு. இன்னும் குடிகுடின்னு அலலையலறைகய… நீ எல்லைநாம் மனுஷனநா?” தனது தந்லதலய திட்டிக் ககேநாண்கட அமர்ந்திருந்த ககேநாடி, தன்லனயும், தனது கசயலலையும் நிலனத்து மனதினில் வேருந்திக் ககேநாண்டு அமர்ந்திருந்தநாள். அலதயும் கதநாடர விடநாமல் இருவேரது கபேச்சுக் குரல்கேளும் தடுக்கே, “நநாலளைக்ககே கவேளியூருலை இருந்து ஆளுங்கேலளை வேரவேலழச்சு அவேனுக்கு ஒரு முடிவு கேட்டகறைன்… நீ கேவேலலைப்பேடநாம அந்த சரக்லகே ஊத்திக் குடி. இன்லனக்கு நநான் மரியநாலதகயநாட சுத்திக்கிட்டு இருந்த ஊருக்குள்ளை என்லன அசிங்கேப்பேடுத்திட்டநானிள்ளை… அந்த லகேலய உலடச்சு அடுப்புலை கபேநாட்டு எரிக்கேலை… நநான் குணகசகேரன் இல்லை…” குணம் ககேட்டுப் கபேநாய் சூளுலரத்துக் ககேநாண்டிருந்த குணகசகேரனின் வேநார்த்லதகேள் ககேநாடியின் உள்களை சுளீகரன்ற பேயம் பேநாயச் கசய்தது. “இந்த அய்யநா குடி கபேநாலதயிலை கசநான்னநா கசய்துடுவேநாகறை.. அப்கபேநா டநாக்டர் சநார்க்கு ஏதநாவேது பிரச்சலன வேந்திடுகமநா?” ககேநாடியின் உள்ளைம் பேலதபேலதக்கே, எப்பேடியநாவேது பீஷ்மநாலவே எச்சரிக்லகே கசய்ய கவேண்டும் என்ற முடிகவேடுத்துக் ககேநாண்டு, இரவு உணலவே முடித்தநாள். “ஒருகவேலளை ரநாத்திரிகய ஏதநாவேது பிரச்சலன பேண்ணி அவேகரநாட உயிருக்கு ஆபேத்து ஆகிடுகமநா? இப்கபேநா கவேளிய கபேநாய் அவேருக்கு எச்சரிக்லகே கசய்யலைநாம்ன்னநா… அய்யநா திண்லணயிலைகய உட்கேநார்ந்து இருக்கேநாகர… இப்கபேநா நநான் கவேளிய கபேநானநா கரநாம்பே பிரச்சலன ஆகுகம. நநான் என்ன கசய்யறைது?” மனதினில் தவித்தவேள்,
“இப்கபேநா கபேநான் கபேநாடணும்ன்னநா நிலறைய தூரம் அய்யநா நடக்கேணுகம. இந்தக் குடி குடிச்சநா எங்கே இருந்து இந்த ஆளு நடப்பேநாரு? அப்கபேநா கேநாலலையிலை தநான் கபேசப் கபேநாவேநாங்கேளைநா இருக்கும். அதனநாலை கேநாலலையிலை சீக்கிரமநா கபேநாய் டநாக்டர் சநார எச்சரிக்லகே கசய்யணும்.” ஒரு முடிகவேடுத்த பின்பு தநான் ககேநாடிக்கு சிறிது நிம்மதியநாகே இருந்தது. உணலவே எடுத்து லவேத்து அவேளைது தந்லதக்கேநாகே கேநாத்திருக்கேநாமல், ஏகதநா உயிர் வேநாழ்வேதற்கேநாகேவும், அவேர்கேளுடன் கபேநாரநாட உடல் வேலிலமலய கேநாத்துக்ககேநாள்ளும் கபேநாருட்டும் உணலவே உண்டுவிட்டு பேடுத்தவேளுக்கு எப்கபேநாழுதும் கபேநாலை இன்றம் உறைக்கேம் வேர மறத்தது. தனது வேநாழ்க்லகேயில் நடந்த சம்பேவேங்கேள் அலனத்தும் மீண்டும் பேடமநாகே ஓட, தநான் கேல்லூரியில் பேடித்துக் ககேநாண்டிருந்த கபேநாது கேவேலலை மறைந்து திரிந்துக் ககேநாண்டிருந்த கேநாலைம் மீண்டும் தனக்குக் கிலடக்கேநாதநா என்றை ஏக்கேத்துடன் கபேருமூச்சு விட்டபேடி கேண்கேலளை மூட, மூடிய இலமகேளுக்குள் பீஷ்மநாவின் குறம்புச் சிரிப்பும், அவேளைது முடிக்கேற்லறைகேலளை ஊதும் கபேநாது அவேனது சுவேநாசத்தின் தீண்டல் ஏற்பேடுத்திய கநஞ்சின் குறகுறப்பும், குணநாலவே எதிர்த்து நிற்கும் கபேநாது அவேன் கேநாட்டிய கேம்பீரத் கதநாற்றைம்s புன்னலகேயுடன் வேந்து நின்றைது. “நீங்கே நல்லைவேரு தநான். எங்கே ஊர்லை மத்த பேயலுங்கே கபேநாலை நீங்கேளும் என்கிட்ட தப்பேநான எண்ணத்கதநாட கநருங்கேறீங்கேன்னு நநான் ககேநாஞ்சம் குழம்பிட்கடன்… என் கமலை உங்கேளுக்கு அப்பேடி என்ன கேரிசனம்?” மனதினில் பீஷ்மநாவுடன் கபேசிக் ககேநாண்கட, உறைங்கியும் கபேநானநாள். “ஏய் புள்ளை ககேநாடி… ககேநாடி… எழுந்திரி கேழுலத…” கவேற்றிகவேலின் குரலும் கூட எங்ககேநா ஒலிக்கே, ககேநாடி திரும்பிப் பேடுத்து தனது தூக்கேத்லத துரத்த, அவேலளை எட்டி உலதத்து, “எனக்கு கசநாற கபேநாடு.. இப்கபேநா எழுந்திரிக்கேப் கபேநாறியநா இல்லலையநா?” என்ற ககேட்டுக் ககேநாண்கட பேநாட்டிலலை அவேள் மீது அடிக்கே லகே ஓங்கே, “டநாக்டர் சநார்…” ககேநாடியின் முணுமுணுப்பு கேநாதில் நன்றைநாகே எட்டவும், “அந்தப் லபேயன் எங்கே இங்கே வேந்தநான்? நநான் குடிக்கேகவே இல்லலைகய…” பேயத்தில் உளைறிக் ககேநாட்டிக் ககேநாண்டு அங்கிருந்து நகேர்ந்த கவேற்றிகவேல், தநாகன உணலவே எடுத்து லவேத்து உண்டு முடித்து அலமதியநாகே பேடுத்துக் ககேநாள்ளை, ககேநாடிக்கு சந்கதநாசம் குமிழிடத் கதநாடங்கே, மீண்டும் நீண்ட நநாட்கேளுக்குப் பிறைகு கிலடத்த நிம்மதியநான உறைக்கேத்லத கதநாடர முயன்றைநாள். உறைக்கேமும் நன்றைநாகேகவே பிடித்துக் ககேநாள்ளை, அன்லறைய கபேநாழுது இனிலமயநான கேனவுகேளுடன் கதநாடர, அடுத்த நநாள் கேநாலலையில் கேண்விழித்தநாள். “ககேநாடி… ககேநாடி…” மநாரியின் குரலில் கேண் விழித்தவேள், அப்கபேநாழுது தநான் பீஷ்மநாவின் நிலனவு வேந்தவேளைநாகே கவேகேமநாகே எழுந்து ஓட, கேநாலில் அவேள் தந்லதயின் கேநால் தட்டுப்பேடவும், “ச்கச… இந்த அப்பேநாவுக்கு ககேநாஞ்சம் கூட அறிகவே இல்லை. வேழியிலைகய பேடுத்திருக்கேறைதும் இல்லைநாம துணிலயக் கூட ஒழுங்கேநா கபேநாடலை…” என்ற திட்டியபேடி, அருகில் இருந்த கபேநார்லவேலயக் ககேநாண்டு அவேலர மூடிவிட்டு கவேளியில் வேந்தவேள், மநாரியிடம் கநரநாகே விலரந்தநாள். “அக்கேநா… அக்கேநா.. என்லன டநாக்டர் சநார் வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு கபேநாறீங்கேளைநா? கரநாம்பே அவேசரம…” அவேள் ககேட்கேவும், அவேலளை கமலும் கீழும் பேநார்த்தவேர், “கமநாதல்லை கபேநாய் பேல்லலை விளைக்கிட்டு முகேத்லத கேழுவிக்கிட்டு வேநா…” மநாரி கசநால்லைவும், கவேகேமநாகே அலனத்லதயும் முடித்துவிட்டு அவேள் வேருவேதற்குள், “ககேநாஞ்ச நநாழி இரு ககேநாடி… உங்கே மநாமநா கூப்பிடறைநாங்கே. என்னன்னு பேநார்த்துட்டு வேகரன்…” என்ற குரல் ககேநாடுத்துக்ககேநாண்கட அந்த இடத்லத விட்டு நீங்கி இருக்கே, ஒரு சிலை வினநாடிகேகளை அந்த இடத்தில் தயங்கி நின்றைவேள், அந்தக் கேநாலலை கவேலளையிகலைகய பீஷ்மவின் வீட்டின் முன்பு நின்றைநாள். கேதவு சநாத்தப்பேட்டிருக்கே, அலத கமல்லை தட்ட அவேள் லகேலய லவேக்கே அது உடகன திறைந்துக் ககேநாண்டது.
“ஐகயநா… டநாக்டர ஏதநாவேது பேண்ணிட்டநாங்கேளைநா? கேதவு திறைந்து இருக்ககே…” கநஞ்சம் பேலதபேலதக்கே, எதற்கும் வீட்டின் உள்களை கசன்ற பேநார்த்துவிடுகவேநாம் என்றை எண்ணம் கதநான்றை உள்களை கசன்றைவேளுக்கு உறைங்கிக் ககேநாண்டிருந்த பீஷ்மநா கேண்ணில் பேட, அத்தலன கநரம் கநஞ்சம் பேடபேடத்துக் ககேநாண்டிருந்தது மநாறி, நிம்மதி கபேருமூச்சு வேரவும், “டநாக்டர் சநார்…” என்ற கதநாய்ந்து அமர்ந்தநாள். சிலை நிமிடங்கேள் தன்லன ஆசுவேநாசப்பேடுத்திக் ககேநாண்டவேள், கமல்லை நடந்து பீஷ்மநாவின் அருககே கசல்லை, பீஷ்மநாவின் முகேம் சிவேந்து இருக்கேவும், ககேநாடிக்கு எதுகவேநா வித்யநாசமநாகேத் கதநான்றை, நன்றைநாகே அவேன் அருககே கசன்ற அவேனது முகேத்லத கநநாக்கினநாள். “ககேநாடி.. ககேநாடி.. எங்கேப் கபேநான நீ? என்கிட்கட வேந்து பேநாட்டு பேநாடி என்லன தூங்கே வேச்சிட்டு இப்பேடி நீ ஓடிப்கபேநானநா என்ன அர்த்தம்? எங்கே அம்மநா வேந்ததும் உன்லன கபேண் ககேட்டு நநான் வீட்டுக்கு வேரப் கபேநாகறைன்.. உங்கே அப்பேகவேநா அந்த குணநாகவேநா தடுக்கேட்டும் அப்பேறைம் நநான் யநாருன்னு கேநாட்டகறைன்..” அவேன் ஜஜுர கவேகேத்தில் உளைறிக் ககேநாண்டிருக்கே, அலதக் ககேட்ட ககேநாடிகயநா அதிர்ந்து நின்றைநாள். “லஹகயநா… இது என்ன இவேரு இப்பேடி கசநால்லிட்டு இருக்கேநாரு?” அதிர்ந்தவேளின் மனது ‘லஹகயநா…’ என்ற கூக்குரல் இட்டது. “உன்லன முதல் முதலைநா பேநார்த்த கபேநாகத எனக்கு கரநாம்பே பிடிச்சுப் கபேநாச்சு ககேநாடி…” கமலும் பீஷ்மநா புலைம்பே, அவேன் அருககே குனிந்து நன்றைநாகே அலதக் ககேட்டவேளுக்கு கநஞ்சத்லத யநாகரநா சம்மட்டியநால் அடித்த உணர்வு… தநான் இதற்கு தகுந்தவேள் தநானநா என்றை ககேள்வி மலலை கபேநான்ற எழும்பி அவேலளை மருட்ட, பீஷ்மநாவிடம் குனிந்து, “டநாக்டர் சநார்… நநான் இங்கே தநான் இருக்ககேன்… எங்கேயும் ஓடிப் கபேநாகேலை… என்லனப் கபேநாய் ஏன் டநாக்டர் சநார் உங்கே மனசுலை நிலனச்சிட்டு இருக்கீங்கே? நநாம அப்பேடி என்ன கபேசிப் பேழகி இருக்ககேநாம்? நீங்கே இந்த அளைவு என்லன விரும்பேறைதுக்கு நநான் என்ன புண்ணியம் கசய்திருக்ககேன்னு எனக்ககேத் கதரியலை டநாக்டர் சநார்… ஆனநா… நநான்… நநான்… ஒரு…” அதற்கு கமல் கபேச முடியநாமல் ககேநாடி கதம்பே, மீண்டும் அவேளைது குரல் ககேட்ட மகிழ்ச்சியில், கேண்கேலளைக் கூட திறைக்கே முடியநாமல் திறைந்துப் பேநார்த்து அவேளைது லகேலயப் பிடித்து தனது லகேக்குள் கபேநாத்திக் ககேநாண்டவேன், “அந்த குணகசகேரன் உன்லன பேடுத்தறைது எனக்குத் கதரியும் ககேநாடி.. அப்பேடிகய அவேன் உன் கமலை வேன்முலறை கேநாட்டி இருந்தநா கூட, எனக்கு அது பேத்தி எந்தப் பிரச்சலனயும் இல்லைம்மநா.. நநான் உன்லன முழு மனசநா தநான் விரும்பேகறைன். அவேனுக்கு ஒரு முடிவு கேட்டிட்டு நநான் உன்லன இங்கே இருந்து கூட்டிட்டு கபேநாகறைன்… என்கனநாட மலனவியநா..” ஜஜுரத்தில் முடியநாமல் அவேன் கசநால்லை s, அவேனது லகேகேலளை கேண்ணீரநால் குளிப்பேநாட்டியவேள், “இதுக்கு நநான்…” ககேநாடி விசும்பே, “உன்லனப் கபேநாலை ஒரு கபேண் கிலடக்கே நநான் தநான் ககேநாடுத்து வேச்சிருக்கேணும். எவ்வேளைவு கேஷ்டத்துலலையும் நீ உன்லன இழக்கேநாம விதிகயன்னு அந்த குணகசகேரன் ஆலசக்கு இணங்கேநாம இருக்கிகய. மனசுலை எந்த அளைவுக்கு லதரியம் இருந்தநா நீ அவேலன சமநாளிப்பே. எல்லைநாம் ககேநாஞ்ச நநாள் தநான்.. நநான் இருக்ககேன் கேவேலலைப்பேடநாகத…” பீஷ்மநா முடிக்கேவும் தநான், தநான் வேந்திருக்கும் கேநாரியம் நிலனவு வேர ககேநாடி அவேசரமநாகே அவேனிடம் இருந்து லகேலயப் பிரித்துக் ககேநாண்டநாள். பீஷ்மநா ககேள்வியநாகேப் பேநார்க்கேவும், “டநாக்டர் சநார்… உங்கேலளை ககேநால்லை எங்கே அப்பேனும், அந்த அய்யநாவும் கசர்ந்து திட்டம் கபேநாட்டுட்டு இருக்கேநாங்கே.. நீங்கே எப்பேடியநாவேது இங்கே இருந்து தப்பிச்சு கபேநாயிடுங்கே. என் விதி நநான் பேநார்த்துக்கேகறைன். முடிலலையநா… எங்கே அம்மநாவும் எங்கே அக்கேநாவும் கபேநான இடத்துக்ககே நநான் கபேநாய் கசர்ந்துடகறைன்…” ககேநாடி கசநால்லைவும், பீஷ்மநா எழுந்து அமர்ந்தநான். “என்ன கசநான்ன? என்ன கசநான்ன? சநாகேப் கபேநாறியநா? உன்லன இங்கே சநாகே விட்டுட்டு நநான் ஊலர விட்டு ஓடிப் கபேநாகேணுமநா? அவேனுங்கே என்ன கசய்யறைநாங்கேன்னு நநானும் பேநார்க்கேகறைன்.. நீ பேயப்பேடநாகத..” ககேநாடிலய சமநாதநானம் கசய்தவேன், அப்கபேநாழுது தநான் அவேளைது முகேத்லத நன்கு பேநார்த்து, சத்தமநாகே சிரிக்கேத் கதநாடங்கினநான். “எதுக்கு இப்கபேநா சிரிக்கேறீங்கே? நநான் கசநான்ன விஷயம் என்ன ககேலியநாவேநா இருக்கு?” கநநாடித்துக் ககேநாண்டவேலளைப் பேநார்த்தவேன்,
“இதுக்குத் தநான் இப்பேடி கேநாலலையிலைகய பேத்திரகேநாளி மநாதிரி ஓடி வேந்திருக்கியநா? அது சரி.. வேந்தது தநான் வேந்த.. எனக்கு ஒரு டீ கபேநாட்டுக் ககேநாகடன். ககேநாஞ்சம் தலலைவேலியநா இருக்கு…” என்றைபேடி அவேன் எழுந்து நிற்கே, அப்கபேநாழுது தநான் அவேளைது லகேலயப் பேற்றி நிலனவு வேந்தவேனநாகே, “உன் லகே எப்பேடி இருக்கு. பேரவேநால்லலையநா?” எனவும், “அது ககேநாஞ்சம் பேரவேநால்லை டநாக்டர் சநார். கேரண்டி பிடிச்சு தநாகன பேநாலலைக் கேநாய்ச்ச கபேநாகறைன்.. ஒண்ணும் சிரமம் இல்லை…” என்றைபேடி எழுந்தவேள், அப்கபேநாழுது தநான் அவேன் அருககே துணியும், கிண்ணமும் இருப்பேலதப் பேநார்த்து, “உங்கேளுக்கு உடம்பு சரி இல்லலையநா? துணிப் பேத்து கபேநாட்டுட்டு இருக்கீங்கே?” என்ற ககேட்கே, அவேலளை ஒரு மநாதிரி பேநார்த்துக் ககேநாண்கட, “இப்கபேநா பேரவேநால்லை.. எனக்கு ககேநாஞ்சம் டீ மட்டும் கவேணும். சநாப்பேநாடு தநான் நீ கசநால்லி மநாரியக்கேநா ககேநாண்டு வேருவேநாங்கேகளை…” பீஷ்மநா கதநாடர்ந்து கபேச, இப்கபேநாழுது குழம்புவேது ககேநாடியின் முலறையநாகே மநாறியது. “நநான் உங்கேளுக்கு சநாப்பேநாடு எடுத்துட்டு வேரச் கசநான்கனனநா..” ககேநாடி குழம்பிய நிலலையில் ககேட்கே, “அம்மநா… தநாகய.. உன்கனநாட ககேள்விக்கு எல்லைநாம் என்னநாலை பேதில் கசநால்லை முடியநாதும்மநா… நீ கமநாதல்லை இருந்து ‘நநானநா?… நநானநா?’ ன்னு ககேட்கே, நநான் உடம்பு முடியநாம தவிக்கே, நீ குழம்பி நிக்கே… கபேநாதும்மநா தநாகய… எனக்கு டீலயப் கபேநாடு..” என்ற கசநான்னவேன், பேல் துலைக்கே பின் பேக்கேம் கசல்லை, ககேநாடி குழப்பேத்துடன் அங்கிருந்த அடுப்பேங்கேலரக்குச் கசல்லை, அங்கு பேநால் தயநாரநாகே இருந்தது. “பேநால் எல்லைநாம் பேநாத்திரத்துலை ஊத்தி கவேறை வேச்சிருக்கு.. யநார் கசய்திருப்பேநா?” கயநாசலனயுடன் அவேள் பேநாலலைப் பேற்றை லவேத்து, டீத் தூலளை கதடித் பிடித்து கபேநாட்டுக் ககேநாண்டு வேந்து அவேன் முன்பு நீட்ட, “நீ இங்கே கரநாம்பே கநரம் இருக்கே கவேண்டநாம் ககேநாடி.. அந்த குணநா கமநாப்பேம் பிடிச்சு இங்கே வேந்து சத்தம் கபேநாட்டு அசிங்கேப்பேடுத்தப் கபேநாறைநான். நீ கிளைம்பு..” அவேன் ககேநாடிலயக் கிளைப்பிவிட முயலை.. “இன்லனக்கு குளிக்கே கவேண்டநாம். நநான் கபேநாய் மநாரியக்கேநாவே சநாப்பேநாடு சீக்கிரம் எடுத்துட்டு வேரச் கசநால்லிடகறைன்.. சநாப்பிட்டு கபேசநாம பேடுங்கே..” ககேநாடி கசநால்லைவும், “ஏன் ககேநாடி… இன்லனக்கும் நீகய எனக்கு சலமச்சுக் ககேநாடுத்தநா என்னவேநாம்? உன் லகேயநாளை சநாப்பிட்டு கரண்டு நநாள் ஆச்சு…” பீஷ்மநா கசநால்வேலதக் ககேட்ட ககேநாடி திலகேத்து நிற்கே, அதுவேலர வேநாயிலில் நின்ற இவேர்கேளைது உலரயநாடலலைக் ககேட்டுக் ககேநாண்டிருந்த மநாரி உள்களை நுலழந்தநார். “தம்பி… உங்கேளுக்கு கேநாலலையிலை வேயித்துக்கு மிதமநா இருக்கேணும்ன்னு இடியநாப்பேம் கசய்து ககேநாண்டு வேந்திருக்ககேன். நீங்கே சநாப்பிட்டு தூங்குங்கே தம்பி…” என்ற கசநால்லிவிட்டு, “ககேநாடி.. நநான் வேரதுக்குள்ளை நீ இங்கே வேந்துட்டியநா? உன்லனக் கேநாகணநாகமன்னு நிலனச்கசன்…” மநாரி அவேலளையும் இழுக்கே, மநாரிலயப் பேநார்த்த ககேநாடிக்கு, பீஷ்மநா கூறியலவேகேள் நிலனவுக்கு வேர, “ஏன் மநாரிக்கேநா… நநான் எங்கே இவேருக்கு சநாப்பேநாட்டு தரச் கசநான்கனன்?” என்றை ககேள்விலய அவேன் முன்னிலலையிகலைகய ககேட்டு லவேக்கே, அவேளிடம் அந்தக் ககேள்விலய எதிர்ப்பேநார்திருந்தவேர், சுற்றி பேநார்லவேலய ஒட்டி, “என்ன ககேநாடி? அன்லனக்கு அழுதுக்கிட்கட என்கிட்கட வேந்து டநாக்டர் தம்பி சநாப்பேநாடுக்கு கேஷ்டப்பேடுத்துன்னு கசநான்னிகய… நிலனவில்லலையநா?” மநாரி சமநாளிக்கே, “நநானநா? நநான் எப்கபேநா?” ககேநாடி கமலும் குழம்பே, “அவேளுக்கு இங்கே நடக்கேறை பிரச்சலனயிலை தநான் கசநால்றைது கசய்யறைது கபேநாறைது வேரது எல்லைநாகம மறைந்துடுது தம்பி…” என்ற பீஷ்மநாவிடம் சமநாளித்தவேர், “ஏய் ககேநாடி.. இங்கே நின்னு மசமசன்னு கபேசிக்கிட்டு கிடக்கே… துலர லபேயன் இங்கே இருந்து கவேளிய கபேநாறைலதப் பேநார்த்கதன். அவேன் திரும்பே வேந்தநா… இந்த ஊருக்ககே நீ இங்கே வேந்து கபேநாறைலத கசநால்லிடுவேநான். நின்னு வேளைவேளைன்னு கபேசநாம சட்டுபுட்டுன்னு கிளைம்பு…” அவேளுக்கு மட்டும் ககேட்கும்பேடி கசநால்லிவிட்டு,
“எனக்கு வேயலுக்கு கபேநாகேணும் தம்பி.. மதிய சநாப்பிட நல்லை சீரநா ரசமநா வேச்சுக் ககேநாடுக்கேகறைன். நீங்கே பேடுத்து ஓய்கவேடுங்கே..” என்ற கூறி, ககேநாடியின் லகேலயயும் விடநாமல் பிடித்துக் ககேநாண்டு நடக்கே, “நநான் கசநான்னது நிலனவிருக்கேட்டும். கவேளிய ஜநாக்கிரலதயநா கபேநாங்கே..” ககேநாடி கசநால்லிக் ககேநாண்கட மநாரியின் இழுப்பிற்குச் கசல்லை, அலதக் கேண்ட இரு கேண்கேள் கேண்ணீருடன் அந்த இடத்லத விட்டு அகேன்றைது.
9. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் “என்ன மநாரியக்கேநா? நநான் எப்கபேநா அவேருக்கு உங்கேலளை சநாப்பேநாடு எடுத்துட்டு கபேநாகேச் கசநான்கனன்? அவேரு ஏகதநா தப்பேநா நிலனச்சிட்டு இருக்கேநாரு மநாரியக்கேநா…” கவேளியில் வேந்த ககேநாடி மநாரிலய நிறத்திக் ககேட்கே, “நீ தநாகன ககேநாடி அன்லனக்கு வேந்து, ‘டநாக்டர் சநார்க்கு சலமக்கே கூட ஆள் இல்லைநாம இருக்கேநாரு.. இங்கே நல்லை கஹநாட்டல் எங்கே இருக்கு? கவேளிய தநான் சநாப்பிடறைநாரு கபேநாலை. நீங்கே நல்லை சலமயலைநா சலமச்சு ககேநாடுங்கே’ன்னு கசநான்னிகய ககேநாடி… உனக்கு மறைந்து கபேநாச்சநா என்ன?” மநாரி வியப்புடன் ககேட்கே, இப்கபேநாழுது குழம்புவேது ககேநாடியின் முலறையநாகே மநாறியது. “நநான் கசநான்கனனநா? உங்கேகிட்டயநா? ஏன் அக்கேநா… நநாகன தினம் தினம் கசத்து கசத்து பிலழச்சிக்கிட்டு இருக்ககேன். என் சநாப்பேநாலடகய நநான் ஒருகவேலளை முழுசநா சநாப்பிடகறைனநா என்னன்கன எனக்குத் கதரியலை.. அப்பேடி இருக்கும் கபேநாது, டநாக்டர் சநார் சநாப்பிடலைன்னு நநான் எங்கே கேவேனிச்சு உங்கேகிட்ட கசநால்லி இருக்கேப் கபேநாகறைன்க்கேநா..” சலிப்புடன் கசநால்லியவேலளைப் பேநார்த்த மநாரி, கயநாசலனயுடன் அவேளைது முகேம் பேநார்க்கே, அதற்குள் குணநாவின் வீட்டுக் கேதவு திறைப்பேது கபேநால் இருக்கேவும், “ஐகயநா அக்கேநா… அந்த ஆளு வேரநான் கபேநாலை இருக்கு. நநான் வீட்டுக்கு கபேநாகறைன்…” அவேள் பேதட்டப்பேட, “ககேநாஞ்சம் சீக்கிரமநா வேநா.. நநான் உன்லன உன் வீட்லை ககேநாண்டு கபேநாய் விட்டுட்டு கவேலலைக்குப் கபேநாகறைன்..” என்றை மநாரி கவேகேமநாகே நடக்கேவும், ககேநாடி அவேருடன் இலணந்து நடந்தநாள். உணவு விஷயத்லத மறைந்த ககேநாடி அங்கிருந்து நகேர்ந்து கசல்லை, அலத மறைவேநாத பீஷ்மநாகவேநா கயநாசலனயில் ஆழ்ந்தநான். “எதுக்கு இந்த ககேநாடி மநாரிக்கிட்ட சநாப்பேநாட்லட நநான் ககேநாடுக்கேச் கசநால்லைலலைன்னு கசநால்றைநா? ஒருகவேலளை ககேநாடி என் கமலை அக்கேலறை இருக்கேறை மநாதிரி கேநாட்டினநா… நநானும் அந்த குணநா கபேநாலை அவே கமலை கரநாம்பே உரிலம எடுத்துப்கபேன்னு நிலனக்கிறைநாகளைநா?” என்றை கயநாசலனயுடன் கமல்லை உணவிலன உண்ணத் துவேங்கே, பீஷ்மநாவிற்கு ககேநாடியின் பேதட்டம் கேண் முன் விரிந்தது. “அவே கசநான்னது உண்லமயநா இருக்குகமநா? இருக்கும்… அந்த குணநாகவேநாட கேண்ணுலை கநத்கத அந்த ககேநாலலைகவேறியும் அவேமநானப்பேட்ட சீற்றைமும் கதரிஞ்சது.. என்ன கவேணநா கசய்வேநான்? ஆனநா.. அவேலன எப்பேடி சமநாளிக்கேறைது?” என்ற நிலனத்துக் ககேநாண்டவேன், கமல்லை உணவிலன உண்டு முடித்து, மநாத்திலரலயயும் விழுங்கி விட்டு, தனது பேணிலயக் கேநாணச் கசன்றைநான். சிறிது கநரம் வேலர எந்த வித மநாறதலும் இன்றி கசல்லை, உன்லன நிம்மதியநாகே இருக்கே விட மநாட்கடன் என்பேது கபேநாலை மருத்துவேமலனக்கு வேந்த குணநா, பீஷ்மநாவின் முன்பு அமர்ந்தநான். குணநா உள்களை நுலழவேலதப் பேநார்த்த துலர, அவேன் ஏகதநா பிரச்சலன கசய்யத் தநான் வேந்திருக்கிறைநான் என்ற உணர்ந்து கவேகேமநாகே பீஷ்மநாவிடம் ஓடி வேர, அதற்குள் குணநாவும் அருகில் வேந்திருக்கேவும், எதுவும் கபேச முடியநாமல் கமளைனமநாகே நின்றைநான். “என்ன துலர? அய்யநா வேந்திருக்கேநாங்கே.. ஒரு கசர் எடுத்துப் கபேநாடுட்டு கபேநாய் உங்கே கவேலலைலயப் பேநாருங்கே. இங்கே நநான் பேநார்த்துக்கேகறைன்..” பீஷ்மநா நக்கேலைநாகேச் கசநால்லைவும், துலரயின் கேண்கேள் பேளிச்சிட அங்கிருந்து விலைகிச் கசல்லை, பீஷ்மநா குணநாலவேப் பேநார்த்தநான். “உங்கேளுக்கு உடம்பு எப்பேடி இருக்கு?” ஒருமநாதிரிக் குரலில் பீஷ்மநா ககேட்கே, குணநா அவேலன முலறைக்கே, “ஐ மீன்… உடம்புக்கு என்ன பேண்ணுதுன்னு ககேட்கே வேந்கதன்… அதுக்குள்ளை என்லனப் கபேநாய் முலறைக்கேறீங்கேகளை.. அது தநான் வேநாய் தவேறி வேநார்த்லத வேருது… என்லன அப்பேடி பேநார்க்கேநாதீங்கே.. கரநாம்பே பேயம்…ம்…ம்….மநா இருக்கு” பீஷ்மநா மிகேவும் பேவ்யமநாகேச் கசநால்லைவும், குணநாவின் ககேநாபேம் அதிகேமநாகே ஏறியது.
“ஏண்டநா… என்லனப் பேநார்த்தநா உனக்கு நக்கேலைநா இருக்கேநா என்ன? என் லகேலயப் பிடிச்சதுக்கு உன்லனக் ககேநான்னுடுகவேன்…” குணநா எகிறை, “அய்யநா… என்னய்யநா கசநால்றீங்கே? நநான் உங்கே லகேலயப் பிடிச்கசனநா? என்ன கசநால்றீங்கே? ஐகயநா… கபேநாயும் கபேநாயும் நநான் உங்கே லகேலயப் பிடிப்கபேனநா?” என்ற பீஷ்மநா கபேநாலியநாகே அலைறை, குணநா அவேலன அடிக்கே லகேலய ஓங்கி, ஓங்கிய லகே வேலிலய மூலளைக்கு உணர்த்த, ‘அம்மநா…’ என்ற அலைறைத் துவேங்கினநான். “ஐகயநா சநார்… அம்மநாவுக்கு என்ன ஆச்சு? நீங்கே சும்மநா என்லனப் பேநார்க்கே வேந்திருக்கீங்கேன்னு நநானும் கரநாம்பே சந்கதநாஷமநா நிலனச்சிட்டு இருக்ககேன்… நீங்கே என்ன சநார்.. நீங்கே வேந்ததும் அம்மநாவுக்கு உடம்பு சரி இல்லலைன்னநா நநான் உடகன வேந்திருப்கபேகன..” கமலும் குணநாலவே ககேநாபேத்தின் எல்லலைக்ககே பீஷ்மநா அவேலனக் கூட்டிச் கசல்லைவும், குணநா பேல்லலைக் கேடிக்கே, பீஷ்மநா அவேலன கூர்ந்து கநநாக்கினநான். “என் கமலை லகே வேச்சதுமில்லைநாம என்லன கிண்டல் கசய்யறியநா?” குணநா எகிறை, “நநான் எங்கே கிண்டல் கசய்கதன்….” பீஷ்மநா கசநால்லிக் ககேநாண்கட கநரநாகே அமர்ந்தவேன், “எனக்கு கவேலலையிலை இருக்கும்கபேநாது வேம்பு தும்பு எதுவும் பிடிக்கேநாது. இந்த கதநாழில் கரநாம்பே புனிதமநானது. அதனநாலை கபேநாறலமயநா கபேசிக்கிட்டு இருக்ககேன். கசநால்லுங்கே.. எதுக்கு இங்கே வேந்திருக்கீங்கே?” குணநாலவே கபேநாறலமயநாகே பேநார்த்துக் ககேநாண்கட பீஷ்மநா ககேட்கேவும், தனது லகேலயக் கேநாட்டியவேன், “கநத்து முறக்கி விட்டுட்டு வேந்த இல்லை.. லகே வேலிக்குது… மருந்து கபேநாட்டு மநாத்திலர ககேநாடு…” என்ற ககேத்தநாகே குணநா கசநால்லிவிட்டு அமரவும், “இந்த ஹநாஸ்பிட்டல்லை கேட்டி வேச்சிருந்த மநாட்டுக்கிட்ட கேநாட்ட கவேண்டியது தநாகன…” குத்தலைநாகேச் கசநான்னவேன், அவேனது லகேலயப் பிடித்து இழுக்கே, குணநா கமலும் அலைறை, “இங்கே பேக்கேத்துலை வேநாங்கே பேநாஸ்… ககேநாஞ்சம் உங்கே லகேலை எத்தலன எலும்பு முறிவு ஆகி இருக்குன்னு பேநார்க்கேகறைன்…” என்றைவேன், அவேனது லகேலய ஆரநாயத் கதநாடங்கே, “லகேலய உலடச்ச நீகய இப்பேடி கேட்டுப் கபேநாடறைது கரநாம்பே நல்லைநா இருக்கு… அகத கபேநாலை உனக்கும் எப்பேடி லவேத்தியம் கசய்யறைதுன்னு கேத்துக்ககேநா… இன்லனக்ககேநா நநாலளைக்ககேநா உனக்ககே உபேகயநாகேம் ஆகும்…” குணநா நக்கேலைநாகேச் கசநால்லைவும், “எங்கேலளைப் பேநார்த்துக்கே எங்கேளுக்குத் கதரியும்… உன் லகேலய முறக்கும் கபேநாகத நநான் உலடயநாத மநாதிரி தநான் முறக்கிகனன்… எங்கே தட்டினநா எங்கே உலடயும்ன்னு எங்கேளுக்குத் கதரியும்.. ஏன்னநா… நநான் இன்பில்ட் ரவுடி..” கசநால்லிக் ககேநாண்கட பீஷ்மநா, ‘துலர..’ என்ற அலழக்கே, துலர அங்ககே ஓடி வேந்தநான். “இவேருக்கு இந்த மருந்லத ககேநாடுத்து அனுப்பி லவே.. லகேலை ஒரு முறிவும் இல்லை… டிஷ்யூ ககேநாஞ்சம் பிசகி இருக்கு.. அவ்வேளைவு தநான்..” என்ற கூறிவிட்டு, மருந்துச் சீட்லட துலரயிடம் நீட்ட, “அவ்வேளைவு தநானநா சநார்… நல்லைநா பேநார்த்தீங்கேளைநா? எங்கே ஐயநான்னநா எங்கேளுக்கு உசுரு சநார்… அவேரு தநான் எங்கேளுக்கு எல்லைநாகம…” என்ற துலர கவேகு சீரியசநாகே கசநால்லைவும், “நல்லைநா பேநார்த்துட்கடன் துலர.. ஆனநா.. லகே உலடயறைதும் உலடயநாம இருக்கேறைதும் இனிகமலும் அவேர் லகேயிலை தநான் இருக்கு… நீங்கே கபேநாய் மருந்து ககேநாடுங்கே..” பீஷ்மநா கிண்டல் கசய்ய, பீஷ்மநாலவே முலறைத்துக் ககேநாண்கட குணநா துலரயின் பின்னநால் கசல்லை, பீஷ்மநா அவேனது முலறைப்பின் அர்த்தம் புரிந்து மனதினில் புன்னலகேத்துக் ககேநாண்டநான்.
“என்ன துலர.. டநாக்டர் கூட கசர்ந்து நக்கேல் எல்லைநாம் பேலைமநா வேருது கபேநாலை. நீ நம்ம ஊரு தநாகன..” குணநாவின் ககேள்விக்கு, கபேநாலியநான பேயத்துடன் அவேலனப் பேநார்த்த துலர, “அய்யநா… நநான் நக்கேல் பேண்கறைனநா? நீங்கே என்ன அய்யநா கசநால்றீங்கே? உங்கேலளைப் கபேநாய் நநான் நக்கேல் பேண்ணுகவேனநா?” என்ற துலர பேரிதநாபேமநாகேக் ககேட்கேவும், குணநா அவேலன அலமதியநாகே பேநார்க்கே, அவேனது பேநார்லவேலய தவிர்த்தவேன், தனது கவேலலைலயத் கதநாடர்ந்தநான்.
“டநாக்டர் சநார் ககேநாஞ்சம் ஒரு மநாதிரியநான ஆளைநா தநான் இருக்கேநாரு அய்யநா.. ககேநாஞ்சம் சூதனமநா நடந்துக்ககேநாங்கே அய்யநா.. எனக்கு இதுக்கும் கமலை என்ன கசநால்றைதுன்கன கதரியலை…” மநாத்திலரகேலளை எடுத்துக் ககேநாண்கட கேவேனமநாகே அய்யநாவின் மீது பேநார்லவே பேதியநாமல் கபேசிக் ககேநாண்டிருந்த துலர, அந்த மநாத்திலரகேலளை எப்கபேநாழுது எப்பேடி எடுத்துக் ககேநாள்ளை கவேண்டும் என்ற கூறிக் ககேநாண்டிருக்கேவும், மீண்டும் உள்ளிருந்து ‘துலர..’ பீஷ்மநாவின் குரலில், “டநாக்டர் சநார் கூப்பிடறைநாரு.. நீங்கே வீட்டுக்கு கபேநாய் கரஸ்ட் எடுங்கேய்யநா… நநான் வேகரன்…” துலர ஓடவும், “இருடநா… இன்லனக்கு உனக்கு கேச்கசரி லவேக்கிகறைன்…” என்ற குணநா கேருவிக் ககேநாண்கட கசன்றைநான். கதநாட்டத்தில் ககேநாடி கவேலலைலய கசய்துக் ககேநாண்டிருந்தநாலும், உள்ளைம் முழுவேதும் அவேளுக்கு பேடபேடப்பேநாகே தநான் இருந்தது. “என்ன ககேநாடி.. கவேலலையிலை கேவேனம் இல்லைநாம கசய்யறை? பேறிச்ச பூலவே எல்லைநாம் கூலடயிலை கபேநாடநாம எங்கே கீழ கபேநாடறை?” மநாரி ககேட்கேவும் தநான், தநான் இருக்கும் நிலலைலய உணர்ந்தவேள், “என்னகவேநா கதரியலை மநாரிக்கேநா மனசு கிடந்து அடிக்குது. ஒரு மநாதிரி பேடபேடன்னு இருக்குக்கேநா. அந்த டநாக்டருக்கு ஒண்ணும் ஆகேநாது இல்லை..” குழம்பிய குரலில் ககேட்கும் ககேநாடிலய ஒருமநாதிரி பேநார்த்த மநாரி, “என்ன அந்த தம்பி கமலை புதுசநா கேரிசனம் உனக்கு?” மநாரியின் ககேள்விக்கு பேதில் கசநால்லைத் கதரியநாத குழந்லதயநாகே விழித்துக் ககேநாண்டிருந்தவேலளைப் பேநார்த்த மநாரிக்ககே பேரிதநாபேமநாகே இருக்கே, அந்த கபேச்லச விடுத்து, “அவேரு கரநாம்பே நல்லைவேரு ககேநாடி.. எனக்குத் கதரியும். உன்லன அவேரு நல்லைநா வேச்சு பேநார்த்துப்பேநாரு.. அந்த கேடவுகளை தநான் உனக்குத் துலணயநா அவேர அனுப்பி இருக்கேநாருன்னு நநான் நம்பேகறைன்” தன் கபேநாக்கில் கசநால்லிக் ககேநாண்கட கசன்றை மநாரியின் அருககே சலைசலைப்பு ககேட்கே, “அக்கேநா… பேநாம்பு கபேநாகுது கபேநாலை… ஜநாக்கிரலத…” ககேநாடி எச்சரிக்லகே கசய்யவும், மநாரி ஒரு புன்னலகேயுடன் கவேலலைலயத் கதநாடர, அவேலர புரியநாத பேநார்லவே பேநார்த்துவிட்டு ககேநாடி தனது பேணிலயத் கதநாடர்ந்தநாலும், என்னகவேநா அவேள் உள்ளிருந்த பேடபேடப்பு மட்டும் குலறைய மறத்தது. “டநாக்டர் தம்பிக்கு ஒண்ணும் ஆகேநாம அந்த கதய்வேம் கேநாப்பேநாத்தும் ககேநாடி… இது சத்திய வேநாக்கு. நீ உன் கவேலலைலயப் பேநாரு…” மநாரியின் குரலில் இருந்த உறதி ககேநாடிக்கு சற்ற ஆறதலைநாகே இருந்தது. மநாலலை வேழக்கேம் கபேநாலை தனது கவேலலை முடிந்த பிறைகு பீஷ்மநா கவேளியில் உலைநாவுவேதற்கேநாகே தனது கேநாகமரநாலவே எடுத்துக் ககேநாண்டு நடந்தநான். அவேலனப் பின் கதநாடர்ந்து யநாகரநா வேருவேது கபேநாலை இருக்கேவும், குணநா அனுப்பிய ஆட்கேள் என்ற யூகித்தவேன், “வேநாங்கேடநா… உங்கேளுக்கு இருக்கு கேச்கசரி…” மனதினில் நிலனத்துக் ககேநாண்டு தனது நலடலயத் கதநாடர, “என்ன டநாக்டர் சநார்… நநான் வேர்ரது கதரிஞ்சும் நீங்கே இப்பேடி என்லன விட்டுட்டு கபேநாறைது சரியநா?” மலைரின் குரலில் சட்கடன்ற திரும்பிப் பேநார்த்தவேன், அவேலளைப் பேநார்த்து கபேரிதநாகே புன்னலகேத்தநான். “நீங்கே பேநாட்டுக்கு நடந்து கபேநாய்க்கிட்கட இருங்கே.. நநான் பின்னநாலை வேகரன்… என்லனத் திரும்பிப் பேநார்க்கேக் கூடநாது…” மலைர் கசநால்லைவும், ‘எதுக்கு?’ என்ற புரியநாமல் ககேட்டவேனிடம் மர்மப்புன்னலகேலயச் சிந்தியவேள், “கசநால்றைலத கசய்ங்கே… நநான் உங்கே கூட கபேசிக்கிட்கட வேகரன்…” என்ற கசநான்னவேள், பீஷ்மநா திரும்பி நடக்கேவும், சிறிது கநரம் அலமதியநாகே வேந்தநாள். “உங்கேலளை அடிச்சுப் கபேநாட ஊருக்குள்ளை ஆள் வேந்தநாச்சு. நீங்கே என்னடநான்னநா கேண்டுக்கேநாம என்லனப் பேநார்க்கே ஆத்தங்கேலர ஓரம் வேந்துகிட்டு இருக்கீங்கே? உங்கேளுக்ககே இது எல்லைநாம் ஓவேரநா இல்லை…” கிண்டலைநாகே ககேட்டு சிரித்தவேளின் முகேம் பேநார்க்கே முடியநாமல் தவித்தவேன், “ஓவேரநா எல்லைநாம் இல்லை.. ஆனநா.. நீ கசய்யறைது தநான் கரநாம்பே ஓவேர்…” பீஷ்மநா குலறைபேடவும், “நநான் என்ன கசய்கதன்?” மலைர் ககேட்டு நிறத்த, பேட்கடன்ற பீஷ்மநா மீண்டும் திரும்பே, “உங்கேலளை நநான் திரும்பிப் பேநார்க்கேநாம கபேசுங்கேன்னு கசநான்கனன்…” என்ற அதட்டினநாள்.
“அதட்டல் எல்லைநாம் பேலைமநா தநான் இருக்கு.. சரி… நநான் ககேட்கேறை ககேள்விக்கு பேதில் கசநால்லு. எனக்கு சநாப்பேநாடு கசய்து தரச் கசநால்லி மநாரியக்கேநா கிட்ட நீ தநாகன கசநான்கன. கேநாலலையிலை நநானநா… நநானநான்னு ககேட்கேறை? இது நியநாயமநா?” என்ற நியநாயம் ககேட்டவேலனப் பேநார்த்து கேளுக்ககேன்ற சிரித்தவேள், “ஆமநா… ககேட்டநா என்ன? சும்மநா எல்லைநாம் ஒரு நடிப்பு தநான். அதனநாலை தநாகன இன்லனக்கு முழுக்கே என்லன நிலனச்சிக்கிட்கட இருக்கீங்கே… அதுக்குத் தநான் அப்பேடி கசநான்கனன்” சிரிப்புடன் கசநான்னவேளின் கபேச்சுக்குக் கேட்டுப்பேட்டு திரும்பிப் பேநார்க்கே முடியநாமல் திணறியவேன், “உனக்கு ஆனநாலும் இந்த அலும்பு ஆகேநாது ககேநாடி.. நீ இது கபேநாலை எதுவும் கசநால்லைலலைன்னநாலும் உன்லன நநான் நிலனச்சிட்டுத் தநான் இருப்கபேன்…” கவேகு சீரியசநாகே கசநான்னவேனின் பேதிலலைக் ககேட்டவேள் ஓரிரு வினநாடிகேள் நின்றை பின் அவேலனத் கதநாடர்ந்து, அந்த ஆற்றைங்கேலரக்குச் கசல்லை, அவேர்கேலளைத் கதநாடர்ந்து அந்த இடத்திற்கு குணநாவின் ஆட்கேள் வேந்து கசர்ந்தனர். “நீ அந்த கேல்லுலை உட்கேநாரு.. நநான் இங்கே உட்கேநார்ந்துக்கேகறைன்…” மலைரின் எதிரில் அமர்ந்தவேன், அவேளைது முகேத்லதப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட அமர்ந்திருந்தநான். சிற கேல்லலை எடுத்து அவேன் மீது கபேநாட்டவேள், “என்லன எதுக்கு இப்பேடி பேநார்க்கேறீங்கே?” கவேட்கேத்துடன் ககேட்டவேளின் முகேத்லத கமன்லமயநாகேப் பேநார்த்தவேன், “நீ இப்பேடிகய சிரிச்சிட்கட இருந்தநா கரநாம்பே நல்லைநா இருக்கும்…” என்றைவேன், “எங்கே? நீ தநான் அழுது வேடிஞ்சிக்கிட்டு இருக்கே… உன் முகேத்துக்கு அது தநான் கசட் ஆகுது” பீஷ்மநா கபேசிக் ககேநாண்கட கசல்லை, மலைர் கயநாசிப்பேது கபேநாலை அமர்ந்திருந்தநாள். “என்ன பேலைமநான கயநாசலன?” பீஷ்மநா ககேட்கேவும், “இல்லை.. எனக்கு ஒரு சந்கதகேம்.. நீங்கே எதுக்கு இப்பேடி ஒரு கிரநாமத்துக்கு கவேலலைக்கு வேரணும்ன்னு நிலனச்சீங்கே டநாக்டர் சநார்..” “எனக்கு சின்ன வேயசுலை இருந்கத கிரநாமத்துலை இருக்கேணும்ன்னு கரநாம்பே ஆலச. அதுவும் சிட்டிலை இந்த கதநாழிலலைப் பேநார்க்கேறைலத விட, இந்த உதவி கதலவேயநான வில்கலைஜ்லை பேநார்த்தநா, நநான் பேடிச்ச பேடிப்பு நநாலு கபேருக்கு ப்ரகயநாஜனமநா இருக்கும்ன்னு எனக்கு ஆரம்பேத்துலை இருந்கத கயநாசலன… அது தநான்…” என்றைவேன், “கூடகவே என்கனநாட கேநாதல் லபேங்கிளியும் இங்கே இருக்கேநான்னு ஒரு பேட்சி கசநால்லிச்சு… அதநான் நநான் வேந்துட்கடன்…” ககேலியநாகே முடித்தவேனின் மீது அடுத்த கேல் வேந்து விழுந்தது. “அம்மநா… ஐகயநா…” வேலியநால் துடித்தவேலனக் கேண்ட மலைர் பேதறி எழ, நிஜமநாகேகவே அவேன் மீது ஒரு சிறிய அளைவிலைநான கேருங்கேல் அவேனது கேநாலின் அடியில் கிடந்தது. “அடிப்பேநாவி… கேல்லலைத் தூக்கிப் கபேநாடகறைன்னு இப்பேடியநா கபேநாடுவே..” வேலியிலும் அவேன் ககேட்ட ககேள்விக்கு எந்த பேதிலும் கசநால்லைநாமல் நின்றிருந்தவேலளை நிமிர்ந்துப் பேநார்த்தவேன், அவேள் கேண்கேளில் கதரிந்த கேனலலைக் கேண்டு தயங்கி எழ, அதற்குள் அவேள் அங்கிருந்த ஒருவேன் மீது பேநாய்ந்திருந்தநாள். “கடய்…” என்றை சத்தம் மட்டுகம பீஷ்மநாவின் கேநாதில் விழ, அடுத்த சிலை நிமிடங்கேள் என்ன நடந்தது என்பேலத பீஷ்மநா உணர்ந்து முடிப்பேதற்குள், அவேலனத் தநாக்கே வேந்த அலனவேரும் ஆளுக்கு ஒரு திலசயில் விழுந்து கிடந்தனர். அலதப் பேநார்த்து கபேரதிர்ச்சியில், “ககேநாடி… ஏய் ககேநாடி…” பீஷ்மநா சத்தமநாகே அலழத்தபேடி அவேலளை உலுக்கே நிலனக்கே, கீகழ இருந்தவேர்கேகளைநா அவேலனப் பேநார்த்து பேதறி எழுந்து ஓட முடியநாமல் ஓடவும், பீஷ்மநா அவேர்கேலளைப் பேநார்த்து குழம்பி நின்றைது சிலை வினநாடிகேகளை. இன்னமும் அதிர்ச்சியும் ககேநாடியின் கவேகேம் கேண்ட திலகேப்பும் கசர்ந்து பீஷ்மநாவின் கநஞ்சம் துடித்துக் ககேநாண்டிருக்கே, அலத விட, அவேள் அந்த அடியநாட்கேலளை தநாக்கியதில் அவேளுக்கு ஏதும் அடி பேட்டிருக்குகமநா என்றை கேவேலலையும் கசர்ந்துக் ககேநாண்டது. “ககேநாடி… என்ன இகதல்லைநாம்..” திலகேப்பு விலைகேநாமகலை ககேட்டவேன், அவேளைது கேவேனம் அங்கில்லைநாமல் இருக்கேவும், என்ன நடந்தது என்பேலத அறிந்துக் ககேநாள்ளை அவேன் மீண்டும் ககேநாடிலயப் பிடித்து உலுக்கே நிலனத்து அவேள் அருகில் கசல்லை முயலை,
“கவேண்டநாம்…. என்லனத் கதநாடக் கூடநாது…” கசநால்லிக் ககேநாண்கட அவேலனத் திரும்பிப் பேநார்த்தவேளின் கேண்கேள் ரத்த நிறைம் ககேநாண்டிருக்கே, முகேகமநா அதற்கு கபேநாட்டிப் கபேநாடுவேது கபேநாலை தகேதகேகவேன்றை தணல் கபேநாலை கஜநாலித்தது. “ககேநாடி… ககேநாடி.. உனக்கு என்ன ஆச்சு? உனக்கு எதுவும் இல்லலைகய… அவேனுங்கேலளை எதுக்கு இப்பேடி அடிச்ச? உனக்கு ஏதநாவேது ஆகி இருந்ததுன்னநா?” பீஷ்மநா பேதட்டமநாகேக் ககேட்கே, அப்கபேநாழுது தநான் தன்னிலலை அலடந்தவேள் கபேநாலை கதநாப்கபேன்ற அங்கிருந்த மணலில் அமர்ந்தவேள், தனது முந்தநாலனயநால் முகேத்லத துலடத்துக் ககேநாள்ளை, அவேளைது முகேம் சநாந்த நிலலைக்குத் திரும்பேத் கதநாடங்கியது. “ககேநாடி.. ககேநாடி… உனக்கு ஒண்ணும் இல்லலைகய…” ஏகதநா தவேறைநாகேத் கதநான்றை பீஷ்மநா ககேட்கேவும், “அவேனுங்கே… அவேனுங்கே உங்கே கமலை கேல்லலைப் கபேநாட்டு உங்கேலளை ககேநால்லைப் பேநார்த்தநாங்கே. அவேங்கே தூக்கின கேல்லுலை இருந்து விழுந்த ஒரு பேகுதி தநான் உங்கேலளை கேநாயப்பேடுத்திச்சு…” பேதட்டமநாகேச் கசநான்னவேலளை பேரிதநாபேமநாகேப் பேநார்த்தவேன், தநான் லகேகயநாடு ககேநாண்டு வேந்திருந்த தண்ணீர் பேநாட்டிலலை அவேளிடம் நீட்டினநான். “ஆத்துலை இத்தலன தண்ணி ஓடும் கபேநாது எதுக்கு சநார் குப்பித் தண்ணி…” நக்கேலைநாகே ககேட்டவேள், அருகில் இருந்த ஆற்றத் தண்ணீலர குடித்துவிட்டு, தலலைலய குனிந்தபேடி அமர்ந்திருந்தநாள். “ககேநாடி.. என்னநாச்சு உனக்கு? லகேலயக் கேநாட்டு…” குழம்பிய நிலலையில் பீஷ்மநா ககேட்கே, “எனக்கு என்ன ஆச்சு?” பேரிதநாபேமநாகே திரும்பே ககேள்விக் ககேட்டவேலளைப் பேநார்த்தவேன், அவேளைது மன அழுத்தகம இதற்குக் கேநாரணம் என்ற கேருதி, “ஒண்ணும் இல்லை ககேநாடி.. அவேங்கே என்லன அடிக்கே வேந்தலதப் பேநார்த்து உனக்கு ககேநாபேம் வேந்திடுச்சு… அது தநான்… கவேறை ஒண்ணும் இல்லை… நீ வீட்டுக்குப் கபேநா…” பீஷ்மநா கயநாசலனயுடன் கசநால்லைவும், “எனக்கு ஒண்ணும் இல்லலைங்கே… நீங்கே கபேநாங்கே. எனக்கு இங்கே ககேநாஞ்ச கநரம் இருக்கேணும்..” அவேலன நிமிர்ந்துக் கூட பேநார்க்கேநாமல் கசநான்னவேலளை அங்கு தனிகய விட்டுச் கசல்லை மனம் வேரநாதவேன், அவேலளை அங்கிருந்து அலழத்துச் கசல்லை எண்ணி, “இங்கே நீ ஒண்ணும் தனியநா இருக்கே கவேண்டநாம்… நீ என் கூட கிளைம்பு. நநான் உன்லன வீட்டுலை விட்டுட்டு கபேநாகறைன்…” விடநாமல் குரலலை உயர்த்திச் கசநான்னவேலன நிமிர்ந்து முலறைத்தவேள், “நீங்கே கபேநாங்கேன்னு கசநான்கனன்… நநான் உங்கேலளை ரநாத்திரி வேந்து பேநார்க்கேகறைன்… அப்கபேநா என்ன நடந்துச்சுன்னு கசநால்கறைன்… இப்கபேநா கிளைம்புங்கே” என்ற கூறிவிட்டு, விடு விடுகவேன்ற அந்த ஆற்றைங்கேலரகயநாரம் அவேள் நடக்கேத் கதநாடங்கே, அவேலளைகய சிறிது தூரம் கவேறித்துக் ககேநாண்டிருந்த பீஷ்மநா, ககேநாபேமநாகே திரும்பி வீட்டிற்கு நடந்தநான். வீட்டிற்கு வேந்து கவேகுகநரமநாகியும் பீஷ்மநாவின் ககேநாபேம் அடங்கே மறத்துக்ககேநாண்கட இருந்தது. “என்ன ககேநாபேம் அவேளுக்கு? வீட்டுக்கு வேநான்னு கசநான்னநா வேர்ரது இல்லை…” அவேலளை கேறவிக் ககேநாண்கட அமர்ந்திருந்தவேனின் முன்பு ககேநாடி வேந்து நின்றைநாள். அகத கநரம் கூண்டுப் புலி கபேநாலை வீட்லட அளைந்துக் ககேநாண்டிருந்த குணநா, தநான் அனுப்பிய ஆட்கேள் வேந்து கசர்ந்த நிலலைலய எண்ணி எண்ணிப் பேநார்த்தநான். அங்கு நடந்தலத விளைக்கே அவேர்கேளுக்கும் புரியவில்லலை… கதரியவும் இல்லலை… ‘யநார் அடித்தது?’ என்றை ககேள்விக்கும் அவேனுக்கு பேதில் கூறை முடியநாமல் திணறினர். “ச்கச… இங்கே இருந்து கபேநாங்கேடநா..” என்றைவேன், தனது மநாட்டு வேண்டியில் அவேர்கேலளை அள்ளிப் கபேநாட்டு அனுப்பி லவேத்துவிட்டு, வீட்டின் உள்களை நுலழந்தவேனுக்கு பீஷ்மநாவிடம் கதநாற்றப் கபேநானகதநாரு உணர்வு. அடிபேட்ட புலி கபேநாலை சுற்றிக் ககேநாண்டிருந்தவேனின் கேண்கேளில், பேதுங்கிப் பேதுங்கி ககேநாடி அவேனது வீட்லட கநநாக்கிச் கசல்வேது கதரிய, பீஷ்மநாலவே அசிங்கேப்பேடுத்திவிடும் ஆகவேசத்தில், பீஷ்மநாவின் வீட்டின் முன்பு ஊலரக் கூட்டினநான்.
10. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் ககேநாடி கசல்வேலதப் பேநார்த்த குணநா, அவேலளை லவேத்து பீஷ்மநாலவே அசிங்கேப்பேடுத்தத் திட்டம் தீட்டினநான். குணநாவிற்கு ககேநாடி மீது ஒன்றம் கதய்வீகே கேநாதல் என்கறைல்லைநாம் இல்லலை. ககேநாடியின் அக்கேநாலவேப் பேநார்த்த கபேநாது அவேளைது அழகும் துறதுறப்பும் அவேலன கேவேர்ந்திழுத்தது என்பேது தநான் உண்லம. முப்பேதுகேளின் மத்தியில் இருக்கும் அவேனுக்கு, பேதின்
பேருவேத்து மங்லகேயநான அந்தப் கபேண் மீது கேட்டுக்கேடங்கேநாத ஆலசயும், அவேலளைத் தன் உடலமயநாக்கி ஊரில் உள்ளைவேர்கேளின் வேயிற்கறைரிச்சலலை ககேநாட்டிக் ககேநாள்ளை கவேண்டும் என்பேதும், வீட்டின் சநாமி சிலலை கபேநாலை அவேலளை சிலறை லவேத்து, ஊர் கமய்வேகத அவேனுலடய முக்கிய குறிக்ககேநாளும் கூட. அப்பேடி இருக்கே, அவேனது ஆலசலய ககேநாடியின் தந்லதயின் மூலைமநாகே அவேளைது அன்லனயிடம் கவேளியிட அவேர் அதற்கு எதிர்ப்பு கதரிவித்து, தனது மகேலளை அவேன் கேண்ணில் இருந்து கேநாப்பேநாற்றை ஒரு கேல்லூரியில் கசர்த்து, ஹநாஸ்டலில் தங்கி பேடிக்கே லவேக்கே ஏற்பேநாடு கசய்யத் துவேங்கினநார். அலத கவேளிப்பேலடயநாகே தடுக்கே முடியநாமல், லகேயநாளைநாகேநாதத் தனமநாகே குணநா நிற்கேப் பிடிக்கேநாமல், அவேளைது தந்லதலய வேழிக்கு ககேநாண்டு வேர முடிவு கசய்தநான். ஏற்கேனகவே குடியின் பிடியில் சிக்கி இருந்த ககேநாடியின் தந்லதலய, தன்னுலடய விலலையுயர்ந்த மது பேநாட்டிலலைக் கேநாட்டி அவேலரத் தன் பேக்கேம் கமல்லை இழுத்தநான். மகேலளை தனக்கு மணம் முடிக்கே அவேன் முதலில் ககேட்டதும், அவேளைது தந்லத கயநாசிக்கே, “இங்கேப் பேநாரு மநாமநா.. நநான் இந்த ஊருக்ககே நநாட்டநாலம. எங்கே அப்பேநா இப்கபேநாகவேநா அப்கபேநாகவேநான்னு இருக்கேநான்.. அவேன் கபேநான பின்னநாடி இந்த ஊருலை எல்லைநாகம நநான் தநான்… உன் மகேலளை எனக்கு கேல்யநாணம் கசய்து ககேநாடுத்தநா.. உன்லன இந்த ஊர்லை நநாட்டநாலமகயநாட மநாமனநார்ன்னு கசநால்லுவேநாங்கே… நல்லைநா கயநாசி…” என்ற தூபேம் கபேநாட, ககேநாடியின் தந்லத சிறிது தடுமநாறைத் கதநாடங்கினநார். கேலரக்கேக் கேலரக்கே கேல்லும் கேலரயுமநாம்.. அதுகபேநாலை கமல்லை கபேச்சுக் ககேநாடுத்துக் ககேநாடுத்து தனது மகேளுக்கும் மதுவிற்கும் நடுவில் தடுமநாறிக் ககேநாண்டிருந்த ககேநாடியின் தந்லதலய ஒட்டுகமநாத்தமநாகே குணநா தன் பேக்கேம் சநாய்க்கே, “என்ன மநாமநா நீ.. கவேலலைக்ககே கபேநாகேநாம நநான் உனக்கு தினமும் பேணம் தகரன்னு கசநால்கறைன்… அதுவும் நீ கவேளிய வேநாங்கேறை இருநூற ருபேநாய் இல்லை… நநான் உனக்கு முன்னூற தகரன்.. நீ கவேலலைக்ககே கபேநாகேநாம எப்கபேநாப் பேநாரு குடிச்சிக்கிட்கட இருக்கேலைநாம்… சும்மநா லபேசநா தகரன்னு கசநால்கறைன்… நீ என்னடநான்னநா கேஷ்டம் தநான் பேடுகவேன்னு கசநால்றை” தனது கேலடசி ஆயுதத்லத அவேன் லகேயில் எடுக்கேவும், ககேநாடியின் தந்லத கவேற்றிகவேல் முற்றிலுமநாகே அலசந்துக் ககேநாடுத்தநார். இந்த விஷயத்லத அறிந்த ககேநாடியின் அன்லன இருவேலரயும் எதிர்க்கேத் கதநாடங்கினநார். சிறிது நநாட்கேளிகலைகய ககேநாவிலுக்குச் கசன்றைவேர், ஒரு விபேத்தில் இறைந்துவிட்டதநாகே கசய்தி வேர, ஊகர அவேலரக் கேநாணச் கசன்றைது. அவேரது இறதிக் கேநாரியத்லதக் கூட மதுவின் பிடியிகலைகய கசய்து முடித்த கவேற்றிகவேல், இருபேது வேயது கூட நிரம்பேநாத தனது மூத்த மகேலளை குணநாவிற்கு திருமணம் முடிக்கே ஏற்பேநாடுகேள் கசய்ய, குணநாவின் கபேநாக்லகே தட்டிக் ககேட்ட அவேனது தந்லதயும் கிணற்றின் சுவேற்றில் அடிபேட்டு இறைந்துவிட, ககேநாடியின் சககேநாதரியின் பேநாடு மிகுந்த சிரமத்திற்கு உள்ளைநானது. தன்லனக் கேநாத்துக் ககேநாண்டு, தனது தந்லத ககேநாண்டு வேரும் பேணத்லதத் கதநாடநாமல், தன்கனநாடு பிறைந்து வேளைர்ந்து இப்கபேநாழுது தநாயில்லைநாமல் நிற்கும் அவேளைது தங்லகேயின் பேசிலயப் கபேநாக்கே கவேலலைக்குச் கசல்லைத் துவேங்கியவேள், தனது அன்லனயின் விருப்பேத்லத நிலறைகவேற்றை, தனது உடன் பிறைப்லபே கேல்லூரியில் கசர்த்து, அவேலளை இந்த சூழலில் இருந்து கேநாப்பேநாற்றை கபேரும் பேநாடுபேட்டநாள் அந்த சிற கபேண். ஒருநநாள் அவேளும் ஒரு விபேத்தில் சிக்கி பிணமநாகே வீட்டிற்கு வேர, ககேநாடி ஆடிப் கபேநானநாள். தனது உயிலர கேநாக்கே பேநாடுபேட்ட இரு கபேண்கேளும் இப்கபேநாழுது உயிகரநாடு இல்லைநாமல் கபேநானது தனது துரதிர்ஷ்டம் என்ற கநநாந்துக் ககேநாண்டிருந்தவேளின் வேநாழ்வில் அடுத்த புயலைநாகே வேந்தது குணநாவின் கசயல். ஒருநநாள் சீர் வேரிலசத் தட்கடநாடு, அவேனது உறைவினர்கேகளைநாடு வேந்து வீட்டின் வேநாயிலில் நின்றைவேலன கவேற்றிகவேல் மிகுந்த மரியநாலதயுடன் அலழக்கே, “இப்கபேநா எதுக்குப்பேநா இவேரு இங்கே வேந்திருக்கேநாரு…” ககேநாடியின் ககேள்விக்கு, “உன்லனப் கபேண் ககேட்டு மநாப்பிள்லளை வேந்திருக்கேநாரு புள்ளை.. ஒருத்தி கபேநானநா என்ன? அது தநான் நீ இருக்கிகய… நநான் தநான் நநாட்டநாலம அய்யநாகவேநாட மநாமநாவேநாம்… அப்பேடி தநான் நம்ம உறைவுன்னு அய்யநாகவே கசநால்லிட்டநாரு. அதநான்.. அந்த உறைலவே கமய்யநாக்கே இப்கபேநா உனக்கும் அவேருக்கும் பேரிசம் கபேநாடப் கபேநாகறைநாம்..” அப்கபேநாழுதும் குடியின் தடுமநாற்றைத்தில் இருந்த கவேற்றிகவேலின் கூற்ற ககேநாடிலய தூக்கிவேநாரிப் கபேநாட லவேத்தது.
அவேளைது அதிர்ச்சியும் எதிர்ப்பும் கசவிடர்கேளைநாகி விட்டவேர்கேளின் கேநாதில் விழநாமல் கபேநானது தநான் விதியின் சதிகயநா? அவேளுக்கு பேரிசம் கபேநாட்டு அவேலளைத் தனக்ககேன உறதி கசய்துக் ககேநாண்ட குணகசகேரன் ககேநாடியின் லகேலயப் பிடிக்கும் நநாளுக்கேநாகே கேநாத்திருந்தநான். இரண்டு வீடுகேளிலும் துர்மரணங்கேள் ஏற்பேட்டதநால் ஒரு வேருடம் கேழித்து, சிலை பேரிகேநாரங்கேள் கசய்த பின்பு தநான் திருமணம் கசய்ய முடியும் என்ற ககேநாவில் ககேநாடநாங்கி கசநால்லிவிட, அது வேலர ஆலசலய அடக்கே முடியநாத குணகசகேரன் அடிக்கேடி ககேநாடியிடம் எல்லலை மீறித் கதநால்லலை கசய்வேலத வேழக்கேமநாகேக் ககேநாண்டிருந்தநான். ஆனநால் பீஷ்மநாவின் வேருலகே, அவேன் ககேநாடி கமல் கேநாட்டும் அக்கேலறையும் குணநாலவே கமலும் மிருகேமநாகே மநாற்றியிருக்கே, இப்கபேநாழுது ககேநாடியின் மீது இருந்த ஆலசலய விட, பீஷ்மநாவின் கமல் இருந்த கவேறப்பு ககேநாடிலயயும் கசர்த்து பேலியிடத் தூண்டியது. அப்பேடிகய அவேனுடன் கசர்த்து அவேலளை அவேமநானப்பேடுத்தினநாலும், அதன் பின் அவேலளை யநார் திருமணம் கசய்து ககேநாள்வேர்? கபேருந்தன்லம கபேநாலை தநாகன அவேலளைத் திருமணம் கசய்துக் ககேநாண்டு, வீட்டில் சிலறை லவேத்தநாலும், ஊருக்குள் தனக்கு கிலடக்கேப்கபேநாகும் கபேயரும் அதிகேம் தநான் என்ற எண்ணிக் ககேநாண்டவேன், இந்தக் கேநாரியத்திற்கு துணிந்து ஊலரக் கூட்டினநான். மலைலர அந்த கநரம் பேநார்த்த பீஷ்மநா, “என்ன ககேநாடி? இந்த கநரம் இங்கே வேந்திருக்கே?” பீஷ்மநா ககேட்கேவும், மர்மப் புன்னலகேலய அவேலன கநநாக்கி கசலுத்தியவேள், “சும்மநா ககேநாஞ்ச கநரம் விலளையநாடிட்டு கபேநாகேலைநாம்ன்னு வேந்கதன்.. இப்கபேநா என்கனநாட ஆட்டம்…” ஒருமநாதிரிக் குரலில் கசநான்னவேலளைப் பேநார்த்து குழம்பிய பீஷ்மநா, “என்ன விலளையநாடறியநா? மணி எட்டநாகே கபேநாகுது. இந்த கநரத்துலை நீ இங்கே வேர்ரலத யநாரநாவேது பேநார்த்திருந்தநா என்ன ஆகேறைது?” சிறிது அழுத்தமநாகேகவே அவேன் வினவே… “அகதல்லைநாம் ஒண்ணும் ஆகேநாது. நீங்கே இங்கே இருக்கேறைது எனக்கு கரநாம்பே கதம்பேநா இருக்குத் கதரியுமநா? அதநான் உங்கேலளைப் பேநார்த்துட்டு கபேநாகேலைநாம்ன்னு வேந்கதன்..” சிரித்துக் ககேநாண்கட கசநான்னவேலளைப் பேநார்த்தவேனுக்கு மநாலலை நடந்தது நிலனவிற்கு வேந்தது. உடகன முகேம் இறகே, “நநாம சநாயந்திரம் மீட் பேண்ணும் கபேநாது என்ன நடந்தது? எப்பேடி உனக்கு அவ்வேளைவு பேலைம்?” பீஷ்மநா ககேட்கே, “என்ன சநார் கசநால்றீங்கே? நநான் அடிச்கசனநா? நீங்கே தநான் சநார் அடிச்சீங்கே. நநான் ‘டநாய்’ன்னு கேத்தினது தநான் நியநாபேகேம் இருக்கு… அப்பேறைம் நீங்கே தநாகன அந்த ஆளுங்கேலளை புரட்டி எடுத்தீங்கே? உங்கேலளைப் பேநார்த்து தநாகன அவேனுங்கே பேதறி ஓடினநாங்கே…” பேடபேடப்பேநாகேக் ககேட்டவேலளைப் பேநார்த்து கமலும் குழம்பிய பீஷ்மநா, “நநானநா?” சந்கதகேமநாகே இழுக்கே, “ஆமநா டநாக்டர் சநார்… உங்கே லகேயிலை கூட அந்த கேல்லு பேட்ட இடத்துலைகய அவேனுங்கே கேட்லடயநாலை அடிச்சநாங்கேகளை…” என்றைவேள், அவேனது லகேலயப் பேநார்க்கே, அப்கபேநாழுது தநான் அவேனது லகேலயத் தூக்கிப் பேநார்த்தவேன், அந்த இடம் கேன்றி சிவேந்து, ரத்தம் கேட்டி இருப்பேலதப் பேநார்த்து குழம்பினநான். “இது அப்பேடி ஒண்ணும் கபேரிய கேநாயமநா இல்லை.. ஆனநா.. நநான் என்ன நடக்கேறைதுன்னு புரிஞ்சுக்கேறைதுக்குள்ளை நீ தநாகன அவேனுங்கேலளை அடிச்சிப் கபேநாட்ட?” பீஷ்மநாவின் ககேள்விலய கேநாற்றில் விட்டவேள், “இன்னுமநா டநாக்டர் சநார் மருந்து கபேநாடநாம இருக்கீங்கே? கபேநாங்கே டநாக்டர் சநார்… கமநாதல்லை கபேநாய் மருந்து கபேநாடுங்கே… நநான் கபேநாய் என் கசநாலியப் பேநார்க்கேகறைன்” என்றைவேள் நகேர்ந்து கசல்லை எத்தனிக்கே, பீஷ்மநா இன்னமும் குழப்பேம் விலைகேநாமல் நின்றைநான். ‘நநான் என்ன ககேட்டுட்டு இருக்ககேன்… இவே என்ன கபேசநாம கபேநாய்க்கிட்கட இருக்கேநா..’ மனதினில் நிலனத்தவேன், “ககேநாடி… நின்னு பேதில் கசநால்லிட்டு கபேநா… நீ தநாகன அடிச்ச?” பீஷ்மநா ககேட்கேவும், “நிஜமநா டநாக்டர் சநார்.. நல்லைநா கயநாசிச்சு பேநாருங்கே… யநார் அடிச்சநான்னு அப்கபேநா புரியும்..” அவேன் அப்பேடிகய நிற்பேலதப் பேநார்த்த மலைர் அழுத்தமநாகேச் கசநால்லை,
“இல்லை ககேநாடி… நநானும் பேலைமுலறை கயநாசிச்சு பேநார்த்துட்கடன்… உன் கேண்ணு எல்லைநாம் அப்பேடிகய ரத்த கவேறிலை இருந்தது.. உன் முகேகம ஒரு மநாதிரி… நநான் உன்லன வீட்லை விடகறைன் வேநான்னு கூப்பிட்ட அப்கபேநா கூட நீ ஒருமநாதிரி பிகஹவ் பேண்ணின ககேநாடி…” கயநாசலனயுடன் கசநால்லிக் ககேநாண்கட வேந்தவேன், பேட்கடன்ற “ஆர் யூ ஆல்லரட் ககேநாடி… நநான் சும்மநா உட்கேநார்ந்து இருந்கதன்… எனக்கு நல்லைநா நியநாபேகேம் இருக்கு.. ஆனநா.. உன் மன அழுத்தத்துனநாலை உனக்குள்ளை ஏதநாவேது வித்யநாசமநா நடக்குதநா?” இன்னமும் நடந்தலத நம்பே முடியநாமல் பீஷ்மநா ககேட்கேவும், “ஹஹஹ்ஹநா…” மலைர் பேலைமநாகே சிரித்தநாள். “இப்கபேநா எதுக்கு சிரிக்கிறை?” கேடுப்புடன் ககேட்டவேலனப் பேநார்த்தவேள், “ஹஹஹநா…. பேரவேநால்லை டநாக்டர் சநார்… ஹஹஹ்ஹநா… நீங்கே கதளிவேநா தநான் இருக்கீங்கே..” அவேலன ககேலியநாகே சிலைநாகித்தவேள், முகேம் கேடினமுறை, “நநான் தநான் அடிச்கசன் டநாக்டர் சநார்.. அவேனுங்கே உங்கேலளை ககேநால்லை வேந்தவேனுங்கே.. அவேனுங்கே எண்ணத்லத புரிஞ்ச உடகன எனக்கு கவேறி பிடிச்சது கபேநாலை இருந்தது.. என்ன நடந்துச்சுன்கன எனக்கு அந்த கநரம் புரியலை… சநாமியநாடி தீர்த்துட்கடன்…” கசநான்னவேலளை ஒரு மநார்கேமநாகேப் பேநார்த்தவேன், தனது லகேலயப் பேநார்க்கே, “நீங்கே நநான் சநாமியநாடறைலதப் பேநார்த்து திலகேச்சு இருந்த கபேநாது ஒருத்தன் உங்கேலளை தநாக்கினநான். கேல்லு பேட்டதநாலை இந்த அளைவு ரத்தம் கேட்டலை… அவேன் கேட்லட பேட்டதும் ஏற்கேனகவே இருந்த இடம் கரநாம்பே கமநாசமநாகிடுச்சு… ஆனநா… நீங்கே அது கூட கதரியநாம இருந்தீங்கே.. ஹஹஹநாஹ்… இப்கபேநா லகேலயப் கபேநாய் கேவேனிங்கே.. எனக்கு கநரமநாச்சு நநான் வேகரன்…” அவேள் கிண்டலைநாகேச் கசநால்லிக் ககேநாண்டிருக்கும் கபேநாகத வேநாசல் கேதவு பேடபேடகவேன்ற தட்டும் சத்தம் ககேட்டு, “ஐகயநா… இந்த கநரத்துலை யநாரு வேர்ரநாங்கே? அப்கபேநாகவே கிளைம்புன்னு கசநான்கனகன ககேட்டியநா? நீ கபேநாய் கிட்கசன்லை இரு.. நநான் வேகரன்..” என்றைவேன், அவேள் அங்ககே கசல்வேலதப் பேநார்த்துவிட்டு கேதலவேத் திறைக்கே, கவேளியில் ஊர் மக்கேள் கூடி இருக்கேவும், பீஷ்மநாவிற்கு திலகேப்பேநாய் இருந்தது. “இவேன் எல்லைநாம் ஒரு டநாக்டர்… ஊருக்கு முன்னநாலை நல்லைது கசய்யறை மநாதிரி அந்த ககேநாடிலய என்கிட்கட இருந்து கேநாப்பேநாத்திட்டு இப்கபேநா அவேலளை ரநாத்திரி வீட்டுக்கு கூப்பிட்டு கூத்தடிக்கிறைநான்… நநான் கசநால்லைறைது உண்லமயநா இல்லலையநான்னு எல்லைநாரும் நல்லைநா உள்ளைப் கபேநாய் பேநாருங்கே… அப்கபேநாத் கதரியும்…” குணநா எக்கேநாளைமிட, பீஷ்மநா பேதறிப் கபேநானநான். ‘அவேன் கசநால்வேது கபேநாலை ககேநாடிலய தநான் வேரச் கசநால்லை வில்லலைகய.. இருந்தும் இப்கபேநாழுது ககேநாடி இங்கிருப்பேது அவேளுக்கு நல்லைதில்லலைகய. கூடகவே தன்னலடய கபேயரும் அல்லைவேநா ககேட்டுப் கபேநாய்விடும்’ என்ற திலகேத்து நிற்லகேயிகலைகய, “பேநார்த்தீங்கேளைநா? பேநார்த்தீங்கேளைநா? இகதநா இவேன் முழிக்கிறை முழிகய அவே இங்கே தநான் இருக்கேநான்னு கசநால்லுதுல்லை… உள்ளைநார கபேநாய் அந்தக் கேழுலதலய இழுத்துக்கிட்டு வேநாங்கே…” என்ற குணநா மீண்டும் சத்தமிடவும், சிலைர் வீட்டினுள்களை கசல்லை பீஷ்மநாலவே கநருங்கே, “இங்கே ககேநாடி எல்லைநாம் வேரகவே இல்லை… இது நநான் தங்கி இருக்கேறை வீடு… என் அனுமதி இல்லைநாம யநாரும் உள்களை வேரக் கூடநாது.. கவேளிய கபேநாங்கே..” பீஷ்மநா கேத்த, “நீ தப்பு கசய்யலலைன்னநா இவேங்கேலளை உள்களை விட கவேண்டியது தநாகன.. குத்தமுள்ளை கநஞ்சு தநான் குறகுறக்கும்…” என்ற தள்ளைநாட்டத்துடன் கவேற்றிகவேல் கமநாழிய, அதற்கு கமல் பீஷ்மநாவின் கபேச்சுக்கு கேட்டுப்பேடநாமல், வீட்டின் உள்களை பேத்து ஆட்கேள் நுலழந்து கதடத் கதநாடங்கினர். வீட்டின் உள்களை சல்லைலடப் கபேநாட்டு கதடியவேர்கேள், ககேநால்லலைப்புறைத்திலும் கதடிவிட்டு கதநால்வியுடன் குணநாவின் முன்னநால் வேந்து நிற்கே, அவேர்கேள் மீது நம்பிக்லகே இல்லைநாத குணநா, “நீங்கே எல்லைநாம் என்னடநா கதடி இருக்கேப் கபேநாறீங்கே? நநான் கபேநாய் அந்த கேழுலதலய பிடிச்சு இழுத்துட்டு வேகரன்…” சூளுலரத்த பேடி உள்களை நுலழந்தவேன், சல்லைலட கபேநாடநாத குலறையநாகே உள்களை கசன்ற கதடிவிட்டு கதநால்வியுடன் வேந்து பீஷ்மநாவின் அருககே நின்றைநான்.
“ஹப்பேநா.. எப்பேவும் கபேநாலை தப்பிச்சு கபேநாயிட்டநா கபேநாலை..” மனதினில் பீஷ்மநா மகிழ்ந்துக் ககேநாண்டிருக்கே, “அவே உள்ளை வேந்தலத நநான் பேநார்த்கதன்.. கபேநாய் கசநால்லைநாகத டநாக்டர்.. அவேலளை எங்கே ஒளிச்சு வேச்சிருக்கே?” குணநா அவேன் மீது பேநாய்ந்தநான். “உள்ளை ஒளிச்சு வேச்சிருந்தநா உங்கே ஆளுங்கே கேண்ணுலை சிக்கேநாலமயநா இருக்கேப் கபேநாறைநா? இல்லை நீயும் நநானும் தநான் கபேநாய் கதடிட்டு வேந்திகய.. உனக்கு சிக்கேலலையநா அவே? சும்மநா ஏதநாவேது கேனவு கேண்டுக்கிட்டு இங்கே வேந்து குதிக்கிறைநாரு.. நநான் என்ன மநாயநாவியநா அவேலளை கேநாணநாம கசய்யறைதுக்கு. இங்கேப் பேநாருங்கே. இவேலரப் கபேநாலை என்லனயும் கபேநாம்பேலளைங்கே பின்னநாலை சுத்தறைவேன்னு நிலனச்சிட்டு இருக்கேநாரு கபேநாலை.. பேநார்த்து நடந்துக்ககேநாங்கே… கசநால்லிட்கடன்…” அலதவிட கேடுப்பேநாகே பீஷ்மநா கசநால்லைவும், “இங்கே இருக்கேறை ககேநாடிலய உள்ளை கதடினநா அவே எங்கே கிலடப்பேநா?” என்றை குரல் வேரவும், அலனவேரும் பின்னநால் திரும்பிப் பேநார்க்கே, ககேநாடி மநாரியின் அருககே நின்றிருந்தநாள். “பேகலை ஆளு தநான்..” ககேநாடிலயப் பேநார்த்த பீஷ்மநா மனதினில் சிரித்துக் ககேநாள்ளை, குணநாகவேநா பேலை வேநாட்ஸ் மின்சநாரம் தநாக்கியது கபேநாலை நின்றக் ககேநாண்டிருந்தநான். “ஏய்… நீ எப்பேடி இங்கே வேந்த? நீ உள்ளை வேந்தலத நநான் பேநார்த்கதன்…” குணநா இப்கபேநாழுது ககேநாடியின் முடிலய ககேநாத்தநாகே பேற்றிக் ககேட்கேவும், பீஷ்மநா அவேனது லகேலயப் பிடிக்கே, ஏற்கேனகவே லகேயின் வேலி நிலனவு வேர, குணநா தநானநாகேகவே லகேலய விளைக்கிக் ககேநாண்டநான். “ஏய் புள்ளை ககேநாடி… இத்தலன கநரம் ஊகர உன்லனத் கதடிக்கிட்டு இருந்துச்சு… நீ எங்கே கபேநான?” ஊரில் ஒரு கபேண் ககேள்விக் ககேட்கே, “ஊர் பூரநா கதடினீங்கேளைநா? மநாரியக்கேநா வீட்லை என்லனத் கதடினீங்கேளைநா? நநான் இத்தலன கநரம் மநாரியக்கேநா வீட்லை தநாகன இருந்கதன். அங்கே அவேங்கே கூட நநாலளைக்கு சலமயலுக்கு முருங்லகே கீலர ஆஞ்சிக்கிட்டு இருந்கதன்… அங்கே சரியநா பேநார்க்கேநாம, நீங்கே என்னடநான்னநா நநான் டநாக்டர் சநார் வீட்லை இருககேன்னு ஊலர கூட்டி இருக்கீங்கே. விஷயம் ககேள்விப்பேட்டு நநான் வேர்ரதுக்குள்ளை அவேலர அவேமநானப்பேடுத்தறீங்கே.. இது உங்கேளுக்ககே நியநாயமநா இருக்கேநா?” ககேநாடி அழுலகேயுடன் ககேட்கே, “ஆமநா.. நநாம இவேர் கசநான்னலதக் ககேட்டு கநரநா இங்கே இல்லை வேந்துட்கடநாம்… அங்கே பேநார்த்திருந்தநா டநாக்டர் தம்பிய கதநால்லலை கசய்திருக்கே கவேண்டநாம்…” ஒருவேர் கசநால்லை, அவேர்கேலளை ஒரு மநாதிரிப் பேநார்த்த பீஷ்மநா, “இது தநான் என்லன சீண்டறைது கேலடசி குணநா… இதுக்கும் கமலை என்லன சீண்டினநா நநான் கபேநால்லைநாதவேனநா ஆகிடுகவேன் கசநால்லிட்கடன்.. இந்த மநாதிரி அசிங்கேப்பேடுத்தறைதுன்னு நீ பிளைநான் கபேநாட்டநா… மண்லண தநான் கேவ்விட்டு நிப்பே.. ஏன்னநா நநான் பீஷ்மநா…” பீஷ்மநாவும் தன் பேங்கிற்கு உறம, குணநாவும், கவேற்றிகவேலும் குழம்பி நின்றைனர். “என்னது? நீ இங்கே வேரலலையநா?” மீண்டும் கவேற்றிகவேல் கதநாடங்கே, “இல்லை… நீ வீட்டுக்கு வேந்து குடிக்கே ஆரம்பிச்ச உடகன நநான் மநாரியக்கேநா வீட்டுக்கு கபேநாயிட்கடன்… உனக்கு ககேநாஞ்சம் கூட அறிகவே இல்லை… ச்கச… கபேத்த கபேண்லண ஊலரக் கூட்டி அசிங்கேப் பேடுத்தறை கூத்லத நநான் நம்ம வீட்லை தநான் பேநார்க்கேகறைன்.. உனக்குப் பிறைந்ததுக்கு நநான் கசத்துப் கபேநாயிருக்கேலைநாம்…” ககேநாடி கசநால்லிவிட்டு அங்ககேகய அமர்ந்து அழத் கதநாடங்கினநாள். “ககேநாடி… ககேநாடி… இப்கபேநா எதுக்கு அழறை? இப்கபேநா ஒரு வேநார்த்லத கசநால்லு… நநான் கபேநாலீலச கூப்பிடகறைன்..” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், “ககேநாஞ்சம் வேநாய மூடிக்கிட்டு இருக்கியநா? அது அப்பேனுக்கும் கபேநாண்ணுக்கும் உள்ளை கபேச்சு…” குணநா அவேலன அதட்ட, “இது எனக்கும் அவேளுக்கும் உள்ளை கபேச்சு.. நீ வேநாய மூடு…” பேதிலுக்கு பீஷ்மநா எகிறை,
இலடயில் புகுந்தவேள், “அகதல்லைநாம் கவேண்டநாம் டநாக்டர் சநார்… நநான் எங்கே வீட்டுக்கு கபேநாகறைன்… இன்னும் இங்கே நின்னநா எனக்குத் தநான் அசிங்கேம்..” ககேநாடி அங்கிருந்து கிளைம்பிச் கசல்லை, ஊரில் உள்ளை அலனவேரும் குணநாலவே ஏளைனமநாகே பேநார்த்துவிட்டுச் கசன்றைனர். “ச்கச.. அவே உன் வீட்டுக்குள்ளை வேர்ரலத நநான் பேநார்த்கதன்.. ஆனநா.. எப்பேடி அவேலளை கவேளிய விட்ட? என்ன விலளையநாடறியநா?” குணநா பீஷ்மநாவின் மீது மீண்டும் பேநாய, அகத எண்ணம் தனது மனதினில் இருந்தநாலும் அலதச் கசநால்லை முடியநாமல் பீஷ்மநா நிற்கே, “நநான் விலளையநாட நீ என்ன மநாமனநா மச்சநானநா? கபேநாவியநா? என்லன அசிங்கேப்பேடுத்த நிலனச்சநா.. நீ தநான் அசிங்கேப்பேடுவே…” என்றை பீஷ்மநா அவேன் கேண் முன்னநாகலைகய கேதலவே சநாத்திவிட்டு உள்களை கசல்லை, அடுப்பேங்கேலறையின் உள்ளிருந்த ககேநாடி, பின் பேக்கேம் வேழியநாகே கசல்வேலதப் பேநார்த்தவேன், அதிர்ந்து நின்றைநான். “ககேநாடி… ககேநாடி..” பீஷ்மநா கமல்லைமநாகே அலழக்கே, “என்ன டநாக்டர் சநார்… கேண்ணநாமூச்சி ஆட்டம் எப்பேடி இருக்கு? நநான் இங்கே தநான் இருந்கதன்… அந்த முட்டநாப்பேயலுங்கே என்லன ஒழுங்கேநா பேநார்க்கேநாம கவேளிய கபேநாயிட்டநாங்கே. மநாரியக்கேநா தநான் வேந்து என்லன பின் பேக்கேமநா கூட்டிக்கிட்டு கபேநானநாங்கே…” சிரித்துக் ககேநாண்கட அவேள் கசநால்லைவும், “குணநாவும் வேந்து பேநார்த்தநாகன…” இன்னமும் குழப்பேமநாகே பீஷ்மநா ககேட்கே, “நநான் கமலடக்கு அடியிலை ஒளிஞ்சு இருந்கதன்… அவேருக்கு தநான் குனிஞ்சு பேநார்க்கே முடியநாகத… ஹஹ்ஹஹநா…” சிரித்துக் ககேநாண்டவேள், “அப்பேடிகய வீட்டுக்குப் கபேநாயிருப்கபேன்.. என்கனநாட ஒரு ககேநாலுசு இங்கே விழுந்திருச்சு… அலத எடுக்கேத் தநான் வேந்கதன்… நநான் உடகன இங்கே இருந்து கபேநாயநாகேணும்… அடிபேட்ட பேநாம்பு… எங்கே வீட்டுக்கு முன்னநாலை கூட்டத்லத கூட்டும்..” என்றைவேள், கவேகேமநாகே அங்கிருந்து ஓடிச் கசல்லை, பீஷ்மநா இப்கபேநாழுதும் அதிர்ச்சி விலைகேநாமல் தநான் நின்றிருந்தநான்.
11. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் “இவே என்ன இவே? வேரநா… ஓடிப் கபேநாறைநா? என்னகவேநா கேண்ணநாமூச்சி ஆட்டம்ன்னு கசநால்றைநா? ஆட்டம் நல்லைநா இருக்கேநான்னு ககேட்கேறைநா? இவே மனசுலை என்ன தநான் நிலனச்சிட்டு இருக்கேநா?” என்ற கயநாசிக்கேத் கதநாடங்கிய பீஷ்மநாவின் மனம் குழம்பிய குட்லடயநாகே இருந்தது. “என் லகேலய கேட்லடயநாலை அடிச்சு இருக்கேநாங்கே… ஆனநா.. அலத நநான் உணரக் கூட இல்லலைகய.. அப்கபேநா நநான் என்ன கசய்துட்டு இருந்கதன்? ஒரு வேலிலயக் கூட உணர முடியநாத அளைவுக்கேநா நநான் இவேலளை கவேடிக்லகேப் பேநார்த்துட்டு இருந்திருக்ககேன். இவே என்ன இவ்வேளைவு புரியநாத புதிரநா இருக்கேநா?” கமலும் குழம்பிக் ககேநாண்டிருந்தவேனின் முன் துலர வேந்து நின்றைநான். அவேன் முகேம் முழுவேதும் சிந்திய பூரித்துப் கபேநாய் இருப்பேலதப் பேநார்த்தவேன், “என்ன துலர? இங்கே என்ன நடந்திட்டு இருக்கு? நீங்கே என்னகவேநா கேநாகமடி பேடம் பேநார்த்துட்டு வேந்த கரஞ்சுக்கு முகேகமல்லைநாம் சிரிப்கபேநாட வேரீங்கே?” ஒருமநாதிரிக் குரலில் ககேட்கே, துலர கவேளிப்பேலடயநாகேகவே புன்னலகேத்தநான். “இல்லை சநார்… நம்ம அய்யநாகவேநாட மூக்கு ஊருக்கு முன்னநாலை உலடஞ்சு சிதறினலதப் பேநார்த்து கரநாம்பே சந்கதநாஷமநா இருந்துச்சு… அது தநான் என்னநாலை சந்கதநாஷத்லத அடக்கேகவே முடியலை..” குரூரப் புன்னலகேயுடன் கூறியவேலனப் பேநார்த்த பீஷ்மநா கமலும் குழம்பி, “ஏன்யநா… இந்த ஊர்லை எல்லைநாரும் நல்லைநா தநாகனய்யநா இருக்கீங்கே?” கேடுப்புடன் ககேட்கே, “ஏன் சநார்… நநாங்கே நல்லைநா தநாகன இருக்ககேநாம்? அதுலை உங்கேளுக்கு என்ன சந்கதகேம்?” துலரயின் பேதில் ககேள்விக்கு, அவேலன முலறைத்த பீஷ்மநா,
“இல்லை… உங்கே ஊர்லை உங்கே அய்யநா மூக்கு உலட பேடறைதுலை உனக்கு அப்பேடி என்னய்யநா சந்கதநாசம்? அதுவும் நீங்கே?” “ஏன் எனக்கு என்ன?” இலடகவேட்டியவேலனப் பேநார்த்து கபேருமூச்சு விட்டவேன், “இந்த ஊருக்குள்ளை நநான் வேரும்கபேநாழுது அந்த அய்யநா என்னகவேநா இந்த ஊலரக் கேநாக்கே வேந்த குலைசநாமி கரஞ்சுக்கு நீங்கே பில்ட் அப் ககேநாடுத்தீங்கே.. இப்கபேநா என்னடநான்னநா.. என்னகவேநா வில்லைன் கரஞ்சுக்கு கசநால்றீங்கே?” மனதினில் பேட்டலத பீஷ்மநா ககேட்டுவிட, துலர சிலை நிமிடங்கேள் அலமதியநாய் இருந்தநான். “என்ன கசநால்றைதுன்னு வேநார்த்லதலய கதடிக்கிட்டு இருக்கீங்கேளைநா?” நக்கேலைநாகே பீஷ்மநா ககேட்கே, ‘இல்லலை’ என்ற மறப்பேநாகே தலலையலசத்த துலர, ‘சநார்… எங்கே கபேரிய அய்யநா எங்கேலளைக் கேநாக்கே வேந்த குலைசநாமி கபேநாலை தநான்.. யநாரநாவேது வேந்து குழந்லத பிறைந்திருக்கு, கேல்யநாணம், கேருமநாதின்னு அவேருக்கு தகேவேல் கசநான்னநாலும், ஒரு மூட்லட கநல், கரண்டு கதன்லன மரம், கேல்யநாணத்துக்கு பேட்டுப்புடலவேயும், கேல்யநாண பேந்திக்கு கதலவேயநான அரிசியும், கேருமநாதிக்கும் அதுக்குத் கதலவேயநான எல்லைநாகம தநானமநா தந்து அவேங்கேலளை அனுப்பி லவேப்பேநாரு.. அவேங்கே வீட்டம்மநாவும் அப்பேடித் தநான். ஏன் ககேநாடுக்கேறீங்கே? எதுக்கு என்ன ஏதுன்னு? எதுவுகம ககேள்வி ககேட்கேநாம சிரிச்ச முகேத்கதநாட ககேநாடுத்து அனுப்புவேநாங்கே… அப்பேடி உத்தமமநா வேநாழ்ந்தவேங்கேகளைநாட கநடுநநாலளைய தவேத்துக்கு பிறைந்தவேர் தநான் இந்த சின்னய்யநா. அய்யநாகவேநாட கநகரதிர் குணம் ககேநாண்டவேநாரு..” துலர கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, “கசல்லைம் ககேநாடுத்து ககேடுத்துட்டநாங்கேன்னு கசநால்லை வேரீங்கே?” அவேனது ககேள்விக்கு, “இல்லை.. அவேங்கே கரண்டு கபேருகம கேண்டிச்சு தநான் வேளைர்த்தநாங்கே. ஆனநா.. ஊர்லை உள்ளைவேங்கே எல்லைநாம் அவேங்கே குலைசநாமிகயநாட வேநாரிசுன்னு கசல்லைம் ககேநாடுக்கே, அதுகவே எங்கேளுக்கு எல்லைநாம் விலனயநா கபேநாச்சு..” என்றை துலர கேண்கேள் கேலைங்கே, “கவேலிகய பேயிலர கமய்ஞ்சது கபேநாலை… சின்னவேரு இருபேது வேயலசத் தநாண்டினதும், கபேநாண்ணுங்கேலளை கிண்டல் கசய்யறைது, அவேங்கே கமலை லகே லவேக்கிறைதுன்னு அக்கிரமம் கசய்ய ஆரம்பிச்சிட்டநான். இதுலை என்கனநாட மலனவியும் அடக்கேம்…” என்றைவேன், குலுங்கி அழத் கதநாடங்கினநான். “துலர..” பீஷ்மநா அதிர, “ஆமநாங்கே டநாக்டர் சநார்.. என் மலனவி கரநாம்பே அழகேநா இருப்பேநா… ககேநாடி அளைவுக்கு எல்லைநாம் இல்லை.. ஆனநாலும் பேநார்க்கே லைட்சணமநா இருப்பேநா. நநான் குலறைவேநா சம்பேநாதிக்கிகறைன்னு அவேளுக்கு கரநாம்பே வேருத்தம். அதனநாலை என் கூட அடிக்கேடி சண்லட கபேநாட்டுக்கிட்கட இருப்பேநா.. அலத கதரிஞ்சிக்கிட்டவேன், அவேகிட்ட ஆலச வேநார்த்லத கபேசி, பேணத்லதக் கேநாட்டி, அவேகனநாட வேலலையிலை இழுத்து, அவேலளை நநாசம் பேண்ணிட்டநான். அந்த விஷயம் எனக்குத் கதரிய வேர, நநான் ககேநாபேத்துலை அவேலளை அடிச்சிட்கடன்.. அதுக்கு ககேநாவிச்சிக்கிட்டு அவேர் வீட்கடநாட கபேநாகறைன்னு கபேநானவே, திரும்பே வேரகவே இல்லை.. எங்கே அம்மநா கபேநாய் அய்யநா வீட்லை ககேட்ட கபேநாது, அவே இங்கே வேரகவே இல்லைன்னு கபேரியவேர் கசநான்னநாரு.. சின்னவேருக்கு கிட்ட கபேநாய் எங்கே ஆத்தநா மன்றைநாடி ககேட்ட கபேநாது, இந்த ஊலர விட்கட அவே கபேநாயிட்டநான்னு கசநான்னநாங்கே.. நநானும் மநானத்துக்கு அஞ்சி அவேலளைத் கதடகவே இல்லை… எங்கே இருக்கேநாகளைநா பேநாவி..” ஆக்கரநாஷமநாகே துலர முடிக்கே, பீஷ்மநா அவேலன பேரிதநாபேமநாகே பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநாலும், அந்த குணநா மீது ககேநாலலைகவேறிகய எழுந்தது. “அந்த சண்டநாளைன் கிட்ட சண்லட கபேநாடலைநாம் தநான்… ஆனநா… என் மநானம் கபேநாயிரும்.. அதனநாலை எங்கே ஆத்தநா அவே என்கிட்கட சண்லட கபேநாட்டுக்கிட்டு ஊலர விட்டு கபேநாயிட்டநான்கன கசநால்லிடுச்சு. எல்லைநாம் என் விதி டநாக்டர் சநார். அவேன் இன்லனக்கு ஊருக்கு முன்ன தலலைகுனிஞ்சு நின்னது எங்கேள்ளை எத்தலன கபேருக்கு மனசுலை குளுகுளுன்னு இருந்துச்சு கதரியுமநா? பேலை கபேத்தவேங்கே வேயித்துலை அப்பேடிகய ஆயிரம் லிட்டர் பேநாலலை ககேநாட்டினது கபேநாலை குளிர்ந்து கபேநாச்சு…” என்றைவேன், பீஷ்மநாவின் லகேலயப் பிடித்து, “நீங்கே தநான் அந்த குணநாலவே ஏதநாவேது கசய்யணும்…” அது உங்கேளைநாலை முடியும்.. அவேன் உங்கேளுக்கு பேயப்பேடறைநான்…” கவேறியுடன் கசநால்லை, பீஷ்மநாவிடம் அலமதிகய பேதிலைநாகேக் கிலடத்தது.
“என்ன சநார் கபேச மநாட்கடங்கேறீங்கே? கவேளியூர்கேநாரன் நமக்கு எதுக்கு வேம்புன்னு நிலனக்கேறீங்கேளைநா?” துலர ககேட்கே, “இல்லை… அப்பேடி இருந்திருந்தநா… உங்கேள்ளை ஒருத்தனநா நின்னு ககேநாடி அவேன் லகேலை சிக்கி கேஷ்டப்பேடறைலத கவேடிக்லகேப் பேநார்த்துட்டு உச்சு ககேநாட்டிக்கிட்டு இருந்திருப்கபேன்..” நக்கேலைநாகே அவேனுக்கு ஒரு குட்டு லவேத்தவேன், “கபேநாலீஸ்ன்னு ஒண்ணு இருக்குல்லை.. அதுக்கு நீங்கே எல்லைநாருகம ஒரு மனு ககேநாடுத்திருக்கேலைநாகம..” அவேனது ககேள்விக்கு, “ககேநாடுத்தநா… ககேநாடுத்தநா.. அந்த மனு எல்லைநாம் எலடக்குப் கபேநாட்டு வேலட சநாப்பிட்டு கபேநாயிருவேநாங்கே. அப்பேடி ககேநாடுத்த கரண்டு மூணு கபேகரநாட மனுகவேநாட சின்னய்யநா அவேங்கே வீட்டுக்கு வேந்து, அலத அவேங்கே முன்னநாகலைகய கிழிச்சுப் கபேநாட்டலத பேநார்த்து, யநாருங்கே மனு ககேநாடுப்பேநாங்கே. அவேங்கே வேலட சநாப்பிட நநாம ஏங்கே மனு ககேநாடுக்கேணும்.. வேர கபேநாலீலச எல்லைநாம் அவேன் எப்பேடிகயநா சமநாளிச்சு, விலலைக்கு வேநாங்கிடறைநாங்கே சநார்.. எங்கேளுக்கு ஒரு விடிவு வேரநாதநான்னு நநாங்கே கேநாத்துக்கிட்டு இருந்கதநாம்… நீங்கே வேந்தீங்கே..” நக்கேலைநாகேவும், ஆத்மநார்த்தமநாகேவும் கசநான்னவேன், “கபேநாலீஸ் எல்லைநாம் சரிபேடநாது சநார். அவேன் லகேலய முறக்கினீங்கே இல்லை.. அது கபேநாலைகவே அவேகனநாட கேநாலலையும் உலடச்சு எடுங்கே டநாக்டர் சநார். அது தநான் அவேனுக்கு ககேநாடுக்கேறை நல்லை தண்டலனயும் கூட“ துலர ககேநாபேத்தில் கபேநாரிந்துக் ககேநாண்டிருக்கே, பீஷ்மநாவிற்கு துலரலய நிலனத்து பேநாவேமநாகே இருந்தது. “நீங்கே சிரிச்சு கேலைகேலைன்னு கபேசிட்டு, கிண்டல் கசய்யறைது எல்லைநாம் பேநார்த்து…” பீஷ்மநா கசநால்லிக் ககேநாண்டு வேரும்கபேநாகத, “இந்த ககேநாமநாளி கவேஷகம நநான் ஊலர ஏமநாத்தறைதுக்குத் தநான் சநார்..” என்றைவேன் கேண்கேலளை துலடத்துக் ககேநாண்டு, “அந்த ககேநாடிலய நீங்கே விரும்பேறீங்கேன்னு எனக்குத் கதரியும் சநார்.. அந்தப் கபேநாண்ணு கரநாம்பே பேநாவேம்.. தினம் தினம் அவேங்கே கிட்ட மநாட்டிக்கிட்டு முழிக்குது. சீக்கிரகம அலத இங்கே இருந்து கூட்டிக்கிட்டு கபேநாயிடுங்கே. அவேகளைநாட அக்கேநாகவேநாட கேதி தநான் அற்பேநாயுசநா கபேநாச்சு. இதநாவேது நல்லைநா வேநாழட்டும்…” என்ற துலர கசநால்லைவும், “அவேங்கே அக்கேநா எப்பேடி இருப்பேநாங்கே? ககேநாடிக்கும் அவேங்கேளுக்கும் கரநாம்பே வேயசு வித்யநாசமநா?” பீஷ்மநா ககேட்கே, “அந்தப் கபேநாண்ணும் ககேநாடிலயப் கபேநாலைகவே தநான்… கரநாம்பே அழகேநா இருக்கும்… கரநாம்பே சநாந்தமும் கூட… ககேநாடிலய விட அந்த கபேநாண்ணு இன்னும் ககேநாஞ்சம் அழகேநா இருக்கேறை மநாதிரி கதநாணும்… கரண்டும்…” என்ற துலர கதநாடங்கும் கநரம், வேநாயில் கேதவு திறைக்கும் சத்தம் ககேட்டு, இருவேரும் திரும்பிப் பேநார்க்கே, அந்த இடம் யநாரும் இல்லைநாத கவேற்றிடமநாகே இருந்தது. “யநாகரநா கேதலவேத் திறைந்த சத்தம் ககேட்டது இல்லை துலர..” சந்கதகேமநாகே பீஷ்மநா ககேட்கே, “ஆமநா சநார். ககேட்டுச்கச.. யநாரநாவேது கவேளிய நிக்கேறைநாங்கேகளைநா?” துலர கவேளியில் கசன்ற பேநார்க்கே, யநாரும் வேந்த சுவேடு கூட இல்லைநாமல் கபேநாகேவும், வீட்லடச் சுற்றி கதடி விட்டு வேந்தநான். “யநாருகம இல்லை டநாக்டர் சநார்.. ஆனநா… யநாகரநா கேதலவேத் திறைந்தநாங்கே…” அவேன் அடித்துச் கசநால்லைவும், “ஆமநா துலர.. யநாரநா இருக்கும்? ஒருகவேலளை கேநாத்தநா இருக்குகமநா?” பீஷ்மநா ககேட்டுக் ககேநாண்கட அருகில் இருந்த மரத்லத கநநாட்டம் விட்டுக் ககேநாண்கடச் கசநால்லை, “எல்லைநா மரமும் பிடிச்சு வேச்ச பிள்லளையநார் கபேநாலை நிக்குது.. இதுலை கேநாத்தடிச்சு கேதவு திறைக்குகதநா?” எப்கபேநாழுதும் கபேநாலை துலர கிண்டல் கசய்யவும், சிரித்துக் ககேநாண்ட பீஷ்மநா, “உள்ளை கபேநாய் கேதலவே சநாத்திட்டு தூங்கேலைநாம் துலர… சநாயந்திரம் நடந்தது மநாதிரி அந்த குணநாகவேநாட ஆளுங்கே வேந்து நம்மலளை அடிச்சுப்கபேநாட்டுட கபேநாறைநாங்கே.. வேநாங்கே உள்ளை கபேநாயிடலைநாம்..” பீஷ்மநா கசநால்லிக் ககேநாண்கட உள்களை கசல்லை, துலர கவேகேமநாகே அவேகனநாடு உள்களை கசன்ற கேதவேலடத்தநான். “சநார்.. என்ன கசநால்றீங்கே? அந்தநாளு உங்கேலளை அடிக்கே ஆலளை ஏவினநானநா?” அதிர்ச்சியுடன் துலர ககேட்கே, “ஆமநா துலர..” என்ற நடந்தலவேகேலளை அவேன் கசநால்லைவும், துலரயின் இதழ்கேளின் புன்னலகே கநளிந்தது.
“என்ன துலர? நநான் அடிபேட இருந்தது உங்கேளுக்கு சந்கதநாஷமநா இருக்கேநா? நநான் எங்கே அம்மநாவுக்கு ஒகர லபேயன்.. அவேங்கே கூடிய சீக்கிரம் இங்கே வேகரன்னு கசநால்லி இருக்கேநாங்கே.. அவேங்கே வேர வேலரக்கும் நநான் நல்லைநா இருக்கே கவேண்டநாமநா?” பீஷ்மநா கிண்டலைடிக்கே, “இல்லை டநாக்டர் சநார்.. அந்த ககேநாடிப் கபேநாண்ணு கவேறி பிடிச்சவே கபேநாலை நடந்துக்கிட்டநான்னு கசநான்னீங்கே இல்லை… அது அவேகளைநாட கவேலலை இல்லை டநாக்டர் சநார். அவேகளைநாட அக்கேநா அவே உடம்புலை புகுந்து அவேலளை ஆட்டி வேச்சு அவேனுங்கேலளை புரட்டி எடுத்து உங்கேலளை கேநாப்பேநாத்தி இருப்பேநா. அற்பேநாயுசுலை கபேநாறை கபேநாண்ணநா அது? ரத்த கவேள்ளைத்துலை அகதநாட முகேத்லத பேநார்க்கேகவே முடியலை..” மீண்டும் துலர கதநாடங்கே, “சுத்தம்… நீங்கேளும் இப்கபேநா கபேய் கேலத கசநால்லைப் கபேநாறீங்கேளைநா துலர… எனக்குத் தூக்கேம் வேருது…” என்ற பீஷ்மநா கசன்ற தனது பேடுக்லகேயில் பேடுத்துக் ககேநாள்ளை, “நிஜமநா… அந்தப் கபேநாண்ணு இந்த ஊருக்குள்ளை உலைநாத்துறைதநா நநான் ககேள்விப்பேட்கடன் டநாக்டர் சநார்.. நிலறைய கபேர் அவேலளை மல்லிலகே கதநாட்டத்துலை பேநார்த்கதன்.. மநாமரத் கதநாப்புலை பேநார்த்கதன்னு கசநான்னநாங்கே…” துலரயும் கபேசிக்ககேநாண்கட பேடுக்கே, “ஏன் துலர வீட்டுக்குப் கபேநாலலையநா? அம்மநா தனியநா இருப்பேநாங்கே இல்லை…” “இல்லை சநார்… அம்மநா அக்கேநாங்கே வீட்டுக்கு கபேநாயிட்டு வேகரன்னு கபேநாயிருக்கேநாங்கே.. வேர ஒரு வேநாரம் ஆகும்…” என்றைவேன், கநத்கத உடம்பு முடியலைன்னு கசநால்லிட்டு இருந்தீங்கே சநார்.. நல்லைநா தூங்கி கரஸ்ட் எடுங்கே..” என்றை துலர விலரவிகலைகய குறைட்லட விட்டு உறைங்கேத் துவேங்கே, பீஷ்மநாவிற்கு தூக்கேம் வேர மறத்தது. “நிஜமநாகவே கபேய்ன்னு ஒண்ணு இருக்கேநா?” என்றை மனதின் ககேள்விக்கு, “ஹ்ம்ம்.. நம்ம ஜ.எச்.லை எந்த கநநாயும் இல்லைநாமகய, எகதநா முனகேறைநாங்கே, கேண்ணுலை இருந்து ரத்தம் வேடியுதுன்னு எத்தலன கபேலரப் பேநார்த்திருக்ககேநாம்.. அப்கபேநா நிஜமநாகவே அவேங்கே எல்லைநாம் கபேய் பிடிச்சவேங்கே தநானநா? கசநாட்டநாணிக்கேலரயிலை எல்லைநாம் அந்த ஆட்டம் ஆடுவேநாங்கேகளை…” என்ற ஏகதகதநா நிலனவுகேளில் சுற்றிக் ககேநாண்டிருந்தவேன், திடீகரன்ற ஜன்னலின் வேழிகய வேந்த கமல்லிய பூங்கேநாற்றில், “கேதவு கேநாத்துக்கு தநான் அசஞ்சிருக்கும்…” என்றை முடிவுக்கு வேந்தவேனநாய் கேண்கேலளை மூடிக் ககேநாள்ளை, சிறிது கநரத்திகலைகய நன்றைநாகே உறைங்கேத் துவேங்கினநான். மறநநாள் கபேநாழுது பீஷ்மநாவிற்கு மீண்டும் கதன்றைலின் தநாலைநாட்டுடன் விடிந்தது. ஜன்னலின் வேழிகய வேந்த மல்லிலகேத் கதநாட்டத்து வேநாசம் சுமந்த கதன்றைலில் கேண்கேலளை விழித்தவேன், நன்கு விடிந்து விட்டலத உணர்ந்து கவேகேமநாகே எழுந்து மருத்துவேமலனக்குத் தயநாரநாகேத் கதநாடங்கினநான். “டநாக்டர் சநார்.. நம்ம ககேநாவில்லை இன்லனக்கு சிறைப்பு பூலஜ நடக்குது. நீங்கேளும் வேந்து அம்மலன ஒரு எட்டு பேநார்த்துட்டு அப்பேறைம் ஹநாஸ்பிடலுக்கு கபேநாங்கேகளைன். அம்மன் கரநாம்பே அழகேநா இருக்கும். பேண்டிலகே துவேங்கே இன்லனக்கு நநாள் குறிப்பேநாங்கே..” கேநாலலை உணலவே எடுத்துக் ககேநாண்டு வேந்த மநாரி பீஷ்மநாவிடம் கசநால்லை, “ககேநாவிலுக்கேநா… நநானநா?” அவேன் இழுக்கே, “வேந்தநா நல்லைநா இருக்கும் சநார். நநாங்கே எல்லைநாரும் கபேநாகேப் கபேநாகறைநாம்.. அம்மனுக்கு இந்த ஊர்லை விலளையறை பூலவே எல்லைநாம் இன்லனக்கு கேநாணிக்லகேயநா ககேநாடுப்கபேநாம். விதம் விதமநான பூகவேநாட அலைங்கேநாரம் கசய்துக்கிட்டு அம்மன் முகேத்துலை அருள் கசநாட்டும் பேநாருங்கே… அந்தப் கபேநாண்ணு இன்லனக்கு பூரநா அம்மலனப் பேநார்த்துக்கிட்டு ககேநாவில்லலைகய கிடக்கும்..” தன் கபேநாக்கில் மநாரி கபேசிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, “எந்தப் கபேநாண்ணு…” பீஷ்மநா ககேட்கேவும், “எந்த கபேநாண்ணு?….. ஹநான்….. ஹநான்… அதநான்… நம்ம.. நம்ம… அவே தநான் ககேநாடி… ககேநாடி.. அவேளுக்கு கரநாம்பே பிடிக்கும்…” என்றை மநாரி, கேலைங்கிய கேண்கேளுடன், “அவேலளைக் கூட்டிக்கிட்டு நநான் கிளைம்பேகறைன். நீங்கே வேநாங்கே..” என்ற கசநால்லிவிட்டு கசல்லை, பீஷ்மநாவிற்கு எதுகவேநா கநருடுவேது கபேநாலை இருந்தது.
“இவேங்கே கவேறை என்னகவேநா கசநால்லை வேந்தநாங்கே.. ஆனநா கவேறை எலதகயநா கசநால்லிட்டு கபேநாறைநாங்கே.. என்னவேநா இருக்கும்?” என்றை கயநாசலனகயநாடு அவேன் நின்றக் ககேநாண்டிருக்கே, மநாரி ககேநாண்டு வேந்த உணலவேப் பேநார்த்த துலர, “ஓ இன்லனக்கு மநாரியக்கேநா எனக்கும் கசர்த்து சநாப்பேநாடு ககேநாண்டு வேந்துட்டநாங்கேளைநா? நநான் இன்லனக்கு ககேநாவில் பிரசநாதத்லத இல்லை ஒரு கவேட்டு கவேட்டலைநாம்ன்னு இருந்கதன்… சர்க்கேலர கபேநாங்கேலும், புளிசநாதமும் அருலமயநா இருக்கும்” என்ற கசநால்லிக் ககேநாண்கட பீஷ்மநாவிற்கு உணலவே எடுத்து லவேக்கே, பீஷ்மநா கயநாசலனயுடன் அமர்ந்திருந்தநான். “என்ன சநார் கயநாசிச்சுக்கிட்டு இருக்கீங்கே? நீங்கேளும் கபேநாங்கேலலை ஒரு லகே பேநார்க்கேலைநாம்ன்னு நிலனக்கேறீங்கேளைநா?” துலர கிண்டலைநாகேக் ககேட்கே, “துலர இந்த மநாரியக்கேநா ஏன் அழுதுக்கிட்கட கபேநாறைநாங்கே? அவேங்கேளுக்கு என்ன ஆச்சு?” அவேன் கவேற ககேள்வி ககேட்டநான். “ஏதநாவேது நிலனப்பேநா இருக்கும் சநார்… நீங்கே சநாப்பிடுங்கே. அங்கே ககேநாவில்லை இன்லனக்கு கபேநாண்ணுங்கே எல்லைநாம் கூடி இருப்பேநாங்கே. அந்த குணநாவும் இருப்பேநான். நீங்கே இருந்தநா.. இத்தலன வேருஷம் இல்லைநாம இந்த வேருஷம் கபேநாண்ணுங்கே நிம்மதியநா சநாமி கும்பிடுங்கே..” யதநார்த்தமநாகே துலர கசநால்லைவும், “நநான் என்ன டநாக்டரநா இல்லை கபேநாலீசநா… பேநாதுகேநாப்புக்கு கூப்பிடறைநா மநாதிரி கூப்பிடறீங்கே?” கிண்டல் கசய்துக் ககேநாண்கட தட்டில் இருந்த இட்லிலய பிட்டு வேநாயில் கபேநாட்டுக் ககேநாண்டவேனின் புருவேம் சுருங்கியது. “இது ககேநாடிகயநாட சலமயல் கபேநாலை இருக்ககே..” மனதினில் நிலனத்துக் ககேநாண்டவேன், “ஹ்ம்ம்… அவேகளை சலமச்சு மநாரியக்கேநா மூலைமநா ககேநாடுத்து அனுப்பி இருப்பேநா..” மனதினில் எழுந்த ககேள்விக்கு தநாகன பேதிலலை யூகித்துக் ககேநாண்டவேன், உணலவே உண்டு முடித்து துலரயுடன் ககேநாவிலுக்குச் கசன்றைநான். கசழித்து வேளைர்ந்திருந்த கநற்கேதிர்கேள் பேச்லச புடலவேயுடுத்திய கபேண்கணன தலலை சநாய்த்து நின்றிருக்கே, அதலன சுற்றி வேரப்கபேநாரம் கேலர கேட்டியது கபேநாலை இருந்த அழகேநான பூச்கசடிகேளும்.. ஒருபுறைம் கதன்னந்கதநாப்பும்… மறபுறைம் சலைசலைத்து ஓடும் கேநால்வேநாயும் என ரம்மியமநாகே இருந்த இடத்தின் நடுகவே இருந்தது அந்த அம்மன் ககேநாவில். ககேநாவிலுக்கு கவேலி அலமதநார்கபேநாலை இருந்த கவேப்பேமரங்கேள்… அந்த இடத்லத குளுலமயநாகே லவேத்திருந்தது. கேண்லண குளுலமயநாக்கும் விதமநாகே அங்கிருந்த வேண்ண வேண்ண மலைர்கேள் மிகேவும் கேவேனமுடன் பேரநாமரிக்கே பேடுவேலத அந்த இடத்தின் கநர்த்திகய நன்றைநாகே உணர்த்தியது. “வேநாவ்… இந்த இடம் இவ்வேளைவு அழகேநா இருக்ககே… நநான் இந்தப் பேக்கேம் வேந்தகத இல்லலைகய துலர… ஐகயநா ககேமரநாலவே எடுத்துட்டு வேர மறைந்துட்கடன் பேநாருங்கே. இருக்கேட்டும்… இன்கனநாரு நநாள் வேந்து எடுத்துக்கேகறைன்…” என்ற பீஷ்மநா அந்த இடத்லத ரசித்து பேநார்த்துக் ககேநாண்கட நடக்கே, “ஆமநா சநார்.. அம்மனும் கரநாம்பே அழகேநா இருக்கும்…” என்ற கசநால்லிவிட்டு துலர பேக்தியுடன் உள்களை கசல்லை, எப்கபேநாழுதும் தனது அன்லனக்கேநாகேகவே ககேநாவிலுக்கு கசல்லும் வேழக்கேம் உலடய பீஷ்மநா, அதுவும் அந்த இயற்லகேக் கேநாட்சிகேள் அவேலன பேடம் பிடிக்கே அலழக்கே, கமல்லை ககேநாடிலயக் கேநாண கேண்கேலளை சுழற்றிய பேடி பீஷ்மநா ககேநாவிலினுள்களை கசன்றைநான். அவேர்கேள் கசநான்னது கபேநாலைகவே மலைர்கேள் கமநாத்தத்லதயும் சூடிக் ககேநாண்டு, உலைகின் அழகியநாகே திரிசூலி கேநாட்சியளிக்கேவும், அவேலனயும் அறியநாமல் பீஷ்மநாவின் லகேகேள் உயர்ந்து கூப்பிக் ககேநாண்டு நின்றைது. அம்மனின் அருள் பேநாலிக்கும் முகேத்லத கேண்டதும் மனதிற்குள் ஏகதநா நிம்மதி பிறைந்தது கபேநாலை ஒரு உணர்வு… “மநாரியக்கேநா கசநான்னது கபேநாலைகவே இந்த இடம் கரநாம்பே அழகேநா இருக்கு துலர.. அப்பேப்பேநா… அம்மன் என்ன அழகு?” பீஷ்மநா சிலைநாகித்துக் ககேநாண்கட சுற்றி வேந்தநான். அங்கிருந்த மண்டபேத்தில் குணநாவும், அவேலனச் சுற்றி ககேநாவில் அறைங்கேநாவேலைர்கேளும் அமர்ந்து, கேநாகலைண்டலர லவேத்துக் ககேநாண்டு எலதகயநா ஆரநாய்ந்துக் ககேநாண்டிருந்தனர். திருவிழநா கததிலய அறிய பேலைர் ஆவேலைநாகே அங்கு நின்றிருக்கே, அவேர்கேலளை கவேடிக்லகேப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட பீஷ்மநா அந்தக் ககேநாவிலலை சுற்றி வேந்தநான்.
மநாரி, ஓரிடத்தில் தலலை சநாய்த்து அமர்ந்திருக்கே, அவேரது அருகில் ககேநாடியும் அகத அளைவு கசநாகேத்துடன் அமர்ந்திருந்தநாள். ஊகர குதூகேலைத்துடன் தங்கேள் ஊரின் திருவிழநாலவே எதிர்ப்பேநார்த்து கேநாத்திருக்கே, இவேர்கேள் இருவேரும் இவ்வேநாற அமர்ந்திருக்கும் கேநாரணம் அறிய கவேண்டி, பீஷ்மநா அவேர்கேள் அருகில் கசன்றைநான். “உங்கே அக்கேநாவுக்கு பிடிச்ச மல்லிலகே பூலவே சரமநா கதநாடுத்து அம்மனுக்கு சநாத்திகனன். மல்லிலகேக்கு நடுநடுவுலை கரநாஜநாவும் மரிக்ககேநாழுந்தும் வேச்சு கதநாடுத்கதன். அப்பேடித் கதநாடுத்தநா அவேளுக்கு கரநாம்பே பிடிக்கும்… அதுவும் இன்லனக்கு அந்த மநாலலைலய தநான் அம்மன் கேழுத்துலையும் தலலையிலை கிரீடம் கபேநாலைவும், அதுலை இருந்து ஜலடக்கு பூ அலைங்கேநாரம் கபேநாலைவும் வேச்சிருச்கேநாங்கே. அலத மட்டும் அவே பேநார்த்தநா… ‘அக்கேநா அம்மன் இப்பேடி இருக்குக்கேநா… அம்மன் அப்பேடி இருக்கேநாக்கேநா’ன்னு குழந்லதயநாட்டம் சுத்தி சுத்தி வேருவேநா…” ஆற்றைநாலமகயநாடு மநாரி புலைம்பிக் ககேநாண்கட இருக்கே, ககேநாடிகயநா கசநால்லைமுடியநாத அளைவிற்கு மனதிகலைகய எலதகயநா மறகிக் ககேநாண்டிருப்பேது கபேநாலை பீஷ்மநாவிற்குத் கதரிந்தது. “ககேநாடிகயநாட அக்கேநா கரநாம்பே நல்லை கபேநாண்ணு கபேநாலை.. அதநான் கரண்டு கபேரும் இப்பேடி அவேலளை நிலனச்சு புலைம்பிக்கிட்டு இருக்கேநாங்கே… பேநாவேம் அவே இன்னும் ககேநாஞ்ச கேநாலைம் இருந்திருக்கேலைநாம்..” என்ற நிலனத்துக் ககேநாண்டவேன், ககேநாடிலய தநாண்டிக் ககேநாண்டு சுற்றி விட்டு ககேநாவிலின் கவேளியில் வேந்து நின்றைநான். அவேன் அருககே அலசவு கதரிந்து பீஷ்மநா திரும்பிப் பேநார்க்கே, “டநாக்டர் சநார்… மநாரியக்கேநா கூப்பிட்டு நீங்கே வேந்தீங்கேளைநா? உங்கேளுக்கு இந்த இடம் பிடிச்சிருக்கேநா?” ககேநாடி ககேட்கே, “கரநாம்பே நல்லைநா இருக்கு ககேநாடி..” என்றைவேன், “உன் முகேத்துலை தநான் இந்த இடத்லத ரசிச்சு பேநார்க்கேறை எந்த முகேபேநாவேமும் இல்லை… என்ன ஆச்சு? உங்கே அக்கேநா நிலனவேநா?” ககேட்டு முடிக்கேவும், “ஹ்ம்ம்… ஆமநா.. அவே இருந்த வேலர எனக்கு அவே அருலம கதரியலை… இப்கபேநா தநான் அவே எவ்வேளைவு வேலிலய தநாங்கிட்டு என்லன கேநாப்பேநாத்தி இருக்கேநான்னு புரியுது.. நநான் கரநாம்பே சுயநலைவேநாதி..” மனம் வேருந்திச் கசநான்னவேளின் லகேலயப் பேற்றி தனது லகேக்குள் லவேத்துக் ககேநாண்டவேன், “அப்பேடி எல்லைநாம் ஒண்ணும் இல்லை ககேநாடி.. நீ நல்லைவே தநான்.. உனக்கு என்ன பிரச்சலனனநாலும் என்கிட்கட கசநால்லு…” என்ற பீஷ்மநா கசநால்லிக் ககேநாண்டிருக்கும் கபேநாகத, அங்கு வேந்த மநாரி, “தம்பி… அவே லகேலய விடுங்கே.. என்ன கசய்துக்கிட்டு இருக்கீங்கே?” என்ற பேதறை, அவேருக்கு எல்லைநாம் கதரியும் என்றை நம்பிக்லகேயுடன், “அவே கரநாம்பே வேருத்தப்பேடறைது கபேநாலை இருக்கு.. அதநான் ஆறதல் கசநான்கனன்…” மநாரியிடம் பேதில் கசநால்லைவும், “ஹ்ம்ம்… ஆமநா… அவேளுக்குன்னு யநார் இருக்கேநா..” எங்ககேநா பேநார்த்துக் ககேநாண்டு கசநான்னவேலரப் பேநார்த்த பீஷ்மநா, “நநான் இருக்ககேன்..” ககேநாடியின் லகேலய அழுத்திக் ககேநாண்கட கசநால்லைவும், கேண்ணீருடன் ககேநாடி அவேலனப் பேநார்க்கே, ஆறதலைநாகே கேண் மூடித் திறைந்த பீஷ்மநா, “இகத ககேநாவில்லை அம்மன் சன்னதியிலை, எங்கே அம்மநா லகேயநாலை தநாலி எடுத்துக் ககேநாடுக்கே, இந்த ஊருக்கு முன்னிலலையிலை நம்ம கேல்யநாணம் கேண்டிப்பேநா நடக்கும் ககேநாடி…” பீஷ்மநா உறதி அளிக்கேவும், மநாரியின் இதழ்கேளில் ஒரு விதமநான புன்னலகே வேந்து கசன்றைது.
12. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் மநாரி ஒரு மநாதிரி சிரிக்கேவும், அலத கேண்டுககேநாண்ட பீஷ்மநா, “ஏன் மநாரியக்கேநா ஒரு மநாதிரி சிரிக்கேறீங்கே?” எனக் ககேட்கே, “இல்லலைகய… நநான் சந்கதநாஷத்துலை தநாகன சிரிச்கசன்…” மநாரி சநாதிப்பேது கபேநாலை அழுத்தமநாகேச் கசநால்லைவும், கதநாள்கேலளை குலுக்கிக்ககேநாண்டு ககேநாண்ட பீஷ்மநா, அகதநாடு அந்தப் கபேச்லச விடுத்தநாலும், அவேனது மனதினில் பேலை கநருடல்கேள் எழகவே கசய்தது. மநாரியின் முகேத்லத அவேன் சிறிது கநரம் கூர்ந்து கநநாக்கி அவேரது மனநிலலைலய பேடிக்கே முயலை, அவேகரநா அதற்கு இடமளிக்கேநாதது கபேநாலை முகேத்லத எங்ககேநா திருப்பிக் ககேநாண்டு கவேறித்துக் ககேநாண்டிருந்தநார். அந்த முகேத்தில் கேடுகேளைவிற்கும் சந்கதநாசம் இல்லலை என்பேலத மட்டும் பீஷ்மநாவேநால் உணர முடிந்தது. மநாரி தனது மனதினில் எலதகயநா லவேத்துக் ககேநாண்டு தவிக்கிறைநார் என்றம் அவேனநால் உணர முடிந்தது. “மநாரியக்கேநா.. கேநாலலையிலை உங்கே கிட்ட ககேநாடியநா சலமயல் கசய்து ககேநாடுத்து அனுப்பினநா?” பீஷ்மநா ககேட்டது தநான் தநாமதம், அவேரது கேண்கேளில் இருந்து கேண்ணீர் வேழியத் துவேங்கியது. எங்ககேகயநா பேநார்லவேலய பேதித்துக் ககேநாண்கட இருந்தவேர் அவேனுக்கு மறப்பேநாகே மட்டும் தலலையலசத்து, “நநான் ககேநாவில் உள்ளை கபேநாகறைன்…” என்ற கசநால்லிவிட்டு, அங்கிருந்து நகேர்ந்து கசல்லை, கயநாசலனயுடன் பீஷ்மநா மநாரிலயகய பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநான். “ஏன் ககேநாடி… நீ இன்லனக்கு பூ லவேக்கேலலையநா?” பீஷ்மநா ககேட்கேவும், “எனக்கு பூ லவேக்கே பிடிக்கேலை…” விரக்தியநாகேச் கசநான்னவேள், “நநான் இங்கே கரநாம்பே கநரம் இருந்து கபேச முடியநாது. தனியநாவும் நிக்கே முடியநாது. உள்ளை கபேநாய் மநாரியக்கேநா கூட உட்கேநார்ந்துக்கேகறைன்…” என்ற கசநான்ன ககேநாடி, பீஷ்மநாவின் லகேயில் இருந்து தனது லகேலய பிரித்துக் ககேநாண்டு கசல்லை, பீஷ்மநா தநான் திலகேத்து நின்றைநான். ‘என்ன தநான் வேநாழ்வில் சிலை கேசப்பேநான சம்பேவேங்கேள் நிகேழ்ந்தநாலும் ஏற்கேனகவே நிகேழ்ந்திருந்தநாலும், ஒரு கபேண், தனது மனதிற்கு பிடித்தவேனின் லகே முதன்முதலில் தீண்டும் கபேநாது, அதுவும் கிரநாமத்து கபேண்… சிறிது கூட முகேம் சிவேக்கேநாமல் இருப்பேநாளைநா?’ அந்த எண்ணம் வேந்த உடகனகய பீஷ்மநாவிற்கு சிறிது சலிப்பு உண்டநானது. “ஹ்ம்ம்… நநானும் கேலதயிலை எல்லைநாம் கசநால்றை இந்த முகேம் சிவேக்கேறைது எப்பேடி இருக்கும்ன்னு பேநார்க்கேணும்ன்னு தநான் ஆலசப்பேடகறைன்… நமக்கு அதுக்கு ககேநாடுத்து லவேக்கேலை கபேநாலை…” என்ற கிண்டலுடன் நிலனத்துக் ககேநாண்டு துலரலயத் கதட, ‘திருவிழநா என்ற?’ என்றை கததிலய அறிந்துக் ககேநாள்ளை, கூட்டத்கதநாடு கூட்டமநாகே அவேனும் கமய் மறைந்து நின்றக் ககேநாண்டிருக்கே, அவேலன கதநால்லலை கசய்யநாமல், பீஷ்மநா தனது மருத்துவேமலனக்கு திரும்பேத் துவேங்கினநான். சிலை அடிகேள் நடந்த பிறைகு தன்லன யநாகரநா கதநாடர்ந்து வேருவேது கபேநாலை இருக்கேவும், பீஷ்மநா திரும்பிப் பேநார்க்கே, அந்த இடம் கவேற்றிடமநாகே இருக்கேவும், “எல்லைநாம் பிரலம…” கமலும் கிண்டலைநாகே நிலனத்துக் ககேநாண்டவேன், மருத்துவேமலனலய அலடயும் கபேநாகத, அவேனுக்கேநாகே மலைர் கேநாத்திருந்தநாள். “ககேநாடி… நீ எப்பேடி இங்கே வேந்த? அதுவும் எனக்கு முன்னநாலை?” பீஷ்மநா ஆச்சரியமநாகேக் ககேட்கே, “நநான் உங்கே பின்னநாகலைகய தநான் வேந்கதன்.. நீங்கே திரும்பிப் பேநார்க்கும்கபேநாது நநான் தநான் ஒளிஞ்சிக்கிட்கடகன… சும்மநா கேண்ணநாமூச்சி ஆடத் தநான்…” கசநால்லிவிட்டு சிரித்தவேலளை பீஷ்மநா கேண்ணிலமக்கேநாமல் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநான். “நீ இப்பேடி இருக்கேறைது தநான் ககேநாடி கரநாம்பே நல்லைநா இருக்கு…” அவேலளை ரசித்துக் ககேநாண்கட பீஷ்மநா கசநால்லை,
“எது?” இதழில் புன்னலகேயுடன் ககேட்டவேள், பீஷ்மநாலவேப் பேநார்க்கேநாமல் தலலைகுனிந்தபேடி தனது தநாவேணிலய விரல்கேளில் சுற்றிக் ககேநாண்டிருந்தநாள். “நநான் பூ லவேக்கேலலையநான்னு ககேட்ட உடகன வேச்சிக்கிட்டு லகே நிலறைய வேலளையல் கபேநாட்டுக்கிட்டு வேந்திருக்கேகய ககேநாடி… இது தநான் உனக்கு நல்லைநா இருக்கு… கரநாம்பே அழகேநா இருக்கு. அகதநாட உன்கனநாட முகேத்துலை இப்பேடி அபூர்வேமநா வேர சிரிப்பு தநான் எல்லைநாத்லதயும் விட ஃகபேன்டநாஸ்டிக்…” அவேன் ரசித்து கசநால்லிக் ககேநாண்கட வேர, அவேளைது கேன்னங்கேளில் நநாணப் பூ பூக்கே, பீஷ்மநா ஆலசப்பேட்டது கபேநாலைகவே அவேளைது கேன்னங்கேள் கசந்நிறைம் ககேநாண்டது. “வேநாவ்… வேநாவ்..” பீஷ்மநாவின் இதழ்கேள் முணுமுணுக்கே, புருவேத்லத மட்டும் உயர்த்தி ‘என்ன’ என்பேது கபேநாலை மலைர் ககேட்கே, “இல்லை ககேநாடி… இப்கபேநாத் தநான் நநான் இந்த கவேட்கேச் சிவேப்புன்னு கேலதலை எல்லைநாம் கசநால்லுவேநாங்கேகளை… அலதப் பேநார்க்கே முடியலலைகயன்னு வேருத்தப்பேட்டுக்கிட்டு வேந்கதன்… பேநார்த்தநா.. நீ லலைவ்வேநா கேநாட்டறை… அதநான்… கசம ஃபீல் ககேநாடி…” பீஷ்மநா கேண்ணடித்துக் ககேநாண்கட கிண்டலைநாகேச் கசநால்லை, அவேளின் முகேம் மநாறியது. அவேளைது முகே மநாற்றைத்லதக் கேண்டு தனது சிரிப்லபே நிறத்திக் ககேநாண்ட பீஷ்மநா, “ககேநாடி… என்னநாச்சு?” என்ற ககேட்கேவும், “அந்த குணநாலவே நீங்கே என்ன கசய்யப் கபேநாறீங்கே? இந்த திருவிழநா முடிஞ்ச உடகன அவேங்கே அப்பேநா தவேறி விழுந்து அகேநாலைமநா கசத்ததுக்கு ஏகதநா சடங்கு கசஞ்சிட்டு அடுத்தநநாகளை ககேநாடிய கேல்யநாணம் பேண்ணிக்கே கபேநாறைநானநாம்…” ஒருமநாதிரிச் கசநான்னவேள், தநான் உணர்தநாகளைநா இல்லலைகயநா, பீஷ்மநா சந்கதகேத்துடன் அவேலளைப் பேநார்த்தநான். தநான் எலதகயநா மிகேவும் தீவிரமநாகே கசநால்லிக் ககேநாண்டிருக்கே, பீஷ்மநா அலமதியநாகே இருப்பேலதப் பேநார்த்தவேள், “என்ன கயநாசிக்கேறீங்கே? அப்பேடிகய விட்டுட்டு கபேநாயிடலைநாம்ன்னு முடிவு கசய்திருக்கீங்கேளைநா என்ன?” அவேளைது முகேத்தில் இப்கபேநாழுது ககேநாபேச் சிவேப்பு குடிப்புகேத் கதநாடங்கே, பீஷ்மநாவிற்கும் ககேநாபேம் தலலைககேறியது. “என்ன ககேநாடி? என்ன நிலனச்சிட்டு இருக்கே? விட்டுட்டு கபேநாறைதுன்னநா… நீ அவேன் லகேயிலை சிக்கி கேஷ்டப்பேடறைத நநான் கவேடிக்லகேப் பேநார்த்துட்டு கபேநாயிருப்கபேன்… என்னகவேநா வேநாய்க்கு வேந்தபேடி கபேசிட்டு இருக்கே? அவேலன என்ன கசய்யறைதுன்னு இன்னும் நநான் முடிகவேடுக்கேலை.. ககேநாஞ்சம் நநானும் கயநாசிக்கேணும்… கவேணநா கசநால்லு… இப்கபேநாகவே உன்லன கேல்யநாணம் கசய்து இங்கே இருந்து கூட்டிட்டு கபேநாயிடகறைன்… அலத தநான் என்னநாலை உடகன கசய்ய முடியும். நநான் என்ன சினிமநாவுலை வேர ஹீகரநாவேநா.. அடிதடின்னு இறைங்கி உடகன அவேகனநாட பேல்லலை கேழட்ட…” பீஷ்மநா ககேநாபேமநாகே ககேநாதிக்கே, “அப்கபேநா என்ன தநான் கசய்யப் கபேநாறீங்கே? நநான் கபேசிக்கிட்கட இருக்கேறை அப்கபேநா எதுக்கு கயநாசிச்சீங்கே? என்ன கயநாசிச்சீங்கே?” ககேள்வி கமல் ககேள்வியநாகே அவேள் ககேட்டுக் ககேநாண்கட கபேநாகே, அவேலளை கநருங்கி வேந்தவேன் அவேலளைப் பிடிக்கேப் கபேநாகே, ககேநாடி கவேகேமநாகே பின்னநால் நகேர்ந்தநாள். “இங்கேப் பேநாரு.. உன்லன இங்கே நநான் ஒண்ணும் கரநாமநான்ஸ் பேண்ணிடப் கபேநாறைது இல்லை.. இது ஹநாஸ்பிடல்… எனக்கு ககேநாவில் மநாதிரி…” ககேநாபேமநாகே அவேலளைப் பேநார்த்து கசநான்னவேன், “அந்த குணநாலவேப் பேத்தி கசநான்னகபேநாது, ‘என்லன’ன்னு கசநால்லைநாம, ‘ககேநாடி’ன்னு கசநால்லைவும், என்னடநா இவே இப்பேடி கசநால்றைநான்னு ககேநாஞ்சம் கயநாசிச்சிட்கடன்… அப்பேப்பேநா… இந்த கபேநாண்ணுங்கே ககேட்ட உடகன நநாம பேதில் கசநால்லிடணும்… இல்லை முகேம் சிவேக்கேறை அளைவுக்கு ககேநாபேம் மட்டும் வேந்திடும்…” பேடபேடப்பேநாகே கபேநாரிந்தவேன், தனது இருக்லகேயில் கசன்ற அமர்ந்தநான். “சரி… என்ன கசய்யலைநாம்ன்னு கயநாசிங்கே… நல்லைநா கயநாசிச்சிக்கிட்கட இருங்கே.. ஆனநா… கேநாலைம் கேடத்தி கரநாம்பே லடம் வீணநா பேண்ணிடநாதீங்கே…” என்ற கூறியவேள், பேட்கடன்ற எழுந்து அங்கிருந்து கசல்லை, வேழக்கேம் கபேநாலை பீஷ்மநாவிற்கு கபேருமூச்லச தநான் விட முடிந்தது. அலனவேருகம திருவிழநா உற்சநாகேத்தில் இருக்கே, அடுத்த வேநாரகம திருவிழநா என்றை அறிவிப்பு.. ஊர் மக்கேள் ககேநாவிலிகலைகய குடி இருந்தநாலும், தண்கடநாரநா கபேநாட்டு அறிவிக்கேப்பேட்டது. “ஏன் துலர… திருவிழநாவுக்கு இந்த ஊர்லை ஸ்கபேஷலைநா என்ன கசய்வீங்கே?” பீஷ்மநா ககேட்கேவும்,
“எல்லைநார் வீட்லையும் விருந்து பேடு அமர்க்கேளைப்பேடும் டநாக்டர் சநார்… எல்லைநார் வீட்லையும் எல்லைநாருக்குகம விருந்து லவேப்பேநாங்கே. ஒவ்கவேநாரு நநாள் ஒரு ஒரு வீடுன்னு கசய்வேநாங்கே. அதுவும் தவிர, எல்லைநாம் விருந்து சநாப்பிடகறைன்னு மூக்கு முட்ட தின்னுட்டு, ஜீரணம் ஆகேநாம வேநாந்தி கபேதின்னு இங்கே வேந்து பேடுத்துடுவேநாங்கே. சிலை கபேருசுங்கே உயிர் கபேநாறை நிலலை கூட வேரும்.. கவேளிய இருந்து கவேறை கேலட கபேநாடுவேநாங்கே.. அது இதுக்கும் கமலை… அப்பேடி கசய்யநாதீங்கேன்னு எவ்வேளைகவேநா கசநால்லிப் பேநார்த்திருக்ககேன்… ஹஜும்… ஹஜும்… ககேட்டநாத் தநாகன…” துலர சலித்துக் ககேநாள்ளை, பீஷ்மநா முதல் கவேலலையநாகே அதற்கு தயநாரநாகே நிலனத்தநான். “சரி துலர… அப்கபேநா கவேளிய இருந்து வேந்த திண்பேண்டங்கேள் வேநாங்கேநாதீங்கேன்னு எதுக்கும் ஒரு தடவே கசநால்லிப் பேநார்த்துடலைநாமநா?” கயநாசலனயுடன் கசநான்ன பீஷ்மநா, “எப்பேடியும் ககேட்கே மநாட்டநாங்கே தநான். கவேறை வேழி இல்லை.. நம்ம எதுக்கும் அதுக்கேநான மருந்துகேலளை இங்கே ஸ்டநாக் வேச்சிக்கேலைநாம்… அப்பேறைம் இங்கே இருக்கேறை தண்ணியிலை எல்லைநாம் க்களைநாரின் கபேநாட்டு சுத்தப்பேடுத்தச் கசநால்லைலைநாம்… நல்லை தண்ணிக்கு ஒரு சின்ன சுத்திகேரிப்பு நிலலையம் கபேநாலை வேச்சிட்டநா, இந்த தண்ணி வேழியநா பேரவேர கநநாய்கேள்லை இருந்து பேநாதிப்பு இருக்கேநாது தநாகன…” அலதத் தடுக்கே தன்னநாலைநான முன்கனச்சரிக்லகே நடவேடிக்லகேகேலளை கயநாசித்தவேன், அலத கசயல்பேடுத்தவும், தகுந்த அதிகேநாரிகேளுக்கு கேடிதம் எழுதியும், கதநாலலைகபேசியில் அலழத்தும் அதற்கேநான ஏற்பேநாடுகேலளைச் கசய்தநான். இரண்டு நநாட்கேள் வேலர இப்பேடிகய கசல்லை, ககேநாபித்துக் ககேநாண்டு கபேநான ககேநாடியின் தரிசனம் மட்டும் பீஷ்மநாவிற்கு கிலடக்கேநாமல் கபேநானது. தனது அன்லனலயயும் இந்த திருவிழநாவிற்கு வேரச் கசநால்லைலைநாம் என்ற எண்ணியவேன், அவேருக்கு அலழப்பேதற்கேநாகே தனது கமநாலபேலுடன் நடக்கேத் கதநாடங்கினநான். வேழக்கேமநாகே மலைலர சந்திக்கும் அகத ஆற்றைங்கேலரகயநாரம்… அதன் கேலரயில் அமர்ந்திருந்த ககேநாடி, கேன்னத்தில் லகே லவேத்துக் ககேநாண்டு அலசயநாமல் அமர்ந்திருக்கே, அவேளைது பின்கனநாடு நின்றைவேன், “ஹகலைநா…” சத்தமநாகே அலழக்கே, அதற்கும் அவேளிடம் சிற அலசவு கூட இல்லைநாமல் அமர்ந்திருந்தநாள். அதற்குள் அவேனது தநாயநார் லலைனில் மீண்டும் ‘ஹகலைநா’ என்ற கேத்த, “ஏண்டநா பீஷ்மநா… உன்கனநாட ஹநாஸ்பிடல் கலைண்ட்லலைன்க்கு எத்தலன தடவே கபேநான் கசய்யறைது? நீ எடுக்கே மநாட்டியநா? அலத எடுக்கேநாம நீ எங்கே சுத்திட்டு இருக்கே?” சற்ற கேநாட்டமநாகேகவே ககேட்கே, “இல்லைம்மநா… இன்லனக்கு கேநாலலையிலை இருந்து அது என்னகவேநா கவேநார்க் பேண்ணகவே இல்லை.. வேயர் அறந்து கிடந்தது. சரி பேண்ண கசநால்லி இருக்ககேன்…” என்ற பேதில் கசநான்னவேன், திருவிழநா விஷயத்லதக் கூறினநான். “அப்பேடியநா… கரநாம்பே சந்கதநாசம்டநா… எனக்கும் எக்ஸநாம் நநாலளைகயநாட முடியுது.. இப்கபேநா வேந்தநா ஊர்த் திருவிழநாலவேப் பேநார்த்தநா மநாதிரி இருக்கும்… நநான் இன்னும் கரண்டு நநாள்லை நம்ம கேநார்லை வேகரன்…” பீஷ்மநாவிடம் கசநான்னவேர், “இங்கே எனக்கு ககேநாஞ்சம் கவேலலை இருக்கு. நீ உன் கவேலலைலயப் பேநாரு. கவேளிய கரநாம்பே சுத்தநாகத…” என்ற கூறி கபேநாலன லவேத்தவேலர நிலனத்துச் சிரித்தவேன், ககேநாடியின் அருககே கசன்ற அமர்ந்தநான். பீஷ்மநா அமர்ந்தும் அவேலனத் திரும்பிப் பேநார்க்கேநாமல் இருந்தவேலளை சீண்ட ஆவேல் கபேநாங்கே, அருகில் இருந்த ஒரு கிலளைலய எடுத்து அவேளைது கேன்னங்கேளில் கமன்லமயநாகே வேருடினநான். “ம்ப்ச்…” ககேநாடி சலித்துக் ககேநாள்ளை, அவேளைது முகேத்தருககே கமல்லை கநருங்கியவேன், உதடுகேலளைக் குவித்து ஊதி, அவேளைது கேவேனத்லத திருப்பே முயலை, அதுவும் பேயனற்றப் கபேநாகே, ‘அடுத்து கவேறை மநாதிரி ட்லர பேண்ணலைநாம்…’ என்ற நிலனத்துக் ககேநாண்டவேன், அவேளைது கேன்னத்தின் அருககே கசல்லை, அகத கநரம் பேட்கடன்ற திரும்பிய ககேநாடி, உதடு குவித்து தனதருககே கநருங்குபேவேலனப் விழி விரிய அதிர்ந்து பேநார்த்தநாள். “இப்கபேநா என்ன கசய்யப் கபேநாறீங்கே?” ககேநாடி பேதட்டமநாகேக் ககேட்கே, “இல்லை… சும்மநா ஊதலைநாம்ன்னு தநான்…” பேதில் கசநால்லை முடியநாமல் பீஷ்மநா தனது கேண்கேலளைத் தநாழ்த்திக் ககேநாள்ளை, ககேநாடியின் இதழில் கமல்லிய புன்னலகே வேந்து கபேநானது. “ஹப்பேநா… ககேநாபேப்பேடநாம இருக்கேநா..” என்ற மனதினில் நிம்மதி ககேநாண்டவேன்,
“என்ன கமடம் கரநாம்பே ககேநாபேமநா இருக்கீங்கே கபேநாலை இருக்கு?” பீஷ்மநா கபேச்சுக்ககேநாடுக்கே, “அப்பேடி எல்லைநாம் ஒண்ணும் இல்லை… நநான் உங்கேலளைப் பேநார்க்கே வேந்கதன்… கரநாம்பே பிஸியநா இருந்தது கபேநாலை இருந்தது. அது தநான் கபேசநாம கபேநாயிட்கடன்…” எலதகயநா கயநாசித்துக் ககேநாண்கட கசநான்னவேலளைக் கூர்ந்தவேன், “என்ன ஆச்சு ககேநாடி?” என்ற ககேட்கே, “ஒண்ணும் இல்லைங்கே.. என்னகவேநா உங்கேலளை பேநார்க்கேணும் கபேநாலை இருந்துச்சு.. அதநான்..” கசநான்னவேளின் லகேலய அழுத்தியவேன், “என்னநாச்சு என்ன பிரச்சலனன்னு என் கிட்ட கசநால்லு…” பீஷ்மநா வேற்புறத்தவும், “நநான் கசய்தலத எல்லைநாம் நிலனச்சு வேருத்தப்பேட்டுக்கிட்டு இருக்ககேன்…” கேண்ணீருடன் கசநான்னவேலளைப் பேநார்த்தவேலன பேநார்க்கே முடியநாமல், தனது முகேத்லத மூடிக் ககேநாண்டு, “நீங்கே நிலனக்கிறை மநாதிரி நநான் ஒண்ணும் கரநாம்பே நல்லை கபேநாண்ணு இல்லலைங்கே…” என்ற கூறி குலுங்கி அழத் கதநாடங்கினநாள். “ககேநாடி…” திலகேப்புடன் அலழத்த பீஷ்மநா, அவேலளை தனது மநார்பில் புலதத்துக் ககேநாள்ளை, “நீங்கே பேட்டுன்னு என்லன கேல்யநாணம் கசய்துக்கேகறைன்னு கசநால்றை அளைவுக்கு எல்லைநாம் நநான் நல்லை கபேநாண்ணு இல்லலைங்கே.. நநான் கசநால்றைலத எல்லைநாம் ககேட்டுட்டு அப்பேறைம் என்லனப் பேத்தி புரிஞ்சிக்கிட்டு நீங்கே முடிவு பேண்ணுங்கே…” பீஷ்மநாலவேப் பிடித்திருந்தும், தனது மனசநாட்சிலய ஒதுக்கிவிட்டு அவேலனத் திருமணம் கசய்துக் ககேநாள்ளை விரும்பேநாத ககேநாடி இப்பேடி கசநால்லை, அவேலளைப் பேற்றி கமலும் அவேள் வேநாயநாகலைகய கதரிந்துக் ககேநாள்ளை நிலனத்தநான். “சரி கசநால்லு… ககேட்டுட்டு நநான் என்கனநாட முடிலவே கசநால்கறைன்…” என்றைவேன், அவேளைது முகேத்லத நிமிர்த்தி, “கமநாதல்லை கேண்லணச் துலடச்சிக்கிட்டு உன்லன நீகய ஆசுவேநாசப்பேடுத்திக்ககேநா.. மனசுலை ஏகேப்பேட்ட உணர்ச்சி கபேநாரநாட்டம் இருக்கும் கபேநாது எதுவுகம கதளிவேநா கசய்ய முடியநாது…” அவேலளை சமநாதநானம் கசய்ய, அவேனது சட்லடயிகலைகய முகேத்லதத் துலடத்துக் ககேநாண்டவேள், ‘ம்ம்.. ம்ம்…’ என்றை தலலையலசப்புடன் தன்லன கேட்டுக்கு ககேநாண்டு வேர முயன்றைநாள். சிறிது கநரம் அலமதியநாகே இருந்தவேள், தன் மனம் சிறிது சமநாதநானம் அலடந்ததும், பீஷ்மநாவின் முகேத்லதப் பேநார்த்தநாள். “என்ன ஓககே வேநா இப்கபேநா?” என்ற அவேன் ககேட்கேவும், அதற்கும் ‘ம்ம்’ என்ற மண்லடலய உருட்டியவேள், அப்கபேநாழுது தநான், தநான் அவேனது அலணப்பில் இருக்கிகறைநாம் என்பேலத உணர்ந்தநாள். “லஹகயநா… சநாரி…” என்றைபேடி விலைகியவேலளைப் பேநார்த்து கமன்லமயநாகே புன்னலகேத்தவேன், “அது பேரவேநால்லை… நீ கசநால்லு… எதுக்கு இப்கபேநா இப்பேடி ஃபீல் பேண்ணிக்கிட்டு இருக்கே? கசநால்லு…” என்ற அவேன் கமன்லமயநாகேக் ககேட்கே, “நநான் கரநாம்பே சுயநலைவேநாதி…” அவேள் கசநால்லைவும், எதுவுகம கசநால்லைநாமல், புருவேத்லத மட்டும் ககேள்வியநாகே ஏற்றி இறைக்கி அவேலளைப் பேநார்த்தபேடி அமர்ந்திருந்தநான். “என்ன ஒண்ணுகம கசநால்லை மநாட்கடங்கேறீங்கே?” ககேநாடி ககேட்கே, “இன்னும் நீ ஒண்ணுகம கசநால்லைகவே இல்லலைகய… அதுக்குள்ளை நநான் என்ன கசநால்லைணும்ன்னு நீ கசநால்லு…” என்ற ககேட்டவேன், ‘ஓ.. உம் ககேநாட்டணுமநா?’ என்ற அவேளிடகம பேதில் ககேள்வி ககேட்டு, ‘சரி ம்ம்…’ என்ற கசநால்லைவும், ககேநாடி அவேலன முலறைத்தநாள். “அம்மநா தநாகய… நீ கசநால்லை வேந்தலத சீக்கிரம் கசநால்லு. என்னன்னநா… நீ டக்குடக்குன்னு ஓடி கவேறை கபேநாயிடுவே… சஸ்கபேன்ஸ் வேச்சிட்டு கபேநானநா என்னநாலை தநாங்கே முடியநாது…” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், ககேநாடி தலலைகுனிந்தநாள்.
அவேள் வேருத்தப்பேடுகிறைநாகளைநா என்ற நிலனத்தவேன், “சரி கசநால்லு… சும்மநா உன்லன கிண்டல் பேண்ணி கூல் பேண்ண நிலனச்கசன்…” என்றைவேன், அவேளைது லகேலய அழுத்த, மறபேடியும் அவேள் ‘நநான் கரநாம்பே சுயநலைவேநாதி…’ என்கறை கதநாடங்கே, “கமலை கசநால்லு…” பீஷ்மநா ஊக்கே, “நநானும் எங்கே அக்கேநாவும் கரட்லடப் பிறைவிங்கே…” ககேநாடி கசநால்லைவும், பீஷ்மநா திலகேத்துப் கபேநானநான். “என்னது கரட்லடயநா?” என்றை ககேள்வி அவேன் வேநாயில் இருந்து வேரநாமல் இல்லலை. “ஆமநா.. கரட்லட தநான். அவே பிறைந்த பேத்து நிமிஷம் கேழிச்சு நநான் பிறைந்கதன்.. அதனநாலை அவே எப்பேவும் அக்கேநான்னு தநான் தன்லன கசநால்லிப்பேநா… ஊர்லையும் அப்பேடிகய கசநால்லுவேநாங்கே…” என்றைவேள், அலடத்த கதநாண்லடலய எச்சிலலை கூட்டி விழுங்கிக் ககேநாண்டு, “கரண்டு கபேரும் ஒகர கநரத்துலை அம்மநா வேயித்துலை இருந்திருந்தநாலும், என்கனநாட குணமும், அவேகளைநாட குணமும் கவேறை கவேறை தநான்…. நநான் எங்கே அப்பேநா மநாதிரி சுயநலைவேநாதி… அதநான் இப்கபேநா தனியநா தவிச்சிக்கிட்டு இருக்ககேன்…” என்றைவேள், கேண்கேளில் வேழிந்த கேண்ணீலர துலடத்துக் ககேநாண்டு, “எங்கே அக்கேநா மலைர் இருக்கேநாகளை.. அவே கரநாம்பே நல்லைவே. எங்கே அம்மநா மநாதிரிகய குணம் ககேநாண்டவே. கரநாம்பே அலமதியும் கூட. கேடின உலழப்பேநாளி. அவேலளை அந்த குணநா கபேண் ககேட்டு வேந்த கபேநாது எங்கே அம்மநா அலத கரநாம்பே தீவிரமநா எதிர்த்தநாங்கே. அப்கபேநா ஒரு நநாள் எங்கே வீட்டுக்கு வேந்த குணநா, எங்கே அம்மநா கேழுத்துலை கேத்திலய வேச்சு அவேலளை கேல்யநாணம் கசய்துக்கே சம்மதம் கசநால்லைச் கசநான்னநான். எங்கே அம்மநா மறத்ததுனநாலை அவேங்கே கேழுத்துலையும், என்கனநாட கேழுத்துலையும் கேத்திலய வேச்சு அழுத்தப் கபேநானலதப் பேநார்த்து, அவே தன்கனநாட வேநாழ்க்லகேலய தியநாகேம் பேண்ணத் துணிஞ்சவே…” ககேநாடி கசநால்லிக் ககேநாண்கட வேர, “என்ன கசநால்றை ககேநாடி? தற்ககேநாலலை கசய்துக்கிட்டநாங்கேளைநா?” என்ற பீஷ்மநா வேருத்தமநாகேக் ககேட்கே, “இல்லை… நநான் அவேலனகய கேல்யநாணம் கசய்துக்கேகறைன்னு கசநால்லிட்டநா.. எனக்குத் கதரியும்… அவேளுக்கு அவேலனக் கேண்டநாகலை பிடிக்கேநாது… ஆனநாலும், எங்கே அம்மநா உயிலரயும், என்கனநாட உயிலரயும் கேநாப்பேநாத்த அவேலனகய கேல்யநாணம் கசய்துக்கே துணிஞ்சு நின்னநா. விதின்னு அவே அலத ஏத்துக்கே பேழகி இருந்த கபேநாது தநான், அந்த குணநா, துலரயண்ணநாகவேநாட மலனவிகயநாட கிணத்து கமநாட்டநார் ரூம்லை தப்பேநா இருந்தலத பேநார்த்தவேளுக்கு எப்பேடி இருந்திருக்கும். அலத எங்கே அம்மநாகிட்ட கசநால்லி எப்பேடி அழுதநா கதரியுமநா?” ககேநாடி ககேட்கே, ககேநாடி அலத அலனத்லதயும் நிலனத்து வேருந்துகிறைநாள் என்ற நிலனத்துக் ககேநாண்ட பீஷ்மநா, “கரநாம்பே கேஷ்டமநா இருக்கும் ககேநாடி.. உங்கே அக்கேநாலவேப் பேத்தி நநான் ககேள்விப்பேட்ட வேலர அவேங்கே கரநாம்பே நல்லை கபேநாண்ணுன்னு தநான் கசநான்னநாங்கே. உங்கே அக்கேநா கரநாம்பே பேநாவேம்… இகதல்லைநாம் ககேட்கேகவே கேஷ்டமநா இருக்ககே. அலத எல்லைநாம் தநாங்கிக்கிட்ட அவே கரநாம்பே கேஷ்டப்பேட்டு இருப்பேநாங்கே இல்லை..” என்ற தனது மனலத கதரிவிக்கே, அவேலனப் பேநார்த்து ஒரு மநாதிரி புன்னலகேத்த ககேநாடி, “நீங்கே எல்லைநாம் அவேலளைப் பேத்தி ககேட்டு இவ்வேளைவு வேருத்தப்பேடறீங்கே… ஆனநா… நநான்… அவே எதுக்கேநாகே ஒத்துக்கிட்டநான்னு கதரிஞ்சிருந்தும், ‘நல்லைகவேலளை அந்த நிலலை எனக்கு வேரலலைகயன்னு’ மனசுக்குள்ளை எவ்வேளைவு சந்கதநாஷப்பேட்டு இருக்ககேன் கதரியுமநா? அலத விட எங்கே அம்மநா எங்கே கரண்டு கபேலரயும் ஹநாஸ்டல்லை கசர்க்கே முடிவு கசய்த கபேநாது கூட, எனக்கு நல்லை கேநாகலைஜ்லை தநான் சீட்டு கவேணும்ன்னு அவ்வேளைவு அடம் பிடிச்கசன். அவேகளைநா அம்மநாகவேநாட கேஷ்டத்லத உணர்ந்துக்கிட்டு சநாதநாரண கேநாகலைஜ் கபேநாதும்னு கசநால்லிட்டு இருந்தநா… ஆனநா… நநாங்கே ஹநாஸ்டல் கபேநாறைதுக்குள்ளை எங்கே அம்மநா ஒரு லைநாரிலை கமநாதி இறைந்துட்டநாங்கே…” ககேநாடி கசநால்லிக் ககேநாண்கட வேர, பீஷ்மநாவிற்கு இலத பேலைமுலறை ககேட்டிருந்தநாலும், அவேளைது வேநாயநால் ககேட்கும் கபேநாது மனம் வேலித்தது. “அப்கபேநா எங்கே அம்மநாகவேநாட கபேநாறப்லபே அவே தன் லகேயிலை எடுத்துக்கிட்டநா.. அவே எந்த கவேலலைக்கும் கபேநாகேலை. நநான் கேநாகலைஜ் கபேநாகேணும்ன்னு கசநான்ன கபேநாது கூட, பேணம் இல்லைநாம எப்பேடி கசர்க்கேறைதுன்னு அவே திலகேச்சு நின்ன கபேநாதும், அவேகளைநாட நிலலைலமலய ககேநாஞ்சம் கூட நநான் புரிஞ்சிக்கேநாம, என்லன ஹநாஸ்டல்லை கசர்க்கேச் கசநால்லி நநான் அடம் பிடிச்கசன்.
‘எப்பேடின்னு’ அவே முழிச்சப்பே கூட, அந்த குணநாகிட்ட பேணம் ககேட்டு என்லன பேடிக்கே லவேன்னு ககேநாஞ்சம் கூட மனசுலை கூடப் கபேநாறைந்தவேங்கேறை ஈரம் இல்லைநாம நநான் கசநான்கனன்…” என்ற தலலையில் அடித்துக் ககேநாண்டவேள், “இப்கபேநா கசநால்லுங்கே… நநான் சுயநலைவேநாதி தநாகன…” என்ற ககேநாடி ககேட்கே, பீஷ்மநா என்ன கசநால்வேகதன்கறை புரியநாமல் தடுமநாறினநான்.
13. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் தனது சககேநாதரி… அதுவும் தனது இரட்லட சககேநாதரியின் வேலிலயக் கூடப் கபேநாருட்பேடுத்தநாமல் ககேநாடி இவ்வேநாற நடந்துக் ககேநாண்டது பீஷ்மநாவிற்கு மிகேவும் வேருத்தமநாகே இருந்தது. முகேம் கதரியநாத கபேண்ணநாகே இருந்தநாலும், அவேலளைப் பேற்றி ஊருக்குள் வேந்ததில் இருந்கத ககேட்டலத லவேத்துப் பேநார்க்கும் கபேநாது மிகேவும் நல்லை கபேண்ணநாகேகவே பீஷ்மநாவிற்கு மனதினில் பேட்டது. தநாகன அவேளுக்கேநாகே இவ்வேளைவு வேருத்தப்பேடும்கபேநாழுது, உடன் பிறைந்தவேள் இவ்வேநாற நடந்து ககேநாண்டது அவேனுள் ஏமநாற்றைத்லத தந்தநாலும், மனித மனதின் வித்தியநாசங்கேலளை இப்கபேநாழுதும் ஒரு வித கேசப்கபேநாடு நிலனத்துக் ககேநாண்டவேன், ககேநாடி அழுவேலதப் கபேநாறக்கே முடியநாமல், “நீ நடந்த விதம் தப்பு தநான் ககேநாடி… ஆனநா… இப்கபேநா நீ உன் தப்லபே உணர்ந்து இருக்கிகய.. அதுகவே கரநாம்பே சந்கதநாசம். இனிகம அப்பேடி மனசநாலை கூட அடுத்தவேங்கே கேஷ்டத்லதப் பேநார்த்து சந்கதநாஷப்பேடநாகத…” பீஷ்மநா அவேளுக்கு ஆறதல் கசநால்லை, ககேநாடி கமலும் விசும்பினநாள். “அழநாம உன் மனசுலை இருக்கேறைலத கசநால்லு…” பீஷ்மநா கூறினநாலும், இன்னும் எலதயநாவேது கசநால்லிவிடுவேநாகளைநா என்ற அவேனுக்கு பேயமநாகேத் தநான் இருந்தது. “ம்ம்… கசநால்கறைன்…” என்ற கசநான்னவேள், “நநான் பேடிக்கேணும்ன்னு அடம் பிடிச்ச கபேநாது கூட, அகதல்லைநாம் அவேன் கிட்ட பேணம் வேநாங்கே முடியநாதுன்னு கசநால்லி, எங்கே அம்மநா நடத்திட்டு வேந்த இட்லி கேலடலய நடத்தி, அதுலை வேர கசநாற்பே வேருமநானமும் கபேநாதநாதுன்னு புரிஞ்சிக்கிட்டு, எங்கே வீட்லட சுத்தி அவே ஏற்கேனகவே ஆலசக்கு வேளைர்த்த பூச்கசடிகேகளைநாட பூலவே பேறிச்சு விக்கேத் கதநாடங்கினநா. கூடகவே எங்கே அம்மநா அவேங்கே கசநாந்த வேருமநானத்துலை வேநாங்கிப் கபேநாட்டு இருந்த நிலைத்துலையும் விதவிதமநான பூச் கசடிகேலளை எல்லைநாம் நட்டு, அலத பேத்திரமநா பேரநாமரிச்சு சீக்கிரகம அதன் மூலைமநா வேருமநானம் வேரவும் ஏற்பேநாடு கசய்துட்டநா. அகதநாட மட்டும் நின்னநாளைநா? மதியம் வேலர கதநாட்ட கவேலலை… மீதி கநரம் கூலி கவேலலைன்னு, கேடன் வேநாங்கி என்லன கேநாகலைஜ்லை கசர்த்து, கேடலன ககேநாஞ்சம் ககேநாஞ்சமநா அடச்சு வேநாழவும் ஏற்பேநாடு கசய்துட்டநா.. நநான் ஆலசப்பேட்ட கேநாகலைஜ்.. நநானும் அவேளும் ஒகர வேயசு தநாகன.. இருந்தநாலும் நநான் அவேளுக்கு அந்த சூழ்நிலலையிலை எந்த உதவியும் கசய்யலை… தப்பிச்கசநாம் பிலழச்கசநாம்ன்னு ஊருக்கு கிளைம்பிட்கடன்..” என்றைவேலளை பீஷ்மநா கவேறித்துக் ககேநாண்டிருக்கே, அந்த பேநார்லவே தன்லன ஒண்ணும் கசய்யநாது என்பேது கபேநாலை எங்ககேநா பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்த ககேநாடி, தன் பேநாட்டிற்கு கதநாடர்ந்துக் ககேநாண்டிருந்தநாள். “ஆனநா… கேநாகலைஜ்லை விட்டுட்டு என் லகேலயப் பிடிச்சிக்கிட்டு. ‘அம்மநா இல்லைன்னு நீ எதுவும் கேவேலலைப்பேடநாகத ககேநாடி.. உனக்கு அம்மநா இருந்தநா என்ன எல்லைநாம் கசய்வேநாங்கேகளைநா அலத எல்லைநாம் உனக்கு நநான் கசய்யகறைன். அதுக்கேநாகே அந்த ஆளுகிட்ட எல்லைநாம் கேநாசு வேநாங்கே மநாட்கடன். என் உடம்புலை கதம்பிருக்கு… அலத வேச்சு என்னநாலை உலழக்கே முடியும் ககேநாடி.. நநானும் சநாம்பேநாதிக்கிறை பேணத்லத எல்லைநாம் கசர்த்து லவேக்கிகறைன்.. உன்லன நநான் பேத்திரமநா பேநார்த்துக்கேகறைன். உன்லன எப்பேவுகம நநான் தனியநா தவிக்கே விட மநாட்கடன்.. என்லனப் பேத்தி கேவேலலைப்பேடநாகத… நநான் சமநாளிச்சுக்குகவேன்னு’ கசநான்னநா…” என்றை ககேநாடி, அதற்கு கமல் கசநால்லை முடியநாமல் கவேடித்து அழுதநாள். சிலை வினநாடிகேள் திலகேப்பில் அலமதியநாகே இருந்த பீஷ்மநா, அவேள் அழுவேலதப் பேநார்த்து மனம் தநாளைநாமல், “ககேநாடி… இங்கேப் பேநாரு அழக் கூடநாது..” என்ற அவேலளை சமநாதநானம் கசய்ய,
“எங்கே அப்பேநா… அப்கபேநா கூட குடிச்சிட்டு எங்கேகயநா விழுந்து கிடந்தநாங்கே.. மநாரியக்கேநாவும் அவேளும் தநான் என்லன கேநாகலைஜ்லை ககேநாண்டு வேந்து விட்டநாங்கே. அந்த கேநாகலைலஜ அவே ககேநாஞ்சம் கூட ஏக்கேமநா பேநார்க்கேகவே இல்லை. என்லன விட அவேளுக்கு பேடிக்கேணும்ன்னு கரநாம்பே ஆலச. அலத எல்லைநாம் அடக்கி வேச்சிக்கிட்டு தநாகன என்லன அவே பேடிக்கே அனுப்பினநா… அந்த வேருத்தம் அவேளுக்கு ககேநாஞ்சம் கூட கிலடயநாது. அந்த அளைவுக்கு பேக்குவேப்பேட்டவே… அலத விட அவே கரநாம்பே நல்லைவே.. அவேலளை நீங்கே கமநாதல்லை பேநார்த்திருந்தநா என்லன உங்கேளுக்கு பிடிச்சிருக்கேகவே பிடிச்சிருக்கேநாது… நநாங்கே கரண்டு கபேரும் ஒகர மநாதிரி இருந்தநாலும்… அவேகளைநாட அந்த சநாந்தமநான குணத்துனநாலைகய அவே கரநாம்பே அழகேநா இருப்பேநா… ஒருநநாள் உங்கேளுக்கு நநான் அவேகளைநாட கபேநாட்கடநா கேநாட்டகறைன் பேநாருங்கே” ககேநாடி கசநால்லைவும், என்னகவேன்ற கசநால்லைத் கதரியநாத ஒரு உணர்வு பீஷ்மநாவின் மனதினில் ஏற்பேட்டது. ஏகதநா மனலத பிலசவேது கபேநாலை… எகதநா அந்தப் கபேண் தனக்கு பேரிச்சயம் என்பேது கபேநான்றை ஒரு உணர்வின் ஒலிலய இதயம் எழுப்புவேலத அவேனநால் தடுக்கேவும் முடியநாமல் அமர்ந்திருந்தநான். “கிளைம்பும்கபேநாது… ‘நநான் உனக்கு பேணம் அனுப்பேகறைன்… உனக்கு கவேண்டியலத வேநாங்கிக்ககேநா.. ககேட்கே சங்கேடப்பேட்டுக்கிட்டு இருக்கேநாகத’ன்னு கசநால்லிட்டு கிளைம்பினநா. அவே கபேசறைத ககேட்கே ககேட்கே நநான் எவ்வேகளைநா சுயநலைமநா நடந்து இருக்ககேன்னு அப்கபேநாகவே எனக்கு புரிஞ்சு கபேநாச்சு…. என் அம்மநா ஸ்தநானத்துலை இருந்து என்ன பேநார்த்துக்குகவேன்னு கசநால்லைறைவேளை எப்பேடி புரிஞ்சிக்கேநாம விட்கடன்னு கரநாம்பே கநநாந்து கபேநாய்ட்கடன்…. அந்த கநரம் நநான் எவ்வேளைவு துடிச்சு கபேநாயிருப்கபேன்னு உங்கேளுக்கு கதரியநாது. அப்பேடிகய கசத்து கபேநாயிட்கடன்.. ஓடிப் கபேநாய் அவேகளைநாட லகேலயப் பிடிச்சிட்டு அவேகிட்ட மன்னிப்பு ககேட்கடன்.. எனக்கு பேடிப்பும் கவேண்டநாம் ஒண்ணும் கவேண்டநாம்.. நநான் அவே கூடகவே திரும்பே வேந்துடகறைன்னு எவ்வேளைகவேநா கசநான்கனன்… அவே ககேட்கேகவே இல்லை… ‘உன்கனநாட அக்கேநா என் கிட்ட அடம் பிடிக்கேநாம நீ என்ன பேக்கேத்து வீட்லையநா அடம் பிடிப்பே? கபேசநாம நல்லைநா பேடிச்சு நல்லை கவேலலைக்கு கபேநாறை வேழிலயப் பேநாரு’ன்னு அவே கசநான்னநா.. என்லன சமநாதநானப்பேடுத்திட்டு அவே ஊருக்கு கிளைம்பி வேந்துட்டநா… என் கமலை இவ்வேளைவு அன்பு வேச்சிருக்கேறைவேளுக்கு துலணயநா நநான் அவே கூட தநாகன இருந்திருக்கேணும்.. இல்லலைகய.. நநான் கேநாகலைஜ்லை அவே கசநான்னநான்னு தங்கிட்கடன். இங்கே அந்த குணநா என்லனப் பேடுத்தறைலத s எல்லைநாம் விட அவேலளை அதிகேமநா கதநால்லலை கசய்திருக்கேநான்… பேநாவேம் எனக்கேநாகே அவே எல்லைநாத்லதயும் தநாங்கிக்கிட்டு இந்த ஊர்லை இருந்தநா…” ககேநாடி கசநால்லிக் ககேநாண்கட வேர, பீஷ்மநா அங்கிருந்த தண்ணீலர கவேடிக்லகேப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநான். “ஹ்ம்ம்… பேநாவேம் அவே.” அவேனது வேநாய் தநானநாகேகவே முணுமுணுக்கே, ‘ஹ்ம்ம்…’ என்றை முணுமுணுப்புடன், “திடீர்னு ஒரு நநாள் என்கனநாட கேநாகலைஜ்க்கு மநாரியக்கேநா கபேநான் கசய்தநாங்கே.. அப்கபேநா தநான் கபேரியய்யநா இறைந்துட்டநாங்கேன்னு கசய்தி கசநால்லிட்டு… கபேரியய்யநா அகேநாலைமநா இறைந்ததுலை கரண்டு வேருஷத்துக்கு உங்கே அக்கேநாவுக்கு கேல்யநாணம் நடக்கேநாது ககேநாடி.. ஏகதநா இறைந்த கநரம் சரி இல்லைன்னு கசநால்லி இருக்கேநாங்கே. அதுக்கு கரண்டு வேருஷத்துக்கு ஏகதநா கசய்யணுமநாம்… நீ நிம்மதியநா இருன்னு கசநான்னநாங்கே… ‘அய்யநா’ சநாமியநா நின்னு மலைலர கேநாப்பேநாத்திட்டநாங்கேன்னு தநான் எனக்கு கதநாணிச்சு. இந்த கரண்டு வேருஷத்துலை அவேளுக்கு கவேறை நல்லைது நடக்கேநாதநான்னு கேடவுள் கிட்ட தினம் தினம் கவேண்டிக்கிட்டு இருந்கதன்.. லீவ்லை வேரும்கபேநாது எல்லைநாம் அவேகளைநாட சுலமலய குலறைக்கே அவே கூட கசர்ந்து கவேலலைக்கு கபேநாகவேன்… ‘பேடிக்கிறை புள்ளை கவேலலை கசய்யநாகத’ன்னு அவே சத்தம் கபேநாடுவேநா… ஆன என்னநாலை அவேளுக்கு அதநாவேது உதவே முடிஞ்சநா சரிதநான்னு நநானும் கவேலலைக்கு கபேநாகவேன்… இதுக்கேநாகே அவே என்ன திட்டினநாலும் என் கமலை கரநாம்பே பேநாசம்…” என்றைபேடி வேழிந்த கேண்ணீலரத் துலடத்துக் ககேநாண்டவேள், “ஆனநா… நநாலு மநாசத்துக்கு முன்ன.. மறபேடியும் மநாரியக்கேநாகிட்ட இருந்து கபேநான் வேந்துச்சு.. அது தநான் அவேங்கே கசய்யறை இரண்டநாவேது கபேநான்.. கமநாதல் தடவே சந்கதநாஷத்துலை கபேசினவேங்கே… இந்த தடவே அழுலகேலய தவிர கவேறை ஒண்ணுகம இல்லை… ‘நீ உடகன தஞ்சநாவூர் ஹநாஸ்பிடலுக்கு கிளைம்பி வேநா ககேநாடி’ன்னு கசநால்லிட்டு வேச்சிட்டநாங்கே… அவேங்கே குரகலை எதுகவேநா நல்லைது இல்லைன்னு மட்டும் புரிஞ்சது. அங்கே ஓடிப் கபேநானநா… மலைர்… மலைர்…” அதற்கு கமல் கசநால்லை முடியநாமல் கேண்கேலளை இறகே மூடிக்ககேநாண்டு, இப்கபேநாழுது தநான் அந்த கேநாட்சி நடந்துக் ககேநாண்டிருப்பேது கபேநாலை பீஷ்மநாவின் கநஞ்சில் சநாய்ந்து அழுதவேலளை சமநாதநானம் கசய்ய முடியநாமல் பீஷ்மநா அமர்ந்திருந்தநான்.
“தஞ்லச.. நநாலு மநாசம்…” இந்த இரண்டு கசநாற்கேளும் அவேனது மனதினில் எலதகயநா உணர்த்துவேது கபேநாலை இருந்தது. அந்த குரலலை அசட்லட கசய்யவும் முடியநாமல், ககேநாடி அழுவேலத கபேநாறக்கேவும் முடியநாமல் அவேலளை தன்கனநாடு அலணத்துக்ககேநாண்டநான். அந்த அரவேலணப்பு தனக்கு கதலவே என்பேது கபேநாலை அவேனிடம் ஒண்டியவேள், “மலைரும் ஒரு ஆக்ஸிகடன்ட்லை இறைந்துட்டநா.. அவேலளை ஜ.எச்லை கபேநாய் பேநார்த்தகபேநாது, நநான் இந்த உலைகேத்துலை அநநாலதயநானது கபேநாலை இருந்தது… நநான் மட்டும் அழுது அடம் பிடிச்சு பேடிக்கே கபேநாகேலலைன்னநா அவே கூட நநான் துலணக்கு இருந்திருப்கபேன்… அவேலளை இப்பேடி சநாகே விட்டிருக்கே மநாட்கடன் இல்லை…” அழுலகேயுடன் ககேட்டவேலளை தன்கனநாடு அலணத்துக்ககேநாண்டவேன், “எப்பேடி ஆக்ஸிகடன்ட் ஆச்சு…” கதநாண்லடயில் இருந்து வேநார்த்லத வேரநாமல் தடுமநாற்றைத்துடன் ககேட்கே, “கரநாட்லட கிரநாஸ் பேண்றை அப்கபேநா கரண்டு கேநாருக்கு நடுவுலை சிக்கிக்கிட்டநான்னு கசநால்றைநாங்கே… ஒருத்தர் என்னடநான்னநா… கேநார்லை இருந்து அந்த கபேநாண்ணு தவேறி விழுந்தது… அலத கேவேனிக்கேநாம வேந்த இன்கனநாரு கேநார் அவே கமலை ஏறிடுச்சுன்னு கசநால்றைநாங்கே.. நடந்தலத ஒவ்கவேநாருத்தர் ஒவ்கவேநாரு விதமநா கசநால்றைதுனநாலை ஆக்சிகடன்ட்ன்னு கபேநாலீஸ் ககேஸ் க்களைநாஸ் பேண்ணிட்டநாங்கே…” அவேனது கநஞ்சுக்குள் புலதந்துக் ககேநாண்கட கசநான்னதும், “கேநாரநா?” பீஷ்மநா அதிர்ந்து அவேலளைப் பிடித்து நிமிர்த்தினநான். “ம்ம்…” ககேநாடி முணுமுணுப்பேநாகே பேதில் கசநால்லை, “என்ன கேலைர் கேநார்? எந்த கேநாருன்னு உனக்கு அலடயநாளைம் கதரியுமநா?” மனதில் சூழ்ந்திருந்த பேயத்தில் பீஷ்மநா பேடபேடப்பேநாகேக் ககேட்கே, “கதரியலை… அவே அப்பேடி எல்லைநாம் யநார் கேநார்லலையும் ஏறை மநாட்டநா… அவே கரநாட்லட கிரநாஸ் பேண்ணும்கபேநாது தநான் இலடயிலை சிக்கி இருக்கேணும்…” ககேநாடி தன்னுலடய யூகேத்லதச் கசநால்லை, பீஷ்மநாவின் இதயம் பேலைமடங்கு துடித்தது. அவேனது கநஞ்சத்தில் சநாய்ந்திருந்தவேகளைநா அவேனது இதயத்தின் துடிப்லபே உணர்ந்து, “எங்கே அக்கேநா கேலதலய ககேட்டு டநாக்டரநான நீங்கேகளை இவ்வேளைவு பேதட்டப்பேடறீங்கே.. எனக்கு எப்பேடியிருக்கும்?” என்றைவேள், அவேனது பேதிலலை எதிர்பேநார்க்கேநாமல் கதநாடர்ந்து, “இந்த இடம் எங்கே அக்கேநாவுக்கு கரநாம்பே பிடிக்கும். கபேய் நடமநாடும்ன்னு கசநான்னநா… ‘நநான் தநான் கபேய்’ன்னு கசநால்லிட்டு இங்கே வேந்து உட்கேநார்ந்து இந்த அலமதிலய கரநாம்பே ரசிப்பேநா… அதநான்.. அந்த மநாதிரி அவே இங்கே இருக்கேநாளைநான்னு கதட ஆலச வேந்துச்சு… இங்கே வேந்கதன்…” என்றைவேள், “ஆமநா டநாக்டர் சநார்… உங்கேளுக்கு இந்த இடம் பிடிக்குமநா? நீங்கே இங்கே இதுக்கு முன்ன வேந்திருக்கீங்கேளைநா?” ககேநாடி ககேட்டது தநான் தநாமதம், பீஷ்மநாவின் உடல் சில்லிட்டு கபேநானது. “உங்கே… உங்கே அக்கேநாகவேநாட கபேர் என்ன கசநான்ன? அதநாவேது முழு கபேர்…” திக்கித் திணறி பீஷ்மநா ககேட்கே, “மலைர்… மலைர்ககேநாடி… என் கபேர் பூங்ககேநாடி… கரண்டு கபேரும் பூலவேப் கபேநாலை இருக்கேணும்ன்னு எங்கே அம்மநா பேநார்த்து பேநார்த்து வேச்சநாங்கே…” ககேநாடி கசநால்லைவும், பீஷ்மநா அதிர்ந்து கபேநானநான். அவேனது கேண்கேள் அவேனது அனுமதியின்றிகய கேலைங்கேத் துவேங்கியது. தநான் தஞ்லசயில் பேநார்த்த கபேண் தநான் மலைர் என்பேது உறதியநாகேநாமகலை கநஞ்சம் மட்டும் அவேளுக்கேநாகே துடிக்கேத் துவேங்கியது. “ஒரு நிமிஷம்… ஒரு நிமிஷம்…” அவேனது லகேகேள் தடுமநாறை, கதநாண்லட வேறைண்டு கபேநானது கபேநாலை இருக்கே, லகேகேள் நடுங்கே தனது கசல்கபேநாலன எடுத்து, தஞ்லசயில் தநான் எடுத்த அவேளைது புலகேப்பேடத்லத எடுத்தவேன், அலதகய சிலை வினநாடிகேள் உற்ற கநநாக்கினநான். கேண்கேளில் கதங்கி இருந்த கேண்ணீரநால் ஒழுங்கேநாகே பேநார்க்கே முடியநாமல் கபேநாகே, அலத மடியில் லவேத்து விட்டு, தனது பேநாக்ககேட்டில் இருந்த கேர்சீப்லபே எடுத்து முகேத்லதத் துலடத்துக் ககேநாண்டவேன், தன்லன ஆஸ்வேநாசப்பேடுத்திக் ககேநாள்ளை சிலை வினநாடிகேள் அப்பேடிகய கேண்கேலளை மூடி அமர்ந்திருந்தநான்.
அதற்குள் அந்த கசல்கபேநானில் இருந்த புலகேப்பேடத்லதப் பேநார்த்த ககேநாடி, “உங்கேளுக்கு எங்கே அக்கேநாலவே முன்னகய கதரியுமநா? அவேகளைநாட கபேநாட்கடநா எப்பேடி உங்கே கசல்கபேநான்லை? அவே இப்பேடி யநாருக்குகம கபேநாஸ் ககேநாடுக்கே மநாட்டநாகளை..” என்றை ககேநாடியின் குரலில், பீஷ்மநாவிற்கு பூமி தட்டநாமலலை சுற்றியது. முகேத்தில் இருந்த கேர்சீப்லபே கவேகேமநாகே விலைக்கியவேன், “என்னது?” அதிர்ச்சியுடன் அந்த கசநால்லலை கசநால்லி முடிப்பேதற்குள் குரல் திக்கித் திணறி கேண்ணீலர வேநார்க்கேத் கதநாடங்கியது. அதிர்ச்சி கமல் அதிர்ச்சி அவேனது மண்லடலயத் தநாக்கே, அலத விட மலைர் உயிகரநாடு இல்லலை என்றை கசய்தி அவேனது உயிலர வேலிக்கேச் கசய்ய, வேலிலயத் தநாங்கே முடியநாமல் பீஷ்மநா அமர்ந்திருக்கே, “இது எங்கே அக்கேநா மலைர்.. அவேகளைநாட கபேநாட்கடநா எப்பேடி?” ககேநாடி கசநால்லி முடிப்பேதற்குள் அவேளைது குரலும் கதய்ந்து கபேநானது. “அவேலளை நீங்கே கபேரிய ககேநாவில்லை பேநார்த்தீங்கேளைநா?” அந்த கசல்கபேநாலன பேநார்த்துக் ககேநாண்கட ககேட்டவேலளைப் பேநார்த்த பீஷ்மநாவின் தலலை மட்டும் தநானநாகே அலசந்தது. “எங்கே அம்மநா இறைந்ததுக்கு அப்பேறைம் அன்லனக்கு தநான் அவே கபேரிய ககேநாவிலலைப் பேநார்க்கேணும்ன்னு ஆலசப்பேட்டு கபேநானதநா மநாரியக்கேநா கசநான்னநாங்கே… அன்லனக்கு தநான் அவே கேநார்லை அடிப்பேட்டு அந்த இடத்துகலைகய…” கசநால்லி முடிக்கும் கபேநாகத பீஷ்மநாலவே பேரிதநாபேமநாகேப் பேநார்த்தவேள், அவேன் எதுவும் கபேசநாமல் கேண்ணீருடன் அமர்ந்திருக்கேவும், மீண்டும் கசல்கபேநாலனகய கவேறிக்கேத் துவேங்கினநாள். “எங்கே அக்கேநா கரநாம்பே அழகு இல்லை…” ககேநாடி ககேட்கேவும், “மலைர்… மலைர்…” பீஷ்மநாவின் இதழ்கேள் வேலியுடன் முணுமுணுத்தது. இருவேருக்கும் இலடயில் வேலிகேள் நிரம்பிய கமமௌனம். ககேநாடி ஒன்றம் அவ்வேளைவு முட்டநாள் அல்லை. ஒன்றம் ஒன்றம் இரண்டு என்றை கேணக்கிற்கு சரியநான விலடலய எளிதநாகே கேண்டு பிடிப்பேவேள் கபேநாலை, மலைரின் புலகேப்பேடத்லதப் பேநார்த்ததும், பீஷ்மநா தன்னிடம் மலைர் என்ற நிலனத்துத் தநான் பேழகி இருக்கிறைநான் என்பேது கதரியவும் அவேளைது கேநாதல் கமநாட்டிகலைகய கேருகுவேது கபேநாலை இதயம் வேலித்தது. அகத கநரம், தநான் ஒருநநாள், சிலை மணித்துளிகேகளை பேநார்த்திருந்தநாலும், தனது உயிரில் கேலைந்தவேள் உயிகரநாடு இல்லைநாத உண்லம முகேத்தில் அலறைய, பீஷ்மநா குலுங்கி அழத் கதநாடங்கினநான். அவேனது முகேத்லதப் பேநார்த்த ககேநாடிக்கு தநான் என்ன கசய்வேகதன்கறை புரியநாத நிலலை.. மலைங்கே விழித்துக் ககேநாண்டு பீஷ்மநாவின் முகேத்லத அவேள் பேநார்க்கே, முதல் வேலி தீர அழுது ஓய்ந்தவேன், “அவே அந்த ககேநாவில்லை இருந்து கிளைம்பும் கபேநாது யநாகரநாட கேநார்லலைகய ஏறினநா.. கமநாதல்லை அவே அந்த கேநார் உள்ளை இருந்தவேங்கே கிட்ட ஏகதநா சண்லட கபேநாட்டநா… அப்பேறைம் பேதட்டமநா ஏறினநா.. அவே சண்லட கபேநாடறைலதப் பேநார்த்து நநான் அவே பேக்கேம் கபேநாகனன்… அதுக்குள்ளை அவே கேநார்லை ஏறைவும் கேநார் கவேகேமநா கிளைம்பிடுச்சு…” கசநாகேம் இலழகயநாடிய குரலில் கசநான்னவேலனப் பேநார்த்த ககேநாடி, “நீங்கே தநான் அவேலளை கேலடசியநா பேநார்த்தது.. அது தநான் அவேகளைநாட கேலடசி நிமிஷம்..” மனதின் வேலிலய குரலில் கேநாட்டநாமல் கசநான்னவேலளைப் பேநார்த்தவேன், மீண்டும் தனது கேண்ணீலர மலறைக்கே லகேக்குட்லடயின் உதவிலய நநாடினநான். முகேம் மட்டுகம மலறைந்திருந்தநாலும், அவேனது மனம் அவேன் ஊருக்குள் வேந்த தினம் முதல் நடந்தலவேகேள் அலனத்லதயும் அலச கபேநாட்டு ஒரு கதளிவு கபேறை கபேநாரநாடி அதில் கவேற்றியும் கேண்டது. “சரி… நீ கிளைம்பு… எனக்கு தனியநா இருக்கேணும்..” குரல் மட்டும் வேர, ககேநாடி அவேலனப் பேநார்த்து விரக்தியநாகே புன்னலகேத்தநாள். “நீங்கே இங்கே தனியநா உட்கேநார்ந்து என்ன கசய்யப் கபேநாறீங்கே? கபேய் நடமநாட்டம் இருக்கும்..” இப்கபேநாழுது அவேனுக்கு தநான் தநான் ஆறதல் கசநால்லை கவேண்டும் என்ற உணர்ந்தவேள் கபேநாலை ககேநாடி கசநால்லைவும், “அகதல்லைநாம் உங்கே அக்கேநா என்லன எதுவும் கசய்ய விட மநாட்டநா.. இப்கபேநா கூட இங்கே தநான் நின்னு நநாம கபேசறைலத லூசு மநாதிரி ககேட்டுட்டு இருப்பேநா… கவேணநா அவேலளை வேரச் கசநால்லி கூப்பிடவேநா…” பீஷ்மநா கசநான்னலதக் ககேட்டவேள், அவேலன அதிர்ச்சியுடன் பேநார்க்கே, பீஷ்மநா தலலைலய மட்டும் இலசவேநாகே அலசத்தநான்.
“அவே… அவே உங்கே கேண்ணுக்கு கதரிஞ்சநாளைநா? அப்கபேநா நிஜமநா அவே கபேயநா சுத்திட்டு இருக்கேநாளைநா? ஊர்லை பேலைகபேர் கசநான்னது நிஜம் தநானநா? அப்கபேநா ஏன் அவே என் கேண்ணுலை மட்டும் பேடலை… ஒருகவேலளை நநான் தநான் அவேகளைநாட இந்த நிலலைக்கு கேநாரணம்ன்னு நிலனச்சிட்டநாகளைநா?” பேடபேடப்புடன் ககேட்டவேள், பீஷ்மநா பேதில் கசநால்லைநாமல் தன்னுலடய கசநாகேத்திகலைகய உழன்றக் ககேநாண்டிருக்கேவும், “அப்பேடி இருந்தும் ஏன் அந்த குணநாலவே அவே சநாகேடிக்கேலை.. அவேலன கேழுத்லத கநரிச்சு ககேநாலலை கசய்திருக்கேலைநாம் இல்லை… இல்லை கபேய்யடி அடிச்சு துலவேச்சு அவேனுக்கு நிலனகவே இல்லைநாம கசய்திருக்கேலைநாம் இல்லை… ஏன் இப்பேடி நநான் கேஷ்டப்பேடறைலத கவேடிக்லகேப் பேநார்த்துட்டு இருக்கேநா?” ககேநாடி புலைம்பிக் ககேநாண்டிருக்கே, சிறிது கநரம் அவேள் புலைம்புவேலதக் ககேட்டவேன் தனது அதிர்ச்சியில் இருந்து மீண்டு, “உங்கே அக்கேநா உனக்குத் துலணயநா இங்கே தநான் இருக்கே ககேநாடி. அவே உனக்கு வேநாக்கு ககேநாடுத்தது கபேநாலை உன்லன விட்டு எங்கேயும் கபேநாகேகவே இல்லை… ஏன் அவே குணநாலவே எதுவும் கசய்யலைன்னு எனக்கு கதரியலை… அவே என்கிட்ட இருந்து என்ன எதிர்ப்பேநார்க்கேறைநான்னும் புரியலை.. அவே நிலனச்சநா குணநாலவே ஒகர நநாள்லை ஏதநாவேது கசய்ய முடியும்… அந்த அளைவு ககேநாபேம் அவேகிட்ட இருக்கு… ஆனநா… ஏன் அலமதியநா இருக்கேநான்னு தநான் புரியகவே இல்லை…” என்றைவேன், “அடுத்த தடவே அவேலளைப் பேநார்க்கும் கபேநாது ககேட்கேணும்” என்ற கசர்த்துச் கசநால்லை, ககேநாடி நம்பே முடியநாமல் தயக்கேத்துடன் அவேலனப் பேநார்த்தநாள். “நநான் கசநால்றைது தநான் உண்லம.. உன்லன அவேன்னு நிலனச்சு தநான் முதல் நநாகளை கபேச வேந்கதன். ஏன்னநா.. நநான் ஊருக்குள்ளை கேநால் எடுத்து வேச்ச உடகன அவேலளை நநான் பேநார்த்துட்கடன்..” பீஷ்மநா கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, ககேநாடி குலுங்கி அழத் கதநாடங்கினநாள். “அவேளுக்கு கசய்ய கவேண்டிய கேநாரியம் எதுவுகம கசய்யநாம எங்கே அப்பேன் விட்டதுனநாலை ஆத்மநா சநாந்தி அலடயநாம இப்பேடி கபேயநா அலைய விட்டுட்டநாங்கேகளை..” ககேநாடி மனம் ஆறைநாமல் புலைம்பே, “ப்ளீஸ் ககேநாடி.. நீ வீட்டுக்குப் கபேநா.. எனக்கு இங்கே தனியநா இருக்கேணும்.. அந்த மலைர் வேந்தநா.. நநாக்லகே பிடுங்கிக்கேறை மநாதிரி ககேள்வி ககேட்கேணும்…” பீஷ்மநா ககேநாபேமநாகேச் கசநால்லை, ககேநாடி ஒருமநாதிரி அவேலனப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட அவேனிடம் கசல்லலைத் திருப்பிக் ககேநாடுத்தவேள், அங்கிருந்து நகேர்ந்து கசன்றைநாள். கபேநாகும் அவேலளைகய சிறிது கநரம் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்த பீஷ்மநா தன் தலலையிகலைகய அடித்துக் ககேநாண்டு லகேயில் இருந்த கசல்கபேநானில் பேநார்லவேலய பேதித்தநான். அந்த திலரயில் கதரிந்த உருவேத்லத பேநார்த்துக் ககேநாண்கட இருந்தவேனது மன ஓலைம் தநாங்கே முடியநாமல் மீண்டும் அழத் கதநாடங்கினநான். சிற வேயதில் இருந்கத லதரியத்திற்கும், கேம்பீரத்திற்கும் கபேயர் கபேற்றை பீஷ்மநா இன்ற தனது மனம் கேவேர்ந்தவேள் உயிகரநாடுயில்லைநாமல் ஆவியநாய் சுற்றிக் ககேநாண்டிருப்பேது அவேனது மனலத அலசத்துப் பேநார்க்கே, அது கேண்ணீரநாய் கவேளிப்பேட்டது. “ஏண்டி என்லன இப்பேடி பேடுத்தி எடுக்கேறை? ஏண்டி ககேநாடி கவேறை நீ கவேறைன்னு என்கிட்கட கசநால்லைகவே இல்லை. நநான் நீன்னு நிலனச்சுத் தநான் அவே கூட பேழகேகறைன்னு உனக்குத் கதரியும் தநாகன… அப்பேறைம் ஏன் இப்கபேநா ககேநாடிலய இதுலை இழுத்து விட்டு இருக்கே? அவே நீ இல்லைன்னு கதரிஞ்ச அப்பேறைம் நநான் எப்பேடி அவேலளை கேல்யநாணம் கசய்துக்கே முடியும்? இது என்ன கேண்ணநாமூச்சி ஆட்டம் மலைர்..” என்றைவேன், மீண்டும் தனது தலலையிகலைகய அடித்துக் ககேநாண்டநான். “அன்லனக்கு நீ கசநான்ன கபேலர ஒழுங்கேநா புரிஞ்சிக்கேநாம நநான் கசய்த முட்டநாள் தனம் தநான் இது எல்லைநாத்துக்கும் கேநாரணம்..” அவேன் புலைம்பிக் ககேநாண்டிருக்கே, அவேன் அருககே மலைர் அலமதியநாகே வேந்தமர்ந்தநாள்.
14. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் மல்லிலகேயின் மனம் நநாசியில் ஏறை, பீஷ்மநாவிற்கு அவேன் அருககே வேந்திருப்பேது மலைர் என்ற புரிந்தது. முகேத்லதத் திருப்பேநாமல் விலறைப்பேநாகே அமர்ந்திருந்தவேனின் மனம் ஆயிரம் சுலமகேலளை சுமந்தது கபேநாலை கேலளைத்திருந்தது. சிறிது கநரம் வேலர அலமதியநாகே இருந்த மலைரும் தனது வேலளையலலை அவேன் முன்பு ஆட்டி அவேனது கேவேனத்லத கேலலைக்கே, “எனக்கு கரநாம்பே ககேநாபேம் வேருது.. கபேசநாம கபேநாயிடு. இப்கபேநா உங்கிட்ட கபேச எனக்கு கதம்பு இல்லை…” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், மீண்டும் அவேலனச் சுற்றி அலமதி. மனம் மட்டும் அலமதியலடயநாமல் மலைரின் இறைப்லபே நிலனத்கத அழுதுக் ககேநாண்டிருந்தது.
சிறிது கநரம் அலமதியநாகே இருந்தவேன், “கபேநாய்ட்டநா கபேநாலை…” முணுமுணுப்புடன் திரும்பியவேனின் எதிரில் மலைர் அமர்ந்து அவேலனகய பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநாள். இதழில் அகத மநாறைநாத புன்னலகே. தநான் கேநாதலிக்கும் கபேண்ணும், தநான் லகேலயப் பிடித்து, அலணத்து ஆறதல் கசநால்லி திருமணம் கசய்து ககேநாள்வேதநாகே கசநான்னவேளும் கவேற கவேற என்றை உண்லம அவேனது கநஞ்சத்லத கேனக்கேச் கசய்தது. அவேலளைகய பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தவேனது மனம் அவேளைது அருகேநாலமக்கு ஏங்கேத் துவேங்கியது. தநான் கேநாதலிப்பேது மலைர் தநான் என்ற கதரிந்த பின்பு, ககேநாடியும் மலைரும் ஒகர கபேநாலை இருந்தநாலும், இருவேருக்கும் இலடயில் இருந்த சிற சிற வித்யநாசங்கேள் பீஷ்மநாவின் கேண்கேளுக்கு இப்கபேநாழுது புலைப்பேட்டது. தநான் கேநாதலிப்பேதநாலைநா, அல்லைது இயற்லகேயிகலைகய மலைர் அழகேநா.. பிரித்தறிய முடியநாமல் கவேறித்துக் ககேநாண்டிருந்தவேன், ககேநாடியிடம் இருக்கும் ஒரு வித பேடபேடப்பு இல்லைநாமல் மலைரின் முகேம் அலமதியநாகே இருப்பேலத உணர்ந்தநான். உலைகே வேநாழ்லவே நீத்ததநாளைநா? கநநாடிக்குள் ஆயிரம் எண்ணங்கேலளை மனதினநால் உற்பேத்தி கசய்ய முடியும் என்பேலத நிரூபித்தது அவேனது மனம். தநான் இங்கு வேந்த உடகன மலைர் தன்னுடன் இங்கு வேந்திருப்பேநாள்… தநாங்கேள் கபேசுவேலதக் ககேட்டிருப்பேநாள் தநான். ஆனநாலும் அவேள் முகேத்தில் எந்த சலைனுமும் இல்லைநாமல் அலமதிகய வேடிவேநாகே புன்னலகேத்துக் ககேநாண்டிருக்கேவும், பீஷ்மநா ஒரு கபேருமூச்கசநான்லறை கவேளியட்டு மனலத சமநாளிக்கே முயன்றைநாலும், கேண்கேளில் இருந்து கேண்ணீர் தளும்பிக் ககேநாண்டு வேந்தது. “இப்கபேநா எதுக்கு அழறீங்கே?” மலைர் சநாதநாரணமநாகேக் ககேட்கே, “கேண்ணுலை தூசி பேட்டுடுச்சு…” என்றைபேடி கேண்கேலளைத் துலடத்துக் ககேநாண்டவேன், “நநான் உன்லன கபேநாகேச் கசநால்லிட்கடன்… நீ இன்னும் கபேநாகேலலையநா?” ககேநாபேமநாகே பீஷ்மநா ககேட்கே, “இல்லை… கபேநாகே மநாட்கடன். நீங்கே அப்பேடி அழும் கபேநாகத உங்கே பேக்கேத்துலை வேந்திருப்கபேன்… ஆனநா… அவே இருந்தநாளைநா… அதநான் வேரமுடியலை…” மலைர் கசநால்லை, பீஷ்மநா அவேலளை முலறைக்கேத் கதநாடங்கினநான். “எதுக்கு இப்கபேநா முலறைக்கேறீங்கே?” அப்பேநாவியநாகே அவேள் ககேட்டநாலும் அவேளைது கேண்கேள் கேலைங்கி தநான் இருந்தது. “நீ எதுக்கு இப்கபேநா அழறை? நநான் தநான் உட்கேநார்ந்து அழணும்.. உன்லன உணர முடியநாம, ககேநாடிலய கபேநாய் நீன்னு நிலனச்சு இருக்ககேகன… என்லன என்னன்னு கசநால்லை? இதுலை அவேலளை கேல்யநாணம் கசய்துக்கேகறைன்னு அம்மன் ககேநாவில்லை சத்தியம் கவேறை கசய்திருக்ககேன்.. உன்லன மனசுலை வேச்சிக்கிட்டு.. உன்லனப் கபேநாலை இருக்கேநான்னு எல்லைநாம் என்னநாலை எப்பேடி அவேலளைக் கேல்யநாணம் கசய்துக்கே முடியும்…” தலலையில் அடித்துக் ககேநாண்ட பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்தவேள், “அது தநாகன நடக்கேப் கபேநாகுது…” என்ற சநாதநாரணமநாகேச் கசநால்லைவும், பீஷ்மநா அதிர்ந்து, ‘மலைர்’ என்ற கூவினநான். “என்ன டநாக்டர் சநார்.. என்லன ஏமநாத்திடலைநாம்ன்னு மட்டும் நிலனக்கேநாதீங்கே.. அப்பேறைம் எனக்கு கரநாம்பே ககேநாபேம் வேரும்…” கேண்கேலளை துலடத்துக் ககேநாண்டு அவேள் கசநால்லை, பீஷ்மநா தநான் கபேச முடியநாமல் அமர்ந்திருந்தநான். “அவேளுக்கு மட்டும் சத்தியம் கசய்யலை… எனக்கு ஒரு நநாள் நீங்கே வேநாக்கு ககேநாடுத்தது நியநாபேகேம் இருக்கேநா? எது நடந்தநாலும் எனக்கு துலணயநா இருப்கபேன்னு கசநால்லி இருக்கீங்கே…” கமலும் அவேனுக்கு மலைர் நிலனவுப்பேடுத்த, “அகதல்லைநாம் நல்லைநா நிலனவு இருக்கு… ஆனநா… அது என்னநாலை முடியநாது. உனக்கு துலணயநா இருப்கபேன்.. அந்த குணநாலவே நநான் ககேநாலலை கசய்யணுமநா கசய்யகறைன்.. அதுக்கேநாகே கவேறை ஒருத்திலய கேல்யநாணம் கசய்துக்கே முடியநாது” பீஷ்மநா கநநாடித்துக் ககேநாண்டநான். தநான் கசநான்னதற்கு மலைர் பேதில் கசநால்வேநாள் என்ற பீஷ்மநா எதிர்ப்பேநார்த்து அமர்ந்திருக்கே, மலைர் கவேறம் அலமதிலயகய அவேனுக்கு பேதிலைநாகேத் தந்தநாள். அதில் கமலும் ககேநாபேமுற்றை பீஷ்மநா, “உனக்கு தநான் நல்லைநா ககேநாபேம் வேருகம. அந்த ககேநாபேம் எல்லைநாம் என்கிட்ட தநாகன கேநாட்ட முடியும்.. அந்த குணநா கிட்ட எதுக்கு கேநாட்டணும்? இந்த ஊர்லை பேலை நல்லை கேநாரியங்கேள் கசய்தவேனநாச்கச அவேன்…” பேடு நக்கேலைநாகே அவேன் கசநால்லைவும், மலைர் எதுவும் கபேசநாமல் அமர்ந்திருந்தநாள்.
“இப்பேடி நீ கபேசநாம இருந்து என்னத்லத சநாதிக்கே கபேநாறைன்னு கசநால்லு…” அதற்கும் அவேளிடம் பேதில் இல்லைநாமல் கபேநாகே, பீஷ்மநாவிற்கு கமலும் ககேநாபேம் கபேநாங்கே, “இப்கபேநா நீ வேநாலயத் திறைக்கேப் கபேநாறியநா இல்லலையநா? நீ கேநார்லை இருந்து தவேறி விழுந்து அடிப்பேட்டதநா கசநால்றைநாங்கே. அன்லனக்கு என்ன நடந்துச்சுன்னு கசநால்லு..” என்றைவேன், தலலைமுடிலயப் பிய்த்துக் ககேநாண்டு, “லஹகயநா மலைர்… எனக்கு எப்பேடி இருக்குன்னு எனக்ககே கசநால்லைத் கதரியலை… ஆனநா.. லபேத்தியம் பிடிக்கிறை மநாதிரி இருக்குன்னு மட்டும் புரியுது…” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், மலைரின் கேண்கேளில் மீண்டும் கேண்ணீர். அவேளைது கேண்ணீலரத் துலடக்கே லகேலய அவேன் உயர்த்த, “உங்கேளைநாலை என்லனத் கதநாட முடியநாது. உங்கே கேண்ணுக்கு மட்டும் தநான் கதரிகவேன்..” பேரிதநாபேமநாகேச் கசநான்னவேள், “உங்கேளுக்கு என்ன நடந்ததுன்னு கதரியணும்.. அவ்வேளைவு தநாகன.. நநான் எல்லைநாத்லதயும் கசநால்கறைன். அலதக் ககேட்டு நீங்கே அதிர்ச்சியநாகேநாம, ககேநாபேப்பேடநாம இருங்கே. அப்பேறைம் என்ன கசய்யலைநாம்ன்னு கயநாசிங்கே..” பீடிலகேயுடன் அவேள் கதநாடங்கே, பீஷ்மநா தன்லன நிதநானப்பேடுத்திக்ககேநாண்டு அவேலளைப் பேநார்த்தநான். “அன்லனக்கு அங்கே வேந்தது அந்த அய்யநா குணகசகேரன் தநான். எங்கே அப்பேநா என்லனத் கதடி தஞ்சநாவூருக்கு வேர கபேநாது, குடிச்சிட்டு வேந்திருக்கேநாருன்னும்.. அதனநாலை ஒரு விபேத்துலை அடிப்பேட்டு ஹநாஸ்பிடல்லை கசர்த்திருக்குன்னு கசநான்னநான்…” அவேள் கசநால்லிக் ககேநாண்கட வேர, “நீ அங்கே வேந்திருக்கேறைது அவேனுக்கு எப்பேடித் கதரியும்?” இலடபுகுந்து பீஷ்மநா ககேட்டநான். “நநான் ககேநாவில்லை இருந்த கநரத்துக்கு மநாரியக்கேநா ஊருக்கு கபேநாயிட்டநாங்கேகளை.. அவேங்கே தனியநா வேரவும் இவேன் ‘நநான் எங்கேன்னு ககேட்டு’ அவேங்கே ககேநாவிலுக்கு கபேநாயிருக்கேறைதநா கசநால்லைவும், கேநாலர எடுத்துக்கிட்டு என்லனத் கதடி வேந்திருக்கேநான். வேந்தவேன் என்லன அவேன் கூட கூட்டிட்டு கபேநாகேறைதுக்கேநாகே கபேநாய் கசநால்லி இருக்கேநான். அவேன் கபேநாய் கசநால்றைலத புரிஞ்சிக்கிட்டு நநான் சத்தம் கபேநாட, என்லன நல்லைநா திட்டிட்டு, ‘உங்கே அப்பேநா கசத்தநா கூட உனக்கு பேரவேநால்லை… என் கேநார்லை வேரக்கூடநாதநா’ன்னு ககேட்கேவும், எனக்கு ஒரு மநாதிரி ஆகிடுச்சு. என்ன இருந்தநாலும் அவேர் என்லனப் கபேத்தவேரநாச்கச. அவேலன நம்பி ஏறிகனன்..” கசநான்னவேளின் குரலில் அத்தலன வேலி… உடலிலும் அந்த வேலிலய அனுபேவிப்பேவேள் கபேநாலை அவேளைது லகேகேலளை முறக்கிக் ககேநாண்டவேள், “தஞ்சநாவூர்லை அங்கே இங்கேன்னு வேண்டி கவேறை எங்கேகயநா கபேநாறைலதப் பேநார்த்து நநான் அவேன்கிட்ட சண்லடப் கபேநாட்கடன்.. எதுகவேநா ஆபேத்துன்னு மட்டும் மனசு கசநால்லுச்சு. அவேகனநாட பேநார்லவேயும் சரிகய இல்லை… டிலரவேலர வேண்டிலய நிறத்தச் கசநான்னநா, அவேரும் ககேட்கேகவே இல்லை.. என் பேக்கேத்துலை உட்கேநார்ந்திருந்த அவேன் என்லன…” கசநான்னவேள் வேலி தநாங்கேநாமநால் அழத் கதநாடங்கினநாள். பீஷ்மநா அழுவேலத கபேநாறக்கே முடியநாத ககேநாடி, சிறிது தூரம் வேலர கசன்ற, அவேன் அங்கிருந்து கிளைம்பி விட்டநானநா என்பேலதப் பேநார்க்கே அவேலனத் கதடிச் கசல்லை, பீஷ்மநா யநாருடகனநா கபேசிக் ககேநாண்டிருப்பேலதப் பேநார்த்தவேளுக்கு அதிகேம் கயநாசிக்கேநாமகலை அதற்கேநான விலட கிலடக்கே, மனதில் ஒரு கபேரிய கேல்லலை லவேத்து அழுத்திய சுலம.. அலத விட, பீஷ்மநாவின் பேநார்லவே ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில் நிலலைத்திருப்பேலதப் பேநார்த்த ககேநாடி, அங்கு தநான் மலைர் அமர்ந்திருக்கிறைநாள் என்பேது உறதியநானநாலும், தனது சககேநாதரி, தனது கேண்ணிற்கு கதரியநாமல் இருப்பேது அவேளுலடய வேலிலய கமலும் அதிகேப்பேடுத்தியது. அந்த வேலி அவேளைது கேண்ணீலர அதிகேப்பேடுத்த, அவேர்கேளுக்கு இலடயூற இல்லைநாமல், ஓலச இன்றி அங்கிருந்து நகேர்ந்து கசன்றைநாள். மலைர் கசநான்னலதக் ககேட்ட பீஷ்மநா “மலைர்…” என்ற அதிர, “டிலரவேர் இருக்கும் கபேநாகத என் லகேலயப் பிடிச்சு இழுத்து, கேநார்லை வேச்கச என்லன நநாசம் பேண்ண முயற்சி பேண்ணினநான். அதுலை இருந்து தப்பிக்கே எனக்கு கவேறை வேழி கதரியலை… நநான் டிலரவேலர அடிச்சு வேண்டிலய நிறத்தச் கசநான்கனன்… அவேரும் நிறத்தகவே இல்லை.. நநாகம தநான் நம்மலளைக் கேநாப்பேநாத்திக்கேணும்ன்னு கேநார் கேதவுலை இருந்த ஏகதநா ஒரு பேட்டலன பிடிச்சு இழுத்கதன்.. கேதவு திறைந்துக்கிச்சு..
நநான் என் பேலைத்லத எல்லைநாம் கூட்டி அவேலனப் பிடிச்சு தள்ளி கேநார்லை இருந்து குதிச்கசன்… அகத கநரம் அங்கே கவேகேமநா வேந்த இன்கனநாரு கேநார் கமலை நநான் விழ… விழுந்த கவேகேத்துலை என் தலலை இடிச்சு கீழ விழுந்கதன்… அவ்வேளைவு தநான் கதரியும்… எனக்கு கேண்கண கதரியலை.. சுத்தி ஒகர இருட்டநா இருந்தது…” கசநால்லிக் ககேநாண்கட வேந்தவேள், பீஷ்மநா அவேள் அருககே அமரவும், அவேலன நிமிர்ந்துப் பேநார்த்து, “நநான் கசத்துப் கபேநானது கூட எனக்குத் கதரியநாது..” பேரிதநாபேமநாகே கசநால்லைவும், பீஷ்மநா தநான் தவித்துப் கபேநானநான். “எனக்கு ஒண்ணுகம ஆகேலைன்னு நிலனச்சிட்டு எழுந்து நநான் எங்கேகயநா நடந்து கபேநாகறைன்… என்லனச் சுத்தி ஒகர கூட்டம்.. என்னடநான்னு பேநார்த்தநா.. நநான் கீழ விழுந்து கிடக்கேகறைன்.. என் பின்னந்தலலையிலையும், கேநாதுலையும் ஒகர ரத்தம். லகே எல்லைநாம் சிரநாய்ச்சு ரத்தம் வேடியுது. கேநால்லை இருந்தும் ரத்தம் கசநாட்டுது.. ஆம்புலைன்ஸ்லை என்லன எங்கேகயநா எடுத்துட்டு கபேநானநாங்கே…” என்றைவேள், முட்டியில் தலலைலய கேவிழ்த்துக் ககேநாண்டு, “அதுக்கு ககேநாஞ்ச கநரத்துக்கு முன்ன தநான் நீங்கே என்லனக் கேடந்து உங்கே வேண்டியிலை கபேநானீங்கே.. நநான் உங்கேலளை கூப்பிட்கடன். அந்த கேநார் கேதலவேத் தநாண்டி உங்கே கேநாதுலை விழகவே இல்லை…” என்ற கசநான்னவேள், பீஷ்மநாலவேப் பேநார்க்கே, பீஷ்மநா குற்றை உணர்வில் துடித்தநான். தனது தலலையிகலைகய அடித்துக் ககேநாண்ட பீஷ்மநா, “லஹகயநா மலைர்… எனக்கு கதரியகவே இல்லலைகய… நநான் என்ன கசய்கவேன்? கதரிஞ்சிருந்தநா உனக்கு இந்த நிலலை வேரகவே விட்டு இருக்கே மநாட்கடன்…” துடி துடித்துச் கசநால்லை, மலைரின் இதழ்கேளில் கமல்லிய புன்னலகேக் ககேநாடுகேள். “அது தநான் விதி.. நீங்கேளும் நநானும் ஒண்ணு கசரக்கூடநாதுன்னு கேடவுள் கபேநாட்ட விதி… உங்கே மனசுலை நநான் இருந்தநாலும் இனிகம ஒண்ணுகம பிரகயநாஜனம் இல்லை.. நீங்கே ககேநாடிலயத் தநான் கேல்யநாணம் கசய்துக்கேணும்.. அடுத்த பிறைவின்னு ஒண்ணு இருந்தநா.. நநான் உங்கே மகேளைநா பிறைக்கேணும்…” புன்னலகேக்கே முயன்றைநாலும் அவேளைது கேண்கேளிலும் கேண்ணீகர வேழிந்தது. “மலைர்.. மலைர்.. அப்பேடி எல்லைநாம் கசநால்லைநாகத.. என்னநாலை உன்லன விட்டு கவேறை ஒருத்திலய…” பீஷ்மநா கதநாடங்கே, “அகதல்லைநாம் சினிமநா வேசனம். தயவு கசய்து நீங்கேளும் அகத வேசனம் கபேசநாதீங்கே. நநான் உங்கே முன்னநாலை வேந்து கபேநானது… ககேநாடிலய உங்கே கூட கநருங்கே லவேக்கேத் தநான்.. அவேலளை நீங்கே தநான் பேநார்த்துக்கேணும்… பேநாதுகேநாக்கேணும்…” மலைர் கசநால்லைவும், பீஷ்மநா ககேநாபேமநாகே நிமிர்ந்தநான். “கபேசநாம கபேநாயிடு… நநான் நல்லைநா திட்டிடுகவேன்.. என்கனநாட ககேநாபேத்லதக் கிளைறைநாகத…” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், அவேனது ககேநாபேத்லத ரசித்தவேள், “அது நடந்கத ஆகேணும்… அது தநான் கேடவுள் விதி. அவே உங்கேலளை விரும்பேறைநா. அவேலளைப் பேத்தி அவேகளை தவேறைநா கசநால்லும் கபேநாது கூட நீங்கே தப்பேநா எடுத்துக்கேநாம அவேலளை நீங்கே தூக்கி வேச்சு கபேசினீங்கே. அப்கபேநா உங்கே மனசுலை அவேளுக்கும் இடம் இருக்கு இல்லை…” ககேநாடிக்கேநாகே கபேசி விட்டு, பீஷ்மநா மறப்பு கசநால்வேதற்கு முன்கபே, “குணநாலவே நீங்கே ஏதநாவேது கசய்யணும். அவேலன நநான் ஏதநாவேது கசய்யணும்ன்னநா எனக்கு கரண்டு நிமிஷம் கூட ஆகேநாது. அவேனும் அந்த கரண்டு நிமிஷத்துலலைகய கசத்தும் கபேநாயிடுவேநான். ஆனநா.. அவ்வேளைவு சீக்கிரம் அவேன் கசத்து கபேநானநா.. அவேனநாலை நநாங்கே அனுபேவிக்கிறை கேஷ்டத்துக்கு ஈடு ஆகுமநா.. அவேலன சுதந்திரமநா உலைவே விட்டு இருக்கேறைகத அவேனுக்கு தகுந்த தண்லட தரணும்ன்னு தநான்..” மலைர் கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, “சட்டப்பேடி தண்டலன வேநாங்கித் தரணுமநா? அவேன் சட்டத்லத கரநாம்பே ஈசியநா வேளைச்சிடுவேநான். அது உனக்குத் கதரியநாதநா?” நக்கேலைநாகே பீஷ்மநா ககேட்கே, “நீங்கேகளை இப்பேடி கபேசறைது எனக்கு கரநாம்பே ஆச்சரியமநா இருக்கு..” அதற்கு கமல் நக்கேலைநாகே மலைர் கசநால்லை, பீஷ்மநா திலகேத்துப் கபேநானநான். அவேன் திலகேத்துப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருக்கும் கபேநாகத, “உங்கே அப்பேநா திருச்சிலயகய கேலைக்கேறை கபேரிய வேக்கீல்… கரநாம்பே கநர்லமயநானவேர்… உங்கே அப்பேநா வேக்கீலைநா ஒரு ககேஸ் எடுத்தநா.. அந்த ககேஸ் கேண்டிப்பேநா கஜயிக்கும்ன்னு எனக்குத் கதரியும். உங்கே அப்பேநா உங்கேளுக்கேநாகே வேநாதநாட மநாட்டநாரநா என்ன? அலத விட உங்கே கபேரியப்பேநா கபேரிய அரசியல்வேநாதியநாகம.. உங்கே குடும்பேகம கநர்லமக்கு கபேயர் கபேநானவேங்கேன்னு எனக்குத் கதரியும்…” மலைர் கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, பீஷ்மநாவின் திலகேப்பு பேலைமடங்கு உயர்ந்திருந்தது.
“என்னகவேநா கநர்லை இருந்து எல்லைநாத்லதயும் பேநார்த்தவே கபேநாலை கசநால்லிட்டு இருக்கே?” பீஷ்மநா ககேட்கே, அவேலனப் பேநார்த்து புன்னலகேத்தவேள், “ஆமநா… நநான் கநர்லை தநான் பேநார்த்கதன். இந்த நநாலு மநாசம்… நீங்கே இங்கே வேர வேலர.. அடிக்கேடி நநான் உங்கேலளை பேநார்க்கே வேருகவேன். உங்கேளைநாலை தநான் என்லனப் பேநார்க்கே முடியநாது..” புன்னலகேயுடன் கசநான்னவேளின் முகேம், மீண்டும் இறகிப் கபேநாகே, “என்லன ஆம்புலைன்ஸ்லை எடுத்துட்டு கபேநாகும் கபேநாதும் உங்கேலளைக் கேடந்து தநான் கபேநாகனன்.. உங்கேலளைப் பேநார்த்த உடகன எனக்கு அடிப்பேட்டு இருக்கு… என்லன கேநாப்பேநாத்துங்கே டநாக்டர் சநார்’ன்னு கேத்திக்கிட்கட உங்கே பின்னநாலை ஓடி வேந்கதகன.. ஓடி… ஓடி உங்கே வீட்டுக்ககே இல்லை வேந்திருந்கதன்.. ஆவியநா அலலையறைது கூட எனக்குத் கதரியலை” என்றைவேள், ஒரு கபேருமூச்சுடன், “நநான் இவ்வேளைவு கூப்பிட்டும் உங்கே கேநாதுலை விழகவே இல்லலைகயன்னு நிலனச்சிக்கிட்டு திரும்பே பேஸ் ஏறி ஊருக்கு கிளைம்பிட்கடன்.. அப்கபேநா நநான் இருந்த பேதட்டத்துலை, கேண்டக்டர் ஏன் என்கிட்ட டிக்ககேட் வேநாங்கே கசநால்லைலலைன்னு கூட நநான் கயநாசிக்கேலலை… ஊருக்குள்ளை வேந்து பேநார்த்தநா என் உடம்லபே கபேநாட்டுக்கிட்டு எல்லைநாரும் அழுதுட்டு இருந்தநாங்கே. நநான் கசத்துப் கபேநாயிட்கடன்னு எனக்கு நல்லைநா புரிஞ்சது. மறபேடியும் உங்கேலளைப் பேநார்த்து விஷயத்லத கசநால்லை வேந்தநா… நநான் இறைந்தது கதரியநாம நீங்கே என் கபேநாட்கடநாலவே வேச்சு அழகு பேநார்த்துட்டு இருந்தீங்கே..” என்றை மலைர் அதற்கு கமல் அடக்கே முடியநாமல் அழத் கதநாடங்கினநாள். “நநான் கபேயநா இருந்தநாலும் எனக்கும் மனசுன்னு ஒண்ணு இருக்குலை..” என்றைவேள், மீண்டும் தன்லனத் கதற்றிக் ககேநாண்டு, “நீங்கே உங்கே அப்பேநா கபேரியப்பேநா புகேழ்லை இருந்து தப்பிக்கே கிரநாமத்து ஆஸ்பேத்திரிக்கு வேரப் கபேநாறைதநா கபேசிட்டு இருந்தீங்கே. அந்த ஆபீசர் உங்கேளுக்கு எந்த இடம்ன்னு ஒரு லிஸ்ட்லட வேச்சிட்டு கயநாசிச்சிட்டு இருக்கும் கபேநாது நநான் தநான் அவேர் உணரநாமகலை லகேலய நகேர்த்தி இந்த ஊர் கமலை வேச்சு குறிச்கசன்.. நீங்கே இந்த ஊருக்கு வேந்துட்டீங்கே…” மலைர் பீஷ்மநா இந்த ஊருக்கு வேந்த கேலதலய கசநால்லைவும், கேலத ககேட்பேது கபேநாலை எந்த உணர்ச்சியும் இன்றி பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்த பீஷ்மநா, மலைலர முலறைத்துவிட்டு கவேகேமநாகே எழுந்து அங்கிருந்து நடக்கேத் கதநாடங்கினநான். மனம் கமநாத்தமும் பேநாரம் மட்டுகம நிரம்பி வேழிய, கசநார்ந்து கபேநாய் நடந்துக் ககேநாண்டிருந்தவேனுடன் நடந்தவேள், “இவ்வேளைவு கபேசகறைன்… நீங்கே எதுவுகம கபேசநாம கபேநாறீங்கே?” என்ற ககேட்கே, “என்ன கபேசணும்ன்னு நீகய கசநால்லிடறியநா? கசநான்னநா இன்னும் வேசதியநா இருக்கும்…” கேடுப்புடன் பீஷ்மநா அவேலளை சநாடினநான். பேநாவேமநாகே அவேலனகய மலைர் பேநார்க்கே, “சரி… நநான் இந்த ஊருக்கு வேந்துட்கடன்.. அவ்வேளைவு தநான்.. அந்த குணநாலவே நநான் கபேநாலீஸ்லை மநாட்டி, அவேனுக்கு தண்டலன வேநாங்கிக் ககேநாடுத்துட்டு இந்த ஊர்லை இருந்து கபேநாயிடகறைன்.. கபேநாதுமநா?” இன்னமும் மலைரின் மீது ககேநாபேம் குலறையநாமல் அவேன் கபேசவும், “எனக்கேநாகே நீங்கே ககேநாடிலய கேல்யநாணம் கசய்துக்கேணும்…” மலைர் மீண்டும் அலதகயத் கதநாடங்கே, “இங்கேப் பேநாரு.. அலதப் பேத்தி அப்பேறைம் கபேசலைநாம். ஏன் என்னநாலை உன்லன அப்கபேநா உணர முடியலை? அது என் தப்பு இல்லை. ஆனநா.. இப்கபேநா எப்பேடி நீ என் கேண்ணுக்குத் கதரியறை? எனக்கு தலலை வேலிக்குது மலைர். ககேநாஞ்சம் என்லனத் தனியநா விகடன்… திரும்பேத் திரும்பே கேல்யநாணத்லதப் பேத்தி கபேசநாகத..” லகே எடுத்து பீஷ்மநா கும்பிட, “கமநாதல்லை தநான் உங்கேளுக்கு என் குரல் ககேட்கேலை கபேநாலை… ஆனநா… இந்த ஊருக்கு வேரதுக்கு முதல் நநாள் நநான் உங்கே பேக்கேத்துலை உட்கேநார்ந்து உங்கே கபேலரக் கூப்பிட்ட கபேநாது திடீர்ன்னு உங்கே கேநாதுலை விழுந்துச்சுன்னு நிலனக்கிகறைன்.. நீங்கே சுத்தி சுத்தி பேநார்த்து கதடினீங்கே. அப்கபேநா என் குரலைநாவேது ககேட்கும்ன்னு தநான் நீங்கே இந்த ஊருக்குள்ளை வேந்ததும் கபேசிக்கேலைநாம்ன்னு சந்கதநாஷமநா உங்கே எதிர்லை வேந்கதன். ஆனநா.. நநாகன உங்கே கேண்ணனுக்கு கதரிஞ்ச கபேநாது… நநான் எவ்வேளைவு சந்கதநாஷப்பேட்கடன் கதரியுமநா?” மலைர் சந்கதநாஷமநாகே கசநால்லிக் ககேநாண்கட வேர, பீஷ்மநா தனது நலடலய நிறத்தி, அவேலளை முலறைத்துவிட்டு அங்கிருந்து கவேகேமநாகே நகேர்ந்து கசன்றைநான்.
15. உன்னருககே நநானிருப்கபேன்
மலைரிடம் ககேநாபித்துக் ககேநாண்டு பேநாதி கபேச்சிகலைகய கவேகேமநாகே வேந்த பீஷ்மநாவின் கேண்கேள் சிவேந்திருந்தது. இருள் கேவிழ்ந்தும் வீட்டிற்கு இன்னும் பீஷ்மநா வேந்து கசரநாமல் கபேநாகேவும் துலரக்கு பேதட்டம் கதநாற்றிக் ககேநாண்டது. குணநாவின் ஆட்கேள் அவேலன ஏதநாவேது கசய்திருப்பேநார்கேகளைநா என்றை பேயகம அவேலன உள்களை கசல்லை விடநாமல் கேட்டிப் கபேநாட, கவேளிகயகய நின்றக் ககேநாண்டு, பீஷ்மநாவின் வேரவிற்கேநாகே கேநாத்திருந்தநான். தூரத்தில் பீஷ்மநா கவேகேமநாகே வேருவேலதப் பேநார்த்த துலர அவேலன கநருங்கே, அவேனது பேதட்டத்லத பேநார்த்த பீஷ்மநா எதுவும் கபேசநாமல் வீட்லட கநநாக்கி நடந்தநான். அவேனது முகேம் கேடுப்பேநாகே இருந்ததில் இருந்கத அவேன் ககேநாபேமநாகே இருக்கிறைநான் என்பேலத உணர்ந்த துலர அலமதியநாகே அவேனுடன் நடந்தநாலும், அவேனது கேண்கேள் பீஷ்மநாவின் மீது ஏதநாவேது கேநாயம் இருக்கிறைதநா என்பேலத ஆரநாய்ந்தது. அப்பேடி அவேன் பேயப்பேடும்பேடி எதுவும் இல்லலை என்பேலத உணர்ந்த பிறைகு நிம்மதியநாகே உணர்ந்த துலர, பீஷ்மநாவின் ககேநாபேத்திற்கேநான கேநாரணத்லத ககேட்கேலைநாமநா கவேண்டநாமநா என்றை கயநாசலனக்குச் கசன்றைநான். வீட்லட கநருங்கேவும், ஓட்டப் பேந்தயத்தில் இருந்து திரும்பியவேலனப் கபேநாலை கேலளைப்பேநாகே உணர்ந்த பீஷ்மநா வேநாயிலில் இருந்த திண்லணயில் அமர, துலர அவேன் அருககே வேந்து நின்றைநான். “நநான் என்ன குழந்லதயநா என் கூடகவே வேரதுக்கு… இல்லை வேழி கதரியநாம எங்கேயநாவேது கபேநாயிடுகவேனநா?” பீஷ்மநா துலர மீது எரிந்து விழவும், “இல்லை சநார்… உங்கேளுக்கு எதுகவேநா ஆபேத்துன்னு பேயந்து தநான் வேந்கதன்.. அப்பேடி ஒண்ணும் இல்லலைகய சநார்?” பேடபேடப்பேநாகேக் ககேட்டவேன், சிறிது தயக்கேத்துடன், “கரநாம்பே ககேநாபேமநா இருக்கேறைநா கபேநாலை இருக்கு…. அந்த குணநா உங்கேலளை ஏதநாவேது வேம்புக்கு இழுத்தநானநா?” கமல்லை ககேட்கே, பீஷ்மநா தலலையில் லகே லவேத்துக் ககேநாண்டு அமர்ந்தநான். அவேனது முகேக் கேசங்கேலும், கேலளைத்துத் கதரிந்த உருவேமும் துலரக்கு கமலும் பேதட்டத்லதக் ககேநாடுக்கே, அலத விட பீஷ்மநா ககேநாபேமநாகே இருப்பேது புதிதநாகே இருக்கேவும், துலர என்ன கசய்வேகதன்ற புரியநாமல் நின்றைநான். “நநான் நநாலளைக்கு கேநாலலையிலை ஊருக்கு கபேநாகறைன். இனிகம இங்கே கவேறை யநாரநாவேது டநாக்டர் வேருவேநாங்கே துலர.. மநாரியக்கேநாகிட்டயும் கசநால்லிடுங்கே. சநாப்பேநாட்டுக்கு எவ்வேளைவுன்னு கேணக்கு கசநால்லைச் கசநால்லுங்கே. நநான் எல்லைநாம் ககேநாடுத்துட்டு கபேநாயிடகறைன்..” கசநான்னவேன், திரும்பியும் பேநார்க்கேநாமல் கவேகேமநாகே வீட்டிற்குள் கசல்லை, துலர அதிர்ந்து நின்றைநான். “என்னது? அடுத்த வேநாரம் திருவிழநாவுக்கு எல்லைநாம் தயநாரநா இருக்கேச் கசநால்லிட்டு இப்கபேநா இப்பேடி கபேசறைநாருன்னநா… என்ன தநான் நடந்துச்சு?” துலரயின் மனம் ஆயிரம் ககேள்விகேலளை எழுப்பே, கவேகேமநாகே உள்களை கசன்றைநான். “சநார்.. என்ன கசநால்றீங்கே? அடுத்த வேநாரம் திருவிழநா இருக்கு. எல்லைநா ஏற்பேநாட்லடயும் கசய்துட்டு இப்கபேநா இப்பேடி கசநால்றீங்கேகளை…” பீஷ்மநா கபேட்டியில் தனது துணிலய எடுத்து லவேக்கேத் துவேங்கேவும் துலர ககேட்கே, “நநான் தநான் எல்லைநா ஏற்பேநாடும் கசய்துட்கடகன… நீங்கேகளை எப்பேவும் கபேநாலை சமநாளிங்கே. இல்லலையநா கவேறை டநாக்டர் ககேட்டு கபேநாரநாட்டம் பேண்ணுங்கே. விலளையநாடறைகத எல்லைநாருக்கும் கவேலலையநாப் கபேநாச்சு…” ககேநாபேமநாகே கசநால்லிக் ககேநாண்கட தன்னுலடய கவேலலைகேளில் கேவேனம் கசலுத்தியவேலனக் கேண்ட துலர, குணநா தநான் எதுகவேநா கசய்திருக்கிறைநான் என்ற யூகித்துக் ககேநாண்டு, “நநான் கவேணநா அந்த ஆலளைக் ககேநான்னுட்டு கஜயிலுக்கு கபேநாயிடவேநா சநார். நீங்கே எல்லைநாருகம நிம்மதியநா இருப்பீங்கே? இல்லை அவேகனநாட சநாப்பேநாட்டுலை விஷத்லத வேச்சு ககேநான்னுடலைநாம்… இல்லை விஷ ஊசி…” துலர கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, ககேநாபேமநாகே அவேன் பேக்கேம் திரும்பிய பீஷ்மநா, “நநாம ஒரு உயிலர கேநாக்கேறை பேணிலயச் கசய்யறைவேங்கே. அப்பேடி இருக்கும் கபேநாது, அவேன் உயிலர எடுக்கேறைது எவ்வேளைவு தப்பு? அவேன் கபேநாயிட்டநா எல்லைநாகம சரியநா கபேநாயிடுமநா? நநாலளைக்கு கவேறை ஒருத்தன் இலதகய கசய்ய மநாட்டநான்னு என்ன நிச்சயம்? கமநாதல்லை எல்லைநாரும் லதரியமநா அவேலன எதிர்க்கேறை வேழிலயப் பேநாருங்கே.. என்லன ஆலளை விடுங்கே.
நநான் ஒண்ணும் உங்கே ஊலர கேநாக்கே வேந்த குலைசநாமி இல்லை…” கபேநாரிந்து தள்ளிவிட்டு, மன உலளைச்சல் தநாளைநாமல், அப்பேடிகய கபேட்டிலய கீகழ எடுத்து கபேநாட்டு விட்டு, கேட்டிலில் சரிந்தவேனின் கேண்கேளின் ஓரம் கேண்ணீர் வேழிந்தது. “நநான் என்ன நீ விலளையநாடறை விலளையநாட்டு கபேநாம்லமயநா? என்கனநாட உணர்வுகேள் தநான் உனக்கு விலளையநாட கிலடச்சதநா? உன்லனத் தநான் விரும்பேகறைன்னு கதரிஞ்சும் எப்பேடி உன்னநாலை ககேநாடி கபேநாலை நடிக்கே முடிஞ்சது?” மனம் மலைரிடம் ககேட்டுக் ககேநாண்டிருக்கே, இரவு உணலவே அவேனுக்கு எடுத்துக் ககேநாண்டு வேந்த மநாரிலயப் பேநார்த்ததும் அவேன் அருககே ஓடிய துலர, பீஷ்மநா கசநான்னவேற்லறை கூறைவும், மநாரியும் அதிர்ந்து கபேநானநார். “என்ன துலர கசநால்றை? அவேரு ஏன் ஊருக்கு கபேநாகறைன்னு கசநான்னநாரு? அப்கபேநா நம்ம மலைர்…” பேதட்டத்துடன் கபேசிக் ககேநாண்கட கபேநானவேர், பீஷ்மநா அவேனது அலறைக் கேதவின் அருககே நின்ற அவேலரகய பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருக்கேவும், வேநாலய இறகே மூடிக் ககேநாண்டு தலலை குனிய, கமல்லை அடிகயடுத்து, மநாரியின் அருககே கசன்றைநான். பீஷ்மநா நின்றை ககேநாலைம் மநாரிக்கு பேயத்லதக் ககேநாடுக்கே, அவேரது உடல் நடுங்கேத் கதநாடங்கியது. “துலர… கபேநாய் வேநாசல் கேதலவே சநாத்திட்டு வேநாங்கே…” பீஷ்மநா கசநால்லை, துலர நகேர்வேதற்குள், “நநான் உள்ளை வேரக் கூடநாதுன்னு தநான் நீங்கே கேதலவே அலடக்கேறீங்கேன்னநா.. அதுக்கு அவேசியம் இல்லை… உங்கே பின்னநாகலைகய நநான் உங்கே வீட்டுக்குள்ளை வேந்துட்கடன்… இல்லை… நீங்கே கபேசறைலத யநாரும் ககேட்கேக் கூடநாதுன்னு நிலனச்சு கேதலவே சநாத்தச் கசநான்னீங்கேன்னநா… துலரயண்ணநாலவேப் கபேநாகேச் கசநால்லுங்கே” மலைர் அவேனது அலறையின் கேதவின் அருகில் இருந்து கவேளியில் வேரவும், மநாரி அதிர்ந்து நிற்கே, துலரயின் கேண்ணுக்குத் கதரிந்த உருவேத்லத நம்பே முடியநாமல் இலமக் ககேநாட்டி பேநார்த்தவேன், அப்கபேநாழுதும் அந்த உருவேம் மலறையநாமல் கபேநாகேவும், “ம… ம… ம…லை…ர்…” திக்கித் திணறி திலகேப்புடன் உச்சரித்தநான். மலைலரப் பேநார்த்த மநாரி, “மலைரு… என்னடி இது இவேரு ஊருக்கு கபேநாகறைன்னு கசநால்றைநாரு…” மலைரிடம் முலறையிட, “அதுக்கு அவே என்ன பேதில் கசநால்றைது? நநான் கசநால்கறைன்…” பீஷ்மநா மலைலர முலறைத்துக் ககேநாண்டு நின்றைநான். அவேரவேர் உணர்வுகேளின் பிடியில் சிக்கிக் ககேநாண்டிருப்பேவேர்கேலளைப் பேநார்த்த பீஷ்மநா, “உன்லன யநாரு இங்கே வேரச் கசநான்னது மலைர்? நநான் கரநாம்பே ககேநாபேமநா இருக்ககேன்…” என்ற கேத்த, மற்றை இருவேருகம திலகேத்துப் கபேநாயினர். அவேர்கேலளைப் பேநார்த்தவேன், “என்ன மநாரியக்கேநா… உங்கே மலைர் உங்கே முன்னநாலை இருக்கேறைது உங்கேளுக்கு கரநாம்பே அதிர்ச்சியநா இருக்கேநா என்ன?” நக்கேலைநாகே அவேன் ககேட்கேவும், கேண்கேலளைக் துலடத்துக் ககேநாண்டவேர் தலலைகுனிய, துலர தநான் அங்கு நடப்பேது புரியநாமல் குழம்பி நின்றிருந்தநான். “இவே தநாகன எனக்கு சலமயல் கசய்து ககேநாடுக்கேச் கசநான்னநா? சிலை நநாட்கேள் எனக்கு சலமச்சும் ககேநாடுத்து அனுப்பினவே இவே தநாகன? இவேலளைத் தநான் நநான் விரும்பேகறைன்னு உங்கேளுக்கு முன்னகம கதரியும் தநாகன.. அப்பேறைம் ககேநாடிலய எதுக்கு என் முன்னநாலை இழுத்து விட்டீங்கே? அன்லனக்கு கேநாலலையிலை ககேநாவில்லை நநான் ககேநாடிகயநாட லகேயிலை அடிச்சு சத்தியம் கசய்யும் கபேநாது, உங்கே மனசுலை, ‘அட மலடயநா… இவே மலைர் இல்லை ககேநாடின்’னு தநாகன ஒடிச்சு.. அதுக்குத் தநாகன ஒரு மநாதிரி சிரிச்சீங்கே?” பீஷ்மரின் வில்லில் இருந்த அம்பிலிருந்தும் கூட தப்பி விடலைநாம்.. இந்த பீஷ்மநாவின் கசநால் அம்பில் இருந்து தப்பிக்கே முடியநாது என்பேது கபேநாலை இருந்தது மநாரிக்கு. “அக்கேநா அப்பேடி எல்லைநாம் நிலனக்கே மநாட்டநாங்கே..” மநாரியின் நிலலைலய உணர்ந்து மலைர் வேக்கேநாலைத்து வேநாங்கே, “நீ வேநாலய மூடிக்கிட்டு நில்லுன்னு கசநால்லிட்கடன். எனக்கு இப்கபேநா அவேங்கே தநான் கபேசணும்…” பீஷ்மநா விடநாப் பிடியநாகே நிற்கே, “ஆமநா.. ஆனநா… மலடயன்னு எல்லைநாம் நிலனக்கேலை.. எங்கே மலைருக்கு உங்கே கூட வேநாழ ககேநாடுத்து லவேக்கேலலைகயன்னு நிலனச்ச கபேநாது, விதி ஆடறை ஆட்டத்துலை எனக்கு கவேறப்பேநா இருந்துச்சு. அது தநான்..” கவேகேமநாகே மநாரி கசநால்லி முடிக்கே, துலர குழம்பி நின்றைநான். துலரயின் பேநார்லவே பீஷ்மநாவின் அருககே நின்றக் ககேநாண்டிருந்த மலைரின் மீகத இருக்கே, அவேகளைநா கேலைக்கேத்துடன் பீஷ்மநாலவே பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருப்பேலதக் கேண்டவேனுக்கு எதுகவேநா புரிவேது கபேநாலை இருந்தது. “மலைர் உங்கேலளை ஏமநாத்தலை.. அலத மட்டும் புரிஞ்சிக்ககேநாங்கே… அவேலளை நீங்கே விரும்பி இருந்தநாலும் அகதல்லைநாம் கேடந்த கேநாலைமநா கபேநாயிடுச்சு. ககேநாடி தநான் நிகேழ்கேநாலைம்…” கரநாஷமநாகே கசநான்னவேர்,
“அவேகளைநாட வேநாழ்க்லகே தநான் இப்பேடி பேநாதியிகலைகய கேருகிப் கபேநாச்சு. ககேநாடிகயநாட வேநாழ்க்லகேயும் அப்பேடி ஆகிடக் கூடநாதுன்னு, ஒரு அக்கேநாவேநா, மலைர் நிலனக்கிறைது தப்பில்லலைகய. அலத விட.. உங்கே வேநாழ்க்லகேயும் இதுலை அடங்கி இருக்கு. மலைலர நிலனச்சிக்கிட்டு நீங்கே எத்தலன நநாலளைக்கு தனிலம தவேம் இருக்கே முடியும்? அப்பேடி இருக்கேத் தநான் உங்கே குடும்பேத்து ஒகர வேநாரிசநான உங்கேலளை விட்டுடுவேநாங்கேளைநா? நீங்கே எப்பேடியும் மலைலர ஒரு தடலவே தநாகன பேநார்த்து விரும்பி இருக்கீங்கே. அவேகளைநாட கவேளித்கதநாற்றைத்லத வேச்சுத் தநாகன அவேலளை உங்கேளுக்கு பிடிச்சது. அப்பேடி இருக்கே, அகத கதநாற்றைகதநாட இருக்கேறை ககேநாடியும் நல்லை கபேண்ணநா இருக்கேறை பேட்சத்துலை… நீங்கே ககேநாடிலய கேல்யநாணம் கசய்துக்கேறைதுலை என்ன தப்பு இருக்கு? நீங்கே மலைகரநாட கபேலர ககேநாடின்னு தப்பேநா புரிஞ்சிக்கிட்டு, கபேரிய ககேநாவில்லை பேநார்த்த ககேநாடியும், இங்கே இருக்கேறை ககேநாடியும் ஒண்ணுன்னு ககேநாடிலய சுத்திச் சுத்தி வேந்தீங்கே. அது தநான் கேடவுள் கபேநாட்ட முடிச்சு.. இப்கபேநாவும் ககேநாடி உண்லமலய கசநால்லைலலைன்னநா உங்கேளுக்கு இந்த உண்லம கதரிஞ்சு இருக்கேகவே வேநாய்ப்பில்லலைகய…” யநாலரயும் கபேச விடநாமல் கேடகேடகவேன்ற மநாரி கபேசிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, அலனத்லதயும் ககேட்ட துலர அதிர்ந்து நின்றைநான். “அப்கபேநா மலைலர தநான் நீங்கே விரும்பினீங்கேளைநா?” வேநாலயப் பிளைந்தவேனின் குரலலைக் கூட யநாரும் ககேட்கும் நிலலையில் இல்லலை. மநாரி கபேசி முடிக்கேவும், பீஷ்மநாவின் ககேநாபேம் ஏகேத்திற்கும் எகிறியது. “அதுக்கேநாகே ககேநாடியும் மலைரும் ஒண்ணநா?” பீஷ்மநா ககேட்கேவும், “இல்லலை தநான்… அவேங்கே கரண்டு கபேருக்கும் உள்ளை வித்தியநாசம் கூட உங்கேளுக்கு கேண்டு பிடிக்கேத் கதரியலை… இத்தலனக்கும் கரண்டு கபேலரயும் நீங்கே அடிக்கேடி பேக்கேத்துலை இருந்து பேநார்த்தீங்கே. அப்பேடி இருக்கே.. நீங்கே மலைர் கமலை ககேநாபேப்பேடறைதுலை எந்த நியநாயமும் இல்லை…” மநாரி ககேநாபேமநாகேக் கூறினநாலும், அவேரது குரலில் சிறிது ஏமநாற்றைம் எட்டிப் பேநார்க்கேகவே கசய்தது. தனக்கு கநருக்கேமநான மலைலர அவேன் அலடயநாளைம் கேநாண முடியநாமல் இருந்தது அவேருக்கு சிறிது ஏமநாற்றைத்லதகய தந்தது. மநாரியின் மனம் மலைர் அவேரது கேண்கேளுக்கு கதரிந்த நநாலளை அலசப்கபேநாட, மலைரும் அலதகய நிலனத்துக் ககேநாண்டிருந்தநாள். பீஷ்மநாவின் கேண்கேளுக்கு மலைர் கதரிந்ததும், ஆவேல் உந்த மலைர் மநாரியின் முன்பு கசன்ற நிற்கே, அவேலளைப் பேநார்த்த மநாரி கேதறைத் துவேங்கினநார். அவேலர சமநாதநானம் கசய்த மலைர், பீஷ்மநாவிற்கு உணலவே ககேநாடுக்கேச் கசநால்லைவும், மநாரி அவேலளை சந்கதகேமநாகேப் பேநார்த்தநார். அவேரிடம் எலதயுகம மலறைத்துப் பேழகியிரநாதவேள், பீஷ்மநாலவே கபேரிய ககேநாவிலில் பேநார்த்தலதயும், அங்கு தன்லனப் பேநார்த்தவேன் ககேநாடியும் தநானும் ஒன்ற என்ற நிலனத்து பேழகே முயல்வேலத கசநால்லைவும் மநாரி பீஷ்மநாலவே நிலனத்து கேலைங்கினநார். அது தவேற, அவேனுக்கு கதரிந்தநால் ககேநாடியின் வேநாழ்க்லகே ககேள்விக் குறியநாகி விடும் என்ற அஞ்சிய மநாரி, முதலில் மறத்தநாலும் பின்பு ககேநாடியின் நல்லைதுக்கேநாகே என்ற சமநாதநானம் கசய்த மலைர், அவேளைது கயநாசலனக்கு சம்மதம் கதரிவிக்கே லவேத்தநாள். அதன்பேடிகய மலைர் என்றை ஒருவேள் இருந்தலத சற்ற தடுமநாறினநாலும், பீஷ்மநாவிடம் கசநால்லைநாமல் தவிர்த்தநார். அகத கபேநாலைகவே துலர மலைலரப் பேற்றி கசநால்லை வேரும்கபேநாது அவேர்கேளைது கேவேனத்லத கேலலைத்து மலைர் கேநாப்பேநாற்றிக் ககேநாண்டிருந்த கவேலளையில், தன்லனப் பேற்றிய உண்லம, எதிர்பேநாரநாத விதமநாகே ககேநாடியின் வேநாயிலைநாகே கவேளி வேரகவே மலைர் தடுமநாறிப் கபேநானநாள். ககேநாடி தன்லனப் பேற்றி கசநால்லைத் கதநாடங்கும் கபேநாகத அலத தவிர்க்கே நிலனத்தவேள், அவேள் அழவும் பீஷ்மநா சமநாதநானம் கசய்வேலதப் பேநார்த்து, இருவேரும் கபேசி ஒருவேலர புரிந்துக் ககேநாள்ளைட்டும் என்ற அங்கிருந்து நகேர்ந்துச் கசல்லை நிலனக்கே, அவேள் எதிர்பேநாரநாத விதமநாகே, ககேநாடி கசநான்னலத லவேத்து பீஷ்மநா தன்லனக் கேண்டு ககேநாண்டது அதிர்ச்சிலயத் தந்தது. “இன்லனக்கும் நநான் அவேலளை கபேச விட்டு இருக்கேக் கூடநாது. அப்பேடி கசய்திருந்கதனநா.. இப்கபேநா உங்கே ககேநாபேத்துக்கு கவேலலைகய இருந்திருக்கேநாது..” மலைர் ககேநாபேமநாகேச் கசநால்லைவும், அவேள் கசநால்வேது பீஷ்மநாவிற்கு சுருக்ககேன்ற லதத்தது.
தநான் பேலைகீனமநாகே இருப்பேது கபேநாலை கதநான்றை, “எனக்கு நிஜமநாகவே தலலை வேலிக்குது மலைர். தயவு கசய்து என்லன இன்னும் ககேநாபேப்பேடுத்தி பேநார்க்கேநாகத..” தனது பேக்கேம் இருந்த தவேலறை உணர்ந்து பீஷ்மநா இறைங்கி வேர, மலைர் அவேலனப் பேநார்த்து புன்னலகேத்தநாள். அவேனது மனம் புரிந்தவேள் கபேநாலை, “உங்கே கமலை எந்த தப்பும் இல்லை டநாக்டர் சநார். ஒரு நநாகளை பேநார்த்து, சிலை மணித்துளிகேகளை பேழகிய ஒருத்திலய இந்த அளைவுக்கு நிலனவு வேச்சுட்டு இருக்கேறைகத கபேரிய விஷயம்…” பீஷ்மநாவிற்கு ஆதரவேநாகே கபேசியவேள், “ககேநாடி பேநாவேம்… அவே உங்கேலளை விரும்பேறைநா…” ககேநாடிக்கும் சநார்ந்துப் கபேச, பீஷ்மநா கதநாப்கபேன்ற அமர்ந்தநான். “உங்கேளுக்கும் அவே கமலை ஒரு இரக்கேம் இருக்கு தநாகன. அவேலளையும் உங்கேளுக்கு பிடிக்கும் டநாக்டர் சநார்…” என்றைவேள், “ககேநாடி கேண்ணுலை நநான் இன்னும் பேடகவே இல்லை. அதுக்கு கேநாரணம் அவே கமலை எனக்கு ககேநாபேம் இல்லை.. எதுக்கு எடுத்தநாலும் அவே அப்பேடிகய சுணங்கி கபேநாய் உட்கேநார கூடநாதுன்னு ஒரு எண்ணம் தநான்… ககேநாஞ்சமநாவேது லதரியம் கவேணும்ன்னு தநான், கிணத்துலை தள்ளி நீச்சல் கேத்துக் ககேநாடுக்கேறைது கபேநாலை கசய்துட்டு இருக்ககேன். இன்கனநாரு கேநாரணம்… அவேகளைநாட உருவேத்துலை ஆவி ஒண்ணு சுத்தறைலதப் பேநார்த்தநா அவேளுக்கு ஒரு மநாதிரி இருக்கும்ன்னு எனக்குத் கதநாணுது. எல்லைநாத்துக்கும் கமலை என்லன இப்பேடி பேநார்த்தநா அவே தநாங்கே மநாட்டநா… என்னநாலை முடிஞ்ச வேலர குணநா அவேலளை எல்லலை மீறி கதநாடநாம பேநாதுகேநாத்துட்டு இருக்ககேன்… அவேலன நிலறைய குடிக்கே வேச்கசநா… இல்லை எல்லலை மீறம் கபேநாது எலதயநாவேது தள்ளிகயநா அவேலளை கேநாப்பேநாத்தி தநான் இருக்ககேன்..” மலைர் கசநான்னலதக் ககேட்டவேர்கேள் அலமதியநாகே இருந்தனர். அவேர்கேலளைப் பேநார்த்தவேள், “கமநாதல்லை நநான் ஆவியநா இங்ககே வேர ஆரம்பிச்சதும், இங்கே இருக்கேறை மிருகேங்கேள் மிரளை ஆரம்பிச்சதுங்கே.. ஆனநா… நநான் கரநாம்பே நல்லைவே, நல்லை கேநாரியத்துக்கு தநான் வேந்திருக்ககேன்னு புரிய வேச்சதுக்கேப்புறைம், அதுங்கே எதுவும் மிரண்டு கேத்துறைதில்லை…” தன்னிலலை விளைக்கேம் ககேநாடுத்து முடித்தவேள் அலமதியநானநாள். அந்த அலமதிலய கிழித்துக் ககேநாண்டு, “மலைரு… நீ ஏன் இன்னும் அந்த குணநாலவே விட்டு வேச்சிருக்கே? அவேலன ஏதநாவேது கசய்து சநாகேடி…” துலர ஆகவேசமநாகே கசநால்லை, அவேலனப் பேநார்த்து புன்னலகேத்தவேள், “அவேன் கபேய் அடிச்சு எல்லைநாம் கரண்டு நிமிஷத்துலை சநாகேக் கூடநாது துலரயண்ணநா… அவேலன இந்த ஊர் உலைகேகம கேநாரித்துப்பேணும். இனிகம அவேலனப் கபேநாலை தப்பு கசய்யறைவேனுக்கு இவேனுக்கு கிலடக்கேப் கபேநாறை தண்டலன ஒரு பேநாடமநா இருக்கேணும்… அதுக்கு தநான் டநாக்டர் சநாலர நநான் இந்த ஊருக்கு வேர வேச்கசன். ககேநாடிக்கும் இவேருக்கும் கேல்யநாணம்ங்கேறைது எல்லைநாம் இவேர் என்லனப் பேநார்த்து ‘ககேநாடி’ன்னு கூப்பிட்ட அப்கபேநா கதநாணியது தநான்…” கரமௌத்திரமநாகே கசநால்லிக் ககேநாண்கட வேந்தவேள், “உங்கேளுக்கு தநான் கமநாகினிலயப் பேநார்த்தநா பேயமநாச்கச… நீங்கே என்லன லதரியமநாகேப் பேநார்த்துக்கிட்டு நிக்கேறீங்கே?” உடகன இயல்பேநாகே மநாறி துலரலய கிண்டல் கசய்ய, துலர வேருத்தமநாகே அவேலளைப் பேநார்த்து, “நீ யநாருக்குகம தீங்கு பேண்ண மநாட்கடன்னு கதரியும் மலைர்.. அதநான்.. லதரியம்..” என்றைவேன், கேண்கேளில் கேண்ணீர் ககேநார்க்கே, “உனக்கு கபேநாய் இந்த கேதியநா?” என்ற கேலைங்கினநான். சிலை நிமிடங்கேள் அங்கு கேநால்நலடகேளின் ஓலசகேளும், பேல்லியின் சத்தமும் மட்டுகம நிலறைந்திருந்தது. இன்னமும் பீஷ்மநாவிற்கு மலைர் கசநால்வேலத ககேட்கேக் ககேட்கே ககேநாபேகம கபேருகியது. தன் பேக்கேம் வேந்து, அன்லபே கேநாட்டி, தன்லன கமலும் கேநாதல் வேயப்பேட லவேத்தவேள் இவேள் தநாகன என்றை எண்ணம் அவேன் மனலத விட்டு மலறைய மறத்தது. அந்த ககேநாபேத்தில் பீஷ்மநா அமர்ந்திருக்கே, “துலரயண்ணநா..” மலைர் கமல்லை அலழக்கேவும், அந்த அலமதி கேலளைந்து அலனவேரும் மலைலரப் பேநார்த்தனர். “கசல்வியக்கேநா உயிகரநாட இல்லை..” மலைர் கசநான்ன கசய்திலய ககேட்ட துலரயும் மநாரியும் அதிர்ந்து பேநார்க்கே, அவேர்கேளைது அதிர்ச்சியில் இருந்கத அது யநாரநாகே இருக்கும் என்ற கேண்டு ககேநாண்ட பீஷ்மநா துலரலயப் பேநார்க்கே,
“அவே எக்ககேடு ககேட்டுப் கபேநானநா எனக்கு என்ன?” துலர கசநால்லைவும், அவேலன பேநார்த்து மறப்பேநாகே தலலையலசத்தவேள், “கசல்வியக்கேநாவே அந்த குணநா தநான் ககேநான்னு அவேங்கே கதநாட்டத்துலை புலதச்சு இருக்கேநான்… உங்கேகிட்ட ககேநாவிச்சுக்கிட்டு கபேநானவேங்கே குணநாகிட்ட தன்லன கேல்யநாணம் கசய்துக்கே கசநால்லி வேற்புறத்தி இருக்கேநாங்கே. சண்லட கபேநாட்டு இருக்கேநாங்கே. அவேங்கேலளை ஏமநாத்தி வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு கபேநாய், கேழுத்லத கநரிச்சு கதநாங்கே விட்டு, அப்பேடிகய அவேங்கே வீட்டு கதநாட்டத்துலை புலதச்சு இருக்கேநான்.. தநான் கசய்த தப்லபே நிலனச்சு அவேங்கே கரநாம்பே வேருத்தப்பேட்டநாங்கே…” மலைர் எங்ககேநா கவேறித்துக் ககேநாண்டு கசநால்லைவும், துலர அப்பேடிகய மடிந்து அமர்ந்தநான். அவேன் முகேத்தில் திலகேப்பு மட்டுகம இருந்தது. கேண்கேளில் இருந்த கேண்ணீர் கேநாய்ந்து கபேநாயிருந்தது. “அப்கபேநா அவே ஒட்டு கமநாத்தமநா கபேநாகய கசர்ந்துட்டநாளைநா பேநாவி…” என்றை முணுமுணுப்பு மட்டும் அவேனது வேநாயில் இருந்து கவேளி வேந்தது. “ஹ்ம்ம்… எங்கே அம்மநாலவேயும் அவேன் தநான் ககேநான்னு இருக்கேநான்.. அன்லனக்கு ககேநாவிலுக்கு கபேநாயிட்டு வேந்த அப்கபேநா குணநா எங்கே அம்மநாலவே ககேநான்னுடுகவேன்னு கசநால்லி மிரட்டி இருக்கேநான்.. கசநான்னபேடிகய மறநநாள் கவேளியூர் கபேநாகும் கபேநாது லைநாரி ஏத்தி ககேநான்னுட்டநான்” என்றை மலைர், “என்லனயும் ககேநான்னு கபேயநா அலலைலய விட்டு இருக்கேநான்…” என்ற கேண்கேள் கேலைங்கேச் கசநால்லை, மநாரி அவேலளை அலணத்து ஆறதல் கசநால்லை நிலனக்கே, அவேரிடம் இருந்து எட்டி நின்றைவேள், “நநான் நீங்கே எல்லைநாம் கதநாட முடியநாத இடத்துக்கு கபேநாயிட்கடன்…” என்ற விரக்தியநாகே கசநால்லி, அவேள் கபேசுவேலதக் ககேட்டுக் ககேநாண்டு அமர்ந்திருந்த பீஷ்மநாவின் முன் அமர்ந்தநாள். “எனக்கும் உங்கேலளை பேநார்த்த அன்லனக்ககே பிடிச்சுப் கபேநாச்சு. இலத நநான் கவேட்கேத்லத விட்டுச் கசநால்கறைன் டநாக்டர் சநார். ஆனநா… என்கனநாட கேநாதலுக்கும் எனக்கும் ஆயுகளை இல்லலைகய… நநான் என்ன கசய்யட்டும்?” என்றைவேள் முகேத்லத மூடிக் ககேநாண்டு அழ, பீஷ்மநாவின் ககேநாபேம் கேநானல் நீரநாய் கபேநானது. “மலைர்…” அவேன் கமன்லமயநாகே அலழக்கே, “அந்த குணநாவுக்கு நீங்கே தநான் தண்டலன வேநாங்கித் தரணும். அவேன் சநாதநாரணமநா சநாகேக் கூடநாது. அவேன் கசய்த தப்லபே எல்லைநாம் நிலனச்சு வேருந்தி வேருந்திகய உயிலர விடணும்…” ககேநாபேமநாகேச் கசநான்னவேள், எழுந்து நின்றக் ககேநாண்டு, “இந்த திருவிழநா முடியட்டும்.. அவேனுக்கு நீங்கே பேண்டிலகே எடுங்கே.. ககேநாடிலயயும் விட்டுடநாதீங்கே” ககேஞ்சல் குரலில் மலைர் கசநால்லை, பீஷ்மநா அவேலளை கவேறிக்கே, மலைர் அவேலனப் பேநார்த்து கமன்லமயநாகே புன்னலகேத்தநாள். அவேனது அலறைக்குச் கசன்றைவேள், கமல்லை கபேட்டியில் இருந்த அவேனது துணிகேலளை எடுத்து பேலழய இடத்திகலைகய அடுக்கி லவேத்துவிட்டு, “திருவிழநாவுக்கு ககேநாவில்லை கேநாப்புக் கேட்டிட்டநா, ஊருக்குள்ளை இருக்கேறைவேங்கே கவேளிய கபேநாகேக்கூடநாது, கவேளிகய இருந்தும் புதுசநா யநாரும் வேந்து தங்கேக் கூடநாது. நநாலளைக்கு விடிய கேநாலலையிலை கேநாப்பு கேட்டிடுவேநாங்கே. இங்கே இருந்து முதல் பேஸ்கஸ கேநாலலையிலை ஆற மணிக்குத் தநான். அதுக்கும் முன்ன கேநாப்பு கேட்டி ஆகிடும். அதனநாலை இப்கபேநாலதக்கு நீங்கே கபேநாகே முடியநாது..” கமல்லிய குரலில் கசநால்லிக் ககேநாண்கட அவேன் அருககே மீண்டும் வேந்தவேள், “எனக்கேநாகே இங்கே தங்கே மநாட்டீங்கேளைநா?” என்ற ககேட்கேவும், பீஷ்மநா அலமதிகய உருவேநாகே அமர்ந்திருந்தநான். அவேனது மனம் ககேநாடிலய திருமணம் கசய்துக் ககேநாள்வேதில் இருந்து தப்பிக்கும் வேழி வேலகேகேலளைத் கதடத் துவேங்கியது.
16. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் அந்த இடத்தில் நநால்வேர் அமர்ந்திருந்தநாலும், அலமதி மட்டுகம அங்கு கமகலைநாங்கி இருந்தது. மணியநாவேலத கூட உணரநாமல் அவேர்கேள் தங்கேளைது எண்ணங்கேளில் மூழ்கி இருக்கே, ‘டநாக்டர் சநார்… டநாக்டர் சநார்…’ என்ற யநாகரநா அலழக்கும் குரலில் பீஷ்மநா கமல்லை எழுந்து வேநாயிலுக்குச் கசன்றைவேன், மநாரியின் கேணவேன் நிற்பேலதப் பேநார்த்து, “என்னநாச்சுங்கே?” கசநார்ந்த குரலில் ககேட்கேவும்,
“இல்லை… உங்கேளுக்கு சநாப்பேநாடு ககேநாடுக்கே மநாரி வேந்துச்சு… கரநாம்பே கநரமநாகியும் கேநாணலை.. அது தநான் ககேட்கே வேந்கதன்… மநாரி எப்கபேநா கிளைம்பினநா?” அவேரது குரலில் இருந்த பேதட்டத்தில், தன்லன கநநாந்து ககேநாண்ட பீஷ்மநா, “என்லன மன்னிச்சிருங்கே.. நநான் தநான் ககேநாவில் திருவிழநா பேத்தி ககேட்டு அவேங்கே கூட கபேசிக்கிட்டு இருந்கதன். கூடகவே துலரயும் ஏகதநா கசநால்லை, லடம் ஆனகத கதரியலைங்கே…” கபேநாய் கசநால்லைப் பிடிக்கேநாமல் வேருத்தமநாகேச் கசநால்லை, “லஹகயநா என்னங்கே டநாக்டர் சநார் நீங்கே கபேநாய் மன்னிப்பு ககேட்டுக்கிட்டு இருக்கீங்கே? மநாரிக்கு ஊர்த் திருவிழநா பேத்தி கபேச ஆரம்பிச்சநா கநரம் கபேநாறைகத கதரியநாது. ஏகதநா இந்த நநாலு மநாசமநா, அந்த மலைர் இறைந்து கபேநானதுலை இருந்து அவே அதிகேம் கபேசகவே இல்லை. இப்கபேநா அவே இவ்வேளைவு கநரம் கபேசிட்டு இருக்கேறைது கரநாம்பே சந்கதநாஷமநா இருக்கு..” மனதில் அலடத்துக் ககேநாண்டிருந்த பேநாரம் விலைகியது கபேநாலை கசநான்னவேலரப் பேநார்த்த பீஷ்மநாவிற்கு ஒரு மநாதிரி ஆகியது. “அவே இன்னும் ககேநாஞ்சம் கநரம் கபேசறைதுன்னநா கபேசிட்டு வேரட்டும்…” கசநான்னபேடி திண்லணயில் அமர்ந்தவேலரப் பேநார்த்த பீஷ்மநா, “இல்லை.. மநாரியக்கேநா வீட்டுக்குத் தநான் கிளைம்பிட்டு இருந்தநாங்கே.. இகதநா… இருங்கே கூப்பிடகறைன்…” என்றை பீஷ்மநா, ‘மநாரியக்கேநா…’ என்ற அலழக்கேவும், “இகதநா வேந்துட்கடன் தம்பி…” கேண்கேலளைத் துலடத்துக் ககேநாண்கட வேந்தவேலரப் பேநார்த்த அவேரது கேணவேர், “என்ன மநாரி? அந்த மலைர் நிலனவேநா? பேநாவேம் அது… நீயும் அலத நிலனச்சு அழநாத நநாள் இல்லை..” வேருத்தம் கதரிவித்தபேடி அவேர் நடக்கேத் கதநாடங்கேவும், பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட மநாரி அவேலரப் பின் கதநாடர்ந்தநார். மீண்டும் பீஷ்மநா உள்களை நுலழயும் கபேநாது மலைர் அங்கு இல்லலை. அவேலளை சுற்றித் கதடியவேன், அவேள் கசன்றவிட்டலத உணர்ந்து மீண்டும் தனது அலறைக்குள் கசன்றைநான். கேட்டிலில் கதநாப்கபேன்ற சரிந்தவேனது மனம் முழுவேதும் பேநாரகம நிரம்பி இருந்தது. அன்ற மநாலலையில் தநான் சந்கதநாஷமநாகே இருந்தது என்ன? இப்கபேநாழுது இருக்கும் மனநிலலை என்ன? என்ற அவேனது மனம் அலசப்கபேநாட, அந்த கசநாகேத்திற்கு கேநாரணமநானவேகளைநா இங்கு இல்லைநாமல் கசன்றைது அதற்கு கமல் வேலிலயக் ககேநாடுத்தது. துலரகயநா அமர்ந்திருந்த இடத்திகலைகய அப்பேடிகய சரிந்து உறைங்கி இருக்கே, பீஷ்மநா உறைக்கேம் வேரநாமல் புரண்டுக் ககேநாண்டிருந்தநான். அவேலன அறியநாமகலை அன்லறைய மனச் கசநார்வில் அவேனும் உறைங்கி இருந்தநான். பீஷ்மநாவிடம் கபேசிவிட்டு வேந்த ககேநாடியின் மனம் இவ்வேளைவு தநான் என்ற அல்லைநாமல் வேலித்துக் ககேநாண்டிருந்தது. பீஷ்மநா தன்லன மலைர் என்ற தநான் நிலனத்து பேழகி இருக்கிறைநான் என்றை உண்லம அவேலளை கமலும் ரணமநாக்கே, துவேண்டு கபேநாய் வீட்டிற்குள் வேந்து விழுந்தநாள். பீஷ்மநாலவே விட, அவேளைது உடன் பிறைந்தவேள் தன் கேண்ணுக்குத் கதரியநாமல், பீஷ்மநாவின் கேண்கேளுக்கு மட்டும் கதரிவேது அலத விட அவேலளை துவேளைச் கசய்திருந்தது. தன் கமல் ககேநாபேம் இருப்பேதநாகலைகய, மலைர் தன் கேண் முன் கதநான்றைநாமல் இருப்பேது கபேநாலை அவேளுக்குத் கதநான்றை, தனது கமநாட்டு விட்ட கேநாதல், மலைர்ந்து மனம் பேரப்பும்கபேநாது விழுந்து கேருகியலதப் கபேநாலை கதநான்றியது. கேண்கேள் கேண்ணீலரத் தவிர எலதயும் உனக்கு பேரிசளிக்கே மநாட்கடன் என்ற கசநால்வேது கபேநாலை, இரவு முழுவேதும் அழுகத கேலரந்தவேள், அதிகேநாலலையிலும் விட்டத்லத கவேறித்துக் ககேநாண்டு எழநாமல் பேடுத்திருந்தநாள். “எழுந்து மட்டும் என்ன?” வேநாழ்க்லகேயில் கவேறலம மட்டுகம எஞ்சி இருக்கே, இனி நடக்கேப் கபேநாவேது எதுவும் இல்லலை என்றை எண்ணம் விரக்திலய ககேநாடுக்கே, எழநாமல் பேடுத்திருந்தவேலளைப் பேநார்த்த அவேளைது தந்லத, “ஏய் ககேநாடி… ககேநாடி..” அவேலளைப் பிடித்து உலுக்கி, “இன்லனக்கு ககேநாவிலுலை கேநாப்பு கேட்டறைநாங்கே. உனக்கு அய்யநா இந்த புடலவே நலகே எல்லைநாம் தந்து விட்டு இருக்கேநார். இந்தநா… இலதப் கபேநாட்டுக்கிட்டு கிளைம்பு… அய்யநா ககேநாஞ்ச கநரத்துலை வேந்துடுவேநார்… கரடியநா இரு..” என்ற அதட்ட,
“என்னநாலை அகதல்லைநாம் முடியநாது..” ககேநாடி கவேடுக்ககேன்ற கசநால்லைவும், அவேளைது கேன்னத்தில் அலறைந்தவேர், “இப்கபேநா நீ கிளைம்பி வேர… இல்லை.. உன்லன ககேநான்னு கபேநாட்டுடுகவேன்…” என்ற உறம, ககேநாடி கேண்ணீருடன், “அலத கசய்து கதநாலலைய கவேண்டியது தநாகன. உனக்கு கபேநாண்ணநா பிறைந்ததுக்கு நநான் நிம்மதியநா கபேநாய் கசர்ந்து இருப்கபேன்… இப்கபேநா என்ன அந்த ஆளு கூட கபேநாம்லமயநாட்டம் வேந்து நிக்கேணும்… அது தநாகன… இரு இன்னும் ஒரு அஞ்சு நிமிஷம்…” என்றைவேள், கவேகேமநாகே கசன்ற குளித்து முடித்து, அவேளைது தந்லத லவேத்திருந்த, புடலவே நலகேகேலளை அணிந்து ககேநாண்டு, ககேநாவிலுக்குச் கசல்லை தயநாரநானநாள். அவேள் தயநாரநாகி நிற்கேவும், கவேற்றிக் கேளிப்புடன் கவேலு தனது இடுப்பில் இருந்த பேநாட்டிலலை எடுத்து மதுலவே அருந்தத் கதநாடங்கே, தற்ககேநாலலை கசய்து ககேநாண்டு, இந்த துன்பேத்தில் இருந்து விடுதலலை கபேறை மனம் ஏங்கினநாலும், அதற்கு லதரியம் அற்றைவேளைநாய் கேண்ணீருடன் வீட்டின் உள்களை அமர்ந்திருந்தநாள். அதிகேநாலலையில் ககேட்ட கேநார் ஹநாரன் சத்தத்தில் கசநாம்பேலைநாகே கேண் விழித்த பீஷ்மநா, “இங்கே யநாரு இப்பேடி ஹநாரன் அடிச்சிக்கிட்டு இருக்கேநாங்கே?” கயநாசலனயுடன் எழுந்து அமர்ந்தநான். ஊரில் திருவிழநா கேலளைக்கேட்டத் துவேங்கி இருந்ததற்கு அறிகுறியநாகே ஊர் மக்கேளின் கபேச்சுக் குரல்கேளும், ஸ்பீக்கேர் சத்தமும் கேநாதுகேளில் விழ, கேண்கேலளை நன்றைநாகே கதய்த்துக் ககேநாண்டவேன், மீண்டும் கேநாரின் ஹநாரன் சத்தத்தில், “இந்த கநரத்துலை நம்ம வீட்டு வேநாசல்லை வேந்து யநார் ஹநாரன் அடிச்சிக்கிட்டு இருக்கேநாங்கே?” அலறையில் இருந்து கவேளியில் வேந்த பீஷ்மநா, துலர எழுந்து கசன்ற கேதலவேத் திறைப்பேலதப் பேநார்த்து அவேன் அருகில் கசன்ற சுவேற்றில் சநாய்ந்து நின்றைநான். வேநாயிலில் நின்றை கேநாலரப் பேநார்த்த துலர, “யநாருங்கே கவேணும்? யநார் வீட்டுக்கு வேந்திருக்கீங்கே?” என்ற ககேட்கேவும், “இங்கே டநாக்டர் வீடு எதுங்கே?” கயநாசலனயநாகே வேந்த குரலலைக் ககேட்ட பீஷ்மநா, அவேசரமநாகே எட்டிப் பேநார்த்தநான். “இது தநாங்கே…” கவேளியில் கேநாலைடி எடுத்து லவேத்து துலர ஆவேலைநாகே கசநால்லிக் ககேநாண்கட கசல்லைவும், “அம்மநா…” என்றைபேடி பீஷ்மநா அவேரின் அருகில் ஓடினநான். “பீஷ்மநா… கேண்ணநா…” கேண்கேள் சிவேந்து வீங்கி இருந்தவேலனப் பேநார்த்த அவேனது தநாய் கேங்கேநா கவேகேமநாகே கேநாரில் இருந்து இறைங்கினநார். “அம்மநா.. என்னம்மநா திடீர்ன்னு…” தநாலய பேநார்த்த கேன்றைநாகே அவேரிடம் ஓடியவேலன உச்சி முகேர்ந்தவேர், “கேண்ணநா பீஷ்மநா.. உனக்கு ஒண்ணும் இல்லலைகய? ஏன் முகேம் எல்லைநாம் இப்பேடி இருக்கு? நீ அழுதியநா?” அவேனது முகேத்லதப் பேநார்த்தவேர் திலகேத்து ககேள்விகேலளை அடுக்கே, “என்னம்மநா திடீர்ன்னு? வேகரன்னு கசநால்லைகவே இல்லலைகய…” மனதில் எழுந்த பேடபேடப்பில், எங்ககேங்ககேநா மனம் கசல்லை அவேன் அகத ககேள்விலயக் ககேட்கே, கேங்கேநா அவேலன கயநாசலனயுடன் பேநார்த்தநார். “என்னம்மநா?“ வேநாயிகலைகய நிற்கே லவேத்து பீஷ்மநா ககேட்கேவும், “இல்லைடநா.. நநான் வேந்து இருக்கேறைலதப் பேநார்த்து நீ சந்கதநாஷத்துலை குதிப்கபேன்னு நிலனச்கசன். ஆனநா.. ஏன் வேந்கதன்னு ககேட்கேறை மநாதிரி இருக்கு உன் ககேள்வி…” அவேனது முகேத்லதக் கூர்ந்து கநநாக்கிக் ககேநாண்கட கசநால்லைவும், பீஷ்மநா அவேரது கேண்கேலளைப் பேநார்க்கேநாமல் தவிர்த்தநான். “நநாம உள்ளை கபேநாய் கபேசலைநாமநா?” கேங்கேநாகவே முன் வேந்து ககேட்கேவும், “லஹகயநா.. வேநாங்கேம்மநா… இப்பேடி வேநாசல்லைகய நின்னு கபேசிட்டு இருக்கீங்கேகளை..” என்ற தடுமநாறியவேன், கவேகேமநாகே அவேலர முந்திக் ககேநாண்டு வீட்டின் உள்களை கசல்லை, கேங்கேநா கயநாசலனயநாகே திரும்பிப் பேநார்த்தநார். அவேரது கயநாசலன பேடிந்த முகேத்லதப் பேநார்த்த துலர, “அம்மநா உள்ளை வேநாங்கேம்மநா…” அதுவேலர கவேடிக்லகேப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தவேன் அலழக்கே, கேங்கேநா அவேருடன் வேந்தவேலரத் திரும்பிப் பேநார்த்தநார். அவேர்கேள் வீட்டில் கவேகுகேநாலைமநாகே கவேலலை கசய்து வேரும் டிலரவேரும் அவேலர குழப்பேமநாகேப் பேநார்த்தநார்.
“தம்பி… என்னகவேநா சரியில்லைங்கேம்மநா.. எப்பேவும் இருக்கேறைது கபேநாலை இல்லை…” தனது கேருத்லதச் கசநால்லை, கபேருமூச்சுடன் கேங்கேநா வீட்டினுள்களை கசன்றைநார். திடீகரன்ற வேந்திருக்கும் அவேர்கேலளைப் பேநார்த்த துலரக்கும் சிறிது பேதட்டமநாகேகவே இருந்தது. இரவு கபேசும்கபேநாதும் இவேர்கேள் வேருவேதநாய் பீஷ்மநா கசநால்லைநாமல் இருந்தது அதற்கு கேநாரணம். “வேநாங்கேம்மநா.. வேந்து உட்கேநாருங்கே…” துலர அலழக்கே, பீஷ்மநா அங்கிருந்த கசலர இழுத்து அவேருக்கு கபேநாட்டுவிட்டு, அவேர் அமர்ந்ததும் அவேரது மடியில் கேவிழ்ந்தநான். ஏகதநா ஒரு பேநாரம் அவேலன இந்தப் பேநாடு பேடுத்துகிறைது என்பேலத புரிந்துக் ககேநாண்ட கேங்கேநாவும் கமன்லமயநாகே அவேனது தலலைலய ககேநாதிக் ககேநாடுக்கே, துலர கவேகேமநாகே கவேளிகய கசன்றைநான். அவேர் வேந்திருந்த கேநாரில் இருந்த தலலைவேரின் பேடத்லதப் பேநார்த்த துலர சிலை வினநாடிகேள் திலகேத்து, விழிகேள் விரிய, “கபேரிய இடத்து பிள்லளை தநான் கபேநாலை…” என்றை முணுமுணுப்புடன் கவேகேமநாகே மநாரிலயத் கதடி ஓடினநான். ககேநாவில் கேநாப்பு கேட்டும் விழநாவிற்கேநாகே மநாரி கிளைம்பிக் ககேநாண்டிருக்கே, “மநாரியக்கேநா… நம்ம டநாக்டர் அய்யநாகவேநாட அம்மநா வேந்திருக்கேநாங்கே.. சீக்கிரம் டீ கபேநாட்டு ககேநாண்டு வேநாங்கே…” பேரபேரப்பேநாய் அவேன் கசநால்லைவும், மநாரிக்கும் பேதட்டம் கதநாற்றிக் ககேநாண்டது. “என்னநாச்சு? திடீர்ன்னு வேந்திருக்கேநாங்கே?” மநாரியும் பேடபேடப்பேநாய் ககேட்கேவும், “கதரியலை.. ஆனநா.. அவேங்கேளும் அவேங்கே கூட இருக்கேறைவேங்கேளும் பேநார்த்த பேநார்லவே ஏகதநா சந்கதகேமநா இருக்கு…” என்றை துலர, “அக்கேநா.. டநாக்டர் சநார் கரநாம்பே கபேரிய இடம் கபேநாலை இருக்கு.. அவேங்கே வீடு ஆளும்கேட்சிலய கசர்ந்தவேங்கே கபேநாலை இருக்கு..” கூடுதல் தகேவேலலைக் ககேநாடுத்துவிட்டு, “சீக்கிரம் வேநாங்கேக்கேநா…” என்றைபேடி ஓட, மநாரியும் கவேகேமநாகே அடுக்கேலளைக்குள் கசன்ற அவேர்கேளுக்கு டீ கபேநாடத் துவேங்கினநார். சிறிது கநரம் வேலர மடியில் பேடுத்திருந்த பீஷ்மநாவின் முடிக்குள் லகேலய விட்டு ககேநாதிக் ககேநாண்டிருந்த கேங்கேநா, “பீஷ்மநாவுக்கு என்ன ஆச்சு?” சிற குழந்லதலய ககேட்பேது கபேநாலை ககேட்கேவும், பீஷ்மநா நிமிர்ந்து அமர்ந்தநான். “ஒண்ணும் இல்லைம்மநா.. கரநாம்பே நநாள் கேழிச்சு உங்கேலளைப் பேநார்த்ததுலை இப்பேடி கசய்துட்கடன்.. இருங்கே… நநான் கபேநாய் துலரலய டீ வேநாங்கிட்டு வேரச் கசநால்கறைன்..” என்றைபேடி எழவும், அவேனது லகேலயப் பிடித்து தடுத்த கேங்கேநா, “நநாகன ககேநாஞ்சம் சநாமநான் எல்லைநாம் எடுத்துட்டு வேந்திருக்ககேன் பீஷ்மநா… அலத எல்லைநாம் வேச்சு சலமயல் கசய்யலைநாம். உன் கூட ககேநாஞ்ச நநாள் இங்கே தங்கிட்டு கபேநாகேலைநாம்ன்னு வேந்திருக்ககேன்..” என்றைவேர், சநாமநான்கேலளை எடுத்துக் ககேநாண்டு உள்களை லவேத்துக் ககேநாண்டிருந்த சதநாசிவேத்லதப் பேநார்க்கே, அப்கபேநாழுது தநான் அவேலரப் பேநார்த்த பீஷ்மநா, “சதநா தநாத்தநா.. நீங்கே எப்கபேநா வேந்தீங்கே?” அவேரிடம் நலைம் விசநாரிக்கேவும், “நநான் நல்லைநா இருக்ககேன் சின்னவேகர.. நீங்கே எப்பேடி இருக்கீங்கே?” அவேரும் பேதிலுக்கு விசநாரிக்கேவும், தலலையலசப்புடன் பீஷ்மநா அலமதியநாகே, சதநாசிவேம் கயநாசலனகயநாடு கேங்கேநாலவேப் பேநார்த்துவிட்டு, “சநாமநான் எல்லைநாம் எடுத்துட்டு வேந்துட்கடன் சின்னவேகர.. எங்ககேங்ககே லவேக்கேணும்ன்னு இடம் கேநாட்டுங்கே…” அவேரும் விடநாமல் வேழக்கேம் கபேநாலை கபேசவும், எப்கபேநாழுதும் பேதிலுக்கு பேதில் கபேசும் பீஷ்மநா, “இருங்கே தநாத்தநா. துலர வேந்துடுவேநாங்கே… அவேரு உங்கேளுக்கு இடத்லதக் கேநாட்டுவேநாங்கே..” பீஷ்மநா கசநால்லிக் ககேநாண்டிருக்கும் கபேநாகத, துலர வேந்து கசர, சதநாசிவேம் அவேலனத் திரும்பிப் பேநார்த்தநார். “துலர.. இவேருக்கு சநாமநான் எல்லைநாம் லவேக்கே இடத்லதக் கேநாட்டுங்கே. அம்மநா இங்கே ககேநாஞ்ச நநாள் தங்கேப் கபேநாறைநாங்கேளைநாம்..” சுரத்தின்றி கசநான்னவேலனப் பேநார்த்த துலர,
“நல்லைது தநான் டநாக்டர் சநார். உங்கேளுக்கும் ககேநாஞ்சம் மனசுக்கு இதமநா இருக்கும்..” தன் கபேநாக்கில் துலர கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, அப்கபேநாழுது தநான் கேங்கேநா வேந்திருப்பேலத உணர்ந்தவேன் கபேநாலை பீஷ்மநா நிலலைலம உணர்ந்து நிமிர்ந்து அமர்ந்தநான். “என்னம்மநா திடீர்ன்னு? நீ வேரதநா கசநால்லைகவே இல்லலைகய..” என்றை ககேள்விலய எழுப்பே, “என்னகவேநா கதரியலைடநா.. கநத்து உன்கிட்ட கபேசினதுக்கு அப்பேறைம் எனக்கும் ககேநாஞ்சம் மனசு சரியநாகவே இல்லை.. அகதநாட, கநத்து லநட் திடீர்னு உன் ரூம்லை இருந்து ஏகதநா சத்தம். ரூமுக்கு கபேநானநா, அங்கே உன்கனநாட கபேநாட்கடநா கீழ தலரயிலை விழுந்து கிடந்தது. உன்கனநாட கேம்ப்யூட்டர் கடபிள்லை இருந்த கபேநாட்கடநாவும் கீழ விழுந்து கிடந்ததுடநா… ஒரு கபேநாட்கடநா கீழ விழுந்திருந்தநா கூட பேரவேநால்லை… கரண்டு கபேநாட்கடநாவும் அப்பேடி கீழ விழுந்துக் கிடக்கேவும், மனசு ககேட்கேகவே இல்லை… உடகன ஓடி வேந்துட்கடன்..” கேங்கேநா தநான் வேந்த கேலதலய கசநால்லைவும், பீஷ்மநா கயநாசலனகயநாடு அவேலரப் பேநார்த்தநான். “அது தநான் உலடயநாத மநாதிரி இருக்கேறை கபேநாட்கடநாவேநாச்கசம்மநா..” எனவும், “ஆமநாண்டநா.. உலடயலை தநான்.. இருந்தநாலும் கீழ விழுந்தது ஒரு மநாதிரி இருந்தது..” என்றைவேர், “உன் ரூம் ஜன்னல் எல்லைநாம் மூடி தநாண்டநா இருந்தது.. அப்பேடி இருக்கும்கபேநாது எப்பேடி கபேநாட்கடநா எல்லைநாம் கீழ விழும்? கயநாசிச்சு கயநாசிச்சு மண்லடகய கவேடிக்குது.. அதநான் உங்கே அப்பேநாகிட்டயும், கபேரியப்பேநாகிட்டயும் கசநால்லிட்டு உடகன சதநா அண்ணன் கூட கிளைம்பி வேந்துட்கடன்..” கேங்கேநா கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகேவும், பீஷ்மநா கயநாசலனயநாகே அவேலரப் பேநார்த்தநான். “உங்கேளுக்ககேத் கதரியநாம நீங்கே கேதலவேத் திறைந்து வேச்சிருப்பீங்கே..” என்றைவேலன இலட மறித்தவேர், “இல்லைடநா… நநான் தநாகன சநாயந்திரம் உன் ரூலம பேநார்த்துட்டு வேந்கதன்… என்னகவேநா உங்கே அப்பேநாலவே ஸ்கூலுக்கு லீவ் கசநால்லை கசநால்லிட்டு கிளைம்பி வேந்துட்கடன்…” என்றைவேரின் முன் தயங்கித் தயங்கி மநாரி வேந்து நிற்கே, அவேலரப் பேநார்த்த பீஷ்மநா, “அம்மநா… இவேங்கே தநான் மநாரியக்கேநா.. எனக்கு சலமயல் கசய்து ககேநாண்டு வேந்து ககேநாடுப்பேநாங்கே…” அறிமுகேம் கசய்தவேன், அவேர் லகேயில் இருந்த கசநாம்லபேப் பேநார்த்து, புருவேத்லத கநரிக்கே, அவேன் ககேட்கே வேருவேது புரிந்தவேர் கபேநாலை, “துலர வேந்து அம்மநா வேந்திருக்கேறை விஷயத்லத கசநான்னநாங்கே. அதநான் டீ கபேநாட்டு எடுத்துட்டு வேந்கதன்…” விளைக்கேம் கசநால்லைவும், தலலையலசப்புடன் டீலய வேநாங்கி கடபிளின் மீது லவேத்து, “அம்மநா… ஊர்லை கேநாப்பு கேட்டப் கபேநாறைநாங்கே. குளிச்சிட்டு வேநாங்கே.. பேநார்க்கே நல்லைநா இருக்கும்…” மநாரி அலழப்பு விடுக்கே, அவேரது முகேத்லதப் பேநார்த்த கேங்கேநா, “உங்கே டநாக்டர் சநார் தநாகன கூட்டிட்டு வேரணும்.. அவேர் தநான் ககேநாவிலுக்கு எல்லைநாம் வேர மநாட்டநாகர..” சலிப்பேநாகேச் கசநால்லை, “இல்லைகய… அவேருக்கு அந்த ககேநாவில் கரநாம்பே பிடிச்சு இருந்துச்சு. கேண்டிப்பேநா வேருவேநாரு..” கவேகுளியநாகே மநாரி கசநால்லை, கேங்கேநாவின் பேநார்லவே பீஷ்மநாலவே துலளைக்கேத் கதநாடங்கியது. “நீங்கே கபேநாங்கே மநாரியக்கேநா… ககேநாஞ்ச கநரத்துலை நநான் அம்மநாலவேக் கூட்டிட்டு வேகரன்..” என்றை பீஷ்மநா, கேங்கேநாவின் பேநார்லவேலய தவிர்த்து, “நநான் கபேநாய் பிரஷ் பேண்ணிட்டு வேகரன்… நீங்கேளும் வேநாங்கே… நநான் வீட்லடச் சுத்திக் கேநாட்டகறைன்.. துலர கூட ககேநாவிலுக்கு கபேநாயிட்டு வேநாங்கே… கரநாம்பே அழகேநா இருக்கும்.. அழகேழகேநா கபேநாட்கடநா எடுக்கேலைநாம்…” என்ற கசநால்லிக் ககேநாண்கட முன்கன நடக்கே, கேங்கேநாவின் பேநார்லவே அவேலனத் கதநாடர்ந்துக் ககேநாண்டிருந்தது. “கேங்கேநாம்மநா.. சின்னவேரு சரிகய இல்லை… எப்பேவும் என்லனப் பேநார்த்தநா ‘சதநாத்தநா’ன்னு என்லன கூப்பிடறைவேரு… இன்லனக்கு என் கபேலர முழுசநா கூப்பிடறைநாரு.. உங்கே கிட்டயும் முகேம் ககேநாடுத்கத கபேசலை. நீங்கே கபேசநாம சின்னவேலர கூட்டிட்டு கிளைம்புங்கே. நநாம ஊருக்கு கபேநாயிடலைநாம்..” சதநாசிவேம் கசநால்லைவும்,
“ஹ்ம்ம் ஆமநா.. என்னகவேநா மலறைக்கிறைநான். ஏகதநா தப்பு கசய்திருக்கேநான்..” கயநாசலனயுடன் கசநால்லிக் ககேநாண்கட வேந்தவேர், “கநத்து அழுதிருக்கேநான் கபேநாலைண்ணநா.. கேண்ணு எல்லைநாம் அப்பேடி வீங்கி இருக்கு..” மனம் தநாங்கேநாமல் கேங்கேநா கசநால்லைவும், ஆகமநாதிப்பேநாகே தலலையலசத்த சதநாசிவேம், பீஷ்மநாலவே கேவேலலையுடன் பேநார்த்தநார். சிறிது தூரம் வேலர கசன்ற திரும்பிப் பேநார்த்தவேன், “என்னம்மநா?” என்ற ககேட்கே, “இருடநா வேகரன்…” என்றை கேங்கேநா, அவேலன கதநாடர்ந்து கசன்றைநார். பேல்லலைத் துலைக்கி விட்டு வேந்தவேர்கேள், கமமௌனமநாகேகவே டீலயப் பேருகி முடித்து, ககேநாவிலுக்கு கிளைம்பேத் தயநாரநாகே, பீஷ்மநா கசநார்வேநாகேகவே கிளைம்பிக் ககேநாண்டிருந்தநான். அவேனது கேண்கேள் யநாலரகயநா கதடுவேலதப் கபேநாலை அங்கும் இங்கும் அலலை பேநாய்வேது கேங்கேநாவின் கேண்கேளில் தவேறைநாமல் பேட்டது. கயநாசலனகயநாகட அவேனுடன் கிளைம்பியவேலர அலழத்துக் ககேநாண்டு, ககேநாவிலலை கநநாக்கி நடக்கேத் துவேங்கினநான்.
17. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் ககேநாவிலலை கநநாக்கி நடந்த பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட உடன் நடந்த கேங்கேநா, “பீஷ்மநா ஊர் நல்லைநா இருக்கு இல்லை?” என்ற ககேட்கேவும், “ஆமநாம்மநா…” என்றைவேன், அதற்கு கமல் கபேசநாமல் நடந்தநாலும், அவேனது கதடல் கேங்கேநாவின் கேண்கேளில் தவேறைநாமல் பேட்டது. “ஒருகவேலளை அந்தப் கபேண் வேரநாளைநான்னு கதடிக்கிட்டு வேரநாகனநா? அந்த கபேண்ணநாலை ஏதநாவேது பிரச்சலன வேந்திருக்குகமநா? அலத கசநால்லை முடியநாம தநான் தடுமநாறிக்கிட்டு இருக்கேநாகனநா?” கேங்கேநாவின் எண்ணம் பேலைவேநாற பீஷ்மநாவின் மநாற்றைத்திற்கேநான கேநாரணத்லத யூகிக்கேத் கதநாடங்கி இருந்தது. “சதநா தநாத்தநா… உங்கேளைநாலை நடக்கே முடியுது இல்லை?” அக்கேலறையநாகே பீஷ்மநா வினவே, “என்னநாலை நடக்கே முடியநாதநா? நநான் வேருஷநா வேருஷம் பேழனிக்ககே நடந்து கபேநாறைவேனநாக்கும்…” சதநாசிவேம் கபேருலம கபேச, சநாதநாரணமநாகே இருக்கும் பீஷ்மநாவேநாகே இருந்தநால், அவேலர இந்த கநரத்திற்கு கிண்டல் கசய்திருப்பேநான்.. மன உலளைச்சலில் இருக்கும் பீஷ்மநாகவேநா அலதக் ககேட்டு அலமதியநாகே கபேயருக்கு புன்னலகேத்து விட்டு அவேர்கேளுடன் நடந்தநான். மீண்டும் சதநாசிவேத்தின் பேநார்லவே கேங்கேநாலவே கநநாக்கிச் கசல்லை, கேங்கேநாகவேநா கபேருமூச்கசநான்லறை கவேளியிட்டு பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்தநார். சிறிது தூரத்தில் ககேநாவில் இருப்பேலத பேலறைச்சநாற்றவேது கபேநாலை, ஆங்கேநாங்ககே பேட்டு புடலவே கேட்டிய கபேண்கேளும், சிறவேர்கேளும் விலளையநாடிக் ககேநாண்டிருக்கே, “அகதநா அங்கே தநான்ம்மநா ககேநாவில்..” என்ற பீஷ்மநா சுட்டிக் கேநாட்டவும், அலதப் பேநார்த்த கேங்கேநாவின் கேண்கேள் விரிந்தது. “நிஜமநாகவே இந்த இடம் கரநாம்பே அழகேநா இருக்கு பீஷ்மநா..” கேங்கேநா கசநான்னதற்கு எந்த பேதிலலையும் கசநால்லைநாமல் அவேன் எங்ககேநா பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருப்பேலத உணர்ந்து, அவேனது பேநார்லவே கசன்றை இடத்லதப் பேநார்த்தவேர், கயநாசலனயுடன் புருவேத்லத சுருக்கினநார். “ஓ… இது தநான் பீஷ்மநா அன்லனக்கு கசநான்ன கபேண்கணநா?” மநாரியின் அருககே அலமதியநாகே நின்றக் ககேநாண்டிருந்த ககேநாடிலயப் பேநார்த்து கேங்கேநா கயநாசலனயுடன் நடந்தநார். ககேநாவிலலை கநருங்கியதும், பீஷ்மநாவின் கேண்கேள் ககேநாடிலயப் பேநார்த்து தநானநாகேகவே குற்றை உணர்வில் தலழய, அவேலனப் பேநார்த்ததும் ககேநாடியின் கேண்கேள் மீண்டும் கேண்ணீலர சுரக்கேத் கதநாடங்கியது.
இருவேரின் நிலலைலயயும் புரிந்துக் ககேநாண்டவேர் கபேநாலை, “ஏய் புள்ளை.. இப்கபேநா எதுக்கு அழறை? எல்லைநாம் நல்லைபேடியநா நடக்கும். கேடவுள் கமலை பேநாரத்லதப் கபேநாட்டு அழநாம லதரியமநா எல்லைநாத்லதயும் எப்பேடி சமநாளிக்கிறைதுன்னு கயநாசிக்கேப் பேழகு. கேண்ணீர் சும்மநா வேருதுன்னு எப்கபேநாப் பேநாரு அழுதுட்டு இருக்கேக் கூடநாது.” என்ற அதட்டியவேர், “அங்கேப் பேநாரு… டநாக்டர் சநார் கூட வேரவேங்கே தநான் அவேங்கே அம்மநா. கரநாம்பே நல்லைவேங்கேளைநா இருக்கேநாங்கே. முதல்முலறை அவேங்கே உன்லன பேநார்க்கும் கபேநாகத அழுதநா நல்லைநா இருக்கேநாது..” மநாரி முணுமுணுப்புடன் கேங்கேநாலவே ககேநாடிக்கு கேநாட்ட, கேண்கேலளைத் துலடத்துக் ககேநாண்டு அவேலரத் பேநார்த்தவேளுக்கு அவேரது கேம்பீரத்தில், அவேர் கமல் மரியநாலத கபேருகியது. புதிய பேட்டுப்புடலவே, நலகே சகிதம் ககேநாவிலின் அருககே நின்றிருந்தவேலளைப் பேநார்த்த பீஷ்மநாவிற்கு ககேநாபேம் கபேநாங்கியது. இத்தலன விலலை உயர்ந்தலவேகேலளை கேண்டிப்பேநாகே அவேளுக்கு அந்த குணநா தநான் தந்திருப்பேநான் என்ற சரியநாகே யூகித்தவேன், அலத அவேள் தூக்கி எறியநாமல் உடுத்தி இருப்பேலத கேண்டு எரிச்சல் கபேநாங்கியது. அவேலளை முலறைத்துக் ககேநாண்கட கேங்கேநாவுடன் ககேநாவிலுக்குள் கசன்றைவேனின் மனம் ககேநாடிலய வேறத்கதடுக்கும் சந்தர்ப்பேத்திற்கேநாகே கேநாத்திருக்கேத் கதநாடங்கியது. “அவேன் ககேநாடுத்தநா இவே கபேநாட்டுட்டு நின்னுடுவேநாளைநா?” மனம் ககேநாபேமநாகே ககேள்விலய எழுப்பே, “இப்கபேநா எதுக்கு உனக்கு இவ்வேளைவு ககேநாபேம் வேருது? அவே தநான் மலைர் இல்லலைகய…” இன்கனநாரு மனம் இடிந்துலரக்கே, “அவே மலைர் இல்லை தநான். அப்கபேநா இத்தலன நநாளைநா நநான் அவேன்கிட்ட இருந்து இவேலளை கேநாப்பேநாத்தி இருக்கேறைது எல்லைநாம் சும்மநாவேநா.. அவேன் என்னகவேநா கேர்ண பேரம்பேலர கபேநாலை இவேளுக்கு பேட்டுப்புடலவேலய ககேநாடுத்தநா.. இவே பேநாட்டுக்கு அவேன் ககேநாடுக்கேறை புடலவேலய கேட்டிக்கிட்டு வேந்து நிக்கேறைதநா…” அதற்கு ககேநாபேமநாகே பேதிலலை திருப்பி கசநால்லிவிட்டு, ககேநாடியின் முகேத்லத ஆரநாய, வேநாழ்க்லகேயின் எல்லலைக்ககே ஓடிய கேலளைப்பு கமநாத்தமும் கதரிய, பீஷ்மநாவிற்கு குற்றை உணர்வு அதிகேரித்தது. மனதின் வேநாத விவேநாதங்கேளில் அவேனது கேவேனம் கமநாத்தமும் ஈடுபேட்டிருக்கே, தநாலர, தப்பேட்லட, கமளை தநாளைங்கேளுடன் திருவிழநாவிற்கு கேநாப்பு கேட்டும் நிகேழ்ச்சி கதநாடங்கியது. கமளை தநாளைம் இலசக்கேத் கதநாடங்கியவுடன் உள்களை நுலழந்த குணநா, உரிலமயுடன் ககேநாடியின் லகேலய பிடித்து இழுத்துக் ககேநாண்டு சன்னதியின் அருககே கசன்ற நிற்கே, அலதப் பேநார்த்த பீஷ்மநாவிற்ககேநா அந்த குணநாலவே அடித்து துலவேக்கும் எண்ணம் எழுந்தது. தன்னிடம் இருந்து மலைலரப் பிரித்து, அவேளைது அன்லன, துலரயின் மலனவி, இப்கபேநாழுது ககேநாடியின் துன்பேத்திற்கும் கேநாரணமநாகே இருக்கும் அந்த குணநாவின் வேநாலயப் பிளைந்து, வேயிற்லறை கிழித்து குடலலை உருவி எடுக்கும் ஆகவேசம் அவேனுள் எழுந்தது. அம்மனுக்கு அடிக்கேப்பேட்ட உடுக்லகேயின் ஒலி கமலும் தன்லன நிலலையிழக்கேச் கசய்வேலத உணர்ந்தவேன் கபேநாலை, அந்த ஆகவேசத்லத கேட்டுப்பேடுத்த, கவேகேமநாகே ககேநாவிலலை விட்டு கவேளியில் வேந்தவேன், கவேப்பே மரத்தின் அடியில் நின்றைநான். “கேண்ணநா… ரநாஜநா… உனக்கு என்ன ஆச்சுடநா?” கேங்கேநா ககேட்கேவும், கேண்ணீலர மலறைக்கே முயன்றைவேநாகறை அவேலர நிமிர்ந்துப் பேநார்த்தவேன், “ஒண்ணும் இல்லைம்மநா… அந்த சத்தம் எல்லைநாம் கசர்ந்து என் மண்லடலய உலடக்கிறை மநாதிரி இருக்கு. கரநாம்பே தநாங்கேநாம தநான் கவேளிய வேந்துட்கடன்… நநான் இங்கே கவேயிட் பேண்கறைன். நீங்கே சநாமி கும்பிட்டு வேநாங்கே. வீட்டுக்கு கபேநாகேலைநாம். என்னநாலை இங்கே இருக்கே முடியலை…” இருள் விலைகேத் கதநாடங்கி இருந்த கவேலளையில், தன் மனலத இருள் கவேகேமநாகே மூடுவேலதப் கபேநாலை இருந்தது பீஷ்மநாவிற்கு. “இப்கபேநா தநாண்டநா ககேநாவில்லை பூலஜ கதநாடங்கி இருக்கேநாங்கே. கரநாம்பே அழகேநா இருக்கு. மனசுக்கு கசநால்லை முடியநாத நிம்மதிலய தருது..” மனநிலறைவுடன் கேங்கேநா கசநால்லிக் ககேநாண்டிருக்கும் கபேநாது, ககேநாடி தயங்கித் தயங்கி அவேன் அருககே வேந்து நின்றைநாள். எதுவுகம கபேசத் கதநான்றைநாமல் பீஷ்மநா “என்ன?” என்பேது கபேநாலை பேநார்க்கே,
அதற்குள், “இவே தநான் நீ கசநான்ன கபேண்ணநா பீஷ்மநா?” கேங்கேநா பேட்கடன்ற ககேட்கேவும், ககேநாடி அவேலரத் திலகேப்புடன் பேநார்க்கே, பீஷ்மநா ‘ஆம்’ என்ற தலலையலசத்தநான். “ஓ..” என்றை கேங்கேநாவின் கேண்கேளில் ககேநாடியின் கேண்கேளும் அழுது வீங்கி இருப்பேது தவேறைநாமல் பேட்டது. கேங்கேநா அவேலளை கூர்லமயுடன் ஆரநாய்ந்துக் ககேநாண்டிருக்கே, ககேநாடிகயநா தயக்கேத்துடன் நின்றக் ககேநாண்டிருந்தநாள். “என்னம்மநா?” அவேள் தயங்கி நிற்பேலத புரிந்துக் ககேநாண்டு கேங்கேநா ககேட்கேவும், “இல்லை.. டநாக்டர் சநார்கிட்ட… ஒரு கரண்டு நிமிஷம் கபேசிக்கேலைமநா?” ககேநாடி அனுமதி ககேட்கே, “ஓ.. தனியநா கபேசணுமநா?” கேங்கேநா கிண்டல் குரலில் ககேட்கே, “இல்லை… நீங்கே இங்கேகய இருங்கே.. நநான் கசநால்லை வேந்தலத கசநால்லிட்டு கபேநாயிடகறைன்…” கேங்கேநாவிற்கு பேதில் கசநால்லிவிட்டு, பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்தவேள், அவேன் எதுவும் கபேசநாமல் இருக்கேவும், மீண்டும் கேங்கேநாலவேப் பேநார்க்கே, அவேலளைப் பேநார்த்து புன்னலகேத்த கேங்கேநா, “உங்கே ஊர் டநாக்டர் கிட்ட கபேச என்கிட்கட என்னம்மநா அனுமதி ககேட்டுட்டு இருக்கே? நீ கபேசு.. நநான் கபேநாய் பூலஜலய பேநார்க்கேகறைன்…” என்ற கசநால்லிவிட்டு, நநாகேரீகேமநாகே அவேர் நகேர்ந்துச் கசல்லை, பீஷ்மநா தன்லனகய கநநாந்துக் ககேநாண்டு நின்றிருந்தநான். “கசநால்லு ககேநாடி.. என் கிட்ட என்ன கபேசணும்?” பீஷ்மநா ககேட்கேவும், “ஹ்ம்ம்.. அது வேந்து…” எப்பேடி கசநால்வேகதன்ற புரியநாமல் அவேள் இழுக்கே, “கசநால்லைணும்ன்னு வேந்துட்டு இப்பேடி இழுத்தநா என்ன கசய்யறைது?” கபேநாறலமலய இழுத்து பிடித்துக் ககேநாண்டு அவேன் ககேட்கேவும், ஒரு கபேருமூச்கசநான்லறை கவேளியிட்டவேள், “இல்லை… நநான் சிலை விஷயங்கேலளை கபேசத் தநான் வேந்கதன். கமநாதல்லை நநான் உங்கேகிட்ட மன்னிப்பு ககேட்டுக்கேகறைன். என்னநாலை தநான் உங்கேளுக்கு இப்கபேநா இவ்வேளைவு கேஷ்டமும். நநான் அடம் பிடிச்சு பேடிக்கே கபேநாகேநாம இருந்திருந்தநா உங்கே மலைர் உங்கே கூட இருந்திருப்பேநா இல்லை..” கதநாண்லடயலடக்கே ககேட்டவேள், பீஷ்மநா அலமதியநாகே நிற்கேவும், “மலைலர பேடுத்தினது இல்லைநாம இப்கபேநா உங்கேலளையும் பேடுத்திக்கிட்டு இருக்ககேன் இல்லை.. கதரிஞ்கசநா கதரியநாமகலைநா நநான் உங்கேளுக்கும் கேஷ்டத்லதக் ககேநாடுக்கேகறைன்.. எனக்கு என்ன கசநால்றைதுன்கன கதரியலை…” மீண்டும் கதநாண்லடயலடக்கே அவேள் நிற்கேவும், பீஷ்மநா அவேளைது முகேத்லதகய பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநான். “எதுவுகம கபேச மநாட்கடங்கேறீங்கேகளை…” ககேநாடி மீண்டும் ககேட்கே, “நடந்தது நடந்து முடிஞ்சு கபேநாச்சு.. நீ பேடிக்கே கபேநாகேணும்ன்னு அடம் கசய்தலத நநான் தப்புன்னு கசநால்லை மநாட்கடன். இதுலை விதிலய குத்தம் கசநால்றைதநா… இல்லலை யநாரன்னு எனக்கு புரியலை. உன் கமலை தப்பு ஒண்ணும் இல்லை. ஆனநா.. அந்த குணநாலவே நநான் சும்மநா விட மநாட்கடன். மலைலர நநாசம் பேண்ண முயற்சி பேண்ணி ககேநாலலை கசய்தவேலன மலைர் ஆலசப்பேடறை மநாதிரி அணு அணுவேநா சித்ரவேலத கசய்யணும். அவேன் கசய்த தப்புக்கேலளை நிலனச்சு நிலனச்சு வேருந்தணும்…” ககேநாபேமநாகே அவேன் கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, மலைரின் மரணம் எப்பேடி நடந்தது என்பேலத அறிந்த ககேநாடி அதிர்ந்து கபேநானநாள். “என்ன கசநால்றீங்கே? மலைலர அவேன் நநாசம் பேண்ண முயற்சி கசய்தநானநா?” ககேநாடி அதிர்ச்சியுடன் ககேட்கேவும், ஆகமநாதிப்பேநாகே தலலையலசத்த பீஷ்மநா, “இன்னும் ஒரு வேநாரதுக்குள்ளை அவேலன நநான் என்ன கசய்யகறைன்னு பேநாரு…” சூளுலரக்கே, ககேநாடி தலலை கேவிழ்ந்து நின்றைநாள். ஊலமயநாய் தனது சககேநாதரியின் நிலலைக்கேநாகே அழுதவேள், தநான் கபேச வேந்தது நிலனவு வேந்தவேளைநாகே, கேண்ணீருடன் பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்தவேள், “கபேச வேந்தலத கபேசிட்டு கபேநாயிடகறைன் டநாக்டர் சநார். நீங்கே இந்த ககேநாவில் முன்ன கசய்த சத்தியத்லத நநான் திரும்பேத் தந்துடகறைன்..” கசநால்லிவிட்டு ககேநாடி நிறத்த, பீஷ்மநா அதிர்ந்து அவேலளைப் பேநார்த்தநான். ககேநாடியின் கநஞ்சம் வேலியநால் விம்மித் தணிந்தது. கதநாடர்ந்து கபேச முடியநாமல் கதநாண்லடயலடக்கே, கதநாடர்ந்து நடக்கும் சம்பேவேங்கேளினநால் உடல் வேலிலம இழந்தது கபேநாலை கதநான்றியது. தன்லன மனதளைவில் கதற்றிக்
ககேநாண்டவேள், “அது நீங்கே என்லன மலைர்ன்னு நிலனச்சு கசய்து ககேநாடுத்ததுன்னு நிலனக்கிகறைன். சரி தநாகன…” ககேநாடி ககேட்கேவும், பீஷ்மநா பேதில் கசநால்லை முடியநாமல் தடுமநாறை, தனது இந்த நிலலைலய கவேறத்தவேளைநாகே, “அது கசல்லைநாது டநாக்டர் சநார்.. நீங்கே எனக்கு வேநாக்கு ககேநாடுத்துட்கடநாகமன்னு குழம்பித் தவிக்கே கவேண்டநாம். எனக்கு உங்கே சத்தியத்லத திருப்பித் தரதுலை எந்த பிரச்சலனயும் இல்லை… ஏன்னநா அது எனக்கேநான சத்தியகம இல்லை தநாகன..” ஒருவேழியநாகே அவேள் கசநால்லி முடித்தநாலும், அவேளைது குரலில் ஏற்பேட்ட பிசிறில், அவேள் அலத மிகேவும் வேருத்ததுடன் தநான் கசநால்கிறைநாள் என்பேது புரிய, பீஷ்மநா தன்லன நிலனத்கத வேருந்தினநான். “என்னடநா இதுன்னு நீங்கே நிலனக்கே கவேண்டநாம் சநார்.. நநான் நல்லைநா கயநாசிச்சு தநான் கசநால்கறைன்.. எனக்கு இதுலை கேஷ்டம் எல்லைநாம் இல்லை. நீங்கே என்லன நிலனச்சு கேவேலலைப்பேட கவேண்டநாம். அந்த ஆலளை மட்டும் விட்டுடநாதீங்கே. அவேன் கேண்டிப்பேநா கேஷ்டப்பேட்டுத் தநான் ஆகேணும். நநான் என் கபேநாழப்லபே பேநார்த்துக்கிட்டு இந்த ஊர்லைகய கேநாலைத்லத ஓட்டிடுகவேன்.” என்றைவேள் பீஷ்மநாவிடம் இருந்து எந்த அலசவும் இன்றி இருக்கேவும், அவேனது முகேத்லதப் பேநார்க்கே, அவேகனநா திலகேப்பின் உச்சத்தில் இருந்தநான். “ககேநாவில் முன்பு தநான் கசய்த சத்தியத்லத திரும்பேப் கபேறவேதநா? அதுவும் வேநாக்கு ககேநாடுத்தநால் மீறைநாதவேர் என்ற கபேயர் கபேற்றை பீஷ்மரின் கபேயலர லவேத்துக் ககேநாண்டு, கசநான்ன கசநால் மநாறவேது தர்மமநா?” மனம் ஒருபேக்கேம் தனது ககேள்விகேலளைத் கதநாடங்கே, அலத அடக்கி, “ஓ.. உனக்கு எந்த பிரச்சலனயும் இல்லலைங்கேறைது எனக்கு முன்னகய புரிஞ்சு கபேநாச்சு…” அவேலளை கமல் இருந்து கீழ் வேலர அளைக்கே, ககேநாடியின் உடல் கூனிக் குறகியது. “ஹ்ம்ம்… என் தலலை எழுத்து இப்பேடி தநான்னு ஆண்டவேன் எழுதி வேச்சிருக்கேநான் கபேநாலை.. கேநாலலையிலை எங்கே அப்பேநா என்லன அடிச்சு எழுப்பி இந்த புடலவே நலகே எல்லைநாம் கபேநாட்டுட்டு ககேநாவிலுக்கு கபேநாகே கசநான்னநாரு. நநான் வேர கவேண்டநாம்ன்னு தநான் நிலனச்கசன். மநாரியக்கேநா தநான் வேந்து என்லன இங்கே இழுத்துட்டு வேந்தநாங்கே. இந்த புடலவே நலகேக்கு எல்லைநாம் ஆலசப்பேட்டு இருந்தநா… எனக்கு இந்த கேஷ்டம் எதுவுகம இருந்திருக்கேநாகத…” அவேன் ககேநாடிலய மலறைமுகேமநாகே சநாடுவேலதப் புரிந்தவேள், தன்னிலலை விளைக்கேம் கசநால்லிவிட்டு, “உங்கே அம்மநாலவேப் பேநார்த்தநாகலை லகேகயடுத்து கும்பிடனும் கபேநாலை இருக்கு. அவேங்கே முகேத்துலை அவ்வேளைவு கதஜசு….” பீஷ்மநாவிடம் கசநான்னவேள், “நநான் ககேட்ட கரண்டு நிமிஷம் முடிஞ்சு கபேநாச்சு. நநான் கிளைம்பேகறைன்.. உங்கே எல்லைநா உதவிக்கும் நன்றி…” அவேனுக்கு நன்றி கதரிவித்து விட்டு நகேர்ந்து கசன்றைவேலளை பீஷ்மநா கவேறித்துக் ககேநாண்டிருந்தநான். “என்ன ககேநாடுலம கேடவுகளை? நநான் என்ன தப்பு கசய்கதன்னு இப்பேடி ஒரு நிலலையிலை என்லன நிறத்தி இருக்கே?” கபேநாகும் ககேநாடிலயகய பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்த பீஷ்மநாவின் மனம் சுழலில் சிக்கியது கபேநாலை சிக்கித் தவித்தது. முந்தய தினத்தில் இருந்து நடந்த நிகேழ்வுகேளின் கசநார்வில் பீஷ்மநா கதநாய்ந்து கபேநாய் ககேநாவிலின் உள்களை மீண்டும் கசல்லை, அவேனுக்கு முன் கமல்லை நடந்துச் கசன்றைவேகளைநா, தலலை சுற்றி கீகழ சரிய, அவேள் கீகழ விழுவேதற்கு முன்கபே உணர்ந்து ககேநாண்ட பீஷ்மநா, அவேள் முழுவேதுமநாகே சரிவேதற்குள் அவேலளை தநாங்கிப் பிடித்தநான். அலனவேரின் கேவேனமும் ககேநாவிலில் நடந்துக் ககேநாண்டிருந்த பூலஜயில் நிலலைத்திருக்கே, ககேநாடி சரியவும், பீஷ்மநா தநாங்கிப் பிடிப்பேலத கேவேனித்த கேங்கேநா, அவேர்கேள் அருககே ஓடி வேந்தநார். “பீஷ்மநா… என்னடநா ஆச்சு?” கேங்கேநா ககேட்கே, “கதரியலலைகயம்மநா.. டநாக்டர் கிட்ட தநான் கேநாட்டணும்” பீஷ்மநா கசநான்ன பேதிலில் தூக்கி வேநாரிப் கபேநாட்டு அவேலனப் பேநார்த்தவேர், “நீ ஒரு டநாக்டர்டநா பீஷ்மநா… அது உனக்கு நிலனவிருக்கேநா இல்லலையநா?” மிகேவும் கேஷ்டப்பேட்டு, விருப்பேப்பேட்டு பேடித்த பேடிப்லபேகய மறைந்திருக்கும் அளைவிற்கு அவேனது மனம் குழம்பி இருப்பேலத நன்கு உணர்ந்தவேரநாகே, கேங்கேநா அவேலனக் கேடிய, அப்கபேநாழுது தநான் சுயவுணர்வு கபேற்றைவேனநாகே பீஷ்மநா அவேலளை ஆரநாயத் துவேங்கினநான். அதற்குள் ககேநாடிலயக் கேநாணநாது கதடிக் ககேநாண்டு வேந்த மநாரியும், ககேநாவிலில் கவேடிக்லகேப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்த சிலைரும், அவேர்கேலளைச் சுற்றி கூடி இருக்கே, “யநாரநாவேது ககேநாஞ்சம் தண்ணிய எடுத்துட்டு வேநாங்கே..” பீஷ்மநா கசநால்லைவும்,
துலர கிலடத்த கதன்னம்மட்லடயில் தண்ணீலர எடுத்துக் ககேநாண்டு வேர, அலத அவேளைது முகேத்தில் கதளித்து துலடத்து விட, ககேநாடி கேண் விழிக்கேநாமல் அலசவின்றி கிடந்தநாள். “ககேநாடி.. ககேநாடி…” பீஷ்மநா அவேளைது கேன்னத்லதத் தட்ட, அதற்கும் எந்த பேலைனும் இல்லைநாமல் கபேநாகேவும், அவேளைது நநாடித் துடிப்லபே ஆரநாய்ந்தநான். அது சரியநாகே இயங்கிக் ககேநாண்டிருக்கேவும், “துலர.. நீங்கே கவேகேமநா கபேநாய் ஹநாஸ்பிடல்லை ஒரு கபேட்லட ஏற்பேநாடு கசய்ங்கே. நநான் இவேலளைத் தூக்கிட்டு வேகரன்… கரநாம்பே வீக்கேநா இருக்கேநா.. ட்ரிப்ஸ் கபேநாட்டநாத் தநான் கேண் திறைப்பேநா கபேநாலை இருக்கு” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், துலர கவேகேமநாகே மருத்துவேமலன கநநாக்கி ஓட, தனது தநாலயயும் மறைந்து, ககேநாடிலய தூக்கிக்ககேநாண்டு பீஷ்மநா விலரந்து மருத்துவேமலனக்கு கசன்ற அவேளுக்கு ட்ரிப்சும், நன்றைநாகே உறைங்குவேதற்கேநான ஊசியும் கபேநாட்டு, அவேளைது அருகில் அமர்ந்தநான். “கநத்து ரநாத்திரி தூங்கேநாம அழுதுட்கட இருந்துச்சு கபேநாலை சநார். சரியநாவும் சநாப்பிடலை கபேநாலை…” அருகில் நின்றிருந்த துலர கசநால்லைவும், “ஹ்ம்ம்… கரநாம்பே வீக்கேநா இருக்கேநா பேநாவேம். இந்த வேயசுலை இவேளுக்கு இத்தலன கேஷ்டம் கவேண்டநாம்…” பீஷ்மநா அவேளைது முகேத்லதப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட வேருத்தமநாகேச் கசநால்லைவும், துலரயின் மனதில் சிறிது நிம்மதி எட்டிப் பேநார்த்தது. மலைர் இறைந்த பிறைகு ககேநாடி பேடும் கேஷ்டங்கேலளை துலரயும் பேநார்த்துக் ககேநாண்டு தநான் இருக்கிறைநான். பீஷ்மநா அவேலளை விரும்புவேதில் இருந்கத அவேளைது துன்பேங்கேள் அலனத்தும் தீர்ந்து விடும் என்ற அவேன் நிலனத்திருக்கே, முன் தினம் நடந்த கபேச்சுக்கேளில் இருந்து, பீஷ்மநா மலைலரத் தநான் விரும்புகிறைநான் என்ற கதரியவும், துலரக்கு ககேநாடிலய நிலனத்து கேவேலலை அதிகேரிக்கேகவே கசய்தது. இப்கபேநாழுகதநா பீஷ்மநா பேதறிய பேதறைலும், அவேலளைப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டு அமர்ந்திருக்கும் ககேநாலைமும் அவேனுக்கு மிகுந்த நிம்மதிலய அளித்தது. எப்பேடியும் ககேநாடிலய கேநாப்பேநாற்றி விடுவேநான் என்றை நம்பிக்லகேயில் சிறிது நிம்மதி பிறைந்தது. “ட்ரிப்ஸ் இறைங்கேட்டும் துலர.. நநான் அவே கூட இருக்ககேன். நீங்கே கபேநாய் சநாப்பிட்டு வேநாங்கே…” பீஷ்மநா கசநால்லிக் ககேநாண்டிருக்கும் கபேநாகத, பேநாட்டில் உலடபேடும் சத்தம் ககேட்டு, ககேநாடி இருந்த அலறையில் இருந்து அவேன் எட்டிப் பேநார்த்தநான். “ஏய் டநாக்டர்… இங்கே என் கபேநாண்லண ககேநாண்டு வேந்து என்ன கசய்துட்டு இருக்கே? அவேளுக்கு அடுத்த வேநாரம் கேல்யநாணம் வேச்சிருக்ககேன்.. அவேலளை நநாசம் பேண்ணிரநாகத…” கவேலுவின் சத்தத்லத கதநாடர்ந்து, “கடய் டநாக்டர்.. டநாக்டர்… எங்கேடநா இருக்கே?” குணநாவின் சத்தமும், அந்த மருத்துவேமலனலய எதிகரநாலிக்கேச் கசய்திருந்தது. குணநாவின் சத்தம் ககேட்டதும் ககேநாபேத்துடன் கவேளியில் வேந்த பீஷ்மநா, “துலர… இங்கே யநாரநாவேது அனநாவேசியமநா சத்தம் கபேநாட்டுட்டு இருந்தநா எனக்கு ககேட்ட ககேநாபேம் வேரும் கசநால்லிட்கடன். இங்கே சத்தம் கபேநாடநாம கவேளிய கபேநாகேச் கசநால்லுங்கே.. இந்த ஹநாஸ்பிடல்லை இருக்கேறைவேங்கேளுக்கு சம்பேந்தம் இல்லைநாதவேங்கே யநாரும் அனநாவேசியமநா உள்ளை வேரக்கூடநாது..” அடிக்குரலில் பீஷ்மநா சீறை, “நநான் அந்த கபேச்சிய… ச்கச… இல்லை… ஹநான்… அந்த ககேநாடிலய கேல்யநாணம் கசய்துக்கேப் கபேநாறைவேன்…” குணநா பேதிலுக்கு எகிறை, “நீ என்னவேநா கவேணநா இருந்துட்டு கபேநா.. ஆனநா… தநாலி கேட்டறைதுக்கு முன்ன, யநாரும் யநாருக்கும் சம்பேந்தம் ஆகிட முடியநாது. கவேளிய கபேநான்னு கசநான்கனன்…” பீஷ்மநா உறம, “யநாலரப் பேநார்த்து கவேளிய கபேநான்னு கசநால்றை?” குணநாவின் பேதிலுக்கு, “உன்லனத் தநான். இப்கபேநா நீ கபேநாகேலை.. கபேநாலீஸ் இந்த ஊருக்குள்ளை வேரும். கபேநாலீஸ் வேந்தநா அப்பேறைம் இந்த ஊர்லை இருந்து உன்லன கூட்டிட்டு கபேநாகேநாம கபேநாகே மநாட்டநாங்கே…” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், எள்ளைலைநாகே சிரித்தவேன்,
“என் கிட்ட இந்த கபேநாலீஸ் பேப்பு எல்லைநாம் கவேகேநாது தம்பி… நீ கவேணநா முயற்சி கசய்து பேநாரு…” குணநா மநார்தட்ட, பீஷ்மநா அவேலன ஒரு பேநார்லவே பேநார்த்துக் ககேநாண்கட மருத்துவேமலனயில் இருந்த கபேநாலன எடுத்தநான். அது ஏற்கேனகவே பேழுதநாகி இருந்தது என்பேது அவேனுக்கு நன்றைநாகேகவே கதரியும். இருந்தநாலும் குணநாலவே மிரட்ட அலத எடுத்து சுழற்றியவேன், சிலை வினநாடிகேளுக்குப் பிறைகு, “கபேரியப்பேநா… நநான் பீஷ்மநா கபேசகறைன். நம்ம வீட்லை நிக்கேறை நநாலு எஸ்கேநார்ட் கபேநாலீகசநாட, தஞ்சநாவூர் கேமிஷனர் கிட்ட கபேசி அவேலர உடகன நநான் இருக்கேறை ஊருக்கு வேரச் கசநால்லுங்கே. கூடகவே கரண்டு பிரஸ் ஆளுங்கே. முடிஞ்சநா நீங்கேளும் வேநாங்கே. உங்கே சநாட்சி இங்கே கரநாம்பே முக்கியமநா இருக்கும்…” பீஷ்மநா கபேசப் கபேச, குணநாவிற்கு வியர்த்து வேடியத் துவேங்கியது. “என்ன? யநார்கிட்ட கபேசிட்டு இருக்கே?” குணநா திக்கித் திணறிக் ககேட்கே, “ஹ்ம்ம்.. எவ்வேளைவு சீக்கிரம் முடியுகமநா… அவ்வேளைவு சீக்கிரம் வேநாங்கே…” என்றைவேன், கபேநாலன லவேத்துவிட்டு, “யநாருன்னநா ககேட்கேறை? எங்கே கபேரியப்பேநா.. அவேரு யநாருன்னு உனக்கு கேநாட்டவேநா?” நக்கேலைநாகே குணநாவிடம் ககேட்டவேன், “துலர… வீட்லை கடபிள் கமலை என்கனநாட கசல்கபேநான் இருக்கும். அலத ககேநாஞ்சம் எடுத்துட்டு வேநாங்கே…” எனவும், துலரயும் கவேகேமநாகே எடுத்துக் ககேநாண்டு வேர, அதில் இருந்த புலகேப்பேடத்லத எடுத்து பீஷ்மநா கேநாட்ட, குணநாவிற்கு சப்த நநாடியும் அடங்கியது. “நம்ம பிரதமமந்திரி கூட கநருக்கேமநா நின்னு கபேசிட்டு இருக்கேநாங்கேகளை… அது தநான் எங்கே கபேரியப்பேநா.. அவேருக்கு கேமிஷனர் எல்லைநாம் கரநாம்பே பிகரண்ட்.. சும்மநா வேநாங்கே கபேநாயிட்டு வேரலைநாம்ன்னநா கேண்டிப்பேநா கேமிஷனர் வேருவேநார். என்ன…. கபேநாலீஸ் வேந்தநா உன் பேப்பு தநான் கவேகேநாம கபேநாயிடும் கபேநாலை..” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், அவேமநானமநாகே உணர்ந்த குணநா, “நநான் தநாகன இருக்கேக் கூடநாது. அவேகளைநாட அப்பேநா இருக்கேலைநாம் இல்லை…” விடநாமல் பீஷ்மநாவிடம் மல்லுக்கு நிற்கே, “ஓ… தநாரநாளைமநா இருக்கேலைநாகம… எனக்கு எந்த ஆட்கசபேலனயும் இல்லை… நநானும் அவேரு எப்கபேநா சிக்குவேநாறன்னு கேநாத்துக்கிட்டு இல்லை இருக்ககேன்…” நக்கேலைநாகேக் கூறிய பீஷ்மநா, “துலர… ககேநாடிக்கு பேக்கேத்துக்கு கபேட்லட கரடி பேண்ணுங்கே. அவேரும் கரஸ்ட் எடுக்கே கவேண்டநாமநா? பேநாவேம் அவேரு நநாயநா உலழச்சு ஓடநா கதஞ்சு கபேநாயிருக்கேநாரு இல்லை… அவேலர கதத்தி அனுப்பே கவேண்டநாமநா? துலர.. நநான் கசநால்றை கமடிசின்ஸ் எல்லைநாம் ககேநாஞ்சம் கரடியநா லவேங்கே.. அவேலர சரி பேண்ணிடலைநாம்…” அருகில் நின்றிருந்த பீஷ்மநாவிடம் குரல் ககேநாடுக்கேவும், அங்கு அதற்கு கமல் நின்றக் ககேநாண்டிருக்கே கவேலு லபேத்தியமநா என்ன? “ச்கச..” கதநால்விலய ஒப்புக்ககேநாள்ளை முடியநாமல், விற விறகவேன்ற அங்கிருந்து நகேர்ந்து குணநா கசல்லை, கசநார்ந்து கபேநானவேனநாய் பீஷ்மநா ககேநாடியின் அருககே அமர்ந்தநான். “மலைர்.. இவ்வேளைவு பேலைகீனமநான தங்லகேலய விட்டுட்டு உன்னநாலை எப்பேடி கபேநாகே முடிஞ்சது. நநான் இவேலளை இப்பேடி எத்தலன நநாலளைக்கு கேநாப்பேநாத்த முடியும்?” மநானசீகேமநாய் ககேட்டுக் ககேநாண்டிருக்கே, “ஏன் முடியநாது? அதுக்கு ஒகர வேழி தநான் இருக்கு…” அவேனது மனதின் பேதிலில் பீஷ்மநா ஆடிப் கபேநானநான். “ச்கச.. ககேநாஞ்ச கநரம் சும்மநா இரு..” பீஷ்மநா மனலத அடக்கிவிட்டு, ககேநாடி கேண் விழிக்கிறைநாளைநா என்பேலத பேரிகசநாதிக்கே, கேங்கேநா அவேலனத் கதடி உள்களை வேந்தநார். “இந்த கபேநாண்ணு எப்பேடி பீஷ்மநா இருக்கேநா? பேயப்பேடும்பேடி ஒண்ணும் இல்லலைகய…” அவேர் கேவேலலையநாகேக் ககேட்கே, “இல்லைம்மநா… கசநார்வு தநான். அகதநாட மன உலளைச்சல் கவேறை… பேநாவேம்…” அவேளுக்கு சநார்ந்து கபேசியவேன், தநான் அவேலர விட்டுவிட்டு வேந்தது நிலனவு வேந்தவேனநாகே, “சநாரிம்மநா… சநாரிம்மநா… இவே மயங்கி விழுத்தும், நீங்கே அங்கே இருக்கேங்கேறைலத மறைந்து வேந்துட்கடன்.. கரநாம்பே சநாரிம்மநா…” என்ற கசநால்லைவும், அவேலனப் பேநார்த்து கமல்லிய புன்னலகேலய சிந்தியவேர், “ஹ்ம்ம்… புரிஞ்சது பீஷ்மநா. அவே கேண் விழிக்கேட்டும்.. நநாம அப்பேறைம் கபேசிக்கேலைநாம்..” என்றைபேடி கேங்கேநாவும், ககேநாடிக்கு துலணயநாகே அமர்ந்தநார்.
எப்கபேநாழுதும் கேங்கேநாவிடம் வேளைவேளைகவேன்ற கபேசும் பீஷ்மநா அலமதியநாகே இருப்பேது கேங்கேநாவிற்கு கேவேலலைலயக் ககேநாடுக்கே, “உன் மனசுலை எலதயநாவேது கபேநாட்டுக்கிட்டு குழப்பிக்கிட்டு இருக்கியநா பீஷ்மநா? எதநா இருந்தநாலும் உன் அம்மநா என் கிட்ட கசநால்லு. உன்லன புரிஞ்சிக்கே முடியநாத அளைவு பேத்தநாம் பேசலி நநான் இல்லைடநா.. உங்கே அப்பேநாவும் உன்லன ஒரு மகேனநா பேநார்க்கேநாம பிகரண்டநா தநான் பேழகேறைநார்ன்னு உனக்குத் கதரியும். அப்பேடி இருக்கே எங்கேகிட்ட கசநால்லை முடியநாத விஷயம் என்னடநா?” தன்லமயநாகே எடுத்துச் கசநால்லை, இரவில் இருந்கத கதநாடர்ந்துக் ககேநாண்டிருந்த தலலை வேலி கமலும் வேலிக்கே, அவேரது மடியில் சநாய்ந்தவேன், “கரநாம்பே தலலைவேலிக்குதும்மநா.. எனக்கும் உன்கிட்ட கபேசினநா நல்லைநா இருக்கும்ன்னு கதநாணுது. ஆனநா… நீங்கே எப்பேடி எடுத்துப்பீங்கேன்னு ஒரு மநாதிரி இருக்கு…” கமல்லை பீஷ்மநா கசநால்லைவும், கேங்கேநா அவேலன புதிதநாய் பேநார்க்கே, அலத கேவேனிக்கேநாமல், “இங்கே கவேண்டநாம்மநா.. சநாயந்திரம் நநான் ஒரு இடத்துக்கு கூட்டிட்டு கபேநாய் கசநால்கறைன். என்ன கசய்யறைதுன்னு நநானும் சிலை விஷயங்கேலளை கயநாசலன கசய்யத் தநான் கவேண்டி இருக்கு.” என்றைவேன், மீண்டும் ககேநாடி கேண் விழிக்கிறைநாளைநா என்பேலத பேநார்த்து விட்டு, “நீங்கே கபேநாய் வீட்லை பேடுத்து கரஸ்ட் எடுங்கே. சதநாத்தநாவும் திருவிழநா முடியறை வேலர ஊலர விட்டு கபேநாகே முடியநாது. அதனநாலை ஒரு வேநாரம் இங்கே இருக்கேறைலத தநான் நீங்கே அனுபேவிக்கே முடியும். கநநா ஏ.சி. கநநா கபேட்…” அவேன் கமதுவேநாகே கிண்டலுக்குத் தநாவே, அவேன் சிறிது இயல்பு நிலலைக்குத் திரும்பே முயற்சிக்கிறைநான் என்பேலத உணர்ந்த கேங்கேநாவும், அவேகன கசநால்லும் கபேநாழுது கசநால்லைட்டும் என்ற நிலனத்துக் ககேநாண்டு, “அகதல்லைநாம் இல்லைநாலமயும் நநாங்கே இருந்துப்கபேநாம். உனக்கு தநான் எல்லைநாம் கவேணும்..” என்ற கிண்டல் கசய்துவிட்டு, அவேருடன் வேந்திருந்த மநாரிலயப் பேநார்த்து, “என்லன வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு கபேநாங்கே. ககேநாஞ்சம் சலமயலுக்கு கூட மநாட உதவே முடியுமநா? இன்லனக்கு ஒரு நநாள்… நநாலளையிலை இருந்து நநாகன கசய்துக்குகவேன். கேநாய்கேறி எல்லைநாம் எங்கே வேநாங்கினநா நல்லைநா இருக்கும்ன்னு கசநால்லுங்கே…” இயல்பேநாகே கபேசிக் ககேநாண்கட கேங்கேநா நடக்கே, அவேலர பின்கதநாடர்ந்த மநாரிகயநா, “என்னங்கேம்மநா… நநாகன கூட கசய்து ககேநாண்டு வேந்து ககேநாடுப்கபேன். நீங்கே சலமக்கேணும்ன்னு கசநால்லிட்டு இருக்கீங்கே?” குலறைப்பேட்டுக் ககேநாண்டவேர், “என்ன கேநாய் கவேணும்ன்னு கசநால்லுங்கே.. நநான் வேநாங்கிட்டு வேந்து தகரன்..” என்ற பேரபேரக்கே, அவேலரப் பேநார்த்து புன்னலகேத்த கேங்கேநாவும் பேதிலுக்கு, “உங்கே ஊலர எனக்கு சுத்திக் கேநாட்ட மநாட்கடன்னு கசநால்றீங்கே… ஹ்ம்ம்.. உங்கேளுக்கு எல்லைநாம் அந்த டநாக்டர் சநார் தநான் முக்கியம். அவேகரநாட அம்மநா இல்லை…” கபேநாலியநாகே அவேர் கபேருமூச்சு விட, மநாரி பேதறிப் கபேநானநார். “ஐகயநா… வேநாங்கேம்மநா… நநான் கூட்டிட்டு கபேநாகறைன்..” என்றைவேர், அந்த ஊரில் விலளையும் கபேநாருட்கேலளை கேநாட்ட, கேங்கேநா கதலவேயநானவேற்லறை வேநாங்கிக் ககேநாண்டு வீட்டிற்கு வேந்து, பீஷ்மநாவிற்கு பிடித்த உணவுகேலளை சலமக்கேத் கதநாடங்கினநார். மதியம் வீட்டிற்கு வேந்தவேன், கநடுநநாட்கேள் கேழித்து உண்ட தனது சலமயலலை பேநாரநாட்டுவேநான் என்ற அவேர் எதிர்பேநார்க்கே, கபேயருக்கு ஏகனநா தநாகனநாகவேன்ற உண்டவேன், அவேசரமநாகே எழுந்து மருத்துவேமலன கநநாக்கி கசல்லை, “பீஷ்மநா ஏகதநா கபேரிய சிக்கேல்லை இருக்கேநான். என்ன ஏதுன்னு கபேசி சரி பேண்ணிகய ஆகேணும்..” என்ற தீர்மநானித்துக் ககேநாண்டவேர், உண்டு முடித்து, கேலளைப்பு நீங்கே ஓய்கவேடுத்தநார்.
18. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் அன்ற முழுவேதும் பீஷ்மநாவின் மனதில் எந்த சிந்தலனக்கும் இடம் இல்லைநாமல் ககேநாடியின் அருகிகலைகய அமர்ந்திருந்தநான். ஓரிருவேர் உடல் நிலலை சரியில்லைநாமல் வேந்த கபேநாது அவேர்கேலளைப் பேநார்த்து விட்டு, ககேநாடி கேண் விழிக்கே அவேளைது அருகிகலைகய கேநாத்திருந்தநான்.
முதலில் அவேள் தவேறைநான முடிலவே எடுத்திருப்பேநாகளைநா என்ற தநான் பீஷ்மநா அஞ்சினநான். அவேளைது நநாடித் துடிப்பு சரியநாகே இருப்பேது, அவேனது மனதுக்கு கபேரிதும் நிம்மதிலய அளித்தது. அவேள் நன்றைநாகே உறைங்கிக் ககேநாண்டிருக்கே, அவேளைது பேலைகீனத்லதப் கபேநாக்குவேதற்கேநான மருந்துகேலளைக் ககேநாடுத்தநான். அவேலளை விட்டு நகேர்ந்து கசன்றைநால், அவேள் இங்கிருந்து எழுந்து கசன்ற விடுவேநாகளைநா என்றை எண்ணம் கதநான்றை, தலலைவேலிக்கு ஒரு மநாத்திலரலய விழுங்கி விட்டு, கேண்கேலளை மூடி கேநாலத அவேளைது அலசவுக்கு ககேநாடுத்து கவேகு கநரம் அமர்ந்திருந்தநான். அவேன் கசநார்ந்து கதரிவேலதப் பேநார்த்த துலர, “சநார்… ஏதநாவேது கவேணுமநா? நநான் கவேண்ணநா அவே பேக்கேத்துலை இருக்கேவேநா? நீங்கே கரநாம்பே டயர்ட்டநா இருக்கீங்கேகளை..” அடிக்கேடி வேந்து ககேட்கே, “இல்லை துலர நீங்கே கபேநாய் கவேலலைலயப் பேநாருங்கே. நநான் பேநார்த்துக்கேகறைன்.. அவே நநான் இங்கே இல்லலைன்னநா எழுந்து கவேளிய கபேநாயிடுவேநா…” என்ற கசநான்னவேன், துலரலய அங்கிருந்து அனுப்பிவிட, துலரக்ககேநா அனுமதி இன்றிகய அவேனது மலனவியின் நிலனவு வேந்தது. தனது தநாயிடம் அவேள் இறைந்த விஷயத்லத கசநால்லி விடலைநாமநா? என்றை குழப்பேம் அடிக்கேடி எட்டிப்பேநார்க்கே, அலத விரட்டுவேது கபேநாலை, ஒரு முடிகவேடுத்தவேனநாகே துலர அமர்ந்திருந்தநான். தநான் கசய்யப் கபேநாகும் கேநாரியம், இந்த ஊருக்கு நன்லமலய ககேநாடுக்கும்… ககேநாடுக்கே லவேக்கே கவேண்டும் என்றை உறதி அவேலன திடப்பேடுத்தி இருந்தது. “ஊர்த் திருவிழநா முடியட்டும்.. அவேனுக்கு நநான் கேட்டகறைன் பேநாலடலய…” துலர தனக்குள் சூளுலரத்துக் ககேநாண்டநான். மநாலலை கநருங்கும் கவேலளையில் நன்றைநாகே உறைங்கி கேண் விழித்திருந்த கேங்கேநா, பீஷ்மநா அப்கபேநாழுதும் வேரநாதலத உணர்ந்து அவேலனத் கதடி வீட்டின் கவேளிகய வேர, அவேலர கவேளியில் பேநார்த்ததும் ஓடி வேந்த சதநாசிவேம், “என்னம்மநா? ஏதநாவேது கவேணுமநா?” என்ற ககேட்கே, “பீஷ்மநா வேந்த மநாதிரிகய இல்லலைகய!! வேந்துட்டு கபேநானநானநா என்ன? சநாயந்திரம் ஆகிடுச்சு. இன்னும் கேநாகணநாகம..” கேவேலலையுடன் அவேர் கசநால்லைவும், “சின்னவேரு இன்னும் ஹநாஸ்பிடல்லை தநான் இருக்கேநாங்கேம்மநா. மதியம் அங்கே வேந்த நர்ஸ் அம்மநா கூட வீட்டுக்கு கபேநாயிட்டநாங்கே. நம்ம சின்னவேரு அந்த கபேநாண்ணு பேக்கேத்துலலைகய உட்கேநார்ந்து இருக்கேநாங்கே.. நநானும் கபேநாய் பேநார்த்கதன்… நல்லைநா தூங்கிட்டு இருக்கேநார். கவேலலை கநரத்துலை அவேர் தூங்கி நநான் இப்கபேநா தநான் முதல் முலறை பேநார்க்கேகறைன்” என்றை சதநாசிவேம், கேங்கேநாலவே கேவேலலையுடன் பேநார்த்து தடுமநாறினநார். “என்கிட்கட ஏதநாவேது கசநால்லைணுமநா?” கேங்கேநா ககேட்கே, “கேநாலலையிலை அந்த ஆளு ஒருத்தன் வேந்து சத்தம் கபேநாட்டது உங்கேளுக்கு கதரியும் தநாகனம்மநா.. அவேன் தநான் இந்த கபேநாண்லணக் கேட்டிக்கேப் கபேநாறைவேன் கபேநாலை. அடிக்கேடி இந்த கபேநாண்ணுகிட்ட அத்து மீறி நடப்பேநானநாம். நம்ம சின்னவேரு இந்த ஊருக்கு வேந்ததுலை இருந்கத அந்த கபேநாண்லண கேநாப்பேநாத்திட்டு வேர்றைதநா ஊர்லை கசநால்றைநாங்கே. அந்த ஆலளை சின்னவேர் அடிச்சிருப்பேநார் கபேநாலை… இப்கபேநாவும் பிரச்சலன ஏகதநா கபேருசநா தநான் இருக்கும்ன்னு எனக்குத் கதநாணுது. அந்த கபேநாண்ணு முகேமும் சரிகய இல்லைம்மநா. சின்னவேர் முகேமும் சரியில்லை.. என்னகவேநா கபேருசநா நடந்திருக்கு கபேநாலைம்மநா..” தனது மனதில் பேட்டலத சதநாசிவேம் கசநால்லைவும், கேங்கேநா ஆகமநாதிப்பேநாகே தலலையலசத்தநார். “தலலைவேலிகய வேரநாத லபேயன் தலலைவேலின்னு கசநால்றைநான்.. சநாயந்திரம் வேந்து என்கிட்கட எல்லைநாம் கசநால்றைதநா கசநால்லி இருக்கேநான். பேநார்ப்கபேநாம். நம்மநாலை தீர்க்கே முடியலலைன்னநா அவேங்கே அப்பேநாலவே வேரச் கசநால்லிட கவேண்டியது தநான்…” கபேருமூச்சுடன் கசநான்ன கேங்கேநாலவே கநநாக்கி மநாரி வேருவேலதப் பேநார்த்தவேர் புன்னலகேத்தநார். “வேணக்கேம்மநா.. உங்கேளுக்கு சநாயந்திரம் டீ குடிக்கிறை பேழக்கேம் இருக்கேநான்னு கதரியலை… டநாக்டர் சநார்க்கு சநாயந்திரம் டீ கவேணும். அதனநாலை தநான் டீத் தூள் பேநாக்ககேட்டும், பேநாலும் எடுத்துட்டு வேந்கதன்…” தயக்கேத்துடன் கசநான்னவேலரப் பேநார்த்த கேங்கேநா, “உள்ளை வேநாங்கே மநாரி… நநாகன கேநாபிக்கு என்ன கசய்யறைதுன்னு கயநாசிச்சிட்டு இருந்கதன். நல்லைகவேலளை நீங்கேகளை வேந்துட்டீங்கே… கரநாம்பே கதங்க்ஸ்..” என்ற அவேலர உள்களை அலழத்துக் ககேநாண்டு கசன்றைவேர்,
“உங்கேளுக்கும் கசர்த்து டீ கபேநாடகறைன்… ககேநாஞ்சம் கபேசிக்கிட்டு இருக்கேலைநாம்… உங்கே ஊர் கரநாம்பே அருலமயநா இருக்குங்கே…” என்ற கசநால்லிவிட்டு டீலய கபேநாடத் துவேங்கே, சதநாசிவேம் திண்லணயில் அமர்ந்தநார். “மநாரி… நீங்கே மறபேடியும் அந்த கபேநாண்லண கபேநாய் பேநார்த்தீங்கேளைநா? எப்பேடி இருக்கேநா? நநான் மதியம் கரஸ்ட் எடுக்கே இங்கே வேந்துட்கடன்..” கேங்கேநா அக்கேலறையநாகே ககேட்கே, “இல்லலைங்கேம்மநா.. நநானும் உங்கே கூட வேந்துட்கடகன.. அகதநாட கபேநாய் பேநார்க்கேகவே இல்லை. அதநான் டநாக்டர் சநார் பேக்கேத்துலலைகய இருக்கேநாகர. அவேரு பேநார்த்துப்பேநாரு.. இன்னும் கேண்ணு முழிக்கேலைன்னு நிலனக்கிகறைன்.. இல்லைன்னநா என்லன கூப்பிட்டு அனுப்பி இருப்பேநாகர…” மநாரி கசநால்லைவும், கேங்கேநா அவேலர ஒரு மநாதிரிப் பேநார்த்தநார். “ஹ்ம்ம்… பீஷ்மநாவும் இன்னும் வீட்டுக்கு வேரலை… அங்ககேகய இருக்கேநானநாம்…” என்றைவேர், ஏகதநா கயநாசலனயுடன், “நீங்கே இந்த ஊர்லை என்ன கசய்துட்டு இருக்கீங்கே மநாரி..” கேங்கேநாவின் ககேள்விக்கு, “நநான் கதநாட்டத்து பூலவே எல்லைநாம் பேறிச்சு தஞ்சநாவூர் கேலடவீதியிலை ககேநாடுத்துட்டு வேருகவேன். மதியமநா வேந்து இங்கே வேயல் கவேலலை கசய்கவேன்மநா.. இப்கபேநா எல்லைநாம் என்கனநாட வீட்டுக்கேநாரர் தநான் பூ ககேநாண்டு கபேநாய் கபேநாட்டுட்டு வேரநாகே…” மநாரி கசநால்லைவும், “இங்கே இருந்து தினமும் கபேநாறைது கரநாம்பே கேஷ்டம் தநான் இல்லை..” கேங்கேநா அவேரது கேஷ்டத்லத உணர்ந்து கசநால்லை, “கேஷ்டம் எல்லைநாம் இல்லைம்மநா.. அந்த மலைர் கபேநாண்ணு இறைந்ததுலை இருந்கத எனக்கு பூ எடுத்துட்டு கபேநாகேப் பிடிக்கேலலை… அந்தப் பேக்கேம் கபேநாகும் கபேநாது எல்லைநாம் எனக்கு அது இறைந்தது தநான் நியநாபேகேம் வேருது. மலைர் யநாருன்னு கதரியும் தநாகனங்கே.. நம்ம ககேநாடிகயநாட கூடப் பிறைந்தவே… கரட்லடப் பிள்லளைங்கே…” மநாரி தன் பேநாட்டிருக்கு கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, கேங்கேநா குழப்பேமநாகேப் பேநார்த்தநார். “ககேநாடிகயநாட அக்கேநா இறைந்துட்டநாளைநா!? பேநாவேம்.. சின்ன வேயசுலை இந்த கேதி அந்த கபேநாண்ணுக்கு வேந்திருக்கே கவேண்டநாம். அதநான் எல்லைநாத்லதயும் கபேநாட்டு மனசுலை குழப்பிக்கிட்டு இருக்கேநா கபேநாலை… அது சரி… உங்கே டநாக்டர் சநார் எப்பேடி? ஊர்லை ஒழுங்கேநா லவேத்தியம் பேநார்க்கேறைநாரநா…. இல்லை ககேமரநாவும் லகேயுமநா அலலையறைநாங்கேளைநா?” கேங்கேநா பீஷ்மநாலவேப் பேற்றி விசநாரிக்கே, “அவேரு எங்கே ஊர் கேநாவேல் கதய்வேம் கபேநாலை ஆகிட்டநாருங்கே.. கரநாம்பே நல்லைவேரு. அவேங்கேலளைப் கபேத்த புண்ணியவேதிலய நநாங்கே பேநார்க்கே ககேநாடுத்து வேச்சிருக்கேணும். ஆனநா.. பேநாவேம் அவேர்.. எல்லைநாருக்கும் நல்லைகத கசய்யறைவேருக்கு ஒரு நல்லைது நடக்கே பேநாடுபேட கவேண்டி இருக்கு…” மநாரி கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, கேங்கேநாவின் பேநார்லவே கூர்லமயநாகி, “என்ன ஆச்சு அவேனுக்கு?” என்றை ககேள்விலய எழுப்பே, “அவேரு பேநாவேம் மனசு ஒடிஞ்சு கபேநாயிருக்கேநார். நல்லைகவேலளை நீங்கே வேந்தீங்கே?” என்ற கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநானவேர், எங்ககேநா பேநார்த்துக் ககேநாண்டு அலமதியநானநார். “மனசு ஒடியறை அளைவுக்கு என்ன ஆச்சுங்கே?” கேங்கேநா பேலதபேலதக்கே, “எனக்கு ககேநாஞ்சம் கவேலலை இருக்கும்மநா… நநான் அப்பேறைம் வேகரன்… வேயிற ஒரு மநாதிரியநா இருக்கு… எனக்கு டீ கவேண்டநாம்…” என்றைவேர், கேங்கேநா கூப்பிடக் கூப்பிட அங்கிருந்து கிளைம்பிச் கசன்றைநார். “அடரநாமநா.. என்னடநா நடக்குது இங்கே? இந்த அம்மநா வேந்தநாங்கே.. என்லன நல்லைநா குழப்பி விட்டுட்டு கபேநாயிட்டநாங்கேகளை. நநான் என்ன கசய்யறைது? பீஷ்மநா உண்லமலய கசநால்லுவேநானநா? இந்த அம்மநா ஏகதநா கசநால்லை வேந்தநாங்கே… இப்பேடி பேநாதியிலை கிளைம்பிப் கபேநாய் என் மண்லடலய உலடக்கிறைநாங்கேகளை.. கேடவுகளை என் மகேனுக்கு எதுவுகம இருக்கேக் கூடநாது… அவேலன நல்லைபேடியநா பேநார்த்துக்ககேநா” கேங்கேநாவின் மனம் பேலதபேலதப்புடன் கவேண்டிக் ககேநாண்டது. கமல்லை டீலய தநான் ககேநாண்டு வேந்திருந்த ப்ளைநாஸ்க்கில் ஊற்றிக் ககேநாண்டு ஹநாஸ்பிடலலை கநநாக்கி கேங்கேநா கசல்லை, தனது கசரிகலைகய அமர்ந்து பீஷ்மநா உறைங்குவேலதப் பேநார்த்தவேருக்கு மனம் வேலித்தது. அவேனது தலலைலய கமல்லை ககேநாதிக் ககேநாடுத்தவேர், அவேனது முகேத்லதகய சிறிது கநரம் பேநார்த்துக் ககேநாண்டு நின்றைநார்.
“வேந்து ஒரு மநாசத்துக்குள்ளை இப்பேடி ஆகிட்டகய பீஷ்மநா.. இதுக்குத் தநான் சண்லடப் கபேநாட்டுக்கிட்டு அங்கே இருந்து இந்த கிரநாமத்துக்கு கிளைம்பி வேந்தியநா?” கேங்கேநா அவேனிடம் மனதினில் ககேட்டுக் ககேநாண்கட, ககேநாடிலய கநநாக்கி பேநார்லவேலயத் திருப்பினநார். கேண்கேளில் கேண்ணீருடன் உறைங்கும் பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருக்கே, அந்த கேண்கேளில் எல்லலையில்லைநாத கசநாகேம் குடி ககேநாண்டிருப்பேலத உணர்ந்தநார். அவேலளைப் பேநார்த்தவேர், “ககேநாடி… எப்பேடிம்மநா இருக்கே?” என்ற ககேட்கே, அப்கபேநாழுது தநான் அவேர் வேந்தலத கேவேனித்தவேள், மண்லடலய உருட்டி, “நநான் வீட்டுக்கு கபேநாகேணும்.. இலத எல்லைநாம் எடுத்து விடுங்கே… மநாரியக்கேநா எங்கே? அவேங்கே இருந்தநா ககேநாஞ்சம் வேரச் கசநால்லுங்கேகளைன் ப்ளீஸ்…” அவேரிடம் பேரிதநாபேமநாகே கபேசிக்ககேநாண்கட கபேநாகேவும், அவேளைது அருககே அமர்ந்த கேங்கேநா, “நநான் டநாக்டர் சநாகரநாட அம்மநா தநான்மநா. நநான் டநாக்டர் இல்லை.. டீச்சர்.. என்கிட்கட கபேநாய் இலதகயல்லைநாம் எடுக்கேச் கசநான்னநா நநான் எங்கே கபேநாகவேன்? அதுவும் தவிர டநாக்டகரநாட கபேஷன்ட்லட நநான் கதநாட்கடன்னநா அவேருக்கு கரநாம்பே ககேநாபேம் வேரும்..” என்றைவேர், “கரநாம்பே கேலளைப்பேநா இருக்கே… ககேநாஞ்சம் டீ குடிக்கேறியநா? இகதநா பீஷ்மநாவுக்கு ககேநாண்டு வேந்த டீ இருக்கு…” யதநார்த்தமநாகே கேங்கேநா ககேட்கேவும், “அவேருக்கு ககேநாண்டு வேந்த டீலய எனக்கு ககேநாடுத்தநா அவேருக்கு ககேநாபேம் வேந்துடும். அப்பேறைம் சத்தம் கபேநாடுவேநார். எனக்கு கவேண்டநாம்.. அவேருக்ககே ககேநாடுங்கே. எனக்கு மநாரியக்கேநா எடுத்துட்டு வேருவேநாங்கே…” ககேநாடியின் பேதிலலைக் ககேட்ட கேங்கேநாவிற்கு குழப்பேகம கமகலைநாங்கியது. “இவேன் என்னடநான்னநா மதியம் சநாப்பிடறைலத மறைந்து இங்கே உட்கேநார்ந்துக்கிட்டு இருக்கேநான்.. இப்கபேநா கூட எவ்வேளைவு அசதி இருந்திருந்தநா உட்கேநார்ந்த நிலலையிகலைகய தூங்கி இருப்பேநான். அவேன் அப்பேடி இருக்கும் கபேநாது, இந்த கபேநாண்ணு என்னடநான்னநா டீ ககேநாடுத்தநா ககேநாபேம் வேரும்ன்னு கசநால்லிக்கிட்டு இருக்கேநா?” கேங்கேநா கயநாசலனயுடன் அவேலளைப் பேநார்க்கே, “என்லன அவேருக்கு பிடிக்கேநாது. எங்கே அக்கேநாவே தநான் அவேருக்கு பிடிக்கும். அதநான் கசநான்கனன்.. கவேண்டநாங்கேம்மநா.. அவேர் ககேநாவிச்சுக்கேப் கபேநாறைநார்” கசநார்ந்த குரலில் அவேள் கசநால்லை, கேங்கேநாவிற்கு தலலை சுற்றியது. ‘பீஷ்மநா அன்ற கபேசும்கபேநாது இரட்லடப் பிறைவிகேலளைப் பேற்றி ஒன்றம் கசநால்லை வில்லலைகய. இன்ற மநாரி ஏகதநா கசநால்லிக் ககேநாண்டிருந்தநாகர… இவேளும் ஏகதநா கசநால்கிறைநாகளை.. என்ன தநான் நடந்துக் ககேநாண்டிருக்கிறைது? இவேள் என்ன கசநால்கிறைநாள்?’ கேங்கேநா திலகேப்பேநாய் அவேலளைப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருக்கும் கபேநாகத, பீஷ்மநா கமல்லை கேண் விழித்தநான். கேண்கேலளைத் திறைந்தவேன் அவேசரமநாகே கேண்கேலளை துலடத்துக் ககேநாண்டு ககேநாடிலயப் பேநார்க்கே, அவேள் கேண் விழித்து கபேசிக் ககேநாண்டிருந்தது அவேனுக்கு நிம்மதிலயக் ககேநாடுத்தது. “உனக்கு உடம்பு இப்கபேநா எப்பேடி இருக்கு? ககேநாஞ்சமநாவேது பேரவேநால்லலையநா?” பீஷ்மநா ககேட்டுக் ககேநாண்கட அவேலளை பேரிகசநாதிக்கே, “எனக்கு எதுவுகம இல்லை.. எனக்கு வீட்டுக்குப் கபேநாகேணும்.. இலத எல்லைநாம் எடுத்து விடுங்கே..” ககேநாடி கசநால்லைவும், அலத கேண்டுககேநாள்ளைநாமல், அவேளுக்கு அருககே இருந்த கேங்கேநாலவேப் பேநார்த்து, “நீங்கே எப்கபேநாம்மநா வேந்தீங்கே? ககேநாடிக்கு குடிக்கே ஏதநாவேது ககேநாண்டு வேந்தீங்கேளைநா? டீயநா? டீ இப்கபேநா கவேண்டநாம்மநா… ஏதநாவேது ஜஷூஸ் கபேநாலை இருந்தநா நல்லைநா இருக்கும். சுத்தமநா அவேளுக்கு சக்திகய இல்லை.. இப்பேடிகய கபேநானநா உடம்பு என்னத்துக்கு ஆகேறைது?” பீஷ்மநா கபேசிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, அவேனது கூற்லறைக் ககேட்ட கேங்கேநா ககேநாடிலய ககேள்வியநாகேப் பேநார்க்கே, அவேகளைநா திலகேப்புடன் அவேலனப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநாள். “என்ன கரண்டு கபேரும் லுக் விட்டுகிட்டு இருக்கீங்கே? அம்மநா… அந்த டீலய இப்பேடி லவேங்கே.. நநான் குடிக்கேகறைன். நீங்கே அவேளுக்கு ஜஷூஸ் எடுத்துட்டு வேநாங்கே. எப்பேடியும் ஆப்பிள் இல்லைநாம வேந்திருக்கே மநாட்டீங்கேன்னு எனக்குத் கதரியும். அலதகய ஜஷூஸ் கபேநாட்டு ககேநாண்டு வேநாங்கே… சீக்கிரம் சீக்கிரம்” அவேன் விரட்ட,
“என்லன கவேணநா இந்த ஹநாஸ்பிடல்லை நர்சநா கசர்த்துக்கேறிங்கேளைநா சநார்.. வேந்த நர்ஸ் கூட ட்யுட்டி முடிஞ்சு கபேநாயிட்டநாங்கே கபேநாலை.. ஒகர நர்ஸ்லச வேச்சிட்டு என்னடநா கசய்யறைது?” கேங்கேநா ககேலி கபேசவும், “ஹ்ம்ம்.. அதுக்கு எல்லைநாம் நிலறைய இண்டர்வ்யூ நடத்துகவேன். அதுக்கு முன்னநாலை கபேநாய் ஜஷூலச மட்டும் எடுத்துட்டு வேநாங்கே. நீங்கே கபேநாடறை ஜஷூலச குடிச்சு இவேளுக்கு எதுவும் ஆகேலலைன்னநா உங்கேலளை நநான் கசர்த்துக்கேகறைன்.. சீக்கிரம்…” அவேனும் பேதிலுக்கு ககேலி கபேச, இருவேலரயும் பேநார்த்த ககேநாடியின் கேண்கேள் மீண்டும் நிரம்பியது. கேண்கேளின் ஓரம் கேண்ணீர் வேழிய, கேண்கேளைநால் அவேலளைக் கேநாட்டிய கேங்கேநா, “எல்லைநாம் என் கநரம்டநா… உனக்கு லகேலயப் பிடிச்சு இப்பேடித் தநான் ஊசி கபேநாடணும்ன்னு கசநால்லித் தந்த என்லனகய கேலைநாய்க்கிறை இல்லை… வேந்து கேவேனிச்சுக்கிகறைன். இப்கபேநா ஏகதநா சுமநாரநா டீ கபேநாட்டு எடுத்துட்டு வேந்திருக்ககேன். அலத குடிச்சிட்டு அந்த கபேநாண்லண கேவேனி. பேநாவேம் உன்லனப் பேநார்த்து பேயந்து கபேநாயிருக்கேநா. என்லன கேநாப்பேநாத்துங்கேன்னு என்லனப் பேநார்த்து கேதறினநா…” என்றை ககேலியுடன் அங்கிருந்து நகேர, அவேலரப் பேநார்த்து புன்னலகேத்தவேன், ககேநாடியின் மீது பேநார்லவேலய திருப்பினநான். “என்லனப் பேநார்த்து பேயப்பேட நநான் என்ன சிங்கேமநா?” அவேளிடம் ககேட்டவேன், “நீ இப்கபேநாலதக்கு எதுவுகம பேதில் கசநால்லை கவேண்டநாம்… கபேசநாம பேடு..” என்றைவேன், அவேலளை முலறைக்கே முயன்றைநான். “அவே என்னகவேநா இவேனுக்கு எடுத்துட்டு வேந்த டீலய குடிச்சநாகலை இவேன் திட்டுவேநான்னு கசநால்லிட்டு இருக்கேநா… இவேன் என்னடநான்னநா ஜஷூஸ் ககேநாண்டு வேநான்னு என்லன விரட்டறைநான்.. என்னடநா நடக்குது இங்கே? இங்கே வேந்து பீஷ்மநா ஏன் இப்பேடி ஆகிட்டநான்?” கேங்கேநா குழம்பிக் ககேநாண்கட பீஷ்மநா கசநான்னலத கசய்யச் கசன்றைநார். அவேன் பேநார்த்ததும் கவேகேமநாகே பேநார்லவேலய திருப்பிக் ககேநாண்டவேள், கேண்கேலளை மூடிக் ககேநாள்ளை, “இப்கபேநா திரும்பே தலலை சுத்தறை மநாதிரி ஏதநாவேது இருக்கேநா?” அவேள் கேண்கேலளை மூடிக் ககேநாள்ளைவும், அவேளிடம் ககேட்டுக் ககேநாண்கட அவேளைது கேண்கேலளை ஆரநாய, “இல்லை… அகதல்லைநாம் எதுவும் இல்லை.. நநான் எப்கபேநா வீட்டுக்கு கபேநாகேலைநாம்?” ககேநாடி ககேட்கேவும், “எங்கே அம்மநாவே ஜஷூஸ் எடுத்துட்டு வேர கசநால்லி இருக்ககேன்… ஜஷூஸ் குடிச்சிட்டு ககேநாஞ்ச கநரம் கேழிச்சு கிளைம்பு. நநான் மநாரியக்கேநாவே வேரச் கசநால்கறைன்.. இல்லை துலரலய உன் வீட்லை வேந்து விடச் கசநால்கறைன்…” என்றை பீஷ்மநா, சிறிது கயநாசலனயுடன், “கவேண்டநாம்… நநாகன வேந்து விடகறைன்… அப்கபேநா தநான் சரியநா இருக்கும்..” என்ற கூறிவிட்டு, அவேளைது லகேயில் இருந்த ட்ரிப்லச அகேற்றி விட்டு, “ககேநாஞ்சம் எழுந்து உட்கேநாரு..” என்ற கசநால்லை, லகேலய ஊன்றி எழ முயன்றைவேள், ட்ரிப்ஸ் குத்தி இருந்த இடம் வேலிக்கேவும், ‘ஸ்ஸ்’ என்ற முகேம் சுளிக்கே, “வேலிக்குதநா? இரு நநான் கஹல்ப் பேண்கறைன்…” என்ற கூறி, அவேளைது கதநாள்கேலளைப் பேற்றித் தூக்கே, அவேனது அருகேநாலம ககேநாடிலய இம்சித்தது. அவேனது மநார்பில் புலதந்து, ‘என்லன பிடிக்கேலலையநா? மலைரின் சநாவிற்கு ஏகதநா ஒரு வேலகேயில் கேநாரணமநான எனக்கு தரும் தண்டலனயநா?’ என்ற ககேட்டு கேதறை கவேண்டும் கபேநாலை இருக்கே, அலத அடக்கிக் ககேநாண்டு, அவேனது முகேத்லதப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட எழுந்து அமர்ந்தவேளிடம், “கேண்டலதயும் கபேநாட்டு மனசுலை குழப்பிக்கேநாகத. உனக்கு துலணயநா நநான் இருக்ககேன்.. என்லனக்கும் இருப்கபேன்.. ஆனநா.. இப்கபேநா ஒரு கரண்டு நிமிஷம் லடம் ககேநாடு. நநான் கபேநாய் முகேத்லத கேழுவிட்டு டீ குடிக்கேகறைன்.. மதியம் சரியநா சநாப்பிடலை.. இப்கபேநா பேசிக்குது” ககேலியநாகே கபேசிக் ககேநாண்கட பீஷ்மநா நகேர்ந்து கசல்லை, ககேநாடிக்கு தநான் ‘ஓ’ என்ற இருந்தது. “இந்த நல்லை மனிதனுடன் வேநாழ மலைருக்கு ககேநாடுத்து லவேக்கே வில்லலைகய.. மலைருக்கு எப்பேவுகம இப்பேடி ககேலியும் கிண்டலுமநா இருந்தநா கரநாம்பே பிடிக்கும். ஏன் ஆண்டவேநா அவேளுக்கு இப்பேடி ஒரு கசநாதலன. என்கனநாட ஆயுலளையும் அவேளுக்கு ககேநாடுத்திருக்கேலைநாம் இல்லை. என்லனப் கபேநாலை சுயநலை பிறைவி எல்லைநாம் இந்த உலைகேத்துலை வேநாழகவே கூடநாது..”
தனது தமக்லகேக்கேநாகே அவேள் இலறைவேனிடம் சண்லட கபேநாட்டுக் ககேநாண்டிருக்கே, முகேத்லத கேழுவிக் ககேநாண்டு வேந்த பீஷ்மநா, கேங்கேநா ககேநாண்டு வேந்திருந்த டீலய எடுத்து பேருகினநான். அகத கநரம் கேங்கேநாவும் ஒரு ஜநாடியில் அவேளுக்கேநான பேழச்சநாறடன் வேர, “அவேகிட்ட ககேநாடுங்கேம்மநா… அலத குடிச்சிட்டு ககேநாஞ்ச கநரம் அவே இங்கே இருக்கேட்டும். நநாம அவேலளை வீட்லை விட்டுட்டு ககேநாஞ்சம் கவேளிய சுத்திட்டு வேரலைநாம். எனக்கு உங்கே கூட ககேநாஞ்சம் கபேசணும்.” முடிவேநாகே பீஷ்மநா கசநால்லைவும், தனது குழப்பேம் தீரப் கபேநாவேலத எண்ணி மகிழ்ந்த கேங்கேநா, “சரிடநா” கமலும் தனது குழப்பேங்கேள் அதிகேரிக்கேப் கபேநாவேலத அறியநாமகலை கேங்கேநா ஒப்புக்ககேநாண்டநார். “எங்கே அம்மநா கபேநாட்ட ஜஷூஸ்.. நல்லைநா இருக்கும்.. குடி. ஒரு அலர மணி கநரம் கேழிச்சு உங்கே வீட்டுக்கு கிளைம்பேலைநாம்… அப்கபேநா தநான் நடக்கே கதம்பிருக்கும்.. உங்கே சந்துக்குள்ளை கேநார் கபேநாகேநாகத… இல்லைன்னநா அதுலைகய உன்லன ககேநாண்டு விட்டுடுகவேன்” கசநான்ன பீஷ்மநா, மநாரியிடம் கூறி துலர வேநாங்கிக் ககேநாண்டு வேந்து லவேத்திருந்த ஒரு லபேலய எடுத்து கேங்கேநாவிடம் ககேநாடுத்து, “அம்மநா… அவேலளை இந்த சநாரீயக் கேட்டிக்கேச் கசநால்லுங்கே. இத்தலன கநரம் அவே இந்த பேட்டுப்புடலவேயிலை இருந்தகத அதிகேம்…” என்ற கசநால்லிவிட்டு நநாகேரீகேமநாகே அவேன் நகேர்ந்து கசல்லை, கேங்கேநா அவேலனப் பேநார்த்து தலலையலசத்துவிட்டு, பீஷ்மநா அந்தப் பேக்கேம் நகேர்ந்ததும், “நிஜமநாகவே என்லன நர்ஸ்சநா நிலனச்சிட்டநாகனநா? உங்கே டநாக்டர் சநார் எனக்கு கவேலலை ககேநாடுப்பேநாரநா? ககேநாடுத்தநா கரநாம்பே நல்லைநா இருக்கும். ஏகதநா என்கனநாட வேயித்துப் பேநாட்டுக்கு நநான் சம்பேநாதிப்கபேன்…” ககேலி கபேசினநாலும், அவேர் ககேநாண்டு வேந்த ஆப்பிள் ஜஷூலச எடுத்து அவேளுக்கு ககேநாடுக்கே, தயக்கேத்துடன் ககேநாடி அதலன வேநாங்கிக் ககேநாண்டநாள். எங்கேநாவேது தநான் வேநாங்கே மநாட்கடன் என்ற கசநால்லி, தன்னிடம் அன்பு கேநாட்டும் இவேரும் ககேநாபேப்பேட்டு விடுவேநாகரநா என்ற பேயந்கத ககேநாடி அதலன வேநாங்கிக் ககேநாண்டநாள். அவேள் குடித்து முடித்ததும், பீஷ்மநா கசநான்ன கேவேரில் இருந்து கமல்லிய பேருத்தியிலைநான புடலவேலய அவேர் எடுத்துக் ககேநாடுக்கே, தனது உலடலய மநாற்றிக் ககேநாண்டவேள், கேவேனமநாகே அந்த புடலவேகேலளையும், நலகேகேலளையும் எடுத்து லவேத்து விட்டு, “வீட்டுக்கு கபேநாகேலைநாமநான்னு ககேளுங்கேம்மநா. அங்கே எங்கே அப்பேநா கவேறை பிரச்சலன பேண்ணுவேநார். அதனநாலை இருட்டறைதுகுள்ளை கபேநாகேணும்…” ககேநாடி கசநால்லைவும், அதுவும் நியநாமநாகேப் பேட, “இரும்மநா… நநானும் அவேனுகம வேந்து விட்டுட்டு கபேநாகறைநாம். நீ இங்கே ககேநாஞ்சம் கரஸ்ட்டநா உட்கேநாரு. அவேன் ஏதநாவேது மருந்து தரநானநான்னு ககேட்டுட்டு உன்லன கூட்டுட்டு கபேநாகறைன்..” இதமநாகே கசநான்ன கேங்கேநா பீஷ்மநாலவேத் கதடித் கபேநானநார். தனது இருக்லகேயில் அமர்ந்திருந்தவேனின் பேநார்லவே தனது கசல்கபேநானில் இருந்த மலைரின் முகேத்திகலைகய நிலலைத்திருந்தது. அலதகய பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தவேனின் கேண்கேளில் இரண்கடநாரு கசநாட்டு கேண்ணீர்த் துளிகேள்… அலதப் பேநார்த்த கேங்கேநாவின் மனது பேதறியது. “இவேகளைநாட கபேநாட்கடநாலவே வேச்சிட்டு பீஷ்மநா இவ்வேளைவு வேருத்தப்பேடறைநான்னநா.. அந்த குணநா பீஷ்மநாலவே மிரட்டினநானநா? அப்பேடி இருந்தநா பீஷ்மநா இப்பேடி இருக்கே மநாட்டநாகன. அவேன் லதரியமநா இல்லை நின்னு இருப்பேநான்? அவேகிட்ட எதுவுகம கபேசநாம இங்கே வேந்து இடிஞ்சு கபேநானநா மநாதிரி உட்கேநார்ந்து இருக்கேநான்!! ஒருகவேலளை ககேநாடிக்கு ஏதநாவேது கபேரிய வியநாதிகயநா?” ஒரு நிமிடத்தில் பேலைவேநாற எண்ணங்கேள் சுழன்றக் ககேநாண்டு வேர, அலத அலனத்லதயும் புறைம் தள்ளிவிட்ட கேங்கேநா, அப்கபேநாழுது தநான் வேந்தவேர் கபேநாலை, “பீஷ்மநா…” என்ற அலழக்கே, “அம்மநா…” பேதட்டத்துடன் தனது கசல்கபேநாலன கீகழ லவேத்தவேன், “என்னநாச்சும்மநா?” அவேரது கேண்கேலளைப் பேநார்க்கேநாமல் ககேட்கே, அவேனது மனதின் வேலிலய புரிந்தவேர் கபேநாலை, “இல்லைடநா… ககேநாடி ஜஷூஸ் குடிச்சிட்டநா.. நீ கசநான்னது கபேநாலை டிரஸ் மநாத்திட்டநா.. இப்கபேநா இருட்டறைதுகுள்ளை அவேலளை ககேநாண்டு கபேநாய் விடணும். இல்லை நல்லைநா இருக்கேநாது..” கேங்கேநா கசநால்லைவும்,
“ஆமநா இல்லை…” என்றைவேன், கேண்கேலளை மூடி தன்லன நிதநானப்பேடுத்திக் ககேநாண்டு, “இருங்கேம்மநா…” என்றைவேன், ‘துலர’ என்ற குரல் ககேநாடுத்தநான். துலர வேந்து நிற்கேவும், “துலர… நநானும் அம்மநாவும் ககேநாடிலய அவேங்கே வீட்லை விட்டுட்டு வேகரநாம்…” பீஷ்மநா கதநாடங்கும் கபேநாகத, “சநார்… கேநாலலையிலை இங்கே நடந்தலத மறைந்துட்டீங்கேளைநா? அவேலளை வீட்லை விட்டநா என்ன ஆகும் கதரியுமநா?” துலர ககேட்கே, “அதுக்கேநாகே நம்ம வீட்லைகய அவேலளை வேச்சிக்கே முடியநாது தநாகன.. அவேலளை அவேங்கே வீட்லை தநான் விடணும். அங்கே அவேகளை தநான் எதிர் நீச்சல் கபேநாட்டு அவேங்கேலளை சமநாளிக்கேணும். கவேறை வேழி இல்லை. அவேளுக்கு துலணயநா நநான் இருப்கபேன். அதுக்கேநாகே எல்லைநா கநரமும் நநான் கேநாவேல் இருக்கே முடியநாது இல்லலையநா? அவே தநான் அதுக்கு தகுந்த வேழிலயப் பேநார்த்துக்கேணும்..” துலரக்கு விளைக்கேம் கசநான்னவேன், “கபேநாய் கூட்டிட்டு வேநாங்கே” என்ற முடிக்கே, துலர ககேநாடிலய கநநாக்கி நகேர, அதற்கு அவேசியமின்றி, அவேர்கேள் பின்னநாகலைகய ககேநாடி நின்றக் ககேநாண்டிருந்தநாள். “வேநா.. உன்லன டநாக்டர் சநார் வீட்லை ககேநாண்டு விடறைநாரநாம்… கேண்லணத் துலடச்சிக்கிட்டு கிளைம்பு.. கேடவுள் கமலை பேநாரத்லதப் கபேநாடு.. எல்லைநாம் சரியநா கபேநாகும்” அவேலளைத் கதற்றிய துலர, “அவே வீட்டுக்குப் கபேநாகே துடிச்சிட்டு இருக்கேநா டநாக்டர் சநார்… ககேநாண்டு கபேநாய் பேத்திரமநா விட்டுட்டு வேநாங்கே. நநான் இன்னும் ககேநாஞ்ச கநரத்துலை ஹநாஸ்பிடலை மூடிட்டு வீட்டுக்கு வேகரன்…” என்றைவேன், தனது கவேலலைலய கேவேனிக்கேச் கசன்றைநான். “இந்த மருந்லத எல்லைநாம் ஒழுங்கேநா சநாப்பிடு. தினமும் கவேளைநாகவேலளைக்கு தவேறைநாம சநாப்பிடணும்… அப்பேறைம் தினமும் ரநாத்திரி இந்த மருந்லத குடி. நீ கரநாம்பே பேலைகீனமநா இருக்கே…” என்ற ஒரு டநானிக்லகே அவேளிடம் ககேநாடுத்த பீஷ்மநா, “இலத நீ குடிச்கச ஆகேணும்… இல்லை…” ஒரு மநாதிரி அவேலளைப் பேநார்த்து விட்டு அந்த வேநாக்கியத்லத முடிக்கேநாமகலைகய, “வேநா… கிளைம்பேலைநாம்…” என்றைபேடி அவேன் வேநாயிலுக்கு நடக்கே, “வேநாம்மநா…” கேங்கேநா அலழக்கேவும், பேதுலம கபேநாலை ககேநாடி அவேலரப் பின்கதநாடர்ந்து கசன்றைநாள். பீஷ்மநாவும் கேங்கேநாவும் ககேநாடியுடன் அவேளைது வீட்லட கநருங்கிய கவேலளையில், வீட்டு வேநாயிலில் அவேளுக்கேநாகே அவேளைது தந்லத கேநாத்திருப்பேலதப் பேநார்த்தவேள், அதுவும் குடிக்கேநாமல் கேநாத்திருப்பேலதப் பேநார்த்தவேளுக்கு, அங்கு ஏகதநா பிரச்சலன கவேடிக்கேப் கபேநாவேது உறதியநாகேப் பேட்டது. பீஷ்மநா கசநான்னது கபேநாலை தன்லன தநான் தநான் கேநாப்பேநாற்றிக் ககேநாள்ளை கவேண்டும்.. என்ற எண்ணியவேள், மனலத அதற்கு தயநார் கசய்து ககேநாண்டு வீட்டின் அருககே கசன்றைநாள். “ஒழுங்கேநா சநாப்பிடும்மநா. சநாப்பிட்டநா தநான் பிரச்சலனகேலளை எதிர்ககேநாள்றை சக்தி உனக்கு கிலடக்கும். பேசியும் மயக்கேமும் இருந்தநா, எதுவுகம நம்ம மனசுலை கதநாணநாது..” கேங்கேநா அறிவுலர கசநால்லை, “கரநாம்பே நன்றிங்கேம்மநா…” என்றை ககேநாடியிடம் கவேகேமநாகே வேந்த அவேளைது தந்லத கவேலு, “எங்கேடி கபேநாய் ஊலரச் சுத்திட்டு வேர? ஊர் சுத்திக் கேழுலதக்கு எல்லைநாம் என் வீட்லை இடம் இல்லை… கபேநாடி கவேளிய…” என்ற சத்தமிட, “நநான் ஹநாஸ்பிடல்லை இருந்து தநான் வேந்துட்டு இருக்ககேன். அனநாவேசியமநா கபேசநாதீங்கே…” ககேநாடி அவேலர கேண்டிக்கே, “என்னடி வேநாய் கரநாம்பே நீளுது? அப்பேடிகய அலறைஞ்கசன்னு லவே.. இந்த வீட்டு கபேநாம்பேலளைங்கே கபேநான இடத்துக்ககே கபேநாயிடுவே…” கவேலு உறம, “இது எங்கே அம்மநா அவேங்கே உலழப்புலை கேட்டின வீடு. இதுக்குள்ளை வேர உனக்ககே உரிலம இல்லை.. நீ என்லன உள்ளை கபேநாகேக் கூடநாதுன்னு கசநால்றியநா? இங்கேப் பேநாரு.. இதுக்கும் கமலை ஏதநாவேது கபேசின… குடிச்சிட்டு விழுந்து கிடக்குறை அப்கபேநா தலலையிலை கேல்லலைப் கபேநாட்டு, அம்மநாவுக்கு துலணயநா உன்லன அனுப்பி வேச்சிடுகவேன். கஜயிலுக்கு
கபேநாறைலதப் பேத்தி எனக்கு கேவேலலை இல்லை.. உனக்கு தநான் நநாள் கபேநாழுதும் ஊத்திக்கே சநாரநாயம் கிலடக்கேநாது. என்ன சம்மதமநா?” பீஷ்மநா கபேசியது, முன்தினம் இருந்து நடந்தது என்ற அலனத்தும் கசர்ந்து ககேநாடி கபேநாங்கி ஏழ, கவேலு திலகேத்துப் கபேநானநார். “கபேநா…. கபேநாய் அந்த ஆளு ககேநாடுக்கேறை எச்சி சநாரநாயத்லத குடிச்சிட்டு வேந்து பேடு.. இனிகம உனக்கு கசநாற கவேணும்ன்னநா நீ சம்பேநாதிச்சு லபேசநா ககேநாண்டு வேந்தநா தநான்…” கசநால்லிவிட்டு, “நநான் பேநார்த்துக்கேகறைன் டநாக்டர் சநார்… நீங்கே கபேநாயிட்டு வேநாங்கே.. எனக்கேநாகே கேநாலலையிலை இருந்து சநாப்பிடநாம பேநார்த்துக்கிட்டு இருந்ததுக்கு கரநாம்பே கதங்க்ஸ். நீங்கே கசநான்னீங்கேகளை கரநாம்பே சரி டநாக்டர் சநார்.. என்லன நநாகன தநான் பேநார்த்துக்கேணும்.. அவேங்கே பேநார்த்துப்பேநாங்கே இவேங்கே பேநார்த்துப்பேநாங்கேன்னு நநான் என் தலலை கமலை விழறை கேல்லலை பேநார்த்துட்டு நிக்கே முடியுமநா? நநான் தநாகன அலதப் பேநார்த்து விலைகி நிக்கேணும்.. இனிகம அப்பேடிகய நடந்துக்கேகறைன் டநாக்டர் சநார்..” என்றை ககேநாடி, அதற்கு கமல் நிற்கே முடியநாமல் கவேகேமநாகே வீட்டிற்குள் கசல்லை, திலகேப்பில் இருந்து விலைகிய கவேலு, பீஷ்மநா அவேலரப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டு நிற்கேவும், “வேணக்கேம் டநாக்டர் சநார்… பேநாருங்கே… நநான் குடிக்கேகவே இல்லை..” என்ற கசநால்லிவிட்டு பேதவிசநாகே திண்லணயில் அமர்ந்துக் ககேநாள்ளை, அவேலர முலறைத்துவிட்டு, “உன்னநாலை அவேளுக்கு ஏதநாவேது வேந்துச்சு… அப்பேறைம் சும்மநா இருக்கே மநாட்கடன்.. ஏற்கேனகவே உனக்கு அந்த ஆஸ்பேத்திரியிலை இடம் கபேநாட்டு வேச்சிருக்ககேன் ஜநாக்கிரலத..” என்ற மிரட்டிவிட்டு, “வேநாங்கேம்மநா கபேநாகேலைநாம்…” என்றை பீஷ்மநா, கேங்கேநாலவே ஆற்றைங்கேலரகயநாரம் அலழத்துச் கசன்றைநான்.
19. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் “வேநாவ் பீஷ்மநா… நீ இந்த ஊர்லை டநாக்டர் கவேலலை பேநார்க்கே வேந்தியநா இல்லை கபேநாட்கடநாகிரநாஃபேர் கவேலலை பேநார்க்கே வேந்தியநா?” கேங்கேநா கிண்டலைநாகேத் கதநாடங்கே, அவேரது கிண்டலில் பீஷ்மநா முலறைக்கே, “இல்லை கலைநாககேஷன் கலைநாககேஷனநா பேநார்த்து வேச்சிருக்கே? இந்த இடம் எவ்வேளைவு அழகேநா இருக்குத் கதரியுமநா? இந்த தண்ணிகயநாட சலைசலைப்பு அவ்வேளைவு ரம்மியமநா இருக்கு..” கேங்கேநா அந்த இடத்லத ஸ்லைநாகித்துக் ககேநாண்கட வேர, “அதனநாலை தநான் இந்த இடம் கமநாகினிகயநாட இடம்ன்னு இந்த ஊர்லை கசநால்றைநாங்கே…” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், கேங்கேநாவின் கபேச்சு பேநாதியிகலைகய நின்றப் கபேநானது. “கடய்… என்னடநா கசநால்றை? பீஷ்மநா… இது விலளையநாடறைதுக்கு கநரம் இல்லை.. உண்லமலயச் கசநால்லு… கமநாகினிக்கு உன்லனப் மநாதிரி பேசங்கேன்னநா கரநாம்பே பிடிக்குமநாம்.. விலளையநாடநாகத..” கேங்கேநாவின் முகேம் சீரியசநாகே, “இனிகம ஆகேறைதுக்கு ஒண்ணும் இல்லைம்மநா… இதுலை விலளையநாடறைதுக்கு எதுவுகம இல்லை…” பீஷ்மநாவின் குரலில் அப்பேடி ஒரு கசநார்வு. அலதக் ககேட்ட கேங்கேநா, திலகேப்பின் உச்சத்தில் எழுந்து நின்றைநார். “இனிகம நடக்கேப் கபேநாறைது ஒண்ணும் இல்லைன்னநா.. பீஷ்மநா என்ன கசநால்றை? என்ன தநான் நடந்துச்சு?” கேங்கேநாவின் மனம் நிலலையில்லைநாமல் தவிக்கே, பீஷ்மநாகவேநா எங்ககேநா கவேறித்துக் ககேநாண்டு அமர்ந்திருந்தநான். அவேன் இத்தலன கநரம் கிண்டலைநாகேப் கபேசியது கபேநாய்கயநா எண்ணும் அளைவிற்கு அவேனது முகேம் பேநாலறை கபேநாலை இருந்தது. அவேனது முகேத்லதப் பேநார்த்தவேரின் மனம் துடிக்கே, “கேண்ணநா… என்னடநா ஆச்சு? நீ எப்பேவும் இப்பேடி கபேசினது இல்லலைகய..” அவேனது அருகில் அமர்ந்து பேரிவேநாகே அவேர் ககேட்கே, அவேரது கதநாளில் சநாய்ந்தவேனின் விழிகேள் யநாலரகயநா கதடிக் ககேநாண்டிருந்தது. “இங்கே வேந்து யநாலரடநா கதடிக்கிட்டு இருக்கே? கமநாகினி கபேலயயநா?” அவேனது மனநிலலைலய மநாற்றவேது கபேநாலை பீஷ்மநாலவே கிண்டல் கசய்ய, “ஆமநாம்மநா… அவேலளைத் தநான் கேநாலலையிலை இருந்து கதடிக்கிட்டு இருக்ககேன். கேண்லை சிக்கே மநாட்கடங்கிறைநா? கமநாகினி கபேய்க்கு எல்லைநாம் ககேநாஞ்சம் கூட மனகச இருக்கேநாதநாம்மநா…” பீஷ்மநா ககேட்கேவும்,
“அவேங்கேளுக்கு மனசு இருந்து என்னடநா கசய்யறைது? நீ என்ன லைவ்வேநா பேண்ணப் கபேநாறை?” கபேச்சு கபேநாகும் திலசலய புரிந்துக் ககேநாண்டவேர் திலகேப்லபே விலைக்கி, விலளையநாட்டநாகே ககேட்கே, “ஆமநாம்மநா…” பீஷ்மநா கசநான்ன பேதிலில் கேங்கேநா வேநாயலடத்துப் கபேநாய், அதிர்ந்து விழித்துக் ககேநாண்டு அவேலனப் பேநார்க்கே, இப்கபேநாழுதும் பீஷ்மநாவின் கேண்கேள் யநாலரகயநா கதடுவேது கபேநால் இருப்பேலத உணர்ந்து, சுதநாரித்துக் ககேநாண்டவேரநாகே, “சும்மநா கசநால்லைநாகதடநா…” கேங்கேநா அவேனது கதநாலளை இடித்தநார். “சும்மநா எல்லைநாம் இல்லைம்மநா… அவே தநான்.. அந்த மலைர்…” பீஷ்மநா வேலியுடன் கசநால்லை, கேங்கேநாவின் கதநாண்லட வேரளைத் கதநாடங்கியது. “என்னடநா கசநால்றை? மலைரநா? மலைர்… மலைர்… யநாரு?” கேங்கேநா திணறை, “அம்மநா.. அவே தநான் ககேநாடிகயநாட அக்கேநா..” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், கேங்கேநாவின் கேண்கேள் அதிர்ச்சியில் விரிந்தது. “பீஷ்மநா… அவேர் அதிர்ந்து அலழக்கே, பீஷ்மநா அலமதியநாகிப் கபேநானநான். கதநாடர்ந்து அவேனது கேண்கேள் அவேலளைத் கதடிக் ககேநாண்டிருக்கே, அவேனது கதடலில் இருந்த வேலிலய கேண்டுக் ககேநாண்டவேர் கபேநாலை, “ககேநாடின்னு நிலனச்சு அவே கூட பேழகிட்டயநா கேண்ணநா.. அவே கபேயநா அலலைஞ்சிட்டு இருக்கேநாளைநா? அவே இறைந்தது கதரியநாம அந்த கபேய் கிட்ட கபேசி பேழகினயநா? இல்லை ககேநாடி உன் கூட விலளையநாட அப்பேடி நடிச்சநாளைநா? அது தநான் உனக்கு அவே கமலை ககேநாபேமநா?” கேங்கேநா ககேட்கே, “அவேலளை கபேய்ன்னு கசநால்லைநாதீங்கேம்மநா.. அவே கபேய் இல்லை.. மலைர்.. எனக்கு மலனவியநா வேர கவேண்டியவே..” அவேசரமநாகே பீஷ்மநா மறக்கே, கேங்கேநாவின் அதிர்ச்சி அதிகேமநாகியது. “என்னடநா கசநால்றை? நிஜமநாகவே அவே கபேயநா இருக்கேநாளைநா? என்ன உளைறிக்கிட்டு இருக்கே?” லபேத்தியம் கபேநாலை பீஷ்மநா கபேசுவேலதப் கபேநாறக்கே முடியநாமல், அவேலன அதட்ட, கேண்ணீருடன் அவேரது கதநாளில் மீண்டும் சநாய்ந்தவேன், “நநான் கசநால்றைலதக் ககேட்டநா லபேத்தியம் கபேநாலை தநான் இருக்கும். அதுக்கேநாகே நநான் என்னம்மநா பேண்ணட்டும்.. என்னநாலை முடியலலைம்மநா. மலைர் இறைந்தது கூட கதரியநாம நநான் அவேலளை என் மனசுலை சுமந்துட்டு இருக்ககேன். அவே இறைந்தது கதரிஞ்ச இந்த கரண்டு நநாளைநா என் மண்லட கவேடிக்கிறை அளைவு பேநாரமநா இருக்கும்மநா..” பீஷ்மநா கசநால்லை, கேங்கேநாவின் இதயம் பேலை மடங்கு கவேகேத்திற்கு துடித்தது. அவேரது கசல்லை மகேன் கேண்ணீருடன் புலைம்புவேலதப் கபேநாறக்கே முடியநாமல், “கேண்ணநா… பீஷ்மநா… ஏதநாவேது கேனவு கினவு கேண்டியநா? இல்லை.. இந்த இடத்துக்கு வேரக்கூடநாதுன்னு ஊர் கேட்டுப்பேநாட்லடயும் மீறி உனக்கு ஏதநாவேது ஆகிடுச்சநா? என்ன ஆச்சுன்னு கசநால்லுடநா.. கபேநாய் பூசநாரிகிட்ட மந்திரிச்சிட்டு வேரலைநாம்..” பேதட்டமநாகே அவேர் கபேசிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, “எனக்கு பூசநாரி எல்லைநாம் கவேண்டநாம்மநா.. எனக்கு கபேய் எல்லைநாம் பிடிக்கேலை.. நநான் கசநால்றைலத முழுசநா ககேளுங்கே… எனக்கும் என் மனசுலை இருக்கேறைலத மனசு விட்டு கசநால்லிகய ஆகேணும்… எனக்கும் என்ன கசய்யறைதுன்கன கதரியலை..” கசநார்ந்த குரலில் பீஷ்மநா கசநால்லைவும், கேங்கேநா திணறிப் கபேநானநார். பீஷ்மநாவிற்கு அவேன் கூறிய கபேண்ணின் கமல் அன்பு இருக்கிறைது என்ற கதரியும் தநான்.. ஆனநால், அவேன் கூறவேது கபேலய அல்லைவேநா? எப்கபேநாழுதும் பிரித்தறிந்து, நன்கு கயநாசித்து கசயல்பேடும் பீஷ்மநா இப்கபேநாழுது இப்பேடி இருப்பேது அவேருக்கு கபேரும் கேவேலலைலய அளித்தது. “கசநால்லுடநா… கமநாதல்லை நீ என்ன கசநால்லைணுகமநா கசநால்லு. நநான் ககேட்கேகறைன்..” குரகலை எழும்பேநாமல் ககேட்ட கேங்கேநாலவேப் பேநார்த்தவேன், “ககேட்டுட்டு நீங்கே தநான் எனக்கு உதவி கசய்யணும்..” பீடிலகேப் கபேநாட, கேங்கேநா எதுவும் கபேசநாமல் தலலைலய அலசக்கே, “நநான் ககேநாஞ்ச நநாலளைக்கு முன்னநாலை தஞ்சநாவூர் கபேநாயிருந்கதன் இல்லை… அப்கபேநா ஒரு கபேண்லணப் பேநார்த்கதன்… அந்தப் கபேண் தநான் மலைர்.. ககேநாடிகயநாட அக்கேநா…” தன்லனத் கதற்றிக் ககேநாண்ட பீஷ்மநா, அவேருக்கு புரியும்பேடியநாகே கசநால்லைத் கதநாடங்கே, கேங்கேநா கநஞ்சம் பேலதபேலதக்கே பீஷ்மநா கசநால்வேலதக் ககேட்கேத் கதநாடங்கினநார்.
“அவேலளை பேநார்த்த உடகன எனக்கு பிடிச்சு கபேநாச்சு. மனசுலை அவே கமலை சின்னதநா கேநாதல்.. அவேகளைநாட கபேநாட்கடநாலவே பேநார்க்கேப் பேநார்க்கே எனக்கு அவே கமலை இருந்த கேநாதல் அதிகேமநானகத தவிர, குலறையலை.. அவேலளை எப்பேடியநாவேது கதடிக் கேண்டு பிடிச்சுடனும்ன்னு நநான் கரநாம்பே நநாளைநா ட்லர பேண்ணிக்கிட்டு இருந்கதன்… கநரம் கிலடச்ச கபேநாது கபேரிய ககேநாவிலுக்கு கபேநாய் அவே வேருவேநாளைநான்னு கேநாத்து இருந்துட்டு வேந்திருக்ககேன். அப்பேடி இருக்கும் கபேநாது தநான் எனக்கு இந்த ஊர்லை கபேநாஸ்டிங் வேரவும் நநான் இங்கே வேந்கதன்.. வேந்த இடத்துலை நநான் பேஸ்லச விட்டு ஊருக்குள்ளை நுலழஞ்ச உடகன மலைர் வேந்து என்லன பேநார்த்து கபேசினநா.. எனக்கு அவ்வேளைவு சந்கதநாஷமநா இருந்தது கதரியுமநா? மறநநாள் கேநாலலையிகலைகய ககேநாடிலயப் பேநார்த்கதன். மலைர் கபேநாலைகவே இருக்கேறை ககேநாடிகயநாட நிலலைலய தநான் நநான் உங்கேளுக்கு கசநால்லி இருக்ககேகன… மலைரும் ககேநாடியும் ஒண்ணு தநான்னு நிலனச்சு நநான் பேழகிகனன். அவேங்கே கபேர்லையும் விதி விலளையநாடிடுச்சு.. மலைர்ககேநாடின்னு அவே கசநான்ன கபேலர நநான் கவேறம் ககேநாடின்னு புரிஞ்சிக்கிட்கடன்.. அதுகவே நநான் இன்னும் அதிகேமநா ககேநாடி கூட பேழகே வேச்சது…” கநநாந்துக் ககேநாண்கட கசநான்ன மகேலனப் பேநார்த்தவேர், அவேனது தலலைலய ககேநாதிக் ககேநாடுத்தநார். “நநான் ககேநாடிக்கு கசநான்னது கபேநாலை எல்லைநா கேஷ்டத்லதயும் மலைர் அனுபேவிச்சு இருக்கேநாம்மநா.. அவே இறைந்த பின்னநாலை இப்கபேநா அந்த இதுலை ககேநாடி மநாட்டி இருக்கேநா… அந்த துலர கமநாதல்லை கேண்ணு வேச்சது மலைலரத் தநான்.. அவேலளை ககேநான்னுட்டு இப்கபேநா ககேநாடிலய பேநாடநாபேடுத்தறைநான்.” கேடகேடகவேன்ற பீஷ்மநா கசநால்லைவும், “அப்கபேநா மலைரும் இவேளும் ஒகர கபேநாலை இருப்பேநாங்கேளைநா?” கேங்கேநா அதிர்ச்சியுடன் ககேட்கே, “ஹ்ம்ம்…” மண்லடலய கமலும் கீழும் ஆட்டியவேன், “மலைர் எப்பேவுகம சிரிச்சிட்கட தநான் இருப்பேநா.. அன்லனக்கு அவேலளை நநான் ககேநாவில்லை பேநார்த்த கபேநாது கூட, அவே முகேத்துலை அழுததற்கேநான தலடயகமநா, கசநாகேகமநா எதுவுகம இல்லை.. அந்த நிமிடத்லத ரசிச்சுகிட்டு இருந்தநா.. என்னகவேநா மலைலர எனக்கு பிடிச்சு இருக்கும்மநா…” மீண்டும் மீண்டும் மலைலரக் குறித்கத அவேன் கபேசவும், கேங்கேநாவிற்கு ‘கஹநா’கவேன்ற இருந்தது. “ககேநாடிகிட்ட மலைர்ன்னு நிலனச்சு நீ கேநாதலலைச் கசநான்னயநா? இல்லை கேநாதல் கேல்யநாணம்ன்னு ஏதநாவேது ஜநாலட கேநாட்டி கபேசி இருக்கியநா?” கேங்கேநா மகேனின் மீது பேச்சநாதநாபேம் ககேநாண்டு ககேட்கே, அதற்கு கநரிலடயநாகே பேதில் கசநால்லைநாமல், “நநான் ககேநாடியும் மலைரும் ஒண்ணு தநான்னு நிலனச்சு தநான் பேழகிகனன்ம்மநா.. மலைரும் அடிக்கேடி வேந்து என்லன பேநார்த்து கபேசிட்டு கபேநாவேநா.. ஆனநா.. அவே ககேநாடி கபேநாலை தநான் வேந்து கபேசுவேநா.. அவே தநான் எனக்கு மநாரியக்கேநாலவே சநாப்பேநாடு ககேநாண்டு தர கசநால்லி, எனக்கு ஒண்ணு ஒண்லணயும் பேநார்த்து கசய்துட்டு வேந்தநா..” பீஷ்மநா கசநால்லை, அவேன் கசநால்லி முடிக்கேட்டும் என்பேது கபேநாலை கேங்கேநா அமர்ந்திருந்தநார். “கநத்து ககேநாடி கிட்ட கபேசிட்டு இருக்கும் கபேநாது தநான் மலைர் அவே அக்கேநான்னும்… அவே தஞ்சநாவூர்லை ஒரு ஆக்ஸிகடன்ட்லை இறைந்துட்டநான்னும் கதரிஞ்சது..” என்றைவேன், அந்த வேலிலய அனுபேவித்துக் ககேநாண்கட கேண்கேலளை மூடி அமர்ந்திருக்கே, அவேனது கேன்னத்லத கமல்லை அவேர் வேருடிக் ககேநாடுக்கே, “அம்மநா… எனக்கு எப்பேடி இருந்திருக்கும்ன்னு உங்கேளுக்குப் புரியுதநா? அந்த விஷயத்லத கசநால்லும் கபேநாது, ககேநாடிலய நநான் ஆறதலைநா கதநாள்ளை நநான் சநாய்ச்சுக்கிட்டு இருந்கதன்.. அந்த விஷயம் ககேள்விப்பேட்டு… நநான்.. அம்மநா.. என்னநாலை மலைர் இறைந்த விஷயத்லத ஜீரணிக்கே முடியலைம்மநா..” பீஷ்மநா கேண்கேலளை துலடத்துக் ககேநாள்ளை, தனது லகேக்குட்லடலய எடுத்து அவேனது முகேத்லத துலடத்தவேர், “அழநாம கசநால்லு கேண்ணநா.. அம்மநா நீ கசநால்றைது எல்லைநாத்லதயும் ககேட்கேகறைன்…” என்ற கசநால்லைவும், அவேலர நன்றிப் பேநார்லவே பேநார்த்தவேன், “உயிருக்கு உயிரநா கநசிச்ச ஒருத்தி… அவே உயிகரநாட இருக்கேநாளைநா இல்லலையநான்கன கதரியநாம இத்தலன மநாசம் இருந்திருக்ககேன்.. அலத விட அவேளைநா இல்லை அவே கூடப் பிறைந்தவேளைநான்னு கேண்டுபிடிக்கேத் கதரியநாம, ககேநாடி கூலடயும் பேழகி இருக்ககேன்.. நநான்… நநான்.. ககேநாடிலய..” அதற்கு கமல் கசநால்லை முடியநாமல், பீஷ்மநா தலலைலயப் பிடித்துக் ககேநாண்டு அமர, கேங்கேநா மீண்டும் அவேலனத் தன் கதநாகளைநாடு அலணத்துக் ககேநாண்டநார்.
தனது மகேனின் நிலலை இப்கபேநாழுது கேங்கேநாவிற்கு கதளிவேநாகே புரிந்தது. மலைர் என்ற நிலனத்து ககேநாடியுடன் பேழகி இருப்பேது அவேனுக்கு மிகுந்த கவேதலன அளிக்கிறைது என்பேலத அவேர் நன்றைநாகேகவே புரிந்துக் ககேநாண்டநார். அலத விட, ககேநாடியின் மனதிலும் தன்னுடய கேநாதலினநால் ஆலச விலத விலதத்து விட்கடநாம் என்றை குற்றை உணர்வும் அவேலனத் தநாக்குகிறைது என்பேலத அறிந்துக் ககேநாண்டவேர், “அந்த ககேநாடியும் நல்லைநா கபேண்ணநா தநான் இருக்கேநா.. பேநாவேம் அவேளைக்கு எவ்வேளைவு கேஷ்டம்? உடம்லபே வேருத்திக்கிறை அளைவுக்கு மனசுலை அவ்வேளைவு கேஷ்டம்..” கேங்கேநா வேருந்த, அவேரது வேருத்தம் எலதயும் மநாற்றி விடப் கபேநாவேதில்லலை என்பேது கபேநாலை பீஷ்மநா கதநாடர்ந்தநான். “அன்லனக்கு ககேநாடி கேஷ்டப்பேடும் கபேநாது, நநான் அவேலளை பேத்திரமநா பேநார்த்துக்கேகறைன்.. அந்த குணநாகவேநாட ககேநாட்டத்லத அழிச்சு.. அவேலளை அந்த ககேநாவில் முன்னநாலை கேல்யநாணம் கசய்துக்கேகறைன்னு..” “கசய்துக்கேகறைன்னு…” கேங்கேநா அவேசரமநாகே இலடயிட, சிலை வினநாடிகேள் அலமதியநாகே இருந்தவேன், “அவேலளை நநான் கேல்யநாணம் கசய்துக்கேகறைன்னு சத்தியம் கசய்து ககேநாடுத்திருக்ககேன்மநா.. அதுவும் உங்கே லகேயநாளை தநாலி எடுத்துக்ககேநாடுத்து…” மீண்டும் சிலை வினநாடிகேள் நிறத்தியவேன், “அம்மநா.. எல்லைநாகம நநான் மலைரும் ககேநாடியும் ஒண்ணுன்னு நிலனச்சு கசய்து ககேநாடுத்ததும்மநா… கநத்து ககேநாடி கசநான்னதும் தநான் மலைர் கவேறை ககேநாடி கவேறைன்னு புரிஞ்சிக்கிட்கடன்.. என்கனநாட மலைர் உயிகரநாட இல்லைம்மநா.. அந்த குணநா அவேலளை ககேநான்னுட்டநான். இப்கபேநா அவேகளைநாட தங்லகேலய கேநாப்பேநாத்தி ஒரு பேநாதுகேநாப்பேநான இடத்துலை அவேலளை கசர்க்கே, அவே ஆவியநா சுத்திக்கிட்டு இருக்கேநாம்மநா…” என்றைவேன், மலைர் தன்னிடம் கசநான்னவேற்லறை கசநால்லி முடிக்கே, கேங்கேநாவிற்கு இப்கபேநாழுது தலலை வேலிக்கேத் கதநாடங்கியது. எதற்கும் கேலைங்கேநாத தனது மகேன், கநற்றில் இருந்து தவியநாய் தவித்துக் கேலரந்துக் ககேநாண்டிருக்கும் கேநாரணமும் புரிய, கேங்கேநா கநநாந்து கபேநானநார். ‘தனது அன்பு மகேனுக்கேநா இந்த நிலலை..’ அவேரது தநாயுள்ளைம் கேதறை, பீஷ்மநாவின் முடிகேளில், அவேரது விரல்கேள் ஆதரவேநாகே வேருடத் துவேங்கியது. “அவே கசநான்னலத நநான் ககேட்கேலலைன்னு உங்கேலளை அவே இங்கே வேர வேலழச்சு இருக்கேநாம்மநா.. பேண்டிலகேக்கு கேநாப்பு கேட்டிட்டநா வேரக் கூடநாதநாகம.. அதநான் உங்கேலளை குழப்பி, கேநாப்பு கேட்டறைதுகுள்ளை ஊருக்குள்ளை வேர வேச்சி இருக்கேநா. என்கனநாட கபேநாட்கடநாலவேத் தள்ளிவிட்டது கவேறை யநாரநாவும் இருக்கேநாது.. மலைரநா தநான் இருக்கும்.. இதுலைகய கதரியலலையநா.. அவே என் கமலை எவ்வேளைவு அன்பு வேச்சிருகேநான்னு.. நநான் கேஷ்டப்பேடறைது அவேளுக்கு கபேநாறக்கேலலைம்மநா… அதநான் எனக்குத் துலணயநா அவே இந்த கவேலலை கசய்திருக்கேநா..” பீஷ்மநா தனது யூகேத்லதச் கசநால்லை, கேங்கேநாவின் கநஞ்சம் பேதறியது. “என்னடநா கசநால்றை? மலைர் நம்ம வீட்டுக்கு வேந்தநாளைநா?” கேங்கேநா அதிர்ச்சியுடன் ககேட்கே, “ஹ்ம்ம்… அவே கரநாம்பே நநாளைநா என்கிட்கட கபேச முயற்சி பேண்ணி இருக்கேநா.. இப்கபேநா தநான் அவேளைநாலை அது முடிஞ்சிருக்கு. அதநான்..” என்றைவேன், “நநான் இந்த கபேருக்ககே கேளைங்கேம் வேர லவேக்கேப் கபேநாகறைன்ம்மநா.. கசநான்ன கசநால் மநாறைநாம இருக்கேணும்ன்னு அப்பேநாவும், கபேரியப்பேநாவும் வேச்ச கபேயலர நநான் ககேடுக்கேப் கபேநாகறைன்…” பீஷ்மநா தன்லனகய கநநாந்து கேலைங்கிக் ககேநாண்டிருக்கே, “என்னடநா கசநால்றை பீஷ்மநா? நீ என்ன முடிகவேடுத்திருக்கே?” கேங்கேநா பேதறை, “எனக்கு ககேநாடிலயப் பேநார்க்கும்கபேநாது எல்லைநாம் மலைர் தநாகனம்மநா நியநாபேகேம் வேரும்.. நநான் என்னம்மநா தப்பு கசய்கதன்.. எனக்கு ஏன்ம்மநா கேடவுள் இப்பேடி ஒரு தண்டலன ககேநாடுத்திருக்கேநார்? ஒருத்திலயப் பேநார்த்த உடகன கேநாதலிச்சது தப்பேநாம்மநா? இப்கபேநா அவேகளை வேந்து என் தங்லகேலய நீ கேல்யநாணம் கசய்துக்கேணும்ன்னு கசநால்றைலதக் ககேட்கே நநான் கரநாம்பே ககேநாடுத்து வேச்சிருக்கேணும் இல்லை.. நநான் அவேகளைநாட தங்லகேலய தநான் கேல்யநாணம் கசய்துக்கேணும்ங்கேறை எண்ணத்துலை அவேகளைநாட கமநாத்த அலடயநாளைத்லதயும் மறைந்து, ககேநாடிலயப் கபேநாலைகவே வேந்து கபேநானலத நநான் என்னம்மநா கசநால்கவேன்?” பீஷ்மநா தநாயிடம் ககேள்வி கமல் ககேள்வியநாகே ககேட்டுக் ககேநாண்கட கபேநாகே, மலைரின் மனம் புரிந்தவேர் கபேநாலை, கேங்கேநாவின் கேண்கேள் நிலறைந்தது.
“கரநாம்பே நல்லை கபேநாண்ணு தநான்.. பேநாவேம் அவேளுக்கு வேநாழ ககேநாடுத்து லவேக்கேலலைகய…” மனதினில் நிலனத்துக் ககேநாண்டவேரின் விழிகேளும், மலைர் அங்கு இருப்பேநாள் என்றை எண்ணம் உந்த, கதடத் துவேங்கியது. “அவே உங்கே கேண்ணு முன்னநாலை வேர மநாட்டநாம்மநா… ஏன் நநான் இருக்கேறை ககேநாலலைகவேறிக்கு என் முன்னநாலை கூட வேர மநாட்டநா..” அவேரது விழிகேள் கதடுவேலத உணர்ந்து பீஷ்மநா கசநால்லை, “ஹ்ம்ம்.. அவேலளை நல்லைநா புரிஞ்சு வேச்சிருக்கேநான்.. இதுக்கு இப்கபேநா என்ன வேழி…” கமமௌனமநாகேகவே கேங்கேநாவின் மனம் கயநாசிக்கேத் கதநாடங்கி இருந்தது. “என்னம்மநா? எதுவுகம கபேச மநாட்கடங்கேறீங்கே? என் கமலை என்னம்மநா தப்பு? நநான் என்னம்மநா கசய்யட்டும்?” பீஷ்மநா கேலைக்கேத்துடன் ககேட்கே, “கமநாதல்லை அந்த குணநாகவேநாட குற்றைத்லத நிரூபிக்கேணும்.. அவேனுக்கு தகுந்த தண்டலன வேநாங்கித் தரணும்ங்கேறைது தநாகன மலைகரநாட ஆலச.. அலத நீ கமநாதல்லை கசய்யறை வேழிலயப் பேநாரு… மீதி எல்லைநாம் அப்பேறைம் பேநார்த்துக்கேலைநாம்…” பீஷ்மநாலவே கதற்றை கேங்கேநா கூறினநாலும், அவேருக்கு ஏற்பேட்ட கேலைக்கேத்தில், தனது கேணவேரிடம் கபேச கவேண்டும் கபேநாலை இருந்தது. “பீஷ்மநா நீ வீட்டுக்குப் கபேநா.. எனக்கு உங்கே அப்பேநா கிட்ட கபேசணும் கபேநாலை இருக்கு..” கேங்கேநா கசநால்லைவும், அவேரது முகேத்லதப் பேநார்த்தவேன், ‘இப்கபேநாழுது எதுவும் கசநால்லை கவேண்டநாம் என்பேது கபேநாலை யநாசிக்கே…’ அலத கேண்டுககேநாள்ளைநாமல், “எனக்கு கபேசணும் பீஷ்மநா… எனக்கு ககேநாஞ்சம் தனிலம ககேநாடுத்துட்டு நீ ககேநாஞ்சம் தள்ளிப் கபேநா.. நநான் கபேசணும். எனக்கு இங்கே ஒண்ணும் ஆகேநாது…” ஏகதநா நம்பிக்லகேயில் கேங்கேநா கசநால்லை, பீஷ்மநா, எதுவும் கபேசநாமல் நகேர்ந்து கசன்றைநான்.
20. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் பீஷ்மநா தள்ளிச் கசன்றைதும், தனது லகேயில் இருந்த கசல்கபேநாலன எடுத்த கேங்கேநா, தனது கேணவேருக்கு அலழக்கே, அலதப் பேநார்த்த பீஷ்மநாவிற்கு, அவேனது கபேற்றைவேர்கேலளை நிலனத்து மனம் வேலித்தது. எலதயும் கயநாசிக்கே முடியநாமல், கேங்கேநாவின் மீகத அவேன் பேநார்லவேலய பேதித்திருக்கே, கேங்கேநா தனது கேணவேரிடம் கபேசிக் ககேநாண்டிருந்தநார். அவேரது முகேத்தில் கதரிந்த மநாற்றைங்கேலளைப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்த பீஷ்மநா, ஒரு கபேருமூச்சுடன் குணநாலவே என்ன கசய்வேது என்ற கயநாசிக்கேத் கதநாடங்கினநான். துலரலய இதில் இழுக்கேலைநாமநா கவேண்டநாமநா? என்ற சிறிது கநரம் கயநாசித்தவேன், குணநாலவே லகேது கசய்ய, அவேனுலடய சநாட்சியம் மிகேவும் முக்கியம் என்பேலதயும் கயநாசித்து குழம்பிக் ககேநாண்டிருந்தநான். அவேனிடம் தநான் ககேட்டு, ஒரு முடிவு கசய்ய கவேண்டும் என்றை எண்ணத்துடன் அவேன் நின்ற ககேநாண்டிருக்கே, கேங்கேநா கபேசி முடித்தலதப் பேநார்த்து அவேரது அருகில் கசன்றைநான். “அம்மநா.. அப்பேநா என்ன கசநான்னநாங்கே?” பீஷ்மநா ககேட்கே, “ஒண்ணும் கசநால்றைதுக்கு இல்லை.. அவேலன ஊருக்கு கிளைம்பி வேரச் கசநால்லுன்னு கசநால்றைநார்… உங்கே கபேரியப்பேநா அலத விட சத்தம் கபேநாடறைநார்.. நநான் என்ன கசய்யட்டும்?” ககேட்டுக் ககேநாண்கட கேங்கேநா நடக்கேத் கதநாடங்கே, தலலையில் லகே லவேத்துக் ககேநாண்டவேன், “அம்மநா.. நீங்கே என்ன கசநால்றீங்கே?” ககேஞ்சலுடன் பீஷ்மநா ககேட்கே, “எனக்கும் கயநாசிக்கே ககேநாஞ்சம் லடம் ககேநாடு பீஷ்மநா.. அதுவேலர இந்த விஷயத்லத பேத்தி நீ கயநாசிக்கேநாம அந்த இவேலனப் பேத்தி கயநாசிச்சு ஒரு முடிவு பேண்ணு.. அது தநான் கமநாதல்லை இப்கபேநா நமக்கு முக்கியம்.. இந்த இடத்லத விட்டு கபேநாகேலைநாம்..” என்ற கசநான்னவேர், பீஷ்மநாவின் முகேத்லதப் பேநார்க்கே, அதில் பேலைவித கயநாசலனகேள் கபேநாய்க் ககேநாண்கட இருந்தது.
“ஹ்ம்ம்… இப்கபேநா கேல்யநாணத்துக்ககேநா, கேநாதலுக்ககேநா இடம் இல்லைநாம, அதுலை மனலச கசலுத்தநாம, அலதப் கபேநாட்டுக் குழப்பிக்கேநாம உன் கவேலலைலயப் பேநாரு.. உன்கனநாட கவேலலை கேரணம் தப்பினநா மரணம்ங்கேறை மநாதிரியநானது. அதனநாலை அதுலை கேவேனம் குலறையநாம இரு. அப்பேறைம்.. அந்த குணநாலவே என்ன கசய்யலைநாம்ன்னு முடிவு கசய்திருக்கே?” கேங்கேநா ககேள்வி எழுப்பே, “அது வேந்து.. ககேநாஞ்சம் கபேநாறலமயநா துலர கிட்ட கபேசிட்டு ஆரம்பிக்கேணும்மநா.. கமநாதல்லை நநான் நநாலளைக்கு கேநாலலையிலை தஞ்சநாவூர் கபேநாயிட்டு வேகரன்… எனக்கு அப்பேநா, கபேரியப்பேநாகவேநாட கஹல்ப் கரநாம்பே முக்கியம்மநா… நநான் நநாலளைக்கு கபேநாய் அவேங்கே கிட்ட கபேசிட்டு வேந்து கமலை என்ன கசய்யலைநாம்ன்னு பேநார்க்கேகறைன்ம்மநா…” என்ற கசநான்னவேன், ஒரு முடிவுக்கு வேந்தவேனநாய், கேங்கேநாலவேப் பேநார்த்து கமல்லிதநாகே புன்னலகேத்து, “உங்கேளுக்கு துலணயநா மலைர் இருப்பேநா.. வேருவேநா… கபேசிப் பேநாருங்கே…” என்ற கசநால்லிவிட்டு அலமதியநாகே நடக்கே, கேங்கேநா அவேனது கபேச்லசக் ககேட்டு திலகேத்துப் கபேநானநார். “என்னடநா கசநால்றை? மலைர் வேருவேநாளைநா?” கேங்கேநா சிறிது பேதட்டத்துடன் ககேட்கே, “ஹ்ம்ம்… ஆமநா.. அவேளுக்கு அவேகளைநாட கேநாரியம் நடக்கேணும் இல்லை.. உங்கே மனலச மநாத்தனும் இல்லை.. அதனநாலை வேருவேநா.. கபேசிப் பேநாருங்கே..” ஒரு வித ககேலியுடன் அவேன் கசநான்னநாலும், அவேனது மனதில் இருந்த விரக்தி குரலில் ஒளிரகவே கசய்தது. “ம்.. அகதல்லைநாம் வேர மநாட்டநா.. என்லனப் பேநார்த்தநா அவேளுக்கு பேயமநா இருக்கும்.. நீ கபேநாய் உன் கவேலலைலயப் பேநார்த்துட்டு இருட்டறைதுக்குள்ளை வேந்து கசற.. அது தநான் நல்லைது. ஊர்லை கேநாப்பு கேட்டி இருக்கேநாங்கே.. கவேளிய ரநாத்தங்கேக் கூடநாது…” கேங்கேநா எச்சரிக்கே, பீஷ்மநா தலலையலசத்துவிட்டு, வீட்லட கநநாக்கி நடந்தநான். வீட்டின் கவேளிகய அவேர்கேளுக்கேநாகே கேநாத்திருந்த மநாரி, அவேர்கேலளைப் பேநார்த்ததும் எழுந்து நின்ற, “உங்கேளுக்கேநாகேத் தநான் கேநாத்திருக்ககேன் தம்பி..” என்ற கசநால்லைவும், பீஷ்மநா குழப்பேத்துடன் அவேலரப் பேநார்த்தநான். “ககேநாடிக்கு ஒண்ணும் பிரச்சலன இல்லை.. அவே வீட்லை உட்கேநார்ந்துக் கிட்டு இருக்கேநா.. அவேலளைப் கபேநாய் பேநார்த்துட்டு தநான் வேகரன்..” அவேசரமநாகே கசநான்ன மநாரி, “அம்மநாவுக்கு ரநாத்திரி ஏதநாவேது கவேணுமநான்னு ககேட்டுட்டு கபேநாகே வேந்கதன்.. அம்மநா ஊருக்கு புதுசு இல்லையநா?” தநான் வேந்ததன் கேநாரணத்லதச் கசநான்னவேர், கேங்கேநாலவேத் தயக்கேத்துடன் பேநார்க்கே, கேங்கேநா அவேலர கூர்லமயுடன் பேநார்த்தநார். “அம்மநா… ரநாத்திரிக்கு கேநாய்கேறி ஏதநாவேது கவேணுமநா?” மநாரி ககேட்கே, “இல்லை.. ரநாத்திரிக்கு நநான் எப்பேவுகம சப்பேநாத்தி தநான் சநாப்பிடறைது. அது டநாக்டர் சநாகரநாட கேட்டலளை.. அதனநாலை மநாவு இருக்கு மநாரி.. மதியம் வேநாங்கின தக்கேநாளி இருக்கு. அலத வேச்சு நநான் கசய்துக்கேகறைன்.. உங்கேளுக்கு தநான் நிலறைய கவேலலை இருக்குகம..” கேங்கேநா அவேர் கபேச்சின் பேநாதியில் விட்டுச் கசன்றைலத சுட்டிக் கேநாட்ட, “இப்கபேநா எல்லைநா கவேலலையும் முடிச்சு வேச்சிட்டு தநான் வேந்திருக்ககேன்மநா.. உங்கேளுக்கு கூட மநாட உதவி கசய்யகறைன்..” என்றை மநாரி தலலை குனிந்து நிற்கே, கேங்கேநாலவே பீஷ்மநா வித்தியநாசமநாகேப் பேநார்க்கே, மநாரிலயப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்த கேங்கேநாகவேநா, “உள்ளை வேநாங்கே மநாரி.. நநாலளைக்கு கநரத்துகலைகய பீஷ்மநா தஞ்சநாவூருக்கு கபேநாகேப் கபேநாறைநான்.. எனக்குத் துலணயநா நீங்கே தநான் இருக்கேணும்ன்னு கசநான்னநா… இவேன் அந்த மலைர் கபேநாண்ணு வேருவேநான்னு கசநால்றைநான்.. வேருவேநாளைநா?” இயல்பேநாகேக் ககேட்கே, மநாரியின் கேண்கேள் கேலைங்கியது. ‘இனிகமல் நீ ஓடி ஒளிய கவேண்டநாம்’ என்பேதற்கேநாகேகவே இயல்பு கபேநாலை கேநாட்டி கேங்கேநா மநாரியிடம் கசநான்னநாலும், பீஷ்மநா கசநான்ன விஷயங்கேலளைக் ககேட்டவேரின் கநஞ்சம் தவித்துக் ககேநாண்டு தநான் இருந்தது. மலைர் என்ற நிலனத்து ககேநாடியிடம் பேழகி இருந்தநாலும், ககேநாடியின் மனதில் ஆலசலய விலதத்தது பீஷ்மநா தநாகன. அவேளும் பீஷ்மநா தன்லன திருமணம் கசய்துக் ககேநாள்ளைப் கபேநாகிறைநான் என்ற நம்பித் தநாகன அவேனிடம் தன்னுலடய மனலத பேகிர்ந்திருக்கிறைநாள் என்பேதும் கேங்கேநாவின் மனதில் ஓடிக் ககேநாண்டிருந்தது.
பேலைவித குழப்பேங்கேளுடன் அன்லறைய இரவு கேழிய, தூக்கே மநாத்திலரயின் உதவியநால் பீஷ்மநா நன்றைநாகே உறைங்கி எழுந்தநான். கேநாலலை கசய்ய கவேண்டிய கவேலலைகேலளை மனதினில் திட்டமிட்டுக் ககேநாண்கட தயநாரநாகேத் கதநாடங்கியவேன், துலரலய அலழத்து சிலை நிமிடங்கேள் கபேசிவிட்டு கிளைம்பித் தயநாரநாகி கவேளிகய வேந்தநான். “என்ன சதநாத்தநா.. தஞ்சநாவூர் கபேநாகேலைநாமநா? எனக்கு நிலறைய அலலையணும்.. உங்கேளைநாலை முடியுமநா?” பீஷ்மநா வேழக்கேம் கபேநாலை அவேலர வேம்பிற்கு இழுக்கே, “நநான் கரடி.. நீங்கே கரடியநா?” பீஷ்மநா அந்த ஒரு வேநார்த்லத கபேசியதற்ககே உற்சநாகேம் கபேற்றைவேரநாய் சதநாசிவேம் ககேட்கேவும், “நநான் கரடி.. பேநார்ப்கபேநாம் யநார் கமநாதல்லை டயர்ட் ஆகேறைநாங்கேன்னு…” சவேநால் விட்டவேனநாய் துலரலயப் பேநார்த்து, “துலர.. நநான் எவ்வேளைவு சீக்கிரம் கவேலலை முடியுகதநா வேகரன்.. அதுவேலர எப்பேவும் கபேநாலை நீங்கே பேநார்த்துக்ககேநாங்கே..” கேண்ணடித்து விட்டு அவேன் வேண்டியில் ஏறை, துலர கமல்லிதநான புன்னலகேயுடன் தலலையலசக்கே, “அம்மநா… நநான் கபேநாயிட்டு வேகரன்…” உறதியுடன் கசநான்னவேலனப் பேநார்த்த கேங்கேநா கபேருமூச்சுடன் அவேனுக்கு லகேயலசத்து விலடக் ககேநாடுத்தநார். தஞ்லசலய கநருங்கே, கநருங்கே பீஷ்மநாவின் மனம் மலைலர நிலனத்து துடித்தது. ‘எந்த இடத்துலை ஆக்ஸிகடன்ட் நடந்ததுன்னு மலைர்கிட்ட ககேட்கேநாம விட்டுட்கடநாகம… இப்கபேநா எந்த ஸ்கடஷன்லை கபேநாய் சம்பேந்தப்பேட்ட விஷயத்லத ககேட்கேறைது? அப்பேநா கபேரியப்பேநா கபேலர யூஸ் பேண்ணி கேமிஷனர் கிட்ட ககேட்கேலைநாம் தநான்.. இருந்தநாலும் இடம் எங்கேன்னு கதரிஞ்சநா நல்லைநா இருக்குகம..’ பீஷ்மநா கயநாசித்துக் ககேநாண்கட திரும்பினநான். அப்கபேநாழுது ‘விபேத்தில் இளைம் கபேண்’ என்ற ககேநாட்லட எழுத்தில் இருந்த வேநாசகேம் கேண்ணில் பேட, பீஷ்மநாவின் லகே அலத எடுக்கே பேரபேரத்தது. “சதநா தநாத்தநா.. இது எப்கபேநாத்து நியூஸ் கபேப்பேர்?” பீஷ்மநா மனம் பேடபேடக்கே, சதநாசிவேத்லதப் பேநார்க்கே, “கதரியலைகய சின்னவேகர.. நம்ம வீட்லை இருந்த பேலழய கபேப்பேர்லை இருந்து எடுத்து வேச்சிருந்கதன்.. கேண்ணநாடி துலடச்சநா பேலைபேலைப்பேநா இருக்குகம…” வேண்டிலய நிதநானப்பேடுத்தி அவேர் பீஷ்மநாவிடம் பேநார்லவேலயத் திருப்பிச் கசநால்லைவும், அவேலன அறியநாமகலை லகேகேள் நடுங்கே பீஷ்மநா, அலத எடுத்தநான். பீஷ்மநாவின் இந்த பேதட்டம் சதநாசிவேத்திற்கு புதிதநாகே இருந்தது. அலதப் பேநார்த்தவேர், அவேலன நம்பே முடியநாமல், “தம்பி.. என்ன ஆச்சு? இந்த கபேப்பேர்லை ஏதநாவேது முக்கியமநான விஷயம் இருக்கேநா?” என்ற ககேட்கே, “இல்லை…” மண்லடலய ஆட்டிச் கசநான்னவேன், அந்த கபேப்பேரில் கேவேனம் பேதித்தநான். அவேனது மனம் கசநான்னது கபேநாலை, அது மலைர் இறைந்த கசய்தி தநான். அன்லறைய தினம் நடந்த விபேத்லத குறித்தும், மலைரின் ரத்தக்கேலர பேடிந்த முகேமும் அதில் பேதிவேநாகி இருக்கே, அலதப் பேநார்த்தவேனின் கேண்கேள் கேலைங்கியது. “உன்லன நநான் அன்லனக்கு தனியநா விட்டு இருக்கே கூடநாது..” கமல்லை முணுமுணுத்தவேன், “இந்த நியூஸ் கபேப்பேர் நம்ம வீட்லை தநான் இருந்ததநா?” கதநாண்லடலய கசருமிக் ககேநாண்கட சதநாசிவேத்திடம் ககேட்கே, “ஹ்ம்ம்.. ஆமநா சின்னவேகர… நம்ம வீட்லை இருந்து தநான் நநான் கபேப்பேர் எடுத்து லவேப்கபேன்.. கவேறை எப்பேடி வேந்திருக்கேப் கபேநாகுது?” அவேர் கயநாசலனயநாகேச் கசநால்லைவும், அந்த கசய்தியில் மீண்டும் அவேன் கேவேனத்லதப் பேதிக்கே, அதில் அவேன் மனதினில் நிலனத்த ககேள்விக்கேநான விலட இருந்தது. “ஹ்ம்ம்… அந்த இடத்துலை கபேநாய் ககேட்டுத் தநான் ஆகேணும்.. கநர்லை பேநார்த்தவேங்கே ஒருத்தர் கூடவேநா இருக்கே மநாட்டநாங்கே…” அவேனது மனம் கசநால்லை, அதலன ஒப்புக் ககேநாண்டவேன், “ஒருகவேலளை இந்த கபேப்பேர் எனக்கு யூஸ் ஆகும்ன்னு மலைர் ககேநாண்டு வேந்து வேச்சிருப்பேநாகளைநா? இல்லலைன்னநா இது எதுக்கு இப்கபேநா கேண்லை பேடுது?” கயநாசித்தவேன், அந்த கபேப்பேலர கநஞ்சில் பேதித்துக் ககேநாண்டு, கேண்கேலளை மூடினநான். “சின்னவேர் ஏன் அந்த கபேப்பேலரப் பேநார்த்து இப்பேடி கசய்யறைநாரு? என்ன விஷயமநா இருக்கும்?” சதநாசிவேத்தின் மனதில் ஆயிரம் ககேள்விகேள் முலளைத்தது.
கேநாலலையில் பீஷ்மநா கேநாரில் ஏறி கிளைம்புவேலத பேநார்த்த குணநா, “இந்த டநாக்டர் ஊலர விட்கட கபேநாயிட்டநானநா என்ன?” மனம் குத்தநாட்டம் கபேநாட, இன்ற ககேநாடிலய ஓரு வேழி கசய்து விட கவேண்டும் என்றை எண்ணத்துடன் ககேநாடியின் வீட்லட கநநாக்கி நடந்தநான். கேநாலலையில் எழுந்தவேள், வீட்டு கவேலலைகேலளை முடித்துக் ககேநாண்டு கதநாட்டத்தில் பூலவேப் பேறித்துக் ககேநாண்டிருக்கே, அங்கு வேந்து நின்றைவேன், “நம்ம கேல்யநாணத்துக்கு இப்கபேநா இருந்கத பூ பேரிக்கேரியநா ககேநாடி? நீ அழகேநா… இல்லை அந்த பூ அழகேநான்னு நம்ம திருவிழநாவுலை ஒரு பேட்டிமன்றைம் லவேச்சுடலைநாமநா?” குணநா ககேட்கே, ககேநாடி பேதில் எதுவும் கபேசநாமல் பூலவேப் பேறிக்கும் கவேலலைலய மட்டும் கசய்துக் ககேநாண்டிருக்கே, “என் கிட்ட கபேச உனக்கு கவேட்கேமநா ககேநாடி? உன் கவேட்கேத்லத எல்லைநாம் நநான் கபேநாக்கே உனக்கு ஒரு வேழி கசநால்லைவேநா?” கமலும் கபேச்சுக் ககேநாடுக்கே, அவேலன அப்பேடிகய கீகழ தள்ளி கேல்லலை கபேநாட்டு ககேநான்ற விடலைநாமநா என்றை எண்ணம் எழ, லகேகேலளை மடக்கி கேண்கேலளை மூடி தன்லன நிதநானப்பேடுத்திக் ககேநாண்டவேள், “எதுவுகம கவேண்டநாம்.. எனக்கு கவேலலை இருக்கு…” கபேநாறலமயநாகேகவே அவேனுக்கு பேதில் கசநான்னநாள். “இந்த தடலவேயும் திருவிழநாவுக்கு, அந்த திருவேநாரூர் மர்மதநாலவேத் தநான் ஆட்டத்துக்கு அலழச்சு இருக்ககேன்.. கரநாம்பே நல்லைநா ஆடுவேநா இல்லை..” ககேநாடியின் கபேநாறலமலய மிகேவும் கசநாதித்தவேன், அவேலளைப் பேநார்த்து இளிக்கே, “ஹ்ம்ம்… அவேலளைத் தநான் நீ கூப்பிடுவேன்னு எனக்கு நல்லைநாகவே கதரியும்.. ஏன்னநா அவே தநாகன உனக்கும் தனியநா வேந்து ஆட்டம் கேநாட்டுவேநா…” நக்கேலைநாகே ககேட்ட ககேநாடி, “எனக்கு கவேலலை இருக்கு… இங்கே இருந்து கபேநான்னு கசநால்லிட்கடன்..” என்ற கசநால்லைவும், குணநா கவேகுண்கடழுந்தநான். “ஏய்… என்னடி? நநானும் என்னகவேநா கபேச்சு ககேநாடுத்து பேநார்த்துட்டு இருக்ககேன்.. நீ என்னடநான்னநா கரநாம்பே ஓவேரநா கபேசிட்டு இருக்கே? என்ன அந்த டநாக்டர் ககேநாடுக்கேறை லதரியமநா? அவேலன ஒண்ணும் இல்லைநாம ஆக்கேகறைன் பேநாரு…” குணநா நக்கேல் கபேச, ககேநாடி அவேலன விட நக்கேலைநாகே அவேலனப் பேநார்த்து சிரித்தநாள். “நல்லைநா இருக்ககே உன்கனநாட இந்த கபேச்சு… இன்னும் ககேநாஞ்சம் கபேகசன்.. எனக்கு கேநாது குளிர ககேட்கேணும் கபேநாலை இருக்கு…” ககேநாடி கசநால்லைவும், குணநா ஒரு சிலை வினநாடிகேள் அயர்ந்து நின்றைநான். உடகன தன்லன சுதநாரித்துக் ககேநாண்டவேன், “உனக்கு கரநாம்பே திமிரநா கபேநாச்சுடி.. உன்லன என்ன கசய்யகறைன் பேநாரு…” குணநா அவேளைது தலலை முடிலயப் பிடிக்கே, கீகழ அவேள் லவேத்திருந்த கேத்திலய எடுத்து அவேனது லகேலயக் கிழித்தவேள், “லகேலய எடுடநா.. என் முடியிலை இருந்து லகேலய எடுடநா…” மலைர் இறைந்த விதம் கதரிந்தது, தனது கேநாதல் உலடந்தது, பீஷ்மநா கசநான்னது அலனத்தும் அவேளைது மனதில் ககேநாதிப்லபே ஏற்பேடுத்தி இருக்கே, அந்த ககேநாதிப்பு கமநாத்தத்லதயும் குணநாவிடம் கேநாட்டினநாள். கேத்தி கூர்லம அவேனது லகேலய பேதம் பேநார்த்திருக்கே, “இகதநாட உன்லன விட்கடகனன்னு சந்கதநாஷப்பேடு.. எனக்கு இருக்கேறை ஆத்திரத்துக்கு உன்லன இந்த கேத்திலய வேச்சு கூரு கபேநாட்டு இருப்கபேன்.. கபேநாயிடு.. பேக்கேம் வேந்த… உன்லன என்ன கசய்கவேன்கன கதரியநாது…” அவேள் கபேநாட்ட சத்தத்தில் அங்கிருந்த அலனவேருகம கூடி இருந்தனர். அவேர்கேலளைப் பேநார்த்த குணநாவிற்கு அவேமநானமநாகே இருக்கே, “எங்கேடி உங்கே அப்பேன்? அவேலன வேரச் கசநால்லு… அவேன் கபேநாண்ணு கசய்து வேச்சிருக்கேறை லைட்சணம் பேநாருன்னு அவேன் முகேத்துலை துப்பேகறைன்..” ககேநாக்கேரிக்கே, “நல்லைநா துப்பு.. அப்கபேநாவேநாவேது எங்கே அப்பேனுக்கு சூடு சுரலண வேருதநான்னு நநான் பேநார்க்கேகறைன்..” ககேநாடி கசநால்லைவும், “கவேலு… ஏய் கவேலு…” குணநா சத்தமிட்டநான். “அவேரு நல்லைநா மூக்கு முட்ட குடிச்சிட்டு பேடுத்து இருக்கேநாரு.. இப்கபேநா அவேரு எழுந்து வேந்து ஏதநாவேது கபேசினநாருன்னநா அவேரு மண்லடயிலை கேல்லலைப் கபேநாட்டுடுகவேன்னு கசநால்லி இருக்ககேன்.. ஒழுங்கேநா மரியநாலதயநா இடத்லத கேநாலி கசய்யறை வேழிலயப் பேநாரு.. இல்லை.. உனக்கு கேத்தி.. அந்தநாளுக்கு கேல்லு.. கரண்டு கபேலரயும் ககேநான்னுட்டு நநான் கஜயிலுக்கு கபேநாயிடுகவேன்..” ககேநாடி ஆகவேசமநாகே கேத்த, குணநா அதிர்ந்து கபேநானநான்.
“உன்லன பிறைகு பேநார்த்துகேகறைன்…” குணநா அங்கிருந்து கவேகேமநாகே நகேர்ந்து கசல்லை, கீகழ கதநாப்கபேன்ற அமர்ந்த ககேநாடி, அத்தலன கநரம் தடதடத்த இதயத்லத லகேயநால் அழுத்தி சமநாதநானம் கசய்துக் ககேநாள்பேவேள் கபேநாலை தலரயில் மடிந்து அமர்ந்தவேள், முட்டியில் தலலை லவேத்து அழத் கதநாடங்கினநாள். “அழுவேநாத ககேநாடி… அது தநான் அந்த இவேலன விரட்டி அடிச்சிகய… அழுவேநாத துணிஞ்சு நில்லு.. நம்ம ஊரு ஆத்தநா இந்த பேண்டிலகேக்குள்ளை கேண்லணத் திறைந்து பேநார்த்து உனக்கு ஒரு நல்லைது நடக்கேட்டும்…” கபேண்கேள் ஆளுக்கு ஒரு வேலகேயில் அவேளுக்கு ஆறதல் கசநால்லிவிட்டு அவேள் அருககே நிற்கே, அலதக் ககேட்ட ககேநாடி, “நநான் உள்ளை கபேநாகறைன்…” முணுமுணுத்துவிட்டு அவேள் நகேர்ந்து கசல்லை, “உள்களைகய இரு கேண்ணு.. அது தநான் உனக்கு நல்லைது..” என்றை கபேண்மணிகேள், அவேள் வீட்டின் உள்களை கசல்லைவும், அலனவேரும் புலைம்பிக் ககேநாண்கட கேலளைந்து கசன்றைனர். வீட்டின் உள்களை நுலழந்து, ஹநாலலைக் கேடந்து கசல்லை நகேர்ந்தவேள், மலைர் எப்கபேநாழுதும் பேடுத்திருக்கும் பேநாய் விரிந்திருக்கேவும், அலதக் கேண்டு திலகேத்து நின்றைநாள். “மலைகரநாட பேநாய் விரிஞ்சிருக்ககே..” ககேநாடி மனதினில் நிலனக்கே, “உனக்குத் துலணயநா நநான் இருக்கும் கபேநாது எனக்கும் கசநார்வு வேரும் இல்லை.. அப்கபேநா நநான் பேடுக்கே மநாட்கடனநா? அதுக்கு கபேநாட்ட பேநாய்.. இன்லனக்கு எடுத்து லவேக்கே மறைந்துட்கடன்…” ககேட்ட குரலலை அலடயநாளைம் கேண்டு ககேநாண்டவேள், பேட்கடன்ற குரல் வேந்த திலசலயத் திரும்பிப் பேநார்த்தநாள். புன்சிரிப்புடன் மலைர் அங்கு நின்றக் ககேநாண்டிருக்கே, அவேலளைப் பேநார்த்த ககேநாடி வேளைவேளைத்து கபேநானநாள். “மலைர்…” அவேள் கதம்பே, “இப்கபேநா எதுக்கு அழறை? நநான் தினமும் உனக்குத் துலணயநா இங்கே தநான் இருக்ககேன். உன்லன விட்டுட்டு கபேநாகேலை ககேநாடி.. அதுசரி… இப்கபேநா அந்த ஆலளை கபேநாட்டு அந்த பிரட்டு பிரட்டின? உள்ளை வேந்து அழுதுட்டு இருக்கே? மனசுலை லதரியம் கவேணும் ககேநாடி..” மலைர் அறிவுலர கசநால்லை, வேநார்த்லத வேரநாமல் ககேநாடி தடுமநாறினநாள். “நீ ஒண்ணும் தப்பு கசய்யலை ககேநாடி.. சின்னப் கபேநாண்ணு உன் முன்னநாலை வேந்தநா உனக்கு ஒரு மநாதிரி இருக்கும்ன்னு தநான் வேரலை..” தன்னிலலை விளைக்கேம் கசநான்ன மலைர், “மனலச எதுக்கும் தளைர விடநாகத… அக்கேநா நநான் இருக்ககேன்.. உனக்கு ஒரு நல்லைது கசய்யநாம நநான் எப்பேடி உன்லன தனியநா விடுகவேன்.. டநாக்டர் சநார் கரநாம்பே நல்லைவேரு…” மலைர் கதநாடங்கே, “அவேரு பேநாவேம் மலைர்.. நீன்னு நிலனச்சு என் கூட பேழகிட்டு தவிக்கிறைநார்…” கசநான்ன ககேநாடிலயப் பேநார்த்தவேள், “ஹ்ம்ம்.. உன் கமலை அவேருக்கு நிலறைய அன்பிருக்கு… உன்லன அவேர் பேத்திரமநா பேநார்த்துப்பேநார்.. நீ எதுக்கும் கேவேலலைப்பேடநாகத…” ககேநாடிலயத் கதற்றியவேள், எதுவும் கபேசநாமல் அலமதியநாகே நிற்கே, ககேநாடி அவேள் அருககே வேந்தநாள். “என்னநாலை தநாகன…” ககேநாடி கதநாடங்கே, “திரும்பேத் திரும்பே இலதகய கசநால்லைநாகத ககேநாடி.. நடப்பேது எல்லைநாம் நன்லமக்ககே .. நல்லைகத நடக்கும்.. வேருத்தப்பேடநாம கபேநாய் கவேலலைலயப் பேநாரு.. டநாக்டர் சநார் இங்கே இருந்து ஒரு முடிகவேநாட தநான் கிளைம்பி இருக்கேநார்.. அந்த முடிவு கேண்டிப்பேநா நல்லைதநா தநான் இருக்கும்ன்னு நம்புகவேநாம்.. அந்த கதய்வேம் நமக்கு துலண இருக்கும்…” மலைர் கசநால்லைவும், ககேநாடி அவேலளைகய பேநார்த்துக் ககேநாண்டு நிற்கே, “எனக்கு கவேலலை இருக்கு ககேநாடி.. நநான் அப்பேறைம் உன்லன வேந்து பேநார்க்கேகறைன்…” என்றை மலைர் அங்கிருந்து நகேர்ந்து கசன்றைநாள்.
21. உன்னருககே நநானிருப்கபேன்
தஞ்லசயில் கேமிஷனரிடம் கபேசிவிட்டு வேந்த பீஷ்மநா, மலைர் விபேத்துக்குள்ளைநான பேகுதிலயச் சநார்ந்த கபேநாலீஸ் ஸ்கடஷனுக்கு கபேநாகேச் கசநால்லிவிட்டு, இருக்லகேயில் சநாய்த்துக் ககேநாண்டு கேண்கேலளை மூடிக் ககேநாண்டநான். அவேனது முகேத்தில் கதரிந்த அயர்ச்சியும், தவிப்பும் சதநாசிவேத்திற்கு வேருத்தத்லத அளித்தது. “சின்னவேகர.. இப்பேடி நீங்கே இருக்கேறைது நல்லைநா இல்லை.. எப்பேவும் கபேநாலை சுறசுறப்பேநா இருங்கே.. அப்கபேநா தநான் எதுவேநா இருந்தநாலும் சமநாளிக்கே முடியும்…” அவேனுக்கு ஆறதல் கசநான்னவேர், “அந்த கபேநாண்ணு உங்கேளுக்கு கரநாம்பே கதரிஞ்ச கபேநாண்ணநா சின்னவேகர..” அவேன் வேருந்துவேது கபேநாறக்கேநாமல் கமல்லைக் ககேட்கே, “ஹ்ம்ம்.. கரநாம்பே கவேண்டியவேளைநா இருக்கே கவேண்டியவே… இப்கபேநா கரநாம்பே தூரம் கபேநாயிட்டநா…” வேருந்திக் ககேநாண்கட கசநான்ன பீஷ்மநா, “என்லனயும் நட்டநாத்துலை நிக்கே வேச்சு குழம்பே விட்டுட்டு கபேநாயிருக்கேநா.. அவேகளைநாட மரணத்துக்கு கேநாரணமநானவேன நநான் தண்டிச்கச ஆகேணும். அவேலளை ககேநாலலை கசய்தவேனுக்கு தண்டலன வேநாங்கிக் ககேநாடுக்கேநாம எப்பேடி இருக்கே முடியும்? அதுக்குத் தநான் நநான் கபேநாலீஸ் ஸ்கடஷனுக்கு கபேநாகறைன்.. அகதநாட அந்த இடத்துலை இருக்கேறை சின்னச் சின்ன கேலடகேள்லலையும் விசநாரிக்கேணும்..” பீஷ்மநாவின் குரலில் இருந்த உறதி, உள்ளுக்குள் பீஷ்மநா உறதியநாகே இருப்பேலத உணர்த்தினநாலும், சதநாசிவேம் பீஷ்மநாவின் நிலலைக்கேநாகே வேருந்தினநார். “என்னகவேநா தம்பி.. நீங்கே இப்பேடி இருக்கேறைது நல்லைநாகவே இல்லை.. நீங்கே ககேநாஞ்சம் மனலச கதத்திக்கிட்டு தநான் ஆகேணும்.. அம்மநா உங்கேலளை நிலனச்சு கரநாம்பே வேருத்தப்பேடறைநாங்கே… எனக்கும் கரநாம்பே கேஷ்டமநா இருக்கு சின்னவேகர.. எங்கேளுக்கேநாகே நீங்கே பேலழய பேடி மநாறித் தநான் ஆகேணும்..” நிலலைலமலயச் விளைக்கி, “உங்கே அழு மூஞ்சி முகேத்லதப் பேநார்க்கே நல்லைநாகவே இல்லை..” அவேலன ககேலி கசய்து, வேண்டிலய ஓட்டுவேதில் கேவேனம் பேதித்தநார். பீஷ்மநாவிடமிருந்து கவேறம் புன்னலகேகய பேதிலைநாகேக் கிலடக்கே, இருவேரும் கேநாவேல் நிலலையத்லத கநநாக்கிச் கசன்றைனர். “மநாரி.. இன்லனக்கு யநார் வீட்லை விருந்து… இப்பேடி அமர்க்கேளைப்பேடுது?” கேங்கேநா ககேட்டுக் ககேநாண்கட மநாரியுடன் ககேநாவிலலை கநநாக்கி நடக்கே, மநாரி அவேலரப் பேநார்த்து புன்னலகேத்து, “எங்கே அய்யநா வீட்டு விருந்து தநான் முதல் விருந்துங்கே. அம்மநா இன்லனக்கு தநான் ஊர் மக்கேலளைப் பேநார்ப்பேநாங்கே.. மத்த நநாள் எல்லைநாம் கபேரிய அய்யநா இறைந்ததுலை இருந்கத கவேளிய வேரகத இல்லை.. எல்லைநாலரயும் நியநாபேகேம் வேச்சிக்கிட்டு நலைம் விசநாரிப்பேநாங்கே… ஊருக்குள்ளை நடக்கேறை எல்லைநா விஷயமும் அம்மநா கேநாதுக்கு கபேநாயிடும்.. எல்லைநாருக்கும் புது புடலவே கவேஷ்டின்னு தருவேநாங்கே.. அவ்வேளைவு நல்லைவேங்கே.. உங்கேளை கூட பேநார்க்கே கூப்பிட்டநா கூப்பிடுவேநாங்கே..” மநாரி கசநால்லிக் ககேநாண்கட, மதியம் நடத்தப்பேடும் பூலஜலய பேநார்க்கே, கேங்கேநாலவே அலழத்துச் கசன்றைநார். கேண் குளிர அம்மலனப் பேநார்த்துவிட்டு வேந்த கேங்கேநாலவே குணநாவின் வீட்டில் இருந்து ஒரு கபேண் விருந்திற்கு அலழக்கே வேர, “அம்மநா.. உங்கேலளை அய்யநா வீட்லை இருந்து விருந்துக்கு கூப்பிட வேந்திருக்கேநாங்கே… நநான் கசநான்கனன் இல்லை..” மநாரி கசநால்லைவும், “இல்லை மநாரி.. நநான் எங்கேயும் வேரலை.. அவேங்கே என்லன அலழச்சதுக்கு கரநாம்பே நன்றி கசநான்னதநா கசநால்லிடுங்கே… எனக்கு அங்கே வேர ஒரு மநாதிரி இருக்கு..” மநாரியின் அருககே நின்றிருந்தவேலரப் பேநார்த்த கேங்கேநா கசநால்லைவும், மநாரிலயப் பேநார்த்த அந்தப் கபேண் தயக்கேத்துடன், “அம்மநா உங்கேலளைப் பேநார்க்கேணும்ன்னு கரநாம்பே பிரியப்பேடறைநாங்கே.. ககேநாஞ்சம் வேந்து கபேநாகே முடியுங்கேளைநா? உங்கே சவுகேரியமும் அதுலை முக்கியம்ன்னு அம்மநா நிலனக்கிறைநாங்கே.. உங்கேகிட்ட ஏகதநா முக்கியமநா கபேசணும்ன்னு விருப்பேப்பேடறைநாங்கே..” அந்த கபேண்மணி கசநால்லை, கேங்கேநா கயநாசலனயுடன் மநாரிலயப் பேநார்த்தநார். கேங்கேநாவின் பேதிலுக்கேநாகே கேநாத்திருந்த மநாரியும் அவேலர ஆர்வேமுடன் பேநார்க்கே, “சரி… நநான் வேகரன்.. ஆனநா என்லன விருந்து சநாப்பிடச் கசநால்லி கேட்டநாயப்பேடுத்தக் கூடநாது. எனக்கு கவேளிய சநாப்பிட்டு பேழக்கேம் இல்லை..” கேங்கேநா தயக்கேத்துடன் இழுக்கே,
“எங்கே அம்மநா.. எப்பேவுகம எதுக்குகம வேற்புறத்த மநாட்டநாங்கே… நீங்கே லதரியமநா வேநாங்கே..” அந்தப் கபேண் சந்கதநாஷத்துடன் கசநால்லைவும், துலரலய அலழத்து விஷயத்லத கூறிய கேங்கேநா, மநாரிலய துலணக்கு அலழத்துக் ககேநாண்டு, கபேரிய வீட்லட கநநாக்கிச் கசன்றைநார். கேங்கேநாவும் மநாரியும் கபேரிய வீட்டின் உள்களை கசல்லை, குணநா அவேர்கேலளைப் பேநார்த்து புருவேம் உயர்த்தினநான். “என்ன டநாக்டர் அம்மநா.. இங்கே நிலறைய வேலகே வேலகேயநா சநாப்பேநாடு கிலடக்கும்ன்னு வேந்துட்டநாங்கே கபேநாலை…” அருகில் இருந்தவேனிடம் குணநா கிண்டலைடிக்கே, அவேன் கூறியது கேநாதில் விழுந்தநாலும், அந்த நல்லை கபேண்மணிக்கேநாகே கேங்கேநா கதநாடர்ந்து நடந்தநார். அலனவேரும் உணவுண்ண அமர்ந்திருந்தநாலும், அவேர்கேளைது முகேத்தில் எந்த ஒரு மகிழ்ச்சியும் இல்லைநாமல் கேடகன என்ற அமர்ந்து உண்டுக் ககேநாண்டிருந்தனர். தனது கசல்வேச் கசழிப்லபே பேலறைசநாற்றவேது கபேநாலை இலலையில் இருந்த உணவுகேலளைப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட கேங்கேநா அந்தப் கபேண்ணுடன் குணநாவின் தநாயநாலரப் பேநார்க்கேச் கசன்றைநார். அடுப்பேங்கேலரயின் அருககே ஒரு நநாற்கேநாலியில் அமர்ந்தபேடி அலனவேருக்கும் உணவுகேலளைப் பேரிமநாறைச் கசநால்லி ஏவிக் ககேநாண்டிருந்தவேலரப் பேநார்த்த கேங்கேநா, இலலையில் கேநாலியநாகும் பேண்டங்கேலளை அவேர்கேள் ககேட்கேநாமகலை, கேண்டுககேநாண்டு, அவேர்கேளின் கபேயலர கசநால்லி நிரப்பேச் கசநால்லிக் ககேநாண்டிருந்தது ஆச்சரியமநாகே இருந்தது. அந்தப் கபேண் அருகில் கசன்ற ஏதுகவேநா கசநான்னதும், ஒரு புன்னலகேயுடன் அலத ஏற்றக் ககேநாண்டவேர், கேங்கேநாலவேப் பேநார்த்து எழுந்து வேணக்கேம் கசநால்லி, “என் பேக்கேத்துலை இருக்கேறை கசர்லை உட்கேநாருங்கே.. உங்கேகிட்ட ஒரு முக்கியமநான விஷயம் கபேசணும்..” என்றைபேடி, கேங்கேநாவின் லகேகேலளைப் பிடித்துக் ககேநாண்டநார். தனது தநாய் கேங்கேநாவின் லகேலயப் பிடித்துக் ககேநாண்டு அமர்ந்திருக்கேவும், குணநா அவேர் அருகில் கவேகேமநாகேச் கசல்லை, அவேன் அருககே வேந்ததும் அவேலனப் பேநார்த்து முலறைத்த அவேனது தநாய் வீரம்மநா, “டநாக்டர் அம்மநாகிட்ட எனக்கு கபேச ஆயிரம் விஷயம் இருக்கும்.. உனக்கு இங்கே என்ன கவேலலை? கபேநாம்பேலளைங்கே சகேவேநாசம் கபேநாதநாதுன்னு இது கவேறை இப்கபேநா புது பேழக்கேகமநா..” நக்கேலும் ககேநாபேமும் கேலைந்த குரலில் அவேர் ககேட்கே, குணநா அவேலர முலறைத்துக் ககேநாண்கட, “டநாக்டர் அம்மநா வேந்திருக்கேநாங்கே.. அதநான் ஏகதநா முக்கியமநான விஷயகமநான்னு ககேட்கே வேந்கதன்…” கேங்கேநாலவேப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட நக்கேலைநாகே அவேன் கபேச, “வேம்பு கபேச்சு ககேட்கேறைது அவ்வேளைவு பிடிக்குகதநா? கபேநாய் உன் கவேலலைலயப் பேநாரு… எனக்கு அவேங்கேகிட்ட தனியநா கபேசணும்… கபேநாம்பேலளைங்கே சமநாசநாரம்ன்னு கசநான்னநாலும் நிப்பீங்கேகளைநா? வேர வேர உன் குணம் கரநாம்பே கமநாசமநா இருக்கு..” கமலும் எள்ளைல் குரலில் அவேர் ககேட்கே, கேங்கேநா அவேலன ஒரு மநாதிரிப் பேநார்க்கே, குணநா அங்கிருந்து கவேகேமநாகே விலைகிச் கசன்றைநான். சிறிது கநரம்வேலர அலமதியநாகே இருந்த குணநாவின் தநாய், கேங்கேநாவின் பேநார்லவே கயநாசலனயுடன் சுற்றி வேருவேலதக் கேண்டு, “ககேநாடி கபேநாண்ணு இங்கே வேரலை.. அவே வேர முடியநாதுன்னு கசநால்லிட்டநாளைநாம்.. வேரநாததும் நல்லைது தநாகன.. கேநாலலையிலை அவேகனநாட லகேய நல்லைநா பேதம் பேநார்த்து விட்டு இருக்கேநா.. லகேலயப் பேதம் பேநார்த்ததுக்கு இவேலன கவேட்டிப் கபேநாட்டு இருக்கேலைநாம்..” தனது வேயதிற்கு தகுந்த முதிர்ச்சியநால், கேங்கேநாவின் பேநார்லவேலயப் புரிந்து கசநான்னவேரின் குரலில் இருந்த கவேதலனயிலும், அவேர் கசநான்ன வேநாக்கியத்தின் கபேநாருள் உணர்ந்து, கேங்கேநா திலகேத்துப் கபேநானநார். கேங்கேநாவின் திலகேப்லபே சிறிதும் சட்லட கசய்யநாமல், “உங்கே வீட்டு மருமகே எங்கே வீட்டுலை ஏன் சநாப்பிட வேரப் கபேநாகுது.. வேந்தநாலும் நநான் உள்ளை விட்டு இருக்கே மநாட்கடன்..” யதநார்த்தமநாகே அவேர் கசநால்லைவும், கேங்கேநா கமலும் திலகேத்துப் கபேநானநார். திலகேப்புடன் கேங்கேநா அமர்ந்துக் ககேநாண்டிருக்லகேயிகலைகய, “அவேலளைப் பேத்தி கபேசத் தநான் உங்கேலளைக் கூப்பிட்கடன்.. டநாக்டர் சநார் இத்தலன கநரம் விஷயத்லத உங்கேகிட்ட கசநால்லி இருப்பேநார்ன்னு நநான் நிலனக்கிகறைன்.. திடுதிப்புன்னு நீங்கே வேந்திருக்கேறைதுலை இருந்கத எனக்கு விஷயம் புரியுதுங்கே…” கமல்லை அவேர் கதநாடங்கேவும், கேங்கேநா திலகேப்பு விலைகேநாமல் அவேலரப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருக்கே, “டநாக்டர் தம்பிலயப் பேத்தி ககேள்விப்பேட்ட வேலர நல்லை சிரிச்சு கபேசிட்டு, லதரியமநா இருக்கிறை தம்பி கபேநாலை தநான் இருக்கு.. அதனநாலை ஒரு யூகேம்.. என் யூகேம் சரி தநாகன..” கமலும் ககேட்டவேர்,
“அந்த பேடிக்கேநாத கிரநாமத்து கபேநாண்லண எப்பேடி உங்கே வீட்டு மருமகேளைநா ககேநாண்டு கபேநாறைதுன்னு கயநாசிக்கேறீங்கேகளைநா? அவேளும் டவுனுலை இருந்து ஏகதநா பேடிச்சிருக்கேநா..” கயநாசலனயுடன் அவேர் ககேட்கே, கேங்கேநா மறப்பேநாகே தலலையலசத்தநார். “அப்பேடி எல்லைநாம் ஒண்ணும் இல்லலைங்கே…” கேங்கேநா இழுக்கே, “பின்ன… அப்பேடி எதுவும் இல்லைன்னநா.. சின்னஞ்சிறசுங்கே கரண்டும் ஆலசப்பேடுதுங்கே.. கசர்த்து லவேங்கேகளைன்..” இலடயில் நடந்த குழப்பேத்லத அறியநாமல் அவேர் கபேசிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, கேங்கேநா கசநால்வேதறியநாமல் திலகேத்தநார். “அந்தப் கபேநாண்லண எம்மகேன்கிட்ட இருந்து கேநாப்பேநாத்துங்கே.. டநாக்டர் தம்பி தநான் அந்தப் கபேண்ணுக்கு கரநாம்பே பேநாதுகேநாப்பேநா இருக்கேநாங்கேன்னு ககேள்விப்பேட்கடன்.. என் மகேலனயும் அடிச்சு கநநாறக்கி இருக்கேநார் கபேநாலை..” அவேர் இழுக்கே, கேங்கேநா தயக்கேமநாய் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருக்கே, “உங்கே மகேன் என்ன முடிகவேடுத்து இருக்கேநாருன்னு எனக்குத் கதரியலை.. ஆனநா.. அவேர் எடுக்கேறை முடிவு.. இந்த ஊர் மறபேடியும் பேலழய நிலலைலமக்ககே ககேநாண்டு வேரணும்ன்னு ஆலசப்பேடகறைன்மநா.. அய்யநா ஊலர எவ்வேளைவு கநசிச்சநாருன்னு எனக்குத் கதரியும்.. ஹ்ம்ம்…” எந்த சலைனமும் இல்லைநாமல் அவேர் கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, கேங்கேநாவின் திலகேப்பு அதிகேமநாகியது. எதுவுகம பேதில் கசநால்லைநாமல் அமர்ந்திருந்தவேலர பேநார்த்த குணநாவின் தநாய், “நீங்கே நல்லைநா கயநாசிச்சு பேதில் கசநால்லுங்கே.. நல்லைது நடக்கேறைது தநான் கவேணும்.. அதற்கேநான விலலை எதுவேநா இருந்தநாலும் பேரவேநாயில்லலை.. எங்கே ஊர் நல்லைநா இருக்கேணும்..” என்ற கசநான்னவேலரப் பேநார்த்த கேங்கேநா அலசயநாமல் அமர்ந்திருந்தநார். “என்னங்கே பேதில் எதுவுகம கசநால்லைகவே இல்லலைகய…” கபேச்சற்ற இருந்த கேங்கேநாலவேப் பேநார்த்த கபேரியவேர் ககேட்கே, “இல்லைங்கே.. எனக்கு என்ன கசநால்றைதுன்கன கதரியலை.. கேண்டிப்பேநா ககேநாடிலய நல்லைபேடியநா சந்கதநாஷமநா வேநாழ லவேக்கே என்கனநாட முயற்சியும், பீஷ்மநாகவேநாட முயற்சியும் கேண்டிப்பேநா இருக்கும். அவேலளை இப்பேடிகய விட்டுட்டு கபேநாகே மநாட்கடநாம்ங்கே.. இப்கபேநாலதக்கு என்னநாலை இவ்வேளைவு தநான் உறதி கசநால்லை முடியும்.. அதுக்கும் கமலை கேடவுள் விட்ட வேழி.. பீஷ்மநாகவேநாட மனசுலையும் நிலறைய வேலி இருக்கு.. இந்த சூழ்நிலலையிலை கவேளிய கசநால்லை முடியநாதது.. அலத அவேன் எப்பேடி எதிர்ககேநாண்டு கவேளிய வேரப் கபேநாறைநான்கன எனக்கும் கதரியலை.. கேடவுள் கிட்ட அவேன் சீக்கிரம் ஒரு நல்லை முடிகவேடுக்கேணும்ன்னு தநான் நநானும் கவேண்டிக்கிட்டு வேகரன்.. அது நடக்கேட்டும்ங்கே.. நீங்கே கபேரியவேங்கே நீங்கேளும் கவேண்டிக்ககேநாங்கே…” என்ற கூறிய கேங்கேநா, “பேடிக்கேநாத கபேநாண்ணநா இருந்தநா என்னங்கே? நல்லை குணம் இருக்கு இல்லை.. கமலை பேடிக்கிறை பேடிப்லபே எப்கபேநா கவேணநா பேடிச்சிக்கேலைநாம்… குணம் அப்பேடி இல்லலைங்கேகளை..” அலனத்திற்கும் பேதில் கூறிய கேங்கேநா, அலமதியநான புன்னலகேயுடன் கபேரியவேலரப் பேநார்த்தநார். “கரநாம்பே கதளிவேநா இருக்கீங்கேன்னு மட்டும் புரியுது.. ஆனநா.. உங்கே மனசுலையும் ஏகதநா குழப்பேம் இருக்குன்னும் புரியுது. அந்த ஆத்தநா மகேமநாயி நல்லைபேடியநா அலத தீர்த்து லவேக்கேட்டும்..” குணநாவின் தநாயும் கவேண்டிக் ககேநாண்டு, கேங்கேநாலவேப் பேநார்த்து புன்னலகேத்தநார். சிலை நிமிட அலமதிக்குப் பிறைகு, கேங்கேநாலவே வீட்டில் இருந்து அலழக்கே வேந்த கபேண்மணி, கேங்கேநாவிற்கு ஒரு கசநாம்பில் கமநாலரக் ககேநாண்டு வேந்து தர, கேங்கேநா தயக்கேமநாகேப் பேநார்க்கே, “விருந்து நடக்குது.. நீங்கே சநாப்பிடலலைனநாலும் பேரவேநால்லை.. கதநாண்லடலய நலனச்சுக்கிட்டு கபேநாங்கே.. அப்கபேநா தநான் என் மனசு குளிரும்…” ககேஞ்சலைநாகே ககேட்ட முதியவேலரப் பேநார்த்த கேங்கேநா, மறகபேச்சின்றி அலத வேநாங்கிப் பேருகிவிட்டு, விலடப்கபேற்ற கிளைம்பினநார். கவேளியில் வேந்த கேங்கேநாவின் மனதில் ஆயிரம் ககேள்விகேள் முலளைத்துக் ககேநாண்டிருந்தது. ஆனநால் அலனத்திற்கும் பேதில் பீஷ்மநாவிடம் தநான் என்பேலத உணர்ந்தவேர் கபேநாலை, கேடவுளிடம் பேநாரத்லத கபேநாட்டுவிட்டு வீட்டிற்கு கசன்றைநார். “அம்மநா… நநான் ககேநாடிலய கபேநாய் பேநார்த்துட்டு, அப்பேடிகய எங்கே வீட்டுக்கேநாரலரப் பேநார்த்துட்டு வேகரன்… நீங்கே ககேநாஞ்ச கநரம் பேடுத்து ஓய்கவேடுங்கே…” என்றை மநாரி, கேங்கேநாவிடம் விலடப்கபேற்ற கசல்லை, கேங்கேநா அலறைக்குச் கசன்ற ஓய்கவேடுக்கே பேடுத்துக் ககேநாண்டநார்.
மதிய கவேய்யிலின் தநாக்கேம் தநாளைநாமல், மின்சநார இலணப்பும் துண்டிக்கேப்பேட்டு கேங்கேநாவிற்கு அவேஸ்லதலயக் ககேநாடுக்கே, பின்புறைம் இருந்த மரங்கேளின் நிழலலைத் கதடி கேங்கேநா கசன்றைநார். கேநாற்ற நன்றைநாகே வீசிக் ககேநாண்டிருக்கே அங்கிருந்த திண்லணயில் கசன்ற அமர்ந்தவேருக்கு மதிய தூக்கேம் கேண்கேலளை சுழற்றிக் ககேநாண்டு வேந்தது. ‘அப்பேடிகய திண்லணயில் உறைங்கேலைநாமநா?’ என்ற கயநாசித்தவேருக்கு, பேழக்கேம் இல்லைநாத கசயலினநால் தயக்கேம் ஏற்பேட்டது. “ஹ்ம்ம்.. உள்ளை கபேநாய் பேடுத்தநா நல்லைநா தூங்கேலைநாம்… ஆனநா.. கேரண்ட் இல்லை.. என்ன கசய்யலைநாம்..” என்ற கயநாசித்தவேர், உட்கேநார்ந்து ககேநாண்டு, அங்கிருந்த கேன்றகேலளையும், மநாடுகேலளையும் கவேடிக்லகேப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநார். “தூக்கேம் வேந்தநா.. உள்ளை கபேநாய் தூங்கேலைநாம் இல்லலைங்கேம்மநா.. இங்கே உட்கேநார்ந்துக்கிட்டு இருக்கீங்கே?” கமல்லை அவேர் அருககே நடந்து வேந்த உருவேத்லதப் பேநார்த்தவேர், கேண்கேலளை நம்பே முடியநாமல், அந்த உருவேத்லத அலடயநாளைம் கேநாண கேண்கேலளை கேசக்கிக்ககேநாண்டு பேநார்க்கே, “என்லன உங்கேளுக்கு அலடயநாளைம் கதரியுதுங்கேளைநாம்மநா…” வேருத்தம் கதநாய்ந்த புன்னலகேயுடன் ககேட்டவேலளைப் பேநார்த்தவேர், இலமக்கே மறைந்து அமர்ந்திருந்தநார். “என்லன அலடயநாளைம் கதரியலலைங்கேளைநா? நநான் தநான் ககேநாடி..” தன்லன தநாகன அவேருக்கு அறிமுகேப்பேடுத்திக் ககேநாள்ளை, கேங்கேநா கேண் ககேநாட்டநாமல் பேநார்க்கே, “அம்மநா…” ககேநாடி கமல்லை முணுமுணுக்கே, “நீ மலைர் தநாகன…” கேங்கேநா நம்பே முடியநாமல் ககேட்கே, ககேநாடி இப்கபேநாழுது திலகேத்து கபேநானநாள். மனதில் எழுந்த சிற ஏமநாற்றைத்லத விழுங்கிக் ககேநாண்டவேள், “இல்லலைங்கேம்மநா… நநான் ககேநாடி.. உங்கேளுக்கு நன்றி கசநால்லிட்டு கபேநாகேலைநாம்ன்னு வேந்கதன்..” கமல்லை ககேநாடி இழுக்கே, தன்லனகய மனதினில் திட்டிக் ககேநாண்ட கேங்கேநா, “லஹகயநா.. சநாரிம்மநா.. சநாரி… நநான் ஏகதநா நியநாபேகேத்துலை கசநால்லிட்கடன்… சநாரிம்மநா…” தன்னுலடய தவேறக்கேநாகே கேங்கேநா மிகேவும் வேருந்த, “லஹகயநா… என்னங்கேம்மநா.. என்கிட்கட கபேநாய் சநாரி ககேட்டுக்கிட்டு இருக்கீங்கே.. நீங்கே எனக்கு கசய்த உதவிக்கு கரநாம்பே கதங்க்ஸ்ம்மநா.. அலத கசநால்லிட்டு கபேநாகேலைநாம்ன்னு தநான் வேந்கதன்..” ககேநாடி இழுக்கே, “நநான் என்னம்மநா கசய்கதன்?” கேங்கேநா ககேட்கே, “கநத்து யநாகரநா மயங்கிக் கிடக்கேநாங்கேன்னு இல்லைநாம, எனக்கு ஆப்பிள் ஜஷூஸ் எல்லைநாம் கபேநாட்டு ககேநாண்டு வேந்து ககேநாடுத்தீங்கேகளை அதுக்குத் தநான். மநாரியக்கேநா இப்கபேநா தநான் வேந்துட்டு கபேநானநாங்கே. நீங்கே தனியநா இருக்கேறைலதயும் கசநான்னநாங்கே… அதுதநான் வேந்து உங்கேலளைப் பேநார்த்து நன்றி கசநால்லிட்டு கபேநாகேலைநாம்ன்னு வேந்கதன்…” ககேநாடி கமல்லிய குரலில் கசநால்லிக் ககேநாண்கட வேர, அதில் அவேர் தன்லன தவேறைநாகே நிலனத்து விடக் கூடநாகத என்றை தவிப்பு மிதமிஞ்சி இருந்தது கேங்கேநாவிற்கு புரிந்தது. “இங்கே வேந்து என் பேக்கேத்துலை உட்கேநாரும்மநா…” கேங்கேநா அலழக்கேவும், ககேநாடி தயங்கே, அவேளைது லகேலயப் பிடித்து தன் அருககே இழுத்து, அமர்த்திக் ககேநாண்டநார். தனது கசலலை முந்தநாலனலயத் திருகிக் ககேநாண்டு ககேநாடி அமர்ந்திருப்பேலதப் பேநார்த்தவேர், “நநான் என்ன சிங்கேம் மநாதிரியநா இருக்ககேன்? இவ்வேளைவு கடன்ஷனநா உட்கேநார்ந்து இருக்கே? நநான் மனுஷி தநான்மநா..” கேங்கேநா ககேலி கசய்ய, ககேநாடி அவேலர அதிசயமநாகேப் பேநார்த்தநாள். “ஹ்ம்ம்.. நீ இவ்வேளைவு அலமதின்னு எனக்கு கதரியநாம கபேநாச்கச…” கேங்கேநா கபேருமூச்சு விட, அவேரது முகேத்லதப் பேநார்த்த ககேநாடிக்கு புன்னலகே அரும்பியது. “ஹப்பேநா… உன்லன சிரிக்கே லவேக்கே நநான் என்ன எல்லைநாம் கசய்ய கவேண்டி இருக்கு…” அவேலளை ககேலி கசய்தவேர், “கதங்க்ஸ் எல்லைநாம் கவேண்டநாம்மநா.. உங்கே அம்மநா கசய்திருந்தநா கதங்க்ஸ் கசநால்லுவியநா…” கேங்கேநாவின் ககேள்விக்கு அவேலர ககேநாடி திலகேப்பேநாய் பேநார்க்கே, கமன்லமயநாகே கேங்கேநா அவேலரப் பேநார்த்து புன்னலகேத்தநார்.
“எனக்கு கபேநாழுது கபேநாகேலலைகயன்னு நிலனச்சுட்டு இருந்கதன்.. நீ வேந்தது கரநாம்பே நல்லைது ககேநாடி.. மதியத்துலை தூங்கி எனக்கு பேழக்கேம் இல்லை.. பீஷ்மநாவும் இல்லைநாம ககேநாஞ்சம் கபேநார் அடிக்குதநா.. அதநான் ககேநாஞ்சம் கேண்ணநா சுழட்டிடுச்சு…” கேங்கேநா தன்னிலலை விளைக்கேம் கசநால்லை, “நீங்கே உள்ளை வேநாங்கேம்மநா… ஓய்வேநா பேடுங்கே.. நநான் உங்கே கூட கபேசிட்டு இருக்ககேன்.. அப்பேடிகய விசிறி விடகறைன்.. தூக்கேம் வேந்தநா தூங்குங்கே…” ககேநாடி இயல்பேநாகேச் கசநால்லைவும், கேங்கேநா மறப்பேநாகே தலலையலசத்தநார். “தூங்கே கவேண்டநாம்ன்னு கசநால்கறைகன.. கவேறை என்ன கசய்யலைநாம்?” என்ற கேங்கேநா கயநாசிக்கே, “உங்கேளுக்கு தநாயம் விலளையநாடத் கதரியுமநாம்மநா… நநான் மநாரியக்கேநாவே எடுத்துட்டு வேரச் கசநால்கறைன்… நநாம ககேநாஞ்ச கநரம் விலளையநாடலைநாம்…” சிறபிள்லளைப் கபேநாலை ககேநாடி ககேட்கே, கேங்கேநா இலசவேநாய் தலலையலசத்தநார். அவேருக்கும் தநாயம் விலளையநாட ஆலசயநாய் இருக்கே, “சீக்கிரம் எடுத்துட்டு வேநா… நநான் இங்கே உட்கேநார்ந்து இருக்ககேன்… இங்கே கேநாத்து நல்லைநா இருக்கு…” என்றை கேங்கேநாலவேப் பேநார்த்து தலலையலசத்தவேள், “இருங்கேம்மநா… இகதநா கரண்டு நிமிஷத்துலை வேகரன்..” என்றை ககேநாடி, கவேகேமநாகே கசன்ற மநாரியுடன் திரும்பி வேந்தநாள். அவேர்கேளைது தநாய ஆட்டம்.. மநாலலை வேலரத் கதநாடர்ந்துக் ககேநாண்டிருக்கே, வேநாசலில் கேநார் வேந்து நிற்கும் சத்தத்லத கூட கேவேனிக்கேநாமல் அவேர்கேள் விலளையநாடிக் ககேநாண்டிருக்கே, கேலளைத்துப் கபேநாய் வேந்த பீஷ்மநாவின் ‘அம்மநா..’ என்றை குரலில், அவேர்கேள் விலளையநாட்டு நின்றைது.
22. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் “அய்கயநா அம்மநா.. டநாக்டர் சநார் வேந்துட்டநாரு.. நீங்கே கபேநாங்கே.. நநான் பின் பேக்கேமநா கபேநாயிடகறைன்..” ககேநாடி பேதட்டத்துடன் கசநால்லை, மநாரி அவேளைது லகேலய அழுத்த, “நீ எதுக்கு இப்கபேநா அவேலனப் பேநார்த்து ஓடி ஒளியறை? அவேன் உன்லனப் பேநார்த்தநா என்ன கசய்யப் கபேநாறைநான்?” கேங்கேநா ககேள்வி எழுப்பே, ககேநாடி அவேலரப் பேநார்த்து திருதிருத்தநாள். “என்ன முழிக்கிறை? என் கூட வேநா…” ககேநாடியின் லகேலய விடநாது கேங்கேநா இழுத்துச் கசல்லை, தனது லகேலய உருவிக் ககேநாள்ளை அவேள் கசய்த முயற்சிகேள் அலனத்தும் வீணநாகி, பீஷ்மநாவின் முன்னநால் நிற்கும்பேடி ஆகியது. “கேண்ணநா… பீஷ்மநா… கபேநான கவேலலை என்ன ஆச்சு?” கேங்கேநா ககேட்கே, “கசநால்கறைன்ம்மநா.. எனக்கு ககேநாஞ்சம் டீ கவேணும்… அது குடிச்சநா தநான் எனக்கு கபேசகவே கதம்பு வேரும்..” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், “ஒரு நிமிஷம்டநா…” என்றைவேர், கவேகேமநாகே சலமயலைலறைலய கநநாக்கிச் கசல்லை, ககேநாடியும் அவேலரத் கதநாடர்ந்து உள்களை ஓட, அவேலளைப் பேநார்த்த பீஷ்மநா கபேருமூச்சுடன், தனது அலறைக்குச் கசன்றைநான். “நநான் அதநான் பின்பேக்கேமநா கபேநாகறைன்னு கசநான்கனன்.. அவேரு என்லன ககேநாபேமநா பேநார்த்துட்டு கபேநாறைநார்… இப்கபேநா இது கதலவேயநா?” மநாரியிடம் கமல்லை ககேநாடி புலைம்பிக் ககேநாண்டிருக்கே, அலதக் கேண்டும் கேநாணநாமல் கேங்கேநா பீஷ்மநாவிற்கு டீ கபேநாட்டுக்ககேநாண்டிருந்தநார். “மநாரி.. அவேன் முகேத்லதப் பேநார்த்தநா எதுவும் சநாப்பிட்டநாப் கபேநாலை இல்லை… ககேநாஞ்சம் உப்மநா கிளைறினநா அவேனுக்கு உடகன ககேநாடுக்கேலைநாம்… நீங்கே ககேநாஞ்சம் கவேகேமநா கவேங்கேநாயத்லத கேட் பேண்ணித் தரீங்கேளைநா?” கேங்கேநா ககேட்கே, “ஐகயநா… என்னம்மநா இது? தரீங்கேளைநான்னு ககேட்கேறீங்கே? கசய்ன்னு கசநால்லுங்கேம்மநா நநான் கசய்யகறைன்…” என்ற கசநால்லிக் ககேநாண்கட கவேகேமநாகே மநாரி தனது கவேலலைலயத் கதநாடங்கே, “ககேநாடி… நீ கபேநாய் பீஷ்மநா கிட்ட டீலய ககேநாடுத்துட்டு வேநா… அப்பேடிகய கவேரநாண்டநாலை சதநாண்ணநா இருக்கேநாங்கே.. அவேங்கேளுக்கும் தந்துட்டு வேநா..” ககேநாடிக்கும் கவேலலை ககேநாடுத்த கேங்கேநா, தநான் ககேநாண்டு வேந்திருந்த லபேயில் இருந்து ரலவேலய எடுக்கே, ககேநாடியின் லகேகேள் நடுங்கேத் கதநாடங்கியது. “அம்மநா… நநானநா?” ககேநாடி திணறை,
“ஹ்ம்ம்… ஆமநா… ககேநாடிங்கேறைது நீ தநாகன… அப்கபேநா உன்லனத் தநான் கசநான்கனன்… உங்கே ஊரு டநாக்டருக்கு ஒரு டீ தர மநாட்டியநாம்மநா? இப்பேடி இருந்தன்னநா.. நநான் அவேலன எப்பேடி இங்கே விட்டுட்டு கபேநாகே முடியும்? இல்லை.. நீங்கே எல்லைநாம் பேநார்த்துப்பீங்கேன்னு நநான் எப்பேடி அப்பேறைம் லதரியமநா ஊருக்கு கபேநாகே முடியும்?” கேங்கேநா ககேட்டுக் ககேநாண்கட, உப்மநா கசய்யத் தயநாரநாகே, ககேநாடி மநாரிலயப் பேநார்க்கே, “அவேங்கேளை என்ன பேநார்க்கேறை? அவேங்கேளுக்கு கவேலலை இருக்கு… நீ இலத கசய்யறைதுலை என்ன தயக்கேம்?” கேங்கேநா அவேலளைக் கூர்லமயநாகேப் பேநார்க்கேவும், அதற்கு கமல் மறக்கே முடியநாமல், அவேர் கபேநாட்டு லவேத்த டீலய எடுத்துக் ககேநாண்டு, ககேநாடி அங்கிருந்து நகேர்ந்தநாள். அலலைந்து திரிந்து ஓரளைவு விஷயத்லத அறிந்து ககேநாண்டு, குணநாலவே வீழ்த்தும் முதல் அடிலய எடுத்து லவேத்து விட்டு வேந்திருந்த பீஷ்மநா, தனது கேட்டிலில் அமர்ந்து, கேநால்கேலளை நீட்டி, சுவேற்றில் சநாய்ந்து, கேண்கேலளை மூடி, ஆழ்ந்த சிந்தலனயில் இருப்பேலதப் பேநார்த்த ககேநாடி தயங்கேத்துடன், திண்லணயில் அமர்ந்திருந்த சதநாசிவேத்திற்கு டீலயக் ககேநாடுத்துவிட்டு வேந்து நிற்கே, “அம்மநா.. டீ ககேட்டு எவ்வேளைவு கநரம் ஆச்சு? இன்னும் என்ன கசய்யறீங்கே?” சலிப்புடன் ககேட்டுக் ககேநாண்கட கேண்கேலளைத் திறைந்த பீஷ்மநா, தனது அலறையின் வேநாயிலில் நின்றக் ககேநாண்டிருந்த ககேநாடிலயப் பேநார்த்து புருவேத்லத சுருக்கே, “அம்மநா தநான் உங்கேகிட்ட டீலயக் ககேநாடுக்கேச் கசநான்னநாங்கே..” அவேன் ககேட்டது தநான் தநாமதம், ககேநாடி தந்தியடிக்கேத் துவேங்கினநாள். அவேளைது நடுக்கேத்லதக் கேண்ட பீஷ்மநா, “பேநார்த்து.. அலத கசநால்லி முடிக்கிறைதுக்குள்ளை நீ மறபேடியும் மயங்கி விழுந்திரநாகத.. அப்பேறைம் என் டீ வீணநா கபேநாயிடும்.. மறபேடியும் அம்மநா கபேநாட்டுத் தர வேலர என்னநாலை பேசிகயநாட இருக்கே முடியநாது…” என்றைபேடி, எழுந்து வேந்து அவேளைது லகேயில் இருந்த டீலய வேநாங்கிக் ககேநாண்டு உள்களை கசல்லைத் திரும்பியவேன், “நநான் எங்கே கபேநாயிட்டு வேந்கதன்னு ககேட்கேகவே இல்லலைகய… நீ ககேட்கேலலைன்னநா என்ன? நநாகன கசநால்கறைன்… தஞ்சநாவூருக்கு தநான் கபேநாயிட்டு வேந்கதன்…” என்ற கசநால்லி நிறத்த, ககேநாடி அவேலன விழிகேள் விரிய பேநார்த்திருந்தநாள். “ஹ்ம்ம்.. அப்பேடிகய ஷநாக் ஆகிட்டயநா? இதுலை ஷநாக் ஆகே என்ன இருக்கு? நநான் கசநால்லைப் கபேநாறைலத ககேநாஞ்சம் கேவேனமநா ககேளு.. ஏன்னநா இதுலை உன்கனநாட பேங்கும் கரநாம்பே முக்கியம்.. அதனநாலை எல்லைநா விஷயமும் உனக்கு கதரிஞ்சு இருக்கேறைது கரநாம்பே நல்லைது.. நநாலளைக்கு நீயும் என் கூட தஞ்சநாவூருக்கு வேர கவேண்டி இருக்கும்.. கேநாகலைஜ் டி.சி.. அது இதுன்னு ஏதநாவேது சநாக்கு கசநால்லிட்டு வேநா.. ஊர்லை இப்கபேநாலதக்கு யநாருக்குகம விஷயம் கதரிய கவேண்டநாம்..” விஷயத்லதச் கசநால்லைநாமல் அவேன் மற்றைலவேகேலளைப் கபேசிக் ககேநாண்டிருக்கே, “நநானநா… நநான் எப்பேடி? உங்கே கூட…” அவேன் எதற்கு அலழக்கிறைநான் என்ற புரியநாமல், ககேநாடி கமன்ற விழுங்கிக் ககேநாண்டு ககேட்கே, “நநான் உன்லன எங்கேயும் கூட்டிட்டு ஓடிட மநாட்கடன்… இன்லனக்கு நநான் கபேநான மநாதிரி கபேநாயிட்டு மதியதுக்குள்ளை உன்லன திரும்பே.. பே…த்தி..ரமநா கூட்டிட்டு வேந்துடகறைன்.. அதுக்கு நநான் கபேநாறப்பு…” ‘பேத்திரத்தில்’ அழுத்தம் ககேநாடுத்து பீஷ்மநா கசநால்லைவும், தலலைலய குனிந்துக் ககேநாண்டவேள், “இல்லை.. கேநாப்பு கேட்டி இருக்கு.. நநான் உங்கே கூட வேந்கதன்னநா.. ஊர்லை யநாரநாவேது ஏதநாவேது கபேசுவேநாங்கே…” ககேநாடி தயக்கேத்துடன் இழுக்கே, “நநான் கசநால்லை கவேண்டியலத கசநால்லி முடிச்சிடகறைன்.. அப்பேறைம் உன் இஷ்டம்.. முடிவு பேண்ணிக்ககேநா.. நநான் நநாலளைக்கு கேநாலலையிலை எட்டு மணிக்கு இங்கே இருந்து கிளைம்பிடுகவேன்…” என்றை அறிவிப்புடன், டீலய ஒரு மிடற குடித்துவிட்டு, “நநான் இன்லனக்கு மலைர் விஷயமநா தநான் கபேநாயிட்டு வேந்கதன்.. அந்த ககேஸ் லபேலலை மறபேடியும் ஓபேன் கசய்ய ஏற்பேநாடு கசய்துட்டு தநான் வேந்திருக்ககேன்.. அவே கேநார்லை இருந்து விழுந்தலதப் பேநார்த்த கரண்டு கபேர், அவே விழுந்த கேநார் நிக்கேநாதது ஆச்சரியமநா இருக்குன்னு கசநான்னநாங்கே… அதுகவே அவேங்கேளுக்கு சந்கதகேமநா இருக்குன்னும் கசநான்னநாங்கே.
அந்த இடத்துலை வேழக்கேமநா இளைநீர் விக்கேறை கபேரியவேரும், பேக்கேத்துலலைகய பேஞ்சர் ஓட்டறை கேலட ஓனரும் சநாட்சிக்கு வேகரன்னு கசநால்லி இருக்கேநாங்கே. அகத கபேநாலை லபேல் க்கலைநாஸ் பேண்ண கபேநாலீஸ் விசநாரிச்சதுலை, சிலைர் மலைர் அடிப்பேட்ட அப்கபேநா அங்கே இருந்த கேநாகரநாட கேலைலரச் கசநால்லி இருக்கேநாங்கே… அவே அந்த கேநார்லை தநான் கபேநானநான்னு…. அந்த கேநார் இது தநான்னு அலடயநாளைம் கேநாட்ட…. சநாட்சி நநான் இருக்ககேன்.. அந்த கேநாகரநாட அலடயநாளைங்கேள் எனக்குத் கதரியும்.. அந்த கேநார்லை லசடுலை கபேநாட்டு இருந்த டிலசலன நநான் கபேநாலீஸ் கிட்ட வேலரஞ்சு ககேநாடுத்திருக்ககேன்.. யநாருக்கும் புரியநாதுன்னு அந்த குணநா நிலனச்சிட்டு இருக்கேநான்…” பீஷ்மநா கசநால்லை, ககேநாடி ‘என்ன’ என்பேது கபேநாலை பேநார்க்கே, “அது கவேறை ஒண்ணும் இல்லை.. அவேகனநாட கேநார் நம்பேலரத் தநான் அவேன் டிலசன் மநாதிரி கபேநாட்டு இருக்கேநான்.. அவேகனநாட அழிவுக்கு இது முதல் பேடி.. எல்லைநாம் நல்லைபேடியநா முடியணும்… முடியும்..” தநான் கசன்ற வேந்த விஷயத்லத பீஷ்மநா கசநால்லை, மூச்சு விடக்கூட முடியநாமல், ககேநாடி நின்றிருந்தநாள். “என்ன?” அவேள் அலசயநாமல் நிற்பேலதப் பேநார்த்து பீஷ்மநா ககேட்டு, “உனக்கு குணநாலவே எதிர்க்கே பேயமநா இருக்கேநா? நீ இதுலை இருக்ககேன்னு அவேனுக்கு கதரிய வேரும் கபேநாது அவேன் உன்லன ஒண்ணும் கசய்ய முடியநாத இடத்துக்கு கபேநாயிருப்பேநான்… குணநாலவே மலைர் ஏதநாவேது கசய்து சநாகேடிக்கே கரநாம்பே கநரம் ஆகேநாது.. ஆனநாலும், அவேன் அவேமநானப்பேட்டு தநான் தண்டலன அனுபேவிக்கேணும்ங்கேறைது அவேகளைநாட விருப்பேம்…” பீஷ்மநா கசநால்லிவிட்டு டீலயப் பேருகேத் கதநாடங்கே, ககேநாடி தலலை குனிந்தபேடி, “உங்கேளுக்கு அவே கமலை கரநாம்பே அன்பிருக்கு.. அவேளுக்குத் தநான் உங்கே கூட இருக்கே ககேநாடுத்து லவேக்கேலை…” கேண்ணீர் தளும்பே அவேள் கசநால்லிட்டு நகேர, “ககேநாடி..” அவேலளைத் தடுத்தவேன், “ஊருக்குள்ளை வேரும்கபேநாகத, நீ அந்த குணநாலவே கேத்திய வேச்சு கிழிச்சது பேத்தி கபேசி சிரிச்சிட்டு இருந்தநாங்கே.. அப்பேடி தநான் இருக்கேணும்.. அந்த லதரியம் தநான் ஒரு கபேநாண்ணுக்கு எப்பேவுகம கவேணும்.. கேண்ணுலை தண்ணி சும்மநா வேருதுன்னு எப்கபேநாப் பேநாரு அலத யூஸ் பேண்ணக் கூடநாது.. குட்…” அவேலளைப் பேநாரநாட்ட, ககேநாடி தலலையலசத்து ககேட்டுக் ககேநாள்ளை, “ப்ளீஸ்… இந்த கிளைநாலச அம்மநாகிட்ட ககேநாடுத்திடறியநா? நநான் முகேம் கேழுவிட்டு வேந்துடகறைன்…” ககேஞ்சலைநாகேக் ககேட்கே, ககேநாடி அவேனிடமிருந்து வேநாங்கிக் ககேநாண்டு கசல்லை, அவேலளைப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட பீஷ்மநா டவேலலை எடுத்துக் ககேநாண்டு கசன்றைநான். முகேம் கேழுவே அவேன் கேண்கேலளை மூடிய நிமிடங்கேளில் அவேன் முகேத்தில் பேட்டது மிதமநாய் ஒரு கதன்றைல்.. கேலளைந்திருந்த மனதிற்கு அந்த கதன்றைல் இதமநாய் இருக்கே, முகேத்லதத் துலடக்கேநாமல், அப்பேடிகய அருகில் இருந்த திண்லணயில் அமர்ந்தவேன், அருகில் இருந்த சுவேற்றில் சநாய்ந்துக் ககேநாண்டநான். கதன்றைல் மனதிற்கு இதத்லதக் ககேநாடுக்கே, “கபேநாதும் மலைர்… நநான் இங்கேகய உட்கேநார்ந்து தூங்கிடப் கபேநாகறைன்.. அப்பேறைம் என்லன ககேநாசு எல்லைநாம் தூக்கிட்டு கபேநாய் அகதநாட கபேநாந்துக்குள்ளை கபேநாட்டுடப் கபேநாகுது…” தநான் கேலளைத்திருப்பேது கதரிந்கத மலைர் தநான் அந்த இதமநான கதன்றைலலை தன் பேக்கேம் திருப்புகிறைநாள் என்ற நிலனத்துக் ககேநாண்டு பீஷ்மநா கபேச, “பீஷ்மநா… அங்கே என்ன தனியநா கபேசிட்டு இருக்கே? உனக்கு டிபேன் கசய்திருக்ககேன்… சீக்கிரம் வேந்து சநாப்பிடு…” கேங்கேநாவின் குரலில் கேண்கேலளைத் திறைந்துப் பேநார்த்தவேன், தன் முன் மலைர் இல்லைநாதலதக் கேண்டு ஏமநாற்றைமநாகே உணர்த்து, “ஹ்ம்ம்… வேகரன்ம்மநா…” குரல் ககேநாடுத்துக் ககேநாண்கட உள்களை எழுந்து கசல்லை, அவேனது கேண்கேளுக்குப் புலைப்பேடநாமல் இருந்தவேகளைநா, கமல்லை கவேளியில் வேந்தநாள். பீஷ்மநாவின் ஏமநாற்றைம் அவேளுக்கு வேலிலய ஏற்பேடுத்தினநாலும், தநான் இதற்கு கமல் அவேன் முன்பு வேந்து கபேநாவேது சரியநாகேநாது என்ற நிலனத்துக் ககேநாண்டவேள், குணநாலவே சிக்கே லவேக்கும் முயற்ச்சியில் மட்டும் அவேனுக்கு உதவே முடிகவேடுத்திருந்தநாள். அங்கிருந்து அவேள் கமல்லை நகேர்ந்து கசல்லை, கசநார்ந்த நிலலையில் ககேநாடி அங்கு வேந்தநாள்.
பீஷ்மநா அமர்ந்து கேண்கேலளை மூடிக் ககேநாண்டிருந்த அகத இடத்தில் அமர்ந்த ககேநாடி, அங்கிருந்த சுவேற்றில் சநாய்ந்துக் ககேநாண்டு கேண்கேலளை மூட, கேங்கேநா ககேநாடுத்த தட்லட வேநாங்கிக் ககேநாண்டு, மீண்டும் அகத இடத்திற்கு வேந்தவேன், அங்கிருந்த ககேநாடிலயப் பேநார்த்ததும் மனதில் சந்கதநாசம் எழ, “மலைர்..” என்ற அலழக்கே, கேண்கேலளைத் திறைந்த ககேநாடி கவேகேமநாகே எழுந்து நின்றைநாள். “மலைர்.. நீ இங்கே தநாகன இருக்கே?” பீஷ்மநா ககேட்கே, “நநான்… நநான்…” ககேநாடி மீண்டும் திணறைவும், “ம்ப்ச்.. நீ தநானநா? நநான் மலைர் தநான் வேந்துட்டநாகளைநான்னு நிலனச்கசன்… அவேலளை கரண்டு நநாளைநா பேநார்க்கேகவே இல்லை..” பீஷ்மநா வேருத்தமநாகே கசநால்லிக் ககேநாண்டிருக்கே, “பீஷ்மநா…” கேங்கேநாவின் குரலில் அதிர்ந்து ககேநாடி திரும்பிப் பேநார்க்கே, பீஷ்மநா ‘என்ன’ என்பேது கபேநாலைப் பேநார்க்கே, “நீ ஒரு டநாக்டர்… அலத மனசுலை வேச்சிட்டு கபேசு.. லபேத்தியம் கபேநாலை கபேசிக்கிட்டு இருக்கேநாகத.. பேசிக்குதுன்னு கசநான்ன இல்லை.. சநாப்பிட்டு ஆகே கவேண்டிய கேநாரியத்லதப் பேநாரு…” என்ற அதட்ட, தனது தநாயின் அதட்டல் பீஷ்மநாவிற்கு புதுலமயநாகே இருக்கேவும், திலகேத்துப் கபேநாய் அவேன் பேநார்க்கே, ககேநாடி கவேகேமநாகே உள்களை ஓடிச் கசன்றைநாள். “அம்மநா…” பீஷ்மநா இழுக்கே, “கபேசநாம சநாப்பிடறை வேழிலயப் பேநாரு.. நீ தநான் பேட்டினியநா இருந்தன்னநா… சதநாசிவேம் அண்ணநா என்ன கசய்தநார்? அவேகரநாட வேயலச ககேநாஞ்சமநாவேது நிலனச்சுப் பேநார்த்தியநா? அவேருக்கு கவேலளைக்கு சநாப்பேநாடு வேநாங்கித் தரணும்ன்னு ககேநாஞ்சமநாவேது இருக்கேநா? அப்பேடி என்ன சநாப்பேநாலட கூட மறைந்த கவேலலை?” கேங்கேநா கபேநாரிந்து தள்ளிக் ககேநாண்டிருக்கே, பீஷ்மநா லகேயில் இருந்த தட்லடகய கவேறித்துக் ககேநாண்டிருக்கே, “கபேநா.. கபேநாய் சநாப்பிடு.. சநாப்பிட்டு ஹநாஸ்பிடல் கபேநாய் என்ன ஏதுன்னு பேநார்…” கேங்கேநா கேட்டலளையநாகே கசநால்லிவிட்டு, அங்கிருந்து நகேர்ந்து கசல்லை, பீஷ்மநா கவேகேமநாகே உண்டு முடித்து, மருத்துவேமலன கநநாக்கிச் கசன்றைநான். அங்கு அமர்ந்திருந்த துலர, பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்ததும் எழ முயற்சிக்கே, அவேனது கதநாலளை அழுத்தி அமர்த்தியவேன், “என்ன துலர? எப்பேடி இருக்கீங்கே? இன்லனக்கு எப்பேடிப் கபேநாச்சு?” என்றை நலைம் விசநாரிப்புடன் அவேன் அருககே அமர, அன்லறைய நநாளில் நடந்த நிகேழ்வுகேலளை கசநான்ன துலர, “நநாலளைக்கு நீங்கே எங்கேயநாவேது கவேளிய கபேநாறை கவேலலை இருக்கேநா சநார்? நநான் ககேநாஞ்சம் கவேளிய கபேநாகே கவேண்டிய கவேலலை இருக்கு அதநான்..” துலர இழுக்கே, “ஹ்ம்ம்… நநாலளைக்கு ஒரு நநாள் நநான் கேட்டநாயம் கபேநாகே கவேண்டியதநா இருக்கும் துலர… உங்கேளைநாலை நநாலளை மறநநாள் கபேநாகே முடியநாதநா?” என்ற ககேட்கே, “சரிங்கே சநார்… பேரவேநால்லை… நநான் அப்பேறைம் கபேநாயிக்கேகறைன்… ஒருநநாள் தநாகன…” தன்லனத் தநாகன சமநாதநானம் கசய்துக் ககேநாள்பேவேன் கபேநாலை கசநான்ன துலரலயப் பேநார்த்தவேன், “நநான் கசநால்றைலத ககேநாஞ்சம் ககேளுங்கே… எனக்கு உங்கே உதவி கதலவே..” என்ற கசநான்னவேன், கேடகேடகவேன்ற தனது திட்டத்லத கசநால்லைத் துவேங்கினநான். “சூப்பேர் சநார்.. அப்கபேநா நீங்கே கசநால்றைபேடிகய கசய்யகறைன்… விழநா எடுக்கேறைதுன்னு முடிவேநாகிருச்சு.. அதுக்கேநாகே ஒரு நநாள் கேநாத்திருக்கேறைதுலை தப்கபே இல்லை..” துலர உற்சநாகேத்துடன் கசநால்லை, “நநான் நநாலளைக்கு கபேநாயிட்டு வேந்து மீதி விஷயத்லத கசநால்கறைன்… இந்த திருவிழநா.. கேண்டிப்பேநா இந்த ஊருக்கு சுதந்திர விழநாவேநா இருக்கேணும்…” என்ற கூறிய பீஷ்மநா, அன்லறைய பேதிகவேட்டில் பேநார்லவேலயப் பேதிக்கே, “சநார்… இன்லனக்கு கபேரிய வீட்டம்மநா… நம்ம அம்மநாலவே கூப்பிட்டு அனுப்பி இருந்தநாங்கே.. அம்மநாவும் கபேநாயிட்டு வேந்தநாங்கே… வேரும்கபேநாகத அம்மநாகவேநாட முகேம் எல்லைநாம் ஒகர கயநாசலன…” துலர அன்ற நடந்த முக்கிய விஷயத்லதச் கசநால்லை, பீஷ்மநா திலகேத்துப் கபேநானநான்.
“என்ன கசநால்றீங்கே துலர… அம்மநா அலதப் பேத்தி ஒண்ணுகம கபேசகவே இல்லலைகய..” அவேன் அதிர்ந்து ககேட்கே, “கதரியலை சநார்… ஆனநா… கபேரியம்மநா ஏகதநா முக்கியமநான விஷயத்லத தநான் கசநால்லி இருக்கேநாங்கேன்னு எனக்குத் கதநாணுது… அம்மநா உங்கேகிட்ட ரநாத்திரி கசநால்லிக்கேலைநாம்ன்னு இருக்கேநாங்கேகளைநா என்னகவேநா சநார்…” ஆறதலைநாகேக் கூறியவேன், தனது கவேலலைலயத் கதநாடர, பீஷ்மநா கயநாசலனயுடன் அமர்ந்திருந்தநான். மருத்துவேமலனயில் இருந்து வீட்டிற்கு கசன்றை பீஷ்மநாவிற்கு அலமதியநாகே இருந்த வீகட கேநாட்சியளிக்கே, “சதநாத்தநா… அம்மநா எங்கே?” பீஷ்மநாவின் ககேள்விக்கு, “அவேங்கே இப்கபேநாத் தநான் ககேநாவிலுக்கு கிளைம்பிப் கபேநானநாங்கே.. அங்கே ஏகதநா பூலஜ இருக்குன்னு அந்த மநாரிங்கேறைவேங்கே கசநான்னநாங்கே… நநானும் உங்கே கூட கிளைம்பேலைநாம்ன்னு கேநாத்துட்டு இருக்ககேன்…” அவேர் கசநால்லைவும், வீட்லடப் பூட்டிக் ககேநாண்டு, இருவேரும் ககேநாவிலலை கநநாக்கிச் கசன்றைனர். மநாலலை கவேலளை பூலஜ நடந்துக் ககேநாண்டிருக்கே, கேங்கேநா கேண்கேலளை மூடி ஆழ்ந்த கவேண்டுதலலை இலறைவியின் முன் லவேத்துக் ககேநாண்டிருக்கே, அவேரின் அருககே கசன்றை பீஷ்மநா, “என்னம்மநா.. எனக்கு நல்லை புத்தி ககேநாடுன்னு கவேண்டிக்கிட்டு இருக்கீங்கேளைநா?” கிண்டலைநாகே அவேன் ககேட்கே, “எனக்கு இல்லைடநா… உனக்கு… என் லபேயன் திடீர்ன்னு என்ன என்னகவேநா கபேசறைநாகனன்னு எனக்கு கரநாம்பே பேயமநா இருக்கு… ஒரு கவேலலை சினிமநாவுலை கசநால்றை மநாதிரி… லபேத்தியத்துக்கு லவேத்தியம் பேநார்க்கேறை லபேத்தியக்கேநார டநாக்டர் கபேநாலை.. உன் நிலலைலமயும் ஆகிடுகமநா.. நநான் எந்த டநாக்டர் கிட்ட கூட்டிட்டு கபேநாறைதுன்னு கயநாசிச்சிட்டு இருக்ககேன்…” கேங்கேநா அவேலன கிண்டலைடிக்கே, அவேரது அருகில் நின்றிருந்த ககேநாடிலயப் பேநார்த்தவேன், “ககேநாடி… இங்கேப் பேநாரு… எங்கே அம்மநா என்லனப் பேநார்த்து லபேத்தியத்துக்கு லவேத்தியம் பேநார்க்கேறை டநாக்டர்ன்னு கசநால்றைநாங்கே… அப்பேடியநா என்ன?” பீஷ்மநா ககேநாடிலய வேம்பில் இழுத்து விட, அதுவேலர தீவிரமநாகே கேண்கேலளை மூடிக் ககேநாண்டு நின்றிருந்தவேள், பீஷ்மநா இவ்வேநாற ககேட்கேவும், கபேந்த கபேந்த விழிக்கே, அவேலளைப் பேநார்த்து சிரித்தவேன், “பேநார்த்தீங்கேளைநா? நநான் லபேத்தியத்துக்கு லவேத்தியம் பேநார்க்கேறை லபேத்தியக்கேநார டநாக்டர் இல்லையநாம்… ககேநா…டி…கய கசநால்லிட்டநா…” பீஷ்மநா பேதிலுக்கு கிண்டல் கசய்யவும், கேங்கேநா ககேநாடிலயப் பேநார்த்து கபேநாலியநாகே முலறைத்து, “என்லன இப்பேடி டீல்லை விட்டுட்டிகய… இகதல்லைநாம் நியநாயகம இல்லை..” ககேநாடிலயப் பேநார்த்துச் கசநான்னவேர், “வேநா… இப்கபேநாவேநாவேது உன் லபேத்தியம் கதளியுதநான்னு பேநார்க்கேலைநாம்.. ககேநாவிலலை சுத்திட்டு வேரலைநாம் பீஷ்மநா… எல்லைநாம் நல்லைபேடியநா எந்தக் குழப்பேமும் இல்லைநாம முடியணும்ன்னு கவேண்டிக்ககேநா….” ககேலியில் கதநாடங்கியவேர், சீரியசநாகே முடிக்கே, அதற்கு கமல் எதுவும் கபேசநாமல் இருவேரும் ககேநாவிலலைச் சுற்றி வேந்தனர். ககேநாவிலில் இருந்து கவேளியில் வேந்ததும், அங்கிருந்த கவேப்பேமரத்தின் அடியில் அமர்ந்த பீஷ்மநா, கேங்கேநாவிடம் அன்ற நடந்த அலனத்லதயும் கசநால்லி முடித்தநான். “நீ என்ன முடிவு கசய்திருக்கே?” கேங்கேநா ககேநாடியின் விஷயத்லத குறித்துக் ககேட்கே, “ஹ்ம்ம்.. நநாலளைக்கு நநான் ககேநாடிலய கூட்டிக்கிட்டு கபேநாய்.. அது ஆக்ஸிகடன்ட் இல்லை.. ககேநாலலைன்னு சந்கதகேமநா இருக்குன்னு கசநால்லி கேம்ப்லளைன்ட் ககேநாடுக்கேப் கபேநாகறைன்… அது நடக்கேட்டும் மத்தது எல்லைநாம் துலர பேநார்த்துப்பேநான்…” பீஷ்மநா கசநால்லை, கேங்கேநா புரியநாமல், “இதுலை துலர என்ன கசய்யப் கபேநாறைநாங்கே?” என்றை ககேள்விலய எழுப்பே, பீஷ்மநா துலரலய குறித்துச் கசநால்லைவும், கேங்கேநா திலகேத்துப் கபேநானநார். “என்ன பீஷ்மநா இது? இப்பேடி ஒருத்தலன இந்த ஊர்லை எப்பேடி விட்டு வேச்சிருக்கேநாங்கே? கபேநாலீஸ்லை கசநால்லி அவேலன உள்ளைத் தள்ளைநாம என்ன கசய்யறைநாங்கே?” ஆற்றைநாலமயநாகே அவேர் ககேட்கே, “இல்லைம்மநா… இப்கபேநா இங்கே ஊலரச் கசர்ந்த கபேநாலீஸ் ஸ்கடஷன்லை இருக்கேறைது இவேகனநாட ஆளு… அதனநாலை நநான் கபேரியப்பேநாகிட்ட கசநால்லி… அவேலன இங்கே இருந்து மநாத்தி… கநர்லமயநான கபேநாலீஸ் ஆபீசர கபேநாடச் கசநால்லி
இருக்ககேன்… கபேரியப்பேநா பேநார்த்துக்கேகறைன்னு கசநால்லி இருக்கேநார்… அவேர்கிட்ட இருந்து தகேவேல் வேந்த உடகன.. துலர கபேநாய் கேம்ப்லளைன்ட் ககேநாடுத்தநா.. அடுத்து அவேங்கே அர்கரஸ்ட் பேண்ணுவேநாங்கே.. தஞ்சநாவூர்லை ககேநாடி ககேநாடுக்கேறை கேம்ப்லளைன்ட்… இங்கே துலர ககேநாடுக்கேறை கேம்ப்லளைன்ட்.. கரண்டும் கசர்ந்து அதுக்கும் கமலை கபேநாலீஸ் பேநார்த்துப்பேநாங்கே.. அப்பேநாகிட்டயும் கபேசிட்கடன்.. அப்பேநா தநான் இந்த ககேஸ்லை வேநாதநாடப் கபேநாறை வேக்கீல்.. கேண்டிப்பேநா அவேனுக்கு தண்டலன கிலடக்கேநாம கபேநாகேநாது..” பீஷ்மநா கபேரிய விளைக்கேமநாகே கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, “அகதல்லைநாம் சரிடநா… நநான் ககேட்டது உன்கனநாட கேல்யநாண விஷயம்…” கேங்கேநா ககேட்கே, “ஹ்ம்ம்.. மணியநாகுதும்மநா.. வீட்டுக்குப் கபேநாய் எனக்கு ககேநாஞ்சம் கவேலலை இருக்கு… வேநாங்கே கபேநாகேலைநாம்…” எந்த பேதிலலையும் கசநால்லைநாமல் கிளைம்பிய பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்து கேங்கேநா ஆயநாசமநாகே உணர, “பேதில் கசநால்லிட்டு கபேநாடநா…” அவேனது லகேலயப் பிடித்து தடுத்தநார். “கமநாதல்லை இந்த கவேலலை… அது தநான் எனக்கு முக்கியம்… அதுக்கும் கமலை கபேச ஒண்ணுகம இல்லைம்மநா…” பீஷ்மநா கசநால்லிவிட்டு நகேர, அலதக் ககேட்டுக் ககேநாண்டிருந்த மநாரியும், சிறிது தூரத்தில் அவேர்கேள் கபேசுவேலதக் ககேட்டுக் ககேநாண்டிருந்த மலைரும் அலசவேற்ற நின்றைனர்.
23. உன்னருககே நநானிருப்கபேன்
பீஷ்மநா ககேநாவிலில் இருந்து கிளைம்பே, அவேனிடம் கவேகேமநாகே ஓடிச் கசன்றை ககேநாடி, “டநாக்டர் சநார்… நநான் நநாலளைக்கு மநார்க்ககேட்லை பூலவேப் கபேநாட்டுட்டு உங்கேளுக்கேநாகே கவேயிட் பேண்ணவேநா? நல்லைநா கயநாசிச்சுப் பேநாருங்கே டநாக்டர் சநார்… நநான் உங்கே கூட கேநார்லை கிளைம்பினநா.. கேண்டிப்பேநா யநாரநாவேது அந்த குணநாகிட்ட கசநால்லிக் ககேநாடுப்பேநாங்கே… அப்பேறைம் நம்ம கபேநாறை கேநாரியம் எப்பேடி சரியநா நடக்கும்? எப்பேடியும் கேநாலலையிலை ஏழு எழலரக்கேநா.. மநாரியக்கேநாகவேநாட வீட்டுக்கேநாரர் பூலவேப் கபேநாட கிளைம்புவேநார்.. நநான் மநாரியக்கேநா கிட்ட கபேசி நநாலளைக்கு எப்பேடியநாவேது அந்த பூலவே எல்லைநாம் வேநாங்கிக்கிட்டு கிளைம்பேகறைன்.. பூலவேப் கபேநாட்டுட்டு நநான் எங்கே நிக்கேணும்ன்னு கசநால்லுங்கே.. நநான் அங்கே உங்கேளுக்கேநாகே கவேயிட் பேண்கறைன்…” மனப்பேநாடம் கசய்தவேள் கபேநாலை ககேநாடி கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, பீஷ்மநா கயநாசலனயுடன் அவேலளைப் பேநார்த்தநான். “ஹ்ம்ம்… நீ கசநால்றைதும் சரியநா தநான் இருக்கு. நீ கிளைம்பி பேஸ் பிடிச்ச உடகன நநான் கிளைம்பேகறைன்… நீ தனியநா எங்கேயும் கபேநாகே கவேண்டநாம். அதுவும் தஞ்சநாவூருக்கு கவேண்டகவே கவேண்டநாம்.. என்னநாலை முடியநாது…” ஒருமநாதிரி கசநால்லிக் ககேநாண்கட அவேன் கசல்லை, அவேனது குரலலைக் ககேட்ட ககேநாடிக்கு ஒரு மநாதிரி ஆகியது. கபேருமூச்கசநான்லறை கவேளியிட்டவேள், “ஹ்ம்ம்… சரி… நநான் கரநாம்பே ஜநாக்கிரலதயநா இருக்ககேன்..” ககேநாடியின் பேதிலுக்கு, “சரி… நநான் உன் பின்னநாலை ஃபேநாகலைநா பேண்ணிக்கிட்டு மநார்ககேட்டுக்ககே வேகரன்… அங்கே இருந்து கேநார்லைகய கபேநாயிடலைநாம்…” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், அலதக் ககேட்ட கேங்கேநா, “பேத்திரம்டநா பீஷ்மநா.. உன்லன நம்பித் தநான் அவேலளை நநான் அனுப்பேகறைன்.. அவேளுக்கு எந்த ஆபேத்தும் வேர விட்டுடநாகத…” என்ற கசநால்லைவும், அவேரது அன்லபே நிலனத்து ககேநாடிக்கு கேண்கேள் கேலைங்கியது. “நநான் பேநார்த்துக்கேகறைன்ம்மநா…” ககேநாடி முணுமுணுக்கேவும், “சரி… நீயும் கரநாம்பே கநரம் இங்கே இருக்கே கவேண்டநாம்… வீட்டுக்கு கபேநா..” ககேநாடியிடம் கூறிய கேங்கேநா, “வேநாடநா… ஏகதநா கவேலலை இருக்குன்னு கசநான்னகய..” பீஷ்மநாவிற்கு நிலனவுப்பேடுத்த,
“ஆமநாம்மநா.. கபேநாகேலைநாம்… நீ நநாலளைக்கு கரடியநா இரு…” என்றை பீஷ்மநா, நடக்கேத் கதநாடங்கே, கேங்கேநா ஒரு தலலையலசப்புடன் ககேநாடியிடம் விலடப்கபேற்றைநார். வீட்டிற்கு வேந்தவேர்கேள் அவேரவேர் சிந்தலனயில் உழன்றக் ககேநாண்டிருக்கே, மறநநாலளைய கபேநாழுதும் யநாருக்கும் நிற்கேநாமல் விடிந்தது. கேநாலலையில் மநாரி பேநால் ககேநாண்டு வேந்து ககேநாடுக்கும் கபேநாழுகத விழித்திருந்த பீஷ்மநா, அவேரிடம் ‘ககேநாடி ஏதநாவேது கூறினநாளைநா?’ என்ற ககேட்கே, “கசநான்னநா தம்பி… நநானும் எங்கே வீட்டுக்கேநாரர் கிட்ட கசநால்லி.. அவேர் எடுத்துட்டு கபேநாகே கவேண்டிய பூலவேயும் அவேகிட்ட ககேநாடுத்துட்கடன்… அவேலளை ஜநாக்கிரலதயநா கூட்டிட்டு கபேநாங்கே.. பேத்திரம்…” மநாரி சிறிது பேதட்டத்துடன் கசநால்லை, “கேண்டிப்பேநா.. அவே என் கபேநாறப்பு.. எப்பேடி கூட்டுட்டு கபேநாகறைகனநா அப்பேடிகய கூட்டிட்டு வேகரன்… பேயப்பேடநாம இருங்கே..” என்றைவேன், சிறிது தயக்கேத்துடன், “எனக்கு ஒகர ஒரு உதவி கசய்வீங்கேளைநா? ககேநாடி உங்கே வீட்லை இருந்து கிளைம்பின உடகன எனக்கு வேந்து தகேவேல் கசநால்றீங்கேளைநா? அப்கபேநா தநான் நநானும் சரியநான கநரத்துக்கு கிளைம்பே முடியும்…” அவேரிடம் கவேண்டுதலைநாகே அவேன் ககேட்கே, “இலதச் கசய்யுன்னு கசநால்லுங்கே தம்பி நநான் கசய்யகறைன்.. ஏன் இப்பேடி எல்லைநாம் ககேட்டுக்கிட்டு இருக்கீங்கே?” என்றை மநாரி, அகத கபேநாலைகவே தயநாரநாகே இருந்த பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்து, “அவே கிளைம்பிட்டநா… எங்கே வீட்டுக்கேநாரர் பேஸ் ஸ்டநாப் வேலர ககேநாண்டு விடகறைன்னு கசநால்லி கூட்டிட்டு கபேநாயிருக்கேநார்.. நீங்கே கிளைம்பினநா சரியநா இருக்கும்…” பேடப்பேடப்பேநாகே மநாரி கசநால்லைவும், “சூப்பேர்… கரநாம்பே நல்லைதுங்கே.. நநான் உடகன கிளைம்பேகறைன்…” என்றை பீஷ்மநா, கதலவேயநானலவேகேலளை எடுத்துக் ககேநாண்டு கவேளியில் வேர, அவேனது வேரவுக்கேநாகே கேநாத்திருந்த சதநாசிவேம், “வேண்டிலய எடுக்கேலைநாமநா தம்பி… நநான் கரடியநா இருக்ககேன்..” அவேரது பேதிலில், அவேன் அருககே நின்றிருந்த கேங்கேநாலவேப் பேநார்த்த பீஷ்மநா, “நநான் கபேநாயிட்டு வேகரன்ம்மநா…” என்ற விலடப்கபேறை, கேங்கேநாவும் அவேனுக்கு விலடக் ககேநாடுத்தநார். அவேன் கசநான்னது கபேநாலைகவே ககேநாடி ஏறிய பேஸ்லச பின்கதநாடர்ந்து அந்த கிரநாமத்து சநாலலையில் ஊர்ந்து கசல்லை, பீஷ்மநா வேருகிறைநானநா என்ற அடிக்கேடி ககேநாடி திரும்பிப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட கசன்றைநாள். அவேளைது மனதில் இருந்த பேதட்டத்லத கசநால்லைநால் வேரிக்கே முடியநாது. பீஷ்மநா கூறியதும் அவேள் சரிகயன்ற கசநால்லி விட்டநாள் தநான்… இருந்தநாலும், அவேளைது மனதில் பேயம் இருக்கேத் தநான் கசய்தது. தனது உயிலர குணநா பேறித்துவிடுவேநான் என்பேதற்கு அல்லை.. பீஷ்மநாவின் உயிருக்கு ஏதநாவேது ஆபேத்து வேந்துவிடும் என்றை அச்சம் தநான் அவேளுக்கு மிதமிஞ்சி இருந்தது. பீஷ்மநா கமல்லைமநாகே வேந்துக் ககேநாண்டிருந்தநாலும், முன்புறைம் பேநார்லவேலய திருப்பி லைநாரி ஏதநாவேது வேருகிறைதநா என்பேலத ஆரநாயநாந்துக் ககேநாண்கட கசன்றைநாள். கேடவுளிடம் இலடவிடநாது அவேளைது மனது பீஷ்மநாவிற்கேநாகே கவேண்டிக் ககேநாள்ளைவும் கசய்தது. மநார்ககேட் வேந்ததும், பேஸ்சில் இருந்து இறைங்கிய ககேநாடி, பீஷ்மநா வேருகிறைநானநா என்ற பேநார்க்கே, கேநாரில் இருந்தபேடிகய பீஷ்மநா லகேயலசத்தநான். அலதப் பேநார்த்தவேள் மநார்ககேட்டின் உள்களை கசன்ற அவேளைது கவேலலைலய விலரவில் முடித்துக் ககேநாண்டு வேர பேரபேரத்தநாள். அவேளைது பேதட்டமும், கேண்கேளில் இருந்த மிரட்சிலயப் புரிந்து ககேநாண்டவேன் கபேநாலை, கீகழ இறைங்கி அவேளுடன் கசன்றைநான். “நீங்கே என்ன டநாக்டர் இங்கே எல்லைநாம் வேந்துக்கிட்டு?” ககேநாடி ககேட்கே,
“ஹ்ம்ம்… நநான் உன்லன ஏமநாத்தி விட்டுட்டு கபேநாறைவேன் கபேநாலைகவே பேநார்த்துக்கிட்டு இருந்தியநா? அதநான் நநான் கபேநாகே மநாட்கடன்னு கசநால்லைநாம கசநால்லை உள்களை வேந்கதன்…” அவேளிடம் கவேடுக்ககேன்ற கபேசியவேன், அவேள் அதிர்ந்து நிற்கும் கபேநாகத, “சீக்கிரம் பூலவேக் ககேநாடுத்துட்டு வேநா… உங்கே ஊர்க்கேநாரங்கே யநாரநாவேது பேநார்த்துடப்கபேநாறைநாங்கே…” அவேன் கதநாடர, “இகதநாங்கே… இகதநா… நநான் சீக்கிரம் வேந்துடகறைன்…” தத்தி, திக்கி அவேள் கசநால்லிவிட்டு, கவேகேமநாகே கவேலலைலய முடித்துக் ககேநாண்டு வேந்தநாள். “ஹ்ம்ம்… குட்.. சீக்கிரம் கேநார்லை ஏற… கேநாலலையிகலைகய கபேநானநா தநான் கவேலலை முடியும்…” என்றை பீஷ்மநா அவேளுக்கேநாகே கேநாலரக் கேதலவேத் திறைந்துவிட, ககேநாடி உள்களை ஏறிக் ககேநாண்டநாள். அவேனது முகேம் சீரியசநாகே இருப்பேலதப் பேநார்த்தவேள், கவேகேமநாகே வேண்டியில் ஏறம் கபேநாழுது தலலையில் இடித்துக் ககேநாள்ளைவும், கமலும் ககேநாபேம் ககேநாண்ட பீஷ்மநா, “அப்பேடி என்ன பேயம். நநான் தநான் உன் கூடகவே வேகரன்னு கசநால்லி வேந்துட்டு தநாகன இருக்ககேன்… என்னகவேநா உன்லன நடுத்கதருவுலை நிறத்திட்டு கபேநாறை மநாதிரி மிரண்டுப் பேநார்க்கேறை?” கேநார் கிளைம்பியதும், அவேளைது தலலைலய நன்றைநாகே கதய்த்து விட்டுக் ககேநாண்கட அவேலளை வேருக்கேத் கதநாடங்கே, அவேலன ஆச்சரியமநாகேப் பேநார்த்த சதநாசிவேம், “சின்னவேகர… அந்தப் கபேநாண்ணுக்கும் அவேங்கே அக்கேநா கபேநாலை தனக்கும் ஏதநாவேது ஆகிடுகமநான்னு பேயம் இருக்கேத் தநாகன கசய்யும்.. அலத ஏன் நீங்கே புரிஞ்சிக்கேநாம திட்டறீங்கே?” ககேநாடிக்கு வேக்கேநாலைத்து வேநாங்கே, “அகதல்லைநாம் இல்லலைங்கே சதநாத்தநா… என் கமலை நம்பிக்லகே இல்லைநாம தநான் அவே திரும்பிப் பேநார்த்தநா? நநான் என்ன கசநால்லிட்டு மநாறி நடக்கேறை ஆளைநா” கபேச்கசநாடு கபேச்சநாகே பீஷ்மநா ககேட்கே, ககேநாடி பேட்கடன்ற அவேலன நிமிர்ந்துப் பேநார்க்கே, அவேளைது கேண்கேளில் அந்த ஒரு சிலை வினநாடிகேள் கதநான்றிய ஆச்சரியத்தில், தநான் கசநான்னவேற்லறை பீஷ்மநா கயநாசிக்கேத் கதநாடங்கினநான். தநான் கசநான்ன வேநார்த்லதகேள் அப்கபேநாழுது தநான் நிலனவு வேந்தவேனநாகே பீஷ்மநா தன்லனகய கநநாந்துக் ககேநாண்டிருந்த கவேலளையில் கேநாவேல் நிலலையம் வேந்து கசர்ந்தது. ககேநாடியின் பேநார்லவேயில் இருந்து தப்பிப்பேவேன் கபேநாலை கீகழ இறைங்கி உள்களை ஓடிச் கசன்றைவேலன சதநாசிவேம் திலகேப்புடன் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநார். அவேலனப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட ககேநாடி கீகழ இறைங்கே, “அம்மநா… ககேநாடி.. நீ மனசுலை ஒண்ணும் வேச்சுக்கேநாகதம்மநா… சின்னவேர் கரநாம்பே நல்லை மநாதிரி தநான்.. ககேநாபேகம வேரநாது.. அப்பேடி இருக்கே.. இப்கபேநா ககேநாபேப்பேடறைநாருன்னநா அவேரு மனசுலை அவ்வேளைவு அழுத்தம் இருக்கும்மநா.. தயவு கசய்து அவேலரயும் புரிஞ்சிக்ககேநாம்மநா..” சதநாசிவேம் ககேநாடிலய சமநாதநானப்பேடுத்த, “ஹ்ம்ம்.. அவேகரநாட மனசு எனக்கு புரியுது.. நநான் அவேரு திட்டறைதுக்கேநாகே வேருத்தப்பேடலை…” ககேநாடி கமல்லை கசநால்லிக் ககேநாண்கட கேநாவேல் நிலலையத்தின் உள்களை கசல்லை கேநாலலை எடுத்து லவேக்கே, பீஷ்மநா கவேகேமநாகே கவேளியில் வேந்தநான். “என்ன ஆச்சு?” ககேநாடி கமல்லைக் ககேட்கே, “இல்லை… நீ ஆடி அலசஞ்சு வேரதுக்குள்ளை இன்ஸ்கபேக்டர் எங்கேகயநா மீட்டிங்குக்கு கபேநாயிட்டநாரநாம்… இப்கபேநா ஒண்ணும் கசய்யறைதுக்கு இல்லை… அவேர் வேர எப்பேடியும் கரண்டு மூணு மணி கநரம் ஆகும் கபேநாலை..” பீஷ்மநா கேடுகேடுகவேன்ற கசநால்லை, ககேநாடியின் கேண்கேள் கேண்ணீர்த் துளிர்க்கேச் கசய்தது. “இப்பேடி அழுது விடுஞ்சிக்கிட்கட இருந்தநா எந்த கேநாரியம் உருப்பேடும்? வேநா.. எங்கேயநாவேது கபேநாயிட்டு கரண்டு மணி கநரம் கேழிச்சு கபேநான் பேண்ணிட்டு வேரலைநாம்…” பீஷ்மநா கசநால்லிக் ககேநாண்கட கேநாரின் அருககே கசல்லை, ககேநாடி எதுவும் கபேசநாமல் அவேலனப் பின்கதநாடர்ந்து கசன்றைநாள். “ககேநாஞ்சமநாவேது இலதச் கசய்து முடிக்கேணும்ன்னு ஒரு இது கவேணும்… என்னகவேநா கூப்பிட்டுட்டநாகனன்னு வேந்தநா இப்பேடித் தநான் இருக்கும்..” கபேநாருமிக்ககேநாண்கட வேந்தவேன், “சதநாத்தநா… கபேரிய ககேநாவிலுக்கு கபேநாங்கே…” கசநான்னவேலனக் ககேநாடி திலகேப்புடன் பேநார்க்கே, அந்தப் பேநார்லவேலய கேண்டு ககேநாள்ளும் நிலலையில் இல்லைநாத பீஷ்மநா, கேண்கேலளை மூடி, சீட்டில் சநாய்ந்து அமர்ந்திருந்தநான்.
“சின்னவேகர ககேநாவில் வேந்துடுச்சு…” சதநாசிவேம் கசநான்னது தநான் தநாமதம், விடுவிடுகவேன்ற கீகழ இறைங்கிய பீஷ்மநா, ககேநாவிலினுள் கவேகேமநாகேச் கசல்லை, ககேநாடி பேரிதநாபேமநாகே சதநாசிவேத்லதப் பேநார்த்தநாள். “நநான் என்ன தப்பு கசய்கதன்? என்லன இப்பேடி கேண்டுக்கேநாம கபேநாறைநார்?” மனதில் ககேட்பேதநாகே நிலனத்துக் ககேநாண்டு கவேளியில் அவேள்s முணுமுணுக்கே, அது சதநாசிவேத்தின் கேநாதில் கதளிவேநாகே விழுந்தது. “நநான் வேண்டிலய நிறத்திட்டு வேகரன்ம்மநா… நநாம உள்ளை கபேநாகேலைநாம்… தம்பி அங்கே தநான் நின்னுட்டு இருப்பேநாரு…” ககேநாடிக்கு ஆறதலைநாகே அவேர் கசநால்லைவும், அலத ஏற்றக் ககேநாள்ளை முடியநாமல் தடுமநாறிய ககேநாடிக்கு, பீஷ்மநா தன் கமல் இவ்வேளைவு ககேநாபேமநாகே இருப்பேது வேலிலயக் ககேநாடுத்தது. சதநாசிவேம் வேண்டிலய நிறத்திவிட்டு வேரவும், இருவேரும் ககேநாவிலின் உள்களை கசன்றைனர். “என்ன ஒவ்கவேநாரு இடத்துக்கும் உன்லன வேநா… வேநான்னு கவேத்தலலை வேச்சநா கூப்பிடணும்?” கசன்றை கேநாரியம் உடகன நடக்கேநாத கேடுப்பில் பீஷ்மநா ககேநாடிலயப் பேநார்த்து கமலும் கபேநாரிய, “தம்பி… ககேநாஞ்சம் ககேநாபேப்பேடநாம கபேசுங்கே… பேநாவேம் கபேநாண்ணு.. அவேலளை பேத்திரமநா கூட்டிட்டு வேரத் தநான் உள்ளை வேந்கதன்… நீங்கே கபேசிட்டு சநாமி கும்பிட்டு வேநாங்கே.. நநான் வேண்டிக் கிட்ட இருக்ககேன்.. என்னநாலை இந்த கவேயில்லை அவ்வேளைவு தூரம் எல்லைநாம் நடக்கே முடியநாது…” அவேர்கேள் இருவேலரயும் தனிலமயில் விட்ட சதநாசிவேம் விலடப்கபேற்ற கசல்லை, பீஷ்மநா ஏகதநா கபேச வேநாலயத் திறைப்பேதற்குள், “இங்கேப் பேநாருங்கே… நநான் நீங்கே என்லன நடுகரநாடுலை விட்டுட்டு வேந்துடுவீங்கேன்னு பேயந்து உங்கேலளைப் பேநார்க்கேலை… நநாம கபேசினது எல்லைநாம் கேநாத்து வேநாக்குலை அந்த குணநா கேநாதுலை எட்டி, அவேனநாலை எங்கே உங்கே உயிருக்கு ஆபேத்து வேந்துடுகமநான்னு பேயந்துட்டு தநான் வேந்கதன்.. நநான் திரும்பி திரும்பிப் பேநார்த்ததும் அதனநாலை தநான்.. அந்த குணநாலவே பேழி வேநாங்கேறைதுலை எனக்கும் சந்கதநாஷம் தநாகன… இலதக் கூட உங்கேளைநாலை புரிஞ்சிக்கே முடியலலையநா?” என்றைவேள், “நீங்கே திட்டிக்கிட்கட இருந்தநா… நநான் அழக்கூட இல்லைநாம அப்பேடிகய கேல்லு மநாதிரி நிக்கே… நநான் ஒண்ணும் கேல்லு கிலடயநாது… எனக்கும் உணர்ச்சிகேள் இருக்கு.. அதுலை அழறைதும் ஒண்ணு…” பேடபேடகவேன்ற கபேசியவேள், அவேலனத் தநாண்டிக் ககேநாண்டு கவேகேமநாகே ககேநாவிலலைச் சுற்றைத் கதநாடங்கினநாள். ககேநாடி கசநான்னலதக் ககேட்ட பீஷ்மநா அதிர்ந்து நின்றைநான். “எனக்கும் உணர்ச்சிகேள் இருக்கு…” மீண்டும் மீண்டும் அகத வேநார்த்லதகேள் அவேனின் கேநாதுகேளில் எதிகரநாலித்துக் ககேநாண்கட இருந்தது. அந்த வேநார்த்லதகேள் பேலைவித ககேநாணங்கேளில் அவேனது மனலத வேநாட்டத் கதநாடங்கி இருக்கே, பீஷ்மநா சிலலை கபேநாலை நின்றக் ககேநாண்டிருந்தநான். “அவே ஏன் இந்த வேநார்த்லதலய கசநால்லைணும்? அவேளுக்கும் உணர்ச்சி இருக்குன்னநா… நநான் அவேகளைநாட உணர்வுகேகளைநாட விலளையநாடகறைனநா? நநான் ஏதநாவேது தப்பு கசய்யகறைனநா? எனக்கு ஏன் இந்த நிலலைலம?” அந்த வேநார்த்லதகேள் அவேலன இம்சித்துக் ககேநாண்டிருக்கே, சிறிது தூரம் கசன்ற அவேர்கேலளைத் திரும்பிப் பேநார்த்த சதநாசிவேம், பீஷ்மநா திலகேத்து நிற்பேலதப் பேநார்த்து அவேனது அருககே வேந்து, அவேனது கதநாலளைத் தட்டினநார். பேதட்டத்துடன் பீஷ்மநா திரும்பிப் பேநார்க்கே, “என்ன தம்பி? எதுக்கு இப்கபேநா மனசுலை எலதகயநா வேச்சுக்கிட்டு இப்பேடி அந்தப் கபேண்லண கபேநாட்டு திட்டிக்கிட்டு இருக்கீங்கே? மனசுலை அப்பேடி என்ன குழப்பேம்? தயவு கசய்து இப்பேடி எல்லைநாம் இருக்கேநாதீங்கே தம்பி… நீங்கே கபேநாய் சநாமி கும்பிட்டு வேநாங்கே.. அந்த கபேநாண்ணு ஏகதநா ககேநாவிச்சுக்கிட்டு தனியநா கபேநாகுது. கபேநாய் சமநாதநானப்பேடுத்துங்கே.” அவேலன சமநாதநானம் கசய்து ககேநாவிலுக்குள் அனுப்பி லவேக்கே, மலைரின் நிலனவுகேள் அவேலன ஆட்க்ககேநாள்ளைத் துவேங்கியது. அன்ற மலைலரப் பேநார்த்த நிலனவுகேள், அவேளுடன் கபேசிய வேநார்த்லதகேள், இறதியநாகே அவேள் கிளைம்பிச் கசன்றைது அலனத்தும் அவேனது நிலனவுகேளில் வேந்து அலலை கமநாதியது. அந்த கநநாடிகேலளை ரசித்துக் ககேநாண்கட கமல்லை ககேநாவிலுக்குள் நடந்து கசன்றைநான். சிவேன் சன்னதிக்குள் கசன்றைவேனது விழிகேள், கேண்கேலளை மூடி அமர்ந்திருந்த ககேநாடியின் மீது பேதிந்தது. கேண்கேளில் கேண்ணீர்த் துளிகேள் வேழிய சிலலைகயன அமர்ந்திருந்த ககேநாடியின் நிலலை ஏகனநா மனலதப் பிலசய, கமல்லை அவேளைது அருககே கசன்றைவேன், அவேள் அருககே அமர்ந்தநான்.
அருகில் அலசவு கதரியவும், கேண்கேலளைத் திறைந்துப் பேநார்த்த ககேநாடி, “சநாரி.. நநான் உங்கேகிட்ட அப்பேடி கபேசி இருக்கேக் கூடநாது..” கமல்லை முணுமுணுக்கே, “இல்லை ககேநாடி.. நநான் உன்கிட்ட.. உன் மனலச புரிஞ்சிக்கேநாம கபேசி இருக்கேக் கூடநாது… என்னகவேநா மனசுலை ஒரு மநாதிரி பேநாரம்… அலத எனக்கு கசநால்லைத் கதரியலை.. அப்பேடி உன்லனப் கபேசினதுக்கு சநாரி… உன்லன கரநாம்பே ஹர்ட் பேண்கறைன்..” அவேளைது லகேலயப் பேற்றிய பீஷ்மநா அவேளிடம் மன்னிப்பு கவேண்ட, பூலஜ முடிந்து கேற்பூரம் கேநாட்டுவேதற்கேநாகே அடித்த மணியில், இருவேரும் கபேச்லச நிறத்தி இலறைவேலனப் பேநார்த்தனர். அன்ன அலைங்கேநாரத்தில் சிவேன் அருள் பேநாலிக்கே, இருவேரின் மனதிலும் பேநாரம் குலறைவேது கபேநாலை இருந்தது. கவேளிகய வேந்த இருவேரும் அலமதியநாகேகவே நடக்கே, மலைருடன் தநான் அமர்ந்த அகத பேடிக்கேட்டுகேளில் அமர்ந்த பீஷ்மநா, அந்த நிலனவுகேளில் கேண்கேலளை மூடிக் ககேநாள்ளை, “மலைர் கூட இங்கே உட்கேநார்ந்து கபேசினீங்கேளைநா?” ககேநாடி கமல்லைக் ககேட்கே, “ஹ்ம்ம்.. ஆமநா… இந்த புறைநாலவே எல்லைநாம் அவே இங்கே உட்கேநார்ந்து தநான் ரசிச்சுக்கிட்டு இருந்தநா… நநானும் இங்கே உட்கேநார்ந்து கபேநாட்கடநா எடுத்கதன்.. அப்கபேநா அவே என்லனத் திரும்பிப் பேநார்த்தநா…” பீஷ்மநா அந்த நிலனவுகேளில் மூழ்கிச் கசநால்லைவும், ககேநாடி அங்கிருந்த புறைநாக்கேலளை அண்ணநாந்துப் பேநார்க்கே, அவேலளைப் பேநார்த்து புன்னலகேத்த பீஷ்மநா, “கரநாம்பே அழகேநா இருக்கு இல்லை ககேநாடி..” அவேளிடம் பேகிர, “ஹ்ம்ம்… எந்த கேவேலலையும் இல்லைநாம கரநாம்பே சந்கதநாஷமநா இருக்குங்கே இல்லை… மனுஷங்கேளுக்கு தநான் கேவேலலை எல்லைநாம்…” என்றைவேள், “ககேநாவிலலைச் சுத்திட்டு வேரலைநாமநா? என்னகவேநா சுத்தணும் கபேநாலை இருக்கு…” ககேட்டுக் ககேநாண்கட, ஆவேலைநாகே பீஷ்மநாலவேப் பேநார்க்கே, “சரி வேநா… நநானும் உன் கூட சுத்தகறைன்.. அப்பேடிகய நநாம கிளைம்பேலைநாம்… கநரம் சரியநா இருக்கும்…” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், ககேநாடி மண்லடலய உருட்ட, அவேலளைப் பேநார்த்த அவேனது புன்னலகே கமலும் விரிந்தது. தலரயில் பேதித்திருக்கும் ஓடுகேளில் கேநால் லவேத்து விலளையநாடிக் ககேநாண்டு வேந்த ககேநாடிலயப் பேநார்த்த பீஷ்மநாவிற்கு அவேளைது சிற பிள்லளைத்தனம் சிரிப்லபே வேரவேலழக்கே, இயற்லகேயநான அவேனது குறம்புக் குணம் தலலை தூக்கே, “ககேநாவில்லை எத்தலன கேல்லு கபேநாட்டு இருக்கேநாங்கேன்னு அளைந்து முடிச்சிட்டியநா?” கிண்டல் கசய்யவும், ககேநாடி விழிக்கேத் கதநாடங்கே, அலதப் பேநார்த்து கேடகேடகவேன சிரித்தவேன், “விட்டநா… இங்கே ககேநாடு கிழிச்சு கநநாண்டி விலளையநாடுவே கபேநாலைகய.. நநாம அப்பேறைம் ஒருநநாள் வேந்து விலளையநாடலைநாம்… இப்கபேநா ககேநாஞ்சம் கவேகேமநா நட தநாகய…” பீஷ்மநா சிரித்துக் ககேநாண்கட லகே எடுத்து கும்பிட, அவேனது ககேலிலயப் புரிந்தவேள் அழகேநாகே கவேட்கேப்பேட, அவேர்கேள் இருவேரும் கபேசி சிரிப்பேலதப் பேநார்த்து அங்கிருந்த ஒரு ஆங்கிகலையர், பீஷ்மநாவிடம் வேந்து ஏகதநா கசநால்லைவும், பீஷ்மநா கயநாசலனயுடன் ககேநாடிலயப் பேநார்த்தநான். “என்ன ககேட்கேறைநாங்கே?” அவேர் ககேட்பேது புரியநாமல் அவேள் பீஷ்மநாலவேக் ககேட்கேவும், “ஒண்ணும் இல்லலை…” என்றைவேன், ஏகதநா லசலகே கசய்துவிட்டு, “அவேருக்கு நம்ம கபேநாட்கடநா கவேணுமநாம்.. நம்ம கஜநாடி கரநாம்பே கபேநாருத்தமநா இருக்கேநாம்… அது தநான் கபேநாஸ் ககேநாடுக்கேச் கசநால்றைநார்… ககேநாஞ்சம் அலசயநாம நில்லு…” என்றைவேன் ககேநாடிலய கநருங்கி நிற்கே, ககேநாடி சுதநாரித்து விலைகுவேதற்குள், அவேரும் பேட்கடன்ற அவேர்கேளைது உருவேத்லத தனது கேகமரநாவில் பேதிவு கசய்து ககேநாண்டநார். “கவேரி க்யூட் கேப்பிள்… ஹநாப்பி கமரீட் லலைஃப்…” அவேர் வேநாழ்த்திவிட்டு நகேர்ந்து கசன்றவிட, அவேர் கசநான்னலதக் ககேட்ட ககேநாடி அதிர்ந்து நிற்கே, அலத கேண்டு ககேநாள்ளைநாத பீஷ்மநாகவேநா, அவேருக்கு நன்றி கூறி விலடக் ககேநாடுத்து, “என்ன அப்பேடிகய நின்னுட்ட… வேநா.. கநரமநாச்சு நநாம கிளைம்பேலைநாம்…” என்றைவேன், முன்கன நடக்கேத் கதநாடங்கினநான். “இவேரு மனசுலை என்ன நிலனச்சிட்டு இருக்கேநாரு.. சிலை கநரம் கேநாயறைவேர், அவேங்கே கேல்யநாணம்ன்னு கசநான்ன உடகன அவேலன புரட்டி எடுக்கேநாம இப்பேடி கபேசநாம கபேநாறைநாகர.. லஹகயநா ககேநாடி… மண்லட இவ்வேளைவு தநான் கேநாய
முடியுமநா? இன்னும் ஏதநாவேது பேநாக்கி இருக்கேநான்னு கதரியலலைகய” தனக்குத் தநாகன புலைம்பிக் ககேநாண்டு வேந்தவேள், ககேநாவிலின் கவேளிகய பீஷ்மநா நிற்கேவும், அவேனிடம் கவேகேமநாகே கசன்ற நின்றைநாள். “பேநார்த்து கமல்லை வேநாம்மநா… இப்கபேநா நநாம கபேநானநா கநரம் சரியநா இருக்கும்… சதநாத்தநா எங்கே?” ககேநாடியிடம் கசநால்லிக் ககேநாண்கட பீஷ்மநா கேண்கேலளைச் சுற்றித் துழநாவேத் கதநாடங்கே, ககேநாவிலின் எதிர்ப்புறைம் அவேர்கேளைது கேநார் இருப்பேலதப் பேநார்த்தவேன், “கேநார் அங்கே நின்னுட்டு இருக்கு… வேநா கபேநாகேலைநாம்… பேநார்த்து ஜநாக்கிரலதயநா வேநா..” ககேநாடியின் லகேலயப் பிடித்துக் ககேநாண்டு சநாலலைலயக் கேடக்கே, பீஷ்மநாவின் பின்னநால் வேந்தவேளிடம், “ககேநாஞ்சம் சீக்கிரம் வேநா..” என்றைபேடி அவேன் நடக்கே, அப்கபேநாழுது கவேகேமநாகே வேந்த ஒரு கேநார் ககேநாடியின் மீது கமநாதுவேது கபேநால் இருக்கேவும், கேலடசி நிமிடத்தில், அந்தக் கேநார் கேட்டுப்பேநாட்லட மீறிய கவேகேத்தில் வேருவேலத கேவேனித்த பீஷ்மநா அவேலளைத் தன்கனநாடு இழுத்துக் ககேநாள்ளை, அந்த விபேத்தில் இருந்து ககேநாடி தப்பினநாள். கேட்டுப்பேநாட்லட மீறிச் கசன்றை கேநார், சநாலலையின் நடுகவே கபேநாடப்பேட்டிருக்கும் கேம்பிகேளில் முட்டிக் ககேநாண்டு நிற்கே, விபேத்து நடக்கேவிருப்பேலத கேவேனித்திருந்த சதநாசிவேம், ககேநாடியின் அருககே கவேகேமநாகே ஓடி வேந்தநார். “அம்மநா… உனக்கு ஒண்ணும் அடி பேடலலைகய.. பேயப்பேடநாகதம்மநா…” அவேலளை சதநாசிவேம் சமநாதநானப்பேடுத்திக் ககேநாண்டிருக்கே, ஆத்திரம் கேண்லண மலறைக்கே, அந்த கேநாரின் அருககே கவேகேமநாகே ஓடிச் கசன்றை பீஷ்மநா, அந்த கேநாரின் ஏர் பேலூனின் உதவியுடன் தப்பிப் பிலழத்து இருந்தவேலன கவேளியில் இழுத்து அடிக்கேத் கதநாடங்கினநான். “ஏண்டநா… கேநார்லை ஏறினநா கேண்ணு மண்ணு கதரியநாதநா? எப்பேடிடநா இப்பேடி வேண்டிலய ஓட்டறீங்கே? அந்த கபேநாண்ணுக்கு அடி பேட்டு இருந்தநா என்னடநா கசய்வே?” ககேநாபேமநாகே கபேசிக் ககேநாண்கட பீஷ்மநா அவேலன பிடித்து இழுக்கே, “கேநார்லை பிகரக் திடீர்னு கவேலலை கசய்யலை சநார்… நநான் அவேங்கே கமலை இடிக்கேநாம இருக்கே முயற்சி கசய்கதன்… இந்தப் பேக்கேம் வேந்த பேஸ்லசப் பேநார்த்து ககேநாஞ்சம் பேயந்துட்கடன்.. அதநான்…” பீஷ்மநாவின் அடிகேளுக்கு இலடகய அவேன் கசநால்லி முடிக்கே, அங்கிருந்த ட்ரநாபிக் கபேநாலீஸ் பீஷ்மநாவிடம் இருந்து அந்தக் கேநார்க்கேநாரலன பிரித்து விலைக்கிவிட்டு, தன்னுலடய கேடலமலய கசய்யத் கதநாடங்கே, ககேநாபேமநாகே பீஷ்மநா ககேநாடியின் அருககே வேந்தநான். மயிரிலழயில் உயிர் பிலழத்திருந்தவேளைது உடல், நடக்கேவிருந்த நிகேழ்விலன நிலனத்து பேயந்து நடுங்கிக் ககேநாண்டிருந்தது. அவேளைது நிலலைலயக் கேண்ட சதநாசிவேம், அவேலளை கமல்லை கேநாருக்கு அலழத்துச் கசன்ற அமர லவேத்து தண்ணீலரக் ககேநாடுத்தநாலும், அவேளைது உடலின் நடுக்கேம் குலறையநாமல் இருக்கேவும், அவேர் கசய்வேதறியநாது திலகேத்து நின்றக் ககேநாண்டிருக்கே, அவேள் அருககே வேந்த பீஷ்மநா, அவேளைது நிலலைலயக் கேண்டு, அலத விட பேதட்டத்துடன், “ஒரு நிமிஷம் கசத்கத கபேநாயிட்கடன்டி…” கேண்கேலளை மூடிச் கசநான்னவேன், அவேலளை இழுத்து தனது மநார்கபேநாடு அலணத்துக் ககேநாண்டநான்.
24. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் “உனக்கு ஒண்ணும் இல்லலைகய... அடிகிடி ஏதநாவேது பேட்டுச்சநா?” பீஷ்மநா ககேநாடிலய அலணத்த நிலலையிகலைகய ககேட்கே, அவேளைது உடலின் நடுக்கேம் அவேனுக்கும், அவேனது இதயத் துடிப்பின் கவேகேம் அவேளைநாலும் உணர முடிந்தது. “ககேநாடி... ஜஷூஸ் குடிக்கேறியநா? ககேநாஞ்சம் உனக்கு ரிலைநாக்ஸ் ஆகும்...” சற்ற நிதநானித்துக் ககேநாண்டு பீஷ்மநா ககேட்டநாலும், அவேனது இதயம் கவேகேமநாகே துடித்துக் ககேநாண்டு தநான் இருந்தது. “இல்லை... கவேண்டநாம்..” என்றை ககேநாடி இன்னமும் பேயத்தினில் அவேனது மநார்பில் தஞ்சம் புகே, “பேயப்பேடநாகத ககேநாடி.. இது கவேறை யநாகரநா தநான் ககேநாடி... பிகரக் பிடிக்கேநாம வேந்திருக்கேநாங்கே கபேநாலை... குணநா இல்லைம்மநா... பேயப்பேடநாகத... உனக்கு ஒண்ணும் ஆகே நநான் விட மநாட்கடன்...” கமல்லை தன்லன சுதநாரித்துக் ககேநாண்ட
பீஷ்மநா அவேளுக்கு ஆறதல் கசநால்லை, “இல்லை... எனக்கு என்னகவேநா அவேன் உங்கேலளை குறி கவேச்சு வேந்தது கபேநாலைத் தநான் இருந்தது... ஜநாக்கிரலதங்கே... நீங்கே கவேணநா கேநார்லைகய இருங்கே... நநான் கபேநாய் கேம்ப்லளைன்ட் ககேநாடுத்துட்டு வேந்துடகறைன்... என்ன கசய்யனும்ன்னு கசநால்லுங்கே... நநாகன கசய்யகறைன்...” தன்லன சுதநாரித்துக் ககேநாண்ட ககேநாடி பீஷ்மநாவிடம் கசநால்லைவும், பீஷ்மநாவின் அலணப்பு இறகியது. “தம்பி.. கரநாம்பே கநரம் இங்கே இருக்கே கவேண்டநாம்... நநாம கிளைம்பேலைநாம்.. கவேலலைலய முடிச்சிட்டு சீக்கிரம் பேத்திரமநா ஊருக்கு கபேநாய் கசரலைநாம்...” இருவேரும் கேலைங்கி இருப்பேலதப் பேநார்த்து சதநாசிவேம் கசநால்லைவும், “ஆமநா... சதநாத்தநா கசநால்றைதும் சரி தநான்... நநாம சீக்கிரம் கவேலலை எல்லைநாம் முடிச்சிட்டு கபேநாகேலைநாம்.. உன்லன ஊருக்குள்ளை பேத்திரமநா ககேநாண்டு கபேநாய் விடறை வேலர எனக்கு நிம்மதியநா இருக்கேநாது...” கசநான்ன பீஷ்மநா ககேநாடியின் அருககே ஏறி அமர்ந்தநான். “நநான் கநரநா கபேநாலீஸ் ஸ்கடஷனுக்கு கபேநாகறைன்...” என்றை சதநாசிவேம், கேநாலர அவேர் கசநான்னது கபேநாலைகவே கநரநாகே கபேநாலீஸ் ஸ்கடஷனிற்கு முன் ககேநாண்டு நிறத்தினநார். “நீ இங்கேகய இரு... நநான் வேகரன்...” என்றை பீஷ்மநா, கவேகேமநாகே உள்களை கசன்ற, அந்த கேநாவேல்துலறை அதிகேநாரி இருப்பேலத உறதி கசய்துக் ககேநாண்டு ககேநாடிலய அலழக்கே வேந்தநான். “கபேநாலீஸ் இருக்கேநாங்கேளைநா?” அவேன் கவேகேமநாகே வேருவேலதப் பேநார்த்த ககேநாடி ககேட்கே, “ஹ்ம்ம்... இருக்கேநாங்கே.. சீக்கிரம் உள்ளை வேநா..” அவேலளை முன்கன அனுப்பிவிட்டு அவேன் பின்கன கசல்லை, ககேநாடி அவேலனப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட உள்களை கசன்றைநாள். உள்களை கசன்றைவேர்கேள், மலைரின் விபேத்தில் சந்கதகேம் இருப்பேதநாகே ஒரு கேம்ப்லளைன்ட்லடக் ககேநாடுத்துவிட்டு கவேளியில் வேந்தனர். “நநான் அந்த ஆள் கமநாத வேந்தலத கேம்ப்லளைன்ட் ககேநாடுத்திருப்கபேன்.. நீங்கே தநான் கவேண்டநாம்ன்னு கசநால்லிடீங்கே...” ககேநாடி குலறைப்பேட, அவேலளைப் பேநார்த்து புன்னலகேத்தவேன், “இப்கபேநா எதுவும் கவேண்டநாம்... நநாம சீக்கிரம் கபேநானநாத் தநான் துலர அவேகரநாட கவேலலைலயத் கதநாடங்கே முடியும்...” பீஷ்மநா கசநால்லிக் ககேநாண்கட திரும்பே, அவேன் ஆச்சரியப்பேடும்பேடி அவேனது கபேரியப்பேநா அங்கு நின்றக் ககேநாண்டிருந்தநார். “கபேரியப்பேநா...” பீஷ்மநா ஆச்சரியப்பேட, “உன்லன எவேகனநா கேநார்லை கமநாத வேந்தநானநாகம...” அவேர் ககேட்கே, “இல்லை கபேரியப்பேநா... அது தற்கசயல் தநான்... பேயப்பேட ஒண்ணும் இல்லை...” அவேருக்கு பீஷ்மநா ஆறதல் கசநால்லை, அவேலரயும், அவேருலடய பேநாதுகேநாப்பிற்க்கு வேந்திருந்தவேர்கேலளையும் பேநார்த்த ககேநாடி பீஷ்மநாவின் பின்கன ஒளிந்துக் ககேநாண்டநாள். “ஹ்ம்ம்... நநான் ஒரு கவேலலையநா தஞ்சநாவூருக்கு வேந்கதன்... சதநாசிவேத்துக்கு கபேநான் கசய்தநா.. அவேரு இந்த விஷயத்லத கசநால்றைநார்.. அதநான் நநான் உடகன இங்கே வேந்கதன்...” அவேனது கபேரியப்பேநா கசநால்லைவும், “ஹ்ம்ம்... பேயப்பேட ஒண்ணும் இல்லை கபேரியப்பேநா... இவே தநான் நடுங்கிட்டநா...” என்றை பீஷ்மநா, அப்கபேநாழுது தநான் ககேநாடி தனது அருகில் இல்லைநாதலதக் கேண்டு, திரும்பிப் பேநார்க்கே, அவேனது பின்கனநாடு ஒண்டிக் ககேநாண்டிருந்தவேலளைக் கேண்டவேனுக்கு சிரிப்பு வேந்தது.
“இவே தநான் கபேரியப்பேநா நநான் கசநான்ன ககேநாடி... சரியநான பேயந்தநாங்ககேநாள்ளி.. உங்கேலளைப் பேநார்த்து பேயந்து ஒளியறைநா பேநாருங்கேகளைன்...” ககேநாடிலய அவேன் வேம்புக்கு இழுக்கே, “அகதல்லைநாம் ஒண்ணும் இல்லை..” அவேள் முணுமுணுக்கே, அவேலளைப் பேநார்த்து புன்னலகேத்தவேர், “கேம்லளைன்ட் ககேநாடுத்துட்டியநாம்மநா... நீ எதுக்கும் பேயப்பேட கவேண்டநாம்... நநான் பேநார்த்துக்கேகறைன்.. இன்னும் ஒரு வேநாரத்துக்குள்ளை அந்த குணநாலவே அகரஸ்ட் பேண்ணிடலைநாம்... அவேன் கவேளிய வேரகவே முடியநாத அளைவு ககேலச ஸ்ட்ரநாங் பேண்ணிடலைநாம்... என்ன” என்றைவேலரப் பேநார்த்து அவேள் தலலையலசக்கே, “மதியம் ஆகிடுச்சு... எனக்கு பேசிக்குது... உங்கே முகேத்லதப் பேநார்த்தநாலும் கேலளைச்சு தநான் இருக்கு.. வேநாங்கே சநாப்பிட கபேநாகேலைநாம்.. நீங்கே அப்பேடிகய ஊருக்கு கிளைம்புங்கே..” இருவேலரயும் சநாப்பிட அலழத்தவேர், பீஷ்மநாலவேப் பேநார்க்கே, அவேன் புன்சிரிப்புடன்... “உங்கே இஷ்டம் கபேரியப்பேநா... நநானும் அவேளும் கேநார்லை வேகரநாம்...” என்றை பீஷ்மநா ககேநாடிலயப் பேநார்க்கே, ககேநாடி தயக்கேத்துடன் நின்றக் ககேநாண்டிருந்தநாள். “வேநா... கபேநாகேலைநாம்...” பீஷ்மநா அவேளைது லகேலயப் பிடித்து கேநாரில் ஏற்றை, நநால்வேரும் கஹநாட்டல் கசன்ற உணலவே முடிக்கே, “எல்லைநாம் நல்லைபேடியநா நடக்கும் பீஷ்மநா... ககேநாடி.. சீக்கிரம் நம்ம வீட்டுக்கு வேந்துடு.. உனக்கேநாகே நநாங்கே கவேயிட் பேண்ணிட்டு இருக்ககேநாம்..” அவேளிடம் கசநான்னவேர், அவேள் அலமதியநாகே தலலைகுனிய, “ஆனநாலும் நீ இவ்வேளைவு அலமதியநா இருக்கேக் கூடநாதும்மநா.. கேங்கேநாலவே சமநாளிக்கிறைகத கரநாம்பே கேஷ்டம்...” அவேரும் கிண்டலைநாகேச் கசநான்னவேர், கேநாரில் ஏறிப் புறைப்பேட, அவேலர முலறைத்துக் ககேநாண்கட பீஷ்மநா கேநாரில் ஏறினநான். பீஷ்மநாலவேத் திரும்பித் திரும்பிப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட ககேநாடி வேர, “என்ன என்கிட்ட ஏதநாவேது ககேட்கேணுமநா?” அவேளைது பேநார்லவேலய புரிந்துக் ககேநாண்டவேன் கபேநாலை பீஷ்மநா ககேட்கே, “ஹ்ம்ம்...” ககேநாடி மண்லடலய உருட்ட, “என்ன ககேட்கேணும்?” அவேள் புறைம் திரும்பி அமர்ந்துக்ககேநாண்கட ககேட்டவேலனப் பேநார்த்து சிரித்த சதநாசிவேம், “தம்பி.. அது ஒண்ணும் இல்லை.. நீங்கே டநாக்டரநா இல்லை... அரசியல் வேநாதியநான்னு அந்தப் கபேநாண்ணு ககேட்கே நிலனச்சிருக்கும்... அது தநாகனம்மநா?” பீஷ்மநாவிடம் கசநான்னவேர், அவேளிடம் உறதிப்பேடுத்திக் ககேநாள்ளை, ‘ஆம்’, ‘இல்லலை’ என்ற இரண்டு பேக்கேமும் தலலையலசத்தவேள், பீஷ்மநாலவே ககேள்வியநாகேப் பேநார்த்தநாள். “நநான் டநாக்டர் தநான்... எங்கே கபேரியப்பேநாவுக்கு எங்கே ஊர்லை மரியநாலத கரநாம்பே அதிகேம்... ஊர்லை மட்டும் இல்லை.. கடல்லிலை கூட... அதனநாலை நநாம அந்த மரியநாலதலய ககேடுக்கே கவேண்டநாம்ன்னு அந்த துலறைலய சூஸ் பேண்ணலை..” கசன்றை கவேலலை நல்லைபேடியநாகே முடிந்த ஒருவித திருப்தியில் அவேன் கிண்டலைடிக்கேவும், ககேநாடி பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்து சிரிப்லபே அடக்கே, “சின்னவேகரநாட அப்பேநா கபேரிய வேக்கீல் ககேநாடிம்மநா.. அவேரு ககேநார்ட்க்கு கபேநானநாகலை அந்த ககேஸ் நியநாயமநான ககேஸ் தநான்னு எல்லைநாருக்குகம கதரியும்.. அந்த அளைவு கநர்லமயநானவேர்ம்மநா... உங்கே ககேஸ் கூட அவேர் தநான் வேநாதநாடப் கபேநாறைநார்.. சீக்கிரகம உன்லனப் பேநார்க்கே வேருவேநார்ம்மநா...” சதநாசிவேம் பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்து சிரித்துக் ககேநாண்கட கசநால்லைவும், பீஷ்மநா அவேலளை பேநார்த்து கேண்ணடிக்கே, ககேநாடி தநான் அவேனது புன்னலகேயின் தநாக்கேத்தில் சிக்கிக் ககேநாண்டநாள். “அவேருக்கும் எங்கே ஊர்லை மரியநாலத அதிகேம்.. அவேகரநாட கபேலரக் ககேடுக்கே கவேண்டநாம்ன்னு தநான் நநான் அலதயும் s பேடிக்கேநாம இப்பேடி டநாக்டர் ஆகிட்கடன். எங்கே அந்த ஊர்லை இருந்தநா நமக்கு மரியநாலத இல்லைநாம கபேநாயிடுகமன்னு தநான் நநான் இங்கே ஓடி வேந்கதன்...” சிரித்துக் ககேநாண்ட பீஷ்மநா கசநால்லை,
“நீங்கே யநார் மரியநாலதலயயநாவேது ககேடுப்பீங்கேளைநா? அகதல்லைநாம் சும்மநா டநாக்டர் சநார். இப்கபேநா எங்கே ஊர்லை உங்கே கமலை எல்லைநாரும் எவ்வேளைவு மரியநாலத வேச்சிருக்கேநாங்கேன்னு உங்கேளுக்குத் கதரியநாது.. நீங்கே கசநால்றைலத கவேத வேநாக்கேநா நம்பேறை அளைவுக்கு இந்த குறகிய கேநாலைத்துலை நீங்கே எங்கே ஊர் மக்கேள்கிட்ட இடம் பிடிச்சிருக்கீங்கே..” அவேனிடம் சீரியசநாகே பேதில் கசநான்னவேள், ‘என் மனலசயும் தநான்...’ என்ற மனதினில் நிலனத்தவேள், அதற்கு கமல் கபேசநாமல் கேண்கேலளை மூடிக் ககேநாண்டநாள். அவேளைது மனம் எங்கு கசன்ற நின்றிருக்கும் என்ற உணர்ந்தவேன் கபேநாலை பீஷ்மநா அலமதியநானநான். இருவேரும் ஊருக்குள் வேந்து கசர, துலர அவேர்கேளுக்கேநாகேகவே மிகேவும் ஆவேலைநாகே கேநாத்திருந்தநான். அவேன் ஆவேலைநாகே நிற்பேலதப் பேநார்த்த பீஷ்மநா, அவேனிடம் ஓடிச் கசல்லை, “துலர.. என்ன கரநாம்பே ஆவேலைநா நின்னுட்டு இருக்கீங்கே? என்ன விஷயம்?” பீஷ்மநாவும் ஆவேலுடன் ககேட்கே, “சநார்.. பேக்கேத்து ஊருக்கு புது இன்ஸ்கபேக்டர் வேந்துட்டநாரநாம்.. அவேரு ஊருக்குள்ளை வேந்து.. இங்கே நடக்கேறை திருவிழநாலை எந்த தப்பு தண்டநாவும் நடக்கேக் கூடநாதுன்னு எச்சரிச்சுட்டு கபேநாயிருக்கேநாரு... அவேலரப் பேநார்க்கேகவே கரநாம்பே லதரியமநான, கநர்லமயநானவேர் கபேநாலை இருக்கு...” பீஷ்மநாவின் லகேலயப் பிடித்துக் ககேநாண்டு கசநான்னவேன், “ஊர்க்கேநாரங்கேகிட்ட என்ன பிரச்சலனன்னநாலும் என்கிட்கட வேந்து கசநால்லுங்கே... நநான் பேநார்த்துக்கேகறைன்னு கசநால்லிட்டு கபேநாயிருக்கேநார் சநார்.. கரநாம்பே சந்கதநாஷமநா இருக்கு.. நநான் கபேநாய் கேம்ப்லளைன்ட் ககேநாடுத்துட்டு வேகரன்... அவேலன சீக்கிரம் அகரஸ்ட் பேண்ணனும்..” துலர கவேகேமநாகே கசநால்லை, “ஹ்ம்ம்... ஒரு பேத்து நிமிஷம் துலர.. நநானும் கரப்கரஷ் ஆகிட்டு வேகரன்.. அந்த இன்ஸ்கபேக்டர்கிட்ட இன்கனநாரு கேம்ப்லளைன்ட் கேநாப்பியும் ககேநாடுக்கேணும்.. அப்கபேநா தநான் கரண்டு ஸ்கடஷன்லலையும் ஒரு முடிவு பேண்ணிப்பேநாங்கே..” என்றை பீஷ்மநா, அங்கிருந்த ஒரு கநநாயநாளிலயப் பேநார்க்கே, அவேர் வேயிற்ற வேலியநால் அவேதிப்பேட்டுக் ககேநாண்டிருக்கேவும், “இன்லனக்கு கேநாலலையிலை இருந்து யநாரநாவேது வேந்தநாங்கேளைநா?” ககேட்டுக் ககேநாண்கட பீஷ்மநா தனது கவேலலைலய கேவேனிக்கேத் கதநாடங்கினநான். “இல்லை சநார்... ஒருத்தர் கேநாய்ச்சல்ன்னு வேந்தநாங்கே.. இப்கபேநா இவேரு தநான் வேந்திருக்கேநார்...” துலர பேதில் கசநால்லை, அலதக் ககேட்டுக் ககேநாண்ட பீஷ்மநா, இன்கனநாரு கநநாயநாளி வேரவும், “சரிங்கே துலர.. அப்கபேநா நீங்கே கபேநாய் சநாப்பிட்டு உங்கே கவேலலைலய முடிச்சிட்டு வேநாங்கே.. அந்த இன்ஸ்கபேக்டர் ஏதநாவேது ககேட்டநா நநான் கபேநாயிட்டு வேந்த விஷயத்லதச் கசநால்லுங்கே.. நநான் இங்கே பேநார்த்துக்கேகறைன்..” இருவேரும் பூடகேமநாகே கபேசிக் ககேநாண்டிருக்கே, கேங்கேநா அவேலனத் கதடி கவேகேமநாகே ஓடி வேந்தநார். அவேலரப் பேநார்த்த பீஷ்மநா “என்னம்மநா? ஏன் இப்பேடி ஓடி வேரீங்கே? ஒரு பேநாதி நநாள் என்லனப் பேநார்க்கேநாம இருந்ததுக்கு இப்பேடி ஒலிம்பிக்ஸ்லை ஓடறைது மநாதிரி ஓடறீங்கே?” இத்தலன கநரம் சதநாசிவேம் நடந்த அலனத்து விஷயங்கேலளையும் கூறி இருப்பேநார் என்பேலத புரிந்துக் ககேநாண்டு அவேன் கிண்டல் கசய்ய, அவேனது கதநாளில் ஒரு அடி லவேத்தவேர், “உனக்கு எல்லைநாகம விலளையநாட்டு தநான். உனக்கு அடிகிடி பேட்டு இருந்தநா என்ன கசய்யறைது?” கேங்கேநா அவேலனக் கேடிய, “ஒண்ணும் ஆகேநாதும்மநா... அது தநான் எனக்குத் துலணயநா மலைர் வேந்து இருப்பேநாகளை... அவே எனக்கு எலதயும் வேர விட்டிருக்கே மநாட்டநா..” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், கேங்கேநா அவேலன பேரிவுடன் பேநார்த்தநார். “பீஷ்மநா.. நீ கவேலலைலய முடிச்சிட்டு வீட்டுக்கு வேநா.. நநாம கபேசலைநாம்..” அவேலன ஒருமநாதிரி பேநார்த்துக் ககேநாண்கட அங்கிருந்து கிளைம்பிச் கசன்றைவேருக்கு துக்கேம் கதநாண்லடலய அலடத்தது. “சதநாசிவேம் கசநான்னலதக் ககேட்டு நநான் பீஷ்மநா ஒரு முடிவுக்கு வேந்துட்டநான்னு நிலனச்சு எவ்வேளைவு சந்கதநாஷப்பேட்கடன்.. இப்பேடி மறபேடியும் குழப்பி வேச்சிருக்கேநாகன.. கேடவுகளை.. என் பிள்லளைக்கு இப்பேடி ஒரு நிலலை
வேர கவேண்டநாம்..” கேங்கேநா மனதினில் புலைம்பி ககேநாண்கட வீட்டிற்குள் வேர, “அவேருக்கு ககேநாடி கமலை நிலறைய அன்பிருக்கு அம்மநா...” அவேரது பின்புறைம் ககேட்ட குரலில் கேங்கேநா அதிர்ந்து திரும்பினநார். அவேரது பின்புறைம் நின்றிருந்த கபேண்லணப் பேநார்த்தவேர் திலகேப்பில் அயர்ந்து நிற்கே, “நநான் மலைர்... ககேநாடி இல்லை... என்லனப் பேத்தி உங்கேளுக்கு கதரிஞ்சிருக்கும்...” தன்லன அறிமுகேப்பேடுத்திக் ககேநாண்டவேள், தயக்கேத்துடன் கேங்கேநாலவேப் பேநார்த்தநாள். கேங்கேநா திலகேத்து நிற்கும் கபேநாழுகத.. “உங்கேளுக்கு நநான் எவ்வேளைவு நன்றி கசநான்னநாலும் பேத்தநாதுங்கே.. இருந்தநாலும் நநான் பேலை ஆயிரம் முலறை நன்றி கசநால்லிக்கேகறைன்.. என் தங்லகேலய பேத்திரமநா பேநார்த்துக்ககேநாங்கே.. அவே சின்னப் கபேநாண்ணு.. கரநாம்பே நல்லைவே...” லகேலயக் கூப்பிக் ககேநாண்டு மலைர் கசநால்லைவும், “நீ.. நீ.. ஏன்ம்மநா இப்பேடி?” கேங்கேநா ஆற்றைநாலமயநால் ககேட்கே, “எல்லைநாம் விதிம்மநா.. கவேறை என்ன கசநால்லை? எங்கேலளைப் பேடுத்தினதுக்கு, அந்த குணநா அனுபேவிக்கேணும்.. அனுபேவிப்பேநான்... எனக்கு அது கபேநாதும்.. அகத கபேநாலை ககேநாடிக்கு நல்லை வேநாழ்க்லகே அலமயணும்.. அதுவும் உங்கே லகேலை தநான் இருக்கு..” கேண்ணீருடன் கசநான்னவேலளை கேங்கேநா கவேறித்துப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநார். “உன்லன விரும்பினலத தவிர என் லபேயன் என்னம்மநா பேநாவேம் கசய்தநான்.. நீ ஏன் ககேநாடிகயநாட அவேலன கசர்க்கேணும்ன்னு நிலனக்கிறை? அவேன் நீன்னு நிலனச்சுத் தநான் ககேநாடி கூட பேழகினநான்னு கதரியும் தநாகன.. ஏன்ம்மநா?” தனது மகேனுக்கேநாகே கேங்கேநா ககேட்கே, ஒரு விரக்திப் புன்னலகேயுடன், “என் வேநாழ்க்லகே முடிஞ்சுப் கபேநாச்சு.. என்லன உயிரநா கநசிக்கிறை அவேகரநாட வேநாழ்க்லகேயும்... என் கூடப் பிறைந்தவேகளைநாட வேநாழ்க்லகேயும் நல்லைபேடியநா அலமயணும்ன்னு தநான்ம்மநா.. நீங்கேகளை கசநால்லுங்கேகளைன்... என்லன அவேர் ஒகர ஒருமுலறை.. அதுவும் ஒரு சிலை மணிகநரம் மட்டுகம பேநார்த்து... அதுலை நநான் அவேகரநாட ஒரு பேத்து நிமிஷம் கபேசி இருந்தநாகலை அதிகேமநா இருந்திருக்கும்... அந்த சிலை மணித்துளிகேள்ளை.. அந்த பேத்து நிமிஷ கபேச்சுலை அவேர் என்லனப் பேத்தி என்ன புரிஞ்சு இருப்பேநார்ன்னு நீங்கே நிலனக்கேறீங்கே? எல்லைநாகமவேநா? என் கமலை ஆலசப்பேட்டநாரு தநான்.. ஆனநா.. அவேருக்கு நநான் எங்கே இருககேன்கன கதரியநாது தநாகன.. நநானநா அவேலர இந்த ஊருக்கு வேர வேலழச்சு இருக்கேலலைன்னநா.. ஒருகவேலளை ககேநாடி என்லனப் பேத்தி கசநால்லைநாம கபேநாயிருந்தநான்னநா.. அவேருக்கு அந்த விஷயகம கதரிஞ்சு இருக்கேநாது தநாகன..” கமல்லிய குரலில் கசநான்னவேலளை இலட மறித்து, “அவேன் உன்லனத் கதடி கேண்டு பிடிக்கே முயற்சி கசய்திருந்தநா கேண்டு பிடிச்சு இருப்பேநான்... தனது மகேனுக்கேநாகே வேக்கேநாலைத்து வேநாங்கே...” மறப்பேநாகே தலலையலசத்த மலைர், “இல்லை... இந்த மூணு மநாசமநா என்கனநாட கபேநாட்கடநாலவே வேச்சு பேநார்த்துட்டு இருந்தநாகர தவிர.. அவேர் எந்த முயற்சியுகம எடுக்கேலை...” என்றைவேள், அவேரது அதிர்ந்த முகேத்லதப் பேநார்த்து, “கேண்டிப்பேநா அப்பேடிகய விட்டு இருந்தநா ஒரு தடவே பேநார்த்த கபேநாண்ணு.. மனசுலை நிக்கேநாம கபேநாய் இருப்கபேன்.. இப்கபேநா என்லன யநாருன்கன கதரியநாம கபேநாயிருந்தநா என்னம்மநா கசய்திருப்பேநாங்கே? என்லன நிலனச்சிக்கிட்டு அப்பேடிகயவேநா இருந்திருப்பேநாங்கே? இல்லை அப்பேடி இருக்கேத்தநான் நீங்கே விட்டுடுவீங்கேளைநா? அவேருக்கு கவேறை நல்லை வேநாழ்க்லகேலய அலமச்சுக் ககேநாடுக்கேத் தநாகன பேநார்ப்பீங்கே? இப்கபேநா நநான் யநாருன்னு கதரிஞ்சது தநான் பிரச்சலனயநா இருக்கும் கபேநாலை.. அலத கதரிய விடநாம நநானும் பேலை நநாள் தடுத்கதன்... என் விதி... இப்பேடி அல்லைநாட கவேண்டி இருக்கு...” சலிப்பேநாகே கசநால்லிக் ககேநாண்கட கசன்றைவேள், “அவேர் என்லன உணர்றை அளைவுக்கு எல்லைநாம் என் கூட பேழகேலலைம்மநா... அதுக்கேநாகே அலதகய மனசுலை வேச்சுக்கிட்டு அவேலர தனியநா தவிக்கே விடலைநாமநா? அவேர் ககேநாடிலய எங்கே இருந்தநாலும் கேகரக்ட்டநா உணர்வேநார்... அது நிச்சயம்...” என்றைவேள், மீண்டும் கேங்கேநாலவே கநநாக்கி லகேக் கூப்பி,
“நீங்கே தநான் ஒரு நல்லை முடிவேநா எடுக்கேணும்மநா... இங்கே ககேநாடிக்கு நடக்கேறை எல்லைநாகம உங்கேளுக்குத் கதரியும் தநாகன... அவேலளை நீங்கே பேத்திரமநா பேநார்த்துக்ககேநாங்கே... சத்தியமநா நநான் வேநாக்கு ககேநாடுக்கேகறைன்... குணநாவுக்கு தண்டலன கிலடச்சதுக்கு அப்பேறைம், நநான் உங்கே யநார் கேண்ணுலலையும் பேட மநாட்கடன்.. அவேலரயும் குழப்பே மநாட்கடன்...” கேண்ணீருடன் ககேஞ்சியவேலளைப் பேநார்த்த கேங்கேநா மனதினில், “ஹ்ம்ம்... இவ்வேளைவு நல்லை கபேண்லண என் லபேயன் பேநார்த்த உடகன விரும்பினது தப்பில்லலை...” என்ற நிலனக்கேத் தநான் முடிந்தது. “அவேர்கிட்ட பேக்குவேமநா கபேசி அவேலர சம்மதிக்கே லவேங்கேம்மநா.. நநான் அவேர் கேண்ணுலைகய பேட மநாட்கடன்.. ககேநாடிலயயும் அவேருக்கு பிடிச்சிருக்கு... இன்லனக்கு அவேளுக்கு ஒண்ணுன்ன உடகன கரநாம்பே பேயந்துப் கபேநாயிட்டநார். அந்த அன்பு அவேங்கேலளை கசர்த்து லவேக்கும்..” அவேள் கபேசிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, கேங்கேநா அவேலளைப் பேரிதநாபேமநாகேப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருக்கே, “என்னகவேநா உங்கேகிட்ட கபேசணும் கபேநாலை இருந்தது.. அதநான் கபேச வேந்கதன்.. நீங்கே தநான் ககேநாடிலயப் பேநார்த்துக்கேணும்..” என்ற கபேசிக் ககேநாண்டிருந்தவேள், சதநாசிவேம் வேருவேலத கேவேனித்து, “சதநாத்தநா வேரநாங்கே... நநான் கிளைம்பேகறைன்ம்மநா... இனிகம உங்கே யநார் கேண்லலையும் பேட மநாட்கடன்..” என்றைவேள் கவேகேமநாகே புழக்கேலடப் பேக்கேம் ஓடி மலறைய, கேங்கேநா அவேலளை பேநார்த்துக் ககேநாண்கட நின்றிருந்தநார். “என்னம்மநா அங்கே பேநார்த்துட்டு நின்னுட்டு இருக்கீங்கே?” பீஷ்மநா ககேட்கே, “மலைர்..” என்ற கதநாடங்கிய கேங்கேநா, தன்லன சுதநாரித்துக் ககேநாண்டு, “இல்லை.. யநாகரநா பின்பேக்கேம் கபேநானநா மநாதிரி இருந்ததுன்னு திரும்பிப் பேநார்த்கதன்... அதநான்... சரி கசநால்லு... ககேநாடி எப்பேடி இருக்கேநான்னு பேநார்த்துட்டு வேந்தியநா?” பீஷ்மநாவின் முகேத்லதப் பேநார்க்கேநாமல் அவேர் கபேசிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, “ஹ்ம்ம்... நநான் கசநான்ன மநாதிரி மலைர் உங்கேலளை வேந்து பேநார்த்துட்டு கபேநாயநாச்சநா? சரி.. விடுங்கே... நநான் கபேநாய் ககேநாடிலயப் பேநார்த்துட்டு துலர வேரநாங்கேளைநான்னு பேநார்த்துட்டு வேகரன்.. அவேர்கிட்டகய நநான் கேம்ப்லளைன்ட் கேநாப்பிய ககேநாடுத்து அனுப்பி இருக்ககேன்.. அங்கே என்ன கசநான்னநாங்கேன்னு கதரிஞ்சிக்கே நநான் கேநாத்துக்கிட்டு இருக்ககேன்.. இனிகம கவேலலை நிலறைய இருக்குகம..” என்றைவேன், “ஒரு டீ கபேநாட்டு லவேங்கே...” என்றைபேடி முகேத்லத கேழுவேச் கசல்லை, கேங்கேநா கபேருமூச்சுடன் உள்களை நகேரத்துச் கசன்றைநார். பீஷ்மநா தயநாரநாகி வேருவேதற்கு முன்கபே துலர சிறிது பேதட்டமநாகே வேந்து நின்றைநான். அலதப் பேநார்த்த பீஷ்மநா, “என்னநாச்சு துலர? எல்லைநாம் ஓககே தநாகன?” என்ற ககேட்கே, “எல்லைநாகம ஓககே தநான் சநார்... நநான் என் கபேண்டநாட்டிலயக் கேநாகணநாம்ன்னு கேம்ப்லளைன்ட் ககேநாடுத்துட்கடன்.. எங்கே மநாமனநாருக்கு கமநாதல்லை கபேநான் கசய்து அவே வேந்தநாளைநான்னு ககேட்டு, அப்பேடிகய பேதட்டமநா கபேசி... அவே எங்கேகயநா கபேநாயிட்டநான்னு அழுது.. அப்பேறைம் கபேநாலீஸ்லை கேம்ப்லளைன்ட் ககேநாடுக்கேறைதநா கசநால்லி ககேநாடுத்திருக்ககேன்.. எப்பேடியும் எங்கே மநாமனநார் அடிச்சு பிடிச்சு ஓடி வேருவேநார்.. அந்த குணநாகிட்ட சண்லட கபேநாடுவேநார்.. ஊர்லை வேந்து நநாலு கபேர்கிட்ட ககேட்பேநார்..” துலர கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, பீஷ்மநா அவேனது கதநாலளைத் தட்ட, “மநானம் கபேநானநாலும்... எனக்கு கவேறை வேழி இல்லை சநார்.. அவேகனநாட எல்லைநா வேண்டவேநாளைமும் கவேளிய வேந்து தநாகன ஆகேணும்? அதநான்.. இன்னும் ககேநாஞ்ச கநரத்துலை... இல்லை.... கபேநாலீஸ் இன்ஸ்கபேக்டர் எந்த கநரம் கவேணநாலும் ஊருக்குள்ளை வேரலைநாம்.. நநான் நீங்கே ககேநாடுத்த கேம்ப்லளைன்ட் பேத்தி எதுவுகம கசநால்லைகவே இல்லை சநார்.. என்னகவேநா மனசுலை கசநால்லை கவேண்டநாம்ன்னு பேட்டுச்சு...” கவேகேமநாகே கசநால்லிக் ககேநாண்கட கசன்றைவேன் குலுங்கி அழத் கதநாடங்கே, பீஷ்மநா அவேலனத் தனது கதநாளில் ஆறதலைநாகே சநாய்த்துக் ககேநாண்டநான். “ஒண்ணும் இல்லை துலர.. கரநாம்பே கேஷ்டமநான விஷயம் தநான்... நீங்கே உங்கே அம்மநாகிட்ட கசநால்லிட்டீங்கேளைநா? பேநாவேம்
அவேங்கே கரநாம்பே கேஷ்டப்பேடுவேநாங்கே” பீஷ்மநா அவேர்கேளுக்கேநாகே பேரிதநாபேப்பேட, “ஹ்ம்ம்... இல்லை... கபேநாய் தநான் கபேசணும் சநார்... அதநான் உங்கேகிட்ட விஷயத்லத கசநால்லிட்டு கபேநாகேலைநாம்ன்னு வேந்கதன்.. கபேநாலீஸ் எந்த கநரம் கவேணநா ஊருக்குள்ளை வேரும்ன்னு நநாம நம்புகவேநாம்... ககேநாடிலய ககேநாஞ்சம் ஜநாக்கிரலதயநா பேநார்த்துக்ககேநாங்கே சநார்... கபேநாலீஸ் வேரது கதரிஞ்சு அந்த குணநா அவேலளை ஏதநாவேது கசய்துடப் கபேநாறைநான்... நீங்கே உங்கே வீட்லை கூட்டிட்டு வேந்து வேச்சுக்ககேநாங்கே” அவேசரமநாகே கசநால்லிவிட்டு துலர கிளைம்பே, அவேன் கசநால்வேதும் சரியநாகேகவேப் பேட, பீஷ்மநா கேங்கேநாலவே அலழத்தநான். “அம்மநா... நீங்கே ககேநாடிலய இங்கே கூட்டிட்டு வேந்துடுங்கே.. துலர கேம்ப்லளைன்ட் ககேநாடுத்தநாச்சு... கபேநாலீஸ் ஊருக்குள்ளை வேரது கதரிஞ்சு குணநா ஏதநாவேது பிரச்சலன பேண்ணப் கபேநாறைநான்.. ஏதநாவேது பிரச்சலனன்னநா நநாம கூட இருக்கேறைது தநான் சரியநா இருக்கும்...” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், கேங்கேநா அவேலன ஆழ்ந்து கநநாக்கி, “எந்த உரிலமயிலை அவேலளை நம்ம வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு வேரச் கசநால்றை?” என்ற ககேட்கே, பீஷ்மநா திலகேத்துப் கபேநானநான். “அம்மநா...” பீஷ்மநா அதிர, “இது கிரநாமம் பீஷ்மநா... இங்கே ஒரு கபேநாண்ணு இன்கனநாருத்தங்கே வீட்லை கபேநாய் எல்லைநாம் ரநாத்திரி தங்கே முடியநாது. நநாலளைக்ககே நீ யநாரு என் கபேநாண்லண உங்கே வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு கபேநாகேன்னு அவேங்கே அப்பேநா ககேட்டநா நநான் என்ன பேதில் கசநால்லைட்டும்?” கேறைநாரநாகே கேங்கேநா ககேட்கேவும், பீஷ்மநா கபேச்சற்ற நின்றைநான். “என்ன கபேச்லசகய கேநாகணநாம்? கபேசநாம விடு.. அவேலளை மநாரி வீட்லை தங்கே வேச்சுக்கேலைநாம்... நமக்கு எதுக்கு இந்த கதலவே இல்லைநாத கவேலலை.. நம்ம ககேஸ் நடத்தி கஜயிச்சு ககேநாடுக்கேலைநாம்... அவ்வேளைவு தநான் முடியும்... அலடக்கேலைம் எல்லைநாம்... ஹ்ம்ம்... ஹஜும்...” கேங்கேநா உதட்லடப் பிதுக்கே, “அவே மலைகரநாட தங்லகே...” பீஷ்மநா கமல்லை இழுக்கே, “ஆமநா... மலைர் யநாரு... உனக்கு எப்பேடித் கதரியும்ன்னு யநாரநாவேது ககேட்டநா... நீ ஒரு நநாள்... ககேநாஞ்ச கநரம் மட்டும் பேநார்த்து கேநாதலிச்கசன்.. அவேன்னு நிலனச்சு இவே கூட பேழகிகனன்னு கசநால்லுவியநா? நல்லைநா கயநாசிச்சு பேநாரு... ஒரு நநாள் பேநார்த்தவேலளை மனசுலை வேச்சிட்டு.. இத்தலன நநாளைநா ககேநாடி கூட எப்பேடி பேழகே முடியும்? உன் உள்ளுணர்வு உனக்கு உணர்த்தகவே இல்லலைகய... அப்கபேநா உனக்கு உண்லமயநான கேநாதல் யநார் கமலை இருந்தது? இருக்கு? நீ கதளிவேநா கயநாசிச்சு கசநால்லு நநான் கபேநாய் கூட்டிட்டு வேகரன்..” அங்கிருந்த நநாற்கேநாலியில் கேங்கேநா அமர்ந்துக் ககேநாள்ளை, பீஷ்மநா கசநால்வேது அறியநாமல் தவித்து நின்றைநான். சிலை நிமிடங்கேள் கேங்கேநா அவேலன தவிக்கே விட்டும் அவேனது வேநாயில் இருந்து எந்த ஒரு பேதில் வேரநாமல் கபேநாகேவும், ககேநாபேம் ககேநாண்டவேர், “நீ எதுவும் வேநாலயத் திறைந்து கபேச கவேண்டநாம்.. நநான் கசநால்கறைன் நல்லைநா ககேட்டுக்ககேநா... இதுக்கு இப்கபேநா கரண்கட வேழி தநான் இருக்கு... ஒண்ணு நீ அவேலளை கவேறை யநாருக்கேநாவேது விட்டுக் ககேநாடுத்துட்டு இப்பேடிகய அந்த ஒரு மணி கநரம் பேநார்த்தவேலளை நிலனச்சிக்கிட்டு கேநாலைம் பூரநா இருக்கேணும்...” கேங்கேநா ககேநாபேமநாகே கசநால்லை, “விட்டுக்ககேநாடுக்கேறைதநா?” தன்லன அறியநாமல் பீஷ்மநாவின் வேநாய் முணுமுணுக்கே, “ஆமநா... நீயும் கேல்யநாணம் பேண்ணிக்கே மநாட்ட.. அவேலளை யநாருக்கும் விட்டுக் ககேநாடுக்கே மநாட்டன்னநா... அந்த கபேநாண்ணு என்னடநா பேநாவேம் பேண்ணுச்சு...” கமலும் கேங்கேநா ககேநாபேமநாகேக் ககேட்கேவும், “அவேளுக்கு ஒரு நல்லை லபேயனநா பேநார்த்துடலைநாம்...” கேங்கேநாவின் ககேநாபேத்தில் பீஷ்மநாவும் ககேநாபேம் ககேநாண்டு அந்த வேநார்த்லதலய உதிர்க்கே, அவேனது சட்லடலய பிடித்த கேங்கேநா, “பேநார்த்தியநா.. உன்னநாலை அவேலளை விட்டுக் ககேநாடுக்கேவும் முடியலை.. ஆனநா.. கவேறை நல்லை லபேயனநா பேநார்த்துடலைநாம்ன்னு
கசநால்றை... இதுலை இருந்கத நீ எவ்வேளைவு குழப்பேத்துலை இருக்ககேன்னு புரியுதநா? நல்லைநா கயநாசி பீஷ்மநா...” தன்லமயநாகே அவேர் எடுத்துச் கசநால்லை, “அகதல்லைநாம் ஒண்ணும் இல்லை.. நநான் கதளிவேநா தநான் இருக்ககேன்..” அலத சத்தமநாகேக் கூடச் கசநால்லை முடியநாமல் அவேன் தலலைகுனிய, “யநாரு கதளிவேநா இருக்கேநா? நீயநா? நல்லைநா நீ விட்டுக்ககேநாடுப்பே... அந்த குணநா ககேநாடுத்த புடலவேலய கேட்டிக்கிட்டு ககேநாவிலுக்கு வேந்ததுக்ககே நீ அந்த கேடுப்பு கேநாட்டின... இதுலை அவே கேல்யநாணம் கசய்துக்கேகறைன்னு கசநான்னநா.. நீ அப்பேடிகய சந்கதநாஷமநா கசய்து லவேப்பே..” நக்கேலைநாகே அவேனிடம் ககேட்டவேர், “இங்கேப் பேநாரு... அவேளுக்கு ஒண்ணுன்ன உடகன நீ துடிச்சுப் கபேநாகேலை.. அவேலளை கபேநாத்தி கபேநாத்தி பேநாதுகேநாத்து மறபேடியும் இந்த ஊருக்கு கூட்டிட்டு வேரலை? அவேகளைநாட கதலவேகேலளை நீ கேவேனிக்கேலை? அவேகளைநாட முகேத்லதப் பேநார்த்கத? அவே ககேட்கே நிலனக்கிறைலத நீ புரிஞ்சிக்கேலை? இதுக்ககேல்லைநாம் இல்லைன்னு கசநால்றை மக்கு லபேயனநா நீ இருந்தநா.. அலதப் பேத்தி எனக்கு கேவேலலை இல்லை.. உன்லன இது வேலர எந்த ஒரு விஷயத்துக்கும் நநான் கேட்டநாயப்பேடுத்தினது இல்லை.. ஆனநா.. இப்கபேநா நம்ம குடும்பே மநானத்லத கேநாப்பேநாத்தறைதுக்கு எனக்கு கவேறை வேழி கதரியலை...” அவேர் கேண்டிப்புடன் கபேசிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, பீஷ்மநா திலகேத்து நிற்கே, “நநான் கபேநாய் என் மருமகேலளை கூட்டிட்டு வேரப் கபேநாகறைன்.. அவே தநான் என்கனநாட மருமகே... அதுலை எந்த ஒரு மநாற்றைமும் இல்லை...” கேங்கேநா கசநால்லைவும், ‘அம்மநா...’ பீஷ்மநா அலைறினநான். “எதுக்கு இப்கபேநா சத்தம் கபேநாடறை? நீ தப்பேநா நிலனச்சு பேழகினநாலும்... பேழகின பேழக்கேம் உண்லம தநாகன... அப்பேடி இருக்கே.. நநான் அவேன்னு நிலனச்சு பேழகிட்கடன்னு கசநால்றைது கரநாம்பே தப்புன்னு நநான் நிலனக்கிறைன்.. நீ என்ன கவேணநா கசய்துக்ககேநா... இந்த ஊலர விட்டு நநான் கிளைம்பும் கபேநாது நநான் அவே இல்லைநாம கபேநாகே மநாட்கடன்... அவே இல்லைநாம நீகய கிளைம்பே மநாட்கடன்னு நநான் நம்பேகறைன்.. ககேநாஞ்சம் நல்லைநா கயநாசிச்சு பேநார்த்தநா உனக்ககே புரியும்...” என்றைவேர், பீஷ்மநா தடுப்பேதற்குள் கவேகேமநாகே நடக்கேத் கதநாடங்கே, தலலையில் லகே லவேத்துக் ககேநாண்டு பீஷ்மநா அமர்ந்தநான்.
25. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் “என்லன ஏன் யநாருகம புரிஞ்சிக்கே மநாட்கடங்கிறைநாங்கே? நநான் என்ன பேநாவேம் கசய்கதன்?” பீஷ்மநா தன்லன கநநாந்துக் ககேநாண்கட புலைம்பிக் ககேநாண்டிருக்கே, அவேனது கேநாயத்லத கேத்தியநால் கிளைறினநால் தநான் புண் புலரகயநாடுவேதற்கு முன் அலத சரி கசய்ய முடியும் என்ற உணர்ந்த கேங்கேநா, அவேனது கூவேலலை கேண்டுக் ககேநாள்ளைநாமல் நடந்துக் ககேநாண்கட இருந்தநார். ககேநாடிலயப் பேநார்த்ததில் இருந்கத, அவேருக்கும் அவேலளைப் பிடித்து தநான் இருந்தது. பீஷ்மநா அவேள் தநான் என்ற ஏற்கேனகவே கசநால்லி இருந்ததநாலைநா? என்றை ககேள்விக்கு விலடலயத் கதடிக் ககேநாண்டு இருந்தநார். அடுத்த கேநாரணமநாகே, பீஷ்மநா ககேநாடியுடன் தநான் கநருங்கிப் பேழகி இருக்கிறைநான் என்றை உண்லம அவேன் வேநாயிலைநாகேகவே அறிந்துக் ககேநாண்டவேர்க்கு, ககேநாடியின் மனலத வேலதத்துவிட்டுச் கசல்லும் லதரியம் அற்றப் கபேநாய் இருந்தது. இலவே அலனத்லதயும் விட, பீஷ்மநாவிற்கும் அவேள் மீது மிகுந்த அன்பும் அக்கேலறையும் இருக்கிறைது என்பேலத வேந்த அன்கறை புரிந்துக் ககேநாண்டவேர், பீஷ்மநாலவே அதற்கு கமல் கயநாசிக்கே விடநாமல், அவேன் மனம் மநாறம் என்றை நம்பிக்லகேயுடன் ககேநாடிலய அலழக்கே உறதியுடன் கசன்றைநார். “என்னடி நிலனச்சிட்டு இருக்கே? கவேளிய வேநான்னு கசநால்கறைன் இல்லை... அப்பேன் கபேச்சுக்கு மரியநாலத கிலடயநாதநா?” கவேளிகய கசன்றவிட்டு ககேநாடி கவேகுகநரம் கேழித்து வேந்ததில் ககேநாபேம் ககேநாண்டு அவேளைது தந்லத கேத்திக் ககேநாண்டிருந்தநார். அவேலரக் கேண்டு ககேநாள்ளைநாமல், அருகில் இருந்த கதநாட்டியில் தண்ணீலர எடுத்து அவேள் முகேத்லத கேழுவிக் ககேநாண்டிருக்கே,
“என்கனநாட மநானத்லத இப்பேடி வேநாங்கிட்டிகய.. எனக்கு கவேளிய தலலைலய கேநாட்ட முடியலை.. அவேனவேன் நநாக்லகேப் பிடுங்கிக்கிறை மநாதிரி ககேள்வி ககேட்கேறைநாங்கே... ஏன் உன் கமலை அவ்வேளைவு அன்பு வேச்சிருக்கேறை அய்யநா கூட... ‘உன் மவே எதுக்கு பூலவேப் கபேநாடப் கபேநானநா?’ன்னு ககேட்கேறைநாங்கே.. அடுத்த வேநாரம் கேல்யநாணத்லத வேச்சுக்கிட்டு நீ எதுக்கு கவேளிய கபேநான?” மூச்சுவிடநாமல் அவேர் கமலும் கேத்திக் ககேநாண்டிருக்கே, அவேலர சட்லட கசய்யநாமல்... அவேரது கபேச்சு கேநாதில் விழநாதவேலளைப் கபேநாலை ககேநாடி முகேத்லதத் துலடத்துக் ககேநாண்டிருந்தநாள். “உங்கே அப்பேநா இவ்வேளைவு தடவே ககேட்டுட்டு இருக்கேநாரு.. நீ பேதில் கசநால்லைநாம என்ன கசய்துட்டு இருக்கே? பேதில் கபேசுடி..” அவேள் வேநாய் திறைப்பேநாள் என்ற எதிர்ப்பேநார்த்து, திண்லணயில் அமர்ந்து அவேலளை கவேடிக்லகேப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்த குணநா அவேலளைப் பிடித்து இழுக்கே, “என்ன? லகே ஆறிடுச்சு கபேநாலை.. மறபேடியும் உன் ரத்தத்கதநாட கேலைலரப் பேநார்க்கேணுகமநா? எனக்கு ஒண்ணும் பிரச்சலன இல்லை...” என்றைவேள், இடுப்பில் கசநாருகி இருந்த கேத்திலய எடுத்துக் கேநாட்டி, “ஆமநா... என் கமலை லகேலய லவேக்கே நீ யநாரு? உனக்கு என்ன உரிலம இருக்கு?” நிறத்தி நிதநானமநாகே ககேநாடி ககேட்கே, “நநான் உனக்கு பேரிசம் கபேநாட்டவேன்டி...” குணநா மநார் தட்டினநான். “ஹநாஹஹநா... எங்கே அக்கேநாவுக்கு கூடத் தநான் பேரிசம் கபேநாட்ட? அதுக்கேநாகே அவே கசத்துப் கபேநான உடகன நீ என்ன ஓரத்துலை உட்கேநார்ந்து அழுதுக்கிட்டநா இருந்த? எங்கே அக்கேநா கசத்துப் கபேநான உடகன எனக்கு பேரிசம் கபேநாட்ட... நநானும் கபேநாய் கசர்ந்துட்டநா? நீ என்ன ரநாசநா கசய்வே? எங்கே அப்பேலன கேல்யநாணம் கசய்துப்பியநா? இல்லை... எனக்கு ஒரு சந்கதகேம்.. உனக்கு பேரிசம் கபேநாடறை கபேநாண்ணுங்கே எல்லைநாம் கசத்துப் கபேநாயிடுதுங்கே... உனக்கு கேல்யநாண ரநாசி இல்லைன்னு ஊர்லை கசநால்லுவேநாங்கேகளை.. என்ன கசய்யலைநாம்? நநானும் கசத்துப் கபேநாய் அந்த கபேலர உனக்கு வேர லவேக்கேவேநா? பேரிசம் கபேநாட்டநாறைநாம் பேரிசம்...” ககேட்டுக் ககேநாண்கட வீட்டின் உள்களை கசன்றை ககேநாடி, லகேயில் இருந்த கேத்திலய அவேலன கநநாக்கி நீட்ட... குணநா இரண்டடி பின்னநால் நகேர்ந்தநான். “ஏய் என்ன ஆவூன்னநா கேத்திலய கேநாட்டி மிரட்டறை? என்லன என்ன கசநாம்பேன்னு நிலனச்சிட்டு இருக்கியநா?” கநநாடியில் குணநா அவேளைருககே பேநாய்ந்து கேத்திலயப் பிடுங்கே முயற்சிக்கே, ககேநாடி அவேன் லகேக்கு சிக்கேநாமல் அலத நகேர்த்த முயற்சிக்கே, அந்த இலடகவேளியில் அவேளைது வேயிற்றில் அது கிழிக்கேவும், ககேநாடி வேலியநால் அலைறினநாள். “லஹகயநா... கேடவுகளை...” பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தவேள் மூச்லச இழுத்துப் பிடிக்கே, அப்கபேநாழுது தநான் அவேர்கேள் வீட்லட கநருங்கி இருந்த கேங்கேநா, அங்கு நடந்துக் ககேநாண்டிருந்த கேகளைபேரத்லதக் கேண்டு கவேகேமநாகே நடக்கே, அவேலரத் கதநாடர்ந்து ஓட்டமும் நலடயுமநாகே வேந்திருந்த பீஷ்மநா அவேளைது அலைறைலலைக் ககேட்டு அதிர்ந்து அவேள் அருககே ஓடினநான். “அம்மநா...” கீகழ சரிந்து விழுந்த ககேநாடியின் அலைறைலலைக் ககேட்டவேனின் உள்ளைம் பேதறை, அவேளிடம் ஓடிச் கசன்றைவேன், அவேளைது வேயிற்றில் ரத்தம் பீறிடுவேலதக் கேண்டு, ககேநாபேம் கேண்லண மலறைக்கே, குணநாவின் மீது பேநாய்ந்து, “கடய்.. ஏற்கேனகவே பேலை கபேகரநாட உயிலர எடுத்தது பேத்தநாதுன்னு இப்கபேநா இவேலளையும் ககேநால்லை வேந்துட்டியநா? உன்லன எல்லைநாம் சும்மநா விடக் கூடநாது..” என்றைபேடி கீகழ தள்ளி மிதிக்கேத் கதநாடங்கியவேன், “உன்லன எல்லைநாம் கபேநாலீஸ்லை பிடிச்சுக் ககேநாடுத்தநாத் தநான் ஆகும்... இரு நநான் கபேநாலிலச கூட்டிட்டு வேகரன்.. அதுவேலர நீ இந்த வீட்டுகலைகய அடஞ்சிக்கிட...” ககேநாபேத்தில் கமலும் இரண்டு மிதிகேலளை அவேனுக்கு பேரிசநாகேக் ககேநாடுத்தவேன், ககேநாடியின் வீட்டின் உள்களை இருந்த ஒரு அலறைக்குள் தள்ளிக் ககேநாண்டு கபேநாய் அவேலன உள்களை அலடத்தநான்.
“பீஷ்மநா.. நீ இங்கே வேந்து ககேநாடிலயப் பேநாருடநா... அவே வேலியநாலை துடிக்கிறைநாடநா... ரத்தம் ஓவேரநா ககேநாட்டுது..” கீகழ விழுந்து வேலியநால் துடித்துக் ககேநாண்டிருந்த ககேநாடிலய தனது மடியில் கிடத்திக் ககேநாண்டிருந்த கேங்கேநா கேத்த, “அம்மநா... நநான் துணிலய வேச்சு கேட்டி விடகறைன்...” என்ற ஒருவேர், அவேளுலடய வேயிற்லறை சுற்றி ஒரு துணிலயக் கேட்டி ரத்தப் கபேநாக்லகே கேட்டுப்பேடுத்த முயலை, அங்கு வேந்திருந்த மநாரி, அந்த குணநா தப்பித்து விடக் கூடநாது என்றை எண்ணத்துடன், தனது வீட்டிற்கு ஓடிச் கசன்ற ஒரு பூட்லட எடுத்துக் ககேநாண்டு வேந்தநார். அதற்குள் அவேலன அலறையில் லவேத்து தநாளிட்ட பீஷ்மநா, கவேகேமநாகே கவேளியில் வேந்து, “இவேலனத் திறைந்து விடணும்ன்னு யநாரநாவேது நிலனச்சீங்கே உங்கேலளையும் கபேநாலீஸ்லை பிடிச்சுக்ககேநாடுத்துடுகவேன்... அவேன் கமலை நநான் கபேநாலீஸ்லை கேம்ப்லளைன்ட் ககேநாடுக்கேப் கபேநாகறைன்.. யநார் வேந்து லகேகயழுத்து கபேநாட்டநாலும் சரி. இல்லலைன்னநாலும் சரி... நநான் கசய்யத் தநான் கபேநாகறைன்...” உறமும் குரலில் கசநான்னவேன், “இவேலனத் திறைந்து விட நிலனச்சநா... உங்கேளுக்கு என்ன ஆகும்ன்கன கதரியநாது.. எச்சரிக்கிகறைன்...” மீண்டும் எல்கலைநாலரயும் எச்சரித்தவேள், “இந்த வீட்லடப் பூட்டி எனக்கு சநாவி கவேணும் துலர...” அவேனது அருககே வேந்து நின்றை துலரயிடம் உருமியவேன், கவேகேமநாகே ககேநாடிலயத் தூக்கிக் ககேநாண்டு மருத்துவேமலன கநநாக்கிச் கசன்றைநான். “எனக்கு வேயிற கரநாம்பே வேலிக்குதுங்கே...” ககேநாடி வேலியில் அவேனிடம் கசநால்லை, “ககேநாஞ்ச கநரம் ககேநாடி... இகதநா ஹநாஸ்பிடல் கபேநாயிடலைநாம்... பேக்கேம் வேந்தநாச்சு...” பீஷ்மநா அவேலளை சமநாதநானம் கசய்துக் ககேநாண்கட... கேண்ணீர் மலறைக்கே, மருத்துவேமலன கநநாக்கிச் கசன்றைநான். அதுவேலர வேலிலயப் கபேநாறத்துக் ககேநாண்டிருந்தவேள், ரத்தப்கபேநாக்கின் கேநாரணமநாகே மயங்கிச் சரிந்திருந்தநாள். பீஷ்மநாவின் நலடக்கு ஈடு ககேநாடுக்கே முடியநாமல், கேங்கேநாவும் மநாரியும் பேலதபேலதப்புடன் அவேனுடன் ஓடி வேந்தனர். கவேகேமநாகேச் கசன்ற அவேளுக்கு சிகிச்லச கசய்த பீஷ்மநா, கேநாயம் அவேளைது உயிலரப் பேறிக்கேநாத அளைவிற்கு இல்லைநாமல் கபேநானதற்கு கேடவுளுக்கு நன்றி கதரிவித்துக் ககேநாண்கட, சற்ற ஆழமநாகே கிழிக்கேப்பேட்டிருந்த ஓரிடத்தில் மட்டும் லதயல் கபேநாட்டநான். “அவேன்கிட்ட ஏண்டி மறபேடியும் மறபேடியும் கபேநாய் இப்பேடி கேத்திலயக் கேநாட்டி அடி பேட்டு வேந்து நிக்கேறை? இன்லனக்கு ஏற்கேனகவே என்லன உயிகரநாட உறவினது கபேநாதநாதநா? இப்கபேநா இப்பேடி மறபேடியும் ரத்தம் கசநாட்டக் கிடக்கேறைகய...” கபேநாருமிக் ககேநாண்கட அவேள் அருகில் அமர்ந்தவேனது லகேகேள் இப்கபேநாழுது நடுங்கேத் துவேங்கி இருந்தது. தனது சட்லடயில் பேடிந்திருந்த ரத்தத்லதப் பேநார்த்தவேனின் கேண்கேளில் கேண்ணீர் வேழியத் துவேங்கே, “எனக்கு என்ன தநான் கவேணும்? ககேநாடிக்கு ஒண்ணுன்னநா நநான் ஏன் இவ்வேளைவு பேதறிப் கபேநாகறைன்? அம்மநா கசநால்றை மநாதிரி நநான் இவேலளை மனசுலை நிலனச்சிட்டு... மலைலரத் தநான் நிலனக்கிகறைன்னு முடிவு பேண்ணிக்கேகறைனநா?” என்ற குழம்பியவேன், அலத விட்டு, “கேடவுகளை.. இவேலளை நல்லைபேடியநா லவே.. அவேளுக்கு எதுவுகம ஆகேக் கூடநாது...” தநான் மருத்துவேன் என்பேலதயும் மறைந்து அவேளைது அருகில் அமர்ந்து புலைம்பிக் ககேநாண்டிருந்தவேனின் கதநாலளை கேங்கேநா அழுத்தி, “அவேளுக்கு லதயல் தநான் கபேநாட்டு இருக்கே பீஷ்மநா... கவேறை எதுவுகம கசய்யலை.. என்ன கசய்யணும்ன்னு ககேநாஞ்சம் நிதநானமநா கயநாசி...” தநான் இப்கபேநாழுது லதரியமநாகே அவேலனத் கதற்றித் தநான் ஆகே கவேண்டும் என்ற முடிகவேடுத்துக் ககேநாண்டு கேங்கேநா அவேனிடம் கசநால்லைவும், “ஆமநாம் இல்லை...” அவேரிடம் இழுத்தவேன், தன்லன நிதநானப்பேடுத்திக் ககேநாண்டு, அவேளுக்கு சிகிச்லச அளித்துவிட்டு கேங்கேநாலவேப் பேநார்க்கே, அவேனது தலலைலய கமல்லை ககேநாதியவேர்,
“கபேநாய் சட்லடலய மநாத்திக்கிட்டு வேநா... அவே நல்லைநா மயக்கேத்துலை இருக்கேநா.. நநான் பேநார்த்துக்கேகறைன்..” கேங்கேநா கசநால்லைவும், சரிகயன்ற தலலையலசத்த பீஷ்மநா கவேகேமநாகே கசன்ற தனது சட்லடலய மநாற்றிக் ககேநாண்டு வேந்தநான். அந்த மருத்துவேமலனலய பேநார்த்தவேனது மனம் ஆயநாசமநாகே இருந்தது. தநான் வேந்து கவேகு வேருடங்கேள் ஆனகதநாரு உணர்வு.. அதுவும் வேந்த நநாள் முதல் ககேநாடி தன்னிடம் கேநாட்டிய கவேறபேநாடு.. பின்பு தன்னிடம் கநருங்கிப் பேழகியது அலனத்தும் நிலனவிற்கு வேர, தனது தலலைலய ககேநாதிக் ககேநாண்கட உள்களை நுலழந்தவேன், ககேநாடியின் அருககே கசன்ற, “என்னம்மநா.. கேண்ணு முழிச்சநாளைநா?” என்ற ககேட்கே, ககேநாடிகயநா கமல்லை தனது லகேலய நகேர்த்தி அவேனது லகேலயப் பேற்றிக் ககேநாண்டநாள். பீஷ்மநா அவேலளைத் திரும்பிப் பேநார்க்கே, அவேள் நன்றைநாகே உறைங்கிக் ககேநாண்டிருந்தநாள். “அவே உள்ளுக்குள்களை கரநாம்பே பேயந்து கபேநாயிருப்பேநா கபேநாலை இருக்ககே.. சரியநான பேயந்த கபேநாண்ணு... பேநாவேம் பீஷ்மநா.. நீ அவே கூடகவே இரு... நநான் துலரலய கபேநாய் கபேநாலீஸ்லை இந்த விஷயத்லதச் கசநால்லைச் கசநால்கறைன்...” கேங்கேநா கசநால்லைவும், “ஹ்ம்ம் பேநாருங்கேம்மநா... நநான் இவே கூட இருக்ககேன்... லநட் நம்ம வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு வேந்துடகறைன்.. அது தநான் இனிகம சரியநா வேரும்.. நீங்கே கசநால்றைது சரி தநான்.. அவே அங்கே இருந்தநா ஆபேத்து தநான்..” என்றை பீஷ்மநா தன் லகேயில் இருந்த ககேநாடியின் லகேயின் மீது தனது இன்கனநாரு லகேலய லவேத்து அழுத்தினநான். “அம்மநா எப்பேவும் உனக்கு நல்லைது தநான் கசய்கவேன் கேண்ணநா... அது உனக்கு நியநாபேகேம் இருந்தநா கபேநாதும்..” என்றைவேர், “கடய்.. அவேளுக்கு கவேறை எதுவும் இல்லலைகய... சநாதநாரண கேநாயம் தநாகன...” மீண்டும் கேவேலலையநாகே அவேர் ககேட்கே, “ஹ்ம்ம்.. ஆமநாம்மநா... நல்லைகவேலளை கேத்தி கரநாம்பே கூர்லம இல்லைநாம இருந்ததுனநாலை பிலழச்சது... இல்லை.. கரநாம்பே கேஷ்டம்...” என்றைவேன் அலமதியநாகே ககேநாடியின் முகேத்லதப் பேநார்க்கே, “நீயும் அப்பேடிகய அன்லனக்கு கபேநாலை கரஸ்ட் எடு.. நநான் கபேநாய் லநட்க்கு ககேநாஞ்சம் சூடநா ஏதநாவேது கசய்யகறைன்... அவே வேந்ததும் ககேநாடுத்தநா கதம்பேநா இருக்கும்..” என்றை கேங்கேநா வீட்டிற்கு கசல்லை, துலர கவேகேமநாகே பீஷ்மநாவின் அருககே வேந்தநான். “சநார்... எல்லைநாருகம கபேநாலீஸ்லை கேம்ப்லளைன்ட் ககேநாடுக்கே சரின்னு கசநால்லிட்டநாங்கே.. எல்லைநாருமநா எழுதி லகேகயழுத்து கபேநாட்டுட்டு இருக்கேநாங்கே.. ககேநாடிகயநாட அப்பேநா மட்டும் ககேநாஞ்ச கநரம் அய்யநாவே திறைந்து விடச் கசநால்லி கேலைநாட்டநா கசய்தநார்... அப்பேறைம் எங்கேகயநா ஆலளைக் கேநாணும்” என்றை தகேவேலலைச் கசநால்லை, “ஹ்ம்ம்... அவேலர யநாரநாவேது ஆலளை வேச்சு இங்கே கூட்டிட்டு வேந்துடுங்கே.. அவேருக்கு குடிலய நிறத்த ஒரு வேழி கசய்துட கவேண்டியது தநான்... இனிகமலும் அவேலர இப்பேடி விடறைது சரியநா இருக்கேநாது...” கசநால்லிவிட்டு பீஷ்மநா ககேநாடிலயப் பேநார்க்கே, துலரயும் ககேநாடியின் கேநாயத்லத கேண்கேளைநால் ஆரநாய்ந்து ககேநாண்டிருந்தநான். “கேநாயம் கரநாம்பே பேலைமில்லை தநான்... உயிருக்கு ஆபேத்தில்லை.. ஆனநாலும் நிமிஷத்துலை என்லன பேதறை வேச்சிட்டநா...” என்றைவேன், அருகில் இருந்த கசரின் பின்னநால் சநாய்ந்துக் ககேநாண்டு கேண்கேலளை மூடினநான். அலறையில் அடிப்பேட்டு அலடப்பேட்டுக் கிடந்த குணநா சிறிது கநரம் வேலியநால் சுருண்டிருக்கே, அந்த கநரம் அவேன் கமல் பேட்ட சில்கலைன்றை உணர்வில் கேண்விழித்துப் பேநார்த்தநான். “என்ன மநாமநா? அடி கரநாம்பே பேலைமநா?” மயில் இறைகேநால் கேநாயத்திற்கு லதலைம் ஒன்லறை கதய்த்தபேடி மலைர் ககேட்கே, குணநா அவேலளைப் பேநார்த்து கவேகேமநாகே எழுந்து அமர்ந்தநான்.
“நீ எல்லைநாம் கபேநாண்ணநாடி.. அந்த கேடன்கேநார டநாக்டர லகேக்குள்ளை கபேநாட்டுக்கிட்டு என்லன இப்பேடி அடிச்சு ரூமுக்குள்ளை அலடச்சு வேச்சிருக்கிகய... உன்லன...” என்ற கமல்லை எழுந்தவேன், “நீ இந்த ரூமுக்குள்ளை வேந்திருக்கேகய.. அப்கபேநா கேதவு திறைந்து தநான இருக்கு.. இரு.. உன்லன என்ன கசய்யகறைன் பேநாரு..” என்ற அவேலளை எச்சரித்த குணநா, மலைரின் லகேலயப் பிடித்து இழுக்கே, அவேளைது லகே அவேன் லகேகயநாடு வேர, அலதக் கேண்ட குணநா அந்தக் லகேலய கீகழ கபேநாட்டுவிட்டு அலைறைத் கதநாடங்கினநான். “லஹகயநா... லகே... லகே...” அவேனது அலைறைலலைக் ககேட்ட மலைர், “என்ன மநாமநா... என்லன கேல்யநாணம் கசய்துக்கேகறைன்னு கசநால்லிட்டு இப்பேடி லகேலயப் பிடிச்சு இழுக்கேறீங்கே? பேநாருங்கே என் லகே உங்கே லகேகயநாட வேருது... எனக்கு எந்த அளைவு பேதி பேக்தி இல்லை? கமய் சிலிர்க்குது” ககேட்டுக் ககேநாண்கட குணநாலவே கநருங்கே, அலைறைலுடன் குணநா பின்னநால் நகேர்ந்தநான். “இப்பேடி என்லனப் பேநார்க்கேறைகத உங்கேளுக்கு இப்பேடி இருக்ககே.. அப்கபேநா நநான் அடிப்பேட்ட அப்கபேநா இருந்தலதப் பேநார்த்தநா எப்பேடி இருக்கும்?” ககேட்டுக் ககேநாண்கட ரத்தம் கதநாய்ந்து, லகேகேளில் சிரநாய்ப்பு ஏற்பேட்டு ஆங்கேநாங்ககே ரத்தம் கேசிய, ஈக்கேள் கமநாய்க்கே அவேள் கேநாட்சியளிக்கே, குணநா கேண்கேலளை இறகே மூடிக் ககேநாண்டநான். “இப்கபேநா நீங்கே கேண்டிப்பேநா பேநார்த்கத ஆகேணும்.. ஏன்னநா நீங்கே என்லன கேல்யநாணம் பேண்ணிக்கே பேரிசம் கபேநாட்டவேருங்கே...” மலைர் கமலும் கபேச, “இல்லை... இல்லை.. நீ ககேநாடி தநாகன.. என்லன ஏமநாத்தறை..” குணநா திக்கித் திணறை, “ககேநாடியநா... அவேலளை தநான் குத்தி ககேநான்னுட்டிகய... அப்பேடி இருக்கும் கபேநாது அவே எங்கே இருந்து வேருவேநா?” குணநாவின் அருககே அவேள் அமர, குணநா பேதறி அந்த அலறையின் ஓரத்தில் ஒடுங்கி நின்றைநான். “ச்கச.. ஊலரகய அடிச்சு உலலையிலை கபேநாட்டு... எத்தலனகயநா கபேநாண்ணுங்கே வேநாழ்க்லகேலய ககேடுத்து குட்டிச்சுவேர் ஆக்கின கபேநாது ககேநாஞ்சமநாவேது பேயம் இருந்ததநா? உன்லனப் கபேத்தவேங்கே கபேச்லசயநாவேது ககேட்டியநா? இல்லை கேடவுள்ன்னு ஒண்ணு இருக்குன்னு அதுக்கேநாச்சும் பேயம்... ககேநாஞ்சகம ககேநாஞ்சம் பேயந்தியநா? எதுவுகம இல்லை தநாகன... இப்கபேநா என்லனப் பேநார்த்து மட்டும் ஏன் பேயப்பேடறை? சிரிச்சு சந்கதநாஷமநா இரு..” என்றை மலைர் சிரிக்கேத் கதநாடங்கே, அந்த சிறிய அலறையில் அவேளைது குரல் எதிகரநாலிக்கேத் கதநாடங்கியது. “சிரிக்கேநாகத... சிரிக்கேநாகத ககேநாடி... நநான் இனிகம உன்லன கதநால்லலைகய கசய்ய மநாட்கடன்... தயவு கசய்து உன் முகேத்லத மநாத்திக்ககேநா...” குணநா அலைறை, “நநான் ககேநாடி இல்லை... மலைர்.. என்லன ஏமநாத்தி நநாசம் பேண்ண நிலனச்சு கேநார்லை கேடத்திக்கிட்டு கபேநாய் நநான் விழுந்த கபேநாது கூட நிக்கேநாம கபேநானிகய... அகத மலைர் தநான்.. என்கனநாட வேநாழ்க்லகேலய முடிச்சு... என்லன இப்பேடி ஆவியநா அலலைலய விட்டு இருக்கிகய... அகத மலைர் தநான்... உனக்கு தண்டலன ககேநாடுக்கேநாம விடலைநாமநா? விடக் கூடநாது இல்லை..” மீண்டும் அவேள் சிரிக்கே, அந்த எதிகரநாலி தநாங்கேநாமல் குணநா கேநாதுகேலளை கபேநாத்திக் ககேநாண்டநான். “என்ன மநாமநா நீங்கே... நநான் சிரிச்சநா நநாகளைல்லைநாம் ககேட்டுக்கிட்டு இருக்கேணும் கபேநாலை இருக்குன்னு கசநால்லி என்லன அடிச்சு சிரிக்கேச் கசநால்லுவீங்கே? இப்கபேநா என்னடநான்னநா கேநாலதப் கபேநாத்திக்கேறீங்கே? ப்ளீஸ் மநாமநா.. நநான் சிரிக்கேகறைன் நீங்கே ககேளுங்கே...” என்றைவேள் அவேன் அருககே கநருங்கி, அவேனது லகேலயப்பிடித்துக் ககேநாண்டு விகேநாரமநாகே சிரிக்கே, குணநாவின் இதயம் தடதடக்கேத் கதநாடங்கியது. “நநானும் என் தங்லகேயும் எங்கேலளை விட்டுடச் கசநால்லி எவ்வேளைவு ககேஞ்சி இருப்கபேநாம்? ககேநாஞ்சமநாவேது கேநாது ககேநாடுத்து ககேட்டியநா என்ன? என்லன ககேநான்னுட்டு.. என்லன எரிச்ச கநருப்பு கேனியறைதுக்குள்ளை என் தங்லகேலய கபேநாண்ணு ககேட்டிகய.. அப்கபேநா எப்பேடி இருக்கும்.. அது மட்டுமநா? என்லன கேல்யநாணம் கசய்துக்கேகறைன்னு கசநால்லிட்டு... துலரயண்ணன் கபேண்டநாட்டி கூட
உனககேன்னடநா பேழக்கேம்... நீ பேரிசம் கபேநாட்டவே கூட இன்கனநாருத்தன் கபேசின கபேநாது உனக்கு எப்பேடி எரிஞ்சது? அகத நீ ஊரநான் கபேநாண்டநாட்டிய ஆலச கேநாட்டி கமநாசம் கசய்த கபேநாது நல்லைநா இருந்துச்கசநா...” மலைர் கபேசிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, குணநா அவேளைது குரலலைக் ககேட்டு நடுங்கிக் ககேநாண்டிருந்தநான். “மலைர்... மலைர்... என்லன விட்டுடு மலைர்... நநான் இனிகம ஒழுங்கேநா இருக்ககேன்... ககேநாடிலய கேல்யநாணம் கசய்துக்கிட்டு ஒழுங்கேநா வேச்சிக்கிகறைன்..” குணநா வேநாக்குறதிகேலளை அள்ளி வேழங்கிக் ககேநாண்டிருக்கே, “என்ன...து... உனக்கு இன்னும் ககேநாடி ககேட்குகதநா? நீ கபேநாகே கவேண்டிய மநாமியநார் வீகட கவேறை மநாமநா... அதுக்கு எல்லைநா ஏற்பேநாடும் ஆகிடுச்சு.. உனக்கு அவேங்கே சீர் வேச்சு கூட்டிட்டு கபேநாகே கவேண்டியது தநான் பேநாக்கி.. அதனநாலை... அவேங்கே வேந்து உனக்கு கேநாப்பு கேட்டறை வேலர என் கூட தநான் நீ இருந்தநாகேணும்... கவேறை வேழி இல்லை... நநான் ஒரு கபேய்... இந்த கபேய் எப்கபேநா உன்லன ககேநால்லும்ன்னு நிலனச்சு நிலனச்சு நீ துடிப்பே பேநாரு இந்த நநாகளைல்லைநாம்... அந்த துடிப்கபே கபேநாதும் மநாமநா.. அதுக்கும் கமலை அந்த கேடவுள் பேநார்த்துப்பேநாங்கே...” என்றை மலைர், அந்த அலறையின் மத்தியில் அமர்ந்துக் ககேநாண்டநாள். “என்லன விட்டுடு மலைர்... தயவு கசய்து என்லன ஒண்ணும் பேண்ணிடநாகத... நநான் திருந்திடகறைன்...” குணநா மலைரிடம் ககேஞ்ச, “எங்கே அம்மநாலவே லைநாரி ஏத்தி நீ தநாகன ககேநான்ன? அந்த துலறையண்ணன் மலனவிய... என்லன... உங்கே அப்பேநாலவே..” என்ற அவேனநால் ககேநால்லைப்பேட்டவேர்கேளின் கபேயர்கேலளைப் பேட்டியளிட்டவேள், “ஏண்டநா... கபேநாம்பேலளை கவேறி இத்தலன ககேநாலலை கசய்யவேநாத் தூண்டும்? எனக்கும் உன் கமலை ககேநாலலைகவேறி இருக்கு... நீ என்கனநாட கேநாதலலையும் அழிச்சிட்ட.. எனக்கு கிலடக்கே இருந்த ஒரு அழகேநான சந்கதநாஷமநான வேநாழ்க்லகேலயயும் ககேடுத்துட்ட.. அதனநாலை நநான் உன்லனக் ககேநால்லைப் கபேநாகறைன்...” என்றைபேடி அவேலனப் பேநார்த்தவேள், “நீ ஒரு வினநாடி கேண்லண மூடினநாலும்... நநான் உன்லன... உன் குரல் வேலளைலய கேடிச்சு தின்னுடுகவேன்.. நநான் பேயங்கேர பேசியிலை இருக்ககேன்... இன்னும் நநான் கசத்ததுலை இருந்து எனக்கு யநாருகம கேநாரியம் கசய்து எள்ளும் தண்ணிலயயும் இலரக்கேளை.” அவேள் அடுக்கிக்ககேநாண்கட கபேநாகே, குணநா நடுங்கிப் கபேநானநான். “நநான் இனிகம தப்பு கசய்ய மநாட்கடன்னு கசநால்கறைகன மலைர்... என்லன விட்டுகடன்..” குணநாவின் ககேஞ்சல்கேள் அலனத்தும் குப்லபேத் கதநாட்டிக்குள் கபேநாகே, குணநா பேரிதவித்துப் கபேநானநான். மலைர் தன்லன ஏதநாவேது கசய்து விடுவேநாகளைநா என்றை பேயகம அவேலன தூங்கேவிடநாமல் இம்சித்தது. நடு ஜநாமத்தில் கேண்கேள் கசநார்வினநால் கசநாருகேவும், “ஹநான்... ஹஜும்... ஹஜும்.. பேசிக்குது...” மலைர் உறமிக் ககேநாண்டிருக்கே, அலதக் ககேட்ட குணநா, தனது தூக்கேத்லத கதநாலலைத்து தடுமநாறிக் ககேநாண்டிருந்தநான்.
26. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் “பேசிக்குது குணங்ககேட்டவேகன.... பேசிக்குது...” மலைரின் உறமலலைக் ககேட்டு குணநா பேதட்டமநாகே கேண் விழித்து, “இல்லை மலைர்... நநான் தூங்கேலை... சும்மநா... கேண்ணுலை தூசி விழுந்துடுச்சு.. அதநான்.. கேண்லண திறைக்கே முடியநாம மூடிட்கடன்... அதுக்கேநாகே என்லன மன்னிச்சிடு..” குணநா ககேஞ்ச, “நீ தூங்கிட்ட... நநான் உன்லன கேடிச்சு திங்கேப் கபேநாகறைன்... எனக்கு பேசிக்குது... வேயிற எரியுது..” மலைர் அவேனருககே கவேகேமநாகே வேர, குணநா தலரயில் லகே ஊன்றி கவேகேமநாகே பின்னநால் நகேர்ந்து ஒரு மூலலையில் ஒடுங்கினநான்.
“கவேணநாம் மலைர்... கவேணநாம் மலைர்... என்லன எதுவும் கசய்துடநாகத.. எனக்கு பேயமநா இருக்கு...” முகேத்லத மூடிக் ககேநாண்டு அவேன் ககேஞ்சிக் கேதறை, “ககேஞ்சறியநா... ககேஞ்சு ககேஞ்சு.. எனக்கு கரநாம்பே சந்கதநாஷமநா இருக்கு.. நநான் உன் பேக்கேத்துலை தநான் உட்கேநாருகவேன் மநாமநா.. அப்கபேநா தநாகன கேடிச்சு சநாப்பிட முடியும்...” என்றை மலைர் குணநாவின் அருககே அமரவும், குணநா பேயத்தில் நடுங்கேத் கதநாடங்கினநான். “கவேண்டநாம் மலைர்.. கவேண்டநாம்.. நநான் தூங்கே மநாட்கடன்... பேநாரு கேண்லண முழிச்சிக்கிட்கட இருக்ககேன்..” குணநாவின் பேயத்லதப் பேநார்த்து சிரித்தவேள், “லஹகயநா... மநாமநா... நீங்கே பேயப்பேடறீங்கேளைநா? என்ன மநாமநா இது? இந்த ஊருக்ககே அய்யநா நீங்கே... உங்கேளுக்கு பேயம்ன்னு கசநால்றீங்கேகளை.. அதநான் நநான் உங்கேளுக்குத் துலணக்கு இருக்ககேகன.. அப்பேறைம் என்ன?” மலைர் ககேட்டுக் ககேநாண்கட இருக்கும் கவேலளையில், அந்த அலறையின் ஜன்னல் அருககே, “அய்யநா... அய்யநா.. அந்த ரூம் தநாழ்பேநாள் சரி இல்லை... நல்லைநா பிடிச்சு இழுங்கே.. அது லகேகயநாட வேந்திரும்.. உங்கே பேலைத்லத எல்லைநாம் கூட்டி இழுங்கேய்யநா.. இங்கே இருந்தவேனுங்கே எல்லைநாம் ககேநாவில்லை ஏகதநா கவேலலை இருக்குன்னு கபேநாயிட்டநானுங்கே..” கமல்லிய குரலில் ஜன்னலின் இடுக்கின் வேழிகய கவேலுவின் குரலலைக் ககேட்ட மலைர் கவேகேமநாகே எழுந்து குணநாலவே முலறைக்கே, “இல்லை... நநான் எங்கேயும் கபேநாகே மநாட்கடன்... இங்கேகய இருக்ககேன்... ஒரு இன்ச்சு இங்கே இருந்து நகேர மநாட்கடன்...” அவேசரமநாகே கசநான்ன குணநா, மலைலரப் பேநார்க்கே, “அது... அந்த பேயம் கவேணும்... எங்கேலளை எல்லைநாம் என்ன பேநாடு பேடுத்தின?” என்றை மலைர் கவேகேமநாக் கேதலவேக் கூடத் திறைக்கேநாமல் கவேளியில் கசல்லை, குணநா திலகேத்து அமர்ந்திருந்தநான். அவேனது சட்லட முழுவேதும் வியர்த்து நலனந்து கபேநாயிருந்தது. “நீ என்ன பேண்ணிக்கிட்டு இருக்கேப்பேநா?” மலைரின் குரலலைக் ககேட்டு அந்த கபேநாலதயிலும் கவேலுவின் உடல் தூக்கி வேநாரிப் கபேநாட, திரும்பி தனது அருகில் நின்றிருந்தவேலளைப் பேநார்த்தவேர், “மலைர்...” என்ற அலைறை, “நநான் தநான்... ஆமநா.. இன்னும் நீ இந்த அய்யநா கூட என்ன பேண்ணிக்கிட்டு இருக்கே? அய்யநாகவே மநாமியநார் வீட்டுக்கு கபேநாகேப் கபேநாறைநார்... நீ அவேர் கூட கபேநாகேப் கபேநாறியநா? உன்லன அந்த ஆளுங்கே தூக்கிட்டு கபேநாகேலலையநா? அவேனுங்கே கேண்ணுலை பேடநாம நீ தப்பிச்சு கபேநாயிட்டயநா? பேதுங்கி பேதுங்கி வேர?” கேடினமநான குரலில் அவேள் ககேட்கே, கவேலு தள்ளைநாடி நின்றைநார். “என்கனநாட அம்மநாலவேக் ககேநான்னு... என்லனக் ககேநான்னு... இன்னமும் நம்ம ககேநாடிலய கேநாவு வேநாங்கே முயற்சி கசய்தவேனுக்கு நீ வேக்கேநாலைத்து வேநாங்கிக்கிட்டு இருக்கே? உங்கேலளை எல்லைநாம் என்ன கசநால்றைது? குடி தநான் உனக்கு வேநாழ்க்லகேயநா? இந்த குடி நம்ம குடும்பேத்லதகய சிலதச்சது பேத்தநாதநா?” மலைர் ககேட்கே, தள்ளைநாட்டத்துடன் லகேயில் இருந்த பேநாட்டிலலை கதநாண்லடயில் சரித்துக் ககேநாண்டு, “என்ன கசநால்றை? அய்யநா தநான் உங்கே அம்மநாலவேயும் உன்லனயும் ககேநான்னதநா?” நநாக்கு குழறை அவேர் ககேட்கே, “இல்லை... அவேரு எங்கே சநாவுக்கு பேத்து நநாள் உட்கேநார்ந்து கசநாற தண்ணி இல்லைநாம துக்கேம் கேநாத்தநாரு... நீ எல்லைநாம் ஒரு மனுஷனநாய்யநா? இப்கபேநாவும் நநான் என்ன கசநால்லிக்கிட்டு இருக்ககேன்... நீ என்ன கசய்துக்கிட்டு இருக்கே? உன்லன எல்லைநாம் இப்பேடிகய விட்டநா சரிப்பேடநாது... இரு டநாக்டர் சநார் கிட்ட கசநால்லி உன்லன என்ன கசய்யகறைன்னு பேநாரு.. நீ எல்லைநாம் திருந்தகவே மநாட்ட.. நநாங்கே யநாருகம இல்லைநாம நீ தனியநா நிக்கும் கபேநாது தநான் உனக்கு எங்கே அருலம புரியும்... ச்கச.. இகத நீ கவேறை யநாரநாவேதநா இருந்து இருந்தநா உன்லன இத்தலன கநரம் ஒரு வேழி பேண்ணி இருப்கபேன்.. எனக்கு அப்பேன்னநா கபேநாயிட்டகய.. உன்லன என்ன கசநால்லை?” விரக்தியநாகே கசநான்னவேள்,
“நீ நநாலளைக்கு கேநாலலையிலை கேண்ணு முழிக்கும் கபேநாது நீ இருக்கேறை இடகம கவேறை.. அது மட்டும் நடக்குதநா இல்லலையநான்னு பேநாரு... இந்த குடிப்பேழக்கேத்லத நீ நிறத்தினநா தநான் எங்கேகளைநாட அருலம உனக்குப் புரியும்... அப்கபேநா நீ தனியநா கேதறவே பேநாரு.. அது தநான் நநான் உனக்கு தர தண்டலன...” என்றைவேள், கவேலு தடுமநாறி அமர்ந்து கபேநாலதயில் சரிவேலதப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டு நின்றைநாள். “என்னநாலை இத விட முடியலலைகய.. உங்கே அம்மநா கரநாம்பே நல்லைவே.. நநான் குடிக்கிறைலத ஒண்ணுகம கசநால்லை மநாட்டநா...” கவேலு புலைம்பிக் ககேநாண்டிருக்கே, அவேருக்கு எங்ககேநா பேறைந்து கசல்லும் உணர்வு. “பேநார்த்தியநா... நநான் கேநாசு இல்லைநாமகலை பேறைந்து கபேநாகறைன்... உங்கேளைநாலை எல்லைநாம் அது முடியுமநா?” ககேட்டுக் ககேநாண்கட முகேத்தில் பேட்ட கேநாற்றில் உறைங்கேத் துவேங்கினநார். ******** ககேநாடியின் அருககே அமர்ந்து கேண்கேலளை மூடிய பீஷ்மநாவிற்கு இன்னமும் அவேனது இதயம் தடதடத்துக் ககேநாண்டிருந்தது கதளிவேநாகேகவே புரிந்தது. ‘ககேநாடி கமலை நநான் இவ்வேளைவு பேநாசம் வேச்சிருக்ககேனநா?’ அவேனது உள்ளைம் ககேள்வி ககேட்கே, “இல்லலையநா பீஷ்மநா? அவேலளை ஒரு கேநார் இடிக்கே வேர்ரலதப் பேநார்த்து உனக்கு மூலளையிலை சூர்ருன்னு ஒரு ஷநாக் அடிச்சகத... அது எதனநாலை.. அப்கபேநா உனக்கு நியநாபேகேம் இருக்கேநா இல்லலையநான்கன கதரியலை.. நீ அவேலளை பேடபேடப்பேநா உன் கநஞ்சுலை சநாய்ச்சுக்கிட்டு நின்லனகய அது எதனநாலைன்னு கயநாசிச்சு பேநார்த்தியநா? குணநா ககேநாடுத்த புடலவேலய அவே கேட்டிக்கிட்டு நின்னத்துக்கு நீ ககேநாபேப்பேட்டிகய... அதுக்கு என்ன அர்த்தம் பீஷ்மநா? அந்த புடலவே அவேளுக்கு நல்லைநா இல்லைன்னு ககேநாபேப்பேட்டியநா?” மனம் விவேநாதம் கசய்யத் துவேங்கே, பீஷ்மநா தலலைலய பிடித்துக் ககேநாண்டநான். “அப்கபேநா நநான் இவேலளைத் தநான் லைவ் பேண்கறைனநா?” குழப்பேத்துடன் பீஷ்மநா ககேட்கே, “பின்ன இல்லலையநா? பீஷ்மநா... ஒண்ணு மட்டும் மனசுலை நல்லைநா பேதிய வேச்சிக்ககேநா.. நீ மலைலர ஒரு தடவே தநான் பேநார்த்து இருக்கே.. அவேகளைநாட கபேநாட்கடநாலவே வேச்சிக்கிட்டு நீ அவேலளை நிலனச்சிக்கிட்டு இருந்தநாலும்... நீ உணர்வு பூர்வேமநா பேழகினது எல்லைநாம் ககேநாடி கூடத் தநான்... மலைகர ககேநாடி கபேநாலை வேந்து தநாகன உன் கூட கபேசினநா... கரண்டு கபேருக்கும் இருக்கேறை சின்ன சின்ன வித்தியநாசங்கேள் கூட உன்னநாலை கேண்டு பிடிக்கே முடியநாம, மறபேடியும் பேநார்த்த ககேநாடிலய மனசுலை வேச்சிக்கிட்டு தநாகன நீ மலைர் கூடவும் பேழகின.. நீ ககேநாடி கேஷ்டப்பேடறைலத பேநார்க்கே முடியநாம தநாகன அவேலளைப் கபேநான்னு விட முடியநாம அவேளுக்கு ஆறதல் கசநான்ன.. அப்பேடி இருக்கும் கபேநாது மலைர் கேநாதலிச்சதுக்கேநாகே நீ அவேலளைத் கதடினயநா? இல்லலைகய.. கபேநாட்கடநாலவே வேச்சிட்டு கவேடிக்லகே தநாகன பேநார்த்துட்டு இருந்த.. அவேலளை உனக்கு பிடிச்சது தநான்.. ஆனநா... அவே கபேநாலை இருக்கேறை ககேநாடிலயத் தநான் நீ கேநாதலிச்ச.. அது தநான் உண்லம.. நல்லைநா கயநாசிச்சு கசநால்லு... ககேநாடி கமலை உனக்கு அன்பு இல்லை? கேநாதல் இல்லை? இல்லைன்னு கசநால்லிடு.. அவே லலைப் எப்பேடிகயநா கபேநாகேட்டும்ன்னு விட்டுட்டு கபேநாயிடலைநாம்...” மீண்டும் மனதின் வேநாதத்தில் கசநார்ந்து கபேநானவேனநாய் பீஷ்மநா அமர்ந்திருக்கே, அவேனது லகேலயப் பிடித்திருந்த ககேநாடியின் லகேயில் அலசவு கதரிந்தது. அலத உணர்ந்த பீஷ்மநா, அவேசரமநாகே கேண் விழித்துப் பேநார்க்கே, அவேளைது கநற்றி வேலியநால் சுருங்கி இருந்தது. “வேயிற இழுக்குது கபேநாலை...” மனதில் நிலனத்துக் ககேநாண்டவேன், கநற்றிலய கமல்லை நீவி விடவும், மீண்டும் ககேநாடி பீஷ்மநா ககேநாடுத்திருந்த மருந்தின் உதவியுடன் உறைங்கேத் துவேங்கே, பீஷ்மநாவின் கேண்கேள் அவேளிடகம ஒட்டிக்ககேநாண்டது. “உன்லனயும் கேஷ்டப்பேடுத்தகறைன் இல்லை ககேநாடி... உன்கிட்ட கேநாதலலைச் கசநால்லிட்டு.. நநான் மலைர்ன்னு நிலனச்சு கசநால்கறைன்னு கசநான்னநா... உனக்கு எப்பேடி இருந்திருக்கும்? நநான் கரநாம்பே தப்பு பேண்கறைன் இல்லை ககேநாடி? உன் மனலச கேநாயப்பேடுத்தி இருக்ககேன்.. நநான் மலைலர தநான் கேநாதலிச்கசன்னு கசநால்லைநாம கசநான்ன கபேநாது உனக்கு எப்பேடி
இருந்திருக்கும்? நநான் என்ன பேண்ணட்டும்? எனக்கு குழப்பேமநா இருக்ககே..” அவேன் கநநாந்துக் ககேநாண்டிருக்கே, “என்லன மன்னிச்சிருங்கே டநாக்டர் சநார்... எனக்கு கவேறை வேழி கதரியலை...” அவேள் கமல்லை முணுமுணுப்பேலதக் கேண்டு, அவேளைது உதட்டின் அருககே கேநாலத லவேத்துக் ககேட்டவேன் குழம்பிப் கபேநானநான். “என்ன கசய்துட்டநா? எதுக்கு மன்னிப்பு ககேட்கேறைநா?” பீஷ்மநா அவேள் பேநாதி மயக்கேத்தில் தநான் இப்பேடி புலைம்புகிறைநாள் என்ற புரிந்து, கமல்லை அவேளைது கேன்னத்லதத் தட்டி, “என்ன தப்பு கசய்த ககேநாடி? எதுக்கு சநாரி கசநால்றை?” அவேளைது கேநாதுக்கேருககே ககேட்கேவும், சிலை கநநாடிகேள் ககேநாடியிடம் இருந்து எந்த பேதிலும் இல்லலை. “ககேநாடி.. ககேநாடி.. எதுக்கு சநாரி கசநால்றை?” பீஷ்மநா ககேட்கே, அவேன் கசநான்னது கபேநாலை சலமயல் கசய்துவிட்டு வேந்திருந்த கேங்கேநா அவேன் அருககே வேந்து நின்றைநார். “ககேநாடி.. கசநால்லும்மநா... என்ன தப்பு கசய்த?” பீஷ்மநா ககேட்கே, “ம்ம்.. நநான்.. நநான்.. அந்த குணநாலவே நல்லைநா மநாட்டிவிட தநான் இப்பேடி கசய்கதன்..” ககேநாடி முணுமுணுக்கே, “அதநான் நநாம கபேநாலீஸ்லை கேம்ப்லளைன்ட் ககேநாடுத்துட்கடநாகம... அதுக்கு எதுக்கு இப்கபேநா சநாரி கசநால்றை?” பீஷ்மநாவின் ககேள்விக்கு, “கேத்தியநாலை அவேன் குத்தலை... அவேன் சண்லட கபேநாடும் கபேநாது.. கபேநாலீஸ் ககேஸ் இன்னும் ஸ்ட்ரநாங் ஆகுகமன்னு நநாகன தநான் என்லன குத்திக்கேறை மநாதிரி கேத்திகயநாட கபேநாக்லகே எடுத்துட்டு வேந்கதன்..” அலர மயக்கேத்தில் அவேள் கபேசிக் ககேநாண்டிருக்கே, பீஷ்மநா அலதக் ககேட்டு அதிர்ந்து கபேநானநான். அருகில் இருந்த கேங்கேநாலவே அவேன் அதிர்ச்சியநாகேப் பேநார்க்கே, “ஏன்னு ககேளு..” அவேர் கசநால்லைவும், அலதகய பீஷ்மநா திருப்பிக் ககேட்கே, “நீங்கே எங்கே அக்கேநாலவேயும் எங்கே அம்மநாலவேயும் ககேநாலலை கசய்ததுக்கு அவேனுக்கு தண்டலன வேநாங்கித் தரணும்ன்னு எவ்வேளைவு கேஷ்டப்பேடறீங்கே.. அது எல்லைநாம் இனிகம தநான் கபேநாலீஸ் விசநாரிச்சு அவேனுக்கு தண்டலன கிலடக்கும்.. இது கபேநாலை கேண்ணுக்கு முன்னநாடி நடந்தநா உடகன ஆக்க்ஷன் எடுப்பேநாங்கே இல்லை... அவேன் எப்பேடியும் தப்பிச்சிடக் கூடநாதுன்னு தநான் நநான் இப்பேடி கசய்கதன்.. இப்கபேநா எப்பேடியும் கபேநாலீஸ் அவேலனப் பிடிச்சிக்கும் இல்லை..” கேண்கேளில் இருந்து வேழிந்த கேண்ணீர் அவேளைது கேநாதுகேளில் இறைங்கே, அலத துலடத்து விட்ட பீஷ்மநாவிற்கு ககேநாபேம் எட்டிப் பேநார்த்தது. “உன்கனநாட உயிர் கபேநாயிருந்தநா என்ன கசய்திருப்பே? லபேத்தியமநா பிடிச்சிருக்கு உனக்கு?” ககேநாபேமநாகே அவேன் ககேட்கே, அவேளைது முகேம் சுருங்கிக் கேசங்கியது. “நநான் இருந்து என்னங்கே கசய்யப் கபேநாகறைன்? கசத்தநாலைநாவேது அந்த குணநாவுக்கு அதிகே தண்டலன கிலடக்கும் இல்லலையநா? உங்கேளுக்கு.. உங்கே முயற்சிக்கேநாவேது அது உபேகயநாகேப்பேடுகம..” என்றைவேளின் உதடு பிதுங்கே, கேண்ணீர் வேழிய பேரிதநாபேமநாகே இருந்தவேலளைப் பேநார்த்த பீஷ்மநா, அவேள் கசநான்ன கசநால் தநாங்கே முடியநாமல் அவேளைது தலலைலய எடுத்து தனது மநார்கபேநாடு அழுத்திக் ககேநாண்டநான். “என்ன ககேநாடி இப்பேடி எல்லைநாம் கபேசறை? நீ இல்லைநாம நநான் எப்பேடி ககேநாடி இருப்கபேன்? இப்பேடி கபேசறைதுக்கு உனக்கு எப்பேடி லதரியம் வேந்தது? லூசுத்தனமநா ஏன் இந்த கவேலலை கசய்த?” அவேன் ககேட்டுக் ககேநாண்டிருக்கே, அவேளைது லகே லதயல் கபேநாட்டிருந்த இடத்லத அழுத்தவும், “பீஷ்மநா... அவேலளை ஒழுங்கேநா பேடுக்கே லவே.. லதயல் கபேநாட்ட இடம் வேலிக்குது கபேநாலை...” அவேலளை கேவேனித்துக் ககேநாண்டிருந்த கேங்கேநா கசநால்லைவும், தலலையில் தட்டிக் ககேநாண்ட பீஷ்மநா அவேலளை கநரநாகே பேடுக்கே லவேத்தநான்.
“பேநாருங்கேம்மநா இவே என்ன கவேலலை கசய்திருக்கேநான்னு?” ஆற்றைநாலமயுடன் ககேட்ட பீஷ்மநாவின் கதநாலளை அழுத்தியவேர், “அவே உனக்கு தன்கனநாட கேநாதலலை நிரூபிச்சிட்டநா பீஷ்மநா.. இதுக்கும் கமலை அவே என்னடநா கசய்வேநா?” கேங்கேநா ககேட்கேவும், ககேநாடியின் லகேலயப் பிடித்தவேன், பேதில் கபேசநாமல் அமர்ந்திருந்தநான். தநான் ககேட்டதும் ககேநாடியின் லகேலயப் பிடித்தவேலனப் பேநார்த்த கேங்கேநா, இதுகவே அவேனது மனமநாற்றைத்லதக் குறிப்பேலத உணர்ந்து ககேநாண்டு, அதற்கு கமல் அவேலன வேற்புறத்தக் கூடநாது என்றை முடிகவேடுத்தவேரநாகே, “ஹ்ம்ம்.. நநான் இங்கே இருக்ககேன்.. நீ கபேநாய் கவேலலைலயப் பேநாரு... எனக்கு வீட்லை கவேலலை முடிஞ்சிடுச்சு...” கேங்கேநா கசநால்லைவும், “இல்லைம்மநா... இப்கபேநாலதக்கு கபேஷன்ட்ஸ் யநாருகம இல்லை.. ஒரு அஞ்சு நிமிஷம்... நநான் முகேத்லத கேழுவிட்டு, அந்த குணநாலவேப் பேநார்த்துட்டு வேகரன்... இன்னமும் இவேகளைநாட அப்பேநா இங்கே வேரலை... அவேரு எங்கேயநாவேது பூட்லட உலடச்சு அவேலன கவேளிய விட்டுடப் கபேநாறைநாரு..” “அதுவும் சரி தநான்... நீ கபேநாய் பேநார்த்துட்டு வேந்திடு...” என்றைவேர், ககேநாடியின் அருககே அமர, பீஷ்மநா கிளைம்பிச் கசன்றைநான்.
வீடு அகத நிலலையில் பூட்டி இருக்கே, உள்ளிருந்து குணநாவின் “கேநாப்பேநாத்துங்கே... கேநாப்பேநாத்துங்கே.. இங்கே கபேய் இருக்கு...” என்றை குரல் கவேளியில் ககேட்கே, சிலை வினநாடிகேள் பீஷ்மநா திலகேத்துப் கபேநானநான். கேத்திய கேத்தலில் கதநாண்லட வேறைண்டு, இலடயிலடகய அவேன் இரும்முவேலதயும் ககேட்டவேனின் இதழில் புன்னலகே அரும்பியது. “மலைர் ஆன் ட்யூட்டி கபேநாலைகய.. குணநாலவே என்ன மிரட்டி வேச்சிருக்கேநாகளைநா? இந்த அலைற அலைறிக்கிட்டு இருக்கேநான்...” குழப்பேம் கதளிந்தவேன் கபேநாலை நிலனத்துக் ககேநாண்டவேன், “இனிகம இவேலனப் பேத்தின கேவேலலை கவேண்டநாம்... நநாம ககேஸ் கவேலலைலயப் பேநார்ப்கபேநாம்.. எத்தலன நநாள் ஆனநாலும் மலைர் அவேலன விட மநாட்டநா?” என்ற நிலனத்துக் ககேநாண்டவேன், அங்கிருந்து நகேர்ந்து கசல்லை, துலர கவேகேமநாகே ஓடி வேந்தநான். துலரயின் பேதட்ட முகேத்லதப் பேநார்த்தவேன், “என்ன துலர? என்ன இப்பேடி பேதட்டமநா ஓடி வேர்ரீங்கே?” பீஷ்மநா ககேட்கே, “இல்லை சநார்.. அங்கே நம்ம ஹநாஸ்பிடல் பின் பேக்கேம் நம்ம ககேநாடிகயநாட அப்பேநா விழுந்து கிடக்கேநாரு.. சீக்கிரம் வேந்துப் பேநாருங்கே.. கபேச்சு மூச்சு இல்லைநாம இருக்கு...” துலரயின் பேதட்டம் பீஷ்மநாவிற்கும் கதநாற்றிக் ககேநாள்ளை, கவேகேமநாகே இருவேரும் மருத்துவேமலனலய கநநாக்கி விலரந்தனர். துலர கேநாட்டிய இடத்தில் கிடந்த கவேலுலவேப் பேரிகசநாதித்த பீஷ்மநா, “உயிர் எல்லைநாம் இருக்கு துலர.. நல்லைநா முட்ட முட்ட குடிச்சு இருக்கேநாரு..” ஆசுவேநாச மூச்லச கவேளியிட்டு அவேன் கசநால்லைவும், “அதநான் சநார்... நநானும் தட்டிப் பேநார்த்கதன்.. அலசயக் கூட இல்லை..” துலர கசநால்லிக் ககேநாண்டிருக்கே, “இவேலர ஒரு லகே பிடிங்கே.. உள்ளை ககேநாண்டு கபேநாய் கபேநாட்டு ட்ரீட்கமண்ட்லட ஆரம்பிச்சிடுகவேநாம்...” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், “ககேநாழி தநானநா வேலலையிலை வேந்து சிக்கி இருக்கு.. அலத சரி கசய்யநாம விடக் கூடநாது..” என்ற கூறி, இருவேருமநாகே கசர்ந்து அவேலர ஒரு கேட்டிலில் கிலடத்திவிட்டு கவேளியில் வேர, அன்ற ஒரு வீட்டின் விருந்தில் உண்டவேர்கேள்
வேரிலசயநாகே வேயிற்ற வேலியின் கேநாரணமநாகே வேரத் துவேங்கி இருந்தனர். “வேநாசம் நல்லைநா மணக்குகதன்னு நிலனச்கசன் டநாக்டர்.. கேலடசியிலை ககேட்டுப் கபேநான சநாப்பேநாட்லட கேலைந்து கபேநாட்டு இருக்கேநாங்கே... வேயிற வேலிக்குது...” குலறை கசநால்லிக் ககேநாண்கட வேந்தவேர்கேலளை கேவேனிக்கேத் தநான் பீஷ்மநாவிற்கு கநரம் சரியநாகே இருந்தது. வேந்திருந்த ஓரிருவேலர அங்ககேகய தங்கே லவேத்து கேண்கேநாணிக்கே கவேண்டியும் இருக்கே, “துலர.. நர்ஸ்லச இன்லனக்கு ககேநாஞ்சம் லநட்டுக்கு வேந்து இருக்கே கசநால்லுங்கே.. அப்கபேநா தநான் நமக்கும் உதவியநா இருக்கும். கபேநாறை கபேநாக்லகேப் பேநார்த்தநா.. இன்னும் நிலறைய கபேர் வேருவேநாங்கே கபேநாலை இருக்கு..” கேவேலலையநாகேச் கசநான்னவேன், துலர கவேகேமநாகே ஓடவும், ககேநாடிலயப் பேநார்க்கேச் கசன்றைநான். கேநாய்ந்த ககேநாடி கபேநாலை உறைங்கிக் ககேநாண்டிருந்தவேலளைப் பேநார்த்த பீஷ்மநாவின் மனம் கேனக்கே, அவேனது மனகமநா, “மலைர் இருக்கேறை இடம் கதரிஞ்சும் நநாம ஏன் அவேலளைப் பேநார்க்கேணும்... கபேசணும்ன்னு தவிக்கேகவே இல்லலைகய.. அப்கபேநா நநான் ககேநாடிலயத் தநான் கேநாதலிச்சு இருக்ககேனநா? ஆனநா.. மலைலரத் தநாகன முதல்லை பேநார்த்கதன்...” என்ற கயநாசித்தவேன், “ஹ்ம்ம்... அவேலளை பேநார்த்து விருப்பேப்பேட்டநாலும்... உணர்வு பூர்வேமநா நநான் இவே கூட தநாகன பேழகி இருக்ககேன்... இவேளுக்கு ஒண்ணுன்னநா நநான் எவ்வேளைவு துடிக்கேகறைன்? இவேளுக்கு ஒரு சின்ன ஆபேத்துன்னநா கூட உடகன என்னநாலை உணர முடியுகத.. அப்கபேநா நநான் ககேநாடிலயத் தநாகன லைவ் பேண்ணி இருக்ககேன்..” மீண்டும் மீண்டும் மனதில் உறப்கபேநாட்டு, மனம் கதளிந்தவேனநாகே பீஷ்மநா ககேநாடியின் தலலைலய வேருடினநான். “இன்னும் அவே கேண்ணு முழிக்கேலளையநாம்மநா?” சந்கதகேமநாகே பீஷ்மநா ககேட்கே, “நநான் கேண்ணு முழிச்சிட்கடன்... எனக்கு ஒண்ணும் இல்லை.. வீட்டுக்குப் கபேநாகேலைநாமநா?” கேண் திறைந்து ககேநாடி அவேசரமநாகேக் ககேட்கே, “எங்கே கபேநாகேப் கபேநாறை? வீட்டுக்கேநா? இனிகம அது உன் வீடு இல்லை.. எங்கே வீடு தநான் உன் வீடு.. ககேநாஞ்ச கநரம் இங்கே இரு.. அப்பேறைம் நநாகன உன்லன நம்ம வீட்லை ககேநாண்டு கபேநாய் விடகறைன்... கபேநாய் முகேத்லத கேழுவிக்கிட்டு அம்மநா கசய்து வேச்சிருக்கேறை சநாப்பேநாட்லட சநாப்பிடு.. அப்கபேநா தநான் கதம்பிருக்கும்...” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், ககேநாடி அவேலனகய கேண்கேள் கதறிக்கே பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருக்கே, “உங்கே அப்பேநாவும் இங்கே தநான் இருக்கேநாங்கே ககேநாடி.. அவேகரநாட குடிப்பேழக்கேத்லத நிறத்திட்டு நநான் அவேலர வீட்டுக்கு அனுப்பேகறைன்.. அப்கபேநா கூட நீ அங்கே கபேநாகே கவேண்டநாம்...” பீஷ்மநா கசநால்லிவிட்டு அவேளைது அருககே அமர்ந்து, “உனக்கு வேயித்துலை வேலி ஏதும் இருக்கேநா?” என்ற ககேட்கே, ககேநாடி கமல்லை ‘இல்லலை’ என்ற தலலையலசத்தநாள். அவேளைது தலலைலய கமல்லைக் ககேநாதிக் ககேநாடுத்தவேன், “இனிகம இந்த மநாதிரி லபேத்தியக்கேநாரத்தனமநா எந்த கேநாரியத்லதயும் கசய்ய மநாட்கடன்னு எனக்கு சத்தியம் கசய்து ககேநாடு.. நல்லைகவேலளை கேத்தியும் அவ்வேளைவு கூர்லம இல்லை.. ஆழமநாவும் உள்ளை இறைங்கேலை.. அதனநாலை நீ தப்பிச்ச.. என்லனப் பேத்தி ககேநாஞ்சமநாவேது நீ நிலனச்சுப் பேநார்த்தியநா? எல்லைநாம் உன்கனநாட இஷ்டம் தநான் இல்லை...” அவேனது வேநார்த்லதயில் இருந்த ஆதங்கேத்லத உணர்ந்த ககேநாடியின் கேண்கேள் கேலைங்கே, அலத விட, அவேனுக்கு எப்பேடி உண்லம கதரிந்தது என்ற திலகேத்தவேள், “நநான்... நநான்... எதுவும்..” அவேள் திக்கித் திணறை, “சமநாளிக்கேநாகத ஃபிளைவேர்... உன்லன தூக்கேத்துலை கபேச வேச்சு விஷயத்லத எல்லைநாம் கதரிஞ்சிக்கிட்கடன்..” பீஷ்மநா ககேலிக்குத் தநாவே, “என்ன? என்ன விஷயம்?” ககேநாடி திக்கித் திணறை,
“ஹ்ம்ம்... எல்லைநாம்... நிலறைய விஷயம்.. நிலறைய ரகேசியத்லத எல்லைநாம் நீ கசநால்லிட்ட... இருந்தநாலும்... நீ இவ்வேளைவு ரகேசியத்லத ஒளிச்சு வேச்சிருக்கேக் கூடநாதும்மநா..” அவேன் கதநாடர்ந்துக் ககேநாண்டிருக்கே, அவேனது லகேலய இறகேப் பேற்றியவேள், “நநான் நிஜமநா எதுவுகம கசய்யலலைங்கே... நநான் எலதயும் உங்கேகிட்ட இருந்து மலறைக்கேலை.. சத்தியமநா.. எங்கே ஊர் ஆத்தநா கமலை சத்தியமநா....” அவேன் தன்லன தவேறைநாகே புரிந்துக் ககேநாண்டு விடுவேநாகனநா என்றை அச்சத்தில் கசநால்லை, பீஷ்மநா அவேளைது கேன்னத்லதத் தட்டினநான். “சும்மநா கசநான்கனன் ககேநாடி.. உன்லன வேம்புக்கு இழுக்கே அப்பேடிச் கசநான்கனன்... சரி... உன்னநாலை எழுந்துக்கே முடியுதநான்னு பேநாரு.. அம்மநா கூட வீட்டுக்குப் கபேநா.. இங்கே இருந்து இன்கபேக்ஷன் ஆகேப் கபேநாகுது... எனக்கும் கபேட்டு கவேணும்..” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், அவேசரமநாகே எழுந்த ககேநாடி, கேநாயத்தின் வேலியநால் சிணுங்கியபேடி மீண்டும் பேடுத்துக் ககேநாள்ளை, “உனக்கு ஏன் இந்த கவேண்டநாத கவேலலை.. இரு நநான் எழுப்பி விடகறைன்...” அவேளுக்கு லகே ககேநாடுத்து தூக்கி விட்டவேன், கமல்லை அவேள் எழவும் உதவி கசய்தநான். அவேளைது தலலை அவேனது கதநாளில் பேடவும், பீஷ்மநா ககேநாடியின் முகேத்லதப் பேநார்த்தநான். அகத கநரம் ககேநாடியும் அவேனது முகேத்லத நிமிர்ந்துப் பேநார்க்கே, அந்த கேண்கேள் இரண்டும் கமநாதிக் ககேநாண்டது. கமல்லை லகேகேலளை உயர்த்தி, அவேளைது கநற்றியில் வேழிந்த முடிலய ஒதுக்கி விட்டபேடி அவேலளைப் பேநார்த்து புன்னலகேக்கே, அவேனது புன்னலகேயில் ககேநாடி நநாணத்துடன் தலலை கேவிழ்ந்தநாள். நநாணச் சிவேப்பு ககேநாடியின் கேன்னத்தில் பேடர, அலத ரசித்தபேடி வீட்லட கநநாக்கி நடந்தவேலன கேங்கேநா மகிழ்ச்சியுடன் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநார். அவேனது நடவேடிக்லகேகேள் ககேநாடியின் விஷயத்தில் அவேன் ஒரு நல்லை முடிலவே எடுத்து விட்டநான் என்பேலத உணர்த்த, மருத்துவேமலனயில் இருந்து, தனது கேணவேருக்கு அலழத்தநார். வீட்டிற்குச் கசன்ற துலர தயநாரநாகே லவேத்திருந்த ஒரு கேயிற்றக் கேட்டிலில் பீஷ்மநா அவேலளை பேடுக்கே லவேக்கே, “எனக்கு ஒண்ணும் இல்லை டநாக்டர் சநார்.. நீங்கே எதுக்கு இப்கபேநா என்லன ஒரு கநநாயநாளி கபேநாலை பேநார்த்துக்கிட்டு இருக்கீங்கே? இகதநா நநான் பேநாருங்கே எப்பேடி பேட்டுன்னு எழுதுக்கேகறைன்னு...” என்ற அந்த கேட்டிலில் இருந்து அவேள் பேட்கடன்ற எழவும், லதயல் கபேநாட்ட இடம் வேலிக்கே, அவேளைது கேண்கேளில் முணுக்ககேன்ற கேண்ணீர் வேர, “ஹஹஹஹநா... நடக்கேகவே முடியலலையநாம்... இதுலை இவேங்கே கவேகேமநா எழுந்து கவேலலை கசய்யப் கபேநாறைநாங்கேளைநாம்... என்ன ககேநாடுலம துலர இது?” பீஷ்மநா கிண்டல் கசய்ய, ககேநாடி அவேமநானத்தில் தலலை குனிய, “கஹ ஃபிளைவேர்... நநான் அப்பேப்கபேநா இப்பேடித் தநான் கிண்டல் கசய்கவேன்... நீ இப்பேடி இதுக்ககேல்லைநாம் தலலை குனிஞ்சன்னநா.. உன் தலலை நிமிர கநரம் கிலடக்கேகவே கிலடக்கேநாது.. இகதல்லைநாம் பேழகிக்கேணும் ஃபிளைவேர்.. இல்லலையநா எங்கேம்மநா மநாதிரி சரிக்கு சரி கபேசக் கேத்துக்ககேநா.. அப்கபேநா தநான் கபேநாழுதும் நல்லைநா கபேநாகும்... பேநாரு.. எங்கேம்மநா டீச்சர்ன்னு கசநான்னநா யநாரநாவேது நம்புவேநாங்கேளைநா? அதுவும் ஸ்ட்ரிக்ட் டீச்சர்.. நநானும் எங்கே அப்பேநாவுகம அவேங்கேளுக்கு பேயப்பேடுகவேநாம்ன்னநா பேநார்த்துக்ககேநாகயன்... அலத விட எங்கே கபேரியப்பேநா... அம்மநா இருக்கேறை இடத்துலை இருக்கேகவே மநாட்டநாங்கே... அம்புட்டு பேயம்..” பீஷ்மநா ககேநாடியிடம் கிண்டல் கபேசிக் ககேநாண்டிருக்கே, “நிஜமநாவேநா? நீங்கே பேயப்பேடுவீங்கேளைநா?” என்ற ககேட்டு சிரித்த ககேநாடியின் சிரிப்பு பேட்கடன்ற நின்றப் கபேநானது. “என்ன பேநாதியிலை சிரிப்லபே நிறத்திட்ட? நநான் ககேநாவிச்சுக்கே மநாட்கடன்... சிரி..” அவேன் கமலும் அவேளிடம் வேம்பு வேளைர்த்துக் ககேநாண்டிருக்கே, அவேனுக்கு பின்னநால் இருந்த கேங்கேநாலவேப் பேநார்த்து ககேநாடி விழிக்கேத் கதநாடங்கினநாள். “இப்கபேநா எதுக்கு நீ டீச்சர் அம்மநா வேந்தநா மநாதிரி முழிச்சிக்கிட்டு நிக்கேறை? டீச்சர் அம்மநாகிட்ட பிட் கபேநாட்டநா சரியநா கபேநாயிடும்... அது எப்பேடின்னு நநான் உனக்கு அப்பேறைம் கசநால்லித் தகரன்..” பீஷ்மநா கதநாடர்ந்து கபேசிக் ககேநாண்டிருக்கேவும், கேங்கேநா அவேனது முதுகில் தட்டினநார்.
அவேர் தட்டவும், “ககேநாடிம்மநா... இப்பேடி எல்லைநாம் அவேங்கேலளைப் பேநார்த்து என்லன அடிக்கே கூடநாது... அந்த உரிலம எல்லைநாம் அவேங்கேளுக்கு மட்டும் தநான்.. நீ என்லன அடிக்கிறைலத டீச்சரம்மநா பேநார்த்தநாங்கே.. உன்லன கபேஞ்ச் கமலை நிக்கே வேச்சிடுவேநாங்கே...” அவேனது ககேலியில் சிரித்த கேங்கேநா, தனது முகேத்லத சீரியசநாகே லவேத்துக் ககேநாண்டு, “இப்பேகவே உங்கே கரண்டு கபேலரயும் நிக்கே லவேக்கேப் கபேநாகறைன்.. பேநார்த்து இருந்துக்ககேநாங்கே.. என்ன சிரிப்பு சத்தம் வேநாசல் வேலர ககேட்குது?” கபேநாதுவேநாகே கேண்டித்தவேர், “உன்லன அங்கே ஹநாஸ்பிடல்லை கதடறைநாங்கே... எங்கேகயநா கேடலலை வேறப்பேட்டு ஓவேரநா தீயறை வேநாசலன வேந்துச்கசன்னு சுத்தி கித்தி கதடிட்டு வேந்தநா.. இங்கே நம்ம வீட்லை தநான் வேருபேட்டுக்கிட்டு கிடக்கு.. நநான் கபேநாய் அடுப்லபே அலனக்கேகறைன்... நீ கபேநாய் பிழப்லபேப் பேநாரு...” கேங்கேநா கசநால்லைவும், தலலைலய கசநாறிந்துக் ககேநாண்கட பீஷ்மநா மருத்துவேமலனலய கநநாக்கிச் கசல்லை, கேங்கேநா ககேநாடிலயப் பேநார்த்து புன்னலகேத்தநார். “இவேலன கேட்டி கமய்க்கே நநான் எவ்வேளைவு கேஷ்ட்டப்பேட்டுட்டு இருப்கபேன்னு புரியுதநா? இனிகம நீ என்ன பேநாடு பேடப் கபேநாறிகயநா? ஆனநா ஒண்ணு .. எனக்கு விடுதலலை கிலடச்சிருக்கு... அலத நநான் ககேநாண்டநாடப் கபேநாகறைன்... ஸ்வீட் எடு.. ககேநாண்டநாடு...” கசநால்லிச் சிரித்த கேங்கேநா, பேரிவுடன் ககேநாடிலய தன்னருககே அமர்த்திக் ககேநாண்டு, அவேளுடன் கபேசத் துவேங்கினநார். கவேளியில் வேந்த பீஷ்மநாலவேத் கதடி ஊர் மக்கேளும்... அவேர்கேளுக்கு நடுகவே ஒரு வேயதநான கபேண்மணியும் அமர்ந்திருக்கே, பீஷ்மநா கயநாசலனயுடன் அவேலரப் பேநார்த்தநான். “வேணக்கேம் டநாக்டர் சநார்... நநான் குணநாகவேநாட அம்மநா...” அவேனது பேநார்லவேலய உணர்ந்தவேர் கபேநாலை அந்த கபேண்மணி கசநால்லைவும், பீஷ்மநா அவேர் அருககே கசன்ற அவேலர வேணங்கினநான். “கசநால்லுங்கேம்மநா... உங்கேளுக்கு நநான் ஏதநாவேது உதவி கசய்யணுமநா?” பீஷ்மநா ககேட்கே, “ஹ்ம்ம்.. ஆமநாப்பேநா.. குணநாலவே..” அவேர் தயங்கித் கதநாடங்குவேதற்குள், “குணநா கசய்த குற்றைங்கேள் ஏரநாளைம்மநா.. அதுவும் ஒரு உயிர்ன்னு கூடப் பேநார்க்கேநாம அவேன் கசய்த ககேநாலலைகேள் இருக்ககே... அதுக்ககேல்லைநாம் உங்கே மகேனுக்கு தண்டலன கவேண்டநாமநா? கேண்டிப்பேநா நநான் வேநாங்கித் தருகவேன்ம்மநா... அலதப் பேத்தி என்கிட்ட கபேசணும்ன்னநா... தயவு கசய்து.. உங்கே கபேச்லச மறத்த பேநாவேம் எனக்கு கவேண்டநாம்...” கவேகேமநாகே பீஷ்மநா கசநால்லி முடிக்கே, அந்த கபேண்மணி அவேலனப் பேநார்த்து புன்னலகேத்தநார். “இல்லைப்பேநா... அவேலன விட்டுடுன்னு ககேட்கே நநான் வேரலை.. ஊர்லை கேநாப்பு கேட்டி இருக்கு.. அந்த சமயத்துலை ஊலர விட்டு கபேநானநா அந்த குடும்பேத்துக்ககே ஆகேநாதுன்னு கசநால்லுவேநாங்கே.. இப்கபேநா அவேலன கபேநாலீஸ் பிடிச்சிக்கிட்டு கபேநாச்சுன்னநா... எங்கே குலைத்துக்ககே அது ஆகேநாதுப்பேநா.. எனக்கு இருக்கேறைது அவேன் ஒகர மகேன்.. எங்கே அய்யநாகவேநாட மகேன்.. அந்த மகேன் கேநாப்பு கேட்டி இருக்கும் கபேநாது இந்த ஊலர விட்டுப் கபேநாகேணுமநா? அவேன் திரும்பி வேருவேநானநா? இல்லை தூக்குலை கதநாங்கி சநாகேப் கபேநாறைநான்னநான்கன கதரியலை.. இன்னும் மூணு நநாளுலை பேண்டிலகே.. அதனநாலை அவேலன இப்கபேநா பூட்டி வேச்சிருக்கேறை கபேநாலைகவே பூட்டி வேச்சி இருங்கே.. பேண்டிலகே முடிஞ்ச அடுத்த கநநாடி அவேலன கபேநாலீஸ் கூட்டிட்டு கபேநாகேட்டும்..” நீளைமநாகே அவேர் கபேச, அவேலர பீஷ்மநா கயநாசலனயுடன் பேநார்த்தநான். “என்னப்பேநா கயநாசிக்கிறை?” அந்த அம்மநாள் ககேட்கேவும், “அவேலரத் தப்பிக்கே விட எந்த கயநாசலனயும் இல்லலைகய...” பீஷ்மநா ககேள்வி எழுப்பே, “இல்லை தம்பி.. அவேலன நநாகன பிடிச்சுக் ககேநாடுக்கேணும்ன்னு தநான் இருந்கதன்... நீங்கேகளை கசய்துட்டீங்கே... ஒரு மூணு நநாள்.. திருவிழநா முடியட்டும்.. நீங்கே அவேலன கபேநாலீஸ்கிட்ட ககேநாடுத்திடுங்கே... நநான் எந்த தலடயும் கசநால்லை மநாட்கடன்..” அந்த கபேண்மணி பேரிதநாபேமநாகேக் ககேட்கே, பீஷ்மநா சம்மதமநாகே தலலையலசத்தநான்.
“அவேலன நீங்கே தப்பிக்கே வேச்சநா அவேகனநாட உயிருக்குத் தநான் ஆபேத்து.. அவேன் அலமதியநா தண்டலனலய ஏத்துக்கேறை வேலர.. அவேன் உயிர் அவேன் லகேயிலை இல்லை.. அது அவேனுக்கு நல்லைநாகவே கதரியும்.. உங்கே லபேயன் கசய்திருக்கேறை தப்புக்கு அவேன் திரும்பி வேரது எல்லைநாம் கேஷ்டம்...” பீஷ்மநா உதட்லடப் பிதுக்கேவும், எழுந்துக் ககேநாண்டவேர், “கரநாம்பே நன்றிப்பேநா.. நீ ஒரு நல்லை மனிதநாபிமநானம் உள்ளை டநாக்டர்ன்னு எனக்கு கதரியும்... அந்த லதரியத்துலை தநான் நநான் ககேட்கே வேந்கதன்... நீ கசநான்னது கபேநாலை திருவிழநா முடிஞ்ச உடகன நீங்கே கூட்டிட்டு கபேநாயிடலைநாம்...” என்றைவேர், அருகில் இருந்த கபேண்ணின் உதவியுடன் நடக்கேத் கதநாடங்கே, பீஷ்மநா அவேலரப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட நின்றிருந்தநான்.
27. உன்னருககே நநானிருப்கபேன் “ககேநாடி... ககேநாடி...” அலழத்துக் ககேநாண்கட உள்களை வேந்த பீஷ்மநா, கேங்கேநா மட்டுகம அங்கிருக்கேவும், “அம்மநா... ககேநாடி எங்கே?” என்றை ககேள்விலய எழுப்பே, கேங்கேநா அவேலனப் பேநார்த்து புன்னலகேத்தநார். “இப்கபேநா எதுக்கு சிரிக்கேறீங்கே?” பீஷ்மநா கேங்கேநாவிடம் கசல்லைம் ககேநாஞ்ச, “இல்லைடநா கேண்ணநா.. என் லபேயன் ஒரு கபேண்லணத் கதடி வேந்து, என்கிட்கடகய ககேட்கேறைலதப் பேநார்த்து சந்கதநாஷமநா இருக்கு..” கேங்கேநாவின் ககேலிக்கு, “நக்கேலு..” என்ற முகேத்லதச் சுறக்கியவேன், “அவே எங்கேம்மநா கபேநானநா? இவே பேநாட்டுக்கு கவேளிய கபேநாய் அந்த இவேகனநாட ஆளுங்கே எலதயநாவேது கசய்துடப் கபேநாறைநாங்கே.. அதநான் கதடிக்கிட்டு இருக்ககேன்...” கசநான்னவேனின் பேநார்லவே ககேநாடிலயத் கதடி அலளைந்துக் ககேநாண்டிருக்கே, கேங்கேநா அவேலனகய பேநார்த்துக் ககேநாண்டு நின்றைநார். “என்னம்மநா? புதுசநா பேநார்க்கேறைலதப் கபேநாலை பேநார்த்துட்டு இருக்கீங்கே?” பீஷ்மநா ககேட்கே, “ஒண்ணும் இல்லைடநா கேண்ணநா... உனக்கு நிஜமநாகவே மனசுலை எந்த கநருடலும் இல்லைகயடநா.. மலைர் மலைர்ன்னு கசநால்லிட்டு இருந்த... ககேநாடிக்கு அடிப்பேட்டதும் அப்பேடி துடிக்கிறை? நீ அவேலளைகய கேல்யநாணம் கசய்துக்கேலைநாம்ங்கேறை முடிவுக்கு வேந்துட்டியநா கேண்ணநா?” கேங்கேநா அவேனது மனதில் இருப்பேலத அறியக் ககேட்கே, சிலை வினநாடிகேள் கமமௌனம் சநாதித்தவேன், “அம்மநா... நநான் உணர்வுப் பூர்வேமநா ககேநாடிலயத் தநான் கேநாதலிச்சு இருக்ககேன்.. ஏன்னநா அவேளுக்கு ஒண்ணுன்னநா என்னநாலை எலதயுகம கயநாசிக்கே முடியலை... முதல் முதல் என் மனசுலை பேநாதிப்லபே ஏற்பேடுதினது மலைர் தநான்.. அலதயும் மலறைக்கிறைதுக்கு இல்லை.. ஆனநா.. ஒண்ணும்மநா... இப்கபேநா என் மனசு முழுக்கே ககேநாடி தநான் நிலறைஞ்சு இருக்கேநா.. மலைர் அந்த குணநாலவே கேநாவேல் கேநாத்துக்கிட்டு இருக்கேநா.. அவே உள்ளை இருக்கேநான்னு கதரிஞ்சும் எனக்கு அவேலளைப் பேநார்க்கேணும்னு கதநாணநாததுக்கு என்ன கேநாரணம்? ககேநாடி என் மனசுலை உணர்வு பூர்வேமநா கேலைந்து இருக்கேறைதநாலலையநா? சின்னதநா ஒரு உறத்தல் அப்கபேநா அப்கபேநா வேந்துட்டு கபேநாகுது.. அந்த உறத்தல் ககேநாடிலயப் பேநார்க்கும் கபேநாது மலறைஞ்சு கபேநாயிடுது.. இன்னும் ககேநாஞ்ச நநாள் கபேநாகேப் கபேநாகே, அந்த உறத்தலும் இல்லைநாம கபேநாயிடும்ன்னு நிலனக்கிகறைன்ம்மநா...” தனது மனலதத் திறைந்து பீஷ்மநா கசநால்லை, கேங்கேநா கபேருமூச்சுடன், “அந்த மலைர் பேநாவேம் தநான்டநா.. ஆனநா.. நீயும் ககேநாடியும் சந்கதநாஷமநா இருக்கேறைலதப் பேநார்த்தநா தநான் அவே மனசு சநாந்தியலடயும்..” என்ற கசநால்லிவிட்டு, “உன்கனநாட ககேநாடி கசநால்லை கசநால்லை ககேட்கேநாம பின்பேக்கேம் துளைசி மநாடத்துகிட்ட ககேநாலைம் கபேநாட்டுக்கிட்டு இருக்கேநா.. கபேநாய் பேநாரு...” என்றைவேர், “ஆனநா.. பீஷ்மநா.. உன்கனநாட கரநாமநான்ஸ் எல்லைநாம் அளைகவேநாட இருக்கேட்டும்... அவேளுக்கு கவேளிய புண் இப்கபேநா
தநான் ககேநாஞ்சம் ககேநாஞ்சமநா சரியநாகிட்டு இருக்கு.. அதுவும் தவிர அவேலளை பேடிக்கே லவேக்கிகறைநாம்ன்னு கசநால்லி இருக்ககேநாம்...” ககேலியநாகே எச்சரிக்லகே கசய்ய, அவேருக்கு பேழிப்பு கேநாட்டிவிட்டு பீஷ்மநா ககேநாடிலயத் கதடிச் கசன்றைநான். “கேண்ணன் வேருவேநான் கேலத கசநால்லுவேநான்..” ககேநாடி பேநாடிக் ககேநாண்டிருக்கே, “கேண்ணன் வேந்கதன்... கேலத கசநால்லுகவேன்... என்ன கேலத கசநால்லை கவேண்டும் நீ கசநால்லைம்மநா...” பீஷ்மநா எதிர்ப்பேநாட்டு பேநாடவும், பேதறி எழுந்த ககேநாடி, தடுமநாறி கீகழ விழப் கபேநாகே, அவேள் கீகழ விழநாமல் அவேலளை இழுத்த பீஷ்மநா, அவேளைது இடுப்பில் லகே ககேநாடுத்து தன்கனநாடு கசர்த்துக் ககேநாள்ளை, அவேனது லகேப்பேட்ட கூச்சத்திலும், வேலியிலும் துள்ளிக் குதித்தவேள் அவேலன விட்டு ஓரடி நகேர்ந்தநாள். “இப்கபேநா என்ன பேண்ணிட்கடன்னு நீ இப்பேடி ரியநாக்ட் பேண்ணறை? பேநாரு.. மநாடு எல்லைநாம் மிரண்டு கபேநாச்சு..” பீஷ்மநா ககேலி கபேச, “உங்கேலளை யநாரு இப்பேடி எல்லைநாம் கசய்யச் கசநான்னது?” ககேநாடி அவேனிடம் ககேநாபேம் கபேநாலைக் ககேட்கே, புருவேத்லத கநரித்து கயநாசித்த பீஷ்மநா, “கீழ விழநாம பிடிக்கும் கபேநாது கவேறை என்ன கசய்ய முடியும்? நநான் விட்டு இருந்தநா நீ கீகழ விழுந்து துளைசி மநாடத்துலை உன் தலலை கமநாதி இருக்கும்... உனக்கு அந்த ஹநாஸ்பிடல் கரநாம்பே பிடிச்சு இருக்குன்னநா கசநால்லு.. உனக்கும் உங்கே அப்பேநா பேக்கேத்துலலைகய ஒரு கபேட் கபேநாட்டு லவேக்கேச் கசநால்கறைன்..” என்றைவேன், சிரிப்லபே அடக்கே கபேரும்பேநாடு பேட்டுப் கபேநானநான். அவேனது முகேத்லதப் பேநார்த்தவேள், “இப்கபேநா எதுக்கு சிரிக்கேறீங்கே?” கரநாஷமநாகே ககேட்கே, “ஹஹநாஹ் கேண்டு பிடிச்கசன்... கேண்டு பிடிச்கசன்..” பீஷ்மநா பேநாடவும், “என்ன கேண்டு பிடிச்சீங்கே?” அவேளைது ககேள்விக்கு, அவேலளைப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட அவேளின் அருககே கநருங்கியவேலனப் பேநார்த்த ககேநாடியின் மூச்சு தப்பிப் கபேநாகே, அவேகனநா அவேளைது இடுப்பில் மீண்டும் லகேக் ககேநாடுத்து தன்னுடன் இழுக்கே, மீண்டும் ககேநாடி துள்ளிக் குதித்து நகேர்ந்தநாள். “ஹஹநாஹ்... ககேநாடி... இந்த விலளையநாட்டு ஜநாலியநா இருக்கு இல்லை..” என்ற அவேலளை வேம்பிற்கு இழுத்தவேன், அவேளைது இடுப்பில் லகே லவேக்கேப் கபேநாகே, அதற்ககே ககேநாடி துள்ளித் குதித்து ஓட, பீஷ்மநா அவேலளை துரத்தத் துவேங்கினநான். “கவேண்டநாம்ங்கே... ப்ளீஸ்... ப்ளீஸ்...” பீஷ்மநாவிடம் ககேஞ்சிக் ககேநாண்கட வீட்டினுள் ஓடியவேள், கேங்கேநாலவே கமநாதி நின்றைநாள். “ககேநாடி...” லகேயில் இருந்த பேநாத்திரத்லத கீகழ தவேறை விட்டவேர் ககேநாடிலய சிறிது அதிர்ந்து அலழக்கே, “அம்மநா.. சநாரிம்மநா... நநான்.. நநான் கதரியநாம கமநாதிட்கடன்..” அலத கசநால்லி முடிப்பேதற்குள் ககேநாடியின் கேண்கேளில் கேண்ணீர் வேழியத் துவேங்கியது. “ஒழுங்கேநா பேநார்த்து வேநாம்மநா..” கசநால்லிவிட்டு கேங்கேநா கீகழ கிடந்த பேநாத்திரத்லத எடுக்கே, ககேநாடியின் அருககே வேந்த பீஷ்மநா, அவேலளைத் தனது கதநாகளைநாடு கசர்த்துப் பிடித்துக் ககேநாண்டு, “அம்மநா.. அவே கமலை எந்த தப்பும் இல்லைம்மநா.. நநான் தநான் அவேலளைத் துரத்தி வேம்பு கசய்கதன்.. பேநாவேம்மநா அவே.. அழறைநா பேநாருங்கே” பீஷ்மநா வேக்கேநாலைத்து வேநாங்கே, “அறிவிருக்கேநாடநா உனக்கு... நீ டநாக்டர்ங்கேறைது உனக்கு ககேநாஞ்சமநாவேது நியநாபேகேம் இருக்கேநா? இன்னும் லதயல் கபேநாட்ட இடம் முழுசநா கேநாயலை.. அவே என்னகவேநா ககேநாலைம் கபேநாடகறைன்னு கசநால்லிட்டு கபேநாய் கபேநாட்டுக்கிட்டு இருக்கேநா.. நீ
என்னகவேநா துரத்தி பிடிச்சிட்டு இருக்கே? என்ன நிலனச்சிட்டு இருக்கீங்கே மனசுலை...” பீஷ்மநாலவே கேண்டித்தவேர், அவேன் திருதிருகவேன விழிக்கேவும், அவேலன ஒருமநாதிரிப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட அங்கிருந்து நகேர்ந்து கசல்லை, ககேநாடியின் முகேத்லத லகேகேளில் ஏந்தியவேன், அவேளைது கேண்ணீலரத் துலடத்து விட்டு,
“ககேநாஞ்ச நநாளைநா இந்த அழுமூஞ்சி கேநாணநாம கபேநானநா மநாதிரி இருந்தகத.. இப்கபேநா மறபேடியும் எட்டிப் பேநார்க்கேறைநாங்கே கபேநாலை இருக்ககே.. இந்த அழு மூஞ்சிக்கு என்ன ட்ரீட்கமன்ட் ககேநாடுக்கேலைநாம்?” பீஷ்மநா கயநாசிக்கே, “அகதல்லைநாம் ஒண்ணும் கவேண்டநாம்... நநான் அழ மநாட்கடன்... அழுதநா உங்கேளுக்கும் பிடிக்கேநாது.. மலைருக்கும் பிடிக்கேநாது.. இனிகம அழநாம இருக்கே முயற்சி கசய்யகறைன்..” என்றைவேள், தனது கசலலை முந்தநாலனலய எடுத்து கேண்கேலளைத் துலடத்துக் ககேநாள்ளை, அவேளைது லகேலய கீகழ எடுத்து விட்டவேன், அவேளைது முகேத்தின் அருககே குனிந்தநான். “லஹகயநா... என்ன இது? ப்ளீஸ்.. நடு வீட்லை நின்னு என்ன கசய்துட்டு இருக்கீங்கே?” நநாணத்துடன் ககேநாடி ககேட்கே, “ட்ரீட்கமண்ட்.. நநான் டநாக்டர் கமடம்...” என்றைவேன், அவேளைது கநற்றியில் இதழ் பேதித்தநான். “ச்கச... கபேநாங்கே.. அம்மநா வேந்துடப் கபேநாறைநாங்கே...” அவேலனத் தள்ளிவிட்ட ககேநாடி கவேகேமநாகே சலமயல் அலறைக்குள் புகுந்து ககேநாள்ளை, பீஷ்மநா அவேலளை சிரிப்புடன் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநான். “இரு வேகரன்...” அவேலளை பீஷ்மநா துரத்துவேது கபேநாலை நடிக்கே, ‘ஹஜுக்கும்..’ கேங்கேநாவின் கேலனப்பில் தலலைலய கசநாறிந்துக் ககேநாண்கட பீஷ்மநா நகேர்ந்து கசல்லை, கேங்கேநா இருவேலரயும் மன நிலறைவுடன் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநார். ககேநாவில் திருவிழநா மிகேவும் உற்சநாகேமநாகே நடந்கதறிக் ககேநாண்டிருந்தது. பூக்கேளைநால் கதநாரணங்கேள் கேட்டி அலைங்கேரிக்கேப்பேட்ட கதரில் அம்மன் உலைநா வேர, மக்கேள் அம்மலன விளைக்ககேற்றி வேரகவேற்றைனர். பீஷ்மநா, கேங்கேநாவுடன் கசர்ந்து ககேநாவிலில் கபேநாங்கேல் லவேத்துக் ககேநாண்டிருந்த ககேநாடிலயப் பேநார்த்த மநாரியின் கேண்கேள் கேலைங்கியது. கநஞ்சம் நிம்மதியில் நிலறைய, தனது கவேண்டுதலலை நிலறைகவேற்றை அவேரும் கபேநாங்கேலலை லவேக்கேத் துவேங்கினநார். “டநாக்டர் சநார்... டநாக்டர் சநார்.. கபேநாங்கேல் லவேக்கிறை இடத்துலை நின்னு என்ன கசய்துக்கிட்டு இருக்கீங்கே?” துலர பீஷ்மநாவின் கேநாலதக் கேடிக்கே, “கபேநாங்கேல் லவேக்கும் கபேநாது எல்லைநாம் சரியநா... ஒழுங்கேநா கபேநாடறைநாங்கேளைநான்னு நநான் இன்ஸ்கபேக்ட் பேண்ணிக்கிட்டு இருக்ககேன்.. இதுவும் ஒரு டநாக்டகரநாட கேடலம தநாகன..” பீஷ்மநா கவேகு சீரியசநாகேச் கசநால்லைவும், “என்னது கபேநாங்கேல் கசய்யறைலத கவேடிக்லகேப் பேநார்க்கேறைது ஒரு டநாக்டகரநாட கவேலலையநா? இலத எப்கபேநாத்துலை இருந்து உங்கே டநாக்டகரநாட கவேலலையிலை கசர்த்தநாங்கே டநாக்டர் சநார்?” துலர பீஷ்மநாவிடம் வேம்பு வேளைர்க்கே, “அகதல்லைநாம் அப்கபேநாகவே கசர்த்துட்டநாங்கே.. ஒழுங்கேநா கசர்க்கே கவேண்டியலத கசர்க்கேநாம கபேநானநா... அப்பேறைம் நம்ம ஊரு மக்கேளுக்கு ஏதநாவேது பிரச்சலன வேரும்.. அவேங்கே தநாகன கேஷ்டப்பேடுவேநாங்கே.. அது தநான் முன்கனச்சரிக்லகே நடவேடிக்லகேயநா இந்த கவேலலை கசய்துக்கிட்டு இருக்ககேன்... வேரும் முன் கேநாப்கபேநாம்ன்னு கபேரியவேங்கே கசநால்லி இருக்கேநாங்கே இல்லை...” பீஷ்மநா கவேகு சீரியசநாகே முகேத்லத லவேத்துக் ககேநாண்டு கசநால்லை, துலர பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்து சிரித்தநான். “முன்கனச்சரிக்லகே நடவேடிக்லகே... வேரும் முன் கேநாப்கபேநாம் கவேறை... இகதல்லைநாம் ஓவேர் சநார்.. நீங்கே இங்கே நின்னு லசட் அடிக்கிறைதும் இல்லைநாம இப்பேடி கவேறை கேலதக் கேட்டறீங்கேளைநா? இகதல்லைநாம் அநியநாயம் சநார்..” ககேலியநாகேச் கசநான்னவேனின் முகேம் கேடினமுறை, “இன்லனக்கு ரநாத்திரி வேநாண கவேடிக்லகேகயநாட திருவிழநா முடியுது.. நநாலளைக்கு கேநாலலையிலை குணநாலவே கபேநாலீஸ்லை ஒப்பேலடச்சிடலைநாம்... கபேரிய வீட்டு அம்மநாவும் அய்யநாகவேநாட சநாவு இவேனநாலை தநான்னு கசநால்கறைன்னு கசநால்லி இருக்கேநாங்கே..
பேலழய இன்ஸ்கபேக்டர் குணநாகவேநாட ஆளு.. யநார் என்ன கேம்ப்லளைன்ட் ககேநாடுத்தநாலும்.. அவேங்கேலளை குணநாகிட்ட கபேநாட்டு ககேநாடுத்து அடி வேநாங்கே லவேப்பேநான்.. மறநநாகளை கேம்ப்லளைன்ட் ககேநாடுத்தவேங்கே கமலை ஒண்ணுகம இல்லைநாத கவேத்து கேநாரணம் கசநால்லி கபேநாலீஸ் ஸ்கடஷனுக்கு இழுத்துட்டு கபேநாய் இல்லைநாத பேநாடு பேடுத்துவேநாங்கே..” துலர கசநால்லை, பீஷ்மநா தலலையலசக்கே, “அவேனுக்கு முதல் அடி.. நீங்கே இங்கே டநாக்டரநா வேந்து இத்தலன நநாள் இருந்தது. இந்த ஊருக்கு பேடிச்சவேன் வேந்தநாகலை அந்த குணநாவுக்கு ஆகேநாது.. எங்கேயநாவேது அவேனுக்கு அது ஆபேத்தநா முடிஞ்சிடும்ன்னு... வேர டநாக்டலர எல்லைநாம் ஏதநாவேது பேநாடுபேடுத்தி இங்கே இருந்கத துரத்தி விட்டுடுவேநான்... இப்கபேநா அடுத்த அடி... உங்கேளைநாலை வேந்தது டநாக்டர் சநார்.. இந்த ஊகரநாட ஸ்கடஷனுக்கு நீங்கே, உங்கே கபேரியப்பேநா மூலைமநா ககேநாண்டு வேந்திருக்கேறை கநர்லமயநான கபேநாலீஸ் ஆபீசர்.. நநான் கபேநாய் கேம்ப்லளைன்ட் ககேநாடுத்ததும் அலத அப்பேடிகய எடுத்துக்கேநாம ஊருக்குள்ளை வேந்து விசநாரிச்சிட்டு தநான் கபேநாயிருக்கேநார்... கேண்டிப்பேநா நீங்கே இந்த ஊருக்கு எவ்வேளைவு நல்லைது கசய்திருக்கீங்கே கதரியுமநா டநாக்டர் சநார்.. இந்த ஊருக்கு சுதந்திரம் கிலடக்கே வேழி வேலகே கசய்திருக்கீங்கே.. கவேணநா பேநாருங்கே.. கேண்டிப்பேநா அந்த குணநாவுக்கு தூக்கு தண்டலன இல்லை.. கவேளியகவே வேர முடியநாத அளைவு தண்டலன தநான் கிலடக்கும்.. கிலடக்கே லவேப்கபேன்..” துலர விடநாமல் கபேசிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, அது அவேனது மனக்கேநாயத்தின் கவேளிப்பேநாடு கசன்ற அறிந்த பீஷ்மநா, ஆதரவேநாகே அவேனது கதநாலளை அழுத்தினநான். கேநாவேல் நிலலையத்தில் துலர தனது மலனவிலயக் கேநாணவில்லலை என்றை வேழக்லகே பேதிவு கசய்துவிட்டு, தனது மநாமனநாருக்கும் கபேநான் கசய்து கசநால்லிவிட்டு வீட்டிற்கு வேந்து கசர, அன்ற இரவு அவேர் பேதட்டத்துடன் துலரலயத் கதடி வேந்து நின்றைநார். திடீகரன்ற தனது சம்பேந்திலயப் பேநார்த்த துலரயின் தநாய் ககேநாபேத்தில் கசல்விலயப் பேற்றிய உண்லமலய கசநால்லி விட, அவேளின் தந்லத அதிர்ந்து கபேநானநார். தனது மகேள் இப்பேடி ஒரு கேளைங்கேத்லதச் கசய்திருப்பேலத கபேநாறக்கே முடியநாமல், அதற்கு கேநாரணமநானவேலன சும்மநா விட மநாட்கடன்... என்ற ககேநாபேம் ககேநாண்டவேர் குணநாவின் வீட்டிற்குச் கசன்ற சண்லடயிடத் துவேங்கே, ஊருக்ககே கசல்வி மநாயமநான விஷயம் அம்பேலைமநானது. இலலை மலறை கேநாயநாகே அறிந்த விஷயம் தநான்.. இருப்பினும்.. இப்கபேநாழுது அப்பேட்டமநாகே விஷயம் கவேளியில் வேர, பேலைர் பேலைவேநாற கபேச, முதலில் கநநாந்து கபேநான துலர... சிலை மணி கநரங்கேளிகலைகய தன்லன சுதநாரித்துக் ககேநாண்டநான். திருவிழநா முடிந்ததும், ஊருக்குள் வேந்து கபேநாலீஸ் நடத்தப் கபேநாகும் கசநாதலனயில் கவேளிவேரும் விஷயங்கேலளை எண்ணி மனம் குலமந்தவேன், கபேநாலீஸ் குணநாலவே இழுத்துச் கசல்லும் கேநாட்சிலயக் கேநாணும் நநாளுக்கேநாகே கேநாத்திருக்கே, இகதநா அந்த நநாளும் கநருங்கி இருந்தது. “துலர... என்னநாச்சு? உங்கே முகேம் கரநாம்பே வேநாடி இருக்கு.. இகதல்லைநாம் நடக்கும்ன்னு நநாம கதரிஞ்சு தநாகன கசய்யகறைநாம்.. இன்னும் நநாலளைக்கு கபேநாலீஸ் வேந்து அவேங்கே வீட்லட கசநாதலனப் கபேநாட்டநா... இன்னும் என்ன என்ன எல்லைநாம் கவேளிய வேருகமநா?” கேவேலலையநாகே பீஷ்மநா கசநால்லைவும், “எல்லைநாம் நல்லைது தநான் சநார் நடக்கும்... நீங்கே கவேணநா பேநாருங்கே.. அந்த குணநா நலடப் பிணமநா தநான் கஜயிலுக்கு கபேநாவேநான்.. ஆடின ஆட்டம் ககேநாஞ்சமநா நஞ்சமநா.. இந்த மநாதிரி ஆளுங்கே எல்லைநாம் கசநாகுசநா இருக்கேறை வேலர வேநாழ்க்லகே புரியநாது சநார்.. ஆனநா... கமலை இருந்து விழுந்தநாங்கேன்னநா.. ககேநாஞ்சம் கூட அகதநாட ஏமநாற்றைங்கேள் தநாங்கே முடியநாது. இவேனுக்கும் அது தநான் நடக்கேப் கபேநாகுது.. நீங்கே நிம்மதியநா சநாமி கும்பிடுங்கே சநார்.. அம்மநாவும் ககேநாடியும் நநாலளைக்கு ஊருக்கு கிளைம்பேப் கபேநாறைநாங்கேகளை... அவேங்கே கூட இந்த நநாலளை கசலைவு பேண்ணுங்கே...” துலர நிலனவுப்பேடுத்தவும், ககேநாடியின் மீது பீஷ்மநாவின் பேநார்லவே பேதிந்தது.
கேங்கேநாவும் பீஷ்மநாவும் அவேளுக்கேநாகே வேநாங்கிக் ககேநாடுத்த பேட்டுப்புடலவேயில் தலலையில் சூடிய மல்லிலகேச் சரத்தில் கதவேலதகயன திகேழ்ந்தவேலளை பேநார்த்த பீஷ்மநாவின் மனம் ககேநாடிலயச் சுற்றி வேரத் துவேங்கியது. கேத்தியநால் கிழிபேட்டு மருத்துவேமலனயில் இருந்து திரும்பிய மறநநாள் ககேநாடி தனது வீட்டிற்கு கிளைம்பே, கேங்கேநா அவேலளை கபேநாகேக் கூடநாது என்ற தலட விதித்தநார். “இல்லலைங்கேம்மநா.. நீங்கே இருக்கேறை வேலர நநான் இங்கே இருக்கேலைநாம்.. அப்பேறைம் எப்பேடி நநான் இங்கே இருக்கே முடியும்? எங்கே வீடு தநாகன எனக்கு நிரந்தரம்..” ககேநாடி ககேட்கே, அவேலளை பேரிகசநாதிக்கே வேந்த பீஷ்மநா, அவேளைது கபேச்லசக் ககேட்டு கேங்கேநாலவே முலறைக்கே, “அவே கபேசறைதுக்கு இவேன் எதுக்கு நம்மலளை முலறைக்கிறைநான்... இகதல்லைநாம் சரிகய இல்லை...” மனதினில் அவேர் திட்டத் கதநாடங்கே, அவேலரப் பேநார்த்து கேண்ணடித்தவேன், “ஹ்ம்ம் இங்கே இருங்கே கமடம்ன்னு உங்கேலளை யநாருகம ககேஞ்சகவே இல்லலைகய... கபேநாங்கே உங்கே வீட்டுக்கு கபேநாய் நல்லைநா ஜநாலியநா இருங்கே.. எங்கேளுக்கு என்ன வேந்தது? குணநா கபேநானநா.. அடுத்த எந்த வீணநா கபேநானவேனநாவேது வேருவேநான்.. அப்கபேநா எல்லைநாம் நநான் எந்த உதவிக்கும் வேர மநாட்கடன்... புரிஞ்சிக்ககேநா..” பீஷ்மநா அவேளிடம் கபேநாரிந்துத் தள்ளை, “அப்கபேநா நநான் என்ன தநான் கசய்யறைது? இங்கே இருக்கேறைது எல்லைநாம் சரி வேரநாதுங்கே.. ஊர்லை எல்லைநாரும் தப்பேநா கபேசுவேநாங்கே..” முன்தினத்தில் இருந்து பீஷ்மநா கேநாட்டும் அக்கேலறையும், ககேலி, கிண்டல் என்ற அவேன் ககேநாடிலய சிரிக்கே லவேத்துக் ககேநாண்டிருந்த லதரியத்தில், ககேநாடி ககேட்கே, “அதநான் ஊர்லை நம்ம வீடு இருக்ககே.. அங்கே கபேநாய் இரு... சும்மநா ஒண்ணும் இருக்கே கவேண்டநாம்... அங்கே இருந்து நீ பேடிச்சு முடி... கமலை பேடிக்கிறைதுன்னநா பேடி.. எலதயநாவேது கசய்.. ஆனநா... இந்த ஊர்லை நீ இருக்கே கவேண்டநாம்.. கபேநாதும் நீ இந்த ஊர்லை குப்லபேக் ககேநாட்டினது” பீஷ்மநா கயநாசலன கசநால்லை, ககேநாடிக்கும் தனது பேடிப்லபேத் கதநாடர்வேது குறித்து ஆலசயநாகே இருந்தநாலும்.. எப்பேடி அது சநாத்தியம் என்ற அவேள் கயநாசிக்கே, அவேலளை அருககே இழுத்துக் ககேநாண்டவேன், “நீ உன்கனநாட இல்லைநாத மூலளைலய வேச்சு எல்லைநாம் கரநாம்பே கயநாசிக்கே கவேண்டநாம் ஃபிளைவேர்.. இந்த கேலடசி வேருஷப் பேடிப்லபே நீ எங்கே வீட்லை இருந்கத முடிச்சிக்கேலைநாம்... இன்னும் ஒரு கசமஸ்டர் தநாகன.. எழுதநாத கசகமஸ்டலரயும் கசர்த்து எழுதிக்கேலைநாம்.. அதுக்கு எல்லைநாம் ஏற்பேநாடும் கசய்தநாச்சு...” அவேன் கசநால்லைவும், ககேநாடி கேண்கேள் பேளிச்சிட அவேலனப் பேநார்க்கே, பீஷ்மநா அவேலளைப் பேநார்த்து புன்னலகேத்தநான். “கமலை என்ன பேடிக்கேப் கபேநாறைன்னும் முடிவு கசய்துக்ககேநா... அடுத்து அலதயும் பேநார்க்கேணும்.. உனக்கு என்ன பேடிக்கேத் கதநாணுகதநா பேடி..” கேங்கேநா கசநால்லைவும், தனது கநஞ்சில் உள்ளை பேநாரம் எல்லைநாம் நீங்கே நிம்மதி உணர்வு கபேற்றைவேன், கேங்கேநாவின் கதநாளில் சநாய்ந்து கசல்லைம் ககேநாண்டநாடி, பீஷ்மநாலவேப் பேநார்த்து பேழிப்பு கேநாட்ட, பீஷ்மநா கேங்கேநாலவே முலறைத்தநான். “இவேளுக்கு நீங்கே கசல்லைம் ககேநாடுத்தீங்கேன்னநா அப்பேறைம் அவே எங்கே பேடிக்கிறைது? நல்லைநா எங்கே பிலழப்லபே ககேடுக்கேறீங்கே?” கபேநாதுவேநாகே கிண்டல் கபேசியவேன், “நீங்கே ஒரு டீச்சர் கேங்கேநாம்மநா... அந்த டீச்சர் கேண்டிப்கபேநாட நீங்கே இருக்கேணும். அப்கபேநா தநாகன நநான் உங்கேகிட்ட டியூஷனுக்கு அனுப்பேறை பிள்லளை பேடிக்கும்.. இல்லை... இப்பேடி கசல்லைம் ககேநாண்டநாடி உங்கே தலலையிலை மிளைகேநாலய அலரக்கும்” கேங்கேநாலவே ககேலி கசய்ய, “கபேநாடநா வேநாலு.. என் மருமகேலளை எனக்கு பேடிக்கே லவேக்கேத் கதரியும். நீ உன் கவேலலைலயப் பேநாரு..” கேங்கேநா அவேலன விரட்டி விட, பீஷ்மநா சிரித்துக் ககேநாண்கட அங்கிருந்து நகேர்ந்தநான். நடந்தலத பீஷ்மநா எண்ணி முடிக்கே, கபேநாங்கேல் கசய்து, அலத ஒரு தட்டில் கபேநாட்டு அவேனுக்கேநாகே எடுத்துக் ககேநாண்டு வேந்த ககேநாடி, அவேலளைகயப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்த பீஷ்மநாவின் முன்பு லகேயலசத்து அவேனது கேவேனத்லதக் கேலலைக்கே,
“உன்லனப் பேத்தி தநான் நிலனசிட்டு இருக்ககேன்... பேநாரு நீகய என் கேண்ணு முன்னநாலை வேந்து நிக்கேறை.. என்கனநாட எண்ணத்தின் சக்திலயப் பேநார்த்தியநா?” கபேருலம கபேசியவேலனப் பேநார்த்து பேழிப்பு கேநாட்ட, பீஷ்மநாவின் பேநார்லவே அவேளைது முகேத்தில் பேதிந்தது. அவேனது பேநார்லவே கூச்சத்லதக் ககேநாடுக்கே, ககேநாடியின் கேண்கேள் தநாமநாகே நிலைத்லத பேநார்த்தது. “இப்பேடி பேநார்க்கேநாதீங்கேன்னு உங்கேளுக்கு எத்தலன தடவே கசநால்லி இருக்ககேன்?” கமல்லிய குரலில் ககேட்டவேலளைப் பேநார்த்தவேன், வேந்த சிரிப்லபே அடக்கிக் ககேநாண்டு, “கபேநாங்கேல் ககேநாண்டு வேந்திருக்கியநா?” என்றை ககேள்விலயக் ககேட்கே, “ஆமநா... உங்கேளுக்கு தநான் கமநாதல்லை எடுத்துட்டு வேந்திருக்ககேன்.. சநாப்பிட்டு எப்பேடி இருக்குன்னு கசநால்லுங்கே... முதல் தடலவேயநா நநான் வேச்சிருக்ககேன்..” ஆர்வேமநான குரலில் கசநால்லை, “ஏன் ககேநாடி? நநான் உனக்கு ஏதநாவேது ககேடுதல் கசஞ்சிட்கடனநா? என்லன ஏன் பேழி வேநாங்கேறை?” பீஷ்மநா அலைறை, “நநான் கபேநாங்கேல் தநாகன எடுத்துட்டு வேந்கதன்.. உங்கேலளை எங்கே பேழி வேநாங்கேகறைன்? ஏன் இப்பேடி எல்லைநாம் கபேசறீங்கே? கபேநாங்கேல் சநாப்பிடுங்கே..” அவேனது ககேலி புரியநாமல் ககேநாடி பேதட்டமநாகேச் கசநால்லை, அவேலளை கமலும் தவிக்கே விட, “ஐகயநா அம்மநா... என்லன கேநாப்பேநாத்துங்கே...” கவேகேமநாகே பீஷ்மநா கேங்கேநாவின் பின்னநால் கசன்ற பேதுங்குவேது கபேநாலை நிற்கே, ககேநாடி திலகேத்து நின்றைநாள். “என்னடநா உன்லன நநான் எதுக்கு கேநாப்பேநாத்தனும்?” கேங்கேநா ககேட்கே, “அம்மநா... அவே எனக்கு கபேநாங்கேலலை ககேநாடுத்தநா என் வேயிற என்னம்மநா ஆகும்? ஒரு டநாக்டருக்ககே வேயிற வேலி வேந்துச்சுன்னநா.. அப்பேறைம் ஊர் மக்கேள் நிலலைலம என்னம்மநா ஆகும்? நீங்கேகளை கசநால்லுங்கே... அதுவும் அவே இப்கபேநா தநான் முதல் முலறை கசய்திருக்கேநாளைநாம்...” அவேன் கிண்டலைடிக்கே, ககேநாடி அவேலனப் பேநார்த்து பேல்லலைக் கேடித்தநாள். “என்லனயநா கிண்டல் கசய்யறீங்கே? அப்பேறைம் ககேநாடி... ஃபிளைவேர்ன்னு இளிச்சிக்கிட்டு வேருவீங்கே தநாகன... அப்கபேநா இகத கபேநாங்கேலலை வேநாயிலை திணிச்சு விடகறைன்...” ககேநாடி முணுமுணுக்கே, பீஷ்மநா அவேலளை கிண்டலைநாகேப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருக்கே, “நீ கசய்யறைது கரநாம்பே ஓவேரநா இருக்கு.. இரு உனக்கு பேனிஷ்கமன்ட் என்னன்னநா.. நநான் கசய்த கபேநாங்கேலலை இப்கபேநா நீ சநாப்பிடப் கபேநாறை...” கேங்கேநா பீஷ்மநாலவேப் பிடித்துக் ககேநாள்ளை, “லஹகயநா அம்மநா... இதுக்கு அவேகளைநாட கபேநாங்கேகலை பேரவேநால்லை கபேநாலை இருக்ககே.. ககேநாடி என்லனக் கேநாப்பேநாத்து...” என்ற ககேநாடியின் அருககே அவேன் கசன்ற நிற்கே, ககேநாடியும் கேங்கேநாவும் அவேலனப் பேநார்த்து சிரித்தனர். சிரித்துக் ககேநாண்டிருந்த கேங்கேநாவின் கேண்கேள் கேலைங்கே, அலத மலறைக்கும் கபேநாருட்டு, “நநான் ககேநாவிலுக்கு உள்ளை கபேநாய் சநாமிலய பேநார்த்துட்டு வேகரன்... நீங்கேளும் சீக்கிரம் வேந்து கசருங்கே...” என்றைவேர் கவேகேமநாகே நகேர்ந்து கசன்றைநார். அவேர் இந்த ஊருக்கு வேந்த கபேநாழுது பீஷ்மநா இருந்த நிலலைலயப் பேநார்த்து அவேர் கேலைங்கிய கேலைக்கேம் மிகேவும் அதிகேம். அவேன் ‘மலைலரத் தநான் கேநாதலிக்கிகறைன்...’ என்ற கூறி தனிமரமநாகே நின்ற விடுவேநாகனநா என்றை பேயமும்... மலைர் எப்பேடிகயநா.. கபேயநாகே அலலைபேவேள் அவேலன விட்டுவிடுவேநாளைநா? என்ற எலத எலதகயநா நிலனத்து அவேர் கேலைங்கிக் ககேநாண்டிருக்கே, மலைர் அவேரிடம் வேந்து கபேசி சமநாதநானம் கசய்யவும், அவேளின் மீது அவேருக்கு மதிப்பு உயர்ந்தது. இப்பேடிப் பேட்ட நல்லை கபேண்ணிற்கு இப்பேடி ஒரு முடிவேநா? என்ற எண்ணி அவேரும் வேருந்தினநார். பீஷ்மநாவும் மனம் கதளிந்து கேநாணப்பேடுவேது கபேநால் இருந்தது அவேருக்கு மிகேவும் ஆறதலலை அளித்தது. குணநாவின் வேழக்கு முடியவும், இருவேரின் திருமணத்லதயும் முடித்துவிட அவேர் எண்ணிக் ககேநாண்டிருந்தநார். “டநாக்டர் சநார்.. டநாக்டர் சநார்.. விருந்து கரடி ஆகிடுச்சு... வேந்து சநாப்பிடுங்கே.. எல்லைநாரும் உங்கேளுக்கேநாகே கவேயிட்
பேண்ணிக்கிட்டு இருக்கேநாங்கே..” ககேநாவிலில் நடந்த விருந்தில் கவேலலைகேலளை கசய்துக் ககேநாண்டிருந்த ககேநாடி, பீஷ்மநாலவே உணவுண்ண அலழக்கே, “ககேநாடி... நநான் நிஜமநா ஒண்ணு கசநால்லைவேநா?” பீஷ்மநா அவேளிடம் ககேட்கே, “என்ன ககேட்கேணும்?” அவேன் என்னகவேநா ககேட்கேப் கபேநாகிறைநான் என்ற சிறிது கூச்சமும், நநாணமும் கசர்ந்துக் ககேநாள்ளை ககேநாடி ககேட்கேவும், “அது... அது வேந்து...” என்ற இழுத்தவேன், ககேநாடி ஆர்வேமநாகே அவேனது முகேத்லதப் பேநார்க்கேவும், “அது.. நீ எப்பேடி இப்பேடி பேம்பேரம் மநாதிரி சுத்தி கவேலலை கசய்யறை? உங்கே அம்மநா உனக்கு ககேநாடின்னு கபேர் லவேக்கிறைதுக்கு பேதிலைநா பேம்பேரம்ன்னு கபேர் வேச்சிருக்கேனுகமநா?” சிரிக்கேநாமல் பீஷ்மநா அவேளிடம் வேம்பு வேளைர்க்கே, ககேநாடி அவேலன முலறைத்துக் ககேநாண்கட, அவேன் கசநான்ன கபேயருடன் அவேனது கபேயலரயும் இலணத்துப் பேநார்க்கே, ககேநாடிக்கு சிரிப்லபே அடக்கே முடியநாமல் சிரித்தநாள். “எதுக்கு சிரிக்கிறை?” ஓரளைவு அவேள் கயநாசித்தலத யூகித்து பீஷ்மநா ககேட்கேவும், “இல்லை... வேநாம்மநா மின்னநால்ன்னு எல்லைநாரும் கூப்பிடறை மநாதிரி... வேநாம்மநா பேம்பேரம்ன்னு என்லன எல்லைநாரும் கூப்பிடநா... நநான் சுத்தி சுத்தி வேர மநாதிரி நிலனச்சுப் பேநார்த்கதனநா... அது தநான்.. உங்கேளுக்கு கரநாம்பே நக்கேல் அதிகேமநா இருக்கு.. உங்கேலளை என்ன கசய்யகறைன் பேநாருங்கே...” என்றைவேள் கீகழ இருந்த குச்சிலயக் லகேயில் எடுக்கே, “டீச்சர் அம்மநாகவேநாட மருமகேள்ன்னு இப்பேடி குச்சிலயக் லகேயில் எடுக்கேறிகய ககேநாடிம்மநா... இகதல்லைநாம் நியநாயகம இல்லை...” என்ற இரண்டடி பின்னநால் நகேர்ந்தவேன், அவேன் கசநான்ன வேநார்த்லத உலரக்கே, ககேநாடி அப்பேடிகய நிற்கே, “என்ன ஃபிளைவேர்... அப்பேடிகய நிக்கேறை? நநான் ஏதநாவேது தப்பேநா கசநால்லிட்கடனநா?” பீஷ்மநா ககேட்கேவும், ககேநாடி பேட்கடன்ற அவேனது கேநாலில் விழப் கபேநாகே, “கஹ லூசு.. என்ன இது? இத்தலன கநரம் ஒழுங்கேநா தநாகன இருந்த? இப்கபேநா என்ன வேந்திருச்சு?” அவேலளைத் தடுத்து நிறத்தியவேன் ககேநாபேமநாகேக் ககேட்கே, “இல்லை.. உங்கேகிட்ட இருந்து இப்பேடி ஒரு வேநார்த்லதலய நநான் எதிர்ப்பேநார்க்கேலளை.. எனக்கு இது எவ்வேளைவு கபேரிய வேரம் கதரியுமநா?” கேண்கேளைங்கியவேளின் கேண்கேலளைத் துலடத்தவேன், “எனக்கு பேசிக்குது... கபேநாகேலைநாமநா?” பீஷ்மநா ககேட்கேவும், “சீக்கிரம் வேநாங்கே...” என்றைபேடி அங்கிருந்து ஓடிச் கசல்லை, பீஷ்மநா புன்னலகேயுடன் அவேலளைப் பின் கதநாடர்ந்து கசன்றைநான். அன்லறைய இரவு வேநாணகவேடிக்லகேயுடன் திருவிழநா ககேநாண்டநாட்டம் இறதிக் கேட்டத்லத எட்டியது. வேநாணகவேடிக்லகேயின் சத்தம் கேநாதுகேலளை கிழிக்கே, மலைர் அலர மயக்கேத்தில் இருந்த குணநாலவேப் பேநார்த்து சிரித்தநாள். “வேநாணகவேடிக்லகே நடக்குது மநாமநா...” அவேன் அருககே அமர்ந்தவேள் கசநால்லை, “மலைர்.. என்லன மன்னிச்சிடு.. நநான் இனிகம இந்த மநாதிரி தப்பு கசய்ய மநாட்கடன்.. என்லன கவேளிய விட்டுடு.. நநான் இனிகம ஒழுங்கேநா இருக்ககேன்...” கதநாண்லட வேறைண்டிருக்கே, உறைங்கேநாத கேண்கேள் அலர மயக்கேத்தில் சுருங்கி இருக்கே, மலைரிடம் ககேஞ்சிக் ககேநாண்டிருந்தநான். “யநாரு... நீ திருந்தி வேநாழப் கபேநாறை? அன்லனக்கு வேயிற சரி இல்லை... பின் பேக்கேம் கபேநாகேணும்ன்னு அந்த ககேஞ்சு ககேஞ்சி கபேநானவேன் தநாகன நீ? கபேநானவேன் என்ன கசய்த?” உக்கிரமநாகே அவேள் ககேட்கேவும்,
“அன்லனக்கு கதரியநாம கசய்துட்கடன் மலைர்.. இனிகம அந்த தப்லபே கசய்ய மநாட்கடன்.. அதுக்கு நீ என்லன இவ்வேளைவு தண்டிக்கேலைநாமநா?” குணநா ககேஞ்சிக் ககேநாண்டிருக்கே, “இது கபேநாதநாது மநாமநா.. நநாலளைக்கு கேநாலலையிலை உனக்கு இருக்கு பேநாரு திருவிழநா.. அது தநான் உண்லமயநான தண்டலன..” மலைர் கசநால்லைவும், குணநா புரியநாமல் பேநார்க்கே, “உன்லன கூட்டிட்டு கபேநாகே சம்மந்தி வீட்டுலை இருந்து வேரநாங்கே... லகேயிலை ஒரு கபேரிய கேநாப்பு கபேநாட்டு கூட்டிட்டு கபேநாவேநாங்கே... உன்லன எல்லைநாம் இந்த ஊகர கேநாரித்துப்பே கவேண்டநாம்?” ஆக்கரநாஷமநாகேச் கசநான்னவேள், அவேலன முலறைத்துக் ககேநாண்டு இருக்கே, குணநா கசநார்ந்து விழுந்தநான். குணநாலவே அந்த அலறையில் அலடத்த மறநநாள், வேயிற சரி இல்லலை என்ற கசநால்லி குணநா பின் பேக்கேம் கசல்லை, மலைர் அவேனிடம் சிறிது இறைக்கேம் கேநாட்டி கவேளிகய கசல்லை அனுமதிக்கே, பின் பேக்கேம் கசன்றைவேன், அங்கிருந்து தப்பிச் கசல்லை முயலை... அவேனது எண்ணத்லத பேடித்தவேள் கபேநாலை மலைர் அவேன் முன்பு கசன்ற நின்றைநாள். அவேலளைப் பேநார்த்தவேன் அதிர்ந்து நிற்கே, “உன்லன எல்லைநாம் என்ன கசய்யகறைன் பேநாரு... நீ உள்ளை கபேநாகேலை... இப்கபேநா உன்லன நநாகன கேடிச்சு தின்னுடுகவேன்..” மலைர் ககேநாபேமநாகே பேயமுறத்த, அவேளைது முகேத்லதக் கேண்ட குணநா நடுங்கிப் கபேநானநான். “கபேய் உன்லன பேயமுறத்தறை கபேநாகத நீ இந்த ஆட்டம் கேநாட்டறிகய... உன்லன எல்லைநாம் சும்மநா விடக் கூடநாது... இனிகம உனக்கு கசநாறம் இல்லை.. ஒண்ணும் இல்லை.. இப்பேடிகய கிட...” என்ற மலைர் மீண்டும் அவேலன அந்த அலறைக்குள் தள்ளை, குணநா அதன் பிறைகு மலைரிடம் பேடநாதபேநாடு பேட்டுப் கபேநானநான். அவேலன எழவும் விடநாமல், உறைங்கேவும் விடநாமல், தண்ணீலர ஒரு சிற கேப்பில் மட்டுகம ககேநாடுத்து அவேலன உயிர் வேநாழ லவேத்துக் ககேநாண்டிருந்தவேள், கபேநாலீஸ் அவேலனப் பிடித்துப் கபேநாகும் நிமிடத்திற்கேநாகே கேநாத்திருந்தநாள். அன்லறைய இரவு அலனவேரின் துக்கேத்லதப் கபேநாக்கேப் கபேநாகும் இரவேநாகே கேழியத் துவேங்கி இருந்தது. பேதட்டத்தில் ககேநாடி அங்கும் இங்கும் நடந்துக் ககேநாண்டிருக்கே, அலதப் பேநார்த்த பீஷ்மநா, அவேலளைப் பிடித்து தன்னருககே அமர்த்திக் ககேநாண்டநான். “இப்கபேநா எதுக்கு இப்பேடி தூங்கேநாம அலலைஞ்சிட்டு இருக்கே?” பீஷ்மநா ககேட்கே, “நநாலளைக்கு அவேன் எங்கேயும் தப்பிச்சிட மநாட்டநாகன...” ககேநாடி பேதட்டதிடல் வினவே, “இல்லை... கேண்டிப்பேநா அவேனநாலை முடியநாது.. சநாட்சி எல்லைநாம் பேக்கேநா... பிரஸ்க்கு கூட கசநால்லைச் கசநால்லி இருக்ககேன்.. பேநாவேம் துலரக்குத் தநான் சநாயந்தரத்துலை இருந்து முகேகம சரி இல்லை... நநாலளைக்கு அவேகரநாட மலனவிகயநாட சடலைத்லத குணநாகவேநாட வீட்லை இருந்து எடுத்தநா எப்பேடி இருக்கும்? அவேலர நிலனச்சநாத் தநான் எனக்கு கரநாம்பே கேவேலலையநா இருக்கு...” பீஷ்மநா துலரக்கேநாகே வேருந்த, ககேநாடி பீஷ்மநாலவே வேருத்தமநாகேப் பேநார்த்தநாள். “என்ன என்லன ஒரு மநாதிரிப் பேநார்க்கேறை?” பீஷ்மநா ககேட்கேவும், “மலைர் பேநாவேம் இல்லை... நமக்கேநாகே அவே எவ்வேளைவு கசய்துட்டு இருக்கேநா?” வேருந்திக் ககேநாண்டிருந்தவேளின் லகேலய எடுத்து தனது லகேக்குள் கபேநாத்திக் ககேநாண்டவேன், எதுவும் கபேசநாமல் மலைலர நிலனத்துப் பேநார்த்தநான். “உனக்கு என்கிட்ட முகேவேரி ககேநாடுத்தவேகளை அவே தநாகன.. அவேலளை மறைக்கே முடியுமநா? விதி.. அவே முழு கபேலரச் கசநான்ன கபேநாது கூட எனக்கு உன் கபேர் தநான் கேநாதுலை விழுந்திருக்கு..” கசநான்ன பீஷ்மநாவின் பேநார்லவே எங்ககேநா கவேறிக்கே, ககேநாடி பேரிதநாபேமநாகே அவேனது முகேத்லதப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநாள். அவேளைது முகேத்லதப் பேநார்த்தவேன், “ககேநாடி... உனக்கு எல்லைநாகம கதரியும்.. எனக்கு குழப்பேம் கதளிஞ்சநாலும் மலைர் இறைந்தது எனக்கு ஒரு மநாதிரி தநான் இருக்கு.. எனக்கு எப்பேடி கசநால்றைதுன்கன கதரியலை..” பீஷ்மநா தயங்கே,
“எனக்குப் புரியுதுங்கே.. உங்கே மனசுலை முதல் முதல் கேநால் தடம் பேதிச்சவே மலைர் தநான்.. அவேலளைப் கபேநாலை இருக்கேறை என் கமலை உங்கேளுக்கு அன்பு வேந்துச்சு... அவேலளைத் தநான் பேநார்த்கதநாம்ன்னு நீங்கே நிலனக்கிறைது தப்பில்லை.. அலத எல்லைநாம் தநாண்டியும் நீங்கே என் கமலை கேநாட்டறை அன்கபே கபேநாதும்.. உங்கே அந்த உறத்தல் சீக்கிரம் சரியநாகிடும்... குணநாவுக்கு தண்டலன கிலடச்சநா அது உங்கேளுக்கு கபேநாயிடும்ன்னு நிலனக்கிகறைன்..” அவேனுக்கு ககேநாடி சமநாதநானம் கசநால்லை, இந்த சிலை நநாட்கேளில் அவேள் மிகேவும் பேக்குவேப்பேட்டிருப்பேது பீஷ்மநா நன்றைநாகேகவே உணர, அவேலளைத் தன் கதநாகளைநாடு அலணத்துக் ககேநாண்டநான். “ஹ்ம்ம்.. நநாலளைக்கு நிலறைய கவேலலை இருக்கு.. நீ கபேநாய் தூங்கு.. உங்கே அக்கேநா அவேலன தப்பிக்கே விட மநாட்டநா... இப்கபேநாவும் அந்த வீட்டு பேக்கேம் நநான் பூட்டின அன்லனக்கு கபேநானகதநாட சரி... அப்பேறைம் அவேலன தப்பிக்கே விடநாம அவே தநான் பேநார்த்துக்கேறைநா.. அகனகேமநா அவேன் அவேகிட்ட பேடநாத பேநாடு பேடுவேநான்னு நிலனக்கிகறைன்...” கசநால்லிச் சிரித்த பீஷ்மநா, “நீ உங்கே அப்பேநாலவேப் பேத்திக் ககேட்கேலலைகய.. உங்கே அப்பேநாவுக்கும் இன்னும் ஒரு வேநாரம் ஹநாஸ்பிடல்லை இருந்தநா கபேநாதும்.. அப்பேறைம் அவேர் வீட்டுக்கு கபேநாயிடலைநாம்... குடிச்சு குடிச்சு குடல் எல்லைநாம் கவேந்து கபேநாயிருக்கு.. குடிச்சிட்டு சநாப்பிட்டு இருந்தநா இந்த அளைவு இருந்திருக்கேநாது... கவேறம் வேயிற.. அதுக்கு தநான் இப்கபேநா ட்ரீட்கமன்ட் கபேநாய்கிட்டு இருக்கு... நநாலளைக்கு சநாயந்திரம் இங்கே எல்லைநா இதுவும் முடிஞ்ச உடகன நீ இந்த ஊர்லை இருக்கே கவேண்டநாம்.. அம்மநா கூட கிளைம்பிடு.. உனக்கு கதலவேயநானது எல்லைநாம் அம்மநா அங்கே வேநாங்கி லவேக்கே கசநால்லி இருக்கேநாங்கே. இங்கே இருக்கேறைது உனக்கு எது கதலவேகயநா அலத நநாலளைக்கு கபேநாய் எடுத்துக்ககேநா...” பீஷ்மநா தனது திட்டத்லதச் கசநால்லை, ககேநாடி வேருத்தமநாகே தலலை குனிந்தநாள். “என்ன ஆச்சு?” பீஷ்மநாவின் ககேள்விக்கு, “எங்கே அப்பேநா... அவேலர நநான் இங்கே தனியநா விட்டுட்டு அங்கே கபேநாய் என்ன கசய்யறைது?” அவேள் ககேட்கேவும், “உங்கே அப்பேநாலவே நநான் பேத்திரமநா பேநார்த்துக்கேகறைன்.. நீ கேவேலலைப்பேடநாம பேடிக்கிறை வேழிலய மட்டும் பேநாரு...” அழுத்தமநாகே அவேன் கசநால்லை, ககேநாடி அவேலன தயக்கேத்துடன் பேநார்த்தநாள். “இப்கபேநா என்ன?” ஏகதநா கயநாசலனயுடன் அவேன் ககேட்கே, “நீங்கே வேரலலையநா?” தயங்கிக் ககேட்கே, “நநான் வேரலை.. எனக்கு இங்கே இருக்கேணும்ன்னு தநாகன நநான் வேந்கதன்.. ஒரு வேருஷம் கபேநாகேட்டும்... மறபேடியும் நநான் ட்ரநான்ஸ்பேர் வேநாங்கிட்டு வேகரன்...” என்றைவேன், கேங்கேநா உறைக்கேம் கேலலைந்து எழுந்து வேரவும், “நம்ம கபேசிட்டு இருக்கேறைது அம்மநாவுக்கு கரநாம்பே டிஸ்டர்ப்பேநா இருக்கு கபேநாலை.. நீ கபேநாய் தூங்கு...” என்றைவேன், திண்லணயில் அமர்ந்திருந்த துலரயின் அருககே கசன்றைநான். மறநநாள் கபேநாழுது அந்த கிரநாமத்திற்கு விறவிறப்பேநாகேகவே விடிந்தது. ஏழு மணிலய கேடந்த சிலை நிமிடங்கேளில் அந்த கிரநாமத்திற்குள் நுலழந்த பேத்திரிக்லகேயநாளைர்கேலளைக் கேண்டவுடன் அங்கு நடக்கேப் கபேநாவேது என்னகவேன்ற அந்த ஊர் மக்கேளுக்கு புரிந்தது. குணநாவின் வீட்டின் முன்பு அலனவேரும் கூடி, அடுத்து என்ன நடக்கேப் கபேநாகிறைது என்ற கேநாண ஆவேலைநாகே கேநாத்திருக்கே, கேநாவேல் துலறையினர் கநரநாகே குணநாவின் வீட்டிற்குச் கசன்ற நின்றைனர். குணநாலவேத் கதடி கேநாவேல் துலறையினர் வேரவும் பேரபேரப்பு கதநாற்றிக் ககேநாண்டது. அவேனது வீட்டிற்குள் புகே அனுமதி கவேண்டி நிற்கே, குணநாவின் தநாயநார் கவேளியில் வேந்து,
“இந்த வீட்லட கசதப் பேடுத்தநாம நீங்கே எங்கே கவேணநா கசநாதலனப் கபேநாட்டுக்கேலைநாம்.. ககேநால்லலைப் பேக்கேம் எனக்கு அடிக்கேடி ஏகதநா வேநாலட அடிக்கிறை மநாதிரி இருக்கு... அகதநா அந்த குப்லபே குழி கிட்ட..” என்ற கசநால்லைவும், அவேலரப் பேநார்த்து கேநாவேல்துலறையும், ஊர் மக்கேளும் அதிர்ந்து நிற்கே, அவேர்கேள் அருககே கசன்றை துலர, “சநார்.. குணநாலவே நநாங்கே ஒரு வீட்லை அலடச்சு வேச்சிருக்ககேநாம்.. அவேன் இந்த ஊர்லை இருந்து தப்பிக்கேப் பேநார்த்தநான்... அதுவும் தவிர.. இந்த ஊர்லை ககேநாடின்னு ஒரு கபேநாண்லண குத்திக் ககேநால்லைப் பேநார்த்தநான்.. அன்லனக்ககே வேந்து கசநான்கனகன..” அந்த கேநாவேல்துலறை அதிகேநாரிக்கு துலர நிலனவுப்பேடுத்த, அவேர்கேள் அந்த வீட்டிற்குச் கசன்றைனர். அலர மயக்கே நிலலையில் அந்த அலறையில் கிடந்தவேலன கபேநாலீஸ் அதிகேநாரிகேள் தட்டி எழுப்பே, “மலைர்... மலைர்... என்லன ஒண்ணும் கசய்துடநாகத.. நநான் தூங்கேலை.. என் கேண்ணு திறைந்து தநான் இருக்குப் பேநாரு..” யநார் அவேலன எழுப்புகிறைநார்கேள் என்கறை கதரியநாமல் அவேன் பிதற்றை, அலதக் ககேட்ட பீஷ்மநா புன்னலகேத்தநான். மலைலரயும் ககேநாடிலயயும் அவேன் பேடுத்தியதற்கு மலைர் அவேனுக்கு சரியநான தண்டலனலயத் தநான் வேழங்கி இருக்கிறைநாள் என்பேலத உணர்ந்தவேனுக்கு அதில் ஒரு திருப்தி ஏற்பேட்டது. “என்லன விட்ருங்கே... இங்கே ஒரு கபேய் இருக்கு... அவே என்லனக் ககேநால்லைப் பேநார்த்தநா... அவே தநான் இந்த ஊர்லை நடந்த ககேநாலலைக்கு எல்லைநாம் கேநாரணம்.. என்லன இங்கே பூட்டி வேச்சு கபேநாய் கசநால்றைநாங்கே..” அந்த நிலலையிலும் குணநா கபேநாய்ப் கபேச, பீஷ்மநாவிற்கு சிரிப்பு கபேநாங்கியது. “குணநா.. அய்யநா... இவேங்கே கநர்லமயநான கபேநாலீஸ்... உன்கனநாட இகதல்லைநாம் இவேங்கேகிட்ட கசல்லைநாது...” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், “ஓ... அந்த கபேநாம்பேலளைக்கேநாகே நீ இந்த கபேநாலீலச விலலைக்கு வேநாங்கிட்டியநா?” அந்த நிலலையிலும் அவேன் பீஷ்மநாவிடம் நக்கேல் கபேச, “நநான் யநாலரயும் விலலைக்கு வேநாங்கேலை... கபேநாகேப் கபேநாகே உனக்ககே எல்லைநாம் கதரியும்... அவேங்கே கூட கபேநா.. உனக்கு எல்லைநாத்லதயும் விளைக்கிச் கசநால்லுவேநாங்கே...” பீஷ்மநா கிண்டல் கசய்ய, கபேநாலீஸ் குணநாலவே இழுத்துக் ககேநாண்டு அவேனது வீட்டிற்கு வேந்தனர். “என்கனநாட மலனவிலய எங்கேகயநா ககேநான்னு புலதச்சிருக்கேநான் சநார்... நீங்கே ககேநாஞ்சம் என் மலனவி எங்கே இருக்கேநான்னு விசநாரிச்சு கசநால்லுங்கே...” குணநாவின் வீட்டிற்கு இழுத்து வேரப்பேட்டவேலனப் பேநார்த்து துலர கேத்தி கூப்பேநாடு கபேநாட, “நீங்கே ககேநாஞ்சம் அலமதியநா இருங்கே சநார்... நநாங்கே விசநாரிச்சு கசநால்கறைநாம்...” என்றை கேநாவேல்துலறை அதிகேநாரி, அவேலன வீட்டின் உள்களை இழுத்துக் ககேநாண்டு கசன்றைநார். “உண்லமயநா எங்கேளுக்கு நீ அவேகரநாட மலனவிலய புலதச்ச இடத்லத கேநாட்டினநா கரநாம்பே நல்லைது... இல்லை உன் உடம்பு உங்கே ஊர்க்கேநாரங்கே முன்னநாடிகய கதநால் உறிபேடும்...” கேநாவேல்துலறை அதிகேநாரி அவேலன மிரட்டி ஒரு தட்டு தட்டவும், ஒரு வேநாரமநாகே உணவு உண்ணநாமல், உறைக்கேமும் இல்லைநாமல் இருந்த குணநாவிற்கு அதுகவே மரண வேலியநாகே இருக்கே, “குப்லபே எல்லைநாம் கபேநாடறை குழியிலை...” ஒப்புதல் வேநாக்கு அவேன் கசநால்லி முடிப்பேதற்கு முன், அந்த இடத்லதத் கதநாண்ட அந்த அதிகேநாரி உத்தரவிட்டநார். அந்த ஊர் முழுவேதும் சலைசப்பு எழ, அந்த சலைசலைப்பிற்கு இலடகய அந்த இடம் கதநாண்டப்பேட்டு, துலரயின் மலனவி கசல்வியின் எலும்புகேள் மீட்கேப்பேட்டது. கபேநாலீஸ் அந்த இடத்லத கபேநாட்கடநா எடுக்கேவும், பேத்திரிக்லகேயநாளைர்கேளின் ககேமரநாவில் அந்த பிம்பேமும், குணநாவின் பிம்பேமும் பேதிந்தது.
அது கபேநாலைகவே மலைலர விபேத்துக்குள்ளைநாகிய சரகேத்தின் கேநாவேல் அதிகேநாரியும் குணநாலவே லகேது கசய்ய வேந்திருந்தநார். அவேன் மீது புகேநார் ககேநாடுக்கே லகேகயநாப்பேம் இட்டிருந்த பேலைரிடம் ரகேசிய வேநாக்குமூலைங்கேள் கபேறைப்பேட்டது. அந்த சிலை நிமிடங்கேளில் அந்த இடம் பேரபேரப்பேநாகே இருந்தது. அவேற்லறை கவேடிக்லகேப் பேநார்த்த ககேநாடிக்கு, அத்தலன நநாள் பேட்ட கேஷ்டங்கேளில் இருந்து விடுதலலை கிலடத்த உணர்வு. அந்த கநரம் மலைர் அந்த சுதந்திர உணர்லவே அனுபேவிக்கே இல்லலைகய என்ற அவேளைநால் எண்ணநாமல் இருக்கே முடியவில்லலை. அழுலகேயுடன் வீட்டிற்கு ஓடிச் கசன்றைவேலளை கேங்கேநா ஆறதலைநாகே அலணத்துக் ககேநாண்டநார். “என்னம்மநா ககேநாடி.. எதுக்கு இப்கபேநா இப்பேடி அழுதுக்கிட்டு இருக்கே? இப்கபேநா சந்கதநாஷமநா இருக்கே கவேண்டநாமநா?” ககேட்டவேரின் லகேகேலளைப் பேற்றியவேள், “இல்லலைங்கேம்மநா... அந்த குணநா இப்பேடி இருக்கேறைலதப் பேநார்க்கே எனக்கு சந்கதநாஷமநா இருக்கு. அந்த சந்கதநாஷத்லத அனுபேவிக்கே மலைர் இல்லலைகயன்னு நிலனக்கும் கபேநாது மனசுக்கு கரநாம்பே கேஷ்டமநா இருக்கு.. அவே கரநாம்பே பேநாவேம்மநா.. எனக்கேநாகே டநாக்டர் சநாலர வேர வேழிச்சு எவ்வேளைவு கபேரிய உதவி கசய்திருக்கேநா கதரியுமநா? டநாக்டர் சநார் இங்கே வேரலலைன்னநா... என்கனநாட கேதி என்ன ஆகிருக்கும்ன்கன எனக்குத் கதரியலை.. அந்த குணநாகவேநாட மலனவியநா... பேத்துலை பேதிகனநாண்ணநா இருந்திருப்கபேன்... நீங்கேளும் டநாக்டர் சநாரும் கசய்த உதவிலய என்னநாலை மறைக்கேகவே முடியநாதும்மநா...” என்ற கசநால்லி விட்டு கேண்ணீரில் கேலரந்தவேலளை அழவிட்டு கேங்கேநா அவேளைது தலலைலய ககேநாதிக் ககேநாண்டிருந்தநார். இத்தலன நநாட்கேளைநாகே மனதிற்குள் அலடந்துக் கிடந்த துக்கேம் கமநாத்தத்லதயும் ககேநாட்டித் தீர்க்கேட்டும் என்றை முடிவுடன் கேங்கேநாவும் அவேலளை ஆறதல் பேடுத்தினநார். அப்கபேநாழுது வீட்டிற்கு வேந்த பீஷ்மநா ககேநாடி அழுவேலதப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டு நிற்கே, லசலகேயில் கேங்கேநா அவேலனப் பேநார்த்து கேண்ணலசக்கே, பீஷ்மநா அவேளைது அருககே வேந்தநான். அவேலளைத் தனது கதநாளில் சநாய்த்துக் ககேநாண்டு அவேளைது தலலைலய ஆறதலைநாகே வேருடிக் ககேநாடுக்கே, “கரநாம்பே கதங்க்ஸ்ங்கே.. எல்லைநாம் உங்கேளைநாலை தநான்...” பீஷ்மநாவின் லகேகேலளைப் பேற்றி கேண்கேளில் ஒற்றிக் ககேநாள்ளை, கவேகேமநாகே பீஷ்மநா தனது லகேலய விலைக்கிக் ககேநாண்டநான். “இகதல்லைநாம் என்ன ககேநாடி? உங்கே அக்கேநாவுக்கு தநான் கதங்க்ஸ் கசநால்லைணும்...” என்றைவேன், “சரி... இப்கபேநா கேண்லண துலடச்சிக்கிட்டு வேநா.. கபேநாலீஸ் உன்கிட்ட விசநாரிக்கேணும்ன்னு கசநால்றைநாங்கே... உனக்கேநாகே கவேயிட் பேண்ணிக்கிட்டு இருக்கேநாங்கே” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், கேண்கேலளைத் துலடத்துக் ககேநாண்ட ககேநாடி, அவேலளை விசநாரிக்கே வேந்த கேநாவேல் அதிகேநாரி அவேளிடமும் வேநாக்குமூலைம் வேநாங்கிக் ககேநாண்டு கசன்றைநார். அன்ற மநாலலைகய துலர தனது மலனவிக்கு கேநாரியம் கசய்து தனது கேடலமலய முடிக்கே, பீஷ்மநா அவேனுக்கு ஆறதலைநாகே நின்றைநான். அன்கறை கிளைம்பே முடியநாமல் கபேநானதும், மறநநாள் கேநாலலை கேங்கேநா, ககேநாடியின் பேயணம் மநாற்றைப்பேட்டது. கேநாலலை தனது கபேநாருட்கேலளை எடுத்துக் ககேநாண்டு வேர வீட்டிற்குச் கசன்றை ககேநாடிக்கு அந்த வீட்டில் விருந்து தயநாரநாகே இருப்பேலதப் பேநார்த்து புன்னலகே வேந்தது. “மலைர்... மலைர்... நீ இங்கே இருக்கியநா?” ககேநாடி ககேட்கே, “நநான் இங்கே தநான் இருக்ககேன் ககேநாடி... நம்ம வீட்டுலை எவ்வேளைவு சந்கதநாஷமநான நிகேழ்வு நடந்திருக்கு.. அதுக்கு தநான் விருந்து சலமச்சு இருக்ககேன்.. வேந்து சநாப்பிடு...” சந்கதநாஷமநாகே கசநான்ன மலைர், அவேளுக்கு இலலைப் கபேநாட்டு பேரிமநாறைத் துவேங்கே, மலைரின் லகேப்பேக்குவேத்லத ஆலசயநாகே உண்ண அமர்ந்த ககேநாடிக்கு மலைரும் ஆலசயநாகே பேநாரிமநாறைத் துவேங்கினநாள். மலைரின் முகேத்லதப் பேநார்த்தவேளுக்கு கதநாண்லட அலடக்கேத் துவேங்கியது. “மலைர்.. நநான் டநாக்டர் சநாகரநாட அம்மநா கூட
அவேங்கே ஊருக்கு புறைப்பேடப் கபேநாகறைன்..” ககேநாடி கசநால்லைவும், “எனக்குத் கதரியும் ககேநாடி.. உன்கனநாட பேடிப்லபேயும் நீ முடிக்கேப் கபேநாறைலதக் ககேட்டு எனக்கு எவ்வேளைவு சந்கதநாஷமநா இருக்குத் கதரியுமநா? உனக்கு ஒரு நல்லை வேநாழ்க்லகே அலமயணும்ன்னு தநான் நநான் கபேயநாகவே அலலையத் துவேங்கிகனன். இப்கபேநா அது நிலறைகவேறிடுச்சு... இன்னும் அந்த குணநாவுக்கு தண்டலன கிலடச்சிட்டநா நிம்மதியநா நநான் கிளைம்பிப் கபேநாயிடுகவேன்...” மலைர் அவேளுக்கு பேரிமநாறிக் ககேநாண்கட கபேசிக்ககேநாண்டிருக்கே, அலதப் பேநார்த்த ககேநாடி, உண்பேலத நிறத்திவிட்டு மலைலரப் பேநார்த்தநாள். “உன்கனநாட வேநாழ்க்லகேலய தநான் நநான் வேநாழப் கபேநாகறைன் மலைர்... உனக்கு வேருத்தமநாகவே இல்லலையநா?” ககேநாடி கசநால்வேலதக் ககேட்டு மலைரின் லகே அவேளுக்கு பேரிமநாறவேலத நிறத்தியது. “மலைர்..” ககேநாடி மீண்டும் அலழக்கே, “அப்பேடி எல்லைநாம் எதுவுகம இல்லை ககேநாடி... நீ எலதப் பேத்தியும் கேவேலலைப்பேடநாம பேடிக்கிறை வேழிலயப் பேநாரு. உன் கேல்யநாணத்துக்கு நநான் ககேநாஞ்சம் கசர்த்து வேச்சிருக்ககேன் ககேநாடி.. நம்ம அம்மநா நலகேகேகளைநாட அந்த பேணத்லதயும் வேச்சிருக்ககேன்.. அது நம்ம வீட்டு அரிசி டப்பேநாக்குள்ளை இருக்கு.. லகேகயநாட எடுத்துக்ககேநா... அப்பேறைம் உனக்குன்னு புதுத் துணி ககேநாஞ்சம் வேநாங்கி வேச்சிருந்கதன்... அலதயும் அப்பேநா வித்து குடிச்சிருவேநாகரநான்னு, அகதநா அந்த பேலழய பேநாகயநாட கேட்டி வேச்சிருக்ககேன்.. அவேங்கே வீடு கபேரிய வீடு... அங்கே கபேநாய் பேநார்த்து நடந்துக்ககேநா.. உனக்கு கதலவேயநானலத வேநாங்கிக்ககேநாடநா... ஏகதநா இந்த அக்கேநாவேநாலை முடிஞ்சது...” மலைர் கசநால்லிக் ககேநாண்கட கபேநாகே, ககேநாடி கேதறைத் துவேங்கினநாள். “உன்கனநாட அவேலர நநான் தட்டிப் பேறிச்சநா மநாதிரி உறத்துது..” ககேநாடி கேதறை, “ச்கச.. லபேத்தியம்.. நீ எங்கே தட்டிப் பேறிச்ச? அவேர் தநான் உனக்குன்னு விதி எழுதி இருக்கு.. இதுலை நீ தட்டிப் பேறிக்கேவும், நநான் விட்டுக் ககேநாடுக்கேவும் எதுவுகம இல்லை.. அவேரும் உன்லன மனசநார கேநாதலிக்கிறைநார்.. அது தநான் கவேணும். சந்கதநாஷமநா இரு ககேநாடி..” என்றை மலைர், “நநான் ஒண்ணு கசநால்கவேன் ககேட்கேறியநா?” தயக்கேத்துடன் இழுக்கே, “கசநால்லு மலைர்.. என்ன கசய்யணும்?” ககேநாடி ஆர்வேமநாகேப் பேநார்க்கே, “எனக்கு எங்கேயநாவேது கசநால்லி, யநாலரயநாவேது எனக்கு கேநாரியம் கசய்யச் கசநால்றியநா? உனக்கும் ஒரு நல்லை வேநாழ்க்லகே அலமஞ்சிடுச்சு.. இனி அவேர் உன்லன நல்லைநா பேநார்த்துப்பேநார்.. இனிகம இந்த உலைகேத்துலை எனக்கு என்ன கவேலலை? நநான் கபேநாகே கவேண்டிய இடத்துக்கு கபேநாயிடகறைன்...” மலைர் கசநால்லைவும், ககேநாடி திலகேத்துப் கபேநானநாள். “என்ன கசநால்றை மலைர்?” ககேநாடி ககேட்கே, “எல்லைநாருக்கும் நடக்கேறைது தநான் கசநால்கறைன்.. மறைக்கேநாம எனக்குக் கேநாரியம் கசய்துடு ககேநாடி.. அப்கபேநாத் தநான் என்கனநாட ஆத்மநா சநாந்தியலடஞ்சு, நநான் கபேயநா அலலையநாம கபேநாகே கவேண்டிய இடத்துக்கு நிம்மதியநா கபேநாய்ச்கசர முடியும். கபேநாதும் இந்த வேநாழ்க்லகே...” மலைர் சலிப்புடன் கசநால்லை, அலதக் ககேட்ட ககேநாடி அவேளுக்கேநாகே வேருந்தி, “நநான் அவேர்கிட்ட கசநால்கறைன்...” ககேநாடி சம்மதம் கதரிவிக்கேவும், “சரி.. நீ சநாப்பிட்டுக்கிட்கட இரு.. நநான் எல்லைநாம் எடுத்து லவேக்கிகறைன்..” என்றை மலைர் கவேகேமநாகே அங்கிருந்து நகேர்ந்து கசல்லை, ‘ககேநாடி...’ என்ற அலழத்துக் ககேநாண்டு பீஷ்மநா வேந்து கசர்ந்தநான். இலலை நிலறைய பேதநார்த்தங்கேளுக்கு முன் ககேநாடி கேண்ணீருடன் அமர்ந்திருக்கேவும், அங்கு என்ன நடந்துக் ககேநாண்டிருக்கிறைது என்பேலத பீஷ்மநா புரிந்துக் ககேநாண்டநான்.
“அடிப்பேநாவி மலைர்... இப்பேடி எனக்கு விருந்து லவேக்கேநாம உன் தங்லகேக்கு மட்டும் விருந்து கபேநாட்டு இருக்கிகய... இது நியநாயமநா?” சத்தமநாகேகவே பீஷ்மநா புலைம்பே, அலதக் ககேட்ட ககேநாடி திலகேத்து எழுந்து ககேநாள்ளை, “நல்லைநா சநாப்பிடும்மநா சநாப்பிடு.. என்லன பேநார்க்கே வேச்சு சநாப்பிட்டநா உனக்கு வேயித்து வேலி தநான் வேரும்.. ஆமநா... கசநால்லிட்கடன்.. உனக்கு கபேநாட்டவேளுக்கும் அகத தநான்... உங்கே கரண்டு கபேருலை யநாருக்கும் நநான் மருந்து ககேநாடுக்கே மநாட்கடன்.. ஆமநா... கசநால்லிட்கடன்...” அவேன் ககேநாபேம் கபேநாலை கிண்டல் கசய்யவும், “அப்பேநா... தப்பிச்கசநாம்..” பின்னநால் இருந்து குரல் வேர, பேட்கடன்ற பீஷ்மநா திரும்பிப் பேநார்த்தநான். சுவேற்றில் சநாய்ந்து நின்றக் ககேநாண்டிருந்த மலைரின் லகேயில் இருந்த லபேலயப் பேநார்த்தவேன் கயநாசலனயநாகே அவேளின் முகேம் கநநாக்கே, “எல்லைநாம் ககேநாடிக்கு எடுத்து வேச்சிருக்ககேன்.. அவேகளைநாட டிரஸ்... பேணம் நலகேன்னு எல்லைநாகம இருக்கு.” மலைர் கசநால்லைவும், பீஷ்மநா அவேலளை முலறைக்கே, “நீங்கே அவேலளை அப்பேடிகய கூப்பிட்டுக்கேறைது உங்கேகளைநாட உங்கே அம்மநாகவேநாட கபேருந்தன்லமலயக் கேநாட்டுது.. அகத கபேநாலை இனிகம ககேநாடி இங்கே திரும்பி வேரகவே கபேநாறைதில்லலைங்கேறை நிலலைலம இருக்கும்கபேநாது... இகதல்லைநாம் இங்கே எதுக்கு. இகதல்லைநாம் அவேளுக்கு கசர கவேண்டியது.. மறக்கேநாம வேநாங்கிக்ககேநாங்கே...” மலைர் அந்தப் லபேலய நீட்ட, பீஷ்மநா மலைலர பேநார்த்துவிட்டு, “உங்கே அக்கேநா கபேரிய மனுஷியநா எல்லைநாம் கசய்து வேச்சிருக்கேநா.. அலத நநான் வேநாங்கேக் கூடநாதுன்னு கசநான்னநா.. அப்பேறைம் நநான் வில்லைன் ஆகிடுகவேன்.. நீயநாச்சு உங்கே அக்கேநாவேநாச்சு... அங்கேப் கபேநாய்.. நநான் பேணம் தகரன்... சநாமநான் வேங்கிப் கபேநாடகறைன்னு ஏதநாவேது கசய்த... அப்பேறைம் எனக்கு கசம ககேநாபேம் வேரும்...” அவேன் எச்சரிக்கேவும், ககேநாடிலயப் பேநார்த்த மலைர் தலலையலசத்துவிட்டு, அந்தப் லபேலய கீகழ லவேத்தநாள். “சரி.. சீக்கிரம் கிளைம்பு ககேநாடி... லடம் ஆச்சு..” என்றை பீஷ்மநா, மலைரின் லகேப் பேக்குவேத்தில் தயநாரநாகி இருந்த சலமயலலை பேநார்க்கே, அவேனது பேநார்லவே புரிந்தவேள் கபேநாலை, “நீங்கேளும் உட்கேநாருங்கே சநாப்பிடலைநாம்...” மலைர் அலழக்கேவும், “இல்லை மலைர்... நநான் சநாப்பிடலை.. அம்மநா அங்கே கவேயிட் பேண்ணிக்கிட்டு இருப்பேநாங்கே.. சீக்கிரம் கூட்டிட்டு வேநா..” என்றைவேன், கவேகேமநாகே அங்கிருந்து நகேர்ந்து கசல்லை, மலைர் அவேலன திலகேப்புடன் பேநார்க்கே, அவேளைது முகேம் கசநார்ந்தது. சிலை வினநாடிகேளில் மீண்டும் திரும்பே வேந்தவேன், “இப்பேடி நநான், நீ சலமச்சலத சநாப்பிடநாம கபேநாகவேன்னு நீ நிலனச்சியநா? எப்பேடிம்மநா நநான் கபேநாகவேன்.. இகதநா இந்த ககேநாடிலயப் பேநாரு.. அவே சநாப்பேநாட்டுக்கு நநான் பேங்குக்கு வேந்த மநாதிரி மூஞ்சிலய வேச்சு இருக்கேநா.. அலத அவேலளை ஏமநாத்த நநான் அப்பேடிச் கசநான்கனன்..” ககேநாடிலய அவேன் வேம்புக்கு இழுக்கே, ககேநாடி அவேலன முலறைக்கே, “சீக்கிரம் இலலை கபேநாட்டு பேரிமநாற...” இருவேலரயும் ககேலி கபேசிக் ககேநாண்கட அமர்ந்த பீஷ்மநா, மலைர் கபேநாடவும் கவேகேமநாகே உண்டு முடிக்கே, அவேன் அவேசரப்பேடுவேலதப் பேநார்த்த ககேநாடியும்,கவேகேமநாகே உண்டு முடித்து, “அம்மநா கவேயிட் பேண்ணிக்கிட்டு இருப்பேநாங்கே மலைர்.. நநான் கபேநாயிட்டு வேரவேநா.. நீ பேத்திரமநா இருப்பியநா?” ககேநாடி மலைலரப் பேநார்த்து கேவேலலையநாகேக் ககேட்கே, அதற்குள் அவேர்கேள் கபேசுவேதற்கு தனிலம ககேநாடுத்து பீஷ்மநா கிளைம்பி இருக்கே, “ஒரு கபேலயப் பேநார்த்து பேத்திரமநா இருந்துப்பியநான்னு ககேட்கேறைவே நீயநா தநான் இருப்பே.. சரி.. சீக்கிரம் கிளைம்பு.. அவேருக்கு அப்பேறைம் ககேநாபேம் வேந்துடப் கபேநாகுது..” மலைர் அவேலளை அனுப்பி லவேக்கே, ககேநாடி கேண்ணீருடன் விலடப்கபேற்ற கவேளியில் வேர, மநாரி ககேநாடிக்கேநாகே கேநாத்திருந்தநார். “அக்கேநா... நநான் கபேநாயிட்டு வேகரன்...” மநாரியிடம் ககேநாடி விலடப்கபேறை,
“சந்கதநாஷமநா கபேநாயிட்டு வேநா கேண்ணு.. இனிகம நம்ம ஊரு நிம்மதியநா இருக்கும்.. இந்தத் திருவிழநா நமக்கு நல்லைலத நடத்தி வேச்சிருக்கு..” இன்னமும் கேநாலலையில் குணநாலவே லகேது கசய்த கேகளைபேரத்தின் கேநாரணமநாகே கதநான்றிய பேடபேடப்பில் இருந்து கவேளியில் வேர முடியநாமல் மநாரி கசநால்லைவும், “ஆமநாக்கேநா..” என்றை ககேநாடி, “அவேங்கே ககேநாவிச்சுக்கேப் கபேநாறைநாங்கே.. நநான் கபேநாயிட்டு வேகரன் மநாரியக்கேநா... சமயம் கிலடக்கும் கபேநாது நநான் இங்கே வேகரன்...” என்ற அங்கு ககேநாடிலய வேழியனுப்பி லவேக்கே வேந்திருந்தவேர்கேளிடம் விலடப்கபேற்றக் ககேநாண்டு ககேநாடி கிளைம்பி, கேநாரின் அருககே வேந்தநான். “சதநாத்தநா... பேநார்த்து பேத்திரமநா கபேநாயிட்டு வேநாங்கே.. கபேநாயிட்டு கபேநான் பேண்ணுங்கே..” பீஷ்மநா சதநாசிவேத்திடம் கசநால்லிக் ககேநாண்டிருப்பேலதக் ககேட்ட ககேநாடி, “நீங்கே வேரலலையநா?” முகேத்தில் கசநாகேத்துடன் ககேநாடி ககேட்கே, “இல்லைம்மநா... இப்கபேநா தநான் திருவிழநா முடிஞ்சிருக்கு.. யநாருக்கேநாவேது ஏதநாவேதுன்னநா இருந்து பேநார்க்கேணும் இல்லை.. நீ கிளைம்பு.. இங்கே ககேநாஞ்சம் எல்லைநாம் சரி ஆனதும் நநான் அடிக்கேடி வேந்துப் பேநார்க்கேகறைன்...” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், சமநாதநானம் அலடயநாத ககேநாடி, கேங்கேநாலவேப் பேநார்க்கே, “அவேன் கசநால்றைதும் சரி தநான்மநா.. நநாம கபேநாகேலைநாம்.. இன்னும் ஒரு நநாள்லலைகயநா... இல்லை கரண்டு நநாள்லலைகயநா அவேன் வேரப் கபேநாறைநான்.. நநான் உன்கூட இருக்ககேன்...” சமநாதநானம் கசய்து ககேநாடிலய அலழத்துக் ககேநாண்டு கேங்கேநா கேநாரில் ஏறை, பீஷ்மநா லகேயலசத்து விலடக் ககேநாடுத்தநான். “பேநார்த்து சதநாத்தநா...” பீஷ்மநா கசநால்லைவும், கமல்லை கேநார் நகேரத் கதநாடங்கியது... “அம்மநா.. பேநார்த்துக்ககேநாங்கே...” நகேரும் கேநாருக்கு அருககே நடந்துக் ககேநாண்கட பீஷ்மநா கசநால்லை, “சரிடநா நநான் பேநார்த்துக்கேகறைன்..” கேங்கேநாவின் பேதிலலைக் ககேட்டவேன், “ககேநாடி அங்கே என்ன பேயம்னநாலும்... ஆஸ்பேத்திரி நம்பேருக்கு கபேநான் கசய்... நநான் உடகன ஓடி வேகரன்..” இப்கபேநாழுது ககேநாடியிடம் அவேன் கசநால்லைவும், ககேநாடி சம்மதமநாகே தலலையலசக்கே, “உன்கனநாட சர்டிபிககேட் எல்லைநாம் எடுத்துக்கிட்டியநா? கவேறை ஏதநாவேது கவேணுமநா?” பீஷ்மநா ககேட்கேவும், “அவேளுக்கு ஏதநாவேது கவேணும்னநா நநான் பேநார்த்து வேநாங்கிக் ககேநாடுத்துக்கேகறைன்.. நீ வேண்டிலய விட்டு நகேரு.. கேநால்லை பேடப் கபேநாகுது..” கேங்கேநா அவேலன ககேலி கபேச, தலலைலய ககேநாதிக் ககேநாண்டவேன், “ஹ்ம்ம்... சரி... ககேநாடி.. உனக்கு எது கவேணும்னநாலும் அம்மநாகிட்ட ககேளு.. தயங்கேநாகத.. அவேங்கே உன்லன நல்லைநா பேநார்த்துப்பேநாங்கே.. இங்கே உங்கே அப்பேநாலவே நநான் பேத்திரமநா பேநார்த்துக்கேகறைன்.. நீ வேருத்தப்பேடநாகத..” மீண்டும் அவேளிடம் கபேசிக் ககேநாண்கட வேந்தவேலனப் பேநார்த்த கேங்கேநாவிற்கு சிரிப்பு அரும்பியது. “கடய்.. அவேலளை அனுப்பே மனசில்லலைன்னநா நீயும் கிளைம்பி வேர கவேண்டியது தநாகன.. அலத விட்டுட்டு கேநாலர பிடிச்சு கதநாங்கிக்கிட்டு வேர..” கேங்கேநா அவேலன கிண்டலைடிக்கே, “இல்லை... அவேலளை முதல் தடவே நம்ம வீட்டுக்கு அனுப்பேகறைனநா... அதநான்.” பீஷ்மநா கசநால்லிவிட்டு, ககேநாடிலயப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட கேநாலர விட்டு நகேர, சதநாசிவேம் கேநாலர கிளைப்பே, “இல்லை... சதநாத்தநா... வேண்டிலய நிறத்துங்கே... நநானும் வேகரன்.. அப்கபேநா தநான் அவேலளை வீட்லை கசட்டில் பேண்ண சரியநா இருக்கும்... பேநாவேம் அவே...” என்றை பீஷ்மநா, பின்னநால் கேவேலலையநாகே நின்றக் ககேநாண்டிருந்த மநாரிலயப் பேநார்த்து,
“ககேநாடிலய நநான் பேநார்த்துக்கேகறைன்.. அவேங்கே அப்பேநாலவே ககேநாஞ்சம் எங்கேயும் கபேநாகேநாம பேநார்த்துக்ககேநாங்கே... நநான் சநாயந்திரகம வேந்துடகறைன்.. வீட்லட பூட்டி சநாவிலய வேச்சிக்ககேநாங்கே.. நநான் கபேநாயிட்டு வேகரன்...” என்றை பீஷ்மநா, கேநாரில் ஏறிக் ககேநாள்ளை, ககேநாடியின் முகேம் சந்கதநாஷத்தில் மிளிர, அவேலளைப் பேநார்த்து புன்னலகேத்தவேன், அவேளைது லகேலய தனது லகேக்குள் ககேநார்த்துக் ககேநாண்டு தனது கதநாளில் சநாய்த்துக் ககேநாள்ளை, இருவேலரயும் பேநார்த்த கேங்கேநாவும், அந்தக் கேநாட்சிலயக் கேண்ட மலைரும் மனம் நிலறைந்து அவேர்கேள் என்கறைன்றம் இனிலமயும் நிலறைவுமநாய் வேநாழ வேநாழ்த்தினர். ஆற மநாதங்கேளுக்குப் பின்.... குணநாவின் விசநாரலண விலரவேநாகே முடிக்கேப்பேட்டு, குணநாவிற்கு மூன்ற வேழக்கிலும் ஆயுள் தண்டலனயும், ஊர் கபேநாதுச் கசநாத்லத அபேகேரித்தநான் என்ற கபேநாடப்பேட்ட வேழக்கில் கமலும் ஒரு ஐந்து ஆண்டுகேள் சிலறைத் தண்டலனலயயும் பீஷ்மநாவின் தந்லத அவேனுக்கு கபேற்றக் ககேநாடுத்தநார். கபேநாலீஸ் லகேது கசய்த நநாட்கேளில் இருந்கத குணநாலவே நிற்கே லவேத்து எடுக்கேப்பேட்ட புலகேப்பேடங்கேளும், கசய்தித்தநாளில் அவேலனக் குறித்து வேந்த கசய்திகேளும், மநாதர் சங்கேங்கேள் அவேனுக்கு எதிரநாகே நடத்திய கபேநாரநாட்டங்கேளும் குணநாலவே அவேமநானத்திற்கு உள்ளைநாக்கே, அவேன் பேநாதி உயிரநாகிப் கபேநானநான். இத்தலன நநாட்கேள் அவேன் இருந்த கசநாகுசு வேநாழ்க்லகேயும், அவேன் இருந்த கேம்பீரமும் எதுவும் இல்லைநாமல், அதற்கு இடகம இல்லைநாமல் கபேநானதும் அவேலனத் தன்னுள்களை சுருட்டிக் ககேநாள்ளைச் கசய்தது. அவேன் ககேத்தநாகே திரிந்து, அடிலமயநாகே நடத்திய மக்கேள் அலனவேரும் அவேன் லகேயில் கேநாவேல்துலறை அதிகேநாரி விளைங்லகே மநாட்டவும், ஊகர அவேலனப் பேநார்த்து கேநாரி உமிழ்ந்து, அவேலன தரக்குலறைவேநாகே கபேச, குணநா உயிலர விட முடியநாமல் தவித்துப் கபேநானநான். இத்தலனக்கும் கபேற்றை தநாகய அவேலன தனது கேணவேரின் மரணத்திற்கு இவேன் தநான் கேநாரணம் என்ற கபேநாலீசிடம் கதரிவிக்கேவும், இத்தலன நநாட்கேள் பேநாரநாட்டி சீரநாட்டி வேளைர்த்த தநாயின் வேநாக்கும் தனக்கு எதிரநாகே இருக்கேவும், அலனத்தும் கசர்ந்து குணநா மனதளைவில் கநநாந்கத கபேநானநான். இப்பேடி ஒரு நிலலை தனக்கு கநர்ந்து விட்டகத என்றை எண்ணகம அவேலன ஊலமயநாக்கியது. இந்த இலடப்பேட்ட மநாதங்கேளில் ஞநாயிற்றக்கிழலம அதிகேநாலலையில் கிளைம்பி ஊருக்குச் கசல்லும் பீஷ்மநா, திங்கேள் அன்ற கேநாலலையில் மனகம இல்லைநாமல் மீண்டும் கிரநாமத்திற்கு வேந்து கசர்ந்த உடன், அடுத்த வேநாரம் எப்கபேநாழுது வேரும் என்ற கேநாத்திருக்கேத் துவேங்கி விடுவேநான். பீஷ்மநாவின் வீட்டிற்குச் கசன்றை ககேநாடிக்கும் அந்த வீட்டு உறப்பினர்கேள் அலனவேரும் உபேசரித்த விதத்தில், விலரவிகலைகய அவேளும் அந்த வீட்டில் ஒருத்தியநாகிப் கபேநானநாள். அவேளைது இறதித் கதர்வும் முடிவேலடய, ககேநாடி தனது ரிசல்ட்டிற்கேநாகே கேநாத்திருந்தநாள். “நநாலளைக்கு ரிசல்ட் வேருது.. எனக்கு பேயமநா இருக்கு.. நீங்கே ககேநாஞ்சம் வேநாங்கேகளைன்..” பீஷ்மநாவிடம் ககேநாடி ககேஞ்சிக் ககேநாண்டிருக்கே, “ஹ்ம்ம்.. நீ ஒழுங்கேநா எக்ஸநாம் எழுதி இருந்தநா எதுக்கு நீ பேயப்பேடணும்? அதுக்கு தநான் சும்மநா கேனவு கேநாணநாம ஒழுங்கேநா பேடின்னு கசநான்கனன்.. எப்கபேநாப் பேநாரு பீஷ்மநா தவேம் கசய்தநா.. அந்த பீஷ்மநாவேநா வேந்து உனக்கு மநார்க் கபேநாடுவேநான்..” பீஷ்மநா அடித்த ககேலியில், ககேநாடியின் முகேம் சிவேந்தது. “என்ன கவேட்கேப்பேடறியநா?” கமல்லிய குரலில் பீஷ்மநா ககேட்கே, “ஹ்ம்ம்... இல்லை.. சும்மநா...” என்றை ககேநாடி, “கேண்டிப்பேநா நநாலளைக்கு வேர முடியநாதநா?” ககேஞ்சிக் ககேட்கே,
“எனக்கு வேரகவே முடியநாதும்மநா.. சநாரி கசல்லைம்... நநான் கபேநான் லவேக்கிகறைன்... இங்கே எனக்கு கவேலலை வேந்தநாச்சு...” என்றை பீஷ்மநா சிரிப்புடன் கபேநாலன லவேக்கே, ககேநாடிக்கு ஏமநாற்றைமநாகே இருந்தது. “ககேநாடி கிட்ட கபேசிட்டு இருக்கீங்கேளைநா டநாக்டர் சநார்...” ககேநாடியின் தந்லத கவேலு ககேட்கே, “ஹ்ம்ம்... ஆமநா மநாமநா.. நநாலளைக்கு அவேளுக்கு ரிசல்ட் வேருது... அதநான் என்லன வேரச் கசநால்லிக்கிட்டு இருக்கேநா.. அதநான்... பீஷ்மநா கசநால்லைவும், கவேலு தலலை குனிந்தபேடி அங்கிருந்து நகேர்ந்து கசன்றைநார். “என்ன மநாமநா... என்னநாச்சு?” ஏமநாற்றைமநாகே உணர்ந்த கவேலுவின் முகேத்லதப் பேநார்த்த பீஷ்மநா ககேட்கேவும், “என்லனப் பேத்தி அவே எதுவுகம ககேட்கேலலையநா? எனக்கு அவேலளைப் பேநார்க்கேணும்ன்னு ஆலசயநா இருக்கு... ஆனநா... நநான் எந்த முகேத்லத வேச்சிக்கிட்டு அவேலளைப் பேநார்க்கேறைது? நநான் அவேளுக்கு கசய்த ககேநாடுலம எல்லைநாம் ககேநாஞ்சமநா நஞ்சமநா? என்கனநாட ஒரு கபேநாண்லண இழந்து, அவேளுக்கு கேநாரியம் கூட கசய்யநாம நநான் கபேயநா அலலைலய விட்டு இருக்ககேன்...” தநான் கசய்த கேநாரியத்லத ஒவ்கவேநான்றைநாகே நிலனத்துப் பேநார்த்து கநநாந்துக் ககேநாண்கட கசநான்னவேரின் கதநாலளை அழுத்திய பீஷ்மநா, “கவேண்டநாம்.. நீங்கே திருந்தினகத கபேநாதும்.. நநாலளைக்கு நீங்கேளும் என் கூட வேநாங்கே...” பீஷ்மநா அவேலர ஆறதல் பேடுத்த, கவேலு மறப்பேநாகே தலலையலசத்தநார். “கவேண்டநாம் டநாக்டர் சநார்... நீங்கே கபேநாயிட்டு வேநாங்கே.. அவேலளைப் பேநார்க்கேறை தகுதி எனக்கு இல்லை.. என் மலனவிக்கும், மகேளுக்கும் கசய்த துகரநாகேத்துக்கு இதநான் தண்டலன... இப்கபேநா என்ன கசநால்லை வேந்கதன்னநா... ஆஸ்பேத்திரி கதநாட்டத்லத நநான் சரி பேண்ணிட்கடங்கே... புதுசநா நநாலு கசடி கூட வேச்சிருக்ககேன்.. வேந்து பேநாருங்கே... நநாலளைக்கு முன் பேக்கேம் சுத்தம் கசய்து வேச்சிடகறைன்..” என்றை கவேலு, பீஷ்மநாவின் பேதிலுக்கேநாகே நிற்கே, ஒரு கபேருமூச்சுடன் பீஷ்மநா அவேருடன் கசன்றைநான். மருத்துவேமலனயில் சிகிச்லசக்குப் பிறைகு, தனது குடிப் பேழக்கேத்லத விட்கடநாழித்த கவேலு, தனது நிலலைலய நிலனத்து வேருந்தி, அருகில் இருந்த கிணற்றில் விழுந்து தற்ககேநாலலை கசய்துக் ககேநாள்ளை முயற்சிக்கே, அலதத் தடுத்த பீஷ்மநா, அவேருக்கு அறிவுலர வேழங்கி, அவேரது பிலழப்பிற்கு, மருத்துவேமலனயிகலைகய கவேலலைலயக் ககேநாடுக்கே, கேநாலலையிலும் மநாலலையிலும் தனக்கு கசநாந்தமநான நிலைத்திலும், இலடப்பேட்ட கநரத்தில் மருத்துவேமலனயிலும் கவேலு கவேலலை கசய்துக் ககேநாண்டு, தனது பிலழப்லபே தநாகன பேநார்த்துக் ககேநாள்ளைத் துவேங்கி இருந்தநார். ககேநாடி மலைர் கசநான்னலத பீஷ்மநாவிடம் கசநால்லைவும், கவேலுவின் மூலைமநாகேகவே மலைருக்கு கேநாரியம் கசய்ய, மலைர் இந்த பூவுலைகேத்லத முழுலமயநான திருப்தியுடன் நீத்தநாள். மறநநாள் கேநாலலை ககேநாடி பேயத்துடன் அமர்ந்திருக்கே, அவேள் முன்பு கேநாபிலய நீட்டிய பீஷ்மநா, “கமடம் பேநாஸ் ஆகிட்டீங்கே... அதுவும் ஃபேர்ஸ்ட் கிளைநாஸ்லை...” என்ற சநாதநாரணமநாகேச் கசநால்லைவும், அவேலன அங்கு எதிர்பேநார்க்கேநாத அதிர்ச்சியும், அவேன் கசநான்ன கசய்திலயயும் ககேட்ட அதிர்ச்சியும் ஒன்றைநாகே கசர, துள்ளிக் குதிக்கேநாத குலறையநாகே குதித்த ககேநாடி, “என்ன கசநால்றீங்கே? என்ன கசநால்றீங்கே? நீங்கே எப்கபேநா இங்கே வேந்தீங்கே?” திலகேப்புடன் அவேள் ககேட்கே, “என்ன கமடம்.. என்லனப் பேநார்த்ததும் நநான் கசநான்னது உங்கேளுக்கு புரியலலையநா என்ன? அதுசரி... அய்யநாகவேநாட கபேர்சனநாலிட்டி அப்பேடி.. அதுக்கு ஒண்ணும் பேண்ண முடியநாது.. அதுக்கேநாகே, திரும்பேத் திரும்பே ஒகர வேநார்த்லதலயகய கசநால்லிக்கிட்டு இருக்கீங்கே?” பீஷ்மநா கிண்டல் அடிக்கேவும், “லஹகயநா... உங்கேளுக்கு எல்லைநாத்துலையும் விலளையநாட்டு தநானநா? நிஜமநா கசநால்லிக்கிட்டு இருக்கீங்கேளைநா? இல்லை என்லன கிண்டல் கசய்துக்கிட்டு இருக்கீங்கேளைநா?” பீஷ்மநாவிடம் அவேள் கபேநாரிந்துத் தள்ளை, “வேர வேர உனக்கு என் கமலை பேயகம இல்லைநாம கபேநாச்சு... சரி... ககேநாடுக்கே கவேண்டியது ககேநாடுத்தநா.. உனக்கு கிலடக்கே
கவேண்டியது கிலடக்கும்...” கேண்கேலளை உருட்டி புருவேத்லத உயர்த்தி தலலை ஆட்டிக் ககேநாண்கட கசநால்லை, “உங்கேளுக்கு கநரம் கேநாலைகம கிலடயநாது..” முணுமுணுப்புடன் கசநான்னவேள், அவேனது உயரத்திற்கு எம்பி அவேனது கேன்னத்தில் தனது இதலழப் பேதிக்கே, அவேலளை அலணத்துக் ககேநாண்ட பீஷ்மநா, அவேளைது இதழுக்கு தனது பேரிலசத் தர, ககேநாடி அவேனது அலணப்பில் திணறிப் கபேநானநாள். அவேலனப் பிடித்துத் தள்ளியவேள், “நநான் எவ்வேளைவு கடன்ஷனநா இருக்ககேன்.. நீங்கே என்னடநான்னநா... இப்பேடி பேண்ணிக்கிட்டு இருக்கீங்கே?” அவேனது மநார்பில் வேநாகேநாகே சநாய்ந்துக் ககேநாண்டு ககேட்டவேளிடம், தனது இதயத்லத அவேன் கதநாட்டுக் கேநாட்ட, “வேர வேர உங்கே கதநால்லலை தநாங்கேகவே இல்லை..” சலித்துக் ககேநாண்டவேள், மீண்டும் பீஷ்மநா அவேனது கநஞ்லசத் கதநாட்டுக் கேநாட்டவும், “டநாக்டர் சநார்... நீங்கே என்லன எவ்வேளைவு லைவ் பேண்றீங்கேன்னு எனக்குத் கதரியும்... ப்ளீஸ் டநாக்டர் சநார்... கடன்ஷன் பேண்ணநாம உண்லமலய கசநால்லுங்கே...” என்றை ககேநாடியிடம், தனது பேநாக்ககேட்லட பீஷ்மநா கேநாட்ட, கவேகேமநாகே அவேனது பேநாக்ககேட்டில் இருந்து ஒரு கபேப்பேலர எடுத்துப் பேநார்த்த ககேநாடி, அதில் இருந்த அவேளைது மதிப்கபேண்கேலளைப் பேநார்த்து, சந்கதநாசத்துடன் எம்பி அவேனது கேன்னத்தில் இதழ் பேதித்து, “நநான் கபேநாய் அத்லத மநாமநாகிட்ட கேநாட்டிட்டு வேகரன்...” என்ற கவேளியில் ஓட, இருவேரும் கவேகு தீவிரமநாகே எலதகயநா கபேசிக் ககேநாண்டிருந்தனர். “அத்லத... மநாமநா... நநான் பேநாஸ் பேண்ணிட்கடன்...” ககேநாடி கசநால்லைவும், “அதநான் எங்கேளுக்கு கதரியுகம...” கேங்கேநா ககேலி கபேச, “அத்லத...” என்ற சிணுங்கியவேள், “என்லனத் தவிர உங்கேளுக்கு எல்லைநாம் விஷயம் கதரிஞ்சிருக்கு...” ககேநாடி சிணுங்கே, அலதப் பேநார்த்த கேங்கேநா அவேளைது கேன்னத்லத வேழித்து, “நீ பேநாஸ் பேண்ணிடுவேன்னு எனக்குத் கதரியும்டி ரநாஜநாத்தி.. அலதத் தநான் கசநான்கனன்.. கேநாலலையிலை வேந்ததுலை இருந்கத பீஷ்மநாகவேநாட முகேமும் கரநாம்பே சந்கதநாஷமநா இருந்ததநா... அதனநாலை நீ நல்லை மநார்க்லை பேநாஸ் பேண்ணி இருப்பேன்னு என்கனநாட ககேஸ்... எப்பேடி?” என்றை கேங்கேநா, தனது கேணவேலரப் பேநார்க்கே, “இந்தநாம்மநா... எங்கேகளைநாட கிஃப்ட்..” பீஷ்மநாவின் தந்லத ஒரு கபேட்டிலய அவேளிடம் நீட்ட, “ககேநாடிம்மநா.. இகதநா நநான் தரலத தநான் நீ கமநாதல்லை பேநார்க்கேணும்...” அவேனது கபேரியப்பேநா ஒரு கபேரிய கபேட்டிலய நீட்ட, ககேநாடி அவேர்கேளைது அன்லபேக் கேண்டு மகிழ்ந்து, பூரித்து அவேர்கேளின் கேநாலில் பேணிந்தநாள். “நீங்கே எல்லைநாம் இல்லைன்னநா இது எதுவுகம நடந்து இருக்கேநாது...” கேண்கேள் கேலைங்கே அவேள் கசநால்லை, அங்கு வேந்த பீஷ்மநா, “ஆரம்பிச்சிட்டநாய்யநா... ஆரம்பிச்சிட்டநா...” என்ற ககேலி கசய்ய, ககேநாடி கேங்கேநாவின் அருககே கசன்ற அமர்ந்தநாள். “ஒண்ணு ஒண்ணநா பிரிச்சுப் பேநாரு...” அவேள் அமர்ந்திருந்த கசநாபேநாவின் லகேப் பிடியில் அமர்ந்தவேன், அவேளைது கதநாலளைச் சுற்றி லகேப் கபேநாட்டுக் ககேநாண்டு கசநால்லைவும், ஆவேலைநாகே ககேநாடி அலதப் பிரித்துப் பேநார்க்கே, அவேர்கேளைது திருமண பேத்திரிக்லகேயும், அதற்கேநான உலட நலகேகேளும் இருக்கே, திலகேப்புடன் அவேர்கேலளைப் பேநார்த்தநாள். “என்னடநாம்மநா... என்ன திடீர்ன்னு கயநாசிக்கேறியநா?” கேங்கேநா ககேட்கேவும், பீஷ்மநாலவே நிமிர்ந்துப் பேநார்த்தவேள், பீஷ்மநா அவேலளை சிரிப்புடன் பேநார்க்கேவும், அவேளைது உதடுகேள் அழுலகேயில் துடித்தது.
“ஏம்மநா இப்பேடி அழறை? என்லன கேல்யநாணம் கசய்துக்கேறைது உனக்கு அவ்வேளைவு கேஷ்டமநான கசயலைநா?” பீஷ்மநா கிண்டலைடிக்கேவும், மறப்பேநாகே தலலையலசத்த ககேநாடி, அவேர்கேலளைப் பேநார்த்து லகேகயடுத்து கும்பிட, அலதத் தட்டிவிட்ட பீஷ்மநா, கேங்கேநாலவேப் பேநார்க்கே, “நநான் முழுசநா கசநால்லிடகறைன் ககேநாடி.. உன்கனநாட சம்மதத்லத கதரிஞ்சிக்கேநாம கேல்யநாணத்லத நநாங்கே உடகன ஏற்பேநாடு கசய்தது தப்புத் தநான்..” கேங்கேநா கசநால்லைவும், “என்னத்லத நீங்கே இப்பேடி எல்லைநாம் கசநால்றீங்கே? உங்கே முடிவு தநான் என் முடிவு.. எங்கே அம்மநாலவேப் கபேநாலை பேநார்த்துக்கேறை நீங்கே எனக்கு எப்பேவும் நல்லைது தநாகன கசய்வீங்கே?” கேங்கேநாவிடம் ககேட்டவேள், பீஷ்மநாவின் முகேத்லதப் பேநார்க்கே, எதுவும் கபேசநாமல் பீஷ்மநா அவேலளைப் பேநார்த்து கேண்ணடித்தநான். “ககேநாடி.. நீ கமலை பேடிக்கிறை பேடிப்லபே கேல்யநாணம் கசய்துக்கிட்ட அப்பேறைம் பேடிக்கேலைநாம்மநா.. கரநாம்பே வேருஷத்துக்கு ஒரு கபேண்லண இந்த வீட்லை வேச்சுக்கே முடியநாதுல்லைம்மநா... அது தநான் நநாங்கே கபேசி இப்பேடி முடிகவேடுத்திருக்ககேநாம். பீஷ்மநாவும் எத்தலன நநாலளைக்கு இப்பேடிகய இருப்பேநான் கசநால்லு.. அவேன்கிட்ட ககேட்ட உடகன... ‘’உங்கே இஷ்டம்’ன்னு கசநால்லிட்டநான்... அவேனுக்கு சம்மதம்... உனக்கு சம்மதமநா?” கேங்கேநா கேநாரண கேநாரியத்லத விளைக்கிக் ககேட்கேவும், ககேநாடி நநாணத்துடன் சம்மதம் என்ற தலலையலசக்கே, பீஷ்மநா அவேலளை அலணத்துக் ககேநாள்ளை, அந்த வீட்டில் கேல்யநாணக் கேலளைகேட்டியது. பீஷ்மநா ககேநாடியின் திருமணம் பீஷ்மநா வேநாக்கு ககேநாடுத்தது கபேநாலைகவே, ககேநாடியின் கிரநாமத்தில் தநான் நடக்கே ஏற்பேநாடுகேள் கசய்யப்பேட்டது. ஊரின் திருமண ஏற்பேநாடுகேலளை மநாரிகய ஏற்ற நடத்த, கவேலு சந்கதநாஷத்துடன் அந்த ஏற்பேநாடுகேளில் பேங்ககேடுத்துக் ககேநாண்டிருந்தநார். திருமண நநாளும் விடிய, கமரூன் நிறை பேட்டுப்புடலவேயில், மலைர் தனக்கேநாகே லவேத்திருந்த நலகேகேலளை அணிந்துக்ககேநாண்டு வேர, பீஷ்மநா அவேலளை கேண்ணிலமக்கேநாமல் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்தநான். ஊகர அவேர்கேளைது திருமணத்லதப் பேநார்க்கே கூடி இருக்கே, மநாப்பிள்லளைக் ககேநாலைத்தில் இருந்த பீஷ்மநாலவே கேங்கேநா கேண்குளிரப் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருக்கே, கமல்லை நடந்து ககேநாடி பீஷ்மநாவின் அருககே அமர்ந்தநாள். “ஃபிளைவேர்... சூப்பேர்.. அப்பேடிகய உன்லன இறக்கி அலணச்சு உம்மநா தரணும் கபேநாலை இருக்கு.. இப்பேடி பேப்ளிக் ப்களைஸ்லை வேந்து உட்கேநார்ந்துக்கிட்டு இருக்கிகய... டூ கபேட்...” பீஷ்மநா ககேநாடி பேக்கேம் சநாய்ந்துக் ககேநாண்டு அவேளுக்கு மட்டும் ககேட்கும்பேடியநாகே கமல்லை முணுமுணுக்கே, ககேநாடியின் முகேம் நநாணத்தில் சிவேந்தது. “கபேசநாம இருங்கே..” தலலைலய குனிந்துக் ககேநாண்டபேடி அவேள் முணுமுணுக்கே, “கபேசநாம இருந்தநா கேல்யநாணம் பேண்ணிக்கிட்டு சும்மநா இருந்தநா... நநான் என்னம்மநா கசய்யறைது?” பேதிலுக்கு அவேளிடம் ககேட்டு லவேத்து ககேநாடியின் முகேத்லத கமலும் சிவேக்கே லவேக்கே, மநாரி இருவேலரயும் ரசித்துக் ககேநாண்டிருந்தநார். “டநாக்டர் சநாரும் குழப்பேத்துலை இருந்து ஒரு வேழியநா கவேளிய வேந்து, ககேநாடிலய தநான் அவேர் விரும்பேறைதநா முடிவு கசய்திருக்கேநார். அதுவும் ஒரு வேலகேயிலை நல்லைது தநாகன.. ககேநாடிகயநாட வேநாழ்க்லகே சந்கதநாஷமநா இருக்கும்.. இவேரும் குழம்பிக்கிட்கட இருக்கேநாம சட்டுன்னு முடிகவேடுத்தது எனக்கு கரநாம்பே சந்கதநாஷமநா இருக்கு மநாரியக்கேநா.. அவேகளைநாட கேல்யநாணத்துக்கு நம்ம கதநாட்டத்து மல்லிலகேயநாலைகய மநாலலைக் கேட்டிக் ககேநாடுங்கே.. எனக்கு கரநாம்பே பிடிச்ச மல்லிலகேப் பூ... எப்பேவும் நநான் அவேளுக்கு துலணயநா அவே கூட இருப்கபேன்...” இறதியநாகே மலைர் பிரிந்துச் கசல்லும் கபேநாழுது, மலைலர நிலனத்து அழுத மநாரிக்கு ஆறதல் கசநான்ன மலைரின் வேநார்த்லதகேள் மநாரியின் கேநாதுகேளில் ஒலித்துக் ககேநாண்டிருந்தது. ‘மலைகரநாட ஆலச..’ என்ற கசநான்ன மநாரி, ககேநாடியின் திருமணத்திற்கு மல்லிலகே மநாலலைலய கதநாடுத்துக் ககேநாடுக்கே, ககேநாடி சந்கதநாஷமநாகே அலதச் சூடிக் ககேநாள்ளை, பீஷ்மநா ககேநாடிலயப் பேநார்த்துக் ககேநாண்கட அலத அணிந்துக் ககேநாண்டநான்.
அம்மன் பேநாதத்தில் லவேத்து, அலனவேரின் ஆசிர்வேநாதத்கதநாடு பீஷ்மநாவின் லகேக்கு வேந்த மநாங்கேல்யத்லத லகேயில் எடுத்துக் ககேநாண்டு, ககேநாடிலயப் பேநார்த்தவேன், அவேலன ஓர விழிப் பேநார்லவேயநால் பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருந்த ககேநாடிலயப் பேநார்த்து புருவேத்லத உயர்த்த, ககேநாடி நநாணத்துடன் கமலும் தலலைலய குனிந்துக் ககேநாள்ளை, புன்சிரிப்புடன், மலைலர கதய்வேமநாகே நிலனத்து இந்த பேந்தம் இறதி வேலர நிலலைக்கே பிரநார்த்தித்துக் ககேநாண்கட ககேநாடியின் கேழுத்தில் லவேத்து மூன்ற மூடிச்சிட, ககேநாடியும் அகத கவேண்டுதலுடன் பீஷ்மநாவின் சரிபேநாதியநானநாள். அலனவேரும் பூலவேப் கபேநாட்டு முடிக்கேவும், அழகிய மல்லிலகே மலைர்கேள், இறதியநாகே மணமக்கேளின் மீது விழ, ககேநாடி பேட்கடன்ற நிமிர்ந்துப் பேநார்க்கே, தூரத்தில் மகிழ்ச்சிகயநாடு நடந்து கசல்லும் மலைர் அவேளைது கேண்கேளுக்குத் கதன்பேட, ககேநாடி அவேசரமநாகே பீஷ்மநாலவேப் பேநார்க்கே, பீஷ்மநாவும் ககேநாடி பேநார்த்த இடத்திகலைகய பேநார்த்துக் ககேநாண்டிருக்கே, அங்கிருந்த குளைத்தில் இறைங்கி மலைர் கேநாணநாமல் கபேநாகே, ககேநாடியின் கேண்கேளில் இருந்து கேண்ணீர் இறைங்கியது. “ச்கச.. சந்கதநாஷமநா இருக்கே கவேண்டிய கநரத்துலை கேண்லணக் கேசக்கிட்டு இருக்கே? எழுந்திரு ககேநாடி.. எல்லைநார்கிட்டயும் ஆசிர்வேநாதம் வேநாங்கிட்டு வேரலைநாம்... அகத கபேநாலை நம்ம கபேரியப்பேநா கிட்டயும் வேநாங்கேணும்...” பீஷ்மநா ககேநாடியின் லகேலயப் பிடித்து இழுக்கே, ககேநாடி அவேனது லகேலய விடநாமல் பிடித்துக் ககேநாள்ளை, இருவேலரயும் பேநார்த்தவேர்கேள் மனம் நிலறைந்து வேநாழ்த்தினர். நநான்கு ஆண்டுகேளுக்குப் பிறைகு... “ககேநாடி... ககேநாடி...” மருத்துவேமலனயில் இருந்து திரும்பி இருந்த பீஷ்மநா ககேநாடிலயத் கதடிக் ககேநாண்டிருக்கே, “எதுக்குடநா இப்கபேநா அவேலளை ஏலைம் விட்டுட்டு இருக்கே? அவே நீ வேந்தும் கவேளிய வேரநாம இருக்கேநான்னநா கவேறை எங்கே இருக்கேப் கபேநாறைநா? அப்பேநா கூட தநான் ஏதநாவேது ககேஸ் விஷயமநா கபேசிக்கிட்டு இருப்பேநா.. இன்லனக்கு கூட யநாகரநா கரண்டு கபேநாண்ணுங்கே அவேலளைத் கதடி வேந்திருந்தநாங்கே... கபேநாண்ணுங்கேளுக்கு வேநாதநாடறை வேக்கீல்ன்னநா சும்மநாவேநா... ஆபீஸ் ரூம்லை கபேநாய் பேநாரு...” கேங்கேநா கசநால்லைவும், “ஏம்மநா... கடலிவேரிக்கு கடட் கநருங்கிடுச்சு.. இப்கபேநா அவேளுக்கு அந்த ககேஸ் கேட்கடநாட என்ன கவேலலை? கபேசநாம கரஸ்ட் எடுக்கேச் கசநால்லை கவேண்டியது தநாகன.. நீங்கே அவேளுக்கு கரநாம்பே கசல்லைம் ககேநாடுத்து ககேடுத்து வேச்சிருக்கீங்கே...” பீஷ்மநா கேங்கேநாவிடம் கபேநாரிந்து தள்ளிக் ககேநாண்டிருக்கே, “ஏண்டநா ரநாஜநா... அம்மநா என்ன அவே லகேலய கேநாலலை கேட்டியநா கரஸ்ட் எடுக்கேச் கசநால்லை முடியும்? வேந்ததும் வேரநாததுமநா லதய்யநா தக்கேநான்னு குத்திச்சிக்கிட்டு இருக்கே?” அவேனது கபேரியப்பேநா அவேனிடம் ககேட்கேவும், பீஷ்மநா அலமதியநாகே, “இந்த டீச்சரம்மநாலவே ஏதநாவேது கசநான்னநா உங்கேளுக்கு எல்லைநாம் ஆகேநாகத.. இருங்கே.. அவே கவேளிய வேரட்டும் அப்பேறைம் இருக்கு...” ககேநாபேமநாகே கசநால்லிக் ககேநாண்கட தனது அலறைக்குள் நுலழய, கேங்கேநா அவேலனப் பேநார்த்து சிரித்துக் ககேநாண்டிருந்தநார். அவேன் மருத்துவேனநாகே இருந்தநாலும், ககேநாடி கேருவுற்றைதில் இருந்கத அவேள் அந்த வேலிலய எப்பேடித் தநாங்கேப் கபேநாகிறைநாள்.. என்ன கசய்யப் கபேநாகிறைநாள் என்றை கேவேலலை மிகேவும் அதிகேமநாகேகவே இருந்தது. வீட்டிற்கு அவேன் வேந்த பிறைகு ககேநாடி எழுந்து நடந்தநாகலை பீஷ்மநா சத்தம் கபேநாடத் துவேங்கி விடுவேநான்.. அன்றம் அது கபேநாலை ஒரு தினம் தநான்... கவேளியில் வேந்த ககேநாடிலயப் பேநார்த்த கேங்கேநா, “பீஷ்மநா வேந்தநாச்சு... கரநாம்பே ஹநாட்டநா இருக்கேநான்... இந்த ஜஷூலசக் ககேநாடுத்து சரி பேண்ணு..” என்ற வேழி வேலகேலயச் கசநால்லை, “லஹகயநா.. இவேர் வேரதுக்குள்ளை நநான் கவேளிய வேந்துடலைநாம்ன்னு நிலனச்கசன்... இப்பேடி மநாட்டிக்கிட்கடகன... ஹ்ம்ம்... கபேநாய் நல்லைநா மந்திரிச்சு விடகறைன்...” என்றை ககேநாடி இரண்டடி நகேர்வேதற்குள் இடுப்பில் சநாட்லடகயன வேலி சுழற்றை... ‘அம்மநா...’ என்ற கேத்த, அந்த கமல்லிய சத்தத்திற்ககே தலலை கதறிக்கே கவேளியில் வேந்த பீஷ்மநா,
“என்ன ககேநாடி... கபேயின் எடுத்திடுச்சநா?” பேயத்துடன் ககேட்கே, “ஹ்ம்ம்... ஆமநா... வேலி தநான் வேந்துடுச்சு கபேநாலை.. நீங்கே கசநான்ன மநாதிரி தநான் இருக்கு..” அடுத்த வேலி வேரவும் துடித்துக் ககேநாண்கட அவேள் கசநால்லைவும், கநநாடியும் தநாமதிக்கேநாமல் அவேலளை மருத்துவேமலனக்கு தூக்கிக்ககேநாண்டு கசன்றைநான். வேலியில் ககேநாடி உள்களை தவிக்கே, அவேளைது தவிப்லபேப் பேநார்த்த பீஷ்மநாவிற்கு கேண்கேளில் கேண்ணீர் சுரந்தது. அவேலன தவிக்கேவிட்ட மூன்ற மணி கநரத்திற்கு பின்பு, இருவேரின் கேநாதலில் உதயமநான அவேர்கேளைது கசல்லை மகேள் பிறைக்கே, பீஷ்மநாவின் மகிழ்ச்சி கரட்டிப்பேநானது. “ககேநாடி... நமக்கு கபேநாண்ணு பிறைந்திருக்கேநா...” அழகிய பூங்ககேநாத்லத கபேநான்றை கபேண்லண லகேகேளில் ஏந்திக் ககேநாண்டு அவேன் கசநால்லை, குழந்லதயின் முகேத்லதப் பேநார்த்தவேள், அலத வேருடிக் ககேநாடுத்து, “எங்கே அக்கேநாகவே எனக்கு மகேளைநா வேந்திருக்கேநா... நீ மலைர் தநாகன..” கேண்ணீருடன் ககேநாடி ககேட்கே, பீஷ்மநாவின் லகேயில் இருந்த அந்த சின்னச் சிட்டு தனது அழகிய இதழ்கேலளை விரித்து புன்னலகேக்கே, பீஷ்மநாவும் ககேநாடியும் கேண்ணீரில் நலனந்தனர். “கசநான்ன மநாதிரிகய அவே தநான்...” என்றை பீஷ்மநா, ககேநாடியின் லகேயில் குழந்லதலயக் ககேநாடுத்து, அவேலளை அலணத்து முகேம் முழுவேதும் முத்தம் பேதிக்கே, ககேநாடி அவேனது மநார்பினில் தஞ்சம் புகே, அந்த இனிலமயநான தருணத்லத கேண்ட அவேனது கபேற்கறைநார்கேள் மனம் கேனிந்து நின்றைனர். அவேர்கேள் இல்லைறைம் நல்லைறைமநாகே சிறைந்து சீகரநாடும் சிறைப்கபேநாடும் சிரிப்கபேநாடும் இனிக்கே வேநாழ்த்தி விலடப்கபேறகவேநாம்...
